(สุขภาพจิตแท้)
เหตุการณ์คือ ผมนั่งอยู่บนรถเมล์ ริมทางเดิน
(มันคือเบาะด้านนอกนั่นแหล่ะครับ ไม่ได้นั่งติดกระจก)
ยังไม่มีคนยืนแม้แต่คนเดียว ข้างหน้าผมก็มีผู้ชายนั่งอยู่ประมาณ 2-3 คน
ด้านนอก ข้างหลังผมก็เช่นเดียวกัน มีผู้ชายนั่งอยู่เบาะริมนอก ประมาณ 2-3 คน
คนขึ้นมาจนเต็มทุกที่นั่ง คนต่อไปต้องยืน
มีผู้หญิงคนหนึ่ง อายุประมาณ 18-20 ปี ในชุดนักศึกษา ขึ้นมาหิ้วหนังสือพะรุงพะรัง
ทุกคนหันไปมอง ผู้ชายข้างผม ชิงหลับไปก่อนแล้ว แต่ ผมหลับไม่ทัน!!!
เธอเดินผ่านผู้ชายคนที่ 1-3 ข้างหน้าผมมาแล้ว โดยที่ไม่มีคนลุกให้นั่ง
จนในที่สุด ผู้หญิงคนนั้น ก็มายืนเกาะเบาะอยู่ข้าง ๆ ผม
ผมต้องลุกไหม แน่นอน ไม่ลุกก็ไม่น่าเกลียด!!
แต่ในใจตอนนั้น นึกถึงคำว่า
"โปรดเอื้อเฝื้อ แก่ เด็ก สตรี คนพิการ และ คนชรา"
ก็เลยคิด ว่า ตูจะช่วยเค้าถือของดี หรือ ตูจะลุกให้เค้านั่งดีหว่า???
คิดไปคิดมา หลาย ๆ ครั้งที่จะช่วยถือของ แล้วเค้าไม่ให้ช่วย อาจเพราะมีของสำคัญ
หรือไม่ก็ถือเองได้ไม่ลำบาก เพราะฉะนั้นลุกให้นั่งดีกว่า
................... ผมเลยตัดสินใจลุก!!!! (ลุกให้นั่งนะครับ อย่าคิดเป็นอื่น)
พร้อมกับสะกิดน้องผู้หญิงคนนั้น แล้ว บอกว่า
"น้องนั่งเลยครับ!!!!"
ผมลุกขึ้นยืนแล้ว คนเห็นกันแล้วทั้งรถว่าไอ้โย่งนี่มันมีน้ำใจ!!
แต่แล้ว น้องผู้หญิงคนนั้น ก็หันมามองหน้าผม ถอยหลังไป 1 ก้าว
พร้อมส่ายหัว และบอกว่า ...........
"ไม่นั่งค่ะ!!!! เดี๋ยวจะลงแล้ว"
เธอพูด พร้อมถอยห่างออกไปอีก...............
ปล่อยให้ผมเป็นเป้าสายตาคนทั้งรถ พร้อมกระแสจิตที่คนทั้งรถส่งมาว่า
"สมน้ำหน้า ไอ้หน้าม่อ เห็นหญิงละก็ลุกให้นั่งเชียว" (อันนี้ผมคิดเองนะ)
อ้าว ก็ป้ายเค้าก็ติดว่า
"โปรดเอื้อเฝื้อ ให้แก่ เด็ก สตรี คนพิการ และ คนชรา" นี่หว่า
แล้วนี่ก็ สตรี และยังเด็กด้วย ผมลุกให้นั่งแล้วผิดตรงไหน!!
จริง ๆ แล้วมันไม่ผิดหรอก แต่ผิดที่ว่า เค้าไม่นั่งมากกว่า
ปล่อยให้เอ็งเป็น เป.....รต ขอส่วนบุญให้เค้าเห็นกันทั้งรถ ว่า
"เอ็งลุก แล้ว น้องเค้าไม่ยอมนั่ง!!!"
เมื่อน้องเค้าไม่นั่ง ผมก็นั่งลงเหมือนเดิม ด้วยหน้าที่แตกละเอียด หมอไม่รับเย็บ!!!
ด้วยจนใจว่ามันละเอียดเกินเยียวยาเหลือเกิน ถามว่าอายไหม ก็คงต้องบอกว่า
"อายมาก!!!" ถึงผมจะเป็นคนหน้าด้านในการทำความชั่ว
แต่เมื่อไหร่ที่คิดจะทำดี แล้วบังเอิญว่า ความดีที่ทำนั้น ไม่ได้รับการตอบรับ
ถ้าไม่มีคนเห็น มันก็ยังพอทำเนา แต่นี่
"เห็นกันทั้งรถ!!!" ผมก็อายเป็นนะครับ
มันเปรียบเหมือนกับคุณ ถือดอกกุหลาบ เอาไปให้กับผู้หญิงคนหนึ่ง
ผู้หญิงคนนั้น นั่งอยู่ในห้อง ที่มีประชากรอยู่ประมาณ 80000 คน และทุกคน
"หันมามองคุณเป็นตาเดียว"
คุณยื่นดอกไม้ให้ แล้วผู้หญิงคนนั้น บอกว่า
"ไม่รับค่ะ!!!!"
นั่นแหล่ะครับ ความรู้สึกเดียวกันเลย........
แต่เอาน่า คิดในแง่ดี บ้านน้องเค้าอาจจะใกล้ ๆ นี่ก็ได้เลยเกรงใจเราไม่อยากนั่ง!!
แต่ยังครับ ยังไม่จบ มันยังมีต่อ...
หลังจากนั้น คนก็ขึ้นมาเต็มรถ น้องผู้หญิงนี่ ก็ยังยืนอยู่ที่เดิมจากที่ถอยไป 2 ก้าว แต่แล้วเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อ!!!!
ตรงที่น้องผู้หญิงคนนี้เค้ายืนอยู่ ห่างจากจุดที่ยืนข้างผมไปข้างหน้า
ตอนแรก ประมาณ 2 เบาะ และ เบาะนั้น มีผู้ชายนั่งอยู่
ผู้ชายคนนั้น คงตัดสินใจนานน่าดู และไม่เห็นว่าน้องเค้าไม่ยอมนั่ง
ตอนที่ผมลุกให้นั่งตั้งแต่แรก เพราะผู้ชายคนนี้นั่งอยู่ข้างหน้าผม ตั้ง 2 เบาะ
ผู้ชายคนนั้นลุกให้นั่ง ในใจผมคิดว่า น้องเค้าไม่นั่งหรอก ไม่ต้องลุก
แต่!!! ปรากฎว่า ........................
"น้องเค้านั่ง อย่างเต็มใจ โดยไม่พูดอะไรซักคำเดียว!!!!"
เอาน่า ก็คิดในแง่ดี น้องเค้าอาจจะเมื่อยแล้วก็ได้ ถึงได้ยอมนั่ง แต่ว่า....
บ้านผมอยู่ตั้งไกล ไม่ใช่ใกล้ ๆ เกือบ ๆ สุดสายเหมือนกัน ตอนผมลง ต้องเดินผ่าน
น้องคนนี้ ปรากฎว่า ผมหันไปมอง น้องคนนี้ก็ยังนั่งอยู่เลย แล้วไหนล่ะ
"เดี๋ยวจะลงแล้ว" ที่น้องบอกพี่เมื่อตะกี๊นี้!!
ถ้านั่งรถมาเกือบสุดสายอย่างนี้ แล้วยังไม่ลง เค้าไม่เรียกว่า
"เดี๋ยวจะลงแล้ว" หรอกครับน้อง
ทำไมเหรอครับ ผมผิดตรงไหนครับ ผมมีน้ำใจ ผมผิดตรงไหน
ทำไมถึงไม่ยอมนั่งตอนที่ผมลุกให้ แต่ไปนั่งเมื่อคนอื่นลุกให้..........!!!
จะให้ผมคิดยังไง
น้องครับ
น้องอาจจะตกใจเมื่อเห็นหน้าพี่ แล้วก็ไม่กล้านั่ง แต่ว่า ถึงหน้าตาพี่
มันจะไว้ใจไม่ได้ มันไม่ยิ้มแย้ม หรือน่ากลัวสำหรับน้อง
แต่ว่า นิสัยพี่ มันก็ไม่ได้เป็น ไปตามที่หน้าพี่เป็นนะครับ T_T
พี่ลุกให้น้องนั่ง ด้วยความเต็มใจ แต่ว่า.................เฮ้ออออ ช่างเหอะ!!!
สมันน้อย เบอร์ 14
ขออภัยที่ไม่ขำ เพราะขำไม่ออกจริง ๆ ครับ เจออย่างนี้เข้าไปเสียความมั่นใจมาก ๆ
เพื่อน ๆ เจออย่างผม จะรู้สึกยังไงครับ!!!
**แก้ไขคำผิด และ เว้ณบรรทัดใหม่ครับ
แก้ไขเมื่อ 25 พ.ค. 49 01:58:21
แก้ไขเมื่อ 25 พ.ค. 49 01:24:55
จากคุณ :
สมันน้อย เบอร์ 14 
- [
25 พ.ค. 49 01:06:49
]
--[ถ้าเพื่อน ๆ เจอะกับสถานการณ์อย่างผม เพื่อน ๆ จะรู้สึกอย่างไร]--
