....เมื่อไม่นานมานี้ ผมถูกปลุกแต่เช้า ให้ช่วยขับรถไปโรงจำนำเอกชนแห่งหนึ่ง เพื่อไปคุยธุระกับเพื่อนภรรยา ที่เป็นเจ้าของโรงจำนำแห่งหนึ่งซึ่งสนิทกันมานาน ด้วยเห็นว่าไม่ไกลกันนักกับที่บ้าน ก็เลยไปในชุดสบายๆ รองเท้าแตะ ขาสั้น เสื้อยืด ก็ที่ใส่นอนนั่นแหละครับ ผมเผ้าก็หวัรวกๆ สรุปว่าดูค่อนข้างโทรมใช้ได้ทีเดียว ประจวบกับอยู่ในรภตัวเอง...รอในรถคงไม่เป็นไร ...ทีนี้รอนานเข้า เราก็เริ่มเบื่อ ก็เริ่มคิดว่า ...เอ ! เกิดมาไม่เคยเข้าโรงจำนำเลยวุ้ย !... ประกอบกับ อยากรู้ด้วยว่าแหวนที่ภรรยาทำให้ตอนวันเกิด เมื่อหลายปีก่อน ถ้าจำนำจะได้สักเท่าไหร่ ...เห็นบอกไว้ว่า 4... กว่าๆ ราคาในตอนนั้น ...แล้วโรงรับจำนำจะให้สักเท่าไหร่ ...คิดได้ดังนั้นก็เลยเดินเข้าไปเล่นๆ (ภรรยาอยู่ชั้นบนกับเพื่อนเจ้าของโรงจำนำ) ...ถอดแหวน ..ไปหน้าเต้าเตอร์....เออ ! ถ้าจำนำ จะได้สักเท่าไหร่ครับ ....มองหน้า มองการแต่งตัว ไม่มองแหวน ขโมยมาหรือเปล่า ? ( ..5555 เจอดอกแรกเลยตู...สม ....) ...เฮ้ย ! ไม่ใช่ ! .....แน่นะ แล้วจะเอาเท่าไหร่ ....สัก 3 ...ได้มั้ยครับ ? .....ไปเลยๆๆ 1.5 นะพอไหว จะเอาหรือไม่เอา ไม่เอาก็ไปที่อื่น ไป ไป......ระหว่างนั้น ภรรยาผมกับเพื่อนลงมาพอดี ...เจ้าของยกมือไหว้ ..เอ้าพี่เข้ามาก่อน...จะไปหาที่รถพอดี มา มา ทานข้าวเช้ากันก่อน ไม่เคยมาทานข้าวบ้านน้องนุ่งงงงเล้ยยยย ไม่ทานโกรธจริงๆด้วย ....อ้าว ! แล้วนี่พี่ถามอะไรเค้าเหรอ แหวนใครละพี่ ?.....ไม่มีอะไรหรอก ถามเค้าเล่นๆนะ เผื่อเมียไม่ให้ตังส์ใช้ จะได้มาใช้บริการบ้าง 555555 .....(ตอนนั้นไม่อยากมองหน้า เจ้าน้องคนตีราคาแหวนเลยจริงๆ เค้ายกมือไหว้แล้ว ก้มหน้างุดๆ ไม่ยอมสบตาอีกเลย ...) ........แต่ แต่ ประสบการณ์ครั้งนี้ ทำให้ได้รู้ซึ้งถึงหัวอกคนไม่มีจริงๆ นี่มันไล่คนด้วยกันอย่างนี้เลยหรือ ไล่อย่างกับหมู กับหมา คนหนอคน ช่างทำกันได้ลงคอ.....เฮ้อ !
จากคุณ :
ปะยาง24ชั่วโมง
- [
14 มิ.ย. 49 16:59:06
]