ฉันยืนตัวตรง พยายามนับลมหายใจและควบคุมจิตที่มันตื่นตระหนกให้นิ่ง
ตามที่เคยเรียนมากับอาจารย์ สดใส พันธุมโกมล ในคลาสวิชาศิลปการแสดงพื้นฐานที่ฉันเรียนตอนอยู่ปี 1 และได้นำมาใช้ในชีวิตจริงตลอดมา
ไม่นานมานี้ เห็นการจัดงานวันเกิดครบเจ็ดรอบของท่าน
ที่เราเรียกกันว่า "ครูใหญ่" ในข่าวทีวี ยังปลื้มใจว่าฉันเองเป็นหนึ่งในลูกศิษย์ของท่านเช่นกัน
ครูใหญ่ยังสวยสดใสแข็งแรงสมชื่อเลย
และครูใหญ่ท่านนี้แหละที่เป็นสาวไทยท่านแรกที่เข้าประกวดนางงามจักรวาล
" ริน ทำยืนไม่รู้ไม่ชี้ เปิดประตูกว้างๆหน่อย ฉันจะเข้าไปดูซิว่าเธอกับไอ้อินมีความสุขกันแค่ไหน"
พี่หนิงตะโกน สรรพนามที่เรียกฉันเปลี่ยนไป กลายเป็น "ฉัน" และ "เธอ"
พี่หนิงตะโกนต่อ(ตรงนี้ต้องเซ็นซ่อร์).....
ฉันเพิ่งได้ประจักษ์ความโมโหร้ายของพี่หนิงเป็นครั้งแรกนับแต่เป็นแฟนกันมา หากตอนนั้นฉันมิได้เฉลียวใจว่านิสัยแท้จริงพี่หนิงเป็นคนพาล และโมโหร้าย คิดแค่ว่าพี่หนิงหึงจนลมออกหู เป็นผู้ชายคนไหนๆ เจอแฟนทำอย่างนี้คงมีปฏิกิริยาแบบพี่หนิงทั้งนั้น
ฉันโง่ครั้งที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย
ภรรยาพี่อิน(เธอชื่อคุณ จิ๋ม)ไม่ทันพูดอะไรแต่..
สายตาเธอที่มองฉันมันช่างเหยียดหยามและดูแคลนสิ้นดี
พี่หนิงผลักฉันจนเซ ก้าวเข้าห้อง ตามติดด้วยคุณจิ๋ม
"ไหนวะ ไอ้คนทุเรศ ไอ้แมวขโมย ไอ้.......(เซ็นเซ่อร์อีก)"
พี่หนิงเดินไปที่ห้องน้ำ
เป็นเวลาเดียวกับที่เสียงเคาะประตูห้องฉันดังอีกครั้ง พร้อมเสียงหนุ่ยดังเข้ามา
"แม่คุณเอ๊ยยย ไฟไหม้ หรือฟ้าผ่ายะ ใครมาแสดงอำนาจบารมีแถวนี้ ขอนังหนุ่ยดูหน้าหน่อยซี้ ริน ริน เปิดๆๆประตูด่วน ไม่งั้นหนุ่ยจะเรียก รปภ.มาเปิด ริน รี๊นนนนน"
หนุ่ยยังพูดไม่จบขณะที่ฉันเปิดประตูให้หนุ่ยเข้ามา เป็นเวลาเดียวกับที่พี่หนิงก้าวเข้าไปในห้องน้ำ
หนุ่ยแทรกตัวเข้ามา จับมือฉันแน่น มองหน้าคุณจิ๋มที่ยังคงทำสายตาเผาผลาญฉันอยู่ แปลกที่เธอไม่เข้ามาตบฉันให้คว่ำไปแบบในละคร เธอนิ่งได้อย่างน่านับถือมาก
หนุ่ยบีบมือฉัน พร้อมกับตามพี่หนิงไปที่ห้องน้ำ
"ใจเย้นนน ใจเย็นสิฮะพี่หนิง รินเค้าป่าวทำอะไรอย่างที่พี่หนิงคิดเล้ยย เค้าอยู่กับหนุ่ยกะแอนทู้กวัน วันก่อนที่พี่หนิงโทร.มา พวกเราก็อยู่ห้องนี้กัน พอดีพี่อินเค้ามาขอยืมกาต้มน้ำ แล้วเสียงมันลอดโทรศัพท์ไป เนี่ย รินเค้ากลุ้มใจจะตายไปนะฮ้า ร้องไห้ซบอกหนุ่ยทั้งวี่ทั้งวัน ไม่เป็นอันทำไรเลย ไม่ได้กินไม่ได้นอน ดูดิฮะ ผอมซีดเป็นไก่ต้มแบบยังไม่ทันราดซ้อสเบอร์กันดี"
พี่หนิงโผล่ออกมาจากห้องน้ำด้วยสีหน้ายิ่งกว่าทศกัณฐ์สิบหน้ารวมกัน
ฉันตกใจจนเอ๋อ พยายามควบคุมสติเต็มที่
เวรกรรมแท้ๆเลยเรา พี่หนิงทำอะไรพี่อิน
ทำไมห้องน้ำเงียบจัง...
หนุ่ยพูดต่อ
"เห็นมั้ยฮะพี่หนิง ไม่มีอะไรในห้องรินซักหน่อย อย่าว่าแต่พี่อินตัวโตๆเล้ยย มดซักตัวยังไม่มี หนุ่ยดูแลรินเค้าดีฮ่ะ มดไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอม"
หนุ่ยหันมายักคิ้วให้ฉัน ทำนอง..เห็นฝีมือชั้นยัง
" คุณหนิง ไม่เจออินเหรอคะ ลองดูหลังม่านสิคะ"
คุณจิ๋มเอ่ยเอื้อนประโยคแรก เธอไม่มองหน้าฉันแล้ว
พี่อินเดินไปตบๆที่ม่านตามที่คุณจิ๋มแนะนำ หนุ่ยชิงพูดขึ้นมาอีก
"วู้ยยย พี่หนิง ทำไรอย่างกะในหนัง ไม่ต้องหาหรอกฮะ พี่อินเค้าคงหลับฟี้อยู่ที่ห้องเค้าแหละฮ่า เนี่ย พี่หนิงใจเย็นๆให้มากหน่อยน้า ป่านนี้คนตื่นกันหมดทั้งโรงแรมแล้ว เดี๋ยว CNN มันเอาไปออกข่าวน้าว่า นักบินไทยหึงแฟน ควบคุมสติไม่อยู่ ..แบบนั้นสยองมั่กๆนะฮ้า ถ้าบริษัทรู้เรื่อง พี่หนิงแหละจะโดนสอบสวน จะเป็นกัปตันได้ไงฮ้า ถ้าสงบจิตไม่อยู่...เฮ้อ.."
"พอได้แล้วหนุ่ย ไม่เจอไม่ได้แปลว่าไม่ได้เคยอยู่ ริน มาไปกับพี่กับคุณจิ๋ม ไปดูที่ห้องสามีคุณจิ๋มกัน" พี่หนิงทำหน้าผิดคาดที่ไม่เจอพี่อินในห้องฉัน
ฉันสิยิ่งประหลาดใจ งงไปหมด
พี่อินหายตัวไปได้ยังไง
จากคุณ :
แอร์กี่
- [
23 ก.ค. 49 20:09:44
A:202.57.168.141 X: TicketID:117784
]
ชีวิตรันทด...เรื่องจริงผ่านคอมพ์ ตอนที่สาม
