ความคิดเห็นที่ 1 แตกประเด็นมา ไม่เห็นมีลิงค์แฮะ แก้ไขเมื่อ 31 ก.ค. 49 14:42:15 จากคุณ : i am yadamon - [ 31 ก.ค. 49 14:34:12 ]

ความคิดเห็นที่ 2 มีแค่นี้เองหรอ อ้าวววนึกว่าจะยาวกว่านี้ อย่าอ่านมั่กๆๆๆ นั่งรอตั้งแต่เช้าแล้วน๊า รีบมาเขียนไวไวนะ จากคุณ : hellobaby (hellobaby) - [ 31 ก.ค. 49 15:24:17 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ง่ะ ไม่ต่อเหรอค๊า จากคุณ : เปิ้ล - [ 31 ก.ค. 49 15:28:38 A:58.181.128.20 X: TicketID:123266 ]

ความคิดเห็นที่ 4 น่านดิ รอแต่เช้า มีนิดเดียวเองหง่ะ   รมณ์ค้างนะนี่ เอาทีเดียวจบเลยไม่ได้เหรอ จากคุณ : จริงจัง (jI@ng jIng zhEn) - [ 31 ก.ค. 49 15:32:56 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ต่อด่วนค่า เร็วๆเลย จากคุณ : Typhoon No.29 - [ 31 ก.ค. 49 15:44:02 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มาแล้ว........แล้วหายไปใหน จากคุณ : aseptic - [ 31 ก.ค. 49 15:52:12 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ค้างเลย จากคุณ : Citroen - [ 31 ก.ค. 49 15:56:11 ]

ความคิดเห็นที่ 8 (ลืมบอกไปว่าก่อนไปเชียงใหม่ บัตร atm ฉันมันหัก เพราะดันเอาไว้กระเป๋ากางเกงด้านหลัง และนั่งทับ เลยเบิกเงินไม่ได้ ฉันจึงติดต่อหานังก้องเพื่อยืมตังค์หล่อนมาใช้คืนออยและซื้อตั๋วกลับขอนแก่น แต่นังก้องบอกว่ารออีก 2 วันหล่อนถึงจะได้ตังค์จากทางบ้าน) พอถึงลำปาง ฉันก็ถามออยว่าเราจะไปไหนกัน ออยไม่รู้ ในตอนนั้นฉันกับออยเหลือตังค์รวมกันไม่ถึง 500 เลย ไม่พอที่จะไปเปิดโรงแรมแน่ๆ ออยจึงพาฉันไปนอนที่บ้านออย เรายังไม่ได้เคลียร์กันเรื่องที่ค้างคากันเลย ฉันอึดอัดมาก แต่ดูออยทำไมช่างนิ่งเฉยได้ถึงเพียงนี้ ฉันไม่ชอบเวลาที่มีอะไรคาใจแล้วไม่เคลียร์ เรื่องกับมายเหมือนกัน ยังไงฉันก็จะต้องคุยให้ทุกอย่างลงเอยโดยไม่คาใจ ฉันจึงหาโอกาสที่จะถามออย และแล้วฉันก็ได้เปิดประเด็นกับหัวข้อที่ค้างคา ในตอนที่เรากำลังจะนอนกันนั่นเอง ฉันพูด "ออย เรามาเปิดใจพูดกันดีกว่า" ออยพูด "เรื่องอะไร พูดมาสิ" ฉันพูด "ก็เรื่องระหว่างเรา จ๊ะรู้สึกว่ามันมีอะไรที่ไม่ค่อยเข้าใจอ่ะ" ออยพูด "อืมม เหรอ" ฉันพูด "ออย ถามจริงเหอะ วันนั้นน่ะ ออยไม่ได้คิดอะไรจริงๆเหรอ" ออยนิ่งยังไม่พูดอะไร ฉันพูดต่อ "ส่วนตัวจ๊ะ ถึงออยจะไม่อยากถาม จ๊ะจะบอกให้ว่า จ๊ะไม่ได้ทำเพราะเมาจนขาดสติ จ๊ะรู้สึกดีที่ออยคอยดูแลจีะ ตลอดเวลาที่จ๊ะอยู่ที่นี่ ทั้งๆที่คนที่จ๊ะตั้งใจมาหา เค้ากลับไม่สนใจจ๊ะเลย จริงอยู่ที่เราเป็นเพื่อนกัน สิ่งที่เกิดขึ้น จ๊ะไม่ได้ต้องการให้มันคืบหน้าหรือพัฒนาไปเป็นอย่างอื่น จ๊ะอยากจะเป็นเพื่อนกับออยต่อไป ไม่ได้อยากเป็นอย่างอื่นเพื่อไปแทนที่ใคร ถ้าออยไม่พอใจ ในสิ่งที่เกิดขึ้น ออยพูดได้ ออยรู้สึกอะไร ออยพูดได้ จ๊ะอยากรู้ จ๊ะอยากฟัง" ออยถอนหายใจยาวแล้วพูดว่า "ออยไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไรยังไง ออยลืมเค้าไม่ได้ก็จริง แต่วันนั้นออยรู้ว่าเป็นจ๊ะ และทุกอย่างอารมณ์มันพาไป เราทำมันทั้งคู่ ไม่ใช่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง ที่มันเกิดขึ้นทั้งหมด ออยก็คิดเหมือนจ๊ะนั่นแหละ ออยยังอยากให้เราเป็นเพื่อนกันต่อไป" ฉันพูด "ดีใจที่ออยเข้าใจตรงกัน...แค่ความรู้สึกดีๆใครๆก็คงมีให้กันได้อ่ะนะ และถ้าจะรู้สึกดีๆ กับออย หวังว่าออยคงไม่รังเกียจ" ออยยิ้มแต่ก็แอบค้อน "จะรังเกียจก็ต่อเมื่อไปรู้สึกกับคนอื่นด้วยน่ะสิ" ฉันถาม "หมายถึงพี่จิเหรอ...ไม่ใช่อย่างนั้นนะ" ออยพูด "แล้วที่เห็น จะให้เข้าใจว่าไง" ฉันตอบ "ก้พี่เค้าเป็นฝ่ายเข้ามาเอง ออยก็รู้นี่" ออยพูด "ออยบอกจ๊ะไม่ทันว่าพี่จิแกแรง เห็นทอมเป็นไม่ได้เล้ยยย แต่ออยก็ไม่คิดว่าเค้าจะมาทำอะไรกับจ๊ะ แต่ก็..ทำไปได้น้อ ทั้งคู่เลย" ออยพูดมาฉันก็แสนจะอ๊ายอาย ดีนะที่ไม่มีไรมากกว่านั้น ไม่งั้นออยคงไม่ให้อภัยอย่างนี้ ด้วยความเขินเลยต้องหาอะไรกลบเกลื่อนซะ ฉันพูดไปว่า "วันนี้มีสติครบร้อย ขอจุ๊บเพื่อนหน่อยแล้วกัน" ว่าแล้วก็ไปปล้ำออยซะงั้น จูบไปจูบมาออยก็ยอมเปิดโอกาสมากขึ้น แต่ก็ยังจำกัดท่อนล่างอยู่ดี (อดเลยเรา ไม่เป็นไร ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จย่อมอยู่ที่นั่น พยายามปล้ำเค้าต่อไป....) รุ่งเช้าฉันอยากจะไปเจรจรเรื่องคาใจกับมาย จึงขอให้ออยพาไป ก่อนไปก็โทรบอกมาย แต่มายก็ไม่อยากให้ฉันไปอยู่ดี "ด้านได้อายอดค่ะ" ฉันก็ยืนยันแค่ว่าจะไป ถ้าไปแล้วไม่อยู่ก็จะรอจนกว่าจะมา เท่านั้นแหละ มายก็ยอมให้ฉันไปหาที่บ้าน บ้านมายอยู่ไกลอย่างที่เค้าบอก ต้องเข้าไปในหมู่บ้านของตำบลเล็กๆแห่งหนึ่ง ฉันก็สงสัยนะว่า ในหมู่บ้านเล็กๆนี่มีร้านเน็ตให้มาย chat กับฉันด้วยเหรอ (มายเคยบอกว่าที่บ้านไม่มีเน็ต) ฉันเก็บความสงสัยไว้จนถึงบ้านมาย มายอยู่กับแม่และยาย แม่มายเป็นพยาบาล มักจะไปเข้าเวรดึกๆ ส่วนพ่อมายจำไม่ได้ว่าเลิกกับแม่หรือเสียไปแล้ว พอฉันไปถึงบ้านมาย มายก็ออกมาหา ตอนแรกก็กะว่าจะคุยหน้าบ้าน แต่ยายของมายเห็นว่าเป็นออยเลยให้เข้าไปคุยข้างใน มายกำชับฉันว่าอย่าทำตัวห้าวนะ เพราะที่บ้านไม่ชอบทอม ฉันมองตัวเองแล้ว ไม่ได้ห้าวเท่าไหร่เลยนี่ค่ะ พอมายแนะนำฉันว่าเป็นเพื่อนออย ยายก็ถามว่าเป็นคนบ้านไหน ไม่เคยเห็น ฉันก็บอกว่ามาจากขอนแก่น ยายแกก็ว่าไม่เหมือนคนอีสานเลย นึกว่าคนเหนือด้วยกัน อย่างโน้นอย่างนี้.... ท่านอาจจะพูดมากหน่อย แต่ท่านก็ไม่เห็นดุเลย เมื่อจ้อได้พอสมควร มายจึงชวนให้เข้าไปคุยที่ห้อง เพราะถ้าอยู่ข้างนอก ยายท่านอาจมาร่วมแจมได้ (มาที่นี่ฉันก็ได้รู้ว่า มายคือชื่อทางเน็ตเท่านั้น ที่บ้านมายเรียกมายอีกอย่าง ซึ่งเหมือนชื่อแม่ของฉันเลย แต่ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะเข้าใจว่าถ้าใช้ชื่อจริงๆคงเชยน่าดูในโลกไซเบอร์) เมื่อเข้ามาในห้อง ฉันเห็นของหลายๆอย่างที่เคยส่งมาให้มายและมายยังเก็บไว้ใช้ ก็รู้สึกดีและละอายใจที่ดันไปสร้างความสัมพันธ์ลึกๆกับเพื่อนมายซะแล้ว ฉันถามมายทันทีว่า "ทำไมมายถึงไม่อยากให้จ๊ะมาหาที่บ้านล่ะ" มายตอบ "ก็มันไกล แล้วมันก็ไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่น่ะ" ฉันพูดต่อ "ที่จ๊ะมานี่ก็ไกลนะ จ๊ะก็ยังมาเพื่อจะได้เจอมาย แล้วนี่ก็เหลืออีกไม่กี่วันจ๊ะก็จะกลับแล้ว เรายังไม่ได้คุยอะไรเป็นเรื่องเป็นราวเลยนะ" มายพูด "แล้วจ๊ะมีอะไรจะคุยกับมายล่ะ" ฉันตอบ "พูดตรงๆเลยนะว่า ตอนที่เราคุยกันที่ผ่านมากับตอนมาเจอกัน ดูมายไม่เหมือนเดิม มายไม่ได้สนใจจ๊ะเท่าไหร่เลย ที่เราติดต่อกันมา มายก็รู้ว่าจ๊ะรู้สึกดีกับมายแค่ไหน แล้วจ๊ะก็รู้สึกว่าจ๊ะไม่ได้บ้าไปฝ่ายเดียว แต่ที่ไม่เข้าใจนี่ก็คือ มายแค่หลอกให้จ๊ะเข้าใจมามายสนใจจ๊ะเหรอ หรืออะไรยังไง ช่วยบอกจ๊ะที" มายอ้ำอึ้ง ยังไม่พูดอะไร ฉันก็ขอให้พูดออกมาเหอะ พูดตรงๆ ฉันรับได้ มายจึงตอบว่า "ตอนคุยกันมายรู้สึกดีกับจ๊ะจริงๆ มายไม่ได้หลอกอะไร แต่มายไม่นึกว่าจ๊ะจะกล้ามา มายทำตัวไม่ถูก เพราะมายเองก็ไม่สามารถดูแลหรือพาจ๊ะไปเที่ยวได้ มายออกจากบ้านลำบากนะ ซึ่งมายก็ไม่เคยบอกจ๊ะเรื่องนี้ ขนาดไปร้านเน็ต มายยังต้องแอบออกไปเพื่อคุยกับจ๊ะเลย มายก็รู้สึกไม่ดีที่ทำแบบนี้ มายขอโทษแล้วกันที่เทคแคร์จ๊ะไม่ได้" ฉันรู้สึกเห็นใจมายทันที แต่ก็คงยังงอนอยู่ จึงพูดไปว่า "มายก็น่าจะบอกจ๊ะก่อนว่าไม่สะดวกเรื่องอะไรยังไง เราจะไว้จัดเวลาหรือวางแผนกันได้กว่านี้ มายออกไปไม่ได้ แต่จ๊ะสามารถมาหามายได้เสมอ  คือถ้ามาหาที่บ้านนี่มาหาได้ใช่มั๊ย เพียงแต่มายออกไปข้างนอกนานไม่ได้" มายตอบ "อืมม ใช่" ฉันพูด "ถ้ารู้งี้จ๊ะจะมาหามายทุกวันเลยก็ได้ มายจะได้สบายใจมากกว่าที่จะหาเรื่องออกไปเราจะได้มีเวลาเจอกันนานๆ" มายพูด "มายขอโทษนะ มายขอโทษจริงๆ" ฉันตอบ "ไม่เป็นไรหรอก แค่อธิบายให้จ๊ะเข้าใจ จ๊ะก็จะได้ไม่คิดมาก....เออ แล้วมายรู้สึกว่า จ๊ะไม่ตรงสเปคมายหรือปล่าว พูดตรงๆ ไม่โกรธหรอก" มายหันไปมองหน้าออย ออยไม่มอง มายหันกลับมาตอบว่า "ก็ไม่ขนาดนั้น จ๊ะตัวจริงน่ารักกว่าในรูปอีก หน้าหวานอ่ะ แล้วก็ไม่ค่อยห้าว มายน่ะชอบทอมที่ดูแมนๆหน่อย จ๊ะอาจจะไม่แมน แต่มายก็ชอบจ๊ะที่จ๊ะน่ารัก" แก้ไขเมื่อ 31 ก.ค. 49 16:35:39 จากคุณ : i am yadamon - [ 31 ก.ค. 49 16:24:30 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ต่อๆ  รออ่านอยู่นะคะ จากคุณ : สายเกินไป - [ 31 ก.ค. 49 16:56:36 ]

ความคิดเห็นที่ 10 หลังจากรอ ร๊อ รอ ตอนนี้ห้าโมงแล้วน้า ต้องกลับบ้านแย๊ว จากคุณ : jI@ng jIng zhEn - [ 31 ก.ค. 49 17:00:24 ]

ความคิดเห็นที่ 11 จะมีตบท้ายมั้ยเนี๊ยะ.........วันนี้ จากคุณ : aseptic - [ 31 ก.ค. 49 17:09:43 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คุณ จ๊ะจ้า กระทู้ก่อนหน้านี้ ทำมายไม่ทำลิงค์ให้อ่ะ นะนะได้โปรด เนี่ยอ่านแล้วไม่ต่อเนื่องอ่ะ ตอนที่แล้วหายไปไหน??? หรือว่าเราพลาด เอ แต่จะพลาดไปได้ไงอ่ะ ก็เช็คดูอยู่ทุกวันนี่น่า นะนะ จากคุณ : งง - [ 31 ก.ค. 49 17:39:37 A:62.47.202.222 X:195.3.113.74 TicketID:122513 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ฉันพูด "ก็ยังดีที่บอก จ๊ะก็อยากจะรู้จริงๆนี่แหละว่ามายชอบหรือไม่ชอบจ๊ะตรงไหน รู้แล้วจะได้ไม่มีคำถามอะไรค้างคาใจ แต่ถ้าถามจ๊ะ จ๊ะชอบมายนะ ชอบมายมากๆ มายน่ารัก จ๊ะเขินเวลาที่ต้องเจอกับมาย ทำให้ไม่กล้าคุย บรรยากาศระหว่างเราเลยไม่สนุก แต่ตอนนี้จ๊ะไม่เขินแล้ว จ๊ะเข้าใจทุกอย่างแล้ว" (ใช่สิ มีออยแล้วนิ...แต่ก็เสียดายนะที่ทำไมไม่คุยกับมายให้รู้เรื่องแต่แรกเผื่อจะได้เข้าใจกันเร็วๆ และเผื่อจะได้.....กับมายมั่ง) เมื่อฉันปรับความเข้าใจกับมายเสร็จแล้ว ก็ถึงเวลาที่ต้องร่ำลา เพราะพรุ่งนี้แล้วสิที่ฉันต้องกลับขอนแก่น ใจลึกๆของฉันอยากจะอยู่กับมายนานๆ เพราะนั่นคือจุดประสงค์ที่ฉันมาที่นี่ แต่ความรู้สึกมันได้เปลี่ยนไปแล้ว ทำให้ฉันอยากอยู่กับออยนานๆมากกว่า ยังไงซะฉันก็ดีใจที่ได้เจอกับมาย และยังได้อะไรๆหลายๆอย่างกลับไปเป็นประสบการณ์อีก...... เมื่อถึงวันที่นังก้องส่งเงินผ่านบัญชีของออยมา ฉันจึงคืนให้ออยและซื้อตั๋วกลับขอนแก่นไป ระหว่างการเดินทาง ฉันนั่งย้อนคิดสิ่งที่เกิดขึ้น มันเป็นประสบการณ์ที่สอนให้เรียนรู้อะไรๆมากขึ้น โดยเฉพาะเรื่องนั้น แม้จะไม่เสร็จสมอารมณ์หมาย แต่ก็ทำให้ฉันเริ่มแน่ใจว่า ฉันมีความต้องการกับผู้หญิงมากกว่าผู้ชายแน่ๆ อีกอย่าง ออยได้สอนให้ฉันจูบได้นุ่มนวลขึ้น เนื่องจากที่ฉันจูบออย ออยบอกว่ามันแรงเกินไป ควรจะจูบเบาๆ ค่อยๆเป็นค่อยไป มันจะได้อารมณ์กว่า และมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ หลังจากวันนั้นมา ฉันก็ไม่ได้ติดต่อมายอีกเลย เพราะมายก็ไม่ติดต่อฉันเหมือนกัน ส่วนพี่จิก็ติดต่อไม่ได้อยู่แล้ว(ถ้าติดต่อได้ ฉันก็คงไม่ติดต่อไปหรอก กลัวติดใจอ่ะค่ะ หุๆๆ) ก็คงยังมีแต่ออยที่เรายังติดต่อกันเรื่อยมา และหายไปในที่สุด พอกลับมาถึงขอนแก่นตอนดึกๆ กะจะมาโซ้ยมาม่าซะหน่อย หิวมั่กๆ แต่นังนัทได้งาบมาม่าฉันไปหมดแล้ว และหล่อนก็ไม่ได้ซื้อมาไว้ให้ ยังดีที่เหลือข้าวเปล่าติดก้นหม้อหุงข้าวจากห้องนังก้อง ฉันจึงได้ประทังความหิวมั่กๆในคืนนั้นด้วยข้าวกับซอส (แต่ว่าอร่อยนะคะขอบอก บางวันคิดไม่ออกว่าจะกินอะไรหรือขี้เกียจออกไปข้างนอกก็หุงข้าวกินกับซอสนี่แหละค่ะ อิ่มดีแท้) รุ่งขึ้น หลังจากที่ต้องวีนหล่อนเรื่องงาบมาม่าฉันไปแล้ว ฉันก็เล่าทุกอย่างให้นังนัทฟัง พอเล่าจบ หล่อนก็เล่าเรื่องของหล่อนบ้าง.... ตอนที่ฉันไปลำปาง นังนัทหล่อนก็มีเดทกับผู้ชายในเน็ตเหมือนกัน ก็อีตาที่เพจมาเข้าเครื่องฉันบ่อยๆ นั่นแหละ ผู้ชายคนนั่นเป็นรุ่นพี่เราหลายปี เป็นคนเมืองน่าน หน้าตาดูดีแต่ไม่ล่ำบึ้กตามสเปคนังนัทเลย ขนาดไม่สเปค แต่หล่อนก็ยอมเสียสาวครั้งแรกจนได้ ก่อนหล่อนจะบอกเรื่องนี้กับฉัน หล่อนเปิดให้ฉันดูรอยจ้ำๆ เต็มตัว แล้วถามฉันว่า "เธอจะเชื่อมั๊ย ถ้าฉันบอกว่าฉันโดนผู้ชายดูดมา" ฉันก็ขำสิคะ นึกว่ามันอำเล่น เพราะว่าหล่อนมักจะโดนเพื่อนชายที่ห้องมาแกล้งรุมโทรมหล่อนเสมอ หล่อนเห็นฉันขำก็ว่า "ฉันว่าแล้ว ไม่มีใครเชื่อฉันเลยอ่ะ ทำไม หน้าอย่างฉันนี่ไม่ควรจะแปดเปื้อนผู้ชายเลยใช่มั๊ย" ฉันก็เลยพูดว่า "แล้วกับใครล่ะเนี่ย" หล่อนก็ยังงอนที่เหมือนฉันไม่เชื่อ ก็ยึกยักจะไม่เล่า ฉันเลยต้องตีสีหน้าจริงจังซะหน่อย หล่อนก็เลยยอมเล่าให้ฟัง ด้วยสีหน้าที่ดูเศร้าหมอง เรื่องมันมีอยู่ว่า พี่คนนั้น (พี่ต่อ) เป็นเซลล์ พอดีได้มาอบรมสัมนาอะไรซักอย่างที่ขอนแก่น จึงติดต่อหานังนัท เพื่อนัดเจอกัน หล่อนก็ไปคนเดียวเพราะฉันไม่อยู่ (และถ้าฉันอยู่ เรื่องก็คงไม่เกิด) พี่ต่อนัดไปทานข้าว พอทานเสร็จก็ชวนไปเล่นที่ห้องพักเค้า ตอนแรกนังนัทไม่ยอมไปหรอกค่ะ แต่พี่เค้าบอกว่าไม่มีอะไรหรอก เค้าพักอยู่กับเพื่อน นังนัทก็เลยขึ้นไปเล่นด้วย พอไปถึงห้อง เพื่อนพี่ต่อไม่อยู่(หรือไม่มีคนพักด้วยก็ไม่รู้) พี่เค้าก็ขอตัวอาบน้ำ นังนัทก็นั่งเล่นไปเรื่อยโดยไม่ได้ตะขิดตะขวงอะไรเลย พอพี่เค้าอาบน้ำเสณ้จออกมา นังนัทจึงขอตัวจะกลับ พี่ต่อบอกอย่าเพิ่ง เดี๋ยวนั่งคุยกันก่อน แล้วทั้งคู่ก็นั่งคุยกัน พี่ต่อบอกนังนัทว่านังนัทน่ารัก สเปคพี่เค้าเลย แต่นังนัทก็ตอบไปว่าหล่อนชอบล่ำๆ พี่ต่อก็บอกว่า ถึงพี่ไม่ล่ำแต่ก็ใหญ่นะ  นังนัทดันปากดีไม่เชื่อเขา พี่เค้าก็เลยชวนหล่อนมีอะไรกัน นังนัทบอกว่าหล่อนยังเวอร์จิ้นอยู่ ไม่เค้ยไม่เคย แฟนเฟินก็ไม่มี กะว่าจะเก็บครั้งแรกไว้ให้แฟนเท่านั้น พี่ต่อพอรู้ว่านังนัทไม่เคยก็คงยิ่งอยากลอง เลยขอเป็นแฟนนังนัทตรงนั้นซะเลย แต่เพื่อนดิฉันหล่อนหัวใจเกินหญิงค่ะ ใครจะยอมง่ายๆ หล่อนเริ่มรู้สึกท่าจะไม่ดีแล้วเลยขอตัวกลับ และลุกขึ้นเดินไปที่ประตู เท่านั้นแหละค่ะ พี่ต่อรีบดึงหล่อนเข้ามานัวเนียซะเลย ตอนแรกหล่อนก็จะไม่ยอมหรอกค่ะ แต่ว่าพี่เค้าพร้อมสู้แล้ว และนังนัทก็ดันไปสัมผัสตรงนั้นพอดี แล้วก็คงใหญ่เหมือนที่พี่แกโม้ไว้ นังนัทจึงเสียสาวไปในวันนั้น เพราะความอยากลองของใหญ่ หล่อนบอกว่าแม้จะรู้มากในด้านทฤษฎี  แต่ในด้านปฏิบัตินั้นหล่อนอับอายอย่างมาก เพราะหล่อน ไม่ได้เตรียมตูดหล่อนพร้อมก่อน เอ่อออ...อึหล่อนเลยแตกกระจายอ่ะค่ะ ฉันฟังอยู่ฉันก็ขำจนน้ำตาจะแตก แต่นังคนเล่าก็อับอายจนน้ำตาจะไหล ฉันเลยพยายามไม่ขำหล่อน ฟังหล่อนเล่าต่อไป หล่อนบอกว่าพี่ต่อได้ใช้ความพยายามที่จะเข้าไปอย่างมาก ต้องใช้ครีมมาช่วยหล่อลื่น ถึงจะเข้าไปได้ นังนัทบอกว่าหล่อนเจ็บมากๆๆ พอพี่เค้าเสร็จแล้วก็จะมาช่วยหล่อน แต่หล่อนไม่ยอม ก็เลยเป็นอันว่า เลิฟซีนหล่อนต้องจบด้วยการที่หล่อนตูดฉีกเลือดซิบ และอึแตกไป พร้อมค่ารถกลับห้องอีก 300 อาการต่อเนื่องที่มากกว่านั้นก็คือ หล่อนอึไม่ได้มา 2-3 วันแล้ว เพราะหล่อนยังเจ็บอยู่  และบ่นว่าค่าตัวครั้งแรกหล่อนได้น้อยเสียจริง ฉันจึงปลอบใจว่า ครั้งแรกฉันไม่ได้ซักบาทด้วยซ้ำ..... ก็เข้าใจอ่ะนะคะ ไม่รู้จะว่าไง ก็เศร้าไปกับเพื่อนเหมือนกันค่ะ แต่ขำมันมากกว่า.... ต้องกลับบ้านแระ ถ้ามีเวลาเดี๋ยวโพสต่อดึกๆนะคะ เพราะวันนี้ จู่ๆหัวหน้าก็มีงานมาให้ทำเพิ่มค่ะ เลยช้า จากคุณ : i am yadamon - [ 31 ก.ค. 49 17:50:32 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ตุ๊มๆต่อมๆ โอ๊ยใจเต้น ลุ้นมากไปรึเปล่านะเรา แหมค้างๆคาๆอีกแระ จากคุณ : พุงกี้ไอ้หมีอ้วน - [ 31 ก.ค. 49 18:00:27 ]

ความคิดเห็นที่ 15 รออยู่นะจ๊ะ จากคุณ : ณัฏฐา - [ 31 ก.ค. 49 22:15:45 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ฉันอยู่ขอนแก่นครบวาระ 2 เดือน พี่มนัสไม่เคยมาหาฉันเลย ทั้งๆที่บอกว่าจะมา แต่ฉันก็ไม่ได้รอคอยหรอกนะ ดีแล้วที่ไม่มา ขี้เกียจเก๊กเป็นผู้หญิงอินโนเซ้นท์ ส่วนน้องรัตน์แฟนสาวของฉันก็ไม่ค่อยได้ติดต่อกันเท่าไหร่  เพราะน้องเค้าต้องไปอยู่บ้านป้าตอนปิดเทอม ไม่สะดวกในการติดต่อหลายๆอย่าง ชีวิตที่ขอนแก่นก็มีแต่พี่บีนี่แหละที่เข้ามาเป็นเพื่อนพาไปไหนมาไหน ก็พอหายเหงาจากการไม่มีใครได้บ้าง พอถึงวันกลับ พ่อฉันมารับด้วยสภาพที่เมาเล็กน้อย น้องสาวของฉันก็มาด้วย มาช่วยขนของ (น้องฉันกล้ามากที่เสี่ยงชีวิตมากับพ่อ พ่อก็กล้ามากที่ขับมาด้ายยย ไม่กลัวโดนเป่าซะเล้ยยย) ขากลับฉันเป็นคนขับรถกลับบ้าน ซึ่งใช้เวลาเดินทาง 3 ชม.ใบขับขี่ก็ยังไม่มี แต่ก็ยังดีกว่าให้พ่อที่เมาๆอยู่ขับกลับอ่ะนะ (คุณๆทั้งหลายอย่าเพิ่งหาว่าฉันเด็กเกินกว่าจะขับรถไกลๆนะคะ ฉันขับรถยนต์เป็นตั้งแต่อายุ 13 ค่ะ (เกียร์แมนนวล)ใช้วิธีการแอบสังเกตุเวลาพ่อขับ และพ่อก็เคยสอนคร่าวๆมาแล้ว แต่พ่อไม่รู้หรอกว่าฉันแอบเอารถพ่อไปไหนต่อไหนมาแล้ว ทำเนียนค่ะทำเนียน แหะๆ) และแล้วก็กลับถึงบ้านอย่างปลอดภัย พอก็หลับอย่างสบาย ช่างไม่รู้เลยว่าลูกสาวคนนี้เข้าโครงการทูบีนัมเบอร์วันไปแล้ว โดยการสนับสนุนของน้องสาว (ไม่เข้าใจใช่ม๊า ฮ่าๆๆๆ คือน้องสาวมันตั้งให้น่ะคะ แบบว่าฉันจะเป็นประเภทไม่ค่อยยอมใครค่ะ เห็นรถคันหน้าแล้วต้องแซงสุดตรีนค่ะ คันไหนแซงฉัน ต้องแซงคืนเพื่อความเป็นที่หนึ่งค่ะ นั่นแหละค่ะที่มา...แต่อย่าเอาอย่างนะคะ ค่อยๆขับน่ะดีแล้วค่ะ ตอนนั้นมันวัยคะนอง แต่ตอนนี้ไม่จำเป็นไม่เหยียบเกิน 90 ค่ะ ปลอดภัยไว้ก่อนนะคะ) ฉันกลับมาอยู่บ้านได้ไม่กี่วันก็ต้องเดินทางไปที่ขอนแก่นอีกตามคำชวนของพี่บี ฉันชวนนังเปิ้ลกับนังนัทไปด้วย 2 หล่อนก็ไป เราไปแต่เช้า ไปเดินเล่นห้าง ไปช็อปปิ้ง ไปดูหนังกันจนบ่าย 2 ก็พากันขึ้นรถกลับ ระหว่างบ้านฉันกับขอนแก่นต้องผ่านจังหวัดอื่นๆ  2 จังหวัด กว่าจะถึงบ้านก็พอหลับได้สักตื่นอยู่แหละนะ ออกจากขอนแก่น ผ่านจังหวัดที่หนึ่งไป เข้าจังหวัดที่สอง ออกจากจังหวัดที่สอง ก็เข้าสู่อำเภอหนึ่งของจังหวัดนั้น ซึ่งเป็นบ้านของพี่มนัสที่ฉันก็เคยมาไหว้พ่อไหว้แม่พี่เค้ามาแล้ว นังนัทก็รู้ เมื่อถึงท่ารถของอำเภอนั้น รถก็จอดรับผู้โดยสารขึ้นมา นังเปิ้ลปลุกฉัน เพื่อบอกว่าเห็นพี่มนัสขึ้นรถมา ฉันงัวเงียมาพยักหน้ารับรู้ และก็จะหลับต่อ คิดแต่ว่า มาก็มาสิ แต่ขี้เกียจทัก เดี๋ยวไปถึงปลายทางค่อยเข้าไปทักแล้วกัน แต่นังเปิ้ลก็บอกฉันว่า พี่มนัสมากับผู้หญิงคนนึง  ฉันได้ยินก็คิดว่าคงเป็นพี่สาวหรือน้องสาวแกแหละ เพราะแกมีทั้งพี่สาวน้องสาวและน้องชาย แล้วนังเปิ้ลก็บอกฉันว่า เหมือนผู้หญิงคนนั้นท้องด้วยนะ พี่สาวหรือน้องสาวแกท้องเหรอ ฉันเริ่มจะตื่นและมองไปแถวหน้ารถ (พวกฉันนั่งอยู่หลังรถแถวเกือบท้ายๆ) แต่พี่เค้านั่งกันแล้วเลยมองไม่เห็น นังนัทบอกว่าจะเดินไปทักให้ จะไปถามว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ฉันก็บอกว่าไม่ต้องหรอก ลองดูสิว่าจะลงตรงไหน ถ้าลงตรงหน้าสถานีตำรวจด้วยกันฉันจะกลับไปถาม แต่ถ้าเค้าไม่ได้ลงปลายทางด้วยกันก็แล้วไป ฉันไว้ใจพี่มนัสมากๆๆๆ และฉันก็ไม่เอะใจอะไรเท่าไหร่หรอก แม้เค้าจะลงป้ายเดียวกัน!!! เพื่อนฉันบอกว่าฉันไว้ใจพี่เค้ามากเกินไปแล้ว แต่ฉันเองเป็นคนคบกับพี่เค้า ถ้ามีอะไรที่เปลี่ยนฉันน่าจะรู้สึก และ 3-4 เดือนที่ผ่านมาฉันก็ไปไหนมาไหนกับพี่เค้าบ่อยๆ ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยนี่นา ก็มีแค่ 2 เดือนที่เพิ่งห่างๆกันเอง ไม่น่าจะใช่อย่างที่เพื่อนฉันคิดหรอก ไม่ใช่แน่ๆ ยังไงก็ไม่ใช่ ฉันมั่นใจ เพื่อนก็ไม่ได้ค้านอะไร เมื่อกลับถึงบ้าน ฉันพยายามติดต่อพี่มนัส ทั้งเพจไปหาก็ไม่มีการตอบกลับ โทรไปที่ สน.เพื่อให้ จนท.วอเรียกให้ พี่เค้าก็ไม่ได้เปิดวอ ฉันติดต่อพี่มนัสทั้งคืน แต่ก็ติดต่อไม่ได้เลย จะไปหาที่แฟลต (แกเพิ่งย้ายไปอยู่ได้ไม่กี่เดือน) ก็ไม่รู้ว่าอยู่ห้องไหน ไม่อยากไปถามคนโน้นคนนี้ด้วย เดี๋ยวเค้าหาว่ามาตอแยผู้ชาย ฉันเริ่มคิดเอะใจขึ้นมาว่า แต่ก่อน เรียกปุ๊บต้องมาปั๊บ มาไม่ได้ก็ต้องเพจบอก หรือถ้าเงียบไปหลายวันก็แสดงว่าไม่สบาย หรือไม่ก็ออกพื้นที่ต่างอำเภอ แต่ตอนนี้รู้อยู่แก่ใจว่าพี่มนัสอยู่ในพื้นที่ ทำไมติดต่อไม่ได้นะ น่าคิดๆ... แล้วก็สรุปในใจว่า "ฉันให้เวลาถึงพรุ่งนี้นะ ถ้าไม่ติดต่อมา ฉันจะให้นังนัทบากหน้าไปถามที่แฟลตให้" วันต่อมา ฉันไม่ได้ติดตามที่จะติดต่อพี่มนัส เพราะฉันไปหาน้องรัตน์ที่บ้าน(กลับมาจากบ้านป้าแล้ว) แต่ก็ดูเพจอยู่บ่อยๆว่าติดต่อมาหรือยัง...ช่วงเช้าก็ไร้วี่แวว....ถึงช่วงบ่ายก็ไร้วี่แวว.... ตอนเย็นฉันกลับบ้าน แล้วนังนัทก็มาหาพร้อมข่าวที่.....เฮ้ออออออออ หล่อนบอกว่า "นี่เธอๆ ตาสว่างได้แล้วนะ เรื่องอีพี่ตำรวจนั่นน่ะ" ฉันถาม "ทำไม มีอะไร" นังนัทพูด "เค้าติดต่อเธอมาหรือยังล่ะ" ฉันตอบ "ยัง" นังนัทพูด "อืมม ก็แน่ล่ะสิ ฉันว่าเธอเชื่อที่พวกฉันพูดเถอะ เรื่องผู้หญิงท้องคนนั้นน่ะ เป็นเมียพี่มนัสชัวร์ๆๆ" ฉันพูด "ทำไมฉันต้องคิดแบบเธอล่ะ" นังนัทพูด "ที่ฉันมานี่เพื่อจะบอกให้เธอหายโง่ เมื่อกี้ ฉันเห็นพี่มนัสกับนังนั่นที่ตลาด เดินไปซื้อของกลับไปทำกับข้าวกินกันน่ะสิ ภรรยาเลือกซื้อ สามีก็ถือเดินตามต้อยๆ ฉันเห็นกับตาเลยนะเธอ ไม่ได้สร้างเรื่อง มันเดินผ่านหน้าร้านแม่ฉัน ไม่รู้ว่าพี่เค้าจะมองเห็นฉันหรือปล่าว แต่ฉันก็รีบมาบอกเธอเนี่ย เป็นไงล่ะ ไอ้คนที่เธอว่ามันจะโง่งมงายรักแต่เธอ จะขอเธอแต่งงาน ดูมันทำสิ แล้วตอนนี้ใครโง่ คิดเอาเองนะเธอ" ฉันกำลังอึ้งกับสิ่งที่ฉันได้ยิน ใจที่หนึ่งบอก "ไม่นะ ไม่จริง ฉันไม่เชื่อ" ใจที่สองบอก "แต่นี่เพื่อนเธอเห็นกับตานะ เพื่อนเธอมาบอกเธอให้ตาสว่างซักที" ใจที่หนึ่งยังบอก "ไม่หรอกน่า เค้าอาจจะเป็นเพื่อนกัน พี่มนัสไม่มีวันนอกใจฉันเด็ดขาด" ใจที่สองเริ่มใส่อารมณ์ "เธอจะโง่ไปถึงไหน ต้องให้เห็นกับตาก่อนเหรอถึงจะยอมรับความจริง เธอจะเป็นฝ่ายโดนทิ้งไม่ได้นะ เค้าทำกับเธออย่างนี้ไม่ได้ ต้องวีนนนนน" ใจที่สามเข้ามาระงับสงครามประสาทของฉันเอง "รีบติดต่อไปหาเค้าซะ แล้วถามเอาความจริง" ฉันจึงบอกนังนัทให้พาไปดูให้เห็นกับตา โชคดีที่บ้านไม่ไกลจากตลาด ฉันเห็นตอนที่เค้านั่งซ้อนท้ายกันออกไป อึ้งค่ะอึ้งรับทาน นังนัทแนะนำให้ขี่รถตาม แต่ฉันตัดสินใจจะรอฟังความจริงจากปากเค้าเอง แม้จะไม่ใช่วันนี้ ก็ต้องเป็นๆวันต่อไป...เป็นนางเอกเกินไปแระ ไม่ด้ายค่ะไม่ได้ ต้องเดี๋ยวนี้เท่านั้น!!! ฉันจึงรีบไปที่บ้านเพื่อนพี่มนัสที่ใช้เป็นที่สังสรรค์บ่อยๆ เป็นจริงตามนั้น มีเพื่อนพี่มนัสอยู่นั่นสองสามคนบรรยากาศเหมือนจะมีปาร์ตี้เล็กๆ พี่มนัสเพิ่งมาถึงได้ไม่นาน ฉันขับผ่านไปก่อนเพื่อทำใจ ปรึกษานังนัทว่าจะเอายังไงดี นังนัทบอกอย่างเดียวว่าต้องวีนค่ะ แล้วฉันก็ย้อนกลับมาอีกครั้ง จอดรถหน้าบ้านให้คนอื่นเห็นว่า ฉันมาหาพี่มนัสนะ พี่มนัสเห็นฉันแล้ว และกำลังเดินออกมา ฉันยังไม่ถามอะไรเรื่องนั้น แต่พูดเรื่องอื่นก่อน "พี่หายไปไหนมา จ๊ะกลับมาจากขอนแก่นตั้งนานแล้ว ทำไมไม่ติดต่อมาเลย" พี่มนัสตอบ "พอดีพี่มีธุระ ต้องกลับบ้านไปหลายวัน นี่ก็เพิ่งกลับมาเมื่อวาน" ฉันหาเรื่องอีก "แล้วทำไมไม่ไปหาจ๊ะที่โน่นเลย ไหนว่าจะไปไง" พี่มนัสตอบ "พี่ยืมรถเพื่อนไม่ได้ รถที่ สน.ก็ต้องใช้ทำคดี เลยไม่มีรถไป" ฉันพูด "ถ้าใจมันอยากไป ต่อให้ต้องเดินไปก็คงไป แต่นี่ใจมันไม่อยากไป ก็หาข้ออ้างได้เรื่อยๆ" พี่มนัสรีบแก้ตัว "มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ พี่ไปไม่ได้จริงๆ ถ้าไปได้มีเหรอที่พี่จะไม่ไปหาจ๊ะ จ๊ะก็รู้นิ" ฉันพูด "อืมม จ๊ะรู้ก็ได้ แต่สิ่งที่จ๊ะไม่รู้ตอนนี้ก็คือ ผู้หญิงคนที่ขึ้นรถจากบ้านพี่มากับพี่ และคนที่ไปตลาดด้วยกันตะกี๊ เป็นใคร" .......อารมณ์ค้างกันอีกล่ะสิ หุๆๆๆ วันนี้กลับบ้านดึกค่ะ เลยมาโพสซะดึกเชียว ขอต่อพรุ่งนี้นะคะ วันนี้ขอโทษที่ทำให้ค้างค่ะ หุๆๆๆ...... จากคุณ : i am yadamon - [ 1 ส.ค. 49 00:46:57 ]

ความคิดเห็นที่ 17 นอนม่ายหลับ ขอมาทำลิงค์ไว้ดีก่า ตอนแรก http://www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L4551727/L4551727.html ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L4554113/L4554113.html ตอนที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L4561875/L4561875.html ตอนที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L4565036/L4565036.html ตอนที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L4569683/L4569683.html ตอนที่ 6 http://www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L4572194/L4572194.html ตอนที่ 7 http://www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L4576611/L4576611.html จากคุณ : i am yadamon - [ 1 ส.ค. 49 02:04:39 ]

ความคิดเห็นที่ 18 นึกว่านอนไม่หลับ เเล้วจะมาอัพต่อซะอีก 555+ รอจ้ารอ เข้าเเถวรออ่านพรุ่งนี้ จากคุณ : Sleep^Late - [ 1 ส.ค. 49 04:27:30 ]

ความคิดเห็นที่ 19 พี่มนัสหน้าเจื่อน "เอ่อ...จริงๆแล้ว พี่ก็อยากจะเจอจ๊ะและบอกจ๊ะเหมือนกัน แต่คิดว่าพรุ่งนี้พี่ถึงจะไปหาจ๊ะ พอดีจ๊ะก็มาซะก่อน พี่ยังไม่ได้ตั้งตัวเลย" ฉันถาม "เจอจ๊ะแล้วไง ก็บอกมาสิ ไม่พูดวันนี้ จ๊ะก็ไม่รอฟังถึงพรุ่งนี้หรอกนะ" พี่มนัสกระอึกกระอัก และถอนหายใจยาวก่อนพูด"คือว่า..เดือนหน้าพี่จะแต่งงาน....กับคนที่จ๊ะเห็นนั่นแหละ" ฉันรู้สึกชาไปทั้งตัว แต่ก็พยายามตั้งสติถามต่อ "แล้วไง" พี่มนัสพูดอีก "พี่ทำเค้าท้อง พี่เลยต้องแต่งเพื่อรับผิดชอบ"(!!!!) ฮือๆๆๆ น้ำตากำลังตกในค่ะ แต่ใจแข็งทำเป็นเฉยๆ เงยหน้าขึ้นไปจ้องแบบนัยๆว่า"พูดต่อสิ" พี่มนัสพูดต่อ "พี่ไม่ได้รักเค้าเลย พี่ไม่ได้ตั้งใจให้เค้าท้อง เค้าก็เพิ่งมาบอกพี่ไม่นานว่าท้องกับพี่ พี่ก็เลยไม่รู้ว่าจะเริ่มบอกจ๊ะยังไงดี" ฉันพยายามระงับสติอารมณ์อย่างที่สุด ถามไปว่า "ท้องกี่เดือนแล้วล่ะ" พี่มนัสตอบ "สี่เดือน" ฉันได้ยินดังนั้นก็จ้องหน้าพี่เค้าแบบเอาเรื่องแล้วทีนี้ ฉันพูด "สี่เดือนที่แล้วเรายังคบกันอยู่ไม่ใช่เหรอ จนบัดนี้ก็ยังคบกันอยู่ไม่ใช่เหรอ.......หึๆๆ ดีแล้วที่รับผิดชอบ เด็กจะได้มีพ่อ"(นี่ไม่ได้ดีใจที่พี่เค้าจะได้ออกไปจากชีวิตนะ แต่เสียใจจน...ไม่รู้จะพูดอะไรดี) ฉันพูดต่อ "แต่ทำไม พี่ไม่เลิกกับจ๊ะซะก่อน ก่อนที่จะไปทำใครเค้าท้อง ทำไมเหรอพี่ เพราะจ๊ะให้พี่ได้น้อยไปใช่มั๊ย มันถึงไม่พอ ถ้าพี่มาบอกจ๊ะว่าพี่ไปมีอะไรกับคนอื่น ถึงจ๊ะจะเสียใจ จ๊ะยังจะพอรับได้มากกว่านี้ แต่นี่พี่ต้องแต่งงาน เพราะทำเค้าท้อง แล้วจ๊ะล่ะ พี่เห็นจ๊ะเป็นอะไร!!!" พี่มนัสพูด "พี่ขอโทษ พี่ขอโทษจริงๆ พี่ต้องแต่งงานเพื่อรับผิดชอบเท่านั้น พี่ไม่ได้รักเค้าเลย พี่รักจ๊ะคนเดียวรักจ๊ะมาตลอด ถึงพี่จะแต่งงานพี่ก็จะยังรัก แต่พี่ก็จะหย่า จะกลับมาหาจ๊ะเหมือนเดิม" ฉันคิดว่ามันเป็นกรรมของฉันหรือปล่าวที่แอบไปคบผู้หญิงคนอื่นด้วย แต่ผู้ชายคนนี้ก็เป็นคนเดียวที่ฉันมั่นใจว่าจะฝากชีวิตไว้กับเค้า แล้วทำไม ทำไมฉันต้องเสียเค้าไป เพราะตัวฉันเองอีกแล้วใช่มั๊ย นาทีนั้นฉันอยากจะร้องไห้ดังๆ ระบายความเจ็บปวดกับคำมั่นสัญญาที่เค้าเคยบอก คำว่ารักที่เค้ากำลังบอก ครั้งแรกที่เสียไปให้เค้า และความผูกพันที่ฉันไม่เคยคิดจะมีกับผู้ชายคนอื่นเลยนอกจากเค้าคนเดียวเท่านั้น ฉันพยายามเก็บน้ำตาไว้ข้างใน ไม่รู้ทำไมฉันถึงไม่อยากให้เค้าเห็นว่าฉันเสียใจแค่ไหน อาจเป็นเพราะฉัน ไม่เคยแสดงออกว่ารักพี่เค้าเลย อาจเป็นเพราะฉันไม่ยอมไปมีอะไรกับเค้าบ่อยๆเท่าที่เค้าต้องการ สมน้ำหน้าตัวเองค่ะ แต่จะไม่ยอมสมเพชตัวเองเด็ดขาด พี่มนัสพูดอีก "เค้าก็รู้นะว่าพี่คบจ๊ะอยู่และรักจ๊ะมากแค่ไหน แต่วันนั้นพี่ไม่ได้ตั้งใจ พี่เมาเค้าก็เมา" ฉันแทรก "ตอนกับจ๊ะพี่ก็เมา ตอนไม่ได้อยู่กับจ๊ะพี่เมาไปกี่ครั้งแล้วล่ะ" (ฉันเข้าใจดีเลยล่ะว่าเวลาเมานี่อารมณ์มันพาไปจริงๆ ฉันก็ยังเป็น แต่ฉันก็ไม่ได้ไปทำใครเค้าท้องหรือไปท้องกับผู้ชายคนอื่นนี่นา) พี่มนัสพูด "ก็ช่วงนั้นเราทะเลาะกัน จ๊ะโกรธพี่จนไม่ยอมคุยอยู่หลายวัน พี่เครียด พี่กินเหล้า เค้าเป็นเพื่อนร่วมงานพี่ วันนั้นเค้าก็ไปเที่ยวของเค้า พี่ไปคนเดียวเลยไปนั่งด้วย แล้วพี่ก็เมา เค้าก็เมา" ....พอพี่มนัสบอกว่าฉันกับเค้าทะเลาะกัน ฉันนึกถึงวันนั้นทันที.... วันนั้นฉันไปงานที่บ้านเพื่อนพี่มนัส พอค่ำแล้วฉันต้องกลับ พี่มนัสจึงเอารถยนต์มาส่ง พี่มนัสเมาเล็กน้อยแต่ก็ขับไหว แต่พอจะเข้าเมืองพี่เค้าก็ตีไฟเลี้ยวจะเข้าม่านรูด ฉันก็ไม่พอใจสิ ฉันจะกลับบ้านเพราะง่วงมากแล้ว บอกพี่เค้าวันหลัง แต่พี่มนัสก็ยังเลี้ยวเข้าไป ฉันเลยโวยวาย บอกว่าไม่ๆๆๆ อย่างเดียว พี่เค้าก็พยายามอ้อนวอนเพราะไม่ได้มีอะไรกันนานแล้ว  ยังไงฉันก็ไม่ยอม พี่เค้าเลยเลี้ยวออกมา แต่ดูท่าทางพี่มนัสก็ไม่ค่อยพอใจเหมือนกัน พอขับมาได้สักพักก็จะเลี้ยวเข้าอีกที่นึง คราวนี้ฉันก็เปิดประตูรถจะกระโดดเลยล่ะ แต่พี่เค้าเบรคทันที ฉันก็ก้าวลงรถ เดินออกไปทั้งที่เปลี่ยวๆอย่างนั้น พี่มนัสวิ่งตามมาขอโทษ ฉันกำลังโกรธอยู่ ฉันก็ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ดื้อดึงจะเดินกลับท่าเดียว จนพี่มนัสสาบานว่าจะไม่ทำอีกแล้ว ทีหลังจะถามก่อน และขอให้ฉันกลับไปขึ้นรถ ถ้าไม่เชื่อใจเค้าก็เอาปืนเค้าไปเลย ถ้าเค้าทำแบบนี้อีกก็ยิงเค้าได้เลย (บร้า ใครจะกล้ายิง แต่ถือไว้ก็ยังดี อย่างน้อยเค้าก้คงพูดจริง) ฉันก็เลยยอมกลับไปขึ้นรถโดยที่ไม่พูดอะไรกับเค้า พี่มนัสพยายามง้อฉันอยู่ตลอดทาง แต่ฉันก็ยังไม่หายโมโห จนถึงหน้าปากซอย พี่มนัสจับมือฉันไว้ให้คุยกันก่อน ฉันบอกว่าพรุ่งนี้ค่อยคุย ตอนนี้ง่วงแล้ว แลัวฉันก็สะบัดมือ เปิดประตูรถลงมา ทิ้งปืนเค้าไว้บนเบาะ แล้วเดินเข้าบ้านไป แล้วหลังจากนั้น ฉันก็ไม่รับการติดต่อจากพี่มนัสอีกเลยหลายวัน ตอนแรกฉันคิดอยากจะเลิกกับพี่เค้าซะ เพราะฉันก็เริ่มรู้ตัวแล้วว่า ฉันชอบมีอะไรกับผู้หญิงมากกว่า แต่อีกใจก็สงสารพี่เค้า เค้าก็ดี๊ดี ยอมเราซะทุกอย่าง  และยังไงเค้าก็เป็นผู้ชายคนแรกและคนเดียวของฉัน สุดท้ายฉันก็เลยยอมใจอ่อน คบกับเค้าต่อมา ....ก็คงเป็นเพราะไอ้หลายๆวันที่ฉันไม่คุยกับเค้านี่แหละนะที่ทำให้ฉันต้องรับกรรมแบบนี้.... (กลับมาต่อตอนที่คุยกับพี่มนัส) ฉันยืนโทษตัวเองในใจ ฉันมองว่าพี่มนัสต้องเป็นฝ่ายยอมฉันตลอด และพี่มนัสเองก็โง่มากที่ไม่รู้เรื่อง ว่าฉันคบผู้หญิงด้วย เหมือนที่นังนัทบอกฉัน "ฉันเป็นฝ่ายโง่จริงๆ" ...โง่ที่มั่นใจว่าเค้าจะไม่มีใคร... ...โง่ที่ไม่เคยทำตัวใยดี เพื่อรักษาเค้าไว้... ...โง่ที่มายืนรับฟังความเจ็บปวด ที่ตัวเองเป็นคนเริ่มเอง... ...โง่ๆๆๆๆๆๆ กว่าคนที่คิดว่าเราฉลาดกว่า... ฉันบอกพี่มนัสแค่ว่า "วันนั้นจ๊ะผิดเองที่ไม่ยอมมีอะไรกับพี่ ทุกอย่างจึงกลายเป็นแบบนี้" แต่พูดในใจค่ะ ต่อหน้าเค้า ฉันไม่ยอมรับผิดให้ตัวเองอับอายหรืออ่อนแอหรอก สิ่งที่ฉันพูดจริงๆก็คือ "แต่งวันไหนก็อย่าลืมการ์ดเชิญแล้วกัน จะไปแสดงความยินดีด้วย" แล้วฉันก็เดินไปหานังนัทที่รถเพื่อให้หล่อนพากลับบ้าน พี่มนัสได้แต่มองตาม เค้าคงอยากพูดอะไรมากกว่านี้ แต่เค้าก็คงไม่กล้ารั้งฉันไว้เพราะเกรงใจว่าที่ภรรยา ที่ฉันคิดว่าน่าจะสอดส่องดูอยู่จากในบ้าน ระหว่างทางกลับ นัทนัทก็ถามถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น ฉันเล่าให้หล่อนฟัง หล่อนไม่เคยหรอกค่ะที่จะปลอบใจ ซ้ำเติมเท่านั้นแหละค่ะที่ทำได้ เพื่อนแท้ก็ต้องอย่างนี้แหละค่ะ มัวปลอบใจมากไป เราจะไม่รู้ตัวเอง เราก็ยิ่งจะร้องไห้ และคงไม่ตาสว่างในทุกเรื่อง เรามักซ้ำเติมกันบ่อยๆค่ะ เป็นวิธีช่วยเพื่อนให้เข้มแข็งในเร็ววัน นังนัทแนะนำว่าอย่าเพิ่งยอมง่ายๆ เราต้องทำตัวเป็นนางร้ายในคราบนางเอก ต้องไปแย่งชิงผู้ชายมา ให้ตกหลุมเราแล้วก็ทิ้งมันไป ก็คือแก้แค้นนั่นแหละค่ะ แต่ฉันก็ไม่สามารถทำชีวิตให้เหมือนละครน้ำเน่าอย่างนั้นได้ เพราะฉันไม่มีพรสวรรค์ในการใช้มารยาได้ถึง 10 เล่มเกวียนเลย ฉันก็รู้ว่าเพื่อนก็แนะนำเล่นๆ เอาเข้าจริงตัวมันเองก็ทำไม่ได้เหมือนกัน ใจของฉันตอนนี้ยังไม่อยากจะเสียเค้าไปเลยค่ะ ให้อยู่เป็นเมียน้อยก็คงไม่เอา ฉันกลับมาถามตัวเองว่า ฉันรักพี่มนัสหรือปล่าว คุณๆคิดว่ายังไงกันล่ะ ฉันถามใจที่สามของฉันแล้ว มันไม่ใช่ความรักแบบเชิงชู้สาว ให้ฉันอยู่กับพี่เค้าฉันก็อยู่ได้ ก็คงเรื่อยๆ ไม่มีอะไรพิเศษ เหมือนเค้าเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตที่ฉันเองก็ขาดได้ เพียงแต่คิดว่าถ้ายังมีอยู่จะดีกว่า และมันคงไม่ใช่ความผูกพันเพราะมันไม่ได้เกิดขึ้นจากความรักหรือความรู้สึกที่ดี มันอาจเป็นเพียงความเคยชินที่มีคนคอยดูแลเทคแคร์ แต่นับจากนี้ ฉันก็ต้องทำตัวให้ชินที่จะไม่มีคนมาดูแลเทคแคร์เหมือนเดิมแล้ว ก็ตอนนี้ยังไม่อยากเสียเค้าไปนิ ไม่อยากทำตัวให้ชิน ไม่อยากอะไรทั้งนั้น จะทำไงต่อดี  ฉันจะเสียใจอยู่อย่างนี้อีกนานมั๊ย โอ๊ย คิดไม่ออก ทำไมต้องเป็นฉันด้วย ........ทำไมๆๆๆๆๆๆๆ........ จากคุณ : i am yadamon - [ 1 ส.ค. 49 12:20:29 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ช่วงเช้านี้เน็ตที่ออฟฟิตล่มอ่ะค่ะ เลยเพิ่งได้มาโพสต่อ จากคุณ : i am yadamon - [ 1 ส.ค. 49 12:22:18 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ช่วงนี้เฮริ์ทแฮ่.....ใส่อารมณ์สุดๆ รออ่านอยู่น่ะ จากคุณ : aseptic - [ 1 ส.ค. 49 13:17:35 ]

ความคิดเห็นที่ 22 วันนี้ไม่มีต่ออีกหน่อยเหรอคะ .... ต่ออีกหน่อยนะคะ ^ ^ จากคุณ : ใครๆเค้าก็หาว่าหนู...เป็นทอม - [ 1 ส.ค. 49 13:25:21 A:203.146.253.106 X: TicketID:116925 ]

ความคิดเห็นที่ 23 .......ฉันไม่รู้ จะบอกเธอได้ยังไง จะบอกว่าฉันเสียใจ และยังต้องการให้เธออยู่ .......แต่ฉันไม่รู้ จะหยุดเธอได้ยังไง เมื่อเธอไม่มีหัวใจ เหลืออยู่ ก็ได้แต่ปล่อยให้เธอเดินจากฉันไป........ (ช่วงนั้น เพลงนี้กำลังดังค่ะ) ฉันเปิดเพลงฟัง เพื่อตอกย้ำตัวเองและร้องไห้ ร้องๆๆๆ ร้องให้พอ 1 "ชีวิตฉัน คงจะสิ้นสุดกับผู้ชาย ณ บัดนี้ " 2 "ไม่นะ ไม่ๆๆๆ ฉันจะไปฝึกมารยาอีก 98 เล่มเกวียน มากระชากใจเธอ" 1 "ฉันต้องจบทุกอย่างและปล่อยเค้าไปซะ" 2 "ม่ายยยยย ฉันยังไม่พร้อมที่จะจบมัน" 1 "ฉันจะต้องเชิ่ดเข้าไว้ แค่นี้ ไม่ถึงกับตายไ 2 "แล้วเมิงมานั่งร้องไห้ หาพระแสงอะไรฟะ" ............ฯลฯ.............." อย่าเพิ่งงงค่ะ ใจที่ 1 กับ 2 มันทะเลาะกันอีกแล้ว ฉันปล่อยให้มันทะเลาะกันไป ยังไม่มีใจที่สามเข้ามาแทรกแซง คืนนั้นฉันก็หลับไปทั้งน้ำตา พอดึกๆ มีเสียงเพจเข้ามา เลยตื่นมาดู ฮือๆๆๆๆๆ พี่มนัสเพจมา บอกว่า "อยากคุยด้วย รออยู่หน้าบ้านนะครับ" 1 "เราต้องไม่ออกไปนะ เราต้องจบ ไม่มีอะไรจะพูดกับเค้าอีกแล้ว" 2 "ไม่นะ ฉันจะออกไปหาเค้า จะเรียกร้องให้เค้ากลับมา" 1 "เมื่อไหร่จะหายโง่วะทีวะ" 2 "ฉันไม่โง่หรอก แค่ยังไม่อยากเสียเค้าไป 3 ช่วยด้วยยยย" 3 "ตาบวมขนาดนี้ ออกไปให้เค้าสมเพชหรือไง ค่อยคุยวันหลัง เราต้องดูท่าทีเค้าก่อนว่าเค้าจะติดต่อมาอีกนานแค่ไหน อย่าเพิ่งใจอ่อน เราเป็นฝ่ายโดนทำร้ายนะ และเราเองก็สร้างภาพว่าเราไม่ผิดแต่แรก ฉะนั้น อย่าออกไปเด็ดขาด" ......3 ถูกเสมอ ฉันตัดสินใจไม่ออกไปคืนนั้น และพยายามข่มตาหลับต่อไป...... วันต่อมา เค้าพยายามโทรหาที่บ้านโดยให้เด็กผู้หญิงต่อสายให้ พอฉันรู้ว่าเป็นพี่มนัส ฉันก็เงียบ ปล่อยให้เค้าพูดไป "พี่ขอโทษ พี่รักจ๊ะนะ พี่ต้องรับผิดชอบ..." เค้าพูดวกไปวนมาอยู่แค่นั้นเอง เค้าพูดจบฉันก็ถามเค้าว่า "จะพูดแค่นี้ใช่มั๊ย" เค้าก็บอกว่า ตอนนี้ไม่มีคำไหนที่จะพูดไปแล้วทำให้ฉันหายโกรธได้เลย แต่ก็อยากให้รู้ไว้ว่า เค้ายังรักฉันเหมือนเดิม ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง เค้าจะรอวันที่ฉันหายโกรธ จะรอๆๆๆต่อไป แล้วฉันก็วางเมื่อเค้าพูดจบ ทำเป็นใจแข็งอีกแล้วเรา "จะพูดว่ารักเพื่ออะไรกัน แค่นี้ฉันยังเจ็บไม่พออีกเหรอ" ฉันคิดในใจ และพยายามไม่อ่อนแออีก ฉันคิดวกไปวนมาเรื่องเดิมๆ และได้รับข้อความเดิมๆ อยู่หลายวัน ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้แล้วเหรอชีวิต ทำไมฉันต้องเสียใจ ....คำตอบสุดท้ายที่ได้คือ "เสียดายพรหมจรรย์" .... แต่นั่นก็ไม่ใช่ทั้งชีวิต ทำไมคนอื่นที่เค้าพลาดแล้วพลาดอีก เค้ายังอยู่ได้ ปัญหาแค่นี้เอง ลดศักดิ์ศรีของตัวเองลงหน่อย อะไรๆก็คงดีขึ้น พอคิดได้ ฉันเริ่มบอกตัวเองว่าจะไม่นั่งจมปรักอยู่อย่างนี้อีกต่อไปแล้วนะ  ฉันน่าจะเข้มแข็งพอ....พอที่จะตัดเค้าออกจากชีวิตไปได้ ฉันต้องทำได้สิ ใช่มั๊ย?? จากคุณ : i am yadamon - [ 1 ส.ค. 49 14:21:37 ]

ความคิดเห็นที่ 24 สรุปแล้ว คุณชอบผู้ชายหรือผู้หญิงง่ะ หรือว่าที่จริงชอบผู้ชาย แต่ครั้งแรกเจอประสบการณ์ไม่ค่อยดี เลยไม่ชอบมีอะไรกับผู้ชาย แล้วมาจึ๊กกะผู้หญิงแทน โอ้ว เง็ง จากคุณ : พุงกี้ไอ้หมีอ้วน - [ 1 ส.ค. 49 14:47:33 ]

ความคิดเห็นที่ 25 วัดจากความสุขและความรู้สึก ชอบผู้หญิงค่ะ ส่วนผู้ชาย เป็นพี่ชายน่ะพอไหวค่ะ ถ้าต้องเป็นอย่างอื่น ไม่ดีกว่าค่ะ ไม่ได้เข็ด หรือฝังใจอะไรค่ะ แต่มีความรู้สึกกับผู้หญิงมากว่าจริงๆ จากคุณ : i am yadamon - [ 1 ส.ค. 49 14:54:13 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ก็อย่างที่บอกค่ะ ว่าเสียดายพรหมจรรย์มากกว่า ก็เลยเสียใจ ซึ่งจริงๆแล้วฉันคงไม่ได้รักเค้าเลย บางครั้งก็พยายามจะรักเค้าให้ได้ เพราะยังไงฉันก็ได้เสียตัวให้เค้าไปแล้ว เทียบกับผู้หญิงคนอื่นที่เมื่อเสียตัวให้ใครครั้งแรก ส่วนใหญ่จะปักใจอยู่ตรงนั้นเลย แต่ฉันรู้สึกว่า นั่นไม่ใช่ความต้องการที่แท้จริงของฉัน  เมื่อมันไม่ใช่ ฉันก็คงยังจะตามหามันต่อไป..... ฉันเสียใจกับเรื่องพี่มนัสไม่นาน ก็ทำใจได้ และก็ยังคงไปมาหาสู่กันในฐานะพี่ชาย น้องสาว แต่ฝ่ายที่ทำใจไม่ได้ กลับเป็นพี่มนัสซะเอง ฉันเข้าใจว่าเค้าคงยังห่วง และหวง(ซึ่งบอกไปแล้วว่าเค้าไม่มีสิทธิ์) หลังจากเค้าแต่งงาน เค้าก็ทำตัวปกติเหมือนเดิม เค้าก็มักพูดอยู่เสมอว่าเค้าจะหย่า เพราะเค้าไม่ได้รักผู้หญิงคนนั้นเลย ฉันไม่เข้าใจว่าเพื่ออะไร แต่ตอนนี้ใจฉันมันชินและชากับคำพวกนี้แล้วสิ ฉันบอกเค้าไปว่า หย่ามาฉันก็คงไม่กลับไปคบเหมือนเดิมหรอก มันไม่เหลืออะไรแล้ว อยากให้เค้าเป็นพ่อที่ดี ดูแลลูกดีๆ  เค้าขอฉันว่า เค้าอยากจะดูแลฉันต่อไปในฐานะอะไรก็ได้ แค่ยังได้เจอได้คุย ก็พอ ฉันตกลงให้เค้าเป็นพี่ชายนั่นแหละ ให้ได้สุดๆแล้ว อย่างน้อยฉันก็ไม่ได้เสียเค้าไปทั้งหมด ดีที่ไม่ต้องมีอะไรกันด้วย แต่จนบัดนี้ ฉันก็ไม่เคยบอกเค้าเลยว่า.....ฉันชอบผู้หญิงด้วยกัน.....และยังไม่มีแฟน(ผู้ชาย)เลย ทำให้เค้าเข้าใจว่าฉันรักและรอเค้าเสมอ ฉันก็ปล่อยให้เค้าคิดอย่างนั้นต่อไป จนกาลเวลานั่นเอง ทำให้เรื่องราวของฉันกับพี่มนัสห่างหายไป ในช่วงที่ได้ตกลงเป็นพี่น้องกัน ฉันก็ยังคบน้องรัตน์อยู่จนจบ ม.6 ฉันกับน้องรัตน์ ไม่ค่อยได้มีอะไรกันเลย เพราะฉันเองก็ไม่ได้เป็นคนหมกหมุ่นอะไรมากนักในเรื่องนั้น อีกอย่าง น้องเค้าไม่ค่อยเร้าใจซะเลย   ....ช่วงชีวิตในม.6 เป็นช่วงที่สนุกที่สุดในสมัยมัธยมเลยล่ะ ..... ห้องของฉันเกือบครึ่งนึง เป็นคณะกรรมการนักเรียน รวมทั้งฉันด้วย ฉันอยู่ฝ่ายปฏิคม คอยต้อนรับแขกต่างๆที่มาเยี่ยมเยียนโรงเรียนของเรา นังก้องได้เป็นประธานนักเรียน (เป็นครั้งแรกค่ะที่ให้กระเทยเป็นประธาน แต่หล่อนก็ดีพร้อมทุกอย่างล่ะนะ ยกเว้นเป็นกระเทย) ส่วนฉันก็ได้ดำรงตำแหน่งหัวหน้าชมรมประชาสัมพันธ์โรงเรียนด้วย ทำให้กลุ่มของฉัน แม้แลดูจะ R A D แต่ก็น่าเกรงขาม (ต้องรักษาภาพพจน์กันยกใหญ่) เปิดเทอมแรกไม่นาน ฉันก็มีเรื่องราวกับทอมรุ่นน้องคนหนึ่ง เค้าเป็นเพื่อนน้องรัตน์ ดูห่ามๆ ซ๊กม๊กๆ เหตุเพราะน้องคนนี้มาชอบน้องรัตน์และทำตัวเป็นเพื่อนที่แสนดี คอยไปมาหาสู่ตลอดปิดเทอมที่ฉันไปขอนแก่น และกล่าวหาว่าฉันมีรักแท้ดูแลไม่ได้ ....ฉันรู้ว่าน้องเค้าไม่ค่อยชอบขี้หน้าฉันอยู่แล้วล่ะ เพราะฉันก็เป็นทอมแต๋วๆ กรี๊ดกร๊าดวี๊ดว๊ายอยู่กับแก๊งค์เพื่อนสาว(เทียม) ทั้งหลาย อีกอย่างก็หาว่าฉันไม่ดูแลแฟนนั่นแหละ วันนึงมีเพื่อนน้องรัตน์อีกคนมาบอกฉันว่า น้องคนนั้น (ขอเรียกว่าจ้อยแล้วกัน) ท้าต่อยกับฉันหลังโรงเรียน ฉันก็ไม่เข้าใจว่า เอ...รักษาภาพพจน์ขนาดนี้แล้วยังต้องไปรับคำท้าบ้าบ้อนั่นเหรอ ฉันก็บอกไปว่า "ไม่เอาด้วยหรอก เสียเวลา" แต่น้องจ้อยก็ยังท้ามาอีกว่าฉันขี้ขลาด อ้าวววว ยังนี้ก็สวยสิค่ะ ต้องไปสั่งสอนเด็กน้อยกันซะหน่อย เรานัดกัน 5 โมงเย็นหลังตึก 4 ฉันก็ไปตามนัดพร้อมน้องรัตน์และนังนัท ไปรอพักนึงน้องจ้อยก็มาพร้อมเพื่อน ฉันก็ถามว่า "จ้อยไม่ชอบหน้าพี่เรื่องอะไร" จ้อยตอบ "ไม่รู้ รู้แต่ไม่ชอบ แล้ววันก่อนพี่ก็เดินตัดหน้ารถจ้อยด้วย" ฉันพูด "ไม่เห็นรู้ตัวเลย ว่าไปตัดหน้ารถใคร ทำไมไม่ชนพี่เลยล่ะ จะได้หายหมั่นไส้" จ้อยตอบ "ถ้าเป็นข้างนอกโรงเรียนก็ชนแล้วล่ะ" ฉันพูด "เรื่องแค่นี้เหรอ จะท้าต่อยพี่" จ้อยตอบ "เออ" ฉันพูด "อยากต่อยก็เข้ามาต่อยสิ ม่ะ" จ้อยพูด "พี่ก็เข้าก่อนมาสิ" ฉันพูด "อ้าว จ้อยท้าพี่มา จ้อยก็เข้ามาก่อนสิ" นังนัท "จ๊ะ เดินไปจิ๊กหัวมันตบเลยเธอ ทำเก่งนักนิ รีบตบรีบไป" ฉันพูด "เรื่องอะไรล่ะเธอ ฉันลงมือก่อนฉันก็ผิดสิ พยานเยอะแยะ ฉันไม่เอาพิมเสนไปแลกหรอก" นังนัท "อ๊อยย หมั่นไส้มันนัก เป็นฉัน ฉันตบมันแล้ว เธอนี่ไม่ได้ดั่งใจเลยนะ" ฉันพูด "เค้าอยากตบก็ให้เค้าเข้ามาก่อน...ว่าไง ท้าแล้วไม่กล้าเหรอ" จ้อยพูด "พี่นั่นแหละเข้ามาก่อน ถ้าโดนจับได้จะได้ผิดกันทั้งคู่ไง" ฉันหัวร่อพร้อมพูด "โฮะๆๆ เรื่องอะไรล่ะคะน้องขา พี่ไม่มาก็หาว่าพี่ไม่กล้า พอพี่มาน้องก็ไม่ลงมือ แล้วยังจะอยากให้พี่ไปตบน้องเพื่อหาความผิดใส่ตัวนะเหรอ พี่ไม่โง่หรอกค่ะ" จ้อยไม่พอใจ แต่ก็ไม่กล้าเข้ามาตบฉันก่อนซะที ฉันเริ่มรำคาญก็เลยบอกว่า "ทุกคนที่นี่เป็นพยานว่าพี่มาแล้ว เค้าไม่ตบเองนะคะ พี่ขี้เกียจเสียเวลากับเด็กปอดแหกแบบนี้ นัท รัตน์ ป่ะ กลับบ้าน" แล้วจ้อยก็ตะโกนด่าฉันว่าฉันนั่นและเป็นฝ่ายปอดแหก ฉันก็ไม่พอใจค่ะ แต่ขี้เกียจเสียเวลากับเรื่องไร้สาระ แต่นังนัทค่ะ เดินปรี่จะเข้าไปตบ ดีที่ฉันคว้าหล่อนทัน ไม่งั้นเป็นเรื่องแน่ๆ ระหว่างกลับ นังนัทก็นั่งฟึดฟัดๆ โมโหน้องจ้อยไม่หาย ส่วนฉันเฉยๆค่ะ เพราะน้องรัตน์บอกฉันแล้วว่าน้องจ้อยมาสารภาพรักกับน้องรัตน์ เมื่อเห็นว่าฉันห่างเหินและน้องรัตน์ก็ไปไหนมาไหนด้วยในฐานะเพื่อน น้องจ้อยเลยคิดไปเองว่าน้องรัตน์คงมีใจให้บ้าง แต่น้องรัตน์บอกว่ารักฉัน น้องจ้อยเลยไม่พอใจที่ทำไมรักฉัน ทั้งๆที่ฉันไม่ได้ดูแลน้องรัตน์เท่าเค้าเลย แต่จ้อยไม่รู้นิว่าเวลาอยู่บ้าน ฉันก็คอยดูแลน้องเค้าเสมอแหละ เรื่องที่ฉันไปอะไรกับใครที่ลำปางฉันก็บอกน้องรัตน์ไปหมด น้องเค้าก็งอนไปพักนึงแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรมาก เรื่องพี่มนัสฉันก็บอก แต่ไม่ได้บอกว่ามีอะไรกัน (ไม่กล้าค่ะ) สรุปว่าน้องรัตน์ดีค่ะ ไม่ขี้วีน ไม่ตามจิก แค่ไม่หายไปจากเค้าและอย่าไปมีคนใหม่ให้เท่าเค้าก็พอ ...น้องรัตน์น่ะดีน้อ  แต่ฉันเจอคนดีแล้วทำไมชอบเลวทุกที...ว้า!!! จากคุณ : i am yadamon - [ 1 ส.ค. 49 16:43:01 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ทิ้งท้ายให้ฉงน........แล้วจากไป จากคุณ : aseptic - [ 1 ส.ค. 49 17:02:41 ]

ความคิดเห็นที่ 28 จามายังอ่ะ รออยู่ๆ จากคุณ : ทอม (AJandI) - [ 1 ส.ค. 49 17:21:20 ]

ความคิดเห็นที่ 29 มาลงชื่อรอเหมือนเดิมค่ะ ถ้าแตกกระทู้แล้วอย่าลืม ทิ้งแผนที่ไว้นะค่ะ จากคุณ : 3L - [ 1 ส.ค. 49 20:36:53 ]

ความคิดเห็นที่ 30 มารออ่านทุกวัน (^_^) จากคุณ : Why-Not-T-Shirt - [ 1 ส.ค. 49 22:31:32 ]

ความคิดเห็นที่ 31 มาลงชื่อค่ะ ยังไม่อยากให้จบไวๆ แต่อยากอ่านเร็วๆ หน่อย ไม่ทันใจวัยรุ่นเลย ^^ จากคุณ : jI@ng jIng zhEn - [ 1 ส.ค. 49 22:51:13 ]

ความคิดเห็นที่ 32 พอใกล้หมดเทอมแรก ก็จะเข้าสู่เทอมสุดท้ายที่ต้องฟิตกันเพื่อเอ็นทรานท์ นั่นเป็นปีที่สองที่สอบแบบระบบใหม่ คือสอบดูคะแนนก่อนแล้วค่อยเลือกคณะ (แต่โควต้ายั'เหมือนเดิม) ฉันไม่ได้วางอนาคตไว้กับที่ใดเป็นพิเศษ ตอนม.5 ฉันก็สมัครสอบ (ฉันสอบเทียบได้ จบม.ปลายตอนอยู่ม.4) นั่นเป็นปีแรกที่สอบเอาคะแนนมาเลือกคณะ แต่ช่วงเลือกคณะตอนนั้นฉันอยู่ลำปาง ไม่ได้เลือกเลย แหะๆๆ ก่อนจะเอ็นท์ใหญ่ ก็จะมีสอบโควต้าก่อน ฉันเลือกโควต้า มข.แน่นอน เพราะใหญ่สุดในภูมิภาคนั้นอยู่แล้วแต่ว่า ลงคณะอะไรดีน๊า??? ฉันเองก็ไม่ได้รู้จักรุ่นพี่คนไหนที่สามารถแนะนำได้เลย ญาติๆฉันเอง ถ้าไม่เรียนราชภัฎก็เรียนเอกชนกันหมด หลานๆ ของยายหลายสิบคน ยังไม่มีใครติดมหาลัยของรัฐบาลเลย ฉันก็ไม่ได้หวังว่าจะได้ เพราะฉันต้องไปเอาจริงตอนเอ็นท์ใหญ่อยู่แล้ว เอ...แล้วจะเลือกอะไรดีหว่า สมัยเรียนมัธยม นอกจากกีฬาที่ฉันมีพรสวรรค์แล้ว ก็ยังมีศิลปะอีกอย่างนึงที่ฉันไม่เคยได้คะแนนต่ำกว่า 95 เต็มร้อยเลย ฉันก็เลยลองเลือกสายนี้ดู แม้ฉันจะมีความสามารถนี้มากกว่าเพื่อนคนอื่น แต่ฉันก็ไม่เคยรู้ว่าเรียนจบไปแล้วจะทำอะไร   ตอนนั้น คิดอย่างเดียวว่าไม่หวังโควต้าหรอก ไปลองสอบพวกวิชาความถนัดดูเล่นๆแล้วกัน ว่ามันเป็นยังไง และฉันก็ไปถามอาจารย์ศิลปะว่า ศิลปะมันมีอะไรบ้าง อย่างจิตรกรรมและประติมากรรมนี่ เออ รู้อยู่แล้ว แต่พวกสังคีตศิลป์นี่มันคืออะไร อาจารย์ก็บอกว่าเป็นพวกดนตรี แล้วนิเทศล่ะ อาจารย์ก็บอกว่าเกี่ยวกับวิทยุโทรทัศน์ เออๆ น่าสนแฮะ ลองดูๆไว้เผื่อเอ็นท์ใหญ่ เอ...ทำไมมหาลัยอื่นส่วนใหญ่เป็นนิเทศศาสตร์ แล้วทำไมศิลปกรรม มข.นี่ มันเขียนว่าออกแบบนิเทศศิลป์ เค้าพิมพ์ผิดหรือปล่าวนะ แล้วทำไมไม่มีออกแบบนิเทศศาสตร์ งงๆๆๆ ถามอาจารย์ก็บอกว่าคงคล้ายๆกัน แต่ให้รายละเอียดความต่างไม่ได้ แล้วฉันจะถามใครดี??? อ้ออออ....ถามพี่บีดีกว่า (พี่บีเรียนนิเทศที่สวนนันฯ) พี่บีบอกว่า เป็นสาขาการออกแบบสำหรับงานโฆษณา แต่พี่บีก็ไม่สารถบอกความต่างของสองอันนี้ได้เท่าไหร่ นอกจากบอกว่า นิเทศศิลป์ต้องวาดรูปเก่ง นิเทศศาสตร์ไม่จำเป็น อืมมม...เกือบรู้แล้วล่ะ แต่ก็ไม่เป็นไร ในเมื่อ มข.มีแต่นิเทศศิลป์ ก็เลือกมันอันนี้แหละนะ ฉันก็เลือกลงอันนี้ไป เพราะอยากรู้ว่ามันเป็นอะไรยังไงแค่นั่นเอง ตอนแรก นังนัทชวนลงถาปัตย์ แต่ฉันไม่ค่อยกินเส้นกับอาจารย์สอนฟิสิกส์เลยกลายเป็นว่าไม่ชอบวิชานี้ซะเลย (เอาไว้เอ็นท์ใหญ่ค่อยไปติวแล้วกัน)  ส่วนนังนัทเองก็เลือกโควต้าถาปัตย์ มข.ไป พวกฉันไม่ค่อยได้จริงจังกับการสอบครั้งนี้เท่าไหร่เลย ขนาดคืนก่อนสอบ ฉันกับนังนัทยังดอดไปคาราโอเกะกัน จนเกือบเช้า แล้วก็ต้องเดินทางไปสอบตอนเช้าตรู่อีก (มันช่างไม่มีสาระในชีวิตเลยจริงๆ) เช้านั้นเราไปสอบวิชาความถนัดที่ ม.อุบล นังนัทก็สอบของถาปัตย์ไป ส่วนฉันก็มีวิชาความถนัด 2 วิชา คือวิชา วาดเส้นมันฑณศิลป์ กับความถนัดทางนิเทศศิลป์ ซึ่งก็ไม่รู้มาก่อนเลยล่ะ ว่าข้อสอบเป็นยังไง แต่ฉันก็ได้หอบหิ้วสีนานาชนิด และอุปกรณ์ที่คิดว่าอาจได้ใช้ไปสอบด้วย วิชาวาดเส้นฯ ข้อสอบคือ ให้ drawing มือตัวเองถือผ้าเช็ดหน้า เค้ามีผ้าเช็ดหน้าให้ หึๆๆๆ (ตายมั๊ยล่ะกรู วาดเป็นที่ไหนล่ะนั่น) ฉันเคยเรียนแค่ drawing แบบพื้นๆ ที่อาจารย์สอนให้วาดทรงกลม สี่เหลี่ยม ทรงกระบอก นั่นแหละ ทฏษฎีแสงก็น้อยนิด เฮ้อออ  ฉันก็ดันได้นั่งอยู่มุมห้องที่แสงไปไม่ค่อยถึงซะด้วยสิ ฉันจับผ้าเช็ดหน้าขึ้นมา พยายามมองว่าแสงมันมาจากทางไหนมากที่สุดฟะ อืมม มองไม่เห็นเลยค่ะ ผ้าก็สีขาวอีก โอ๊ยยย กรำ!!  แล้วจะจับท่าไหนดีเนี่ย (เอาวางไว้เรียบๆแล้ววาดแค่สี่เหลี่ยมได้ม๊า) ว่าแล้วก็จับแบบจีบนิ้วอ่ะคะ โอ้..ฉันจะวาดรอยพริ้วยังไงล่ะเนี่ยมันถึงจะพริ้วได้ดั่งตาเห็น ......โอ้แม่เจ้า ช่างเป็นความอยากลองที่ ไม่น่าเลยตรู...... ฉันพยายามวาดให้เสร็จ แล้วก็เสร็จก่อนเวลา เลยนั่งรอๆๆ ให้เค้าประกาศว่า "ขณะนี้เวลาผ่านไป....นาที อนุญาตให้ผู้เข้าสอบ ออกจากห้องสอบได้ค่ะ" ฉันก็ลุกเลยค่ะ ทำเหมือนเก่งค่ะ วาดแป๊บเดียวเสร็จ โธ่ ข้อสอบกระจอกอะไรเช่นนี้ (ใจที่ 1 "แกแหละกระจอก") แหะๆๆ ตอนจะไปส่งข้อสอบฉันเดินผ่านผู้สอบคนนึง เป็นบุคคลที่นั่งได้ล้นเก้าอี้มาก (อ้วนน่ะค่ะ) เธอกำลังวาดมืออวบๆของเธอถือผ้าเช็ดหน้าอย่างตั้งใจ ฉันมองไปที่รูปของเธอ เอ๊ะๆๆๆ มือใครหนอ ช่างเพรียวบางสวยงาม นิ้วก้อยกระดกได้ใจอะไรเช่นนี้!! เธอจินตนาการมือตัวเองได้ล้ำเลิศจริงๆ (แหมมม ทำไปด้ายยย) ส่วนวิชาความถนัดฯ ข้อสอบมีแยกย่อยไปหลายข้อ ข้อแรก ให้รูปช่องวงกลม สามเหลี่ยม สี่เหลี่ยมมา แล้วก็ให้อารมณ์มา 3 อย่าง คือ ชุ่มชื่น แห้งแล้ง แข็งแรง เอารูปที่ให้มา มาวาดต่อเติมให้ดูแล้วได้อารมณ์ตามที่กำหนด  มันเหมือนง่ายนะ แต่ก็ไม่ง่ายเลยล่ะ (ตอนม.6 ฉันได้หนังสือเก่าๆมาเล่มนึง ชื่อเรื่อง เปิดสุสานตุตันคาเมน เล่มหนานะ ปกติฉันไม่ค่อยอ่านหนังสือหรอกถ้าไม่จำเป็น แต่อยากรู้ที่มาของมัมมี่เลยอ่าน พออ่านจบฉันคิดอยู่อย่างเดียวว่าในชีวิตนี้ฉันต้องไปอียิปต์ให้ได้ แล้วฉันก็เริ่มศึกษาเรื่องราวเกี่ยวกับอียิปต์โบราณตั้งแต่นั้นมา) ฉันเห็นข้อสอบฉันไม่คิดอะไรมากเลยค่ะ วาดสามเหลี่ยมให้เป็นปิรามิดทันที แถมด้วยสฟิงค์อีกตัว แล้วก็ใส่สีโทนส้มไปเยอะๆ เพราะเป็นสีที่ชอบที่สุด อีกสองรูปที่เหลือก็วาดอาคารสวยๆ(สวยของฉันคนเดียวนะ) และน้ำตก(ไม่ใช่ก๋วยเตี๋ยวนะคะ) ข้อต่อมา ให้สมมุติว่าตัวเองเป็นมด แล้วเห็นคนเปิดประตูเดินเข้ามาเกือบเหยียบเรา ให้วาดสิ่งที่เราควรมองเห็น เป็นสีขาวดำเท่านั้น ความคิดแรกของฉันกะจะถมสีดำให้เต็มหน้าเลยอ่ะค่ะ แล้วเขียนกำกับอีกทีว่า "มดมันหลบไม่ทันเลยโดนเหยียบตายอยู่ใต้อุ้งเท้าคน มืดติ๊ดตื๋อเลย" หุๆๆๆ แต่อย่างนั้นเค้าเรียก"คิดสั้น"ค่ะ เลยขอคิดยาวๆหน่อย ฉันนั่งจินตนาการว่าฉันเป็นมดแล้วเห็นผู้หญิงเดินเข้ามา อ้อ..ผู้หญิงต้องใส่กระโปรงด้วยนะ(เป็นมดทะลึ่งค่ะ) คิดได้แล้วฉันก็วาดลงไป เงยขึ้นไปแล้วต้องเห็นแต่ข้างในกระโปรงมืดๆและชายกระโปรงเท่านั้น หึๆๆ อ้อ..ต้องมีแบ็คกราวน์เป็นประตูเปิดอยู่ด้วย(ไม่รู้ว่าคิดสั้นป่ะ แต่ก็วาดลงไปเรียบร้อยค่ะ) วาดๆๆๆ ข้อต่อมา ให้สมมุติว่าเราเป็นนกบินอยู่และมองเห็นเด็กผู้ชายปั่นจักรยานอยู่บนถนน ใช้สีขาวดำอีกแระ อืมมม คิดหนักนะเนี่ย (ฉันไม่ได้วาดรูปเก่งเลยค่ะ จนป่านนี้ก็ยังวาดไม่เก่ง แค่พอวาดได้เท่านั้นค่ะ) ฉันพยายามนึกๆๆๆ  เฮ้ออ ไม่เคยเกิดเป็นนกจะรู้มั๊ยเนี่ย ถึงนึกออกแล้วจะวาดออกมาได้ป่ะวะ   คิดไปคิดมาก็ช่างมัน แค่มาลองดู ก็เลยวาดๆๆซะสวยงามด้วยรอยลิควิดเปเปอร์ (ลงสีเมจิกค่ะ แล้วมันลบไม่ได้ เลยพยายามเอาลิควิดเข้ามาช่วย) ข้อสุดท้าย สมมุติว่าฉันยืนหวีผมอยู่หน้ากระจก ให้วาดออกมาให้เห็นภาพทั้งตัวจริงของเราและเงาในกระจก เอ่ออ ประหารฉันเลยดีกว่าที่ต้องมาโชว์ฝีมืออันสวยงาม(ตรงไหน)ของฉัน และฉันก็จบภาพนั้นลงด้วยลิควิดอีกแล้ว....ถ้าวันนั้นไม่ได้พกลิควิดไป ฉันคงไม่มีวันนี้ .... สอบเสร็จฉันก็คิดแค่ว่าฉันจะไปฝึกฝีมืออีกทีเพื่อสอบเอ็นท์ใหญ่ เฮ้ออ ไม่อยากรู้คะแนนสอบเลยจริงๆ ไม่นานเท่าไหร่ผลการสอบจะถูกส่งไปที่บ้าน (ไม่อยากให้แม่เห็นคะแนนสอบอันดีเลิศของหนูเลย) พร้อมผลการเลือกคณะว่าเราสอบเข้าคณะที่เลือกไว้ได้หรือไม่ (ไม่ต้องแจ้งผลหรอก ฉันรู้ตั้งแต่ยังไม่สอบแระ) ก่อนหน้าที่คะแนนและผลการสอบจะส่งไปที่บ้านแค่ไม่กี่วัน ทางมหาลัยได้แจ้งมาทางโรงเรียนเพื่อให้ทราบผลว่าใครสอบได้บ้าง   วันนั้นตอนบ่ายๆหลังพักเที่ยง ขณะที่ฉันกำลังจะเข้าห้องเรียน พวกเพื่อนๆกลุ่มหนึ่งก็วิ่งแจ้นมาเรียกเพื่อนๆให้ไปดูผลที่ห้องแนะแนว เพื่อนก็พากันไป แต่พวกฉันก็ไม่ได้สนใจเช่นเคย นั่งเม้าท์กระจายรออาจารย์มาสอน แล้วเพื่อนบางคนก็กลับมาบอกว่า ห้องเราคนนั้นได้คณะนั้น คนนี้ได้คณะนี้( มันก็น่าได้อยู่หรอกนะ เก่งซะอย่างนั้น) ก็ดีใจกันไป   แต่แล้ว เพื่อนอีกกลุ่มก็กลับมาบอกฉันว่า ฉันได้โควต้า มข.!! หุๆๆ ไม่เชื่อหรอก อำกันมากกว่า หรือไม่ก็จำมาผิด เพื่อนก็ยืนยันว่าเป็นฉันแน่ เพราะเป็นคนเดียวที่เลือกคณะนั้น ฉันก็ยังไม่เชื่อพวกหล่อนอยู่ดี จนนังก้องวิ่งแจ้นเข้ามาบอกนั่นแหละ นังก้องมายืนยันว่าฉันได้จริงๆ ไม่เชื่อก็ให้ไปดู ฉันก็รีบบึ่งไปดูพร้อมเพื่อนสาวอีก 3 นาง พอไปถึงห้องแนะแนว อาจารย์ก็เข้ามาแสดงความยินดีด้วย แต่ก็ถามฉันนะว่า สาขาที่ฉันเลือกน่ะ มันคืออะไร ฉันเองก็ไม่รู้แน่ชัด ก็บอกอาจารย์ไปเท่าที่รู้ แต่อาจารย์ก็ไม่เข้าใจ แล้วมาดุฉันอีกว่าไม่รู้แล้วก็ยังดันไปเลือก เลือกแล้วยังดันได้อีก ทำได้ยังง้ายย วินาทีนั้นฉันรู้แต่ว่าฉันฟลุ๊คมากกว่า หรือไม่คนที่ตรวจข้อสอบคงเพื้ยนไปแล้ววว แต่ก็ดีใจมากๆที่สอบโควต้าได้ ฉันก็เลยวิ่งไปเพื่อที่จะไปบอกแม่ แม่รู้ก็คงดีใจเหมือนกัน (อยากบอกท่านผู้อ่านว่า ฉันไม่ได้เขียนเพื่อต้องการยกยอตัวเองว่าเก่งที่สอบได้ แต่ที่ต้องการจะสื่อก็คือว่า ฉันดีใจมากๆที่ฉันได้ทำให้แม่ฉันภูมิใจ เพราะตั้งแต่จำความได้นั้นฉันมักจะโดนเปรียบเทียบกับลูกคนอื่นเสมอ โดยเฉพาะลูกครูด้วยกันที่คนอื่นเค้าเรียนกันเก่งๆทั้งนั้น แต่ฉันเอาแต่เที่ยวทำตัวไร้สาระ หาเรื่องทำให้แม่ไม่สบายใจ ให้แม่ต้องทุกข์ใจอยู่เสมอ) ในตอนนั้นมันดีใจจริงๆนะ แม้จะได้คณะที่คนอื่นเค้าไม่เลือกกัน โดยเฉพาะสายวิทย์คณิตอย่างห้องฉัน แต่ฉันไม่สนหรอก ไม่เห็นต้องเหมือนใครนี่นา ฉันวิ่งไปเจอแม่แต่ก็ไม่กล้าเข้าไปกอด ฉันยังไม่ทันพูด แม่ก็บอกว่าแม่รู้แล้ว แม่ก็จกำลังะไปหาฉันเหมือนกัน จะไปยินดีด้วย แล้วแม่ก็เข้ามากอดฉัน ฉันแทบจะน้ำตาไหล เพราะฉันกับแม่ไม่เคยได้แสดงความรักแบบนี้เลย ไม่ค่อยนิยมค่ะ(จนป่านนี้ก็ยังเขินอยู่เลยอ่ะ)ฉันรู้สึกเขินๆที่แม่กอดฉัน แต่ก็อบอุ่นมากๆ ฉันเห็นว่าแม่แอบน้ำตาซึม ทำให้ฉันก็จำวันนั้นได้ดี เพราะถ้าแม่จะร้องไห้ ก็คงร้องเพราะปลื้มใจในตัวฉัน   แต่แม่ก็ดันถามอีกแล้ว ว่าไอ้ที่เลือกไปนั่นมันคืออะไร...เอ่อ คือว่า คือ ฉันคงต้องหาคำตอบจริงจังซะแล้ว... จากคุณ : i am yadamon - [ 2 ส.ค. 49 03:43:45 ]

ความคิดเห็นที่ 33 นอนดึกจังเลยอะ จากคุณ : มะขามข้อเดียว - [ 2 ส.ค. 49 07:25:18 ]

ความคิดเห็นที่ 34 รอตอนต่อไปอยู่น้า.... จากคุณ : Clever Katz - [ 2 ส.ค. 49 09:05:26 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ปูเสื่อรอ จากคุณ : เหมียวพเนจร (sp6/1room) - [ 2 ส.ค. 49 09:23:50 ]

ความคิดเห็นที่ 36 เมื่อคืนทำงานให้แฟนดึก วันนี้มาทำงานสายเลยง่ะ yadamon แตกปะเด็นตอนต่อไปแล้วนะคะ จากคุณ : i am yadamon - [ 2 ส.ค. 49 13:02:15 ]

ความคิดเห็นที่ 37 อยากเลือกอะไร ชอบอะไรก็ทำ เพราะมันเป็นความสุขของเรา ใครจะทำไมช่ายม่ะhttp://www.pantip.com/cafe/isolate/topic/M4559276/M4559276.html จากคุณ : ข้าวต้มอาบเลือด (ข้าวต้มอาบเลือด) - [ 3 ส.ค. 49 21:08:52 ]