สวัสดีค่ะ ขอโทษ(อีกละ)ที่มาช้านะคะ ภาระกิจเยอะแยะยุ่งเหยิงค่ะ
เขียนแล้ว ต้องกลับมาแก้ไขใหม่อีก เพราะบัตรผ่านไม่สามารถแก้ไขข้อความได้ ไม่สามารถทำลิ้งค์ได้ โพสท์แล้วโพสท์เลย มาอ่านทวน ตรวจปรู๊ฟแล้วมีที่ผิดหลายแห่งค่ะ ท่านผู้อ่านโปรดอภัยให้มือใหม่หัดเขียนด้วยนะคะ
ขอบพระคุณทุกท่านที่ติดตาม
ขอบพระคุณท่านที่ทำลิ้งค์ให้ด้วยนะคะ
......รักสวนลุม...รักพันทิปดอทคอมพ์...
จากใจแอร์กี่ 
ต่อเลยนะคะ
พี่หนิงกับแอร์คนนั้นถ้อยทีถ้อยคุยกันจนไม่ทันสังเกตเห็นฉันที่ยืนอยู่ ก่อนที่จะเดินมาถึงตัวฉัน มีเสียงทักขึ้นมา
"อ้าวววว ริน ริ้น ริน มารับพี่หนิงเหรอเพื่อน"
กิ๊บนั่นเอง เธอเดินนำหน้าพี่หนิงกับแอร์คนนั้นมาพร้อมกับหนุ่ย ทั้งคู่ชะลอฝีเท้าลงราวกับนัดกัน เพื่อให้พี่หนิงกับสาวแอร์ที่เดินตามมาทันได้ยินเสียงกิ๊บ ฉันยังไม่ทันตอบอะไรกิ๊บ หนุ่ยหันขวับไปด้านหลังและบอกแอร์สาวสวยที่เดินมาคู่กับพี่หนิงหน้าตาเฉยว่า
"นี่ๆๆ หนูลูกไก่ขา นี่ไงค้า พะ-ริ-ยา พี่หนิง เห็นมะ พี่บอกแล้วว่าพี่หนิงมีเมียสวย เชื่อยังค้า น้องลูกไก่"
พี่หนิงกับลูกไก่ทำหน้าแปลกๆที่ตอนนั้นฉันผู้แสนโง่ยังไม่เข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร
ลูกไก่มองฉันเฉยๆ ไม่ยกมือไหว้
พี่หนิงหันไปบอกลูกไก่ว่า
"ไปก่อนนะครับ แล้วเจอกัน"
ลูกไก่ยิ้มหวานให้พี่หนิงแล้วรับคำ "ค่ะ"
มองฉันอีกหนึ่งแว้บแล้วเดินต่อไปทางที่รถลูกเรือจอดอยู่
ฉันหน้าหงิกแล้วตอนนั้น พี่หนิงยิ้มแบบไม่มีอะไรในกอไผ่ ทำหน้าซื่อถามฉัน
"รินมารอรับพี่เหรอ เมื่อยมั้ย แล้วเอาไงดี พี่ต้องไปแวะคอร์ทเทนนิส เอาของไปให้เพื่อนที่นั่น แล้วถ้าไปกับริน พี่ต้องจอดรถไว้ที่นี่ รินกลับบ้านไปก่อนดีมั้ย พี่กลัวรินเหนื่อยแย่ เดี๋ยวเจอกันที่บ้านละกัน"
พี่หนิงพูดแบบไม่ติดขัด ไม่มีพิรุธ ฉันเลยรับคำพี่หนิง ขับรถกลับบ้าน แวะซื้อของกินที่พี่หนิงชอบก่อนเข้าบ้าน รวมทั้งซื้อไปฝากคุณพ่อคุณแม่พี่หนิงด้วย
รออยู่สักพัก พี่หนิงโทร.มาบอกว่า
"รินทานข้าวไปก่อนนะ เพื่อนพี่ชวนคุยอีกแป๊บ อย่ารอพี่เลย เดี๋ยวตัวเล็กในท้องหิวแย่"
มารู้ทีหลังจากหนุ่ยและกิ๊บว่า พี่หนิงขับรถตามลูกไก่ไปที่บริษัท รับลูกไก่ไปด้วยกัน คงโทร.หาฉันจากบริษัทนั่นเอง
นั่นเป็นอีกหนึ่งคดีที่พี่หนิงก่อ แต่ฉันทราบทีหลังคนอื่นตลอด
เพราะฉันมันหัวอ่อน เชื่อคนง่าย ไม่รู้เท่าทันผู้ชายแบบพี่หนิง คนที่โกหกเก่งอย่างเหลือเชื่อ ตีหน้าไร้พิรุธได้แนบเนียนราวนักแสดงอาชีพ
นี่ถ้าพี่หนิงไปเป็นดารา คงเป็นพระเอกที่แสนดังด้วยการตีบทแตกกระจุย บวกความหล่อแถมหุ่นดี รางวัลทองๆต่างน่าจะได้มาไม่ยาก
พอพี่หนิงบอกไม่กลับ ฉันชักเริ่มระแวงเล็กๆ เหมือนกัน เลยพยายามคลายเครียดด้วยการเปิดแผ่นเลเซอร์ดิสก์ดู
สมัยนั้นยังไม่มีวีซีดี ดีวีดี มีแต่วีดีโอเทป ส่วนเลเซอร์ดิสก์ยังเป็นของใหม่มาก แต่พี่หนิงบ้าเครื่องเสียง เลยหอบหิ้วมาจากสิงคโปร์ พร้อมซื้อแผ่นหนังต่างๆมาจากต่างประเทศทั้งสิ้น เพราะที่เมืองไทยแพงมาก
แผ่นเลเซอร์ดิสก์มีขนาดใหญ่เท่าแผ่นเสียง แต่มีทั้งภาพและเสียง หนังที่เปิดดูทุกเรื่องจะชัดมาก ฉันว่าชัดกว่าดีวีดีสมัยนี้อีก หรือฉันอุปาทานไปเองก็ไม่ทราบ
ฉันมีหนังเรื่องโปรดอยู่หลายเรื่อง แต่ที่ฉันดูแล้วประทับใจสุดๆมีสองเรื่อง คือ THE WIZARD OF OZ และ THE SOUND OF MUSIC
เป็นหนังเพลงสมัยคุณแม่ยังสาว ตั้งแต่ฉันยังไม่เกิด
ฉันชอบนางเอกทั้งสองเรื่องมาก ทั้งคู่สวย และมีเสียงที่ไพเราะสุดยอด
รวมไปถึงเพลงที่เธอทั้งสองร้อง และเพลงประกอบอื่นๆในสองเรื่องนี้ ฉันว่ามันกินขาดหนังใหม่ๆมากมาย
บ่อยครั้งที่ฉันท้อแท้ ฉันจะฮัมเพลง OVER THE RAINBOW ที่จูดี้ การ์แลนด์ ร้องในเรื่อง THE WIZARD OF OZ
ให้กำลังใจฉันได้จนถึงทุกวันนี้ น่ารันทดใจที่คนร้องเธอไม่ใช้เพลงนี้ปลอบประโลมชีวิต เธอจึงเสียชีวิตแบบน่าเสียดายในเวลาอันสั้น
ส่วนเพลงของจูลี่ แอนดรูว์ ในเรื่อง THE SOUND OF MUSIC ชวนให้ฉันฉงนสนเท่ห์ใจเหลือเกินว่าทำไมหนอฉันจึงรักดนตรีมากมาย ทั้งที่เล่นดนตรีไม่เป็น ร้องเพลงไม่เอาไหน
ฉันเคยได้ยินใครสักคน (จำไม่ได้จริงๆ) บอกไว้ว่า
"ดนตรีเป็นสิ่งที่วิเศษที่สุดที่มนุษย์สร้างสรรขึ้นมา"
และดนตรีเป็นสิ่งเดียวที่ฉันและพี่หนิงคุยกันได้
นอกนั้นไม่เคยมีอะไรตรงกันสักอย่าง ..เฮ้อ..
ฉันนอนดูหนังจนเผลอหลับไป พี่หนิงกลับมาเมื่อไหร่ไม่รู้
แต่พอฉันตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นเขา ทราบว่าเขากลับมาเพราะกระเป๋าที่เอาไปบินวางอยู่ในห้อง
ฉันลงบันไดไปข้างล่าง พี่หนิงนั่งคุยโทรศัพท์อยู่ ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส
พอเห็นฉัน พี่หนิงพูดเบาลง ฉันจับความไม่ได้มาก พี่หนิงวางหู หันมาหาฉัน
"รินตื่นแล้ว ทานข้าวยัง "
"พี่หนิงกลับช้าจัง รินรอซะหลับ "
"ทีหลังรินไม่ต้องรอหรอกน้า ยังไงๆ พี่ก็กลับมาอยู่ดี"
จริงของเขา ยังไงเขาก็กลับมา กลับมาหลังจากไปอิ่มเอมกับสาวๆคนอื่นๆมาน่ะสิ
เรื่องลูกไก่ผ่านไป พี่หนิงไม่พูดถึงเธอเลย ฉันถามถึง เขาบอกเพิ่งคุยกันตอนเครื่องลงเอง พี่หนิงอ้างว่าเขาแวะซื้อของที่ร้านค้าปลอดภาษีเลยทำให้ออกมาช้า เจอกลุ่มลูกเรือเข้าพอดี
อืมมม ช่างพอดี พอเหมาะไปเสียทุกอย่าง
พี่หนิงเป็นเลิศในการแต่งเรื่องเกลี้ยกล่อมให้ฉันเชื่อเขาจนได้
ในตอนหลัง เมื่อฉันนึกทบทวนไปถึงพฤติกรรมต่างๆของพี่หนิง ฉันได้แต่ปวดร้าว เจ็บลึกลงไปในหัวใจ ทำไมหนอ ฉันจึงไม่รู้เท่าทันพี่หนิงเลย
ไม่ได้แกล้งโง่ แต่โง่เง่าเสียจริง
หลายวันต่อมา พี่หนิงไปบินตามตารางของตนเองบ้าง ไม่ตามบ้าง อ้างว่าเพื่อนขอแลก ฉันไม่ได้สงสัยอะไร จึงไม่ได้ติดตามเสาะหาข้อเท็จจริงว่าพี่หนิงแลกไฟลท์เพราะอะไรกันแน่
ที่แท้พี่หนิงบินตามลูกไก่ และลูกไก่บินตามพี่หนิง
ฉันทราบเรื่องพี่หนิงกับลูกไก่หลังจากคลอดลูก และกลับไปบิน
ฉันได้ลูกสาว หน้าตาน่ารักมาก ฉันซึ้งกับลูกเหลือเกิน ตอนที่ท้อง รู้สึกอยากเห็นหน้าลูก อยากรู้ว่าลูกจะหน้าตาเป็นยังไง เหมือนใคร แต่ความรัก ความผูกพันมากมายเกิดขึ้นหลังจากได้เห็นหน้าลูก ได้กอดลูก หอมลูก ให้นมลูก ปากน้อยๆที่ดูดนมแม่นั้นช่างน่ารักน่าเอ็นดูยิ่งนัก
คนที่มีโอกาสได้เป็นแม่ส่วนใหญ่ในโลกนี้คงรู้สึกเช่นเดียวกับฉัน ในขณะเดียวกัน ฉันนึกรักคุณแม่ตนเองขึ้นมาอีกมากมาย เนื่องจากได้สัมผัสความรักแสนวิเศษเหลือเชื่อที่เกิดขึ้นเมื่อฉันเป็นแม่คน
ฉันตั้งชื่อลูกสาวฉันว่า "รุ้ง" ด้วยในวันที่ฉันคลอดเธอ ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาเห็นสายรุ้งพาดไปกับขอบฟ้า เจ็ดสีชัดกระจ่างราวกับภาพวาด รวมกับความรักเพลง OVER THE RAINBOW ฉันจึงไม่ลังเลเลยว่าลูกฉันน่าจะชื่อนี้
เมื่อรุ้งอายุสี่เดือน ฉันเตรียมตัวกลับไปบิน ทั้งที่อยากอยู่กับลูกเหลือเกิน พี่หนิงบอกให้ฉันลาออกจากงานเพื่อดูแลลูกเอง แต่ฉันอยากกลับไปทำงาน ฉันรักงานแอร์ ฉันไม่อยากเลิกทำงานนี่นา
พี่หนิงอยากให้ฉันลาออก เพื่อที่เขาจะได้มีอิสระเต็มที่ในเรื่องผู้หญิงต่างหาก
นี่คือจุดอ่อนของพี่หนิง เขารักตัวเองมากเกินกว่าจะให้ความรักกับคนอื่น
แม้คนเหล่านั้นจะเป็นลูกเมียของเขาเอง
จากคุณ :
แอร์กี่
- [
3 ส.ค. 49 01:49:24
A:202.57.174.152 X: TicketID:117784
]
ชีวิตรันทด...เรื่องจริงผ่านคอมพ์ ตอนที่สี่(ต่อ)
