ความคิดเห็นที่ 1 ชีวิตรันทด...เรื่องจริงผ่านคอมพ์ ตอนที่สาม(ต่อ) สวัสดีค่ะ ท่านผู้อ่าน.. วันนี้เข้าพันทิบ ตกใจ ปลื้มใจ ดีใจ มีความสุขล้นเหลือ ชื่อ แอร์กี่ อยู่อันดับที่ 1 ในการค้นหาข้อมูลของเว็บพันทิบ กราบขอบพระคุณทุกท่านที่ติดตาม ดิฉันยังเขียนเรื่องไม่จบเลยค่ะ แต่ขอเอาตอนที่สาม(ต่อ) และ ตอนที่สี่ มาลงให้อ่านก่อนน้า ติดตามได้เลยค่ะ.... คืนนั้น หลังจากการไกล่เกลี่ยของหนุ่ย บวกกับความเพลียของทุกคนในเหตุการณ์ จึงต่างแยกย้ายกันไปนอน แน่นอนว่าพี่หนิงต้องมาอยู่ห้องเดียวกับฉัน คุณจิ๋มอยู่กับพี่อิน ทันทีที่อยู่กันสองคน พี่หนิงแสดงอาการโมโหจัดขึ้นมาอีก "เรื่องนี้ไม่จบง่ายๆหรอกนะเธอ ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าเธอโกหกฉันหรือเปล่า" พี่หนิงเริ่มใช้สรรพนาม "ฉัน กับ "เธอ" อีกแล้ว เรื่องพี่หนิงว่าฉันโกหกเขานี่เป็นเรื่องที่เขาพูดบ่อยมาก ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นในภายหลัง เขาจะต้องหาว่าฉันน่ะ "โกหก" เสียทุกที ทั้งที่เขานั่นเองเป็นคนที่ "โกหก" ฉันตลอดมา เรื่องพี่หนิงกับคุณจิ๋มมาถึงนูเมียได้อย่างไร เป็นเรื่องที่เดาได้ง่าย ทันทีที่พี่หนิงรู้ว่าพี่อินอยู่ในห้องฉัน พี่หนิงโทร.ไปบ้านพี่อิน และคุยกับคุณจิ๋ม ทั้งสองคนตกลงว่าตอนเช้าต้องรีบไปจัดการเรื่องการเดินทางไปนูเมีย พี่หนิงเป็นนักบิน ไม่ยากที่จะหาข้อมูลสายการบินต่างๆจากแผนก operation ส่วนคุณจิ๋มมีเพื่อนสนิททำงานสถานทูตฝรั่งเศส ช่วยเร่งให้วีซ่าของทั้งสองคนเสร็จภายในวันเดียวเพื่อจะออกเดินทางมานูเมียโดยสายการบินอื่น ระหว่างที่พี่หนิงและคุณจิ๋มเดินทางมา ต่างคนต่างหาข้อมูลอีกฝ่าย พี่หนิงบอกฉันว่า คุณจิ๋มสังเกตว่าพี่อินเปลี่ยนไปมากหลังจากที่สารภาพกับเธอว่าชอบฉัน และคุณจิ๋มซึ่งป็นแอร์เก่ามีเพื่อนทำงานใน OB (แผนกจัดตารางบิน) ทำหน้าที่เป็นสายลับคอยแจ้งว่าพี่อินไปบินกับแอร์คนไหนบ้าง เรื่องพี่อินไปนูเมียกับฉัน คุณจิ๋มรู้ช้าไป สายลับของเธอลาพักร้อนไปหลายวัน กว่าจะมารู้ว่าฉันบินกับพี่อินเลยสายไป บังคับให้พี่อินเปลี่ยนตารางบินไม่ทัน รวมทั้งพี่อินบอกเธอว่า ฉันเป็นแฟนพี่หนิงไปแล้ว พี่อินไม่เกี่ยว แต่คุณจิ๋มอดไม่ได้ที่จะมาปรามฉันไว้ก่อนในวันเดินทาง คุณจิ๋มคงลืมไปว่าคนเรานั้นถ้ายังไม่มีวุฒิภาวะพอ การมาดักด่าว่าฉันนั้นมันเปรียบเสมือน "ยิ่งว่าก็ยิ่งยุ" ตอนนั้นฉันเป็นแค่เด็กสาวเพิ่งพ้นรั้วมหาวิทยาลัย จะให้คิดอะไรออกมากมายเหมือนตอนนี้เล่า สองวันต่อมาที่นูเมียทำให้ฉันรู้ซึ้งถึงที่เค้าพูดกันว่า นับวินาทีรอ ฉันรอนาทีที่จะเดินทางกลับกรุงเทพฯอย่างใจจดใจจ่อ พี่หนิงอารมณ์กลับไปกลับมา แต่ฉันไม่เฉลียวใจว่านั่นคือตัวตนแท้จริงของเค้า กลับคิดไปว่าพี่หนิงโมโหหึง ฉันมาสรุปรวมอุปนิสัยทั้งหมดของพี่หนิงได้ทั้งหมด หลังจากวันนั้นอีกหลายปี ซึ่งทุกอย่างมันสายไปหมดแล้ว ความรู้สึกของฉันตอนนั้นคือ ฉันเป็นของพี่หนิง ฉันต้องแต่งงานกับพี่หนิง อารมณ์บรรเจิดที่พี่หนิงสร้างให้เกิดกับตัวฉันยามอยู่บนเตียงด้วยกัน ทำให้ฉันติดพี่หนิง พอหายโกรธก็ดีกัน จบลงบนเตียง ฉันลืมวิจารณญาณในการเลือกคู่ไปสนิท วันเดินทางกลับ พี่หนิงกับคุณจิ๋มเปลี่ยนมานั่งเครื่องเดียวกับที่พี่อินและฉันทำงาน ด้วยหน้าที่ ฉันต้องบริการคุณจิ๋ม ซึ่งนั่งเป็นผู้โดยสาร คุณจิ๋มยังคงทำหน้าเครียด เค็ม แบบเดิม เมื่อฉันเอาอะไรไปเสิร์ฟ เธอเพียงแต่ปรายตามอง ฉันหมั่นไส้คุณจิ๋มมาก นานต่อมาฉันจึงเข้าใจความรู้สึกคุณจิ๋มในวันนั้น หากฉันได้มีโอกาสพบเธออีก ฉันจะเข้าไปกราบขอโทษเธอที่ฉันทำให้เธอรู้สึกแย่ปานนั้น พี่หนิงนั่งเป็นผู้โดยสารเช่นเดียวกัน แต่คนละที่นั่งกับคุณจิ๋ม ผู้โดยสารไม่มากนัก รักสามเส้าสี่เส้าของพวกเราสี่คน โดนเม้าท์ลับหลังตามเคย "ยัยริน ชั้นมีข่าวจะมาบอก" หนุ่ยบอกฉันระหว่างที่เราทำงานเสร็จแล้ว กำลังทานอาหารกัน ฉันยังไม่ทันพูดต่อ หนุ่ยแทรกขึ้นมาอีก "อู๊ยยย พี่ปิ๋มให้อาหารกัปตันมา ชั้นอุบอิ๊บอั๊บกินละนะ สเต๊กๆๆๆ เนื้อหนุ่มฝรั่งเศสป่าวหว่า วุ้ยๆ เพิ่มพลังๆนังหนุ่ย" อาหารสำหรับลูกเรือบนเครื่องจะถูกจัดมาต่างหาก ไม่ปะปนกับผู้โดยสาร และต่างจากอาหารผู้โดยสารอย่างสิ้นเชิง และบุคคลพิเศษที่ต้องทานอาหารไม่เหมือนใครเลยบนเครื่องคือนักบินที่หนึ่ง หรือกัปตัน นั่นเอง อาหารของกัปตันทุกอย่าง จะมีฉลากกำกับมาว่า "CAPT" นั่นคืออาหารเฉพาะที่กัปตันต้องทาน ทำไมหรือจึงต้องทานอาหารแตกต่างจากคนอื่นๆ นั่นคือหากเกิดกรณีที่กัปตันทานอาหารเข้าไปแล้วอาหารเป็นพิษ ท้องเดิน หรืออะไรก็ตามอันเป็นผลมาจากอาหาร นักบินคนอื่นๆ จะไม่เป็นไปด้วย เพราะทานอาหารต่างกัน จะทำหน้าที่แทนกัปตันได้พอสมควร ในทางกลับกัน หากนักบินคนอื่นได้รับผลกระทบจากอาหารที่ทาน ก็ยังมีกัปตันดูแลเครื่องได้ เป็นนโยบายเพื่อความปลอดภัยของผู้โดยสารและลูกเรือทั้งหมดนั่นเอง แต่นั่นแหละ กฎย่อมมีข้อยกเว้น แอร์ที่เสิร์ฟอาหารให้นักบินจึงมักถูกถามบ่อยๆจากกัปตันทั้งหลายว่า "อาหารคนอื่นมีอะไรมั่ง ผมเอียนสเต๊กจะแย่แล้ว กินมาตั้งแต่ฟันดีๆจนจะใส่ฟันปลอมอยู่แล้ว..." แอร์ที่ชำนาญงานและมีประสบการณ์มานาน (โดยมากคือแอร์ชั้นหนึ่ง หรือแอร์ชั้นนักธุรกิจ) จะบรรยายเมนูอื่นๆให้นักบินฟังจนเกิดอาการอยากทานอาหารไปตามๆกัน ทั้งที่ก่อนหน้านั้นไม่หิว "ที่เฟิร์สคลาสมีคาร์เวียร์ แซลมอน เบาๆดี กัปตันรับมั้ยคะ เดี๋ยวหนูเอามาให้ หรือว่าพ้อร์กช้อปดีคะ มีซ้อสสองอย่าง......ฯลฯ " แล้วนักบินทั้งหมดก็อิ่มท้อง อิ่มใจกันไป หนุ่ยพูดต่อ "QUICHE นี่ก้อหร่อยนะ ฮ้อม หอมเนยฝรั่งเศส เออ ริน กินๆเข้าไป ไม่ต้องกลัวหรอก เรื่องของเธอน่ะ ขึ้นหน้าหนึ่งวันเดียว เดี๋ยวก็มีข่าวพี่ปิ๋มกลบ ฮ่าๆๆๆ" หนุ่ยหันไปแซวพี่ปิ๋ม แอร์เฟิร์สคลาสที่หนุ่ยสนิทด้วย ว่าไปแล้ว ไม่เห็นหนุ่ยจะไม่สนิทกับใคร หนุ่ยเป็นคนที่มีน้ำใจดีอย่างที่ฉันเคยบอก ใครๆจึงไม่รังเกียจที่จะคบหนุ่ย แต่หนุ่ยมักจะบอกทุกคนว่า อย่าบอกความลับกับหนุ่ย เพราะหนุ่ยเป็นพวกฆ้องปากแตก มีเพื่อนสนิทเยอะนับร้อย และเพื่อนสนิททั้งหลายของหนุ่ยต่างมีเพื่อนสนิทอีกนับเป็นร้อยๆเช่นกัน "ช่ายมะ พี่ปิ๋ม เรื่องพี่ปิ๋มมันช่างแสบสันต์หรรษาขาเม้าท์กว่าเรื่องรินอีก ใจเย็นๆเหอะโยม" หนุ่ยคะยั้นคะยอให้ฉันทานอาหารชนิดนั้นชนิดนี้ ซึ่งไม่ไช่อาหารลูกเรือสักอย่าง ทานกันไปโดยได้รู้เรื่องพี่ปิ๋มเป็นกับแกล้ม ว่าพี่ปิ๋มโดนเพื่อนสนิทที่เป็นแอร์ด้วยกันสอยเอาสามีไปแล้ว หลังจากแต่งงานได้ไม่กี่ปี สามีพี่ปิ๋มเป็นนายตำรวจหน้าตาดีมีอนาคต แถมมาด้วยอุปนิสัยพิเศษของผู้ชายหน้าตาดีมีอนาคตส่วนใหญ่ คือ "ความเจ้าชู้" พี่ปิ๋มบอกฉันว่าเพิ่งจับได้สดๆร้อนๆก่อนเธอมาบินไฟลท์นี้ และเธอตัดสินใจว่า ยอมร้องไห้ตอนนั้น ดีกว่ายื้อเขาเอาไว้ และเจ็บเป็นพักๆไปเรื่อยตลอดชีวิต ฟังเรื่องพี่ปิ๋มแล้วนึกถึงยุ้ย นี่ฉันแย่งพี่หนิงมาจากยุ้ยจริงๆหรือเปล่า เปล่าน่า เค้ายังไม่ได้แต่งงานนี่นา คนเราหนอ(นึกได้ทีหลังตามเคยว่าฉันนี่) คิดเข้าข้างตัวเองไปได้เรื่อยๆ "หนุ่ย ไอ้ที่บอกว่ามีรัยจะมาบอกรินน่ะ บอกมาซะทีสิ มัววกไปเรื่องคนนู้นคนนี้ ลืมเหรอที่ว่าจะบอกอะไรรินน่ะ" ฉันถามหนุ่ยตอนที่นึกขึ้นได้ว่า หนุ่ยบอกว่ามีอะไรจะมาบอกแต่ยังไม่ทันบอก เพราะเฉไฉไปเรื่องพี่ปิ๋มเสียก่อน "น่านดิ ชั้นก็เป็นแบบนี้แหละริน คิดรัยได้ก็พูด สมองมันแล่นเร็ว " "จ้า รินรู้ว่าหนุ่ยน่ะพหูสูต เอ้า บอกมาเรื่องรัย" หนุ่ยลดเสียงลง "พี่อินฝาก จอ มอ รอ ให้รินน่ะดี๊" "อารัยนะหนุ่ย จอ มอ รอ" ฉันงงกับอักษรย่อของหนุ่ย นึกว่าหนุ่ยมาอำอีกแล้ว "โฮ้ยยย คุณนู๋ริ้น ...ช่างอินโนเซ้นส์ซะ..จอ มอ รอ ก้อ love letter งัยยะ ฮี่ๆๆๆ ขออ่านด้วยคนน้า" "ไหนล่ะจดหมาย ฝากมากะใคร อย่าบอกพี่หนิงนะ" ฉันรับจดหมายที่หนุ่ยหยิบออกจากกระเป๋ากางเกงมาส่งให้ เป็นเวลาเดียวกับที่พี่หนิงโผล่หน้าเข้ามาใน galley (แกลลี่ คือชื่อเรียกบริเวณที่เป็นส่วนทำงานของลูกเรือ จะกั้นม่านไว้หากไม่ใช่เวลาให้บริการผู้โดยสารทั้งเครื่อง) หนุ่ยตาไว รีบเอาจดหมายใส่กลับคืนไว้ในกระเป๋ากางเกง โดยที่พี่อินยังไม่ทันเห็น ไม่งั้นฉันคงโดนหนักอีก..เฮ้อ ฉันได้อ่านจดหมายพี่อินก่อนเครื่องลง โดยเอาไปอ่านในห้องน้ำ ขณะที่เปลี่ยนเสื้อผ้าจากชุดไทยเป็นยูนิฟอร์มของบริษัท (ต่อตอนที่สี่ค่ะ) จากคุณ : แอร์กี่ - [ 29 ก.ค. 49 15:00:34 A:202.57.173.36 X: TicketID:117784 ] จากคุณ : =m i n i k a= - [ 3 ส.ค. 49 23:28:49 A:203.118.73.74 X: TicketID:124625 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ชีวิตรันทด...เรื่องจริงผ่านคอมพ์ ตอนที่สี่ นี่คือข้อความในจดหมายพี่อิน รินจ๋า.. สองวันหลังที่นูเมีย พี่ว่านูเมียมันขาดเสน่ห์ไปพะเรอ พี่คิดถึงริน แต่ต้องทำเป็นไม่สนใจ พี่สงสารจิ๋ม พี่นี่เลวมากๆ พี่ยังรักจิ๋มอยู่ เขาเป็นแม่ของลูก แต่พี่ก็รักรินด้วย พี่เข้าใจอารมณ์ผู้ชายที่มีเมียน้อยเอาตอนนี้เอง พี่เลวมากเลยใช่ไหมครับริน พี่ขอโทษ ถ้าทำอะไรให้รินไม่สบายใจ พี่อยากเห็นรินสดใสร่าเริง ยิ้มหวาน หน้าบานเหมือนดอกชบานูเมีย เราคงไม่มีโอกาสได้คุยกันอีกซักเท่าไหร่ 'cause we're meant to be apart พี่ขอให้รินรู้ไว้ว่า พี่จริงใจ แต่ไม่อาจทำอะไรให้รินได้ พี่ผิด พี่ไม่ดี รู้ไหมว่า เมื่อวานนี้ พี่ออกไปเดินคนเดียวเกือบทั่วเกาะ เห็นอะไร ในใจมันร่ำร้อง...ริน ริน ริน เดินจนเหนื่อย กลับมาหลับเป็นตาย ตื่นมาบินนี่แหละครับ พี่พูดมากไปแล้วใช่ไหม แต่มันอยากพูดนี่ครับ .....พี่รักรินมากเสมอนะครับ... จาก.... พี่อิน (เขียนใน cockpit เที่ยวบิน.....NOUMEA-BANGKOK) โอย อ่านแล้วจะร้องไห้ แต่ร้องไม่ได้ รีบนึกว่าจะเก็บจดหมายพี่อินไว่ที่ไหนดีที่พี่หนิงจะไม่เห็น ฉันรู้ว่าพอลงจากเครื่องได้ พีหนิงต้องค้นของฉันกระจุยแน่ เพื่อหาหลักฐานที่จะเอามาปรักปรำฉันอีก รู้ละ ฝากไว้ที่หนุ่ยดีกว่า แล้วค่อยนัดไปเอาวันหลัง ฉันเลยไปฝากจดหมายไว้กับหนุ่ย นัดว่าค่อยเจอกันวันหลังที่เราว่างตรงกัน และพี่หนิงไปบิน กลับถึงกรุงเทพฯ จริงดังที่หนุ่ยพูดไว้ เรื่องของฉันดังไม่เท่าเรื่องพี่ปิ๋ม ชีวิตฉันดำเนินต่อไปโดยไม่ได้ข่าวพี่อิน ฉันนึกถึงเขาบ่อยๆ แต่ความปรารถนาทางกายกับพี่หนิงก็รุนแรงเพิ่มขึ้นตามลำดับ จนวันหนึ่งที่ฉันรู้ว่าตัวเองท้อง ฉันบอกพี่หนิง พี่หนิงโกรธว่าท้องได้ยังไง ป้องกันอย่างดีแล้ว แถมยังโทษอีกว่า ฉันไปมีอะไรกับใครอีกหรือเปล่า เขาว่าฉันน่ะเชื่อไม่ค่อยได้ โถ... พี่หนิง กิตติศัพท์ความโมโหหึงของพี่หนิงระบือไปทั่วขนาดนี้ ใครเค้าจะมายุ่งกับริน แล้วฉันก็แต่งงานกับพี่หนิงหลังจากมีเรื่องวุ่นวายนานาประการจากครอบครัวของเราทั้งคู่ ในงานแต่งงานของฉันนั่นเองที่ลูกสาวพี่หนิงมาก่อเรื่องให้ฉันหน้าแตก ฉันเคยเจอเด็กคนนี้มาบ้างก่อนที่จะแต่งงานกับพี่หนิง พี่หนิงจะไปรับเธอมาจากภรรยาเก่าของพี่หนิง ที่พี่หนิงชอบบอกฉันลับหลังว่า "พี่ไม่ได้รักอรเลย พ่อแม่รู้จักกัน ให้แต่งก็แต่ง อยู่กันไม่ได้ก็เลิก" ฉันเชื่อพี่หนิงตามเคย ลูกสาวพี่หนิงชื่อน้องหนอน เป็นเด็กหน้าตาไม่น่ารักเลย ไม่เหมือนพี่หนิงซักนิด ฉันไม่เคยเห็นพี่อร ภรรยาเก่าพี่หนิง แต่เคยได้ยินมาว่าเธอสวยนะ อ้าว แล้วทำไมลูกออกมาหน้าตาแปลกๆ สงสัยเอาส่วนไม่ดีของพ่อแม่มามั้ง เด็กคนนี้เป็นคนหนึ่งที่ต้องเคยเป็นเจ้ากรรมนายเวรของฉันมาแต่ชาติปางก่อนแน่ๆ เวลาพี่หนิงพาเธอไปไหนกับฉัน ฉันจะตามใจน้องหนอนมาก อยากได้อะไรได้หมด เพราะฉันอยากเอาใจพี่หนิง และสงสารน้องหนอนด้วย รวมกับเห็นว่าพี่หนิงดูรักน้องหนอนไม่น้อยเลย ตอนนั้นน้องหนอนอายุยังไม่ถึงสามขวบ แต่ฉลาด ช่างพูด จนฉันให้อภัยความล้นๆ เอาแต่ใจของเจ้าหล่อนไป คิดว่าเด็กมีปัญหาเป็นแบบนั้นเอง ฉันต้องเอาใจเธอมากๆ เธอจะได้รักฉัน หารู้ไม่ว่าฉันไม่เคยได้ "ใจ"น้องหนอนเลย เรื่องหน้าแตกที่น้องหนอนก่อขึ้นในวันแต่งงานของฉันคือ ในขณะที่พี่หนิงกับฉันเดินถ่ายรูปกับแขกตามโต๊ะ น้องหนอนมองตาม และอยู่ๆ เธอก็ลุกขึ้นปีนไปยืนบนโต๊ะ พร้อมกับทำท่าเหมือนร่ายรำและร้องเพลงเหมือนตะโกนว่า "พ่อหนิงของหนอน เจอผู้หญิงสะตอ เบอรี่คนใหม่ จะเอามาเป็นแม่หนอน ..." ทุกสายตาหันไปตามเสียงน้องหนอน น้องสาวฉันพุ่งไปจับน้องหนอนลงจากโต๊ะ อุ้มไปนอกห้องจัดเลี้ยง น้องสาวฉันบอกกับฉันในตอนหลังว่าจากการสอบสวนของคุณแม่และน้องสาวฉัน น้องหนอนให้ปากคำว่า คนที่สอนให้เธอร้องเพลงนั้น และยุให้ขึ้นไปยืนบนโต๊ะ คือ พี่หนิม น้องสาวพี่หนิง เป็นแอร์รุ่นพี่ฉันประมาณสองปี และเธอไม่ชอบหน้าฉันเลย ฉันทำให้ครอบครัวเป็นห่วงตั้งแต่นั้นมา เนื่องจากฉันรีบแต่งงาน เรือนหอยังไม่มี พี่หนิงจึงบอกให้ไปอยู่กับเขาที่บ้านของเขาก่อน แล้วค่อยหาบ้านอยู่กันทีหลัง แต่งงานได้ไม่กี่วันฉันไปลาพัก เอาทะเบียนสมรสไปยืนยันว่าท้อง ใครๆเม้าท์ว่าฉันท้องก่อนแต่ง แต่แล้วก็เงียบๆไป เพราะฉันไช่คนแรกและคนสุดท้ายที่ท้องก่อนแต่ง ช่วงที่ลาท้อง ทางบริษัทจะมีทางเลือกให้เราสองอย่าง คือ ทำงานภาคพื้นดิน รับเงินเดือนครึ่งเดียว หรือ ลาพักไปเลยโดยไม่รับเงินเดือน เรียกว่า leave without pay ฉันเลือกอย่างหลัง เลือกผิดตามเคย ฉันอยู่ร่วมบ้านกับครอบครัวพี่หนิงได้ไม่กี่วันเท่านั้น สามารถแยกแยะได้ว่า บ้านพี่หนิงนั้น ผู้หญิงทุกคน (นอกจากฉัน) เป็นใหญ่ คุณแม่พี่หนิงมีลักษณะธรรมดา แต่งตัวง่ายๆ แต่การพูดจา รวมทั้งการกระทำของคุณแม่ไม่เคยธรรมดา พี่สาวพี่หนิงเป็นแอร์เฟิร์สคลาส เธอสวยและนิสัยดีมากในสังคม แต่อยู่ที่บ้าน เธอเป็นอีกคนหนึ่งที่แตกต่างจากที่ทุกคนรับรู้ เธอชื่อ พี่หน่อย เธอแต่งงานแล้วกับนักการธนาคารจากครอบครัวร่ำรวย ชื่อพี่ มณฑล พี่หน่อยปลูกบ้านอยู่ในบริเวณอันกว้างขวางของบ้านคุณพ่อคุณแม่เธอ น้องสาวพี่หนิง ตัวร้ายในชีวิตฉันอีกคนหนึ่งคือพี่หนิมคนที่เสี้ยมสอนน้องหนอนให้แอนตี้ฉัน แต่งงานแล้วเช่นกันกับนักธุรกิจลูกครึ่งจีน รวยมากเหมือนกัน ฉันมารู้ทีหลัง(อีกละ)ว่า ครอบครัวนี้เค้าหายใจเป็นเงิน ในเมื่อฉันท้อง และไม่ต้องไปทำงาน ฉันจึงนอนตื่นสาย เมื่อลงมาข้างล่าง คุณแม่พี่หนิงจะพูดลอยๆว่า "ที่บ้านรินนี่ท่าจะตื่นสายกันหมดใช่มั้ย กินอาหารเช้ากันกี่โมงน่ะ" ไม่ก็ดูนาฬิกา แล้วตวัดสายตามามองฉัน แต่ทีลูกสาวตัวเองตื่นสายกลับไม่ว่าอะไร "หน่อยท่าจะบินมาเหนื่อย ยังไม่ตื่นเลย แย้ม ไปทำกับข้าวไป๊ เดี๋ยวคุณหน่อยตื่นเดินมาบ้านนี้จะไม่มีอะไรกิน" (ตอนนั้นบ่ายสามโมง) กับฉัน คุณแม่ไม่สนใจว่าจะมีอะไรหรือไม่มีอะไรกิน ผิดกับเวลาพี่หนิงอยู่ ที่คุณแม่มักจะมาเคาะห้อง โผล่หน้ามายิ้มแย้มแจ่มใส เช่น "หนิงกับรินเอาต้มเลือดหมูหน้าปากซอยมั้ย แม่จะให้แย้มไปซื้อ..." ฉันเป็นคนหัวอ่อน ไม่ค่อยมีปากมีเสียง และรู้ตัวว่าครอบครัวพี่หนิงไม่ค่อยอยากต้อนรับคนท้องก่อนแต่งเท่าไหร่นัก ดีนะที่ครอบครัวฉันพอมีฐานะอยู่บ้าง คุณพ่อฉันมีชื่อเสียงมากในวงการวิทยาศาสตร์ ไม่อย่างนั้นฉันอาจจะไม่ได้แต่งงานกับพี่หนิง บางวันพี่หนิงไปบิน ฉันตัดรำคาญโดยไปค้างที่บ้านคุณพ่อคุณแม่จนกว่าพี่หนิงจะกลับ วันหนึ่ง ฉันกลับจากบ้านคุณพ่อคุณแม่ แล้วเลยแวะรอพี่หนิงที่สนามบิน โดยพี่หนิงไม่รู้ล่วงหน้าว่าฉันจะมารับ ฉันมองที่จอทีวี วงจรปิด ที่ติดไว้บอกเวลาเครื่องลง เครื่องพี่หนิงลงก่อนเวลาเล็กน้อย วันนั้นพี่หนิงกลับมาจากสิงคโปร์ เป็นไฟลท์ที่นอนค้างหนึ่งคืน มีเวลาไปทานอาหารค่ำ ช้อปปิ้ง และอยู่ต่ออีกวันหนึ่งเต็มๆ เหมือนที่ฉันเคยไปกับพี่หนิงและกิ๊บสมัยพี่หนิงจีบฉันใหม่ๆ ผู้โดยสารเริ่มทยอยออกมา สักพักฉันเห็นกัปตันเดินมากับS.O น่าจะเป็นกัปตันไฟลท์พี่หนิงนะ ฉันจำได้ว่ากัปตันท่านนี้อยู่ fleet เดียวกับพี่หนิง แต่ไม่มีพี่หนิง ตอนนั้นพี่หนิงเป็น CO-PILOT แล้ว ฉันนึกไปว่า สงสัยพี่หนิงคงแวะโทรศัพท์หาฉันละมั้ง เลยรอต่อไป ไม่คิดอะไรมาก โดยทั่วไป เวลาผู้โดยสารออกจากเครื่องหมดแล้ว นักบินจะออกจากเครื่องตามไปเลย แต่ลูกเรือยังต้องอยู่เก็บสัมภาระต่างๆก่อน เช่น เดินเก็บนิตยสารที่ผู้โดยสารอ่านทิ้งไว้ตามที่นั่ง เก็บเมนูอาหาร ผ้าห่ม ฯลฯ ไปรวบรวมไว้ในถุงผ้าขนาดใหญ่แยกสีตามของที่จะต้องเก็บ พวกเราเรียกว่า pouch ที่ปากถุงจะมีรูกลมๆให้ใช้ห่วงเหล็กร้อย และใส่กุญแจไว้ด้วย นอกจากนี้ยังต้องล็อกตู้ต่างๆที่สำคัญ โดยใช้กุญแจเหมือนๆกันหมด และลูกเรือทุกคนจะได้รับแจกกุญแจสำหรับไขตู้และ pouchเหล่านี้ การเก็บงานหลังจากผู้โดยสารลงจากเครื่องจะกินเวลาเกินสิบนาที บางคนที่ช่างเอาเปรียบอาจจะไม่สนใจเก็บงาน เก็บแต่ข้าวของตัวเอง ลากกระเป๋าลงจากเครื่องไปก่อนเพื่อนร่วมงานก็มี แต่มีน้อยมาก ส่วนใหญ่จะช่วยกันจนเสร็จแล้วลงจากเครื่องพร้อมๆกัน ฉันรอพี่หนิงจนเห็นลูกเรือเดินออกมา โน่น พี่หนิงอยู่รั้งท้าย กำลังคุยตาหวานกับแอร์หน้าหมวยคนนึง ฉันระแวงขึ้นมาเดี๋ยวนั้น สัญชาตญาณบอกว่า พี่หนิงกำลังจะทำอะไรไม่ดีแน่เชียว (มีต่อเร็วๆนี้ค่ะ) จากคุณ : แอร์กี่ - [ 29 ก.ค. 49 16:55:43 A:202.57.173.36 X: TicketID:117784 ] จากคุณ : =m i n i k a= - [ 3 ส.ค. 49 23:29:59 A:203.118.73.74 X: TicketID:124625 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ชีวิตรันทด...เรื่องจริงผ่านคอมพ์ ตอนที่สี่(ต่อ) สวัสดีค่ะ ขอโทษ(อีกละ)ที่มาช้านะคะ ภาระกิจเยอะแยะยุ่งเหยิงค่ะ เขียนแล้ว ต้องกลับมาแก้ไขใหม่อีก เพราะบัตรผ่านไม่สามารถแก้ไขข้อความได้ ไม่สามารถทำลิ้งค์ได้ โพสท์แล้วโพสท์เลย มาอ่านทวน ตรวจปรู๊ฟแล้วมีที่ผิดหลายแห่งค่ะ ท่านผู้อ่านโปรดอภัยให้มือใหม่หัดเขียนด้วยนะคะ ขอบพระคุณทุกท่านที่ติดตาม ขอบพระคุณท่านที่ทำลิ้งค์ให้ด้วยนะคะ ......รักสวนลุม...รักพันทิปดอทคอมพ์... จากใจแอร์กี่ ต่อเลยนะคะ พี่หนิงกับแอร์คนนั้นถ้อยทีถ้อยคุยกันจนไม่ทันสังเกตเห็นฉันที่ยืนอยู่ ก่อนที่จะเดินมาถึงตัวฉัน มีเสียงทักขึ้นมา "อ้าวววว ริน ริ้น ริน มารับพี่หนิงเหรอเพื่อน" กิ๊บนั่นเอง เธอเดินนำหน้าพี่หนิงกับแอร์คนนั้นมาพร้อมกับหนุ่ย ทั้งคู่ชะลอฝีเท้าลงราวกับนัดกัน เพื่อให้พี่หนิงกับสาวแอร์ที่เดินตามมาทันได้ยินเสียงกิ๊บ ฉันยังไม่ทันตอบอะไรกิ๊บ หนุ่ยหันขวับไปด้านหลังและบอกแอร์สาวสวยที่เดินมาคู่กับพี่หนิงหน้าตาเฉยว่า "นี่ๆๆ หนูลูกไก่ขา นี่ไงค้า พะ-ริ-ยา พี่หนิง เห็นมะ พี่บอกแล้วว่าพี่หนิงมีเมียสวย เชื่อยังค้า น้องลูกไก่" พี่หนิงกับลูกไก่ทำหน้าแปลกๆที่ตอนนั้นฉันผู้แสนโง่ยังไม่เข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร ลูกไก่มองฉันเฉยๆ ไม่ยกมือไหว้ พี่หนิงหันไปบอกลูกไก่ว่า "ไปก่อนนะครับ แล้วเจอกัน" ลูกไก่ยิ้มหวานให้พี่หนิงแล้วรับคำ "ค่ะ" มองฉันอีกหนึ่งแว้บแล้วเดินต่อไปทางที่รถลูกเรือจอดอยู่ ฉันหน้าหงิกแล้วตอนนั้น พี่หนิงยิ้มแบบไม่มีอะไรในกอไผ่ ทำหน้าซื่อถามฉัน "รินมารอรับพี่เหรอ เมื่อยมั้ย แล้วเอาไงดี พี่ต้องไปแวะคอร์ทเทนนิส เอาของไปให้เพื่อนที่นั่น แล้วถ้าไปกับริน พี่ต้องจอดรถไว้ที่นี่ รินกลับบ้านไปก่อนดีมั้ย พี่กลัวรินเหนื่อยแย่ เดี๋ยวเจอกันที่บ้านละกัน" พี่หนิงพูดแบบไม่ติดขัด ไม่มีพิรุธ ฉันเลยรับคำพี่หนิง ขับรถกลับบ้าน แวะซื้อของกินที่พี่หนิงชอบก่อนเข้าบ้าน รวมทั้งซื้อไปฝากคุณพ่อคุณแม่พี่หนิงด้วย รออยู่สักพัก พี่หนิงโทร.มาบอกว่า "รินทานข้าวไปก่อนนะ เพื่อนพี่ชวนคุยอีกแป๊บ อย่ารอพี่เลย เดี๋ยวตัวเล็กในท้องหิวแย่" มารู้ทีหลังจากหนุ่ยและกิ๊บว่า พี่หนิงขับรถตามลูกไก่ไปที่บริษัท รับลูกไก่ไปด้วยกัน คงโทร.หาฉันจากบริษัทนั่นเอง นั่นเป็นอีกหนึ่งคดีที่พี่หนิงก่อ แต่ฉันทราบทีหลังคนอื่นตลอด เพราะฉันมันหัวอ่อน เชื่อคนง่าย ไม่รู้เท่าทันผู้ชายแบบพี่หนิง คนที่โกหกเก่งอย่างเหลือเชื่อ ตีหน้าไร้พิรุธได้แนบเนียนราวนักแสดงอาชีพ นี่ถ้าพี่หนิงไปเป็นดารา คงเป็นพระเอกที่แสนดังด้วยการตีบทแตกกระจุย บวกความหล่อแถมหุ่นดี รางวัลทองๆต่างน่าจะได้มาไม่ยาก พอพี่หนิงบอกไม่กลับ ฉันชักเริ่มระแวงเล็กๆ เหมือนกัน เลยพยายามคลายเครียดด้วยการเปิดแผ่นเลเซอร์ดิสก์ดู สมัยนั้นยังไม่มีวีซีดี ดีวีดี มีแต่วีดีโอเทป ส่วนเลเซอร์ดิสก์ยังเป็นของใหม่มาก แต่พี่หนิงบ้าเครื่องเสียง เลยหอบหิ้วมาจากสิงคโปร์ พร้อมซื้อแผ่นหนังต่างๆมาจากต่างประเทศทั้งสิ้น เพราะที่เมืองไทยแพงมาก แผ่นเลเซอร์ดิสก์มีขนาดใหญ่เท่าแผ่นเสียง แต่มีทั้งภาพและเสียง หนังที่เปิดดูทุกเรื่องจะชัดมาก ฉันว่าชัดกว่าดีวีดีสมัยนี้อีก หรือฉันอุปาทานไปเองก็ไม่ทราบ ฉันมีหนังเรื่องโปรดอยู่หลายเรื่อง แต่ที่ฉันดูแล้วประทับใจสุดๆมีสองเรื่อง คือ THE WIZARD OF OZ และ THE SOUND OF MUSIC เป็นหนังเพลงสมัยคุณแม่ยังสาว ตั้งแต่ฉันยังไม่เกิด ฉันชอบนางเอกทั้งสองเรื่องมาก ทั้งคู่สวย และมีเสียงที่ไพเราะสุดยอด รวมไปถึงเพลงที่เธอทั้งสองร้อง และเพลงประกอบอื่นๆในสองเรื่องนี้ ฉันว่ามันกินขาดหนังใหม่ๆมากมาย บ่อยครั้งที่ฉันท้อแท้ ฉันจะฮัมเพลง OVER THE RAINBOW ที่จูดี้ การ์แลนด์ ร้องในเรื่อง THE WIZARD OF OZ ให้กำลังใจฉันได้จนถึงทุกวันนี้ น่ารันทดใจที่คนร้องเธอไม่ใช้เพลงนี้ปลอบประโลมชีวิต เธอจึงเสียชีวิตแบบน่าเสียดายในเวลาอันสั้น ส่วนเพลงของจูลี่ แอนดรูว์ ในเรื่อง THE SOUND OF MUSIC ชวนให้ฉันฉงนสนเท่ห์ใจเหลือเกินว่าทำไมหนอฉันจึงรักดนตรีมากมาย ทั้งที่เล่นดนตรีไม่เป็น ร้องเพลงไม่เอาไหน ฉันเคยได้ยินใครสักคน (จำไม่ได้จริงๆ) บอกไว้ว่า "ดนตรีเป็นสิ่งที่วิเศษที่สุดที่มนุษย์สร้างสรรขึ้นมา" และดนตรีเป็นสิ่งเดียวที่ฉันและพี่หนิงคุยกันได้ นอกนั้นไม่เคยมีอะไรตรงกันสักอย่าง ..เฮ้อ.. ฉันนอนดูหนังจนเผลอหลับไป พี่หนิงกลับมาเมื่อไหร่ไม่รู้ แต่พอฉันตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นเขา ทราบว่าเขากลับมาเพราะกระเป๋าที่เอาไปบินวางอยู่ในห้อง ฉันลงบันไดไปข้างล่าง พี่หนิงนั่งคุยโทรศัพท์อยู่ ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส พอเห็นฉัน พี่หนิงพูดเบาลง ฉันจับความไม่ได้มาก พี่หนิงวางหู หันมาหาฉัน "รินตื่นแล้ว ทานข้าวยัง " "พี่หนิงกลับช้าจัง รินรอซะหลับ " "ทีหลังรินไม่ต้องรอหรอกน้า ยังไงๆ พี่ก็กลับมาอยู่ดี" จริงของเขา ยังไงเขาก็กลับมา กลับมาหลังจากไปอิ่มเอมกับสาวๆคนอื่นๆมาน่ะสิ เรื่องลูกไก่ผ่านไป พี่หนิงไม่พูดถึงเธอเลย ฉันถามถึง เขาบอกเพิ่งคุยกันตอนเครื่องลงเอง พี่หนิงอ้างว่าเขาแวะซื้อของที่ร้านค้าปลอดภาษีเลยทำให้ออกมาช้า เจอกลุ่มลูกเรือเข้าพอดี อืมมม ช่างพอดี พอเหมาะไปเสียทุกอย่าง พี่หนิงเป็นเลิศในการแต่งเรื่องเกลี้ยกล่อมให้ฉันเชื่อเขาจนได้ ในตอนหลัง เมื่อฉันนึกทบทวนไปถึงพฤติกรรมต่างๆของพี่หนิง ฉันได้แต่ปวดร้าว เจ็บลึกลงไปในหัวใจ ทำไมหนอ ฉันจึงไม่รู้เท่าทันพี่หนิงเลย ไม่ได้แกล้งโง่ แต่โง่เง่าเสียจริง หลายวันต่อมา พี่หนิงไปบินตามตารางของตนเองบ้าง ไม่ตามบ้าง อ้างว่าเพื่อนขอแลก ฉันไม่ได้สงสัยอะไร จึงไม่ได้ติดตามเสาะหาข้อเท็จจริงว่าพี่หนิงแลกไฟลท์เพราะอะไรกันแน่ ที่แท้พี่หนิงบินตามลูกไก่ และลูกไก่บินตามพี่หนิง ฉันทราบเรื่องพี่หนิงกับลูกไก่หลังจากคลอดลูก และกลับไปบิน ฉันได้ลูกสาว หน้าตาน่ารักมาก ฉันซึ้งกับลูกเหลือเกิน ตอนที่ท้อง รู้สึกอยากเห็นหน้าลูก อยากรู้ว่าลูกจะหน้าตาเป็นยังไง เหมือนใคร แต่ความรัก ความผูกพันมากมายเกิดขึ้นหลังจากได้เห็นหน้าลูก ได้กอดลูก หอมลูก ให้นมลูก ปากน้อยๆที่ดูดนมแม่นั้นช่างน่ารักน่าเอ็นดูยิ่งนัก คนที่มีโอกาสได้เป็นแม่ส่วนใหญ่ในโลกนี้คงรู้สึกเช่นเดียวกับฉัน ในขณะเดียวกัน ฉันนึกรักคุณแม่ตนเองขึ้นมาอีกมากมาย เนื่องจากได้สัมผัสความรักแสนวิเศษเหลือเชื่อที่เกิดขึ้นเมื่อฉันเป็นแม่คน ฉันตั้งชื่อลูกสาวฉันว่า "รุ้ง" ด้วยในวันที่ฉันคลอดเธอ ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาเห็นสายรุ้งพาดไปกับขอบฟ้า เจ็ดสีชัดกระจ่างราวกับภาพวาด รวมกับความรักเพลง OVER THE RAINBOW ฉันจึงไม่ลังเลเลยว่าลูกฉันน่าจะชื่อนี้ เมื่อรุ้งอายุสี่เดือน ฉันเตรียมตัวกลับไปบิน ทั้งที่อยากอยู่กับลูกเหลือเกิน พี่หนิงบอกให้ฉันลาออกจากงานเพื่อดูแลลูกเอง แต่ฉันอยากกลับไปทำงาน ฉันรักงานแอร์ ฉันไม่อยากเลิกทำงานนี่นา พี่หนิงอยากให้ฉันลาออก เพื่อที่เขาจะได้มีอิสระเต็มที่ในเรื่องผู้หญิงต่างหาก นี่คือจุดอ่อนของพี่หนิง เขารักตัวเองมากเกินกว่าจะให้ความรักกับคนอื่น แม้คนเหล่านั้นจะเป็นลูกเมียของเขาเอง จากคุณ : แอร์กี่ - [ 3 ส.ค. 49 01:49:24 A:202.57.174.152 X: จากคุณ : Mr.DogGie - [ 3 ส.ค. 49 15:46:33 ] จากคุณ : =m i n i k a= - [ 3 ส.ค. 49 23:31:37 A:203.118.73.74 X: TicketID:124625 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ชีวิตรันทด...เรื่องจริงผ่านคอมพ์ ตอนที่ห้า ก่อนจะกลับไปบิน ฉันต้องลดน้ำหนักให้รูปร่างดี สวมชุดไทยชุดเดิมได้ เนื่องจากต้องมีการไปให้หัวหน้าแอร์ "ดูตัว" ก่อนกลับไปทำงาน หมายถึงการไปพบหัวหน้า ให้เธอดูรูปร่างหน้าตา ลองสวมชุดไทยให้ดูว่าผอมดีแล้วหรือยัง บางคนยังผอมไม่ถึงขนาดที่จะสวมชุดไทยของตัวเองได้ เลยยืมของเพื่อนที่ตัวใหญ่กว่ามาสวมก็มี หากหัวหน้าดูแล้วยังไม่ผ่าน ต้องกลับไปลดน้ำหนักต่อ แล้วกลับไปให้ดูใหม่ แอร์ที่เพิ่งคลอดลูกจะถูกเรียกว่า "แอร์แม่ลูกอ่อน" บรรดาแอร์แม่ลูกอ่อนจะชอบจับกลุ่มคุยกันเรื่องลูก พกอัลบั้มลูกเป็นเล่มๆ แลกเปลี่ยนความรู้กันเรื่องลูก จนทำให้แอร์ที่ยังไม่มีลูกต้องออกจากวงสนทนาด้วยความเบื่อหน่ายอย่างยิ่ง เมื่อกลับไปบิน เรื่องของพี่หนิงเริ่มลอยมาเข้าหูจากผู้ปรารถนาดีแต่หวังร้าย หรือหวังดีแต่ใจร้าย หรือทั้งหวังดีทั้งเอาใจช่วย มีทุกรุปแบบ เหมือนสังคมธรรมดาทั่วไป ฉันเริ่มระแวง เริ่มหึง เริ่มสืบค้นหาความจริง ความจริงที่ทราบทีหลังชาวบ้านทั้งบริษัท ความจริงที่ทำให้ฉันทะเลาะรุนแรงกับพี่หนิง หนุ่ยเล่าว่า พี่หนิงกับลูกไก่ปิ๊งกันตั้งแต่ไฟลท์ที่ฉันไปรับพี่หนิงนั่นเอง หนุ่ยเห็นฉันกำลังท้อง ไม่ต้องการให้ฉันเสียสุขภาพจิต เลยเลือกไม่บอก กิ๊บเล่าเหมือนกันกับหนุ่ย แต่ข้ามช้อตเรื่องที่เธอเคยมีอะไรๆกับพี่หนิงไปราวกับมันไม่เคยเกิดขึ้น รวมกับฉันไม่เคยทราบ (เรื่องกิ๊บกับพี่หนิง ฉันทราบจากปากพี่หนิงเองในตอนหลัง) ก่อนที่ฉันจะทะเลาะกับพี่หนิง ฉันถามเขาดีๆว่ามีอะไรให้บอกกัน ฉันรับได้ แต่อย่าโกหก พี่หนิงบอกฉันว่า ลูกไก่เป็นแค่สาวรักสนุก เคยประกวดนางงามได้ตำแหน่ง และไปบินด้วยกันครั้งแรก เธอเองเป็นฝ่ายชวนพี่หนิงเข้าห้อง พี่หนิงตอกย้ำอีกว่า "รินไม่เห็นต้องคิดมาก พี่เป็นผู้ชาย ไม่เสียหายอะไร พี่ไม่ทิ้งรินกับลูกอยู่แล้ว รินอยู่เฉยๆ แล้วดีเอง เชื่อพี่เถอะ" เฮอะๆๆ เชื่อพี่เถอะ ... แถมพี่หนิงยังต่ออีกว่า "รินจำที่เราไปโอซาก้ากันได้มั้ย วันนั้นพี่ออกจากห้องรินไปก็ไปหากิ๊บเลย มันทนไม่ไหว" "เอาเล่นไปงั้นแหละ รินอย่าคิดมาก ..." วันนั้นพี่หนิงบรรยายหมดว่าเคยมีอะไรกับแอร์คนไหนบ้าง โอยยยยยยยยยยย เครียดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ หลายคนที่พี่หนิงเอ่ยมาเป็นคนที่ฉันรู้จัก บางคนสนิทสนมกันดี ขอร้องโอยยยยย อีกทีนึง ...โอยยยยยยยยยยยยยยยยยย ตกลงฉันกลายเป็นของตายไปแล้วหรือนี่ ฉันโมโหมากกับความจริงที่ออกมาจากปากพี่หนิง ฉันขึ้นเสียงดังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน "พี่หนิงทำงี้ได้ไง พี่หนิงเห็นรินเป็นตัวอะไร พี่หนิงไม่รักริน.." ฉันร้องไห้ โวยวาย อย่างที่นึกย้อนไปแล้วสมเพชตนเองยิ่งนัก สุดท้ายลงเอยบนเตียง พี่หนิงหลั่งความรักความใคร่จนฉันต้องพ่ายแพ้ต่อกิเลสตัณหาของตนเองจนได้ นี่คือความสัมพันธ์ซับซ้อนของคนที่เป็นสามีภรรยากัน เมื่อเรื่องเพศอันเป็นปัจจัยหนึ่งในชีวิตคู่เข้ามาเกี่ยวข้อง เมื่อนั้นการตัดสินใจอะไรมันจึงเกี่ยวพันโยงใยกันไปเสียหมด การที่ใครๆรู้เรื่องฉันแล้วบอกฉันว่า เลิกเลย รินยังสาว ยังสวย หาใหม่ได้ไม่ยาก เรื่องอะไรยอมพี่หนิง..... พูดง่าย ทำยาก ใครไม่เจอด้วยตนเอง ย่อมไม่ประจักษ์แจ้งแก่ใจ พี่หนิงสรุปกับฉันอย่างหัวเราะๆว่า ถ้าฉันไม่พอใจ พี่หนิงจะเลิกกับลูกไก่ แต่จริงๆแล้วพี่หนิงไม่ได้เลิกกับลูกไก่เพื่อเอาใจฉันเลย พี่หนิงกำลังคั่วเด็กใหม่ ........นางมารร้ายที่สุดในชีวิตฉัน........ ระหว่างนั้น ฉันเริ่มบินไกลขึ้น มีไฟลท์ยาวบ่อยมาก ได้เลื่อนขั้นไปทำงานชั้นหนึ่งหรือ FIRST CLASS เมื่อเริ่มทำงาน แอร์ทุกคนต้องทำงานในชั้นประหยัด หรือ ECONOMY CLASS บางสายการบินเรียกว่า ชั้นนักท่องเที่ยว อย่างไรก็ดี คือส่วนที่ราคาตั๋วถูกที่สุดในเครื่อง ต่อจากนั้น เป็นชั้นนักธุรกิจ หรือ BUSINESS CLASS ซึ่งตั่วแพงขึ้น ที่นั่งกว้างขึ้น อาหารมีให้เลือกมากขึ้น ทุกอย่างเป็นขั้นกว่า แต่ขั้นที่แพงสุด คือ FIRST CLASS ชั้นหนึ่ง เมื่อเลื่อนจากแอร์ชั้นประหยัดไปเป็นแอร์ชั้นธุรกิจ เราต้องไปอบรมการบริการเพิ่มเติม และเมื่อเลื่อนไป FIRST CLASS ก็เช่นเดียวกัน ต้องอบรมเพิ่มอีก การทำงานต้องเนี้ยบเรียบร้อย มีคนสำคัญ วีไอพี ใช้บริการกันมาก การเลื่อนขั้นไม่ได้เป็นไปตามรุ่น แต่เป็นไปตามผลงานและความงาม จึงมีกรณีพิพาทบ่อยๆ เรื่องรุ่นน้องข้ามหน้าข้ามตา ได้ทำ FIRST CLASS เร็วกว่าแอร์รุ่นพี่ที่บินมานาน แต่บังเอิญไม่ค่อยสวย เพราะรุ่นน้องสวยกว่า สาวกว่า ผู้โดยสารให้อภัยเวลาทำอะไรผิดๆ เพราะความสดใสมีชัยไปกว่าครึ่ง แปลกที่ว่าในโลกนี้มีผู้หญิงมากกว่าผู้ชายหลายเท่า แต่ผู้โดยสารกลับเป็นผู้ชายมากกว่าผู้หญิง สายการบินแถบเอเชียจึงมักเอาแอร์เป็นจุดขาย แต่สายการบินในยุโรป อเมริกา แอร์เป็นจุดบอด ล้วนแต่ป้าๆทั้งนั้น ฉันเคยไปนั่งเครื่องโดยสารภายในสหรัฐอมริกา เกิดอยากดื่มน้ำขึ้นมาช่วงที่ไม่มีการออกมาบริการอาหาร ฉันจึงเดินไปขอในแกลลี่ แอร์คุณป้าเธอยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู แล้วบอกประมาณว่า "นี่เธอ ยังไม่ถึงเวลาเสิร์ฟนะยะ" แต่ก็เอาน้ำให้ฉันแบบหน้าบูดๆ โห ป้าขา มานั่งสายการบินเมืองไทยสิค้า เสิร์ฟได้ตลอดเวลา กดเรียกปุ๊บมาปั๊บ ไวปานวอก ไม่ต้องมีการันตีภายในสามสิบนาที แต่มาภายในสามสิบวินาทีต่างหาก เมื่อเป็นแม่แล้ว การไปบินไม่ค่อยสนุกเหมือนเคย ฉันคิดถึงแต่ลูก เฝ้าโทรศัพท์กลับมาถามพี่เลี้ยงลูกว่า น้องเป็นยังไง ฉันจ้างพี่เลี้ยงมาจากศูนย์บริการจัดหาคนเลี้ยงเด็กซึ่งใครๆมักจะเตือนว่าต้องดูให้ดีๆ ไม่พอใจรีบเปลี่ยนคนใหม่ได้ แต่ฉันโชคดี ได้คนดีมาเลี้ยงลูก เธอชื่อ นิ่มนวล และนิ่มนวลสมชื่อ มีอะไรไม่บอก อดทน เก็บเงียบทุกอย่าง ทั้งที่เธอโดนคุณแม่พี่หนิงคุกคามอย่างหนัก (มีต่อวันศุกร์ค่ะ) จากคุณ : แอร์กี่ - [ 3 ส.ค. 49 03:00:01 A:202.57.174.152 X: จากคุณ : Mr.DogGie - [ 3 ส.ค. 49 15:47:03 ] จากคุณ : =m i n i k a= - [ 3 ส.ค. 49 23:32:52 A:203.118.73.74 X: TicketID:124625 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณ คุณแอร์กี่ , Minika,Mr.DogGie ด้วยนะค่ะ ทำให้ได้อ่านเรื่องดีๆแบบนี้ จากคุณ : วาวา (Valily) - [ 4 ส.ค. 49 00:09:06 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณมากๆๆๆค่ะ จากคุณ : Puppy_dog - [ 4 ส.ค. 49 00:36:09 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : zindy_tg-crew - [ 4 ส.ค. 49 08:28:20 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เป็นกำลังใจให้นะครับ ขนาดโดนลบ พวกเราก็ยังสามารถกู้คืนมาได้ เยี่ยมกันจริงๆ แอร์กี่แฟนคลับ รีบออกตอนที่ 6 เร็วๆ นะครับ รออยู่เข้ามาดูทุกวันเลยเนี่ย จากคุณ : ขาจรออนทู๊กวัน - [ 4 ส.ค. 49 09:06:46 A:203.152.19.101 X: TicketID:124043 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ จากคุณ : ปรายปราง - [ 4 ส.ค. 49 09:52:27 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ทำไมโดนลบง่ะ งง จากคุณ : PoUpeE - [ 4 ส.ค. 49 11:02:17 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ปู แกก้อมาเหรอเนี่ย   มามะมานั่งกันใกล้ๆ จากคุณ : คนไทยก็ทำได้ - [ 4 ส.ค. 49 11:43:52 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ดิชั้นเป็นอีกคนที่ตามติดผลงานของพี่แอร์กี่ค่ะ เป็นกำลังใจให้เสมอและตลอดไปนะคะ จากคุณ : zindy_tg-crew - [ 4 ส.ค. 49 12:26:13 ]

ความคิดเห็นที่ 13 งั้นขอเอาตอนที่ 1-2-3 มาแปะรวมไว้ด้วยเลยนะคะ ชีวิตรันทด ..เรื่องจริงผ่านคอมพ์ http://www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L4534465/L4534465.html ชีวิตรันทด...เรื่องจริงผ่านคอมพ์ ตอนที่สอง http://www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L4542236/L4542236.html ชีวิตรันทด...เรื่องจริงผ่านคอมพ์ ตอนที่สอง (ต่อ) http://www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L4551949/L4551949.html ชีวิตรันทด...เรื่องจริงผ่านคอมพ์ ตอนที่สาม http://www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L4560703/L4560703.html จากคุณ : ป้าปูเป้ - [ 4 ส.ค. 49 12:48:40 ]

ความคิดเห็นที่ 14 วันศุกร์แล้ว อยากอ่านตอนต่อไปง่ะ จากคุณ : ขนุนหน้าบ้าน - [ 4 ส.ค. 49 13:16:01 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ตอน6มาละยัง ช่วยบอกที จากคุณ : takk@yahoo.com (ปาลาวี) - [ 4 ส.ค. 49 14:22:16 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อยากอ่าน อยากอ่าน เมื่อไหร่จะได้อ่านต่อ แงแง จากคุณ : ติ๊ก (ปาลาวี) - [ 4 ส.ค. 49 14:31:54 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อยากอ่านด้วยอ่ะ ศุกร์ไหนน๊อ แอบคิดว่าเป็นวันนี้ซะอีก จากคุณ : AOMOA - [ 4 ส.ค. 49 14:34:16 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เรื่องราวน่าติดตามจริงๆ จากคุณ : จ๊ะจ๋าจ๋าจ๊ะ - [ 4 ส.ค. 49 14:37:28 ]

ความคิดเห็นที่ 19 มารออ่านตอน 6 ตั้งแต่เช้าแล้วครับ จากคุณ : คนบ้านฉาง - [ 4 ส.ค. 49 14:44:26 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ทีมงานกู้กลับมาและจัดไว้ในหมวดนอกเรื่องจนตอนนี้มีครบทุกตอนแล้วครับ ชีวิตรันทด ..เรื่องจริงผ่านคอมพ์ http://www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L4534465/L4534465.html ชีวิตรันทด...เรื่องจริงผ่านคอมพ์ ตอนที่สอง http://www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L4542236/L4542236.html ชีวิตรันทด...เรื่องจริงผ่านคอมพ์ ตอนที่สอง (ต่อ) http://www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L4551949/L4551949.html ชีวิตรันทด...เรื่องจริงผ่านคอมพ์ ตอนที่สาม http://www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L4560703/L4560703.html ชีวิตรันทด...เรื่องจริงผ่านคอมพ์ ตอนที่สาม(ต่อ) http://www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L4578383/L4578383.html ชีวิตรันทด...เรื่องจริงผ่านคอมพ์ ตอนที่สี่ http://www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L4578588/L4578588.html ชีวิตรันทด...เรื่องจริงผ่านคอมพ์ ตอนที่สี่(ต่อ) http://www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L4590836/L4590836.html ชีวิตรันทด...เรื่องจริงผ่านคอมพ์ ตอนที่ห้า http://www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L4590899/L4590899.html จากคุณ : SP - [ 4 ส.ค. 49 15:04:35 A:58.9.4.252 X: TicketID:104795 ]

ความคิดเห็นที่ 21 รออ่านอยู่นะคะ จากคุณ : บลูบราร่า - [ 4 ส.ค. 49 16:02:39 ]

ความคิดเห็นที่ 22 อ่ะช่วยทำ link ให้นะคะ ทีมงานกู้กลับมาและจัดไว้ในหมวดนอกเรื่องจนตอนนี้มีครบทุกตอนแล้วครับ ชีวิตรันทด ..เรื่องจริงผ่านคอมพ์ http://www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L4534465/L4534465.html ชีวิตรันทด...เรื่องจริงผ่านคอมพ์ ตอนที่สอง http://www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L4542236/L4542236.html ชีวิตรันทด...เรื่องจริงผ่านคอมพ์ ตอนที่สอง (ต่อ) http://www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L4551949/L4551949.html ชีวิตรันทด...เรื่องจริงผ่านคอมพ์ ตอนที่สาม http://www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L4560703/L4560703.html ชีวิตรันทด...เรื่องจริงผ่านคอมพ์ ตอนที่สาม(ต่อ) http://www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L4578383/L4578383.html ชีวิตรันทด...เรื่องจริงผ่านคอมพ์ ตอนที่สี่ http://www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L4578588/L4578588.html ชีวิตรันทด...เรื่องจริงผ่านคอมพ์ ตอนที่สี่(ต่อ) http://www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L4590836/L4590836.html ชีวิตรันทด...เรื่องจริงผ่านคอมพ์ ตอนที่ห้า http://www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L4590899/L4590899.html จากคุณ : piggy_111 - [ 4 ส.ค. 49 16:37:31 ]

ความคิดเห็นที่ 23 มารอค่ะ จากคุณ : แวร์ซาย - [ 4 ส.ค. 49 18:52:45 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เพิ่งมาตามอ่านนะเนี่ย โอ อ่านแล้วหยุดไม่ได้ จากคุณ : nonono - [ 4 ส.ค. 49 19:13:52 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ตอนที่ 6 มาหรือยังคะ ใครรู้ช่วยบอกด้วยค่ะ ขอบคุณมากนะคะ จากคุณ : เชรี - [ 4 ส.ค. 49 19:29:04 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เพื่อนๆช่วยกันดีจังเลย ทีมงานพันทิพ ก็ใจดี น่ารักมากๆ ว่าแต่เวลาสำหรับวันศุกร์ยังเหลือเวลาอีก ประมาณ 3 ชั่วโมงเศษๆ ตั้งตารอกันเถอะพวกเรา  เย้ๆๆ จากคุณ : paninee - [ 4 ส.ค. 49 20:30:05 ]

ความคิดเห็นที่ 27 มารอคุณแอร์กี่คะ จากคุณ : poom1974 - [ 4 ส.ค. 49 21:54:46 ]

ความคิดเห็นที่ 28 มารอด้วยอีกคนครับ ไม่รู้คราวนี้พี่แอร์กี่จะโพสต์ที่ไหนนะ... จากคุณ : gboy74 - [ 5 ส.ค. 49 00:25:45 ]

ความคิดเห็นที่ 29 รอตอน 6 ค่ะ ตี 1 ครึ่ง แล้วน้า จากคุณ : Sweet Morning - [ 5 ส.ค. 49 01:34:47 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ตีสองแล้วนา................. อย่าทำกับหนูแบบนี้เลย จากคุณ : pimm's - [ 5 ส.ค. 49 02:09:37 ]

ความคิดเห็นที่ 31 รอข้ามวันเริ่มเหนื่อยแล้ว นะ จากคุณ : คนอื่น - [ 5 ส.ค. 49 08:50:27 A:218.115.146.93 X: TicketID:124728 ]

ความคิดเห็นที่ 32 เอ่อ.... วันเสาร์แล้วอ่ะค่ะ ยังไม่มาเหรอคะ จากคุณ : nonono - [ 5 ส.ค. 49 09:15:25 ]

ความคิดเห็นที่ 33 เสาร์ 10.20 แล้วก็ยังไม่มา จากคุณ : poom1974 - [ 5 ส.ค. 49 10:21:40 ]

ความคิดเห็นที่ 34 เที่ยง 55 แระ จากคุณ : neaq - [ 5 ส.ค. 49 12:55:20 ]

ความคิดเห็นที่ 35 สงสัยศุกร์หน้าม้าง  ตัวเอง ^^ จากคุณ : paninee - [ 5 ส.ค. 49 13:26:35 ]

ความคิดเห็นที่ 36 นั่นสิ  สงสัยศุกร์หน้า   รากงอกติดเก้าอี้แล้วเนี่ย จากคุณ : มังกรเผือก - [ 5 ส.ค. 49 16:14:03 ]

ความคิดเห็นที่ 37 จะห้าโมงครึ่งแย้วววววววววววว แงงงงงงงงงงงงงงงงง แก้ไขเมื่อ 05 ส.ค. 49 17:24:41 จากคุณ : หญิงมะเมี๊ยะ - [ 5 ส.ค. 49 17:24:13 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ดะก่อนเปิดคอมอาทิตย์ละหน ตั้งแต่อ่านของคุณแอร์กี่ ตานี้เปิดรอ24ชมเลยค่ะ จากคุณ : หญิงมะเมี๊ยะ - [ 5 ส.ค. 49 17:28:35 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ข้าพเจ้าก็มารอเช่นกัน... นี่มันวันเสาร์แล้วนา จากคุณ : uasuki - [ 5 ส.ค. 49 17:40:47 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ยังไม่มาเหรอค่ะ จากคุณ : platoo_cd - [ 5 ส.ค. 49 20:13:32 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ตอนนี้สามทุ่มครึ่งแล้ว ยังรออยู่ค่ะ เห็นไหมคะคุณแอร์กี่ว่าจงรักภักดีขนาดไหน มาเร็วๆนะ ง่วงแล้วค่ะ จากคุณ : เจ้าหญิงแห่งเมืองชามเบค - [ 5 ส.ค. 49 21:10:28 ]

ความคิดเห็นที่ 42 มาลงชื่อด้วยคน จาลงแดงแร้ว จากคุณ : JFour Husky - [ 5 ส.ค. 49 21:33:58 ]

ความคิดเห็นที่ 43 สงสัยหมายถึงศุกร์หน้า เนอะ???? จากคุณ : mamiaa (หญิงมะเมี๊ยะ) - [ 5 ส.ค. 49 22:14:31 ]

ความคิดเห็นที่ 44 อ่านแล้วเกลียดปู้ชายยยย แหะๆ  อินไปหน่อย จากคุณ : 30ยังแจ๋ว - [ 6 ส.ค. 49 00:35:25 ]

ความคิดเห็นที่ 45 อ่านแล้วเกลียดนักบินค่ะ  หุ หุ ก็พอรู้นะคะว่ามันเป็นเรื่องส่วนบุคคล  ไม่ใช่ทุกคน แต่ก็ตั้งแต่ทำงานอาชีพนี้มา  ก็ไม่ค่อยได้คลุกคลีกับ นักบินเท่าไหร่หรอกค่ะ  ได้แต่มองอยู่ห่างๆกับเรื่องราว แบบนี้  ซึ่งเป็นแบบนี้เกือบทุกคนเลย  ง๊ง งงค่ะ ว่านักบินดีๆๆ  ไม่เจ้าชู้  หายไปบินไฟลต์ไหนกันหมด จากคุณ : แอร์ปากเหมียว (Jigglypuff) - [ 6 ส.ค. 49 12:39:05 ]

ความคิดเห็นที่ 46 สุดยอดเลยค่ะ จากคุณ : i am tabo - [ 6 ส.ค. 49 14:43:43 ]

ความคิดเห็นที่ 47 ขอบคุณ จขกท. และทุกท่านที่ทำลิงค์มาให้นะคะ มาต่อไวไวนะจ๊ะพี่แอร์กี่ จากคุณ : tu_bong - [ 6 ส.ค. 49 19:09:25 ]

ความคิดเห็นที่ 48 โหลๆ ตอนที่ 2 ต่อ ก็โดนลบไปนะคะ ยังไง ช่วยโพส ตอนที่ 2 ต่อให้หน่อยค่ะ 3 ด้วย เยย ตามอ่านไม่ได้งะคะ อ่านช้า จากคุณ : รออยู่นะคะ (bollfake) - [ 19 ส.ค. 49 23:56:44 ]