จริงๆเรื่องนี้เป็นเรื่องในวัยเด็กซึ่งผมก็ลืมๆไปแล้วหล่ะ แต่เผอิญว่าเกิดเรื่องขึ้นมาเมื่อคืน เลยทำให้นึกขึ้นมาแล้วขนลุก
....................................................................
เรื่งที่เกิดขึ้นแล้วเป็นที่กล่าวขวัญของที่บ้านผม จนพ่อต้องพาไปให้พระพรมน้ำมนต์ ก็คือ ช่วงนั้นเป็นปี 2530 เป็นปีที่น้ำท่วมครั้งใหญ่ที่บ้านผม และเผอิญทวดผมเสียในตอนนั้นจึงจำเหตุการณ์นี้ได้แม่น ตอนนั้นผมอายุได้ประมาณ 6 ขวบ กะลังซนและช่างพูด จำได้ว่าพ่อพาไปไหว้ศพทวดซึ่งเป็นวัดเก่าๆประจำอำเภอที่ชนบท ตอนนั้นไม่รู้เรื่องหรอกครับว่าทำอะไร ก็ทำตามที่พ่อบอก พอผมไหว้เสร็จผมก็ลุกไปวิ่งเล่นปล่อยให้พ่อนั่งคุยกับญาติไป ผมวิ่งเล่นมาถึงข้างศาลาใต้ต้นพิกุล(ตอนนั้นประมาณ 7โมงเช้า) ผมก็เจอผู้ชายคนนึง ยืนอยู่ ที่จำได้แม่นๆคือ สูง ผิวขาว ผมสีน้ำตาล(จะบอกว่าหล่อก็อาย แต่ก็หล่อจริงๆนา ตามความรู้สึกที่เห็นตอนนั้น) แต่ที่สะดุดตาและจำได้ที่สุดคือผมสีน้ำตาลแดงที่เหมือนย้อม เพราะเห็นชัดและเด็กบ้านนอกเมื่อ20 ปีก่อนอย่างเราไม่เคยเห็น ผมเงยหน้าไปมองพี่เค้าแหละ แล้วเค้าก็ยิ้มให้ผม แล้วถามผมว่า ใช่งานศพทวด...รึปล่าว ผมก็ตอบว่าใช่......พี่เค้าก็ยิ้มแล้วก้เดินหายไปหลังศาลา ผมก็ไม่สนใจเล่นดอกพิกุลต่อ จนรู้สึกว่าพ่อน่ะมาถามว่ายืนคุยกับใครคนเดียว..................
..........ผมตอบว่าใครไม่รู้ผมแดง(ผมตอบอย่างงี้จริงๆ) พ่อผมบอกว่าพ่อไม่เห็นใคร แล้วคุยว่ายังไง ผมก็เล่าให้ฟัง.....พ่อหน้าซีดเผือดเลยอ่ะ บอกว่าโกหกไม่ดีนะ ผมก็บอกไม่ได้โกหก พ่อลากมือผมไปหาเจ้าอาวาสทันที และก็เล่าให้ท่านฟัง ท่านก็จัดการพรมน้ำมนต์ จนหัวเปียก วันนั้น แม่ก็ถาม ญาติก็ถามและบอกว่าผมเห็นผีแล้วหล่ะ กลัวเลยตอนนั้น แล้วก็จำฝังใจ จนโตอ่ะ เวลาเล่าเรื่องผีทีไรก็จะเล่าเรื่องที่เห็นผู้ชายหัวแดงนี้ทุกที........
...........................................................................
แล้วเมื่อคืนผมก็กลับมาจากเที่ยวหัวราน้ำ ตี 3ได้มั้งมาถึงก็นอนเลย เพราะเมื่อคืนหนักจริงๆ ฉลองวัยเบญจเพศด้วยแอลกอฮอร์ล้วนๆ....พอล้มตัวลงนอนหัวมันหนักตึบๆ นอนไม่หลับ เลยพาลคิดถึงเรื่องเด็กๆ เพราะว่าตอนเด็กมีความสุขกว่าตอนนี้มาก เลยมักจะคิดถึงตอนเด็กทุกครั้งที่ว่าง.....ผมก็นอนนึกไปเรื่อยๆ เรื่องไปหาปลากัด ไปจับลูกนก ไปซื้อรองเท้าใหม่แถมของเล่น คิดๆๆๆๆจนหลับ แล้วก็ฝันเลยครับ.....ฝันว่านั่งรถเมล์สีแดงกลับบ้าน (จาก กทม -บ้านต่าง จ ว.)บนรถไม่มีใครเลยนอกจากผม ก็นั่งมาตามทางลูกรังฝุ่นคลุ้ง ตอนนั้นที่รู้เพราะกังวลว่าจะหายใจไม่ออก(แพ้ฝุ่น) นั่งไปสักพักหลับไป ตื่นมาอีกทีอยู่บนเรือที่วิ่งไปตามถนนได้ไงไม่รู้ ก็นั่งมาเรื่อยๆ จนเริ่มคุ้นตาน่ะแหละ......
......ต้นไม้ ถนน บ้านเรื่อน ผู้คน....อ้าวนี่มันบ้านตูนี่หว่า ตอนนั้นคิดว่ามาได้ไงถึงนี่......
สักพักเรื่อมาจอดหน้าวัดที่บ้านในฝันวัดเก่ามากครับเป็นวัดไม้ ซึ่งต่างจากปัจจุบันที่เป็นปูนและพัฒนาไปหมดแล้ว ผมก็เดินเข้าไป ก็เจองานศพ และก็คนพลุกพล่าน เดินมาเรื่อยๆก็เห็นพ่อยังหนุ่ม อย่างหล่อเลยหล่ะ นั่งกับเด็กผู้ชายคนนึงอายุสัก 5-7 ขวบได้มั้ง ผมก็ยืนมอง สักพักก็เห็นรูปทวดตัวเองก็เลยกะว่าจะเดินไปหาพ่อ แล้วจะไปถามหน่อยก้พอดีเจอเด็กคนนั้นแหละ วิ่งมาเกือบเหยียบเท้าแนะ (เพราะรู้สึกว่าชักเท้าหลบ) มันเงยหน้าขึ้นมาครับ หน้าโคตะระคุ้นเลย รู้สึกถูกชะตากะเด็กคนนี้ทันที ก็มันน่ารักนิ อิๆ เลยถามว่า นี่ใช่งานศพทวด....รึป่าว เด้กมันก็ตอบว่า ใช่ แล้วผมก้จะเดินไปไหว้ศพทวด และหาพ่อด้วย แต่มีคนที่ข้างหลังศาลาเรียกให้ไปหา จำไม่ได้ว่าเป็นใคร เหมือนแม่ชี เพราะแต่งชุดขาว เลยเดินไปหา ท่านก็ยิ้มหวานแล้วก็จับมือผม มือเย็นเฉียบเลยครับ มีเหงื่อ น้ำๆด้วย ผมสะดุ้ง ตื่นทันที หันไปดูที่มือ หมาที่เลี้ยงไว้มันกะลังเลียมืออย่างเมามันทีเดียว.....................
...................ผมนอนนึกสักพักความทรงจำเริ่มกลับมาตอนเด็ก เริ่มผูกเรื่อง ตอนเด็กเห็นคนผมแดงที่ชัดๆ หันไปมองในกระจก โอ้โห ไปย้อมสีน้ำตาลมาและทำไฮไลน์ด้วย แบบนี้เลย สูง ขาว หล่อ (อันนี้คิดเอาเอง) ใช่ตรูจริงๆ
......................................................................
ผมเล่าให้พ่อฟังพ่อไม่เชื่ออีก ไม่ทราบว่าอย่างนี้เค้าเรียกอะไรครับ ใช่ เดจาวูรึป่าว แวเป็นไปได้เหรอที่เวลาของคนๆนึงมันจะมาซ้อนทับกันจนเจอตัวเองได้...เพื่อนว่ามันคืออะไรน่ะครับ
จากคุณ :
เฮลิโคเนีย
- [
7 ส.ค. 49 12:25:07
A:221.128.106.175 X: TicketID:118628
]
ผมเป็นแบบนี้...วิทยาศาสตร์บอกได้มั๊ยว่ามันคืออะไร
