CafeTech-ExchangePantip MarketChatPantownBlogGangTorakhongGameRoom


    กรูไม่ใช่เกย์....จริงๆนะ..ฮือๆเลิกจีบกรูซะทีเหอะ (ผมเหนื่อยจริงๆ)

    ผมเพิ่งกลับมาจากอยุธยา.... บ้านมัน ทั้งเหนื่อย ทั้งเพลีย ผมขับรถ น้ำตาไหลทั้งขาไป.......
    ..................






    ...................
    และขากลับ..............
    ผมเหนื่อยครับ เหนื่อยจริงๆ หัวใจผมยังคงร่ำร้องอยากจะหามันให้เจอ แต่ร่างกายผมมันไม่ไหวแล้วครับ .........ผมเหนื่อย
    กลับมาถึงบ้านเปิดคอม มาอ่านกระทู้ที่ตัวเองตั้งไว้ ยังคงมีเพื่อนคอยเป็นกำลังใจ ผมนั่งอ่าน ค.ห ของแต่ละคน ทุกคนร้องไห้เพราะเรื่องของผม เหมือนทุกคนเข้าใจความรู้สึกผม ผมตื้นตันใจจริงๆครับ น้ำตาผมไหลอีกครั้ง ดูเหมือนมันจะไม่มีวันหมดด้วยซ้ำ ผมร้องไห้ไปพร้อมๆกับ ค.หของเพื่อนๆ ผมร้องร้องไห้พร้อมๆกับพวกคุณ..........เหนื่อยจังเลย
    .........................................................................
    "อะไรของเมิงอีก จะลาออกอีกแล้ว" พี่เต้ยส่ายหน้า
    "ครับพี่ ผมได้งานใหม่เป็น.....ที่"
    "เออ ดี ลาออกกันให้หมด กรูก็ต้องทำแทนพวกเมิง" พี่เต้ยโยนจดหมายลาออกของผมลงบนโต๊ะ
    "มีใครลาออกอีกเหรอครับ" ผมสงสัย
    "ก็ไอ่อ้อยนะสิ พวกเมิงเป็นเอี๊ยอะไรกันหมด งานกรูเจ๊งหมด"
    .......................................................................
    ผมขาอ่อน ทรุดลงไปนั่งกับเก้าอี้ พี่เต้ยพูดอะไรอีกมากมาย แต่มันไม่เข้าหูผมเลย ภาพต่างๆเข้ามาในหัว อ้อยลาออก ลาออกเพราะอะไร ทำไมไม่บอกผม แล้วตอนนี้มันอยู่ไหน ผมเป็นห่วง
    "พี่เต้ย ผมขอกลับบ้านได้มั๊ย.....ผม...เอ่อ....ไม่ค่อยสบาย" ผมพูดโดยไม่ทันคิด เพราะใจตอนนั้นอยากไปหามันที่หอให้ได้
    "นี่เมิง จะให้กรูกราบเท้าเมิงขอให้เมิงช่วยงานกรูก่อนมั๊ย" พี่เต้ยเรียกสติผมกลับมา
    ใช่นี่หว่า ผมต้องทำงาน มันเป็นหน่าที่ของผม ถึงแม้ใจผมจะไม่ที่งานแล้วตอนนั้น แต่ผมต้องทำงาน มันเจ็บปวดมากครับ เจ็บจริงๆผมบอกไม่ถูก ผมเหมือนคนไม่มีวิญญาณ สติผมล่องลอย ผมจะอธิบายยังไงให้เข้าใจดี.................


    ผมเอาของไปเก็บในล๊อคเกอร์ในห้องน้ำ ตามองเห็นล๊อกเกอร์มัน....รูปซีดานยังแปะ อยู่ ผมเปิดออกดู
    .....................................







    ............มันว่างปล่าว หัวใจมันก็คงว่างปล่าวเหมือนล๊อกเกอร์ของมัน ผมเอามือลูบล๊อกเกอร์มันเบาๆ
    ...........................................................................

    ผมไขกุญแจล๊อกเกอร์ของผมเพื่อจะเก็บกระเป๋า............ ทุกอย่างที่ผมทำตั่งแต่ก้าวเท้าเดิน พูดทักทาย เอื้อมมือเปิดล๊อกเกอร์ ล้วนมาจากการสั่งการของสมองทั้งสิ้น แต่หัวใจผมตอนนั้น มันเหมือนลูกลิงที่วิ่งตามหาแม่ของมัน มันลุกลี้ลุกลน กระวนกระวาย แต่ขณะเดียวกันกันก็ห่อเหี่ยวและโหยหา......................

    .............ล๊อกเกอร์ผมเหมือนเดิมทุกอย่าง ยกเว้น.....







    .


    .

    .
    .
    ซองจดหมายสีขาวที่สอดแนบอยู่ติดกับบานประตูล๊อกเกอร์
    ......................................มือผมสั่นเทา

    จากคุณ : เซ็งเป็ด - [ 29 ส.ค. 49 11:52:55 A:125.25.150.66 X: TicketID:118628 ]

 
 


ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | PanTown.com | BlogGang.com