ความคิดเห็นที่ 1 ตอนเราอายุ8ปี น้ำหนัก 48-49 ส่วนสูง 152 กำลังอิ่มเอมเชียวล่ะ เราเห็นพี่สาวที่รู้จักเค้าอายุ 15ปี พี่เค้าเริ่มลดความอ้วน ลดอาหารเย็น เราพูดต่อหน้าพี่เค้าว่า -- ให้หนูใช้ชีวิตไดเอ็ทแบบพี่เค้าไปตลอดชีวิต จนตายไม่ได้หรอก ทรมาน ชีวิตเรา อยู่ เพื่อ กิน โดยถือคติ กินอิ่ม นอนอุ่น หุ่นไม่เกี่ยว เรื่องนี่ ไม่น่าจะเกิดขึ้นกับเรา มันน่าจะจบได้แค่นั้น ----------------------------------------- ช่วง ม.ต้น เราแอบชอบผู้ชายเพื่อนร่วมห้องอยู่คนหนึ่ง หนุ่มหน้าตี๋ ๆ เราแอบชอบเค้าโดยไม่บอกใครมาตลอด 3 ปี ..เราไม่ได้ขี้เหร่ เราเรียนเก่ง เล่นกีฬาเก่ง แต่ .. เราเป็น Perfectionism - เราอยากจะเพอร์เฟคที่สุด .. จุดตัวเองขึ้นมาทันใด ให้ลุกเป็นไฟขึ้นมา เพียงปรารถนา ดอกทานตะวันหันมอง สักครั้ง .. ปิดเทอมใหญ่ ม.ต้น กำลังจะขึ้น ม.ปลาย เราไว้ผมยาวได้แล้ว เราจะลดหุ่นเปลี่ยนแปลงตัวเองสำหรับดอกทานตะวัน วันหนึ่งเรานั่งดูรายการทีวี เค้าสัมภาษณ์ดารารุ่นใหญ่ ที่เคยอ้วนมากก แล้วตอนนี้เค้าไดเอ็ทอย่างเข็มงวดโดยการักษาหุ่น .. ชีเล่าท้าวถึงอดีต หลากวิธีไดเอ็ท แปลก ๆ .. พี่ชอบของหวานมากกกกก โดยเฉพาะช๊อกโกแลต พี่จะกิน กิน มันตะบี้ตะบันกิน แล้วก็คายทิ้งตรงนั้น .. ประโยคที่ ทะลุผ่านหู สู่สมองน้อย ๆ ของเราตอนอายุ 15 เราได้เริ่ม ล้วงคอ หลังอาหารครั้งแรก .. จากคุณ : ไอริสสีฟ้า - [ 9 ก.ย. 49 21:32:58 A:124.39.134.28 X: TicketID:092385 ]

ความคิดเห็นที่ 2 มารออ่านค่ะ จากคุณ : Creepy Jakajee - [ 9 ก.ย. 49 21:37:46 ]

ความคิดเห็นที่ 3 รออ่านด้วยค่ะ จากคุณ : Beautiful lover - [ 9 ก.ย. 49 21:41:51 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แรก ๆ มันไม่เท่าไหร่หรอก เราคอนโทรลได้ มื้อไหนกินมากค่อยทำ ทำบ้าง ลืมบ้าง มันทำให้เราผอมลงอย่างแตกต่าง หน้าเล็กลง เองคอด คนรอบข้างเริ่มทัก ว่า ผอมลงนะ ..แต่ไม่มีใครทักว่า ดูดีขึ้นซะกะคน เรายังจำได้ขึ้นใจ เราอยู่กับแม่(พ่อกับแม่เราแยกทางกัน) อาทิตย์หนึ่งพ่อจะพาเราไปเที่ยว .. เราไม่เคยสนใจเลยว่าพ่อจะพาไปที่ไหน เราสนใจแต่ว่า มื้อเย็นพ่อจะพาไปกินอะไร แล้วเราจะกินให้เต็มที่ หลังจากนั้น ก็ ... พอปิดเทอมม.4 ครบรอบ บูลิเมีย ปีหนึ่ง (ลืมเรื่องพ่อหนุ่มทานตะวันได้เลยนะ เราไปแอบชอบหนุ่มอื่นๆ หลาย ๆ คนล้วนแต่เป็นรักครั้งแรกของเราทั้งนั้น) เราเรียนกวดวิชา และการเรียนก็ไม่ค่อยจะดึงดูดใจเราเท่ากับ การได้เงินรายวันเพิ่มสำหรับค่าขนม อาหาร ไอติม เพื่อ ..ทำ มัน.. เราไม่รู้ตัวว่า ทำบ่อย ๆ อย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่รู้ตัวเมื่อเราทำทุกวัน เป็นกิจวัตร เรายังเรียนเก่ง เป็นเด็กดี เปี่ยมความสามารถ และเราก็ได้ทุนแลกเปลี่ยนไปอเมริกา 1 ปี .. ประเทศแห่งความหวัง และ เสรีภาพ พ่อแม่หวังจะให้เราได้ ภาษา ได้ประสบการณ์ เราหวัง จะได้ ภาษา ประสบการณ์ และ คงเลิก มันได้ด้วย จากคุณ : ไอริสสีฟ้า - [ 9 ก.ย. 49 21:47:58 A:124.39.134.28 X: TicketID:092385 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตอน 7ปีที่แล้ว ตอนนั้นเรายังไม่รู้ว่า ไอ้ที่เราทำอยู่เค้าเรียกว่า โรค บู(ชิท)ลิเมีย ..เรารู้เพียงว่า มันเป็นการไดเอ็ทแบบหนึ่งในโลกที่คนอื่นยังไม่ค้นพบ โอ้เราช่างแปลก และ แตกต่างจริงๆ .. แน่นอน พ่อ แม่ และคนรอบข้าง ไม่มีใครรู้ .. เราซ่อนความลับได้เก่งมาก เก็บหลักฐานหลักการทำได้แนบเนียน เพราะเราเป็นเด็กหัวดีนั้นเอง เลยไม่ถูกจับได้ง่าย ๆ .. เราหยุดได้แค่ 14 วันหลังจากมาถึงอเมริกา ในวันที่ 15 ได้เริ่มมันอีก แล้วเราก็หยุดไม่ได้ตลอด365 วันที่นั้น ชีวิตเราไม่ได้ขาดหาย เราดำเนินชีวิตเหมือนคนปกติ ทำกิจกรรมทุกอย่างเต็มที เพียงแต่ขอเวลา 15-30นาทีหลังอาหารเท่านั้น แล้วเราก็กลับมาเฮฮากับเพื่อนได้เหมือนเดิม เราเริ่มเข้มงวดกับการทานอาหาร อ่านดูแคลอรี่ ควบคุมปริมาณไขมันว่าไม่ให้เกิน 3 กรัมในแต่ละวัน .. ซึ่งเราสามารถทำได้ วันไหนกินเกิน 10กรัม เราจะจัดการมันทันที .. เพราะในทุกฉลากอาหารที่อเมริกาเค้าจะเขียนบอกไว้อย่างละเอียด เราไม่รู้จักคำว่า พอดี รู้จักแต่ เคร่งๆๆๆ มาก ๆ ถ้าเกินลิมิตปุ๊บ เราก็จะ โอเวอร์ แล้วก็ ทำมัน ก็แค่นัน.. เราเชื่อในพรหมลิขิตมาก .. ลูกของโฮสที่เราอยู่ด้วย เค้าก็เป็นบูลิเมียเหมือนกัน อะไรมันจะโป๊ะเช๊ะ ได้อย่างนี้ .. เธอจับไต๋เราได้ก่อน (เรามันอ่อนหัดกว่า ก็เธอเป็นรุ่นพี่บูลิเมียมาก่อนเรามาประมาณ 2 ปี) หลังจากอยู่บ้านด้วยกันมาแปดเดือน ก็จับได้ .. หลังอาหารมื้อเย็น หลังจากเราทำมันเรียบร้อย หลังทำร่างกายจะอ่อนแรง เธอเรียกเรามาวิ่งรอบสนามเล่นกีฬาจนเราแทบลมจับ เธอคาดคั้นเราก็โกหกว่า เราเพิ่งทำครั้งนี้เป็นครั้งแรก .. เธอบอกว่า .. What ever you do, you don`t do it okey? it is not easy to quit ,trust ME. เราได้ยิน ตัวเราเริ่มสั่น เป็นครั้งแรกที่เรารู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างจริงจัง เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เราทำ เราเริ่มมันมานานแล้ว .. เธอบอกว่า โรคที่เธอเป็นนั้น ชื่อ บูลิเมีย ครั้งแรกที่เราได้ยิน BULIMIA , am i Bulimic? เราเลิร์ชหา คำนี้จากอินเตอร์เนต เราอ่านบทความเยอะมากๆ เรากลัว แต่ความกลัวไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้เราเลิกมันได้หรอก.. แทนที่เราสองคนจะช่วยกันเพื่อให้หาย เราทั้งสองต่างแกล้งกัน ชิงเข้าห้องน้ำหลังอาหารก่อน แล้วอยู่นาน ๆ ในนั้น ทำให้อีกฝ่ายทนทรมาน ในจม. ที่เราเขียนหาแม่มักจะเล่าเรื่องร้าย ๆ ของเธอคนนั้นเสมอ และเราก็เล่าให้แม่ฟังด้วย ว่า .. ลูกโฮสอ่ะแม่ กินแล้วก็ล้วงคออ้วก หนูเห็นแล้วสะอิดสะเอียนมากเลย.. หลังจากเธอรู้ ก็ยิ่งทำให้ชีวิต บูลิเมียของเรายากลำบากขึ้นอีก แต่เธอก็ไม่สามารถจับเท็จเราได้ จนวันที่เรากลับไทย .. น่าภาคภูมิใจ เราแน่มาก หลอกฝรั่งได้ ..แถมให้กำลังใจเธอก่อนกลับว่า .. ต้องเข้มแข็งสู้มันให้ได้นะ(ไม่ได้เจียมสังขารตัวเองเลย) ความหวังด้วยหัวใจเต็มเปี่ยมอีกครั้งว่า เราจะเลิกให้ได้เมื่อเรากลับไทย มื้อนี้จะเป็นมื้อสุดท้าย .. แม้ในเครื่องบินตอนขากลับไทยเราก็ยังทำมัน .. คำว่า มื้อสุดท้ายไม่สามารถรักษาโรคบูลิเมียได้ .. จากคุณ : ไอริสสีฟ้า - [ 9 ก.ย. 49 22:18:23 A:124.39.134.28 X: TicketID:092385 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ติดไว้ก่อนนะคะ กลับมาอีกพรุ่งนี้ค่ะ ตอนนี้ตอนรีบไปนอนแล้ว หลับดึกกลัวเดี๋ยวผิวไม่สวย good night ค่ะ จากคุณ : ไอริสสีฟ้า - [ 9 ก.ย. 49 22:21:34 A:124.39.134.28 X: TicketID:092385 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มารอปูเสื่อรอฟังค่ะ จากคุณ : ง๊องแง๊ง @^_^@ น่ารัก - [ 9 ก.ย. 49 22:23:22 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ้าว พอเรามาแล้วไปเลย แง้ๆๆๆ จากคุณ : ง๊องแง๊ง @^_^@ น่ารัก - [ 9 ก.ย. 49 22:25:54 ]

ความคิดเห็นที่ 9 กลัวววอะ เราก็เคยทำกลัวอ้วน จากคุณ : ปิซ่า - [ 9 ก.ย. 49 22:59:09 ]

ความคิดเห็นที่ 10 โอ๊ว ช่วงนี้สวนลุม มีเเต่เรื่องน่าติดตาม มาต่อเร็วๆนะคะ จากคุณ : nv - [ 9 ก.ย. 49 23:22:38 A:24.0.246.3 X: TicketID:000259 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มารออ่านค่ะ จากคุณ : ชฎาแหลม - [ 9 ก.ย. 49 23:24:01 ]

ความคิดเห็นที่ 12 แปร่ววว จากคุณ : มิสพรหล้า - [ 9 ก.ย. 49 23:40:45 ]

ความคิดเห็นที่ 13 พรุ่งนี้จะมารออ่านต่อค่ะ จากคุณ : เจน (OraCle‘U) - [ 9 ก.ย. 49 23:43:00 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เป็นเหมือนกันอะ แต่ตอนนี้ดีขึ้นเยอะแล้ว เมื่อก่อน กินเป็นออก กินเป็นออก ที่บ้านก็รู้ด้วย... แต่ว่าตอนนี้เหมือนเรารู้ตัวเองอะว่าทำอย่างนี้มันไม่ดี ร่างกายอ่อนแอลงอะ.. จริงๆแล้วมันไม่ได้ช่วยอะไรหรอก ล้วงคอน่ะ เราว่า เพราะตั้งแต่ต้นปีที่แล้ว (2005) นับๆดูไม่น่าจะถึง 5 ครั้ง แล้วน้ำหนักเราก็คงที่ด้วยอะ ไม่ขึ้น ไม่ลงเท่าไหร่ สรุป เราเป็นมาประมาณ 10 ปีแล้วล่ะ แต่ว่าช่วงนี้ดีขึ้นเยอะ :) เป็นกำลังใจให้คนที่กำลังพยายามเลิกนะคะ สู้ๆ กิ๊ดดดดดดดดดด จากคุณ : ` FLuFFybY~ KeLLy ^ - [ 10 ก.ย. 49 00:10:06 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มาต่อไวๆนะคะ กำลังมัน อิอิ จากคุณ : หัวเจิดจ้า - [ 10 ก.ย. 49 00:16:17 ]

ความคิดเห็นที่ 16 มาต่อไวนะคะ .. พี่ชอบของหวานมากกกกก โดยเฉพาะช๊อกโกแลต พี่จะกิน กิน มันตะบี้ตะบันกิน แล้วก็คายทิ้งตรงนั้น .. อ่านแล้วรู้เลยว่าใคร เหมือนเราเคยได้ยินเมื่อนานมาแล้ว แต่เขาไม่ได้ล้วงนี่คะ เขากินแล้วคายเลย ไม่กลืนลงไป จากคุณ : CeVil... - [ 10 ก.ย. 49 00:31:52 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เล่าเก่งมากเลยค่ะ น่าติดตามสุดๆ เอาใจช่วยนะ จากคุณ : กรึ๊บกรึ๋ย - [ 10 ก.ย. 49 00:34:14 ]

ความคิดเห็นที่ 18 กำลังอ่านเพลินๆ ... หนึไปซะแล้ว ... แล้วมาต่อเร็วๆ นะคะ จากคุณ : Phoebe Buffay - [ 10 ก.ย. 49 00:57:28 A:216.197.225.134 X: TicketID:099603 ]

ความคิดเห็นที่ 19 อรุณสวัสดิ์ จ้าทุกคน.. FLuFFybY~ KeLLy ^ -- ใช่ค่ะ ทำแล้วน้ำหนักมันไม่ได้ลด หุ่นไม่ได้เฟิร์มด้วย ลดตามธรรมชาติดูดีกว่าเยอะ CeVil... ค่ะชีพูดแค่นั้น แต่ด้วยความรู้ของเด็กวัย 15 นั้นคิดอะแดปได้ออกมา แย่ ๆ อย่างนี้ แต่ก็ใช่จะโทษไปที่บทสัมภาษณ์นั้น เพราะเราว่ามันขึ้นอยู่กับหลายๆ องค์ประกอบด้วย เพียงประโยคนั้นมันจุดไอเดียแหวก ๆ นั้นให้เรา ตื่นมาแต่เช้าอากาศสดใส มานั่งเขียนต่อแล้วค่ะ ------------------------------------------------ หลังจากที่เครื่องลง แม่และครอบครัวที่รอการกลับมาของเราอย่างใจจดใจจ่อ .. พอเราเดินออกมา แม่รอรับเราด้วยน้ำตาคลอๆ มาถึงแม่ก็กอด กอดแน่นมาก ญาติๆ ต่างต้นรับเราด้วยความยินดี .. เรายังเดินด้วยความเซลฟ์สุด ๆ ปากเคี้ยวหมากฝรั่งในปาก ด้วยความยัง culture shock อยู่ด้วย ตอนนั่งในรถ แม่ไม่พูดอะไร แต่มือของแม่คอยคลำต้นแขนลีบ ๆ ของเรา ไหล่ ไหปลาร้าโปน ๆ แม่สังเกตุเห็นรอยหยักที่โคนนิ้วชี้กับนิ้วกลางของเรา มันคือ รอยหยักฟันเราที่ทำให้โคนนิ้วที่ใช้ล้วงเกิดเป็นแผลเป็นแดง แม่ - ไม่ค่อยได้กินข้าวหรือลูก ทำไมหนูผอมย่างนี้ หนูไม่เคยผอมอย่างนี้มาก่อนเลยนะลูก.. (ด้วยน้ำหนัก 41กก. สูง 157) น้ำเสียงแม่เป็นห่วงกังวลอย่างมาก คืนนั้นเราเห็นแม่นอนกพลิกไปพลิกมา มือก่ายหน้าผาก เราว่า แม่ก็คงรู้อะไรบ้างแล้วตั้งแต่ตอนนั้น.. กลับมาบ้านได้หนึ่งอาทิตย์ อะไรต่างๆ ก็ยังเดิม ๆ ด้วยมีกินเลี้ยงฉลองมากมาย ถ้าเลิกตอนนี้ก็เสียดายน่าดู เราคิด แล้วจู่ ๆ เราก็เกิดเป็นลำไส้อักเสบขึ้นมา กินอะไรก็อาเจียน(โดยไม่ต้องล้วง..ช่างดีจริงๆ ) และก็ถ่ายเหลวออกมาหมด เป็นอาทิตย์ถึงจะหาย น้ำหนักเราเหลือ 38กิโล เสียน้ำไปมาก เราดีใจ อยากจะเป็นลำไส้อักเสบไปนาน ๆ เราว่า คนที่เคยลดความอ้วนได้ ไม่ว่าด้วยวิธีใด ๆ ก็ตาม จุดหนึ่งทีเป็นกันคือ อยากลดได้อีกเรื่อยๆ อีกนิดก็ยังดี อีกนิดก็ยังดี .. และนันเองยิ่งทำให้เราถล่ำลงลึกเข้าไปอีก หลังจากฟื้นตัว น้ำหนักก็มา 2 กก. เราเครียดและยังคงทำมันอย่างหนัก จากตอนแรกที่ทำเป็นครั้งคราว ทำเพราะความจำเป็นเพราะบังเอิญทานอาหารเยอะ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว เราตื่นมา คิดเมนูอาหาร ทุกชนิดในโลก มัน หวาน กินให้เพื่อให้อ้วกทีนึงมันคุ้ม ๆ (เพราะล้วงทีนึงมันทรมานมาก) หน่า..ทำตั้งแต่มื้อเช้า ให้เสร็จ ๆ ซะ เดี๋ยวเที่ยง เย็นก็จะได้ไม่กระวนกระวาย (เราติดอาหารยิ่งกว่าติดฝิ่นอีก) แต่มันไม่ใช่อย่างนั้น ช่วงนั้นเราว่างด้วย เตรียมตัวเอนทรานส์ เรารู้สึกเวลาแต่ละวันช่างมากเหลือเกิน เราทำวันหนึ่ง ราว 6-8 ครั้ง มากที่สุดก็ 10 ครั้ง อารมณ์แบบว่า เตรียมอาหาร --ยัด-- ทำมัน--นอนสลบ เริ่มหิวอีกก็ ทำตามวงจรอย่างนี้อีก เป็นช่วงชีวิตที่มืดมิด ไม่ต้องไปผุดไปเกิดที่ไหนจริงๆ แต่มันก็แปลกนะ ที่ตัวเราในสายตาคนอื่น ยังดูช่างเพอร์เฟค .. เราเอนท์ติดมหาวิทยาลับรัฐอันดับหนึ่ง คณะยอดฮิตในสมัยนั้น ด้วยคะแนนภาษาอังกฤษ 97คะแนน ..แต่สภาพจิตใจว่า มันเหี่ยวยิ่งกว่า ดอกไม้ใด ๆ ในโลก แม่ดีใจกับเราและยังคงตามใจเราเหมือนเดิมทุกอย่าง(เราเป็นลูกสาวคนเดียว) เราขอแม่มาอยู่อพาร์เมนท์เอง แม่ก็โอเค จากคุณ : ไอริสสีฟ้า - [ 10 ก.ย. 49 07:25:39 A:124.39.134.28 X: TicketID:092385 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ฟังแล้วอ้วกตามอ่ะ รู้สึกมีไรมาจุกต้นคอ จากคุณ : ปลาทองขี้ลืมตัวที่สิบเจ็ด - [ 10 ก.ย. 49 07:44:20 A:218.115.146.93 X: TicketID:124728 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ปีหนึ่งของมหาวิทยาลัยมันช่างหอมหวาน กิจกรรมเยอะแยะมากมาย แต่ secret life ขอเราก็ยังคงดำรงอยู่เรื่อย ๆ เพื่อนหลายคนเห็นเรากินก็ต่างพอกันอิจฉา ..โห แกกินขนาดนี้แต่ไม่เห็นอ้วนเลย โคตรดี.. น้ำหนักเราไม่เยอะเลย แต่เองจะใหญ่ เพราะตอนกินเยอะ ๆ ท้องจะขยายมาก หน้าจะบวม กรามใหญ่ขึ้น ฟันเหลือง(เนื่องจากน้ำดีจากกระเพาะมันกร่อนฟันเรา) คือ เราโทรมลงมาก ไม่มีความสวย หนุ่ม ๆ เหรอ ไม่มีเงา เราก็ไม่สนุกด้วยพอไปเดทกับใครแล้วใจมันกังวลแต่จะคิดเรื่องการกินอยู่ตลอดเวลา .. มัน คร่า เวลา เฟรชชี่ของเราไปเสียหมด.. ปิดเทอมแรกปีหนึ่ง เราพักกลับบ้าน แม่ไม่ได้จับได้คาหนังคาเขา แต่จู่ ๆ แม่ก็พูดขึ้นมา แม่-หนูล้วงคอใช่ไหมลูก หนูทำเหมือนอย่างที่เขียนในจม.เล่าให้แม่ฟังว่า ลูกโฮสทำ เรา- ก็ลูกโฮสเค้าทำให้เห็นอยู่ตลอดเวลา หนูเลยทนเห็นไม่ได้ ทำตามบ้าง(เราโกหกเพือ่ให้แม่สบายใจอีกนิดว่าเพิ่งเริ่มเป็นได้ไม่นาน) แม่บอกว่าแม่ไปวัดไหนก็จะขอพรกับพระ ทำบุญให้ ลูกจะได้พ้นเร็ว ๆ แม่คุมเราเข้มงวดขึ้น เราเองก็เป็นคนบอกแม่ว่า ถ้าเห็นเรากินแบบผิดปรกติแล้วห้ามทันทีเลยนะ เพราะถ้าเกินลิมิตสักนิดแล้วเราจะหยุดไม่ได้.. แม่พาเราไปปรึกษาจิตแพทย์ หมอว่า --นี่เราเป็นบูลิเมียเหรอ ไม่เห็นจะดูผอมเลย--มันเป็นประโยคที่สะเทือนใจเราที่สุด หมอจ่ายยา ที่มีผลทำให้สมองเราคิดอะไรได้เฉี่อยลง หมอบอกว่าทานแล้วจะทำให้รู้สึกไม่อยากทำอะไร แล้วก็จะชิน จนลืมทำมันนั้นเอง โรคบูลิเมียนั้น ไม่สามารถหายได้โดยวิธีการจิตบำบัดเหรอ หมอว่าอย่างนั้น ..แต่สำหรับเราทฤษฎีที่หมอว่า มัน ไม่จริง ยานั้นกลับทำให้เราจิตตก..depress มาก คิดว่าไปต่าง ๆ นานา ชีวิตเราไม่มีค่า จนถึงว่าจะมีชีวิตอยู่ไปทำไม จากคนอีโก้สูง ๆ อย่างเรา ยาทำให้เรามีความคิดอยากฆ่าตัวตายได้ เราเขวี้ยงมันทิ้ง ไม่กินอีกแล้ว เรายังคงทำมันอยู่ แต่ไม่หนักมากเหมือนช่วงพีค ๆ ครั้งหนึ่งแม่ปรามเรา เราโกรธแม่มาก ยัด ๆ ลงปากให้แม่ดู วิ่งเข้าห้องน้ำต่อหน้าต่อตาแม่ ..ออกมาเห็นแม่นั่งน้ำตาไหล .. ทำไม แม่เลี้ยงลูกของแม่ผิดอย่างไรหรือ ทำไมแม่ถึงช่วยลูกไม่ได้..แม่พูดอย่างนี้ แม่ไม่ได้โทษเราเลย แม่กลับมองว่าเป็นความผิดพลาดของแม่เอง .. เราโผกอดแม่ ต่างก็น้ำตานอง แม่กอดเราด้วยอ้อมกอดที่ อบอุ่น มั่นคง เชื่อใจได้ที่สุดในโลก เรายังจดจำอ้อมกอดของแม่ครั้งนั้นได้ดี มันยิ่งใหญ่ ที่สุด เราหยุดทำมันได้ตั้งแต่ปิดเทอมครั้งนั้นถึงปีสองเทอมสองเป็นเวลา 1 ปี จากคุณ : ไอริสสีฟ้า - [ 10 ก.ย. 49 07:51:05 A:124.39.134.28 X: TicketID:092385 ]

ความคิดเห็นที่ 22 หลังหยุดทำ แบบหักดิบครั้งนั้น เราน้ำหนักพุ่งพรวดมา 10กิโล เราเครียดเพราะความอ้วนอีกแล้ว ทำยังไงมันก็ไม่ลด แล้วเราก็เริ่มทำมันอีกครั้ง ด้วยความคิดว่า ทำอาทิตย์ละครั้งสองครั้งจะเป็นไรไป คอนโทรลได้แน่ ๆ .. ซึ่งเป็นความคิดที่ผิดพลาดมาก --- อย่าได้คิดแม้แต่จะล้วงคอเป็นอันขาด มันไม่ได้เลิกง่ายอย่างที่คุณคิดนะ -- เราตัดสินใจที่จะมีชีวิต บูลิเมียอย่างนี้ไปตลอดชีวิต love me tender love me long เราจะทำแบบไม่หักโหม ให้ มัน เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเรา แม่ไม่รู้ ว่าเรายังทำมัน เรื่อย ๆ จนถึงวันรับปริญญาเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง (ถ้าไม่ทำมันนะ..เราอาจจะได้เหรียญทองเลยก็ได้ใช่ม่ะ) หลังจากจบเราก็ได้ทุนมาต่างประเทศอีก .. เป็นทุนหนึ่งปี เราพกความหวังด้วยว่า ภาษา+ประสบการณ์+ผู้ชายดี ดีสักคน เรื่องเลิกทำมันเหรอ เราเลิกคิดไปแล้ว เพราะมันเป็นอีกชีวิตของเรา เรากำลังยอมรับมัน จากคุณ : ไอริสสีฟ้า - [ 10 ก.ย. 49 08:01:23 A:124.39.134.28 X: TicketID:092385 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ความหวังของเราก็ลุล่วงหนึ่งข้อ .. มีผู้ชายดีดี สักคน ด้วยสำหรับเรา .. he is completed me.. แน่นอน เราจะไม่มีวันให้เขาล่วงรู้ความลับเราเป็นอันขาด แต่ก็แอบคิดในใจว่า เขาจะรู้จักโรคบูลิเมียไหมเนี้ย ถ้าเราบอกไป (จนปัจจุบันเราก็ยังไม่เคยเล่าให้เค้าฟังเรื่องบูลิเมียเลย) -----เรื่องใกล้จะจบแล้วนะคะ อีกนิดเดียวค่ะ----- เราจบทุน แต่งงาน และไม่ได้กลับไทยจนถึงปัจจุบัน ชีวิตมันไม่ได้สวยงามอย่างที่ใคร ๆ เห็น ใครจะรู้ว่าชีวิตเรามันผิดปรกติ เราซึ่งเหมือนจะมีความสุขดี แต่ถ้าใครมาเห็นหัวใจเหี่ยว ๆอีกซีกของเราแล้ว .. เราไม่คิดว่าเราจะเลิกมันได้ เราอ่านบทความ ค้นคว้าหนังสือเกี่ยวกับการรักษามากมาย ..แต่ เราขอบอกว่า วิธีเหล่านั้น ใช้ไม่ได้กับเราเลยซักวิธี ในปีที่เราแต่งงาน มันจะครบปีที่ 8 ของชีวิตบูลิเมียแล้ว หลังจากแต่งงานเราก็ตั้งท้อง ตอนนั้นเรากังวลมากกลัวลูกจะไม่แข็งแรงเพราะไม่แน่ใจว่า ไข่ของเราจะปรกติรึเปล่า กลัวลูกจะเป็นเด็กไม่สมประกอบ กรรมคงจะตามเราทันแล้วทีนี้.. แต่มิวายเลิกไม่ได้ เราแพ้ท้อง อาเจียน และยังคง ทำมันอยู่ จนเราท้องโตได้ราว 7-8เดือน จากคุณ : ไอริสสีฟ้า - [ 10 ก.ย. 49 08:20:39 A:124.39.134.28 X: TicketID:092385 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ตามอ่านตลอดค่ะ จากคุณ : ปลาทองขี้ลืมตัวที่สิบเจ็ด - [ 10 ก.ย. 49 08:20:54 A:218.115.146.93 X: TicketID:124728 ]

ความคิดเห็นที่ 25 โอ๋ย .. น่ากลัวจังเลยค่ะ จากคุณ : น้องแหนมเนือง - [ 10 ก.ย. 49 08:46:31 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เราจำไม่ได้ว่า .. มื้อไหนเป็นมื้อสุดท้ายของชีวิตบูลิเมียของเรา .. จู่ ๆ เราก็เลิกมันได้ ไม่ใช้ยา ไม่ใช้การบังคับ ไม่มีกฎเข้มงวด แต่ เป็นในวันที่ จิตใจเราแข็งแรง สงบ นิ่งที่สุด วันที่เรารู้สึกว่าเจ้าตัวน้อยดิ้นในท้อง ... i `m QUIT เราเลิกมันได้โดยที่ไม่รู้ตัวว่าเลิกไปแล้ว เข้าใจไหมค่ะ This is an answer สำหรับคนที่อยากจะเลิก .. อย่าไปคิดถึงเรื่องมัน แล้วคุณก็จะลืมมัน โดยไม่รู้ตัวว่าคุณเลิกมันได้เมื่อไหร่ --- ไม่ได้หมายความว่า คุณจะเลิกได้ต่อเมื่อคุณท้อง (เพราะในบางรายก็เริ่มเป็นบูลิเมียตั้งแต่ท้องก็มี) วิธีการเลิกของแต่ละคนไม่เหมือนกันเลย เพราะสาเหตุ พื้นฐานแต่ละคนต่างกันไป ใช่ว่าวิธีที่เค้ารักษาได้จะใช้ได้กับเรา ตอนคลอดเราคลอดที่ต่างประเทศ(คลอดธรรมชาติ) เราโทรศัพย์คุยกับแม่ ร้องไห้อย่างกะเด็ก 3 ขวบ ..แม่ มันเจ็บมากกก หนูไม่ไหวแล้ว โฮโฮ.. แม่พูดมาคำว่าเดียวว่า คนคลอดลูกไม่มีใครเค้าร้องไห้กันหรอก ..เป็นแม่คนแล้วต้องเข้มแข็ง อย่าไปร้องไห้ให้ลูกเห็น -- หลังคลอดเราหนักสุดในชีวิต 60กก. แต่พอลูกได้ 6 เดือน น้ำหนักเราอยู่ที่ 43กก. เรากินอาหารเต็มเปี่ยมสามมื้อ อาหารดี ๆ ทั้งนั้น เลี้ยงลูกด้วยนมแม่ มันเหนื่อยมากจริง ๆ ค่ะ คราวนี้มีแต่คนทัก ..หุ่นดีนะ(พุงไม่ยื่นเหมือนก่อน) หน้าเล็กลง(เพราะไม่บวมจาการอ้วกแล้ว) เปล่งปลัง ผิวสวยจัง(รับสารอาหารวิตามินครบ) .. เรามีความสุขในชีวิตที่หายไปเกือบ 8 ปี เรากำลังหลงลูกชายเรามาก ลูกน่ารักตามสไตล์ลูกครึ่ง หล่อสุด ๆ ไปเลย ตัวโต แข็งแรง เป็นเด็กที่ร่างกายสมบูรณ์ ซึ่งทำให้เราโล่งใจที่สุด ปัจจุบัน เราทานทุกอย่างที่เราโปรดปรานโดยไม่ได้คิดเลยค่ะ ขนม เค้ก คุกกี้ สเตค และอีกหลากเมนู ไม่ได้ลดหวาน ลดมันเลย แต่เรากินทีพออิ่ม แล้วจะรู้สึกว่ามันอร่อยกว่าการตะบี้ตะบันยัดกินเข้าไปเป็นไหน ๆ เราเริ่มรู้สึกอีกทีว่า ความหิวเป็นอย่างไร ที่บ้านไม่มีเครื่องชั่งน้ำหนัก ไม่มีสายวัด มีกระจกที่ส่องเห็นแต่หน้า ไม่เห็นตัว .. เราไม่ได้จงใจนะคะ แต่เรากลับเลิกสนใจในเรื่อง หุ่น ความอ้วน น้ำหนักตัว ซะแล้ว มีอย่างอื่นให้มุ่งความสนใจอีกเยอะค่ะ อะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เราหลงลืมมันไว้ข้างทาง คนทุกคนมีปัญหาค่ะ ต่อให้ดูมีความสุขอย่างไรเค้าก็มีความทุกข์ในแบบเค้าเอง ขึ้นอยู่ที่ว่าคุณจะเลือกมองอะไรให้เป็นปัญหาของคุณ เราเองเคยเลือกเอาบูลิเมียเป็นปัญหาของเรา แต่เพียงแค่เรายกมันออกไปซะ เราก็หมดปัญหา แต่ก็ยังจะต้องเผชิญกับปัญหาอื่นๆ ได้อีกมากมาย ปีแรก ๆ ที่เราเลิกมันได้ เราไม่กล้าที่จะคิด จะเขียน จะเกี่ยวข้องอะไรกับมันอีก ไม่คิดแม้จะเขียนไดอะรี่ หรือบทความใด ๆ ทั้งสิ้น จนกระทั้งเมื่อคืน วันที่เรามั่นใจแล้วว่า เราจะสามารถเล่าถึงมันได้ โดยไม่เจ็บที่ใจเรา เราจึงเริ่มเขียนเล่าเรื่องราว.. แชร์ประสบการณ์กันได้นะคะ ในกระทู้นี้ สำหรับคนที่เป็นอยู่ คนที่เลิกได้แล้ว หรือคนที่อยากเลิกเหลือเกิน หวังว่าจะเป็นประโยชน์ได้ไม่มากก็น้อย สำหรับคนที่กำลังคิดจะเริ่ม -- What ever you do, you don`t do it okey? it is not easy to quit ,trust ME.-- ** "นี่จะเป็นมื้อสุดท้าย" ไม่สำคัญเท่า อย่าให้มันมีคำว่า "มื้อแรก" ขึ้นมาเลย จากคุณ : ไอริสสีฟ้า - [ 10 ก.ย. 49 09:00:25 A:124.39.134.28 X: TicketID:092385 ]

ความคิดเห็นที่ 27 อ่านแล้วได้ความรู้มากๆ เลย ขอบคุณจขกท.จริงๆค่ะ ที่ถ่ายทอดประสบการณ์ให้ฟัง อ่านแล้วกลัวโรคนี้จริงๆ น่ากลัวมาก จากคุณ : ningpotter - [ 10 ก.ย. 49 09:45:58 ]

ความคิดเห็นที่ 28 โอ้ว อ่านแล้วเห็นภาพเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับประสบการณ์ดีๆที่มาแชร์นะคะ จากคุณ : whiskywine - [ 10 ก.ย. 49 09:53:00 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ซาบซึ้งจังเลยค่ะ สัญชาตญาณความเป็นแม่หรือเปล่าคะ ที่ทำให้คุณทนุถนอมตัวคุณ.....เพื่อลูกไงค่ะ โหวตค่ะ แก้ไขเมื่อ 10 ก.ย. 49 10:34:06 จากคุณ : จีจี้จ๋า - [ 10 ก.ย. 49 10:33:24 ]

ความคิดเห็นที่ 30 เขียนเก่งมากเลยค่ะ สมแล้วอะมีพรสวรรค์ทางภาษา จากคุณ : กรึ๊บกรึ๋ย - [ 10 ก.ย. 49 10:35:20 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ขอบคุณมากๆเลยค่ะ เราเองก็เคยทำเหมือนกัน เราได้ทุนแลกเปลี่ยนไปเรียนเมืองนอกตอน ม 5 กลับมาจากคนที่ผอมมาก น้ำหนัก 43 (สูง 164) เราขึ้นมา 60 กว่า เราก็เลยทำค่ะ จนแม่จับได้แล้วบังคับให้เลิก จากคุณ : Just_A_Gal - [ 10 ก.ย. 49 10:50:50 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ขอบคุณมากๆเลยค่ะ ได้ความรู้จริงๆ เราก็เคยทำนะ ล้วงคอ ดีที่ไม่ถึงขั้นที่คุณเป็น มันทรมาณก็เลิกไปก่อน ตอนนี้ก็ยังไม่ผอมอย่างใจซักที แต่ก็โตพอที่จะไม่ทำร้ายตัวเองแล้วค่ะ แต่จากข้อคิดที่ได้จากการอ่านเรื่องของคุณ เราก็จะไม่เอาเรื่องอ้วนมาเป็นเป็นปัญหาเหมือนกันค่ะ ขอเดินทางสายกลางแล้วกัน อยากมีชีวิตที่มีความสุขค่ะ จากคุณ : +++sLeEPYnOmORE+++ - [ 10 ก.ย. 49 11:50:39 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ขอบคุณมากๆค่ะ ที่มาเล่าประสบการณ์ให้ฟัง ดีมากๆจริงๆค่ะ ยินดีด้วยค่ะที่หาย และมีความสุขมากขึ้น มีลูกที่น่ารัก เราเอง ไม่รู้เหมือนกันว่าเราเป็นโรคทำนองนี้ด้วยหรือเปล่า เพราะเราไม่เคยล้วงคอให้อาเจียนเลย แต่ร่างกายเรา(จิตใจเราด้วย) จะไม่ยอมให้ตัวเองอ้วนเป็นอันขาดเหมือนกัน พอเรารู้สึกว่าจะอ้วนขึ้นปุ๊บ จะไม่มีความสุขทันที จะเลิกกิน หรือกินน้อยมาก ไม่หิว ไม่กิน น้ำหนักเราจะไม่ขึ้นเลยตั้งแต่เรียนมหาลัยปี 2 (ยกเว้นตอนที่เราท้องและเพิ่งคลอดลูก) นี่ก็ผ่านมาร่วมสิบปีแล้ว น้ำหนักเราจะคงที่ ไม่เคยเกิน 45 กก. เราทำใจให้น้ำหนักเกินจากนี้ไม่ได้ ตอนนี้เราหนัก 43 สูง 159 เรามีความสุขกับการที่เราผอม ณ เวลานี้เราก็ยังอยากผอมกว่านี้ เวลาเห็นคนที่ผอมๆ เรามีแต่ความรู้สึกว่า เราจะต้องผอมกว่านั้นให้ได้ นี่เราเป็นโรคจิตหรือปล่าว ปล. เราไม่เคยพูดเรื่องนี้ให้ใครฟังเลย นี่เป็นครั้งแรก แก้ไขเมื่อ 10 ก.ย. 49 12:00:13 จากคุณ : pj_job - [ 10 ก.ย. 49 11:58:40 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ตามอ่านมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วค่ะ ถือได้ว่าเป็นเรื่องที่ให้ข้อคิด และเป็นอุทธาหรณ์ที่ดีมากๆ สำหรับคนอ่านค่ะ ขอบคุณที่มาเล่าให้ฟัง พอดีไปเจอบทกลอนมา... ขออนุญาตโพสนะคะ ฟ้าหลังฝนสดใสเย็นชื่นฉ่ำ น่าดื่มด่ำลิ้มลองชุ่มใจเหลือ เหมือนล่องลอยผ่านผิวน้ำด้วยใบเรือ ตัวชุ่มเหงื่อด้วยแดดกระทบมา ดังวิถีชีวิตของทุกคน มีสับสนคลี่คลายให้เหนื่อยล้า มีความทุกข์สุขใจทุกเวลา มีเข้ามาจากไปอยู่ทุกวัน ทุกทุกอย่างผ่านไปแล้วก็สงบ เรื่องมันจบลบไปจากใจนั่น เหมือนฟ้าใสไร้ฝนมาโรมรัน เหมือนที่ฉันได้ความรักจากใจเธอ ที่มา : http://www.thaipoem.com/forever/ipage/poem76219.html ขอเป็นกำลังใจค่ะ จากคุณ : ชาซีลอน - [ 10 ก.ย. 49 12:49:55 ]

ความคิดเห็นที่ 35 เราว่ากระทู้นี้น่าจะโหวตนะคะ จากคุณ : printcess of the moon - [ 10 ก.ย. 49 13:25:20 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ขอบคุณทุกความเห็นมากเลยค่ะ .. เราเชื่อมั่นว่า ไม่ได้มีเราคนเดียวหรอกค่ะ ที่ไม่อยากจะอ้วน เป็นเรื่องธรรมดาของผู้หญิงทุกคนที่รักสวยรักงามอยู่แล้ว แต่อยู่ที่ลิมิตค่ะว่าเราจะระวังอย่างไร ไม่ให้มันเกินไป อย่างเราเคยล้ำ จนกู่ไม่เกือบไม่กลับ จีจี้จ๋า -- ถ้าเป็นเพราะสัญชาตญาณความเป็นแม่ล่ะก็ เราติดหนี้ไอ้เจ้าตัวน้อยมหาศาลเชียวล่ะค่ะ ที่เค้าเกิดมาแล้วช่วยทำให้เราเลิกได้(เพราะฉะนั้นต้องเลี้ยงเค้าดีดี..เอิ๊ก) Just_A_Gal โชคดีมากเลยค่ะ ที่ไม่ปล่อยให้ถล่ำลึกไปกว่านี้ ปล่อยยิ่งนานยิ่งทำใจให้เลิกยากค่ะ pj_job.. หนัก 43 สูง 159 กำลังพอดีแล้วคะ(แต่คุณก็จะไม่เชื่อเราใช่ม๊ายังอยากผอมอีกสักนิด) เป็นปรกติค่ะ ที่เห็นคนผอมกว่าแล้วอยากจะผอมตาม เราเคยอยู่กับเพื่อนที่ผอม เห็นเพื่อนแทบไม่กินอะไรเลย เรายิ่งหงุดหงิด ไม่สุขใจค่ะ .. ลองไม่ต้องเปรียบเทียบกับคนอื่นดูนะคะ แล้ววันหนึ่งคนข้างๆ คุณอาจจะหันมาอยากสวยอย่างคุณดูบ้างก็ได้ใครจะไปรู้ ชาซีลอน .. ขอบคุณสำหรับบทกลอนค่ะ ไพเราะมาก การเอาความอ่อนไหวของมนุษย์มาเปรียบเข้ากับธรรมชาติ +++sLeEPYnOmORE+++ ใช่ค่ะ วุฒิภาวะนั้นสำคัญมาก เมื่อเรามองตัวเราเองจากวันนี้ เรารู้สึกว่า ตัวเราตอนนั้นยังเด็กมาก ถ้าวันนั้นเราเปิดปากปรึกษาผู้ใหญ่เสียก่อน ว่าอยากควบคุมน้ำหนัก เราจะได้รับคำแนะนำอีกมากมายเลยล่ะคะ แต่เรากลับเลือกทางออกปัญหาที่ผิดพลาดเอง จากคุณ : ไอริสสีฟ้า - [ 10 ก.ย. 49 14:17:53 A:124.39.134.28 X: TicketID:092385 ]

ความคิดเห็นที่ 37 เป็นกระทู้ที่ดีมากเลยค่ะ สะดุดใจกับคำนี้ค่ะ แต่ เป็นในวันที่ จิตใจเราแข็งแรง สงบ นิ่งที่สุด เพราะหลายๆคนที่อยากจะผอม ผอม และผอม ไม่สิ้นสุด ส่วนหนึ่งเพราะไม่เคยมั่นใจว่าตัวเองสามารถดูดีได้ในแบบที่เป็นอยู่ โดยไม่ต้องผอมแบบไม่มีขีดจำกัด เมื่อไหร่ที่มีความสุขกับตัวเองได้ ก็จะเลิกกังวลเรื่องความผอมค่ะ จากคุณ : HoneyLemonSoda - [ 10 ก.ย. 49 14:50:38 ]

ความคิดเห็นที่ 38 เอ่อ มันน่ากลัวมากจริงๆค่ะ ดีใจด้วยมากๆนะคะ ที่เลิกได้ ตอนแรกลุ้นมากๆ ว่าลูกจะเป็นอะไรมั้ย พออ่านมาถึงว่าลูกสมบูรณ์ดี ก็ เฮ้อ โล่งอก ดีใจด้วยจริงๆนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะที่มาเล่าให้ฟัง เป็นคนที่อยากลดความอ้วนอยู่ตลอดเวลาเหมือนกันค่ะ แต่ก็ไม่ค่อยกล้าใช้วิธีแปลกๆที่นอกเหนือไปจากทานน้อยๆ อ่านแบบนี้แล้วยิ่งกลัวเลยอ่ะค่ะ จากคุณ : soda_zappp - [ 10 ก.ย. 49 15:03:11 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ขอบคุณมากๆนะคะที่นำมาเล่าสู่กันฟัง เราก็เป็นอีกคนหนึ่งที่มีปัญหา เรื่องน้ำหนักอยู่ตอนนี้ เราสูง 171 หนัก 70 กิโล ตัวใหญ่มากๆ น้ำหนักเราขึ้นมา 16-18 โล ในระยะเวลา 3 ปีที่ผ่านมา ตอนนี้เรากำลังคิดอยากจะลดน้ำหนักมากๆค่ะ กำลังมองหาวิธีอยู่ค่ะ แต่จะทำได้หรือเปล่ายังไม่รู้เลยอ่ะ จากคุณ : my lovely cat - [ 10 ก.ย. 49 15:11:58 ]

ความคิดเห็นที่ 40 เป็นประสบการณ์ไปนะครับ ผู้หญิงผมว่า อวบๆ หน่อยก้อได้นี่นา เต็มไม้ เต็มมือ ดีออก อิอิ จากคุณ : Lujax - [ 10 ก.ย. 49 17:15:20 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ((ระหว่างรอคุณเป็ดพิมพ์ เลยได้มาอ่านกระทู้นี้)) อ่านแล้วขนลุกเลยค่ะ ความเชื่อผิดๆ ที่ว่ากินน้อยๆ จะลดน้ำหนักได้มันผิดถนัดเลย ออกกำลังกายดีที่ซู้ดดดดดดดด จากคุณ : =U_U= PoRpLe - [ 10 ก.ย. 49 18:10:16 ]

ความคิดเห็นที่ 42 เมื่อนสองวันก็ดูรายการที่เข้าทำเกี่ยวกับคนที่เป็นโรคแบบนี้ หมอว่าคนใข้ไม่คิดว่าตัวเองป่วย บางคนกิน้อยไม่พอ แล้วยังหายใจให้น้อยลงอีก น่ากลัวมาก จากคุณ : เฟย์ (RubisMonaco) - [ 10 ก.ย. 49 19:54:03 ]

ความคิดเห็นที่ 43 เก่งมากค่ะ ขอบคุณมากที่มาแชร์ประสบการณ์ จากคุณ : sueko - [ 10 ก.ย. 49 20:02:15 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ขอบคุณที่มาเล่าให้ฟังนะคะ ยินดีด้วยที่หายแล้วและมาเผยแพร่ถึงความทรมานของโรคให้ฟัง เผือให้เพือนๆ ที่เป็น หรือ คิดว่าจะเป็น ได้เข้าใจมากขึ้นค่ะ จากคุณ : ชฎาแหลม - [ 10 ก.ย. 49 20:06:34 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ดีจังเลยค่ะได้มาอ่านกระทู้นี้ ตอนลดความอ้วนเราก้อเคยทำอยู่ไม่กี่ครั้ง แต่มันแสบคอจนทนไม่ไหวจิงๆ ขอโหวตกระทู้นี้อีกคนนะคะ จากคุณ : choky_bowvy - [ 10 ก.ย. 49 21:02:47 ]

ความคิดเห็นที่ 46 โอโห....น่ากลัวมากๆ ดีใจที่คุณเจ้าของกระทู้หายแล้ว คนที่ทำแบบนี้จะมีอีกเยอะไหมคะ อ่านแล้วทรมานไปด้วยเลย.... จากคุณ : Let'sListenSilent - [ 10 ก.ย. 49 22:28:15 ]

ความคิดเห็นที่ 47 คุณจขกท.ผ่านจุดนั้นไปได้แล้ว ดีใจด้วยนะคะ^^ ตัวเราเองก้อเคยหนักมากๆ ตอนประมาณม.2 สูง159แต่หนัก75 ลดความอ้วนด้วยการกินข้าวนิดเดียว แล้วไม่แตะไรอีกเลย จนเหลือ53ได้ ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เด็กผู้หญิงกำลังเติบโต เพื่อนๆเราสูงเอาๆ แต่เราไม่สูงขึ้นเลยแม้แต่นิดเดียว ตอนนี้เสียดายมากๆที่ไปลดในช่วงที่ผิด เลยไม่สูงขึ้นเลยอ่ะ จากคุณ : หมอนหนุนแบบเบิร์ดเบิร์ด - [ 10 ก.ย. 49 23:14:27 ]

ความคิดเห็นที่ 48 Let'sListenSilent มีอีกเยอะไหม เราว่าก็มีเยอะนะคะ แต่ส่วนใหญ่ทุกคนที่เป็นจะเก็บความลับเก่ง อย่างเราเป็นต้น ไม่มีใครรู้เลยค่ะว่าเราเป็นนอกจากเรากับแม่(และเพื่อนๆ ที่เข้ามาอ่าน) เลยไม่ค่อยรู้กัน ขนาดโพสท์ หรือ เขียนเล่า ยังไม่อยากจะทำเลยค่ะ(ตอนเป็นนะ) เพราะว่ารู้สึกว่าตัวเองผิดปกติกว่าคนอื่น ทำสิ่งที่น่าเกลียด และก็อาย เราอยากให้เพื่อน ๆที่เข้ามาอ่านแล้ว นำไปคิด ป้องกัน ให้ไกลตัวเอง เรื่องความอ้วน ความสวย เรื่องสิว เป็นเรื่องของจิตใจที่อ่อนโยนมาก .. หากเข้าใจผิด ๆแล้วทำผิดไปแล้ว รักษายากกว่าโรคปกติอีกค่ะ จากคุณ : ไอริสสีฟ้า - [ 11 ก.ย. 49 05:19:39 A:124.39.134.28 X: TicketID:092385 ]

ความคิดเห็นที่ 49 อ่านแล้วอึ้งไปเลยค่ะ ... น่ากลัวนะคะ ดีใจด้วยนะที่เลิกได้ จากคุณ : Phoebe Buffay - [ 11 ก.ย. 49 08:34:23 A:216.197.225.134 X: TicketID:099603 ]

ความคิดเห็นที่ 50 ขอบคุณ จขกท นะคะ จากคุณ : kukkaith - [ 11 ก.ย. 49 10:17:44 ]

ความคิดเห็นที่ 51 เรากำลังเป็นเลยค่ะ คุณไอริส เราเป็นโดย ความรู้สึกที่ว่า เรารู้สึกผิดที่ทานเยอะไป ทานขนมเยอะไป และเราอยากผอมมากๆ เพราะคนรอบข้าง มีแต่คนมากดดันเรา ว่าไปทำอะไรมา โห ทำไมอ้วนจัง ฯลฯ สารพัด คำพูด ที่ให้เรารู้สึกผิด เราเป็น แต่เป็นทีละน้อยๆ โดย เราไม่ต้องล้วงคอให้อาเจียน (เป็นความสามารถที่ไม่น่าลอกเลียนแบบ) เราจะอาเจียนได้เอง โดยแค่ไอ 2-3 ที เท่านั้น เราจะพยายามเค้น อาหารให้ออกมาจากกระเพาะ ผ่านมาที่ลำคอ ให้อาเจียนออกมา มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เราไม่เคยรู้ ว่ามันจะน่ากลัว และ อันตรายขนาดนี้ ถ้าคุณไอริสไม่ได้มาเล่าให้ฟัง เราก็แค่คิดว่า นานๆ ทำทีนึง ทานเยอะๆ ค่อยทำทีนึง ใช่ มันเริ่ม ถี่ขึ้นเรื่อยๆ มากขึ้นเรื่อยๆ จนเริ่มจะหยุดไม่ได้ แค่ทานนม กล่องเดียว เราก็เริ่มทนไม่ได้แล้ว เรารู้โรคนี้เป็นอาการทางจิต และต้องการกำลังใจมากๆ คนรอบข้างไม่มีใครเข้าใจเลย ว่าทำไม เราถึงหยุดไม่ได้ เราจะพยายามเลิก ค่ะ ขอกำลังใจจากเพื่อนๆ ด้วยนะคะ จากคุณ : ชาญี่ปุ่น - [ 11 ก.ย. 49 11:47:26 ]

ความคิดเห็นที่ 52 ใช่ค่ะ คิดว่าคงเยอะ เรื่องนี้เป็นผลจากปัจจัยทางสังคมและสภาพจิตใจของตัวเราด้วย มันก็คล้ายๆกับเรื่องศัลยกรรมแหละค่ะ อยากสวย อยากผอม อยากดูดี เป็นที่ดึงดูดต่อเพศตรงข้าม และก็เพศเดียวกัน ก่อนทำอะไรลงไปต้องคิดมากๆ ศึกษาถึงผลดีผลเสียก่อน เพื่อนๆที่กำลังเป็นโรคนี้อยู่ พยายามห้ามตัวเองนะคะ ทุกอย่างอยู่ที่ใจค่ะ เอาใจช่วยนะ จากคุณ : Let'sListenSilent - [ 11 ก.ย. 49 13:06:34 ]

ความคิดเห็นที่ 53 เรามีพี่ที่รู้จักคนหนึ่ง เธอก็เป็นแบบเจ้าของกระทู้ค่ะ เราเริ่มสงสัยว่าทำไมเวลากินข้าวเสร็จทุกครั้งเธอจะหายไปห้องน้ำนานๆ แต่ก็ไม่ได้คิดว่าเธอล้วงคอค่ะ คิดว่าเธอไปทำธุระอย่างอื่นมากกว่า แล้วมีครั้งหนึ่งเธอไปห้องน้ำ แล้วเราบังเอิญตามไป(เพราะเราก็อยากเข้าห้องน้ำ) เราได้ยินเสียงเหมือนคนล้วงคอ คือไอทีนึงแล้วก็ มีเสียงเหมือนอาหารออกมาจากปาก ลงไปในชักโครก ท่าทางจะเยอะด้วย( ห้องน้ำมีแค่สองห้อง ต้องเป็นเธอแน่นอน) เราตกใจมากเลยรีบกลับมานั่งที่โต๊ะ แล้วเธอก็กลับมานั่งที่โต๊ะ คุยตามปกติ ยิ้มแย้ม ไม่มีทีท่าของคนไม่สบายเลย แล้วก็เป็นแบบนั้นอีกหลายครั้ง เรารู้ความลับของเธอ(แต่เธอไม่รู้ว่าเรารู้นะคะ) ไม่อยากให้เธอเป็นแบบนั้นเลยค่ะ ทั้งๆที่เธอก็ผอมจะแย่อยู่แล้ว เป็นห่วงมาก แต่ไม่กล้าบอก จากคุณ : mixi - [ 11 ก.ย. 49 14:44:18 ]

ความคิดเห็นที่ 54 ดีใจกับคุณไอริสสีฟ้าด้วยค่ะที่หาย.. เอาใจช่วยคุณชาญี่ปุ่นนะคะ.. สู้ๆ ค่ะ ออกกำลังกายดีกว่าค่ะ.. ^^ จากคุณ : ขวัญณิตา - [ 11 ก.ย. 49 17:13:44 ]

ความคิดเห็นที่ 55 เดาว่า ดารา ใน คห. ที่ 1 คือ คุณญาณี .. จากคุณ : เด็กชายหัวหอม - [ 11 ก.ย. 49 18:19:23 ]

ความคิดเห็นที่ 56 เพื่อนเราเป็นค่ะ กินเสร็จพุ่งเข้าห้องน้ำเลย จากคุณ : อุซางิจัง - [ 11 ก.ย. 49 20:45:27 ]

ความคิดเห็นที่ 57 ขอบคุณมากนะค่ะที่เอาประสบการณ์มาแบ่งปัน เป็นเรื่องที่เขียนดีจริงๆค่ะ จากคุณ : ปุ้งปิ้ง กลิ้งกะลุก - [ 12 ก.ย. 49 02:01:53 ]

ความคิดเห็นที่ 58 มีประโยชน์มากเลยค่ะ จากคุณ : zoozaa (zoozaa) - [ 12 ก.ย. 49 23:23:06 ]

ความคิดเห็นที่ 59 he is completed me ----> He completes me / He completed me / ไม่ต้องใช้ v.to be I'm quit -----> I quit / ไม่ต้องใช้ v.to be เช่นกัน This is an answer -----> This is the answer /ในกรณีนี้ใช้ the จะเหมาะสมกว่า ขอโทษที่ทำตัวเกรียนนะ แต่เราอยากให้ใช้มันให้ถูก เดี๋้ยวใครจะจำไปใช้ผิดๆ จากคุณ : RM - [ 16 ก.ย. 49 08:27:56 A:221.128.111.199 X: TicketID:124710 ]

ความคิดเห็นที่ 60 ขอบคุณ...สำหรับสิ่งดีๆ ที่มอบให้นะคะ เราเป็นมา 10 ปีละ เคยหายไป4 ปี หลังจากนั้นเป็นๆหายๆ ตั้งแต่อ่านกระทู้ของคุณ เราจะเริ่มต้นใหม่ ที่จริงเราอยากไปปรึษาแพทย์นะ แต่กลัวว่าเค้าจะมองว่าเราเป็นตัวประหลาด ตอนนี้ก็ได้แต่ สงบจิตใจ เรียนร฿สิ่งกระตุ้นที่เราจะทำ ง่ายๆ คือ รักษาตัวเองนี่แหละค่ะ ยังไง ก็ดีใจมากๆ เลยที่มาเจอกระทู้ของคุณไอรีส ขอบคุณมากนะคะ จากคุณ : Nop - [ 29 ก.ย. 49 23:13:44 A:222.123.114.129 X: TicketID:066934 ]

ความคิดเห็นที่ 61 ขอบคุณมากๆค่ะ จากคุณ : it iS time - [ 18 ต.ค. 49 04:01:23 A:58.8.77.154 X: TicketID:130004 ]