ความสัมพันธ์ของฉันกับชอนแน่นแฟ้นขึ้นตามกาลเวลา จริงๆแล้วเวลาฉันคุยกับชอน มันเป็นภาษาอังกฤษ แต่ก็พยายามเรียบเรียงเป็นภาษาไทยให้เข้าใจ คนอื่นไม่รู้จะคิดว่าชอนพูดภาษาไทยได้ แต่ที่จริงแล้วไม่ใช่เลย ช่วยกันจินตนาการหน่อยนะคะ พอคบกันมานานๆเข้าฉันก็รู้สึกว่าชอนตลกดี เขาจะเป็นแนวนักวิทยาศาสตร์จ๋าเลย จะทำอะไรต้องให้ถูกหลัก จะต้มมาม่ากิน ก็ต้องอ่านวิธีต้ม แล้วก็เปิดกาน้ำตั้งน้ำร้อน เทลงในที่ตวง 350 ซีซี แล้วก็ใส่นำหม้อที่มีมาม่า ต้ม 3 นาที เขาก็กด Timer พอครบ 3 นาที ก็จะมีเสียงปิ๊บ ปิ๊บ เขาก็ปิดแก็ส ฉันเห็นแล้วอดขำไม่ได้ ขนาดจะต้มข้าวโพดยังโทรไปหาแม่ที่อยู่อีกเมืองหนึ่ง ว่าควรต้มยังไง และจดวิธีต้มไว้อย่างละเอียด มีใครเป็นอย่างนี้ไหมเนี่ย

วันหนึ่งฉันได้รับจดหมายจากมหาวิทยาลัยว่าเทอมที่จะถึงนี้จะนักศึกษาจะต้องจ่ายค่าเทอมก่อนกำหนด ซึ่งวันพรุ่งนี้คือวันสุดท้าย “ตายละ เงินไม่พอ เหลืออีก 2 พันเหรียญ ทำไงดีเนี่ย” ฉันพูดกับตัวเอง ในหัวมึนตื้อไปหมด “จะขอทางบ้านก็คงไม่ทันแน่” “แพรวเป็นอะไรหรือปล่าว” ชอนถามขึ้นเมื่อเห็นฉันหน้างิ่วคิ้วขมวด “ไม่เป็นไรค่ะ พอดีมีจดหมายมาจากทางมหาวิทยาลัย” ฉันเลี่ยงไม่อยากให้ชอนเป็นห่วง “ไหนดูซิ” ชอนดึงจดหมายไปอ่าน “อืม มีอะไรให้ผมช่วยไหม แพรวมีเงินพอหรือปล่าว” ชอนถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรค่ะ แพรวเหลืออีก 2 พัน เดี๋ยวลองยืมเพื่อนดูก่อน” ฉันพูดปัด “อ้าว เดี๋ยวก่อน จะไปไหน” ฉันร้องเสียงหลงเพราะถูกชอนกระชากมือไป “มานี่เลย เด็กดื้อ” ฉันถูกเขากระชากลากถูไปตามถนน แล้วเขาก็หยุดอยู่หน้าตู้เอทีเอ็มแห่งหนึ่ง “ปล่อยมือได้แล้ว ฉันเจ็บนะ” ฉันค้อน “โอ้ ขอโทษนะ” ชอนรีบปล่อยมือ จากนั้นเขาก็เดินไปกดเงิน “แพรว ถ้าไม่รังเกียจเอาเงินนี้ไปก่อนได้ไหม ถ้าไม่สบายใจค่อยคืนทำหลังนะ” ฉันน้ำตาคลอเมื่อชอนกุมมือเธอไว้ให้รับเงิน เขาไม่ยอมปล่อยจนกว่าฉันจะรับเงินไว้ ทำไมเขาถึงดีกับฉันอย่างนี้นะ แล้วจะไม่รักยังไงไหว“ขอบคุณค่ะ แต่แพรวจะหามาใช้ให้เร็วที่สุดค่ะ” ฉันรีบบอกเขาไม่อยากให้เขาดูถูกเราได้ ฉันคิดมากไปหน่อยมั๊ง ชอนเขาไม่เห็นคิดอะไรได่แต่ยิ้มแล้วตอบว่า “ไม่เป็นไรครับ ผมไม่รีบร้อน”

ฉันตื้นตันใจมากเลยเงิน 2 พันเหรียญไม่ใช่น้อยๆนะ อย่างน้อยฉันก็ไม่กล้าปฏิเสธความหวังดีของเขา และฉันไม่รู้ว่าถ้าขอยืมเพื่อนๆจะมีให้ยืมทันวันพรุ่งนี้เหรอปล่าว ก็ยังไม่รู้ ทำไมรู้สึกว่ารักชอนจังเลย มันโดนใจมักๆๆ ฉันแอบร้องให้ด้วยความปลื้มใจ
ตอนหลังฉันก็ใช้คืนเขาทั้งหมด แล้วก็คืนหมดก่อนน้ำหวานด้วย คิดดูสิ น้ำหวานเป็นสาวแบงค์ยืมเงินชอนไป 4 พันกว่าเหรียญ ฉันทำงานร้านอาหารไทยยังใช้เงินคืนชอนได้หมดก่อน น้ำหวานเขาก็คืนให้นะ แต่ว่าเหลือ 800 เหรียญนะไม่ยอมใช้ หายไปเลย ฉันหละสงสารชอนจริงๆ

เทอมสุดท้ายของการเรียนปริญญาโทจะเปิดเรียนอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า ซึ่งฉันได้จ่ายค่าเทอมเรียบร้อยแล้ว ตกเย็นฉันก็ไปทำงานในร้านอาหารไทยสัปดาห์ละ 6 วันเพื่อจะได้นำเงินมาคืนให้ชอนโดยเร็วที่สุด จนในที่สุดฉันก็คืนเงินให้ชอนได้หมด ซึ่งวันนั้นเป็นวันที่ฉันภาคภูมิใจมาก ศักดิ์ศรีของลูกผู้หญิงได้กู้คืนกลับมาแล้ว ไม่งั้นฉันก็จะมองหน้าชอนไม่ค่อยติด เพราะเราติดค้างเขามาก เราคิดไปต่างๆนานา แต่เขาแค่อยากจะช่วยเราเท่านั้น แต่ฉันยังก็ไปทำงานร้านอาหารไทยเพื่อที่จะเก็บเงินเพื่อใช้จ่ายอย่างอื่นที่จำเป็น จะได้ไม่ต้องเพิ่งใคร

วันหนึ่งฉันกำลังทานอาหารเย็นกับเพื่อนร่วมงานในร้านอย่างอะเร็ดอร่อย “โอ้โห วันนี้มีแกงส้มชะอมไข่ ยำวุ้นเส้น แล้วก็ไข่เจียวของโปรดเลย” กุ้งเด็กช่วยในครัวพูดขึ้นอย่างดีใจ “นั่นนะสิ เร็วๆ พวกเรามาทานกันเถอะ” นัทเด็กเสริ์ฟชวนเพื่อนๆ “อุ๊ยเดี๋ยวนะ พี่ต้องไปเข้าห้องน้ำก่อน น้องๆทานไปก่อนนะ” ฉันรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำเมื่อรู้สึกว่าท้องใส้ไม่ดี “เอ๊ะ เวลาถ่ายมีเลือดออกมาด้วยนะเนี่ย เป็นอะไรหรือปล่าวนะ” ฉันพูดกับตัวอย่างสงสัย “พี่แพรวเป็นอะไรหรือปล่าว เห็นเข้าห้องน้ำหลายรอบแล้วนะ” กุ้งถามด้วยความเป็นห่วง

“อ๋อ สงสัยจะลดความอ้วนเลยดื่ม สลิม ฟาส ละสิ อิอิอิ” นัทพูดแซวขึ้น “น้องๆ เคยถ่ายแล้วมีเลือดออกมาบ้างไหม” ฉันถามคนอื่นเผื่อจะมีแนวร่วมมือนเรามั่ง “บางทีกุ้งก็เคยมีนะ” กุ้งพูดขึ้น “ถ้างั้นก็คงไม่มีอะไรเนอะ” ฉันพยายามบอกกับตัวเอง เพราะคนอื่นก็มีเลือดออกมาเหมือนกัน คงไม่เป็นอะไร ฉันพยามให้กำลังใจตัวเอง แต่ฉันก็ท้องเสียบ่อยๆ มาเป็นอาทิตย์แล้วนะ แต่วันนี้อาการไม่ค่อยจะดีเลย

พอเลิกงานชอนมารอรับ เมื่อถึงบ้านฉันรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำ “อ้าว จะรีบไปไหน” ชอนถามขึ้นอย่างเป็นห่วง “ไม่ไหวแล้ว” ฉันตะโกนบอกชอนอย่างอายๆ “แพรวเป็นอะไรหรือปล่าว คืนนี้เข้าห้องน้ำบ่อยมากเลยนะ” ชอนถามอย่างเป็นห่วง เพราะเห็นฉันเข้าห้องน้ำนับไม่ถ้วนแล้ว “ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ท้องเสีย เวลาถ่ายมีเลือดออกมาด้วย” ฉันตอบอย่างเกรงใจ “พรุ่งนี้เราไปหาหมอกันนะ” ชอนแนะนะด้วยความเป็นห่วง “ค่ะ” ฉันตอบด้วยสีหน้าครุ่นคิด เอ...เราเป็นอะไรไปนะ เนี่ยจะตีสองแล้วยังเข้าห้องน้ำไม่หยุดเลย อย่าคิดมากนะ นอนเอาแรงก่อน

เช้าวันรุ่งขึ้นชอนพาฉันไปคลีนิกใกล้บ้านแห่งหนึ่งย่านฟอร์เรส ฮิลล์ กว่าจะได้ตรวจต้องรอเกือบชั่วโมงเพราะที่คลีนิคยุ่งมาก “สวัสดีค่ะ หมอชื่อ ลีนะคะ” คุณหมอลีแนะนำตัว คุณหมอลีหมอหญิงตัวเล็กๆ เชื้อสายจีน ผิวขาวใส นี่ขนาดกำลังท้องอยู่นะ ดูมีน้ำมีนวลน่ารักมากเลย “คุณแพร-วาใช่ไหมคะ หมอพูดถูกไหมคะ ” หมอถามอย่างลังเล เพราะชื่อของคนไทยค่อนข้างจะอ่านยาก (นี่ฉันพยายามแปลเป็นภาษาไทยนะคะ) “เรียกว่าแพรว ก็ได้ค่ะ สั้นดี” ฉันแนะนำ “อาการเป็นยังไงคะ” คุณหมอลีถาม “มีอากรท้องเสียและถ่ายเป็นเลือดค่ะ ถ่ายวันละประมาณ 20 - 30 ครั้งหนะค่ะ” ฉันอธิบาย

“อืม หมอคิดว่าน่าจะทำการตรวจแบบส่องกล้อง เรียกว่าcolonoscopy ดีกว่านะ จะได้แนะใจว่ามีอะไรผิดปกติหรือปล่าว” หมอแนะนำ “แล้วคุณเป็นนักเรียนใช่ไหม ทางประกันสุขภาพน่าจะจ่ายให้นะ แต่ต้องเช็คอีกที่ว่าเขาจะจ่ายให้ยังไง” หมอลีพูดอย่างเป็นห่วง “นี่เป็นผงที่ใช้ชงสำหรับดื่มก่อนที่จะทำการส่องกล้อง คุณสามารถโทรไปจองเวลาก่อน แล้วดื่มผงนี้ตามที่คำแนะนำนะคะ ต้องระวังนะเวลาดื่มแล้วจะเกิดท้องเสียอย่างรุนแรงนะ” หมอลีชี้แจง “ขอให้โชคดีนะคะ แล้วมาหาหมอหลังทำการส่องกล้องนะคะ” ฉันกล่าวขอบคุณแล้วเดินไปจ่ายเงินที่เคาเตอร์ ชอนตามไปติดๆ “เดี๋ยวกลับบ้านไปผมจะโทรไปถามทางประกันให้นะ ไม่ต้องเป็นห่วง” ชอนกุมมือฉันพร้อมพูดให้กำลังใจ โชคดีที่ฉันเป็นนักเรียนและได้ทำประกันสุขภาพไว้กับ Medibank Private ซึ่งเป็นบริษัทประกันทางด้านสุขภาพ เขาจะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายเวลานักเรีนเกิดการเจ็บป่วยในช่วงที่มาเรียนที่นี่ ขอบอกนะคะว่าอย่าให้ขาดนะ พอหมดอายุก็ต้องต่อใหม่เพราะเราไม่รู้ว่าอนาคตเราจะป่วยเมื่อไหร่ ขนาดฉันไม่เคยเข้าโรงพยาบาลมาก่อนยังเป็นได้ขนาดนี้เลย ที่เตือนเพราะว่ามันเกิดขึ้นกับตัวเราเองค่ะ เพราะฉันก็คงเหมือนเด็กนักเรียนไทยทั่วไป

พอบัตรหมดอายุก็เลยไม่อยากต่อ แถมเขายังพิมพ์ชื่อเราก็ผิดเลยไม่ต่อ โชคดีที่ย้ายมาเรียนปอโท แล้วพี่อ้วน เอเจนซี่ไทยได้ต่อให้ใหม่ แน่ว่ายังไม่ถึงปี เพราะบัตรเก่าเราไม่ต่ออายุ บัตรใหม่เลยทำได้แค่ 11 เดือน เจ้ากรรม จะเป็นอะไรทำไมไม่รอให้ครบปีก่อนนะ เขาเลยจะไม่จ่ายให้เรา เว้นแต่ว่าเราจะต้องให้คุณหมอเขียนใบรับรองว่าเราไม่เคยเป็นโรคนี้มาก่อน Non pre existing โดยเราต้องไปเอาแบบฟอร์มจาก medibank แล้วเราก็เอาไปให้ที่สาขาไหนก็ได้ที่ใกล้บ้านเรา แล้วเขาถึงยอมจ่ายให้ การทำcolonoscopy เราก็ต้องเชคกับทางmedibank เขาจะมี list ให้ว่าไปทำที่ไหน ที่เขากำหนดให้เราก็เลือกที่เราไปสะดวก โชคดีที่คลีนิกแถวเวฟเวอร์รี่ เขาอยู่ใน list เราก็เลยไม่ต้องจ่ายเงินก่อน ที่นี่จะมีแบบ จ่ายเงินก่อนแล้วค่อยไปเบิกทีหลัง หรือว่าเอาใบแจ้งหนี้ invoice แล้วเราก็ไปกรอกแบบฟอร์มที่ medibank เพื่อให้เขาจ่ายเช็คในนามของเราแล้วก็ส่งให้กับทางเจ้าหนี้เราโดยทางจดหมาย แล้วแต่สะดวก เราชอบแบบไหนก็เลือกเอา


หลังจากที่นัดกับทางคลีนิกที่ทำการตรวจกล้อง colonoscopy แล้วฉันจะต้องไปตรวจในวันที่ 3 กุมภา โห...คิดดูสิ วันเกิดฉันก็นะ วันที่ 2 กุมภา ต้องมาดื่มผงชงที่จะต้องไปตรวจ แล้วหมอไม่ให้ดื่มอะไรเลยหลังจากเที่ยงวัน วันเกิดปีนี้ไม่มีเค้ก ไม่มีการจัดงาน “ไม่เป็นไร เอาไว้ตรวจเสร็จเราค่อยกินเค้กกันนะ” ชอนปลอบ

ตกเย็นฉันท้องเสียอย่างหนัก ต้องเข้าห้องน้ำตลอดเวลา ทรมานมาก ถ่ายจนไม่มีอะไรจะถ่าย เพื่อให้การตรวจได้ผล จะต้องถ่ายออกมาให้หมดก่อนที่จะสอดกล้องเข้าใป เผื่อผลตรวจจะได้ไม่ผิดพลาด วันรุ่งขึ้นชอนพาฉันไปที่คลินิกย่านเวฟเวอร์รี่ เป็นคลีนิกที่ตรวจทางด้านลำใส้โดยเฉพาะ ผู้ที่ไปตรวจจะต้องมีคนพาไปด้วยเพราะหลังการตรวจหมอห้ามขับรถ เพราะจะต้องให้ยาสลบผู้ที่ทำการตรวจจะมีอาการสลึม สลือไม่ปรกติไปสักระยะ ซึ่งจะทำให้เกิดอุบัติเหตุร้ายแรงได้ ชอนจึงนั่งรอด้วยความกระสับกระส่าย แต่คิดว่าไม่น่าจะมีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้น

เมื่อถึงเวลาตรวจฉันแทบไม่รู้สึกตัวเพราะว่าหมอฉีดยาสลบ ฉันจึงหลับไปเลย ช่วงที่ฉันหลับอยู่เขาก็ใช้กล้องสอดเข้าไปทางทวารหนักหรือทางก้นเพื่อตรวจสอบว่ามีอะไรผิดปรกติหรือปล่าว ใช้ระยะเวลาประมาณ 15-20 นาที เมื่อเขาส่องแล้วถ้าเจอก้อนเนื้อเขาก็จะตัดก้อนเนื้อออกมานิดนึงเพื่อเอามาตรวจสอบอีกทีว่าเป็นเนื้อร้ายหรือปล่าว พอฟื้นมาอีกทีคุณหมอชอว์ ก็เรียกแพรวกับชอนไปพบ “ต้องขอโทษด้วยนะครับ ถ้าผมจะบอกว่าเราพบก้อนเนื้อที่บริเวณลำใส้ใหญ่ ผมจะส่งไปตรวจอีกทีก่อน แต่เรายังไม่แน่ใจว่าเป็นอะไร” คุณหมอชอว์ท่านเป็นผู้เชี่ยวชาญทางด้านลำใส้อธิบาย เขาบอกว่าเจอ lump เป็นเหมือนก้อนเนื้องอกออกมาในลำใส้ เวลาเราขับถ่ายทำให้มันเกิดการเสียดสี เลยทำให้มีเลือดสดๆ ออกมา

“แล้วจะเป็นอันตรายไหมครับ” ชอนถามด้วยความเป็นห่วง “ยังไม่แน่ ขึ้นอยู่กับผลการตรวจสอบ พรุ่งนี้เช้าไปพบคุณหมอลี แล้วผมจะส่งผลตรวจไปให้ โชคดีนะครับ” คุณหมอชอว์ตอบ ฉันและชอนล่ำลาคุณหมอ ในใจของฉันนึกกังวล แต่คงไม่เป็นไรมั้ง เราก็กินแต่อาหารที่มีประโยชน์ ไม่ทานเผ็ด คงไม่มีอะไรน่า ฉันพยายามปลอบตัวเอง แต่ก็อดที่จะคิดไม่ได้ คืนนั้นเรานอนไม่หลับกันทั้งคู่

รุ่งเช้าชอนพาฉันไปหาคุณหมอลีเพื่อไปฟังผลการตรวจ “เสียใจด้วยนะคะ ผลการตรวจก้อนเนื้อพบว่าคุณเป็นมะเร็งในลำใส้” คุณหมอลีพูดด้วยเสียงเบาๆ ไม่อยากให้ฉันตกใจ “อะไรนะคะหมอ” ฉันตกใจ น้ำตาคลอ “หมอแน่ใจแล้วหรือครับ” ชอนถามพลางกอดฉันไว้กับตัว ฉันมองหน้าชอน ในตาของเขาแดงก่ำ น้ำตาคลอ ทั้งคู่กอดกันแน่น แทบไม่เชื่อหูของตัวเอง .... โปรดติดตามตอนต่อไป