ฉันรวบรวมความกล้า ฟังหมอเบนอธิบายต่อ เขาบอกว่ามะเร็งที่ฉันเป็นนี้ เนื้อร้ายมันแข็งมากและยาวประมาณ 12 เซนต์ ซึ่งจะผ่าตัดเลยไม่ได้ต้องย่อให้มันเล็กลงก่อน เพราะฉะนั้นการฉายรังสีกับให้เคมีบำบัดร่วมกันจะได้ผลดียิ่งขึ้น ฉันขอเรียกเคมีบำบัด สั้นๆว่าทำคีโมนะคะ ง่ายดี

ก่อนที่ฉันจะทำคีโม ฉันต้องไปที่โรงพยาบาลคาบรินี่ Cabrini ก่อนเพื่อที่จะต้องต่อสาย PICC Line ซึ่งเป็นท่อเล็กๆสีขาวขนาดใหญ่กว่าเส้นลวดนึดนึง โดยที่เขาจะต้องเจาะที่ต้นแขนของฉัน คล้ายๆ กับถ้าใครไปผังยาคุมกำเนิด หรือฝังตะกรุดนะ เขาจะเจาะที่ต้นแขนด้านใน แล้วก็ใช้สาย พิคค์ ไลน์ เนี่ยส่งยาวจากต้นแขนเราเขาไป เรื่อยๆ จนถึงใกล้ๆ กับข้างในหน้าอกและอยู่ใกล้กับหัวใจ เพราะจุดนั้นจะเป็นจุดที่สูบฉีดเลือดไปเลี้ยงทั่วร่างกาย ส่วนเจ้าพิคค์ ไลน์ เนี่ยก็จะปล่อยสารเคมีไปในเลือดด้วยเพื่อไปทำลายล้างเซลล์มะเร็งกำลังเจริญเติบโต เรียกว่าฆ่าแบบถอนรากถอนโคนเลย แต่มันเป็นดาบสองคม เพราะมันก็ไปทำลายเซลล์ที่มีประโยชน์ต่อร่างกายอย่างเซลล์เม็ดเลือดขาวด้วย ซึ่งเซลล์เม็ดเลือดขาว เราก็รู้อยู่ว่าเป็นเหมือนทหารคอยฆ่าเซลล์ข้าศึกในร่างกายของเรา เพราะฉะนั้นถ้าร่างกายอ่อนแอ จะทำให้เราเจ็บป่วยได้ง่าย เพราะเราไม่มีเซลล์เม็ดเลือดขาวมาพอที่จะไปทำลายศัตรู เราต้องดูแลตัวเราให้ดีๆ อย่าปล่อยให้จิตใจและร่างกายอ่อนแอ ไม่งั้นมันจะไปเร็วมาก

เจ้าพิคค์ ไลน์ของแขนขวาของฉันยาวประมาณ 43 เซนต์และจะมีอายุการใช้งาน 2 ปี เมื่อเราฝังเจ้านี่แล้ว เขาก็จะออกบัตรให้เราว่าเราเป็นผู้มีเจ้าเส้นนี้นะ ยาวแค่นี้ แล้วเวลาเราเป็นอะไรไป ถ้าต้องการเลือด เขาไม่ต้องเจาะเลือดให้เสียเวลา เขาก็สูบเอาจากท่อนี้ได้เลย

เขาใช้หัวจุกปิดท่อนี้ ต่อจากต้นแขนฉัน แล้วก็มีพลาสติดสามเหลี่ยม สีขาวเล็กมีหัวยื่นออกมาสองอัน ไว้ยึดติดหัวจุกของเจ้าพิคค์ ไลน์ แล้วก็ใช้พลาสเตอร์แบบแผ่นแบนๆ ติดรอบ แล้วใช้พลาสเตอร์แผ่นใสใหญ่ๆ เรียกว่าเทกัวเดิม ปิดทับอีกที เวลาอาบน้ำจะต้องไม่ให้โดนน้ำโดยตรง แล้วเขาก็ใช้ผ้าก๊อดพันแผล พันรอบๆ แขนอีกทีนึง

ยังไม่หมดนะ เจ้าพิคค์ ไลน์จะทำหน้าที่ด้วยตัวเองไม่ได้ มันจะต้องมีตัวปั๊ม ที่ใส่สารเคมีลงไปข้างใน แล้วมันก็จะส่งสารเคมีจากตัวปั๊ม ผ่านท่อพิคค์ ไลน์เข้าไปในแขนของเรา แล้วมันก็จะส่งต่อไปยังร่างกาย เพื่อล้างเผ่าพันธ์มะเร็ง ตัวปั๊ม pump เนี่ย จะเป็นสี่เหลี่ยมคล้ายๆ กับ Sony Walkman แต่จะใหญ่กว่านิดนึง เป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า แล้วจะมีปุ่มเปิดปิด อย่าไปยุ่งกับมันนะ เขาเซ็ตไว้แล้ว เดี๋ยวเราทำมันพัง แต่ว่าเขาก็มีปุ่มล็อคไว้ เขาจะมีถุงที่ใส่สารเคมีเล็กๆ แล้วเข้าเครื่องปั๊มจะปั๊มก๊าซ แล้วส่งไปในท่อ แล้วก็จะมีเสียงแก๊กๆ ตลอดเวลา หนวกหูนิดๆ ในตัวปั๊มจะมีแบตเตอร์รี่ขนาดกลางอยู่ 2 ก้อน แบตจะหมดทุกๆ 2 อาทิตย์ก็เปลี่ยนทีนึง ถ้าแบตหนดก่อนที่เราจะไปโรงพยาบาล มันก็จะร้อง ปิ๊ปๆ ๆ น่ารำคาญมากค่ะ เราก็ต้องคอยกดปุ่มปิด

นอกจากนั้นเราต้องไปทำความสะอาดเจ้าพิคค์ ไลน์ และแผลที่แขนเราทุกๆ 2 อาทิตย์ หรือถ้ามีปัญหาเมื่อไหร่ก็ไปเมื่อนั้น เขาก็จะดูดเอาเลือดออกมานิดหน่อยแล้วก็ฉีดน้ำสะอาดออกไป เพื่อเป็นเหมือนทำความสะอาดท่อ เขาจะให้แอลกอฮอล์เช็ดรอบปากแผล แล้วก็เปลี่ยนผ้าพันแผล แล้วก็เป็นอย่างนี้เรื่อยๆ จนเป็นกว่าจะครบขั้นตอนการรักษา เจ้าพิคค์ ไลน์เนี่ยเวลานอนจะน่ารำคาญมาก เพราะตัวปั๊มจะมีเสียงแก๊กๆ เบาๆ พอให้รำคาญ จนเราชินไปกับมัน นอนตะแคงไม่ได้เลย นอนหงายได้อย่างเดียว เบื่อมาก ทำอะไรไม่ค่อยได้ ไปไหนเหมือนพก walkman กับตัวแต่เจ้านี่ฟังเพลงไม่ได้เหมือนวอล์คแมน

นอกจากนั้นแล้วฉันต้องไปหาคุณหมอเชาเพื่อฉายรังสีควบคู่กับการทำคีโม ฉันก็ต้องไปคลีนิค แต่ดีนะที่เขาไม่จิ้มก้นฉันอีก ไม่ชอบ มันเจ็บ เขาก็นัดให้ฉันไปทำ Tatoo ซึ่งเป็นการสักด้วยเลเซอร์ แต่เป็นจุดวงกลมเล็กๆ พอมองเห็น 3 จุด เพราะจะเป็นจุดที่เขาฉายรังสีไป ต้องฉายให้ถูกจุดเท่านั้น จะมี 3 จุด ข้างๆตะโพกซ้าย ขวาและตรงกลางอย่างละจุด ไม่รู้สึกเจ็บเลยค่ะ แต่มันก็ลบไม่ออก เหมือนเราโดน Alien ทำตราจองไว้งั้นแหละ

คีโมก็ยังดีนะเพราะหมอนัดทุกๆ 2 สัปดาห์ แต่เจ้าฉายรังสีนี่สิ หมอนัดทุกวันเลย เขามีแต่ช่วงเช้าเท่านั้น ประมาณเจ็ดโมงเช้า ตั้งแต่จันทร์ถึงศุกร์ ต้องตื่นแต่เช้าไปฉายรังสี โดยมีชอนเป็นสารถีให้ตลอด เพราะฉันขับรถไม่เป็น เป็นคุณนายค่ะ มีคนขับรถรับ ส่งตลอด อิอิอิ พอไปถึงเราก็นั่งรอสักพักจนกว่าเขาจะเรียกชื่อเรา ไม่ว่าทำอะไรเราก็ต้องรอค่ะ โรคนี้ทรมานมาก เพราะเราต้องรอ ๆๆๆๆ รอแล้วรอเล่า เมื่อไหร่ มันจะเสร็จซะที เข้าเรื่องละนะ เขาก็ให้ฉันนอนคว่ำแล้วก็ก็คว่ำหน้าบนเตียงเล็กๆ คล้ายเวลาไปนวดหน่ะคะ ตรงหน้าเราจะมีรูแล้วเราก็เอาหน้าวางไว้ตามที่พักคาง แล้วเราก็จะเห็นแต่พื้น หายใจไม่ค่อยถนัด มันไม่ผ่อนคลายเหมือนเราไปนวดนะ มีแต่ทำให้เรากังวลใจซะมากกว่า ก็ทำวันละ 5-10 นาที แต่ว่าฉันเพิ่งผ่าตัดได้ไม่นาน เวลานอนคว่ำก็จะเจ็บนิดๆ พวกเจ้าหน้าที่ก็จะเรียกฉันว่า little poor thing! หนูน้อยผู้หน้าสงสาร ทำนองนั้นแหละ

ฉันทำอย่างนี้ติดต่อกันประมาณ 6 อาทิตย์ ก่อนหน้านั้นฉันยังมีประจำเดือนอยู่แต่หลังจากนั้น ประจำเดือนของฉันก็ไม่มาอีกเลย ไม่รู้ว่าเพราะอะไร หมอบอกว่าอาจเป็นเพราะร่างกายยังไม่พร้อมรอดูๆ ไปก่อนแล้วเราค่อยแก้ไขกัน ฉันก็เชื่อหมอ รอดูไปก่อนไม่มีก็ดีนะ

หลายคนคงสงสัยว่าฉันทำคีโมและฉายรังสีผมจะร่วงไหม ตอบผมบนหัวไม่ร่วงค่ะ แต่ผมข้างล่างที่อยู่ใกล้ๆแพรวน้อย แทบหมดเลยค่ะ เพราะรังสีกับคีโม ไปทำลายบริเวณลำใส้ ก็ใกล้กับบริเวณนั้นพอดี นอกจากนั้นฉันยังมีอาการข้างเคียงอื่นๆ อีก แต่น่าอายมาก เขาบอกว่าผลข้างเคียงจะทำให้เป็นเหมือนร้อนในบางเป็นแผล กินอะไรลำบาก และผิวจะแห้งต้องทาครีมบำรุงผิวที่เรียกว่า Sorbolene-
E จะช่วยให้ผิวชุ่มชื่นขึ้น แล้วเขาพยายามถามฉันว่า "มีปัญหาอะไรอีกไหม"  ฉันก็อายอิดออดไม่ยอมบอก จนวันหนึ่งฉันทนไม่ไหวแล้วค่ะ ฉันก็เรียกเจ้าหน้าที่ไปหาแล้วก็อธิบายให้เขาฟังเพราะไม่กล้าบอกคุณหมอเชา ฉันก็ชี้ให้เขาดูว่าฉันมีอาการแสบที่อวัยวะเพศ มันแสบมากเหมือนจะเป็นแผล เดินไปไหน มาไหนก็เจ็บมาก เขาก็หัวเราะ เพราะเขาจะรอให้ฉันบอกตั้งนานแล้ว แต่ฉันมัวแต่อิดออดไม่ยอมบอกเขาสักที

จริงๆแล้ว ผู้หญิงก็จะเป็นอย่างนี้หมดเพราะรังสีกับคีโมแรงมากจะไปทำให้บริเวณนั้นแห้ง และเป็นแผลได้ง่าย เขาก็เอาเจลทา เรียกว่า Solugel มาให้ทาบริเวณนั้น ก็ทำให้ดีขึ้น และถ้าเราแช่น้ำผสมเกลือในอ่างอาบน้ำอุ่นๆ ก็จะช่วยให้แผลหายง่ายขึ้น ตอนนั้นฉันไม่ค่อยได้ทำเพราะห้องน้ำที่มีอ่างอาบน้ำเป็นของนิคกี้ก็เลยไม่ค่อยกล้าไปใช้ของเขา ในห้องเรามีแค่ผักบัว ก็เลยชั่งมันเถอะใช้แค่เจลก็ได้

และแล้ววันที่รอคอยก็มาถึงวันสุดท้ายของการไปฉายรังสี วันนั้นคุณแม่เดลพาไปเพราะชอนต้องไปทำงาน พอดีคุณพ่อคุณแม่มาเยี่ยม และคุณอาของชอนก็แอบมาจ๊ะเอ๋เราด้วยเพราะเขาทำงานที่โรงพยาบาลนั้นด้วย คุณแม่เดลใจดีมาก คอยเป็นสารถีขาจรให้เรา พวกเขาดีกับฉันมากอย่างน้อยฉันก็รู้สึกอบอุ่นใจ ที่เขาไม่รังเกียจคนขี้โรคอย่างฉัน

แต่ว่าปัญหาต่างๆ รุมเร้าฉันเหลือเกิน ฉันแพ้พลาสเตอร์ใสที่ปิดแผลเจ้าพิคค์ ไลน์เนี่ยนะสิ แขนฉันเป็นผื่น เป็นหนอง ลามไปทั่วต้นแขน จนหมอเบนต้องดึงเจ้าพิคค์ ไลน์ออก ฉันตกใจมาก...โปรดติดตามตอนต่อไป  

แก้ไขเมื่อ 29 ก.ย. 49 09:34:50