ถึงเวลาที่ชอนจะต้องกลับบ้าน เพราะหมดเวลาเยี่ยมของวันนี้แล้ว ฉันก็อดใจหายไม่ได้ น้ำตามันคลอเบ้าพลางนึกว่าเราจะต้องอยู่คนเดียวทั้งคืน ใจฝ่อ อยากจะร้องไห้ น่าเสียดายนะโรงพยาบาลที่นี่ไม่ยอมให้ญาติๆหรือเพื่อนๆมานอนพักเป็นเพื่อนได้ ไม่เหมือนที่เมืองไทยแทบที่จะยกครอบครัวมานอนเลยก็ว่าได้ ฉันต้องอยู่คนเดียวอีกแล้วละเนี่ย ฉันเลยบอกให้ชอนช่วยซื้อการ์ดโทรศัพท์ที่ใช้สำหรับโทรไปต่างประเทศ เพราะจะได้โทรกลับบ้านไปหาคุณแม่ คุณน้า และพวกญาติๆ อีกทั้งพวกเพื่อนๆ ฉันคิดถึงพวกเขามาก เอาไว้พรุ่งนี้ละกัน เขาก็มาจุมพิตที่หน้าผาก "ผมไปก่อนนะ เบบี้ Sleep tight, don't, let the bed bugs bite (หลับฝันดีนะ)" ชอนพูดเหมือนกับพวกฝรั่งเขาจะบอกกับเด็กๆก่อนนอน ทำนองว่านอนดีๆนะ แต่เขาแต่งให้มันคล้องจองกัน ในความเป็นจริงแล้วมันไม่มี bed bugs หรอก แค่คำหลอกเด็กนั่นเอง ให้มันฟังแล้วเพราะหูเท่านั้น แต่ฉันก็นอนไม่ค่อยหลับหรอก ฉันได้ยินเสียงคนเดิน เสียงคนพูด แว่วๆ มาจากนอกห้องตลอดเวลา นี่ขนาดฉันบอกให้เขาปิดประตูแล้วนะ ก็ยังไม่วายที่จะได้ยิน ราวกับว่าฉันมีหูทิพย์ยังงั้นแหละ ฉันก็ได้แต่นอนดูทีวีฆ่าเวลา กว่าจะหลับได้ก็เกือบฟ้าสาง

ฉันพักอยู่ที่โรงพยาบาลได้สองสามวัน และแล้วก็ถึงช่วงเวลาที่ฉันรอคอย ฉันตด (ผายลม) แล้ว ลมมันพองเต็มถุงอึฉันเลย ฉันรีบเรียกนางพยาบาลมาดู "ดูนี่สิ ฉันผายลมแล้วนะ ถุงฉันมีลมเยอะเลย" ฉันรีบบอกอย่างดีใจ นางพยาบาลยิ้มแล้วตอบว่า "ฉันต้องไปรายงานมิสเตอร์เบลลมี่มี่ก่อนนะ แล้วจะเอารายการอาหารมาให้เลือก" ฉันดีใจอย่างบอกไม่ถูกเพราะว่าฉันหิวมาก เบื่อเติมน้ำเกลือเต็มทนแล้ว สายอะไรไม่รู้เต็มแขนฉันไปหมด แต่ฉันก็ต้องทนไว้ ดีแล้ว จะเริ่มกินอาหารได้แล้ว เย้ ...ฉันร้องอยู่ในใจ ด้วยความดีใจ

พอช่วงสายๆ ก็มีเจ้าหน้าที่โภชนาการมาแนะนำในเรื่องอาหารการกินหลังจากที่ฉันใช้ถุงอึ เพราะอาหารบางอย่างจะมีปัญหาในการย่อย เพราะตอนนี้ก็เท่ากับว่าสำไส้ในที่ใช้สำหรับย่อยอาหารสั้นลง เพราะไปไม่ถึงลำใส้ใหญ่ แต่ถูกดักออกมาใส่ถุงอึเสียก่อนจึงทำให้อาหารบางอย่างไม่สามารถย่อยได้ อย่างพวกผักที่มีเมล็ดแข็ง เช่นข้าวโพด ถั่วลันเตา แล้วก็ประเภทเมล็ดถั่วต่างๆ เช่น ถั่วลิลง ถั่วเหลือง เม็ดอัลมอน เม็ดมะมว่งหิมพานต์ รวมทั้งถั่วงอกด้วยนะ สิ่งที่ฉันกินไม่ได้อีกอย่างคือพวก whole wheat หรือพวกขนมปังที่มีสีน้ำตาล (ที่มีเราประโยชน์กว่าน่ะ ฉันกินไม่ได้เขาให้กินแต่ขนมปังขาวค่ะ) พูดง่ายๆว่าพวกที่มีกากใยเยอะๆหน่ะค่ะ เพราะจะทำให้ย่อยยาก จะกินแบบตามใจปากไม่ได้ ฉันจะต้องคอยกินอาหารที่ทำให้ถ่ายออกมาแล้วไม่ค่อยมีกลิ่น หรือว่าพวกที่ทำให้ฉันลดผายลมน้อยลง เอาง่ายๆก็คืองดพวกอาหารที่จะทำให้เกิดแก็สที่ไม่พึงประสงค์ จะเป็นผลดีกับทั้งท้องของฉันและเวลาที่ฉันเปิดถุงออกตอนเพื่อนำอึของฉันไปทิ้ง ...ขอบอก เหม็นมั่กๆๆ แทบอ๊วกเลยก็ว่าได้ ไม่รู้ทำกรรมอะไรไว้นะคะ ถึงได้มาอยู่กับของเหม็นๆ พวกนี้ ชาติก่อนสงสัยเคยเป็นแมงกุดจี่หรือแมลงวันหัวเขียวแน่ๆเลย เอามาเข้าเรื่องกันนะคะ ฉันจะต้องงดอาหารพวก ผักกาดขาว หัวหอม ถั่วต่างตามที่ได้บอกไว้แล้ว และพวกน้ำอัดลม และฉันจะต้องไม่เคี้ยวหมากฝรั่ง ห้ามใช้หลอดดูด ห้ามสูบบุหรี่ (ฉันไม่เคยคิดที่จะสูบอยู่แล้ว ในชีวิตนี้ฉันเป็นอีกโรคนึงคือ โรคเกลียดบุหรี่ขึ้นสมองค่ะ รวมทั้งเกลียดคนที่สูบด้วยนะ ไม่รู้เป็นไงเห็นแล้วอยากจะเอาปืนจ่อยิงให้ตายไปเลย 555 ล้อเล่นค่ะ นอกเรื่องอีกละ) เพราะว่ามันจะไปทำให้เกิดลมขึ้นในท้องนั่นเองค่ะ อย่าที่บอกฉันต้องงดอาหารที่ทำให้มีตดฉันมีกลิ่นแรงเช่น หอมหัวใหญ่ ปลา ไข่ เนย และหน่อไม้ฝรั่ง กินไปแล้วจะทำให้ตดเหม็นมั่กๆๆ ขอบอก แล้วอย่างสะตอ ชะอม นี่ก็อย่าไปพูดถึง ชั้นอาจจะช็อคตายเพราะลมตดของตัวเองไปเลย คงจะตลกดีนะถ้าฉันเกิดตายเพราะกลิ่นตดตัวเอง อิอิอิ คิดไปเล่นๆหนะคะ ฉันต้องรอให้เอาถุงออกก่อนฉันถึงจะกินตามปรกติได้ แต่ว่าฉันก็ต้องอยู่กับเจ้าถุงนี่ไปตั้ง 3 เดือนแนะ
คิดแล้วมันทรมานจริงๆ เลยที่เกิดมาเป็นฉันเนี่ย พอถึงตอนนี้แล้วคงไม่มีใครอิจฉาฉันแล้วหล่ะ ถึงแม้ฉันจะมีชอนคอยเป็นเพื่อนใจแต่ฉันก็แทบจะทนกับเจ้าพวกนี้ไม่ค่อยไหวเหมือนกันนะ

คิดดูสิ... ชีวิตฉันหลังจากเลิกกับเจ้าพิคค์ ไลน์ และเจ้าปัมพ์แล้ว ฉันก็ต้องมีแฟนใหม่เป็นเจ้าถุงอึอีก ฉันนี่หลายใจจริงๆ เฮ้อ...ฉันก็คอย build อารมณ์ขันให้กะตัวเอง จะได้มีชีวิตรอดต่อไปได้อย่างสบายใจ ขอบอกนะ ใครที่ป่วยอยู่หน่ะ ต้องทำใจให้เข้มแข็ง พยายามปรับตัวอยู่ร่วมกับพวกโรคร้ายให้ได้ เราป่วยกาย แต่ไม่ป่วยใจนะ ขืนปล่อยให้ใจเราป่วยแล้ว พวกเหล่าหหารเม็ดเลือดขาวผู้กล้าหาญของเราจะเอาแรงที่ไหนไปสู้พวกเหล่าเนื้อร้ายในสมรภูมิร่างกายเราได้ ต้องส่งทั้งแรงใจและแรงกายไปที่ชายแดน ทหารจะได้มีกำลังใจ สักวันหนึ่งเราก็จะมีชัย ชนะมันได้ถ้าเราเข้มแข็งพอ ถึงแม้ว่ามันอาจจะใช้เวลานาน แต่มันก็ไม่นานเกินรอ ฉันเชื่ออย่างนั้นนะ ขอแค่อย่ายอมแพ้ อย่างน้อยก็สู้เพื่อคนที่เรารัก อย่าตัดช่องน้อยแต่พอตัว หนีตายไปก่อน แล้วคนที่เขารักเรา เขาจะอยู่อย่างมีความสุขได้ยังไง ใช่ไหมคะชอน  อิอิอิ

พอตกบ่ายคุณเฮเลนก็มีสอนวิธีเปลี่ยนถุงอึ เพราะมันอยู่กับฉันมา 2 วันแล้ว เขาก็มาเปิดที่ท้อง แล้วก็เลื่อนมือไปที่ส่วนบนของถุง เขาจับส่วนนั้นแล้วก็ดึงออกอย่างรวดเร็ว เหมือนกับเราลอกสติกเกอร์หน่ะ จับด้านนึงแล้วก็ลอกออกเลย โอย...พอฉันได้เห็นเจ้าสตอม่าของฉันแล้วจะเป็นลม มันสีแดงแจ๋เลย มีรูเล็กๆเอาไว้ลำเลียงของเสีย ตอนถ่ายออกมาไม่เจ็บหรอกค่ะ มีพุ่งออกมาเลยนะ มีครั้งหนึ่งตอนที่ฉันอาบน้ำอยู่ (เวลาอาบน้ำต้องเอาถุงออก) ฉันอาบของฉันอยู่ดีๆ เจ้า้อึนี่มันพุ่งออกมาไม่ให้ซุ่ม ใม่ให้เสียงเลยยังกะปลาหมึกเวลาปล่อยหมึกอย่างนั้นแหละค่ะ โน่น มันพุ่งไปติดฝาเลย ยี๊น่าเกลียดมาก ฉันก็ต้องทำความสะอาดข้างฝา และคอยเอามือปิดรูไม่ให้มันพุ่งไปไกล กว่าจะชินกับมัน มันต้องการความรักและคอยเอาใจค่ะ เพราะถ้าฉันดึงถุงออกเร็วเกินไป ผิงหนังฉันที่อยู่ส่วนนั้นก็ลอกออกเห็นเลือดซิบๆ เลยนะ ถึงแม้ว่าฉันจะลอกเบาๆ หนังมันก็ลอกอยู่ดีเพราะฉันจะต้องเปลี่ยนถุงวันเว้นวัน แล้วผิวหนังของฉันที่มันบางอยู่แล้ว มันจะอยู่ยังไงไหว คิดดูสิคะ เวลาฉันอาบน้ำก็จะต้องทำความสะอาดมันด้วย เสร็จแล้วฉันก็จะนั่งที่ลงที่ชักโครก แล้วก็เช็ดตัวตรงนั้นแหละ เพราะกลัวไอ้อึนี่มันพุ่งออกมาต้องคอยปิดมันไว้ บางครั้งมันก็ออกมาติดผ้าเช็ดตัวบ่อยๆไป ต้องซักใหม่เลย เมื่อฉันเช็ดตรงส่วนนั้นให้แห้ง ฉันก็ทำความสะอาดบริเวณนั้นด้วยสิ่งที่เขาใช้ทำความสะอาดตรงนั้นโดยเฉพาะ จะเป็นสำลีชุปน้ำยามันๆ ไม่รู้ว่ายาอะไรเขาจะแพ็คใส่เป็นซองสี่เหลี่ยมเล็กๆ เหมือนเขาใส่ผ้าเย็นหน่ะค่ะ คล้ายๆกันเลยแต่เล็กกว่าหน่อยนึง ฉันก็ใช้สำลีเช็ดบริเวณรอบๆเจ้าสตอม่าแล้วก็รอให้มันแห้งสักพัก แล้วก็หยิบถุงอีมา พลิกไปด้านที่เป็นรู จะมีพลาสติกวงกลมใสๆ เพื่อปิดบริเวณที่เป็นกาว เหมือนเราเปิดพลาสเตอร์ก็จะมีกระดาษรองตรงที่เหนี่ยวๆใช่ไหมคะ ก็คล้ายๆ กันเลยค่ะ ฉันก็ดึงพลาสติกออกแล้วก็จะเหลือแต่ส่วนที่เหนียวๆ แล้วจะมีรูอยู่ตรงกลางเพื่อเอาไปครอบเจ้าสตอม่า เวลาจะเอาครอบเราต้องเล็งดีๆ แล้วพอมันครอบไปแล้วเราก็ต้องกดไว้เพื่อให้กาวมันติดกับผิวหนังฉันให้แน่นที่สุด ความร้อนจากผิวหนังจะทำให้กาวติดแน่นยิ่งขึ้น เหมือนเราใส่นู๊ดบราหน่ะค่ะ ต้องกดให้แน่นมันจะได้ไม่หลุด อิอิอิ เป็นอันว่าฉันก็รู้วิธีจัดการกับเจ้าถึงอึแล้ว ถ้ามีปัญหา เฮเลนก็จะช่วยหาหยูกหายามาใส่ หรือเปลี่ยนขนาดถุงให้เล็กลงเพราะว่าบางทำถุงใหญ่ก็ทำให้หนังฉันลอกออกมาเยอะกว่าถุงเล็ก แต่ถุงเล็กก็จะเต็มง่ายกว่า มันไม่มีอะไรที่สมบูรณ์แบบหรอกค่ะ มันก็ต้องคอยมีปัญหาเล็กๆน้อย คอยกวนใจให้รำคาญเล่นอยู่ตลอดเวลา

ฉันพักอยู่ที่โรงพยาบาลได้สักพัก ฉันก็ฝึกเดินหลังจากที่เขาเอาถุงฉี่ออกไปแล้ว แหม... ฉันอดคิดถึงถุงฉี่เพราะว่าฉันไม่ต้องลุกไปห้องน้ำให้เสียเวลา แต่ว่าถ้าขืนยังมีอยู่ ฉันก็คงเป็นง่อยกันพอดี เพราะวันๆไม่ได้ลุกไปไหน หลังจากนั้นเขาก็ดึงท่อที่ลำเลียงเลือดเสียออก โอย ...เจ็บมั่กๆๆ ขอบอก นางพยาบาลเขาค่อยๆใช้มีดกรีดที่ปากแผลเพราะเขาเย็บพลาสติดติดกับหนังของฉัน พอเขาจะเอาออกเขาก็นับ ฉันหลับตาทำใจ หนึ่ง สอง สาม ดึง โอ๊ย ...ฉันร้องออกมาดังๆ เจ็บน้ำน้ำตาแทบเล็ด เลือดไหลออกมาอีกต่างหาก เขาก็ใช้ลำสีกดปากแผลสักพักให้เลือดมันหยุด แล้วเขาก็เปลี่ยนสำสีใหม่แล้วก็เอาพลาสเตอร์ปิดทับอีกที เจ็บมั่กๆๆ ตอนหลังก็เป็นแผลเป็นเล็กๆ ดีที่เป็นรอยจางๆ มองไม่ค่อยเห็นเท่าไหร่

ฉันฝึกเดินโดยที่ไม่มีสายต่างๆ ถุงต่างๆพะรุงพะรัง (ยกเว้นสายน้ำเกลือกับถุงอึ) เวลาเดินมันก็จะโล่งๆ ฉันค่อยๆ เดินช้าๆ ตกเย็นชอนก็จะพาฉันไปเดินรอบๆ ชั้น 4 อีกรอบนึง มีความสุขไปอีกแบบ เขาใจเย็นมาก เพราะฉันเดินก็ช้าแถมก้าวก็สั้น จากที่เขาเดินธรรมดา 7 นาทีก็ได้รอบชั้นแล้ว แต่เวลาฉันฝึกเดินอาจจะใช้เวลาเกือบ 20 นาที เพราะฉันเพิ่งฝึกเดินค่ะ เดินเร็วๆไม่ได้ มันเจ็บแผล แต่ตอนหลังๆ ฉันก็ใช้เวลาเร็วขึ้น ฉันเริ่มเดินเองได้โดยไม่ต้องมีคนพยุง อาบน้ำเองได้ กินได้ แล้วมิสเตอร์เบลมมี่ก็บอกว่าแผลของฉันแห้งเร็วมาก เขาเรียกฉันว่า "Miracle girl" หรือเรียกเท่ห์ๆว่าสาวน้อยมหัศจรรย์ เพราะว่าฉันพักฟื้นเร็วมาก และดูแข็งแรงกระปี้กระเป่า คงเป็นเพราะฉันอยากกลับบ้าน ก็เลยทำทุกอย่างที่เขาให้ทำไม่เคยเกี่ยง จนนางพยาบาลเรียกฉันว่าคนไข้ดีเด่นและเป็นที่รักของทุกคน เหมือนเป็นนางงามเลยค่ะ นี่แหละค่ะ คนไทย ง่ายๆ ยิ้มแย้มแจ่มใส ว่าง่าย สอนง่าย มีสัมมาคาระวะ ใครๆก็รัก ...โปรดติดตามตอนต่อไป

แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 49 13:24:45

แก้ไขเมื่อ 03 ต.ค. 49 19:17:30

แก้ไขเมื่อ 03 ต.ค. 49 16:22:17

แก้ไขเมื่อ 03 ต.ค. 49 16:17:27

แก้ไขเมื่อ 03 ต.ค. 49 11:12:13