ความคิดเห็นที่ 1 พอมาถึงที่บ้านคุณพ่อกะคุณแม่ก็ได้ไปซื้ออาหารมาจากร้านลุงม้วนกับป้าส้ม ซึ่งเป็นร้านขายอาหารไทยตามสั่ง ซึ่งตอนนั้นฉันยังไม่ได้รู้จักลุงกันป้าเลย  ทันทีที่เห็นฉันคุณพ่อของชอนก็เขามากอด แล้วชี้ไปที่ท้องฉันแล้วก็ดุมัน แล้วพูดว่า " You are very , very naughty" ในทำนองที่ว่า ไอ้มะเร็งนี่ดื้อจริงๆ ไม่ยอมตายซะที เลยทำให้ฉันขำในคำพูดและท่าทางของท่าน หลังจากนั้นคุณแม่ก็มากอดแล้วก็มาหอมแก้ม ท่านก็สงสารไม่รู้จะพูดยังไง ท่านเลยเอาอัลบั้มรูปที่ท่านทำไว้ให้ฉัน เดิมทีท่านตั้งใจจะให้ฉันเอาไปให้คุณแม่ฉันดูที่เมืองไทย เพราะในอัลบั้มแสนสวยนั้นได้มีรูปครอบครัวของคุณแม่และ ครอบครัวของคุณพ่อของชอน เพื่อที่คุณแม่ของฉันจะได้รู้ว่าครอบครัวของชอนหน้าตาเป็นยังไงและทุกคนรักฉันมากแค่ไหน ฉันดีใจมากที่คุณแม่เดลท่านดีกับฉันถึงเพียงนี้ หลังจากนั้นเราก็ทานอาหารมื้อสุดท้ายร่วมกันก่อนที่ฉันจะไปผ่าตัด โดยที่ในคืนนั้นทุกคนก็ดูแลฉันเป็นอย่างดี พวกเขาพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ฉันรู้สึกอบอุ่นใจ ว่าฉันไม่ได้อยู่คนเดียวโดดเดี่ยวนะ ฉันยังมีชอนและครอบครัวของเขาที่ยังรักและคอยเป็นห่วงฉันเสมอ พอถึง 4 ทุ่ม นิคกี้ ฟิล คุณแม่และคุณพ่อชองชอนก็ลากลับ ครั้งนี้ท่านจะไปค้างที่บ้านของนิคกี้เพราะจะได้เลยไปเยี่ยมคุณยายของชอนด้วย พวกเรากล่าวร่ำลากันด้วยความอาลัย แต่ฉันก็รู้สึกดีขึ้น เข้มแข็งขึ้นด้วยความรักจากทุกๆคน เป็นพลังให้ฉันได้สู้ต่อไปอีกครั้งหนึ่ง รุ่งขึ้นฉันก็ไปวัดไทยกับชอน แต่ชอนเขาได้แต่นั่งคุกเข่ามองฉันไหว้พระ เพราะเขาไม่นับถือพุทธอีกทั้งเขานั่งขัดสมาดก็ไม่ได้เพราะติดพุง เขาก็เลยต้องทนนั่งคุกเข่าเฝ้าดูฉันถวายสังฆทานให้กับเจ้ากรรมนายเวร คุณพ่อ คุณปู่และคุณยาย ให้ทุกท่านช่วยเป็นกำลังใจให้ฉันตอนผ่าตัด ซึ่งมันก็ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น เมื่อกลับมาถึงบ้าน ฉันก็เห็นว่าพื้นกระเบื้องในส่วนของห้องน้ำและก็ห้องครัวมันมีคราบสีดำๆ เกาะติดกระเบื้องเต็มไปหมด ด้วยความที่เคยเป็นแม่บ้านโรงแรมเก่า จะให้ฉันเอาหูไปนา เอาตาไปไร่ไม่ได้  ฉันก็เลยนั่งขัดกระเบื้องทั้งคืน ทั้งๆที่พรุ่งนี้ฉันก็จะไปโรงพบาบาลแต่เช้า แต่มันก็ทนไม่ได้ที่จะเห็นพื้นกระเบื้องดำๆ เพราะถ้าฉันไม่ทำคืนนี้ ก็คงจะไม่ได้ทำไปอีกนาน อย่างน้อยก็ต้องรอไปถึง 6 เดือนก่อนที่ฉันจะทำงานหนักๆได้ อีกทั้งฉันไม่สามารถสงบจิตสงบใจได้ ก็เลยต้องใช้การขัดพื้นเป็นเครื่องระบายความคับของหมองใจ ความน้อยเนื้อต่ำใจต่อโชคชะตา ท่านผู้อ่านจะเอาเป็นตัวอย่างก็ได้นะคะ พอหายโกรธเสร็จ บ้านก็จะสะอาดเป็นเงางามเชียวค่ะ แบบยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเลย พอตกดึกฉันก็ได้รับโทรศัพท์จากทางบ้านของฉัน แต่ว่าเขาไม่ได้ขอสายฉันนะ แต่พวกเขาขอคุยกับชอน ฉันก็แปลกใจทำไมที่บ้านพูดภาษาอังกฤษกันได้ แล้วก็คุยกันกับชอนซะนานสองนาน หลังจากคุยกับชอนแล้วพวกเขาก็วางสายไป โดยไม่มีใครอยากคุยกับฉันเลย ฉันแปลกใจก็เลยไปถามชอนให้รู้เรื่อง เขาบอกว่าทางบ้านของฉันเขาได้ให้เพื่อนบ้านที่เพิ่งกลับมาจากซิดนีย์ มาเป็นล่ามให้ในการคุยกับชอน เขาถามว่าฉันเป็นยังไงบ้าง ให้พูดออกมาตามความเป็นจริง อย่าได้โกหกกันเพราะเขาไม่เห็นฉัน ได้ยินแต่เสียงก็เลยไม่รู้ว่าจริงๆแล้วฉันสบายดีหรือปล่าว แล้วเขาก็ถามชอนว่าให้ฉันกลับบ้านมาเลยดีไหม ไม่ต้องทำการผ่าตัด เพราะพวกเขากลัวว่าฉันจะไม่ฟื้นขึ้นมา ถ้ากลับมารักษาที่บ้านแล้วก็ทำสมาธิ กินอาหารชีวจิตเอาดีกว่าไหม ชอนก็อธิบายให้เขาฟังว่าหมอที่นี่เก่งมากไม่ต้องเป็นห่วง พวกทำสมาธิและชีวจิตเอาไว้ให้ฉันผ่าตัดเสร็จ แล้วก็กลับไปเมืองไทยค่อยทำก็ได้ ตอนนี้ให้รักษาแบบตะวันตกไปก่อน แล้วทางบ้านฉันจะให้น้องหนุ่ม ลูกพี่ลูกน้องฉันที่ไปเรียนปริญญาโทที่ฝรั่งเศสมาให้ดูแลฉันจะดีกว่าไหม เพราะว่าที่บ้านนอกจากน้องหนุ่มแล้วก็ไม่มีใครพูดภาษาอังกฤษกันได้เลย ซึ่งน้องหนุ่มเขาก็ถนัดภาษาฝรั่งเศสเสียมากกว่า เพราะตอนเรียนป.ตรีเขาก็ได้เกียรตินิยมอันดับสอง สาขาฝรั่งเศสจากมหาลัยเดียวกันกับฉัน ถึงแม้ว่าภาษาอังกฤษเขาจะไม่ค่อยแข็งแรง แต่ก็อยากจะมาเยี่ยมฉัน เพียงแต่ว่าค่าตั๋วจากฝรั่งเศส - เมลเบิร์น ที่เขาได้เช็คไว้ประมาณ 8 หมื่นบาท ซึ่งลูกพี่ลูกน้องฉันที่อยู่ญี่ปุ่นจะเป็นคนออกค่าเดินทางให้ เพราะพี่วิลมยา ก็พูดได้แต่ญี่ปุ่น ภาษาอังกฤษก็ไม่แข็งแรงเหมือนกัน พี่เขาก็มีครอบครัวอยู่ที่ญี่ปุ่น เขาเป็นห่วงฉันมากเพราะเราโตมาด้วยกัน เหมือนฝาแฝดเลยก็ว่าได้ แต่พอโตขึ้นมาแต่ละคนก็ไปอยู่คนละประเทศเลย ส่วนชอนก็บอกว่าไม่ต้องเป็นห่วง ฉันไม่เป็นอะไรมาก เขาดูแลฉันได้ เพราะถ้าน้องหนุ่มมาจะเป็นการสิ้นเปลืองโดยใช่เหตุ ขอให้ทุกคนทางบ้านอย่าคิดมาก ฉันกำลังใจยังดีอยู่ ซึ่งพวกเขาก็เบาใจลงหน่อย ฉันก็อดขำไม่ได้ที่ทางบ้านฉันแอบคุยกับชอนเป็นการส่วนตัวด้วย น่ารักจริงๆ แล้วอย่างนี้ฉันจะตายได้ยังไง วันรุ่งขึ้นตอนสายๆ ชอนก็พาฉันไปมอบตัวที่โรงพัก ..ล้อเล่น เราก็ไปรายงานตัวที่โรงพยาบาล ซึ่งโรงพยาบาลนี้เก่าและเล็กมากเทียบกับคาบรินี่ไม่ได้เลย แต่ว่าก็ยังดีกว่าไม่มีที่ผ่า ฉันก็เปลี่ยนชุดกาวน์และก็มานอนพักอยู่ที่เตียงเล็กๆ ซึ่งในห้องนั้นเป็นห้องรวม มีด้วยกัน 4 เตียง ซึ่งเป็นห้องของแม่และเด็ก จะมีแม่และเด็กอ่อนพึ่งคลอดร้องไห้กระจองอแงไปหมด เขาให้ฉันไปพักที่ห้องนั้นชั่วคราวก่อน เพราะฉันจะต้องทำการผ่าตัดเย็นวันนั้น และฉันก็ต้องอดอาหารทั้งวัน สักพักก็มีหมอยาสลบมาถามว่าจะให้วางยาแบบไหน ซึ่งเขาแนะนำว่าครั้งนี้เป็นการผ่าตัดใหญ่ เขาบอกว่าควรจะทำแบบบล็อคหลัง หรือว่าเอพิดูรอล บล็อค (Epidural block) มันจะทำให้ไม่รู้สึกเจ็บเลย แล้จะช่วยฉันได้มาก ชอนเขาก็เห็นดีเห็นงามด้วย ตกลงคราวนี้ฉันก็เลยเลือกแบบนี้ดู เปลี่ยนบรรยากาศ ดีสิว่ามันจะเป็นยังไง พอถึงเวลาก็มีเจ้าหน้ามาพาฉันไปที่ห้องผ่าตัด พอถึงหน้าห้อง คุณหมอแบร์รี่ก็มาทักแล้วก็บอกว่าเจอกันทีห้องนะ เสร็จแล้วเจ้าหน้าที่ก็พาฉันไปหาหมอที่วางยาสลบ เขาก็ให้ฉันทำใจให้สบาย แล้วก็ให้ฉันลุกขึ้นนั่งบนเตียง แล้วโน้มตัวไปด้านหน้า เพื่อที่เขาจะได้เห็นกระดูกสันหลังของฉันชัดๆ เสร็จแล้วเขาก็ใช้เข็มยาวๆ แทงเข้าไปด้านหลังของฉัน ทะลุไปถึงชั้นหุ้มประสาทไขสันหลัง เพื่อที่จะให้เกิดการชา บริเวณท่อนล่างของลำตัว มันเจ็บลึกๆอยู่เหมือนกัน แต่ก็ทนไหวทนได้  เสร็จแล้วก็รู้สึกว่าเขาปิดด้วยพลาสเตอร์ใสแผ่นใหญ่แปะอยู่ที่ด้านหลัง ฉันก็นึกอยู่ในใจว่าฉันแพ้ไอ้พวกพลาสเตอร์ใสอยู่ด้วยไม่รู้จะเป็นไงมั่ง ที่จริงแล้วการทำแบบวิธีบล็อคหลังนี้ถ้าเกิดพลาดขึ้นมาฉันก็มีสิทธิ์เป็นอัมพาตได้นะ แต่ก็โชคดีที่ไม่เกิดเรื่องร้ายแรงอย่างนั้นขึ้น ไม่งั้นคงไม่ได้มาเล่าให้ผู้อ่านได้ฟังเป็นแน่ ช่วงที่ฉันผ่าตัดอยู่ชอนก็ต้องขับรถไปที่อิมมิเกรชั่นเพื่อจะทำการขอยกเลิก เอ็น เอฟ เอ็ส (NFS No futher Stay) เพื่อที่จะขอเป็นวีซ่ารักษาตัวที่เรียกว่า Long Stay Medical Visa เขาก็กรอกเอาสารทุกอย่างแทนฉันแล้วก็แนบหลักฐานว่าตอนนี้ฉันได้ทำการผ่าตัดอยู่ที่โรงพยาบาลเจ็สซี่ แม็คเฟอร์สัน เขาก็ลุ้นผลการผ่าตัดด้วยใจระทึก หลังจากเสร็จเรื่องที่อิมมิเกรชั่นแล้วก็รีบขับรถมาหาฉันที่โรงพยาบาล แต่ว่าขณะนั้นฉันยังอยู่ในห้องผ่าตัดอยู่ เขาก็รออยู่ด้านนอกด้วยใจ ตุ้มๆ ต่ำๆ ลืมความเหน็ดเหนื่อยที่จะต้องเทียวไป เทียวมาในวันนี้เป็นปลิดทิ้งเพราะว่าเรื่องของฉันสำคัญกว่า ซึ่งเขาก็ขอภาวนาให้ฉันผ่านการผ่าตัดครั้งนี้ไปได้ด้วยดีเหมือนทุกครั้งที่ผ่านๆมา หลังจากนั้นฉันก็หลับไหลไปอย่างไม่ได้สติ พอฉันรู้สึกตัวก็เห็นนางพยาบาลอยู่ล้อมรอบเตียงเต็มไปหมด เหลือบไปเห็นชอนยืนตัวลีบอยู่ปลายเตียง ฉันสบตาเขาเห็นเขาทำให้เศร้าพลางจะร้องไห้เพราะทนเห็นฉันในสภาพนั้นไม่ค่อยได้ เขาเห็นฉันนอนอยู่ ซึ่งฉันใส่หน้ากากอ๊อกซิเจนไว้ช่วยหายใจ ส่วนในจมูกก็มีท่อที่คอยดูดเอาของเสียจากภายในร่างกายออกมา ซึ่งท่อนั้นได้ต่อลงไปจากจมูกไปสู่ลำคอและยาวไปจนถึงในท้อง มันทำให้ฉันหายใจออกมาลำบากมาก แล้วแทบจะกลืนน้ำลายไม่ได้เลยเพราะเวลากลืนไปก็เจอเจ้าท่อนี้กั้นไว้ ซึ่งมันเจ็บสุดๆๆ เลย  อีกทั้งฉันคอแห้งมากแต่ก็พอจะดูดน้ำจากน้ำแข็งก็เจ็บคอ กลืนน้ำไม่ถนัด ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ทรมานมากที่สุดในช่วงหนึ่งของชีวิตฉัน แต่ก็ดีอยู่อย่างที่ฉันไม่รู้สึกเจ็บแผลเลย แล้วก็ไม่กล้ามองดูมันด้วย  สักพักนึงฉันก็หลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน ...โปรดติดตามตอนต่อไป แก้ไขเมื่อ 20 ต.ค. 49 18:10:59 แก้ไขเมื่อ 20 ต.ค. 49 10:19:40 แก้ไขเมื่อ 20 ต.ค. 49 10:09:57 จากคุณ : Summer_scent - [ 20 ต.ค. 49 08:08:55 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ขอบคุณทุกคนมากค่ะที่เป็นห่วง ตอนที่ 20 ก็เขียนไปเช็ดน้ำตาไป พอนึกถึงตอนนั้นแล้ว เป็นใครก็ต้องเศร้าเป็นธรรมดา ตอนนี้ผ่าตัดไปได้ 1ปี 3 เดือนแล้วค่ะ ตอนที่เป็นมะเร็งใหม่ๆหนัก 40 กิโล ตอนนี้ผ่าออกไปแล้ว ทำคีโมแล้ว น้ำหนักขึ้นเป็น 52.5 กิโล คิดดูละกันค่ะ ว่าแตกต่างกันแค่ไหน พากันอ้วนเอ๊า อ้วนเอา แข่งกันกับชอน จากคุณ : Summer_scent - [ 20 ต.ค. 49 08:15:31 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขอให้พระคุ้มครองและปกป้องคุณ..... อ่านและเอาใจช่วยทุกบรรทัดครับ.......... จากคุณ : มุมสงบ. (มุมสงบ.) - [ 20 ต.ค. 49 08:34:20 ]

ความคิดเห็นที่ 4 จากคุณ : บุหงาตานี - [ 20 ต.ค. 49 09:17:52 ]

ความคิดเห็นที่ 5 --- อ่านแล้วน้ำตาซึมเลยครับ (สารภาพ) ... คิดเองว่าถ้าเป็นตัวเราเองเจอแบบนี้จะเป็นยังไงนะ -*- ... ตอนนี้ก็ขอให้อ้วนๆ ขึ้นอีกนะครับ เอาสัก 60 กิโลกรัม ท่าจะดี ^o^ --- ว่าแล้วก็ปูเสื่อรอตอนต่อไป จากคุณ : เหมียวหล่อ (myth) - [ 20 ต.ค. 49 10:31:22 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เป็นกำลังใจให้นะคะ  แข็งแรงแล้วอย่าลืมพาคุณชอนไปเยียมคุณแม่บ้างนะคะ ท่านคงเป็นห่วงและคิดถึงคุณมาก ๆ จากคุณ : Golden Wattle - [ 20 ต.ค. 49 10:43:43 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เข็มแข็งมากๆเลยค่ะ....อ่านไปน้ำตาซึมไป สู้ๆนะค่ะ จากคุณ : seoul-station - [ 20 ต.ค. 49 13:23:27 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนนี้อ่านไปใจระทึกไป  ใจเสียไปด้วยเพราะรู้ว่าผ่าตัดใหญ่มาก   ผ่านตื่นเต้นไปลุ้นอีกตอนละ  ค่อยโล่งอก... ดวงแข็งจริงๆค่ะ จากคุณ : Susisiri - [ 20 ต.ค. 49 14:06:28 ]

ความคิดเห็นที่ 9 น้องพอเพียงเป็นกำลังใจให้ สู้สู้ค่ะ จากคุณ : พอเพียงค่ะ - [ 20 ต.ค. 49 14:57:56 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตามมาอ่านอีกค่ะ ตาลายค่ะ ตัวหนังสือเยอะแยะ แต่ก็อ่านจนจบ พักนี้ สายตาแย่ลงมากๆ เลยค่ะ ไม่รู้เป็นอะไร คุณแพรวออกเป็นหนังสือเลยค่ะ....... จากคุณ : minie' (Minie') - [ 20 ต.ค. 49 15:50:50 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตามอ่านทุกตอน คุณเป็นคนเข้มแข็งมากค่ะ ขอให้คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองคุณ ให้อยู่ดีมีสุขนะคะ จากคุณ : ป้ามะเหมี่ยว - [ 20 ต.ค. 49 20:54:49 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เอาดอกไม้มาให้คนเก่ง ค่ะ จากคุณ : soomchon - [ 20 ต.ค. 49 22:46:42 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เห็นด้วยว่าออกเป็นหนังสือเลยค่ะพี่แพรว เผื่อคนที่เป็นอยู่จะได้อ่าน และมีกำลังใจสู้ต่อไปเหมือนพี่ไงคะ แต่หนูขำตรงที่บอกว่าชอนนั่งขัดสมาธิไม่ได้เพราะติดพุงอ่ะค่ะ ^^' เป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมค่ะ ^^ +++ จากคุณ : disordered - [ 20 ต.ค. 49 23:11:24 ]

ความคิดเห็นที่ 14 มาให้กำลังใจตลอดไป จากคุณ : ป้าเอม - [ 20 ต.ค. 49 23:19:52 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เอาดอกไม้มาให้ด้วยค่ะ หายวันหายคืนนะคะ จากคุณ : PatPDX - [ 21 ต.ค. 49 14:08:09 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อ่าน 22 เสร็จแล้วกลับมาอ่าน 21 ค่ะ เอาใจเราไปเลยนะคะ สาวเก่ง   จากคุณ : น้องผักอ้วน - [ 21 ต.ค. 49 18:35:00 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ตามมาให้กำลังใจค่ะ จากคุณ : 30ยังแจ๋ว - [ 22 ต.ค. 49 22:11:22 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เข้มแข็งมากๆ เลย นะคะ เป็นกำลังใจให้อีกทีค่ะ จากคุณ : พอฟ้าเพียงดาว - [ วันปิยมหาราช 15:49:46 ]