ความคิดเห็นที่ 1 ในแต่ละวันฉันก็จะต้องดูแลน้องหมาผู้น่ารัก 2 ตัวคือเจ้ารอยกับเจ้ามิลค์ เป็นหมาพันพิคคะนิส (Pikanese) ตัวเล็กๆ เตี้ยๆ หูยาวๆ เหมือนสิงโต พวกมันน่ารักมาก นี่ขนาดฉันไม่ค่อยจะชอบหมานะ แต่กลายเป็นหลงเจ้าสองตัวนี่ไปเลย ซึ่งเจ้าสองตัวนี้ถูกคุณพิทเลี้ยงอย่างประคบประหงม ดั่งลูกในใส้ก็ไม่ปาน ดังนั้นน้องๆหมาเลยคิดว่าตัวเองเป็นคน เห็นหมาด้วยกันเป็นไม่ได้ต้องวิ่งเข้าไปกัดเลย ไม่ว่าตัวใหญ่หรือตัวเล็กเจ้ารอยไม่กลัว สู้ไม่ยั้งเพราะมันนึกว่ามันเป็นคน ซึ่งพี่บุ้งที่เป็นลูกสาวบุญธรรมของคุณอาก็บอกว่าไอ้สองตัวนี้มันเป็นหมาเทวดา พี่เขายังอยากเกิดเป็นพวกมันเลย เพราะแด๊ดดี้ เขารักมันมากถ้าเป็นคนก็คงจะยกมรดกให้พวกมันไปหมดเป็นแน่  การดูแลน้องหมานั้นก็ไม่ยาก ตอนเช้าสัก 9 โมง มันก็จะมาปลุกฉันที่ห้องละ แล้วฉันให้อาหารมื้อเช้า โดยเป็นอาหารสำเร็จรูปที่เป็นแบบเม็ด วางใส่จานให้คนละจาน เอ๊ยตัวละจาน หลังจากนั้นฉันก็ไปอาบน้ำ พอน้องๆกินกันเสร็จฉันก็พาไปเดินเล่น โห พอมันได้ยินเสียงฉันเปิดลิ้นชักเอาปลอกคอ เท่านั้นแหละมันก็ดีใจวิ่งกรูกันเข้ามาหาฉันเลย เห่าร้องอย่างดีใจ ฉันก็พามันลงลิฟต์ไปเพราะพวกเราอยู่บนเพนท์เฮาส์หรู ราคา 30 กว่าล้านบาทแพงกว่าบ้านฉันหลายเท่าเลย น้องหมานี่คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิดจริงๆ หลังจากนั้นฉันก็พามันเดินรอบๆตึก พอไปถึงสนามหญ้าตามทางเดินมันก็อึและฉี่อย่างสบายอารมณ์ พอเดินรอบตึกแล้วเราก็กลับขึ้นไปข้างบนบ้านกัน หลังจากนั้นฉันก็เปลี่ยนน้ำที่อยู่ในขันให้น้องหมา ได้ดื่มน้ำเย็นกันอย่างชื่นใจหลังจากที่เหน็ดเหนื่อยมาจากการไปเดินเล่น นังแจ๋วอย่างฉันก็หาอะไรกิน ซึ่งคุณอาท่านก็จะส่งอาหารมาจากร้านอาหารไทยให้ฉันกินอย่างอิ่มหนำสำราญมาก แทบไม่อยากให้คุณพีทกลับมาจากเมืองไทยเลย ท่านไปแค่ 6 อาทิตย์ค่ะ เดี๋ยวท่านก็กลับมาแล้วเพราะทนคิดถึงลูกมิลค์กับลูกรอยไม่ไหว เวลาท่านโทรมาก็จะถามหาแต่ลูกๆ จนคุณอาบ่นว่าห่วงหมายิ่งกว่าห่วงเมียอีก  พอถึงมื้อเที่ยงฉันก็เอาช็อคโกแลตที่เขาทำให้สำหรับหมา ซึ่งเป็นเม็ดเล็กๆ มาตัดให้น้องๆกิน แหม จะกินทั้งเม็ดก็ไม่ได้ฉันก็ต้องใช้มีดหั่นทีละเม็ดๆ พร้อมทั้งฉีกเนื้อแห้งที่เขาทำไว้สำหรับน้องหมาๆ สีสันเหมือนเนื้อแดดเดียวเลย น่ากินมาก ผสมไปกับช็อคโกแลตให้น้องหมากินตัวละจาน พอตกบ่าย ประมาณ 4 โมงเย็นก็ถึงเวลาที่พวกน้องๆรอคอย คือการไปวิ่งเล่นที่สวยสาธารณะใกล้บ้าน ฉันก็พาน้องๆไปวิ่งเล่น อย่างน้อย 45 นาที น้องๆเขาชอบ ยิ่งนานยิ่งดี พอไปแล้วก็ไม่อยากลับบ้านเลย ต้องอุ้มกลับกันทั้งคู่ไม่งั้น คงจะอยู่จนเย็นเลยหล่ะ พอมาถึงบ้านสัก 5 โมงเย็นก็จะต้องปิ้งเนื้อแกะให้น้องน้อยๆกินกัน โห ชอบกินของแพงซะด้วย ก็ปิ้งไม่ต้องสุกดี แล้วก็หั่นเป็นชิ้นพอดีคำ ใส่ในจานให้น้องๆ กินกันเก่งมาก และก็ไม่วายที่จะต้องเก็บกระดูกไว้ให้น้องแทะเป็นรางวัลหลังจากกินเสร็จ พอตอน 4 ทุ่มก็ต้องกินบิ๊สกิดจิ้มนม ที่จะต้องทำเป็นชิ้นเล็กๆให้น้องๆทาน แล้วเป็นอันเสร็จพิธี ฉันก็ไปนอนได้ คิดดูละกันว่าเขาเป็นหมาหรือคนกันแน่เนี่ย เอาไปเอามาฉันก็กลายเป็นคนรับใช้คุณหนูรอยกับคุณหนูมิลค์ไปซะนี่ แต่ก็สนุกดี ฉันก็ได้ผ่อนคลายไปในตัว แล้วชอนก็จะมารับในวันศุกร์เพราะเราต้องไปรายงานตัว เหมือนเป็นนักโทษเลย พอไปถึงเจ้าหน้าที่คนที่ดูแลเรื่องของฉันก็ไม่อยู่ ฉันก็อารมณ์เสียสุดๆ เหมือนเขาเล่นขายของกับฉันเลย พอเรามาแล้วเขาก็ไม่อยู่ ก็ต้องฝากเรื่องไว้ให้คนอื่นรับไป ซึ่งคนอื่นเขาก็ไม่ค่อยรู้เรื่องว่าจะให้ฉันมาทำไม เอาไปเอามา ไปรายงานตัวได้ 3 อาทิตย์แล้วเขาก็บอกว่าไม่ต้องมาละ แต่ห้ามทำงานนะ ฉันก็รับคำแต่ไม่ปฏิบัติตาม เพราะฉันก็ต้องหาเงินเลี้ยงปากท้องของฉันเหมือนกัน เรื่องอะไรจะเชื่อพวกเขาหล่ะ ส่วนเรื่องการพิจารณาวีซ่านั้นฉันก็ต้องรอไปอย่างไม่มีกำหนดก็เหมือนกับคราวที่แล้ว ซึ่งอาจจะใช้เวลาเป็นปีๆเลยก็ว่าได้ พอช่วงกลางเดือนธันวาคม โชคก็เริ่มเข้าข้างพวกเรา เมื่อถึงเวลาที่ชอนจะได้รับเงินออมทรัพย์ที่คุณพ่อคุณแม่ทำมาให้เป็นเวลา 20 ปี ซึ่งชอนเขาก็ได้ 18,000 กว่าเหรียญ คิดเป็นเงินไทยก็ 5 แสนกว่าบาท พวกเราดีใจมาก เพราะรอคอยมานานแล้ว ต่อไปนี้จะได้ไม่ต้องอยู่อย่างอดๆอยากๆซะที แต่เราก็ต้องคืนเงินที่ยืมมาจากคุณพ่อคุณแม่ไป 8,000 เหรียญ เหลือไว้ใช้ประมาณ 10,000 เหรียญ แต่เราก็ต้องใช้จ่ายกันอย่างประหยัดเพราะตอนนั้นชอนยังหางานทำไม่ได้เลย แล้วฉันก็ไปดูน้องหมาเรื่อยๆ เพราะจะได้เอาเงินไว้ใช้จ่ายเป็นค่ากิน พอได้เงินเสร็จก็เอาไปให้ชอนเลย เพราะฉันไม่ต้องใช้อะไร อยู่กับคุณอาท่านก็มีอาหารอร่อยๆมาให้ฉันกินทุกมื้อ ชอนเขาก็คิดว่าเขาเหมือนมาเฟียร์เลย ที่ฉันจะต้องจ่ายเงินค่าคุ้มครองให้เขา คิดมากอีกละ ช่วงปลายปีฉันก็ได้รับจดหมายจากกระแตซึ่งเพื่อนสนิทที่สุดคนหนึ่งในสมัยเรียนที่มอเชิงดอย ซึ่งในกลุ่มที่ทำกิจกรรมพรรคนักศึกษาด้วยกันกับฉันและกระแตนั้น ก็จะมีเจ้าต้องและเจ้าหีบด้วย พวกเราจะรักกันมากคอยพึ่งพาอาศัยกันแม้ในยามเจ็บไข้ได้ป่วย เคยมีอยู่ครั้งนึงที่เจ้าหีบเกิดเป็นไข้ไม่สบาย เจ้าต้อง กระแตและฉันก็คอยไปเฝ้าไข้ผลัดกันเช็ดตัวให้เจ้าหีบ พวกเราก็เป็นสาวแสนไร้เดียงสาจะค้างอ้างแรมกับชายหนุ่มไม่ได้ต้องยกโขยงกันไปดูแลชายโฉดอย่างเจ้าหีบ พอรุ่งสางอาการของเจ้าหีบชักจะแย่ลง พวกเราก็พามันโรงพยาบาล โดยที่เจ้าหีบเป็นคนขับรถ เพราะในบรรดาสามสาวไม่มีใครขับรถยนต์เป็นกันสักคน ขี่กันเป็นแต่รถมอเตอร์ไซด์ เอาไปเอามาเจ้าหีบก็เลยขับรถพาพวกเราไปหาหมอ โชคดีที่ยังไปถึงที่โรงพยาบาลได้อย่างปลอดภัย ไม่งั้นคงไม่ได้มาเล่าเรื่องให้ท่านผู้อ่านเป็นแน่ แต่เจ้าหีบก็ดวงแข็งพอๆกับฉัน พอได้ยามากิน 2-3 วันก็หายเป็นปลิดทิ้ง เจ้ากระแตนั้นจะเป็นคนที่รักเพื่อนมาก อ่อนหวานอ่อนโยน คอยเป็นห่วงฉันเสมอ ซึ่งหล่อนจะติสแตกมากและเรียนสื่อสารมวลชน ซึ่งเป็นคณะในดวงใจของฉันซะด้วย แต่ตอนนั้นฉันดันไปติดคณะจิตวิทยา ส่วนเจ้าต้อง สาวเภสัชทั้งสวยและเก่งแต่มีแฟนอย่าเจ้าตูน (ซึ่งเรียนวิจิตรศิลป์คณะเดียวกันกะเจ้าหีบ) หน้าตาต่างกันราวฟ้ากะดิน แต่เจ้าต้องก็มีความสุข ไอ้เรื่องหน้าตาและการเรียนไม่เกี่ยวถ้าใจเรารักกัน ตอนนั้นกระแตเขาตกงานแล้วเขาก็อยากจะมาเยี่ยมฉัน อีกทั้งคุณพ่อของกระแตก็มาทำงานอยู่ที่เมืองเดียวกับฉัน โดยค่าใช้จ่ายทุกอย่างคุณพ่อเป็นคนออกให้ แล้วหล่อนก็อยากจะมาเยี่ยมเยือน ถามไถ่อาการของฉันจะได้เอาไปเล่าให้เจ้าต้องซึ่งเป็นเภสัชอยู่เชียงใหม่ จะได้รู้ว่าฉันเป็นยังไง ป่วยมากน้อยแค่ไหน เพราะพวกเขาเป็นห่วงฉันมาก ในวันที่ 31 ธันวาคม 2005 ซึ่งเป็นวันที่ฉันจะไปรับกระแตกับเพื่อนของหล่อนคือคุณเล็ก ซึ่งฉันก็ไม่เคยรุ้จักกะคุณเล็กมาก่อน ในวันนั้นเป็นวันเสาร์ แต่แย่หน่อยเป็นวันที่เมลเบิร์นร้อนมากเป็นประวัติกาล คือ 40 กว่าองศา พอชอนขับรถมารับฉันที่บ้านคุณอาศิลา พวกเราก็มุ่งตรงไปยังบ้านของปีเตอร์ซึ่งเป็นเพื่อนสมัยเรียนของชอน โดยที่ขับไปรถของเราก็มีควันขึ้นมาจากหม้อน้ำเป็นระยะๆ แล้วรถที่นี่ก็จะมีขีดบ่งบอกถึงความร้อนภายในรถว่ามันสูงมั่กมาก แต่พวกเราก็ค่อยๆขับไปให้ถึงบ้านของปีเตอร์ แล้วก็ต้องรีบเติมน้ำในหม้อน้ำ ที่แห้งเหือดไปด้วยความร้อน ด้วยความที่รถร้อนมากน้ำมันก็พุ่งขึ้นมาเหมือนน้ำพุร้อนเลย พวกเราก็ใจคอไม่ค่อยจะดีกัน วันไหนไม่เป็นดันมาเป็นวันที่เพื่อนรักของฉันจะมาจากเมืองไทย ชอนเขาก็ปล่อยให้รถหายร้อนก่อน และมันก็ยังหัววันอยู่พวกเราก็ไปเล่นบอร์ดเกม ที่บ้านปีเตอร์ก่อน โดยที่มีมาร์คเพื่อนสนิทสุดหล่อของชอนมาแจมด้วย พวกเราก็เล่นเกมส์กันมั่ง พักมาดูทีวีมั่ง กินไอติมมั่ง แต่มันก็ไม่หายร้อน เพราะมันสูงถึง 40 กว่าอาศา พอถึง 5 ทุ่ม พวกเราก็เตรียมตัวไปรับกระแตกับคุณเล็ก ก่อนไปก็ไม่วายเติมน้ำให้เต็มหม้อน้ำเลย พอขับไปที่แอร์พอร์ต ควันมันก็ขึ้นอีก พวกเราก็แวะไปเติมน้ำมันแล้วชอนก็เติมน้ำอีกหนึ่งรอบ แต่ขับไปถึงที่จอดรถหน่อยเดียวควันก็ฟุ้งไปหมด แต่พวกเราก็รีบไปรับกระแตก่อนกลัวว่าพวกเขาจะรอแล้วรออีก พอไปถึงฉันก็วิ่งเข้าไปกอดเมื่อเห็นกระแตเพื่อนรักตัวดำๆ นั่งรอฉันอยู่อย่างใจจดใจจ่อเพราะเครื่องของเขาลงก่อนครึ่งชั่วโมง เป็นอันว่าฉันได้เจอคุณเล็กสาวเอวบางร่างเล็ก แต่ฉันก็ถือว่าคุณเล็กเป็นผู้หญิงคนนึงถึงแม้ว่าตอนเกิดมาจะไม่ใช่ก็ตาม แต่เขาก็เติบโตมาเป็นผู้หญิงได้อย่างสวยงาม แถมยังมีแฟนเป็นผู้ชายด้วยนะ ขนาดฉันแค่ได้เจอเขาก็รู้สึกได้ว่าคุณเล็กเป็นคนที่น่ารักและจิตใจดี  แล้วฉันก็แนะนำให้รู้จักชอนซึ่งเขาก็บอกให้พวกเรานั่งรอไปสักพักก่อน รอให้รถมันหายร้อนสักครึ่งชั่วโมง เมื่อนั่งพักกันจนเมื่อยตุ้มแล้วก็ถึงเวลาเดินทางกลับบ้านซะที กระแตก็บ่นไม่น่าเชื่อว่าออสเตรเลียจะร้อนกว่าเมืองไทยซะอีก แต่ฉันก็บอกว่าเป็นเพราะพวกเขานั่นแหละที่หอบเอาลมร้อนมาที่นี่ วันก่อนก็ดีๆอยู่  พอพวกเราขับรถออกมาจากสนามบินไม่เท่าไหร่ ไอ้ควันหน้ารถมันก็พุ่งโขมงขึ้นมาเต็มไปหมด ซึ่งรถได้ไปถึงจุดที่ร้อนจนใกล้จะระเบิด ชอนเห็นท่าไม่ดีแน่เลยจอดกลางคันที่ข้างทางเลย ....โปรดติดตามตอนต่อไป แก้ไขเมื่อ 27 ต.ค. 49 16:28:26 แก้ไขเมื่อ 27 ต.ค. 49 13:56:51 จากคุณ : Summer_scent - [ 27 ต.ค. 49 13:39:33 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เรื่องรูปของฉันกะชอนรอกันก่อนนะคะ แค่อึดใจเดียว เขินอะค่ะ กลัวว่าผู้อ่านจะตกใจตีหัวฉันแล้วแย่งชอนไป อิอิอิ ดูรูปที่ฉันวาดไปพลางๆก่อนนะคะ และก็ต้องขอขอบคุณแฟนๆที่คอยให้กำลังใจค่ะ ที่ผลตรวจออกมาได้ดีอย่างนี้ก็มาจากแรงใจที่ทุกท่านส่งมาให้ทั้งนั้นเลย ขอบคุณมากค่ะ ขอให้พระคุ้มครองผู้อ่านด้วยค่ะ แก้ไขเมื่อ 27 ต.ค. 49 15:12:45 จากคุณ : Summer_scent - [ 27 ต.ค. 49 13:42:49 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มารออ่านทุกวันเลยจ้า ^^ จากคุณ : pinkky_crab - [ 27 ต.ค. 49 15:13:49 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาอ่านสองตอนเลย  โชคดีที่ผ่านมาได้อีกช่วงหนึ่งในคราวที่แล้ว ดีใจด้วยค่ะ เรื่องคงจะดีขึ้นเรื่อยๆนะคะ เขียนได้ดีมากค่ะ จากคุณ : Susisiri - [ 27 ต.ค. 49 15:28:25 ]

ความคิดเห็นที่ 5 จากคุณ : ป้าเอม - [ 27 ต.ค. 49 19:01:37 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เรื่องวีซ่านี่ยากเย็นจังนะคะ มีนไปคุยกับพี่ที่รับติดต่อเรื่องจะไปซัมเมอร์ที่ออสเตรเลีย เค้าพูดเหมือนเป็นเรื่องจิ๊บๆเลย (แต่เงินน่ะไม่จิ๊บเล้ยยยย) เป็นกำลังใจให้ค่า ^^ +++ จากคุณ : disordered - [ 27 ต.ค. 49 21:05:40 ]

ความคิดเห็นที่ 7 กำลังตื่นเต้นเลยคุณแพรว  อิอิ ยังส่งกำลังใจข้ามประเทศให้คุณแพรวเหมือนเดิมจ้า //จุ๊บ จากคุณ : น้องผักอ้วน - [ 28 ต.ค. 49 00:19:09 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เป็นกำลังใจให้จ้า หายเร็ว ๆ นะจ๊ะ และก็ได้ทำงานเร็ว ๆ ด้วย จากคุณ : น้องสุดท้อง - [ 28 ต.ค. 49 00:42:28 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตามอ่านตั้งแต่ตอนที่ 1 ถึงกระทู้นี้ บางตอนทำเอาน้ำตาซึม เห็นใจคุณเจ้าของ กระทู้มากๆ  ขอเอาใจช่วยให้สุขภาพแข็งแรง พบแต่สิ่งดีๆเข้ามาในชีวิตตั้งแต่นี้ไป จากคุณ : Poo-Ma - [ 28 ต.ค. 49 20:55:56 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เพิ่งได้อ่านพบเรื่องคุณแพรววันนี้ค่ะ เลยตามอ่านตั้งแต่ต้นจนถึงกระทู้นี้ คุณแพรวเขียนดีมากเลยค่ะ อ่านเพลิน ได้อะไรหลายอย่างมากจากการได้อ่านเรื่องของคุณค่ะ เรื่องที่คุณแพรวเล่าในกระทู้นี้ผ่านมาเกือบปีแล้วหวังว่าและขอให้ตอนนี้และต่อๆไปคุณแพรวพ้นทุกข์พ้นโศกและพบแต่ความสุขความเจริญตลอดไปค่ะ และขอให้โรคร้ายใดๆ ไม่มาเยี่ยมเยือนอีกนะคะ และฝากชื่นชมคุณชอนด้วยค่ะ นับเป็นผู้ชายที่หาได้ยากยิ่งจริงๆ และครอบครัวคุณชอนก็น่ารักมากๆทุกคนเลยค่ะ อย่างน้อยคุณแพรวก็มีบุญในเรื่องนี้นะคะ ขอบคุณคุณแพรวสำหรับเรื่องดีๆค่ะ จากคุณ : notno - [ 28 ต.ค. 49 22:43:33 ]

ความคิดเห็นที่ 11 --- ติดตามอย่างใจจอใจจ่อเลยครับผม ^o^ จากคุณ : เหมียวหล่อ (myth) - [ 28 ต.ค. 49 22:59:32 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ขอเอาใจช่วยให้ผ่านอุปสรรค์ทั้งมวล.............ขอติดตามต่อเนื่อง......... จากคุณ : มุมสงบ. (มุมสงบ.) - [ 29 ต.ค. 49 07:05:09 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตามอ่านค่ะ รักษาสูขภาพนะคะ จากคุณ : soomchon - [ 29 ต.ค. 49 17:00:29 ]