ความคิดเห็นที่ 1 แต่พอมาอยู่บ้านไปแค่อาทิตย์เดียวพี่นุ่มเจ้าของร้านสตรีไทยก็โทรมาให้ฉันไปอยู่เป็นเพื่อนที่ร้าน เพราะสามีของพี่เขาต้องกลับไปเที่ยวเมืองไทย ประมาณสองอาทิตย์ ฉันก็เลยรับจ๊อบต่อโดยการมานอนเป็นเพื่อนพี่นุ่มแล้วก็ช่วยแกดูแลร้าน แต่วันทุกวันจันทร์ที่ไปทำคีโมชอนก็ไปรับที่ร้านแล้วก็เดินทางไปโรงพยาบาลอีกทีนึง พอกลับมาถึงบ้านพี่นุ่มก็เตรียมอาหารเย็นไว้ให้ เพราะวันจันทร์ร้านเขาปิด ฉันก็ไปพักข้างบน ส่วนชอนก็กลับไปบ้าน และแล้วลูกหยีก็ต้องย้ายออกไปที่แอ๊ดดะเลทเพราะว่าที่มหาลัยเมลเบิร์นไม่มีเงินค่าโปรเจคให้หล่อน ฉันหล่ะสงสารเจ้าลูกหยีจริงๆที่จะต้องย้ายไปย้ายมา แล้วฉันก็ขาดรายได้ไปโดยปริยาย เสียดายจริงๆ แต่ก็ไม่เป็นไร ฉันก็รับจ๊อบที่ร้านอาหารไทยต่อ แต่ว่าช่วงที่ฉันทำคีโมนั้น พอกลับมาอยู่ที่ร้าน ฉันก็เกิดท้องเสียอย่างรุนแรง ก็ต้องเข้าห้องน้ำวันละสิบๆรอบ แต่พอถึงวันศุกร์อาการก็เป็นปรกติ ส่วนวันเสาร์ชอนก็มารับไปอยู่บ้าน แต่ก็แค่ตอนกลางวันเท่านั้นนะ เพราะตอนกลางคืนก็ต้องมานอนเป็นเพื่อนพี่นุ่ม เพราะพี่แกนอนคนเดียวไม่ได้เพราะเป็นคนขี้กลัวผี แต่ฉันหน่ะผีไม่กลัวหรอก กลัวอดไม่มีกินซะมากกว่า แล้วก็ถึงเวลาที่ฉันรอคอยมานานแสนนาน และมันก็ทรมานฉันหนักหนา นั่นก็คือวันที่ 30 มกราคม 2006 ซึ่งเป็นวันสุดท้ายที่ฉันจะต้องทำคีโม เยยยย้ ช่วงเวลาแห่งความทรมานที่สุดในชีวิตฉันได้สิ้นสุดลงไปแล้ว ในวันนั้นเป็นวันที่ฉันรู้สึกโล่ง และมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก เพราะฉันไม่ต้องทนทุกข์ทรมานอีกต่อไปแล้ว และฉันก็ไม่อยากให้มะเร็งมันกลับมาอีกแล้ว ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อที่จะฉันไม่ต้องกลับมาที่เดิมอีก วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ฉันจะต้องมานั่งเป็นคนป่วย ฉันก็ซื้อพวกช็อคโกแล็ตเป็นของขวัญให้พวกคุณพยาบาล เอาไว้กินตอนพักเบรค แล้วฉันก็ให้แก้วน้ำเบญจรงค์แก่คุณหมอเบนเป็นของขวัญ มันอาจจะด้อยค่า แต่มันก็มากไปด้วยน้ำใจ ซึ่งคุณหมอเบนเขาก็ชอบมันมาก เพราะเขากำลังจะหาซื้อแก้วกาแฟไว้ที่ออฟฟิสพอดี แต่แก้วเบญจรงค์นี้มันดูหรูหรา เขาคงจะเอาไปประดับบ้านเสียมากกว่า ซึ่งชอนเขาก็พูดอยู่ในใจว่า ถ้าไม่ชอบก็ยกให้ชอนเขาก็ได้นะ เขารออยู่ แต่ฝันไปเถอะค่ะ เอาไว้ให้ไปเมืองไทยก่อนละกันนะคุณชอน แล้วหมอเบนก็นัดให้ฉันมาทำซีที แสกนเพื่อตรวจเชื้อมะเร็งอีกทีนึง ซึ่งพวกเราได้จองไว้เป็นสิ้นเดือนกุมพานี้ เมื่อถึงวันเกิดของฉันซึ่งเป็นวันที่ 2 กุมพา ชอนก็มารับฉันที่ร้านแต่เช้า เพื่อไปอยู่ที่บ้าน ในวันนั้นก็ไม่มีอะไรพิเศษ ไม่มีแม้แต่เค้กหรือของขวัญวันเกิดที่ฉันอยากได้ แต่ชอนเขาซื้อดีวีดีซีรี่ส์ตลกที่ออกใหม่เรื่องไซน์เฟลด์ (Seinfeld) ซึ่งเป็นซิทคอมที่ดังมากของอเมริกาและก็เป็นเรื่องโปรดของชอนเลยหล่ะ แต่ชอนเขาก็บอกว่าซื้อมาเป็นของขวัญวันเกิดให้ฉัน บังเอิญเมื่อคืนเขาเกิดอยากดูขึ้นมาเลยเปิดดูไปหมดแล้ว ดูสิ นี่เป็นของขวัญของใครกันแน่เนี่ย แต่ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะพวกเราก็ไม่ค่อยมีเงิน ฉันก็ไม่อยากได้อะไรหรอก รอให้เรามีเงินก่อนไว้ค่อยซื้อก็ได้ แต่ตอนนี้เราต้องรัดเข็มขัดให้แน่นๆก่อน ฉันก็สงสารชอนเพราะเขาไม่ได้ซื้ออะไรมานานแล้ว ครั้งนี้เลยยอมให้เขาซื้อไป อีกอย่างนึงเขาจะได้มีอะไรสนุกๆดู เพราะอยู่บ้านไม่มีงานทำมันก็เครียดอยู่แล้ว แต่เขาก็บอกฉันว่าเขาได้สมัครงานที่บริษัทนึงไว้ ตอนนี้รอให้เขาเรียกสัมภาษณ์อยู่ ฉันก็คอยภาวะนาให้เขาได้งานซะที จะได้ไม่ต้องฟุ้งซ่าน เมื่อกลับไปที่ร้านก็ดึกมากแล้ว แต่พี่นุ่มก็ยังไม่นอน พี่แกก็เปิดตู้เสื้อผ้าขนเอาเสื้อผ้าใหม่ๆที่ยังไม่ได้ใส่ออกมาให้ฉัน เพื่อที่จะได้มีเสื้อผ้าสวยๆเอาไว้ใส่ แล้วพี่นุ่มเขาก็อ้วนนิดนึงเลยใส่ไม่ได้แล้ว แล้วฉันก็บอกว่าที่กลับดึกก็เพราะว่าวันนี้เป็นวันเกิดของฉัน พี่นุ่มเขาก็ไม่รู้มาก่อน วันรุ่งขึ้นเลยเซอร์ไพรสฉันโดยการให้น้องมูมู่ เด็กที่ทำงานในร้านไปซื้อเค้กวันเกิดมาฉลองครบรอบ 31 ปี ให้ฉันในคืนนั้นเลย พวกเราเลยกินเค้กวันเกิดหลังปิดร้าน พี่นุ่มน่ารักมาก ซึ่งวันที่ 3 กุมภานี้ ก็เป็นวันเกิดของเพื่อนของฉันอีกคนที่ชื่อมิมี่ ตอนนี้ก็ไปแต่งงานกับคุณโอเย่ เป็นคุณนายอยู่ที่ฝรั่งเศสไปแล้ว สมัยก่อนที่พวกเราเคยเรียนมอเชิงดอยด้วยกัน พวกเราก็จะฉลองวันเกิดด้วยกันทุกครั้งไป แต่ตอนนี้ก็อยู่กันคนละประเทศเลย ฉันก็ไปอยู่กับพี่นุ่มได้ประมาณ 18 วัน ก็ได้เงินค่าตัวมา 350 เหรียญถึงแม้จะน้อยกว่าไปดูหมา แต่ก็ได้เสื้อผ้ามาเพียบ ฉันไม่อยากจะคิดมาก ดีกว่าไม่ได้อะไร แล้วชอนก็บอกว่าช่วงที่ฉันไม่อยู่บ้านก็ถือว่าเป็นเรื่องดีเพราะว่าไม่ต้องเปลืองน้ำเปลืองไฟ อืม..ก็ดีเหมือนกัน และแล้วก็ถึงช่วงเวลาที่พวกเรารอคอยกันอย่างใจจดใจจ่อ นั่นก็คือทางบริษัทที่ชอนไปสมัครงานไว้ ก็ได้เรียกชอนไปสัมภาษณ์รอบแรกที่ในเมือง ด้วยความที่ฉันดีใจก็รีบโทรไปบอกคุณแม่และคุณน้าๆที่บ้าน ฝ่ายน้าหลินก็รีบไปวัดเลย ไปไหว้พระขอให้ชอนได้งาน (ซึ่งตอนหลังเขาก็บอกฉันว่าที่ได้งานหน่ะเพราะว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่เมืองไทยได้ช่วยไว้ ฉันก็ไม่ว่าอะไรขอให้น้าท่านสบายใจก็พอแล้ว) แต่ก็กว่าที่ชอนเขาจะได้งาน ก็ต้องไปสัมภาษณ์ถึง 3 รอบด้วยกัน คิดดูละยากยิ่งกว่าการสัมภาษณ์พนักงานการบินไทยอีก เพราะครั้งแรกไปสัมภาษณ์กับหัวหน้าใหญ่ที่มาจากเมืองซิดนีย์ แล้วอาทิตย์ต่อไปก็ไปสัมภาษณ์กับหัวหน้างานที่เมลเบิร์น อีกอาทิตย์นึงก็ไปสัมภาษณ์กับเพื่อนร่วมงาน แต่ละอาทิตย์ก็ทำให้พวกเรากินไม่ได้นอนไม่หลับเพราะลุ้นกันไปเรื่อยๆ พลางจะหัวใจวายตายก่อนเป็นมะเร็งตายไปซะให้ได้ ทางด้านเมืองไทยก็ไปถวายหัวหมูมั่ง ไหว้พระกันมั่ง เอาทั้งพุทธ ผี พราหมณ์ เลยก็ว่าได้ ฉันก็ไม่ห้ามท่านๆหรอก ถ้าอยากทำเพื่อความสบายใจก็ตามใจท่านๆเถอะ ด้วยแรงใจจากผู้คนรอบข้างรวมทั้งคุณพ่อคุณแม่ของชอน และทางบ้านฉันพร้อมทั้งสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย บวกกับความสามารถที่เป็นเลิศของชอน ก็เลยทำให้เขาได้งานที่บริษัทนี้ ซึ่งเป็นบริษัทเกี่ยวกับลอจิสติกและค่อนข้างมั่นคงบริษัทนึงก็ว่าได้ ถ้าเป็นสาขาที่เมืองไทยบริษัทนี้ก็คอยลำเลียงของให้กับห้างจัสโก้และโลตัส ทั้งยังมีอ๊อฟฟิสอยู่ที่กรุงเทพด้วยนะ ฉันก็หวังไว้ว่าสักวันนึงเขาอาจจะได้ไปอยู่เมืองไทยก็ได้ ส่วนที่เมืองเมลเบิร์นบริษัทตั้งอยู่แถวๆ ถนนเซนต์คิลด้า (St.Kilda road) จะค่อนข้างไกลจากบ้านเราหน่อย แต่ก็ไม่มีปัญหา โดยตำแหน่งที่เขาไปทำนี้เรียกว่า ซัพพลาย เชน อนาไลซิส (Supply Chain Analysis) เป็นพวกงานวิเคราะห์และดีไซน์พวกแวร์เฮาส์ให้กับลูกค้าค่ะ แต่เขาก็จะต้องไปเริ่มงานต้นเดือนมีนาคม เห็นมั้ย พวกเราเริ่มมีชีวิตที่ดีขึ้นแล้ว พอถึงวันที่ 27 กุมภาพันธ์ 2006 ฉันก็ได้ไปทำซีที แสกน ตามที่ได้นัดไว้ ซึ่งใช้เวลาในการทำและนั่งรอทั้งหมดเกือบ 3 ชั่วโมง แล้วก็รอไปฟังผลอีก 2 วันถัดไป ซึ่งผลก็ออกมาว่าเคลียค่ะ ไม่เจออะไรแล้ว ฉันกับชอนก็ดีใจมาก เพราะเมื่อคืนแต่ละคนก็นอนก่ายหน้าผาก เตรียมใจรับทั้งผลดีและผลร้าย ฉันดีใจมาก ต่อไปนี้ฉันจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่เสียที แล้วชอนก็จะได้ตั้งหน้าตั้งทำงานเสียที เพราะเงินเก็บที่เรามีตอนนี้ก็เหลือเป็นค่าผ่อนบ้านแค่เดือนนี้เท่านั้น ไม่มีเงินสำรองแล้ว และฉันก็กลับไปทำงานที่ร้านสตรีไทย โดยที่พี่เจ้าของร้านก็รู้ว่าฉันไม่มีวีซ่าทำงาน แต่เขาก็อยากจะช่วยให้ฉันได้มีเงินและมีรายได้ ก็เลยให้ฉันไปทำงานได้ แต่ว่าไม่ต้องใส่เสื้อพนักงาน ให้แต่งตัวสวยๆเหมือนเป็นเจ้าของร้าน เอาไปเอามาก็มีหลายคนเข้าใจผิดคิดว่าฉันเป็นเมียเจ้าของร้านไปได้ ซึ่งพี่นุ่มก็ไม่อยากให้ฉันแก้ตัวกับลูกค้า เพราะว่าเขาเข้าใจผิดหน่ะดีแล้ว เพราะจะได้ไม่ต้องมีใครมาตรวจวีซ่าของฉัน แต่ฉันก็ไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ เพราะว่าฉันไม่ได้เป็นเจ้าของร้านจริงๆ ก็ทำให้มีทั้งคนที่ชอบและไม่ชอบ เราะจะห้ามไม่ให้คนเกลียดเรามันก็ไม่ได้ แต่ฉันก็ทำงานไปเรื่อยๆ เพราะว่าฉันก็ต้องการเงินไว้ใช้จ่ายอยู่เหมือนกัน ซึ่งฉันก็ทรมานสังขารตัวเองมากเลย พอไม่ได้ไปทำคีโมแล้ว ฉันก็ไปทำงาน แทบทุกวันเลย อาทิตย์นึงฉันทำงานอย่างน้อย 10 กะ ได้เงินอาทิตย์ละ 500 กว่าเหรียญ แต่ก็เหนื่อยมั่กมาก ฉันก็ยังมีอาการท้องเสียอยู่ ก็กินเมตามิวซิลไปด้วย มันก็ช่วยให้ถ่ายเป็นกลุ่มเป็นก้อนมั่ง แต่บางวันก็ยุ่งจนไม่ได้กิน ช่วงหลังๆมา ชอนเริ่มงอแง ไม่อยากไปรับไปส่งฉัน เพราะว่าค่าน้ำมันก็ขึ้นและค่าตัวรถไฟไปทำงานก็แพงขึ้น มันไม่ค่อยคุ้มกันเลย อีกทั้งเขาก็ได้งานแล้ว เขาก็เลยอยากจะให้ฉันได้พักผ่อนอยู่กับบ้าน ต่อไปให้เป็นหน้าที่เขาหาเลี้ยงฉันบ้าง ฉันก็เลยไม่ได้ไปทำงานที่ร้านนั้นอีก ก็เลยมานอนพักผ่อนอยู่กับบ้าน ก็ดีเหมือนกัน ฉันจะได้อยู่สบายกับเขาบ้าง ....โปรดติดตามตอนต่อไป แก้ไขเมื่อ 30 ต.ค. 49 15:39:44 แก้ไขเมื่อ 30 ต.ค. 49 15:38:17 จากคุณ : Summer_scent - [ 30 ต.ค. 49 13:27:11 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เรื่องใกล้จะจบแล้วค่ะ คิดว่าตอนหน้าก็จะถึงตอนอวสานแล้วหล่ะค่ะ ส่งรูปหน้าบ้าน กับรูปในบ้านมาให้ดูก่อนนะคะ แล้วตอนหน้าจะได้เห็นตัวจริงกัน รอก่อนนะคะ อิอิอิ บุญรักษาผู้ิอ่านค่ะ [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : Summer_scent - [ 30 ต.ค. 49 13:36:41 ]

ความคิดเห็นที่ 3 รูปในบ้านค่ะ จากคุณ : Summer_scent - [ 30 ต.ค. 49 13:39:15 ]

ความคิดเห็นที่ 4 บ้านน่ารักจังค่ะ แล้วจะรออ่านตอนอวสารนะค่ะ จากคุณ : Nutjib - [ 30 ต.ค. 49 15:58:24 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สู้ชีวิตจริงๆเลยนะคะ พี่สาวและลูกสาวดิฉันก็จบจากและกำลังเรียนที่มอเชิงดอยเช่นเดียวกับคุณแพรวค่ะ บุญรักษาคุณแพรวและครอบครัวค่ะ จากคุณ : notno - [ 30 ต.ค. 49 17:28:12 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จากคุณ : บุหงาตานี - [ 30 ต.ค. 49 17:54:10 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เย้ๆๆๆเข้ามาอ่านแล้วเจอเรื่องดีๆ ก็สดชื่นไปด้วยค่ะ แต่ก็แอบมีเรื่องตื่นเต้นแทรก มาเรื่อยๆนะคะ ชีวิตคนเรา มีสีสันดี อิอิ คุณแพรวพักผ่อนเยอะๆนะอย่าเครียดเรื่องานมากเรื่องร้ายๆจางหายไปเรื่องดีๆจะทยอยเข้ามาแล้วต่อจากนี้ฟ้าหลังฝนทุกอย่างจะสดใสค่ะ^^ บ้านสวยมากเลย ดูท่าทางอากาศกำลังดีเลยนะคะ ไม่อยากให้เรื่องจบเลย แต่ขอให้เจ้ามะเร็งจอมดื้อจบๆหายๆไปถาวรเลยค่ะ เพี้ยงง อิอิ รอดูรูปคุณแพรว กับคุณชอน ด้วยค่ะ จากคุณ : น้องผักอ้วน - [ 30 ต.ค. 49 18:18:11 ]

ความคิดเห็นที่ 8 บ้านสะอาดจังเลยค่ะพี่แพรว โล่งดีด้วย (แต่ถ้าต้องการคนทำความสะอาดล่ะก็...ติดต่อมีนได้นะคะ 555+) เป็นกำลังใจให้เสมอค่า ^^ ... *รอดูรูปพี่แพรวกับชอนแบบใจจดใจจ่อเลยค่าาาาาา +++ จากคุณ : disordered - [ 30 ต.ค. 49 21:01:17 ]

ความคิดเห็นที่ 9 --- ง่า...พอได้อ่านว่าตอนหน้าจะจบ รู้สึกใจหายยังไงก็ไม่รู้ครับ ... ขอให้พี่แพรวสุขภาพแข็งแรงขึ้นทุกวันนะครับ ^o^ จากคุณ : เหมียวหล่อ (myth) - [ 31 ต.ค. 49 05:44:37 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตะลุยอ่านมาตั้งแต่เมื่อวานจนถึงวันนี้ตอนที่ 25 เลยมาแสดงตัวซะหน่อย คุณแพรวเก่งมั่กมากเลยค่ะ บ้านน่ารักมากค่ะ มารอดูรูปคุณแพรวกะชอนด้วย อิอิ ชีวิตตอนนี้ก็เป็นเหมือนฟ้าหลังฝน ฟ้าจะสดใสสวยงาม มีความสุขมากๆนะคะ ขอให้สุขภาพแข็งแรงขึ้นด้วยค่ะ แต่ยังไม่ยากให้จบเลยอ่ะ จากคุณ : มิกาซ่า (Mikaza_Za) - [ 31 ต.ค. 49 14:31:26 ]