ความคิดเห็นที่ 1 2/11/2006 เมาอ่ะแล้วก็ไม่รู้อีท่าไหนจำได้รางๆล่ะว่ามีคนพากลับห้องแล้วก็เวิร์คกันสุดเหวี่ยงพอหายเมาก็เจอไอ้เพื่อนที่เกลียดมากๆๆๆๆๆมันนอนอยู่ข้างๆเปลือยทั้งคู่เลยทั้งเราทั้งมัน พูดไรไม่ออกอ่ะรีบใส่เสื้อผ้าแล้วก็เดินหนีออกมาเลยทำไงดีอ่ะเราทะเลาะกับมันมาตั้งแต่ปีหนึ่งเกลียดขี้หน้ามันมากความเห็นไม่เคยลงรอยกันเลยเคยแกล้งมันเจ็บๆแสบๆไปหลายทีด้วยกลัวมันจะแบล๊กเมล์จังเลย เรียนคณะเดียวกันต้องเจอกันแทบทุกวันด้วยโอ้ย..แล้วจะมองหน้ามันยังไงเกิดมันเอาไปเล่าให้ใครฟังซวยเลยซวยแน่ๆแย่แล้ววววว...   คือคนมันไม่พูดกันมาตั้งเกือบสองปีแล้วอ่ะขนาดมีเรื่องสำคัญยังวานเพื่อนคนอื่นไปบอกเลย ความจริงน่ะไอ้โกรธมันอยู่มั้ยเรื่องที่เคยทะเลาะกันจะเป็นจะตายขยุ้มคอเสื้อมาจะวางมวยกันกลางสนามบอลน่ะไม่โกรธแล้วเพียงแต่เหลือแค่ความหมั่นใส้ที่มันขี้เก๊กมั่นใจในตัวเองแบบโอเวอร์เกินเหตุแล้วก็ไม่รู้ดิไม่อยากจะเป็นฝ่ายที่จะไปคุยกับมันก่อนเองอ่ะรู้สึกเสียหน้า เรื่องคืนนั้นก็ถามเพื่อนแล้วว่ารู้ว่าเราไม่ถูกกับมันทำไมยังชวนมันมาอีกเพื่อนก็บอกว่าตอนแรกชวนมันแต่มันบอกว่าไม่มาก็เลยชวนเราพอตกหัวค่ำมันดันโทรมาถามเพื่อน อีกรอบว่ามีใครไปมั่งพอบอกไปหมดทุกคนจู่ๆมันก็โผล่มาเอง แก้ไขเมื่อ 20 พ.ย. 49 05:23:59 จากคุณ : พลาดไปแล้ว (เอวาเอามาลงให้) (Evageline A.K. Mcdowell) - [ 20 พ.ย. 49 05:22:03 ]

ความคิดเห็นที่ 2 3/11/2006 วันนี้พอเรียนเสร็จก็กะว่าจะลองเข้าไปเคลียร์กับมันตรงๆอ่ะอุตส่าห์ทำทีเป็นนั่งอ่านหนังสือลอกเลคเชอร์เพื่อนรอจนมันแยกกับเพื่อนเดินตามมันไปถึงหลังมหาลัย(มันอยู่หอหลังมหาลัย)แล้วสบโอกาสกำลังจะอ้าปากเรียกมันเพื่อนมันโผล่มาซะงั้นไว้วันหลังดีกว่าเหอๆๆๆ เฮ้ออออ... จริงอยู่นะที่ในคณะมันไม่มีใครรู้อ่ะว่าเราเป็นเกย์แต่ไอ้นี่มันเจือกรู้อยู่คนเดียวเหอๆแล้วนิสัยมันก็ไม่เหมือนชาวบ้านชาวช่องกลัวมันจะคิดอุตริทำอะไรพิเรนๆอ่ะดิ.. มันรู้ได้ไงน่ะเหรอว่าเราเป็นเกย์ทั้งที่แอ๊บออกจะสนิทเนียนจนคนเค้าไม่รู้กันทั้งคณะ ก็ตอนนั้นเนี่ยเป็นช่วงหลังจากที่ทะเลาะกันจนเกือบชกกับมันไปได้ประมาณเกือบๆเดือนนึงน่ะก็อย่างที่บอกคือไม่พูดกันเลยหน้าก็ไม่มองเรียกว่าต่างคนต่างอยู่ชีวิตกรูเมิงอย่าเจือกประมาณนั้นแล้วตอนนั้นเราก็คบกับรุ่นพี่คนนึงที่เรียนต่างมหาลัยอยู่ก็วันนั้นนัดกับพี่เค้าว่าจะไปดูหนังกันอ่ะที่เมเจอร์เวิร์ลเทรด(ตอนนั้นยังเป็นเวิร์ลเทรดอยู่น่ะ) เราก็เรียนเสร็จก็รีบออกมาเลยนะรู้สึกน่ะว่าเหมือนมีคนตามมาคิดว่าคงเคยเป็นกันนะแบบประมาณว่าถามว่าเห็นตัวมั้ยว่าใครไม่หรอกแต่เหมือนมีจิตสังหารสะกดรอยตาม เรามาตลอดทางเลยตั้งแต่ที่มหาลัยจนถึงเวิร์ลเทรดไม่ได้ระแวดระวังตัวอะไรเท่าไหร่ ก็ดูหนังเสร็จเรียบร้อยพี่เค้าก็พาไปส่งบ้านมันก็ดึกแล้วอ่ะเกือบเที่ยงคืน(ดูหนังรอบดึก)ก็แบบซอยบ้านมันก็เปลี่ยวไงก็มันไม่มีคนใช่มั้ยล่ะก็เลยหยวนๆยอมทำนั่นนิดทำนี่หน่อยกันตรงหน้าบ้าน(แค่กอดแค่ไรเทือกนั้นล่ะยังไม่ถึงขั้นควักอะไรออกมาทาอมดมเช็ดกัน)พอพี่เค้าขึ้นรถขับออกไปเราหันกลับไปจะไปเปิดประตูรั้วบ้านแวบนั้นล่ะ ตายยยยยย........... ใจหายไปเลยหายไปในอากาศเห็นหลังใครบางคนใส่ชุดนักศึกษายืนมองมาแล้วพอเห็นเรามองกลับไปมันก็วิ่งไวๆออกไปแบบใส่เกียร์หมาเลยนะ ตอนนั้นคิดเลยคิดทันทีเอาไงดีวะกรู...สุดท้ายคิดอะไรไม่ออกก็เลยวิ่งตามออกไปแบบไร้จุดหมายเข้าใจป่ะมันไม่รู้จะทำไงขอดูหน้าหน่อยละกันว่าใครมาเห็นวิ่งตามไป แต่หายไปละตามไม่ทันเราก็หยุดหอบๆอยู่น่ะเหนื่อยมากๆแล้วตอนนั้นน่ะที่มันเข้ามาล๊อกคอข้างหลัง ตกใจโคตร.. ตอนแรกคิดว่าเจอพวกโจรหรืออะไรแล้วเพราะซอยบ้านมันเปลี่ยวอ่ะพงหญ้าสูงๆเต็มไปหมดเลยโดนฆ่าหมกไป นี่กว่าจะมีคนมาเจอศพคงกลายเป็นอาหารปลาไปแล้วครึ่งตัวแน่ๆ "เฮ้ย นาย เราเห็นนะนายทำไรกับใครน่ะเมื่อกี้น่ะ" ได้ยินเท่านั้นน่ะใจร่วงจากหน้าอกไปกองที่ปลายตรีนเลย ทำไมหนอแอ๊บอยู่ทุกวันนี่ก็ไม่อยากให้ใครรู้นะแล้วทำไมพอจะต้องมีใครซักคนมาล่วงรู้ต้องมาเป็นไอ้คนที่ไม่อยากให้รู้ที่สุดคนนี้ด้วย หลังจากเงียบไปพักนึงมันก็ปล่อยแขนมันออกจากคออ่ะเราก็ผลักมันล้มเลยแล้วรีบเดินกึ่งวิ่งกลับเข้าบ้านเลยปล่อยมันนั่งกองอยู่บนถนนกลางซอยนั่นล่ะพูดอะไรไม่ออกไม่รู้ จะทำไงต่อดีในใจก็คิดนะคนเพิ่งจะมีเรื่องกันมามันต้องเอาเรื่องนี้ไปพูดต่อแน่ๆเลยคิดจนแบบฝันร้ายอ่ะว่าโดนเพื่อนในคณะตลอดจนหญิงที่เคยไปจีบบังหน้าจับเราขึ้นตรึงกางเขนแล้วเผาทั้งเป็นโทษฐานลวงโลก แต่จนแล้วจนรอดอ่ะก็เหมือนมันจะลืมๆเรื่องนั้นไปไม่เคยเห็นมันพูดถึงอีกเลยจนเราวางใจแล้วความสัมพันธ์ก็ดำเนินไปตามปกติคือต่างคนต่างอยู่นานๆทีก็ทะเลาะกับมันซักครั้งนึงแต่ก็ไม่เคยรุนแรงเท่ากับครั้งแรกจนถึงระยะนึงที่มันเริ่มทำตัวแปลกๆใส่ จากคุณ : พลาดไปแล้ว (เอวาเอามาลงให้) (Evageline A.K. Mcdowell) - [ 20 พ.ย. 49 05:23:10 ]

ความคิดเห็นที่ 3 04/11/2006 วันนี้ตอนเจอหน้ามันตอนเช้าก็ไม่มีอะไรคืบหน้าเหอๆ..เพื่อนอยู่เยอะหาโอกาสคุยไม่ได้จนตอนเย็นนี่แหละถึงลากตัวมันออกมาคุยเป็นการส่วนตัวสำเร็จ เป็นการพูดคุยที่ลำบากมากนะไม่รู้จะเริ่มพูดยังไงก็เลยถามไปห้วนๆเลยว่าคืนนั้นนายทำอะไรเรามั่งมันบอกว่าทำหมดแหละตามแบบที่คนอื่นๆเค้าทำกัน...(กรูจะรู้มั้ยน่ะว่าคนอื่นๆเค้าทำกันยังไงมั่ง)ก็เลยถามไปอีกว่าตกลงจะเอายังไงแล้วก็ขอร้องแกมบังคับมันอย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใครเด็ดขาดมันยิ้มๆ(แบบสยองๆหน่อย  )แล้วก็บอกว่าถ้าเราไม่ทำตัวมีปัญหามากมันก็ไม่บอกใคร   อ๊ากกกก.............พูดแบบนี้มันหมายความว่าไงเนี่ยยยยย ก็เมื่อวานเล่าไปถึงตอนที่มันไม่พูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นคืนนั้นใช่มั้ยจนเราวางใจอืม..ก็ต่อจากนั้นหลังจากคืนที่เกิดเรื่องในซอยประมาณเกือบสองเดือนมันก็เริ่มออกอาการแปลกๆเริ่มเข้ามาตีสนิทกับเพื่อนกลุ่มเรา(รุ่นเดียวกันจะแบ่งเป็นสองกลุ่มน่ะไม่ค่อยยุ่งกันเท่าที่ควร)เมื่อก่อนนี่มาถึงมหาลัยยังโล่งใจที่ไม่เห็นมันนะเพราะกลุ่มมันจะไปนั่งกันที่อื่นแต่เดี๋ยวนี้มาถึงก็เจอมันนั่งหน้าแหลมส่งสายตากวนตีนให้ตั้งแต่เช้าเลยจะพูดจะคุยอะไรกับเพื่อนก็ไม่ถนัดปากออกจะตะขิดตะขวงใจไปซะหมด(ก็มันนั่งฟังอ่ะ) แล้วอยู่ๆวันนึงตอนกำลังจะกลับบ้านกำลังเดินไปที่ป้ายรถเมล์ตอนนั้นก็ดึกแล้วล่ะอยู่เตรียมงานกิจกรรมอะไรนิดหน่อยป้ายรถเมล์หน้ามหาลัยนี่ก็ไม่มีคนยืนรออยู่เลยซักคนก็ไม่เป็นไรวะไม่ใช่ชะนียืนรอคนเดียวคงไม่มีใครมาฉุดไปทำอะไรรอกตัวก็ไม่ใช่เล็กๆพอยืนไปได้พักนึงตัวอันตรายยิ่งกว่าโจรฆ่าข่มขืนก็โผล่ออกมาจากเงารั้วประตู มหาลัย... "กลับแล้วเหรอ.." มันทัก ออกจะอึ้งนะไม่คิดว่ามันจะมาเริ่มคุยด้วยก่อนก็เลยไม่รู้จะตอบอะไรก็พยักหน้าไปทีนึงแล้วก็ทำเป็นชะเง้อดูรถเมล์ว่ามารึยัง(รถเมล์กลางคืนนี่มันก็มาช้าจริงๆเลยแม่ยิ้มเอ๊ย!!..) มันก็เดินมาขนาบข้างไอ้เราก็กระเถิบๆหนีทีละนิดๆมันก็ขยับตามมาถ้าใครมองจากบนสะพานลอยข้างๆมาเจอก็คงงงน่ะว่าอีสองตัวนี้เล่นบ้าอะไรกันดึกๆดื่นๆพักนึงมันก็็โอบไหล่ทันทีตกใจมากผลักมันออกจนตัวเองเกือบล้มไปด้วย "เล่นบ้าไรวะ !!" ตะโกนถามออกไปแบบลิ้นพันกันสุดชีวิตหน้าแดงเลยแหละไม่รู้ว่าโกรธหรืออายตอนนั้นคงสองอย่างปนๆกัน ตัดสินใจไม่รอแล้วรถเมล์โบกแท๊กซี่ทันทีได้คันโกโรโกโสน่าเอาไปปลูกผักสวนครัวมากๆแต่อารมณ์นั้นไม่มีเวลาเลือกแล้วคันไหนก็ขึ้นๆไปเถอะพ้นจากไอ้เวรนี่ได้เป็นพอ เปิดประตูรถได้กำลังจะโดดขึ้นไปมันยังอุตส่าห์ตามมาคว้าแขนอีก "นายรอก่อนดิ..เรามีอะไรจะบอก" ทำหน้าซีเรียสด้วยนะ.. "มีอะไรอีก.." ถามแบบไม่มองหน้าเลย "กลับบ้านดีๆนะ.." อ๊วกกกกกกกกกกกก~   ตายห่าละ นี่ชั้นกำลังเผชิญกับอะไรเนี่ย สะบัดแขนมันหลุดออกมาได้ก็รีบขึ้นรถแล้วเร่งโชเฟอร์ให้ขับออกไปทันทีมองกลับไปเห็นมันโบกมือหยอยๆอยู่พอหันกลับมาโชเฟอร์แท๊กซี่มองหน้าด้วยสายตากรุ้มกริ่ม ยิ้มๆแล้วถามด้วยเสียงออกสาวมั่กๆ..  "แฟนเหรอจ๊ะน้องงง~" "เหอะๆ...เปล่าครับพี่ แค่คนรู้จัก..."  ตอบไปกดโทรศัพท์เขียนsmsเลขทะเบียนแท๊กซี่กับชื่อคนขับ(ติดสติ๊กเกอร์ไว้หลังเบาะ)ส่งให้แม่โดยด่วนเผื่อกลับไม่ถึงบ้าน พอกลับมาถึงบ้านอาบน้ำนอนก็คิดถึงไอ้คำสุดท้ายนั่นน่ะคิดไปคิดมาสุดท้ายก็สรุปให้ตัวเองไปว่ามันรู้นี่ว่าเราเป็นอะไรมันก็คงคิดจะแกล้งเราเล่นๆน่ะแหละเพราะเท่าที่ดูมันก็ไม่น่าจะมีจุดประสงค์อื่นๆเลย หลังจากวันนั้นไม่ว่าจะกลับบ้านเวลาไหนก็ต้องเจอมันที่ป้ายรถเมล์แทบทุกครั้งและสิ่งที่ต้องโดนประจำคือพอยืนไปได้พักนึงถ้ารถมาเร็วก็ดีไปถ้ามาช้าการโอบไหล่ตามประสาเพื่อนสนิท!!( มันว่างั้นน่ะว่าแต่กรูไปสนิทกะมรึงตอนไหนนี่..?)ก็จะเกิดขึ้นทุกที บางทีขนาดแอบหนีกลับออกมาแบบไม่ให้ใครรู้แล้วนะลงทุนฝากสมุดอะไรไว้กับเพื่อนกะว่าพรุ่งนี้ค่อยมาเอาคืนแล้วก็บอกคนอื่นๆว่าจะไปเข้าห้องน้ำจากนั้นก็ชิ่งกลับบ้านเลยพอไปถึงป้ายรถเมล์ยืนรอไปได้พักนึงมันก็มาละ...เดินมาละ...เออกรูเหนื่อยโกหกเพื่อนแทบเป็นแทบตายเมื่อกี้เพื่ออะไรเนี่ย... แล้ววันนึงเราก็ทะเลาะกับแฟนน่ะแหละด้วยที่ว่าแฟนเราจู่ๆก็ดันมาไม่ไว้วางใจในตัวเราซะงั้นอยู่ๆก็มาพูดประมาณว่าแอบคบใครอยู่ใช่มั้ยที่มหาลัยอย่างงั้นอย่างงี้ี้สารพัดที่เราไม่รู้เรื่องเลยว่าเค้าเอาอะไรมาพูดสุดท้ายก็ทะเลาะกันใหญ่โตเพราะเค้าจะให้เรายอมรับสิ่งที่เค้ากล่าวหาให้ได้แต่จะมาให้เรายอมรับอะไรกับสิ่งที่มันไม่จริงล่ะตอนนั้นคิดว่าเค้าก็คงจะมีคนอื่นน่ะแหละเลยจะหาเรื่องเลิกกับเราเหอๆๆ วันต่อมาก็หน้าโทรมมามหาลัยเลยเครียดปวดหัวเรื่องแฟนนอนไม่หลับเกือบทั้งคืนพอมาเจอหน้ามันที่คณะยิ่งเครียดไปกันใหญ่เลยเดินหนีแอบไปนั่งฟุบที่โต๊ะเล็กๆหลังตึกจนเกือบจะหลับเสียงที่ไม่พึงประสงค์ก็ดังขึ้น " เลิกเห้อ..." "อะไรของมรึง.." เด้งตัวขึ้นจากโต๊ะหันไปถามมันอย่างสุภาพทันที "ทะเลาะกับแฟนมานี่ทนไม่ได้ก็เลิกเห้อ..." มันรู้ได้ไงวะ... "เจือก.." แม่ไม่ปลื้ม จบ... "โอเค๊...โอเค๊...นี่เห็นว่านายอึดอัดใจปรึกษาใครก็ไม่ได้นะเรื่องนี้เลยมาให้คำแนะนำ..ไปละ.." มันพูดสาแก่ใจแล้วมันก็ไป...ทิ้งเกย์คนนึงไว้กับความมึนงงและสงสัย ...ตกลงมันรู้ได้ไงฟะ..ว่าตรูทะเลาะกับแฟนมา... อืมวันนี้เอาแค่นี้ก่อนเดี๋ยวจะนอนละพรุ่งนี้เรียนเช้าเรื่องต่อจากตรงนี้ก็คือตอนที่เลิกกับแฟนแล้วก็บังเอิญได้รู้ถึงวีรกรรมบางอย่างของมันจนเกือบจะวางมวยกันรอบสองไง จากคุณ : พลาดไปแล้ว (เอวาเอามาลงให้) (Evageline A.K. Mcdowell) - [ 20 พ.ย. 49 05:30:02 ]

ความคิดเห็นที่ 4 5/11/2006 เมื่อคืนเล่าถึงตอนที่ทะเลาะกับแฟนใช่มะ..เรื่องต่อจากนั้นน่ะเหรอก็ระหองระแหงกับแฟนแบบนั้นกินเวลาประมาณเกือบสองสัปดาห์ที่ความสัมพันธ์เป็นไปแบบอึมครึมจนตัวเราเองก็รู้สึกน่ะว่าต้องจบแน่ๆหลายๆอย่างมันไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้แล้วสุดท้ายก็เลยเป็นฝ่ายบอกเลิกเค้าเองทุกอย่างก็เป็นไปอย่างเรียบง่ายนะคนสองคนนัดเจอกันบอกลาแยกทางกันกลับบ้าน จำได้เลยว่าวันนั้นเกือบสี่ทุ่มที่เดินเข้าซอยบ้าน(มอเตอร์ไซค์รับจ้างไม่มี + อยากทำตัวเป็นพระเอกMV)พอมาถึงหน้าบ้านเสียงแตรรถมอเตอร์ไซค์ก็ดังไล่หลังมาพอจอดปุ๊ปคนที่ไม่อยากเจอที่สุดในอารมณ์นี้ก็จ่ายเงินคนขับแล้วลงมาจากรถ(ทำไมตอนตูมาไม่มีมอเตอร์ไซค์ฟะ)เราก็อารมณ์ทั้งมึนทั้งงงนะเลยถามไปห้วนๆ "มาทำไม.." มันไม่ตอบแต่หยิบเอาสมุดของเราออกมาจากเป้มันแล้วบอกว่า "เอามาคืน..ยืมจากไอ้เอ๋ไปลอกเมื่อตอนกลางวันมันบอกให้มาคืนนายด้วย" เราก็รับมาแบบงงๆนะคือมันรู้ได้ไงว่าเราจะกลับมาตอนนี้ "เลิกแล้วสิท่า"  มันถาม       "เลิกอะไร"       "เลิกกับแฟนไง" "ไม่ใช่เรื่องของนาย" "เลิกก็ดีแล้ว.. " "แล้วมันเรื่องอะไรของนายไม่ทราบเนี่ยถึงต้องมาวุ่นวายกับชีวิตเราแบบนี้หา?" เมื่อหมดความอดทนเส้นอารมณ์ก็ขาดผึงเราตวาดออกไปอย่างลืมตัว มันมองหน้าเราพลางส่ายหัวแล้วเดินตรงเข้ามาผลักอกจนเราเซไปข้างหลังเล็กน้อย     "อย่าโง่นักเลยวะ..แฟนนอกใจเข้าให้แล้วยังไม่รู้อีกเหรอ" นี่มันรู้อะไรมาเนี่ย "เมิงพูดไรของเมิง..เมิงพูดอะไรของเมิง"สรรพนามแทนตัวของเราเริ่มเปลี่ยน "ก็แฟนเมิงอ่ะแอบไปกิ๊กกับเด็กมหาลัยXXกูเห็นมากับตา" เราพูดอะไรไม่ออกก็ยืนนิ่งปล่อยให้มันพูดต่อ         "วันที่มันมาหาเมิงไม่ได้น่ะมันเลื่อนนัดเมิงน่ะกี่ครั้งๆเมิงรู้มั้ยว่ามันไปกับใคร..มันโกหกเมิงน่ะรู้มั่งมั้ย !!!" "แล้วไง..แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเมิง" เราถามแล้วนั่งลงพิงกำแพงเพราะขามันสั่นจนเหมือนไม่มีแรงแล้ว "ก็วันนั้นที่มันมารับเมิงน่ะ..กรูเจอมัน" "แล้วไง" เริ่มรู้สึกถึงอะไรแย่ๆที่มันกำลังจะพูด "กรูเลยบอกมันไปว่าเมิงเป็นแฟนกรู " ตอนนั้นเราหัวหมุนไปเลยช๊อคจนพูดอะไรไม่ออกรู้สาเหตุทันทีว่าทำไมเค้าถึงหาว่าเรามีคนอื่นทำไมจู่ๆท่าทีถึงได้เปลี่ยนไปแบบนั้นพอลืมขาขึ้นมาก็เจอมันยืนก้มหน้าอยู่รู้ตัวอีกทีก็คือกระโจนเข้าไปกระชากคอเสื้อมันแล้ว "เมิงทำไปทำไมน่ะ..เมิงทำไปทำเหรี้ยอะไร!! เมิงเกลียดอะไรกรูนักหนาเหรอ " มันนิ่งเงียบไม่ตอบอะไรซักคำเราก็เงื้อหมัดจะชกอยู่พักนึงแต่ก็ลดมือลง(เกิดมายังไม่เคยชกใครนี่นา)เก็บสมุดบนพื้นแล้วเปิดประตูรั้วเข้าบ้านบันดาลโทสะ ถอดรองเท้าปาไปที่ผนังอย่างแรงจนบังเกิดเป็นรอยteenดำๆบนผนังบ้าน...ไม่รู้อ่ะไม่สนก็ปาไปแล้วนี่ กว่าอารมณ์จะสงบก็ปาไปเกือบเที่ยงคืนครึ่งพอมองออกไปนอกหน้าต่างห้องก็เห็นมันยังนั่งพิงประตูรั้วบ้านอยู่แต่ไมได้สนใจอะไรอารมณ์โกรธมันมากกว่าก็นอนหลับไปตื่นมาดูอีกทีตอนตีสี่ก็หายไปแล้ว หลังจากวันนั้นมาความสัมพันธ์ก็ดิ่งลงเหวและดำเนินไปในทางที่แย่ลงๆจนกลายเป็นต่างคนต่างอยู่ไม่มองหน้ากันไม่พูดกันเลยแม้กระทั่งเรื่องสำคัญๆก็ยังฝากเพื่อนไปบอกจนถึงคืนที่เกิดเรื่องคืนนั้น เอาเป็นว่าเดี๋ยวไปอาบน้ำก่อนละกันถ้าไงเดี๋ยวจะมาเล่าถึงเรื่องคืนเกิดเหตุ.. จากคุณ : พลาดไปแล้ว (เอวาเอามาลงให้) (Evageline A.K. Mcdowell) - [ 20 พ.ย. 49 05:42:28 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หุหุ แก้ไขเมื่อ 20 พ.ย. 49 06:05:54 จากคุณ : blueboyhub - [ 20 พ.ย. 49 05:55:00 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มาติดตามอ่าน มาลงเร็วๆนะ จากคุณ : หนูนวลกวนโอ๊ย - [ 20 พ.ย. 49 10:01:38 ]

ความคิดเห็นที่ 7 หนุกสุดๆๆๆๆๆๆๆๆ ตื่นเต้นนนนน จากคุณ : mr.pandaba - [ 20 พ.ย. 49 13:27:44 ]

ความคิดเห็นที่ 8 กาลังหนุกๆ อิอิ มาต่อ ไวๆ น๊า จากคุณ : Miss_ลิลลี่สีขาว - [ 20 พ.ย. 49 15:22:31 ]

ความคิดเห็นที่ 9 .... เทสๆ จากคุณ : Miss_ลิลลี่สีขาว - [ 20 พ.ย. 49 15:24:17 ]

ความคิดเห็นที่ 10 http://thaiboylovestory.ueuo.com/webboard/index.php?topic=493.0 ไม่ต้องโพสท์แล้ว  ... ตามไปอ่านกันเลย... เสียเวลา จากคุณ : เม็ดอมสื่อรักรูปหัวใจ - [ 20 พ.ย. 49 15:28:51 ]

ความคิดเห็นที่ 11 หนุกคับๆๆๆ จากคุณ : pick_nicky - [ 20 พ.ย. 49 17:28:22 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ตามลิงค์ไปไม่ได้อะคับ มันขึ้นจอขาวตลอดเลย T^T จากคุณ : HanaToKaze - [ 20 พ.ย. 49 18:42:07 ]

ความคิดเห็นที่ 13 6/11/2006 ขอโทษทีที่มาช้าไปนิด(เกือบครบ24ชั่วโมงละ)อ่ะโดนหาว่าตายคาห้องน้ำเลย -*- ก็เข้าเรื่องเลยแล้วกันนะก็อย่างที่เล่าๆไปเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นทำให้ความสัมพันธ์ของเรากับมันดิ่งลงเหวไปแตะขอบนรกถึงขั้นไม่พูดไม่จาไม่มองหน้าไม่สุงสิง แต่ไม่รู้ทำไมหลายครั้งที่ยืนรอรถเมล์อยู่ที่หน้ามหาลัยสายตามักจะมองหาใครซักคนหนึ่งไปโดยไม่รู้ตัว แทบทุกครั้งที่เดินเข้าซอยบ้านเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าก้าวเดินตามหลังก็มักจะหันกลับไปมองอย่างมีหวังในใจลึกๆ แต่ทุกอย่างก็ราบเรียบปกติไม่มีเหตุการณ์ที่ทำให้ชีวิตวุ่นวายเหมือนที่ผ่านมาอีกแล้วจนกระทั่งถึงวันอังคารที่ผ่านมาวันธรรมดาๆวันนึงเพื่อนในคณะก็โทรมาชวนไปงานวันเกิดของเพื่อนอีกคนนึง(ซึ่งโดนไทร์ไปแล้ว..แล้วจะบอกทำไมเนี่ยเผาเพื่อน!!!)ก็ไปกันกินดื่มหนุกหนานตัวเราเองปกติก็ไม่ค่อยได้กินเหล้าเยอะนักหรอกแต่วันนั้นเผลอตัวเพื่อนมาชนก็ชน...เพื่อนชงมาให้ก็กินพอรู้ตัวอีกทีก็เมาจนเดินไม่ตรงแล้ว "เฮ้ย..กลับไหวเปล่าเนี่ย"โดนถามด้วยความเป็นห่วงหลังจากเพื่อนดูสารรูปแล้ว "ไหว!! " อวดเก่งเป็นคำตอบสุดท้าย งานยังไม่ทันเลิกแต่ก็ขอตัวกลับมาก่อนเพื่อนก็ไม่ได้ว่าอะไรปล่อยกลับมาโดยดี(มันคงเห็นสภาพแล้วสงสาร)ก็เลยเดินตุปัดตุเป๋ออกไปโบกแท๊กซี่ที่หน้าร้านพอขึ้นไปนั่งกำลัง จะบอกว่าให้ไปที่ไหนก็มีคนเปิดประตูขึ้นตามมาด้วยตอนนั้นตาจะปิดแล้วไม่รู้เลยว่าเป็นใครถ้าเป็นโจรก็ตายไปละไม่รู้จะโดนพาไปฆ่าหมกไว้ที่ไหน "ซอยXXXครับ" .......   รู้บ้านตูด้วยเว้ยไอ้นี่บอกให้เสร็จสรรพเลย "เมิงนอนไปเดี๋ยวถึงแล้วจะปลุก"เสียงคนนั้นบอกเราก็เชื่อฟังดีเหลือเกิน "อืมๆๆ..."ก็ตอบอือๆอาๆไป หลังจากนั้นก็หลับไป ไม่รู้เรื่องอะไรเลยมารู้สึกตัวรางๆอีกทีตอนที่รู้สึกเหมือนมีใครมากอดแล้วก็ไซร้ๆซอกคอเหอๆ ลืมตาปรือๆขึ้นมาแล้วก็มองไปในความมืดเห็นคอมพิวเตอร์เห็นตู้ก็เออห้องตูนี่หว่าตูมาถึงบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยแล้วใครมันมานอนข้างๆฟะ.. อารมณ์ตอนนั้นยังเมาอยู่ถึงจะลดลงไปกว่าเดิมซักเกือบครึ่งแต่มันก็ยังมึนๆประกอบกับการไซร้การกอดลูบคลำที่ไม่หยุดหย่อนความหน้ามืดจึงบังเกิด(เล่าไปก็อายตัวเองพยายามลำดับเหตุการณ์สุดๆว่าทำอะไรมั่ง)ในที่สุดก็อดไม่ไหวเผลอครางออกไปเบาๆเจ้าของปากเจ้าของมือที่ ไซร้ๆอยู่ได้ยินก็คงได้ใจจับเราพลิกกลับมาจูบปากแลกลิ้นกันนัวเนียเลยตอนนี้ใครนอนกะตูๆไม่สนแล้วอารมณ์มันกระเจิดกระเจิง(หารู้ไม่ตื่นตอนเช้ามันจะมีอาถรรพ์และอาฆาตตามมา )เผลอแป๊ปเดียวผ้าผ่อนก็หลุดหมด เราก็นะปล่อยเค้าทำให้ฝ่ายเดียวมาตั้งนานจะบริการตอบแทนซะหน่อยกำลังจะก้มไปทำให้เค้าก็ดึงขึ้นมาแล้วกอดเอาไว้แน่นมากๆ(จนอึดอัดนิดๆ)ลมหายใจอุ่นๆพ่นออกมารดข้างๆหูจนขนลุกซักพักนึงก็ปล่อยแขนออกพอเป็นอิสระแต่อารมณ์มันยังค้างอยู่ก็เลยลงไปใช้ปากให้เค้าซักพักไม่นานเค้าก็ผละออกไปหยิบบางอย่างในกระเป๋ากางเกงที่หล่นอยู่ข้างๆเตียงก็คงเดาออกกันนะว่ามันจะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกซะจาก.. ถุงยาง(แหมมึ้งงง...เตรียมพร้อมจริงๆ)เหอๆต่อจากตรงนี้ไม่เล่าละเขินเอาเป็นว่าตัดให้กล้องแพนไปที่โคมไฟหัวเตียงแล้วกัน (อ้าวไม่มีนี่หว่า..) หลังจากเสียน้ำกันไปเป็นที่เรียบร้อยก็เหนื่อยๆเพลียๆเลยหลับไปแบบสนิทมากๆจนเมื่อแสงแดดมันลอดผ้าม่านมาแยงตาเลยรู้สึกตัวก็รู้สึกถึงแขนใครบางคนที่โอบเอาไว้น่ะ ถามว่าจำได้ไหมว่าเมื่อคืนมีอะไรกับใครจำได้...มีคนพามาส่งบ้านจำได้...และก็มีอะไรกับคนที่มาส่งน่ะแหละ..จำได้.. ว่าแต่เค้าเป็นใครล่ะ..? ทำใจเผื่อเอาไว้แล้วว่าอาจจะหน้าตาไม่ดียังไงก็ช่างเพราะมันก็คงแค่ความสัมพันธ์ข้ามคืนจะพยายามไม่คิดอะไรมากแต่ใครเลยจะรู้ความเป็นจริงมันเลวร้ายกว่านั้นมากพอยกแขนของเค้าท่พาดตัวเราออกก็ยันตัวลุกขึ้นนั่งขอบเตียงแล้วค่อยๆหันไปดูโฉมหน้า...                 หึ...หึ...เฮี่ยแล้วไง.... ตกใจมากเหมือนเห็นไมเคิลแจ๊คสันนอนอยู่ข้างๆรู้สึกเหมือนโดนไฟช๊อตอ่ะนิ่งอึ้งทำอะไรไม่ถูกไปพักใหญ่ๆมือไม้นี่สั่นไปหมดเกิดคำถามขึ้นในใจชั้นทำอารายลงปายยย......ชั้นทำอารายลงปายยยยยยย.... ตัวเราก็ไม่มีเสื้อผ้าลองแง้มผ้าห่มเปิดดู...แมร่งก็เปลือย...ไม่ต้องสืบเลยแบบนี้มองดูนาฬิกาเกือบจะเที่ยงแล้วไปเรียนก็ไม่ได้ไปเวลาป่านนี้แม่ก็็คงออกไปทำงานแล้วเลยหยิบเอาเสื้อผ้าล๊อกประตูห้องขังมันเอาไว้ก่อนแล้วลงไปอาบน้ำข้างล่างพอแต่งตัวทำอะไรเสร็จก็ขึ้นมาเปิดล๊อคเห็นยังนอนหลับไม่ตื่นก็เลยหนีไปหาอะไรกินที่ร้านแถวๆนั้นพอกลับมาก็ไม่เจอแล้วคาดว่าน่าจะปีนรั้วออกไป(ตำรวจน่าจะผ่านมาเจอนะคดีเด็ดเลยเนี่ย)เพราะเราล๊อกกุญแจบ้านไว้ และแล้วมหกรรมเกมกวนประสาทก็เริ่มจากวันนั้นอย่างที่เล่าไปในรีพลายข้างบนๆการวางท่าเหมือนตัวเองถือไพ่เหนือกว่าของมันการทำล้อเลียนหลากหลายรูปแบบที่มันสรรหามาเล่น   จนกระทั่งเมื่อวานนี้ตอนสิบโมงเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น(ใช้ตู้โทรมาด้วยนะมรึงฉลาดจริงๆ)พอรับสายก็เจอคำชวนกึ่งคำสั่งของมันให้้วันอาทิตย(ก็คือวันนี้)ให้ออกไปเดินจตุจักรกับมันนี่คือบทสนทนาที่เกิดขึ้น "ไปเดินJJพรุ่งนี้.. " ชวนหรือสั่งฟะเนี่ย ... "ไม่ว่าง แดดร้อน ไม่ไป" ปฏิเสธแบบไร้เยื่อใย.. "ไม่ไปเรื่องแดงแน่" แน๊ะะะะะะ...ดูมันพูด "นี่มรึงขู่กรูเหรอ" พยายามทำเก่งเฮือกสุดท้าย "ไม่ได้ขู่ตรูทำจริง " ตายห่าละ... นี่คือตรูตกเป็นเบี้ยล่างมันไปแล้วใช่มั้ยเนี่ย ก็ดี..จะได้ถือโอกาสเคลียร์ๆให้รู้เรื่องไปซะทีเดี๋ยวไปกลับมาแล้วจะเล่าให้ฟังแล้วกันว่าคืบหน้าไปยังไงบ้าง...อวยพรให้ด้วยนะ T^T แก้ไขเมื่อ 20 พ.ย. 49 22:10:45 จากคุณ : พลาดไปแล้ว (เอวาเอามาลงให้) (Evageline A.K. Mcdowell) - [ 20 พ.ย. 49 22:09:01 ]

ความคิดเห็นที่ 14 กะลังหนุก จากคุณ : mr.pandaba - [ 20 พ.ย. 49 22:40:46 ]

ความคิดเห็นที่ 15 07/11/2006 ก็ตอนเช้าเมื่อวานนัดไอ้ต่อ(เรียกแบบนี้ละกันสั้นดี)ไว้ตอนสิบเอ็ดโมง(มันจะรีบแหกไปทำไมแต่หัววันไม่รู้)กว่าเราจะอาบน้ำเสร็จทำไรเสร็จก็สายละ ความจริงนั่งรถไฟฟ้าใต้ดินไปแป๊ปเดียวก็ถึงแต่ช่างมันปล่อยมันรอไปก่อนนั่งรถเมล์ไปดีกว่าไม่เปลือง พออยู่บนรถเมล์กำลังจะเคลิ้มๆหลับ(รถมันติด)เสียงโทรศัพท์ก็ดังเหอๆมันโทรมาจิกอีกนั่นแหละ "อยู่ไหนแล้วเนี่ย" อย่างที่คิดจริงๆ "กรูอยู่บนรถจะถึงแล้วรถติดอยู่" ความจริงอีกห้าหกป้ายแน่ะ "แล้วทำไมไม่นั่งรถไฟฟ้ามา" แน๊ะะะะ รู้ดี "เปลือง" สั้นๆง่ายๆได้ใจความ "เร็วๆนะรออยู่ตรงMRTกำแพงเพชร" ไปรออะไรตรงนั้นฟะ "เออๆๆๆๆ" พูดแบบตัดรำคาญแล้ววางสาย พอมาถึงที่นัดก็กวาดสายตามองหามันไปรอบๆตัวจนแล้วจนรอดก็ไม่เจอจนกระทั่งมันมาสะกิดข้างหลังพอหันไปก็เจอชายวัยรุ่นร่างสูงสะพายเป้ใส่เสื้อยืดสีแดงกางเกงยีนต์รองเท้าผ้าใบเน่าๆหน้าตากวนประสาทบอกบุญไม่รับ "มาสายนะเมิง.." พูดเสียงเคืองๆ "รอนิดรอหน่อยไม่ได้รึไง" เหอๆรู้สึกสะใจเล็กๆ แล้วก็เดินดูหมาดูแมวดูเสื้อผ้าอะไรไปพักนึงเจอกระเป๋าตังค์โครตชอบอ่ะแต่เห็นราคาละ..เหอๆไม่ไหวแม่ไม่ปลื้มแน่ๆตัดใจวางลงที่เดิม จะว่าไปของจตุจักรเดี๋ยวนี้เริ่มขายซ้ำๆกันละกลัวจังเลยว่าอีกไม่นานมันจะกลายเป็นเหมือนสะพานพุทธปัจจุบันที่มีร้านติดกันเป็นพรืดแต่ของที่ขายเหมือนกันเด๊ะๆแทบทุกร้าน พอเดินไปได้พักนึงมันก็พาไปกินก๋วยเตี๋ยวเออก็ดีถือโอกาสตอนกินเนี่ยล่ะคุยกับมันให้รู้เรื่องไปเลยดีกว่า "เมิง..กูถามไรหน่อยดิ" พักตะเกียบบนชามแล้วเริ่มยิงคำถามเลย "ว่ามาดิ๊.." เส้นเต็มปากแมร่งยังพูดได้นับถือจริงๆ "เมิงเป็นเกย์เหรอ.." เอาตรงๆงี้ล่ะฟะ "เปล่า..แต่กรูชอบเมิง" เจี๊ยกกกก..!!! "...." นิ่งไปพักใหญ่ "แต่กรูไม่ชอบเมิงอ่ะ" พูดตรงๆแบบนี้ทำร้ายจิตใจมันหน่อยแต่คงดีกับมันมากกว่า "เรื่องของเมิง แต่กรูจะทำให้เมิงชอบกรูเอง.." ....พูดไปสองไพเบี้ย นิ่งเสียจะดีกว่า หมดคำถาม...ต่างคนต่างกินจนมันกินหมดก็ขอตัวไปห้องน้ำเราก็นั่งกินน้ำรอมันกลับมาคิดถึงคำพูดของมันเมื่อกี้เหอๆ..มันหมายความว่าไงฟะคิดจะทำอะไรกับตรูเนี่ยพักนึงมันก็กลับมา "ไปดูหนัง" นี่คือประโยคคำสั่ง "เหอะ..ไม่ไปอ่ะไม่มีเงิน" นี่คือข้ออ้าง "ไป .." ...ดูมัน "ไม่เอา.." ...กรูไม่ไปซะอย่าง "ไม่ไปกรูแฉ" น๊านนนนน...เชี่ยนี่ "เอาซี๊ตัวเมิงก็เสีย" 5 5 5 คำแนะนำจากในกระทู้นี้ได้ใช้ซักที "กรูไม่แคร์อย่างน้อยกรูก็ไม่เคยไปหลอกจีบไอ้แหม่มแต่ถ้าเป็นเมิงโดนพวกไอ้แหม่มรุมตบแน่" เจี๊ยกกกกกกกกกกก...!!! "คิดว่ากรูกลัวเหรอ" ใจดีสู้เสือ "คิด" มันตอบแบบมั่นใจม๊ากกก... "...ดูที่ไหน" เสียงอ่อยหมดลาย ไปหยุดยืนหน้าโรงหนังที่MBKเลือกๆหนังไม่รู้ว่าจะดูเรื่องอะไรดีพอหันมาหามันอีกทีมันซื้อตั๋วเรียบร้อยแล้ว "เรื่องไรอ่ะ" ถามมัน "เปนชู้กับผี" เมิงไม่มีอะไรจะดูแล้วเหรอกรูแพ้หนังผี...T^T "เท่าไหร่" ปากถามมือก็หยิบเงินในกระเป๋าจะเอาให้ "ไม่ต้องหรอกเมิงบอกไม่มีเงินนี่กรูเลี้ยง" เออมันก็นิสัยดีแฮะ.. "เฮ้ย กรูเกรงใจเมิงเอาไปเหอะ" อ่ะๆรั้นซะหน่อยเดี๋ยวมันจะหาว่าเราเห็นแก่ของ "ไม่เป็นไรเมียกรูคนเดียวกรูเลี้ยงได้" ....ขอถอนคำพูดข้างบนที่ว่ามันนิสัยดี... สองชั่วโมงแห่งความทรมานผ่านพ้นไปหนังบ้าอะไรไม่รุ้ผีกระโดดหน้าต่างกลัวมากๆ ดีนะที่นั่งข้างๆว่างเลยเถิบหนีมันไปเบาะนึงกันมันฉวยโอกาสเวลากลัวก็เกาะขอบเบาะแทน เหอๆขอไปใส่บาตรกับแม่ก่อนเดี๋ยวมาเล่าต่อถึงเหตุการณ์ช่วงลอยกระทงและหลังจากนั้น.. จากคุณ : พลาดไปแล้ว (เอวาเอามาลงให้) (Evageline A.K. Mcdowell) - [ 20 พ.ย. 49 22:56:00 ]

ความคิดเห็นที่ 16 กลับมาแล้วอ่ะ.. ก็พอดูหนังเสร็จมันก็เกือบสองทุ่มแล้วยืนอยู่ตรงประตูทางเข้าฝั่งโรงแรมฟ้าก็เริ่มมืดเราก็อยากกลับบ้านแล้วล่ะเลยหันไปบอกมันด้วยควมหวังว่าเวรกรรมในวันนี้จะหมดลงซักที "กรูกลับแล้วนะ" พูดแล้วยิ้มขอความเห็นใจจากมันสุดๆ "อย่าเพิ่งเด่ะ วันนี้วันลอยกระทงนะเนี่ยไปลอยกระทงกันก่อน" นั่น..กรูว่าแล้ว "โห เหนื่อยอ่ะไว้วันหลังนะวันนี้กรูเดินกับเมิงมาตั้งแต่เที่ยงแล้ว" อันนี้จากใจเลยอ่ะ "ไม่ได้ว่ะเมิงต้องไป" ...เป็นต่อ = เจ้านาย สมการใหม่ "เออ..กรูรู้ถ้าไม่ไปเมิงจะแฉกรู..กรูไปก็ได้" พูดเสียงเหมือนจะร้องให้ อารมณ์ตอนนั้นอยากจะร้องให้ออกมาจริงๆน่ะปกติเราไม่ค่อยออกไปไหนไงไปก็แป๊ปๆกลับไม่เคยเดินมาราธอนแบบวันนี้ที่สวนจุตจักรแล้วแถมยังลากมาดูหนังต่ออีกแล้วคือเราไม่ได้อยากไปอ่ะนึกโกรธมันขึ้นมาจริงๆแวบนึงแต่ก้ตัดๆใจคิดเอาว่าไปก็ได้ฟะคงไม่นานหรอกก็เลยหันไปบอกมัน "ไปป้ายรถเมล์ดิจะได้รีบไป" พูดเสียงเคืองๆ "ขึ้นตรงนี้แหละ" มันโบกแท๊กซี่แล้วก็บุ้ยหน้าให้เราขึ้นไป "ไปม.เกษตรครับ" ถ่อไปซะไกล "เฮ้ยจะดีเหรอรถติดนะเมิงเปลืองนะเนี่ยนั่งแท๊กซี่" ดูเงินในกระเป๋าอย่างกังวล "ก็มรึงบอกเหนื่อยนี่นาขึ้นรถเมล์ตอนนี้มันก็คนแน่นไม่ได้นั่งหรอกนั่งแท๊กซี่ไปแหละกรูออกเอง" ... ไม่รู้สินะความรู้สึกแวบแรกที่ได้ยินประโยคเมื่อกี้รู้สึกหัวใจตัวเองเต้นไม่เป็นจังหวะเลยในใจมันสั่นๆบรรยายความรู้สึกไม่ถูก..รู้สึกดีมั้ง... รู้สึกดีที่มีใครซักคนแสดงออกว่าเค้าแคร์เรา แอบเหลือบมองไปทางมันก็เห็นมันนั่งเหม่อออกไปนอกกระจกหน้าต่างรถพึมพัมฮัมเพลงอะไรไม่รู้เบาๆพอมันหันกลับมาเราก้หันหน้าหนี..เหอๆ พอมาถึงม.เกษตรก็นะตามธรรมเนียมแหละซื้อกระทงมาแล้วก็ลอยเราเองก็ไม่เคยได้ลอยกระทงกับเค้าซักปีก็เลยไม่รู้ว่าต้องทำไงมั่งเหลือบหันไปมองทางไอ้ต่อ..มันก็คงไม่ต่างกันน่ะดูเงอะๆงะๆแต่ก็ผ่านไปได้ด้วยดี แสงเทียนจากกระทงส่องสว่างไปทั่วสระเลยถึงจะจ้าแต่ก็สบายตาไม่รุนแรงเหมือนแสงจากหลอดนีออนยืนดูกระทงตัวเองอยู่พักนึงก็ปวดฉี่เลยจะไปหาห้องน้ำเข้า "ไปฉี่ก่อนนะเดี๋ยวมา" บอกมัน "อืมกรูรออยู่นี่อ่ะรีบมานะ" ก็ฉี่อะไรเรียบร้อยละตอนล้างมือทำน้ำเปียกกางเกงแฉะเลยต้องเอาโทรศัพท์กระเป๋าเงินออกมาแล้วถือไว้ไม่งั้นเดี๋ยวชื้นไปหมดพอตอนเดินจะกลับไปหาไอ้ต่อก็นึกขึ้นได้ใจหายแวบเลยลืมโทรศัพท์ไว้ในห้องน้ำเลยรีบวิ่งกลับไป มองหาอยู่พักใหญ่ก็ไม่เจอก็นะคนเข้าออกเยอะแยะคงมีใครเก็บไปแล้วพอกำลังจะเดินออกมาก็เจอผู้ชายคนนึงผมสั้นๆเสื้อยืดสีน้ำตาลกางเกงยีนต์รองเท้าแตะ อายุน่าจะพอๆกับเราแหละยืนอยู่หน้าห้องน้ำท่าทางคงดูเราตอนหาของอยู่ตลอด "หาของอยู่เปล่าครับ" เค้าถาม "อ่า..ใช่ครับลืมโทรศัพท์ไว้" ก็ไม่รู้จะปฏิเสธทำไมนี่นะ "อันนี้รึเปล่า ?" เค้าหยิบออกมาจากกระเป๋ากางเกงให้ "หะ..คุณเก็บได้เหรอ...ขอบคุณมากๆครับ"ผมพูดแล้วก็ยื่นมือไปรับกลับมา ขอบคุณสวรรค์ N72 ของลูกยังอยู่ดีไม่บุบสลาย... "ทีหลังระวังๆนะนาย..ไปละ" คนดีแฮะ...เหอๆ ขอบคุณนายคนนั้นอีกครั้งด้วยนะครับที่เก็บโทรศัพท์ไว้ให้ถ้านายได้เข้ามาอ่าน ก็รีบๆกลับมาเจอไอ้ต่อยืนกินลูกชิ้นรอพอมันเห็นหน้าก็เอาเลย.. "นึกว่ามรึงโดนฉุดไปแล้ว" ปากเรอะนั่น... "เออลืมโทรศัพท์ไว้ในห้องน้ำดีนะมีคนเก็บไว้ให้..กลับกันยัง" ตัดบทชวนกลับทันทีเหนื่อยมากไม่ไหวแล้ว ก็ตกลงกลับมันก็พาขึ้นแท๊กซี่อีก "ซอยXXXครับ" แหมมันบอกแทนเลยวุ้ย.. "แล้วมรึงกลับไงอ่ะคนละทางกับบ้านกรูเลยนะ" ไม่ได้เป็นห่วงนะแค่สงสัย "เออน่ะ เมิงหลับไปก่อนเลยก็ได้เดี๋ยวถึงแล้วกรูปลุก" ประโยคนี้มันชวนแสลงใจให้คิดถึงเรื่องคืนนั้นจริงๆ พอมาถึงบ้านเราก็ลงจากรถคิดว่ามันคงนั่งไปต่อเลยกำลังจะชะโงกหน้าไปบอกมันให้กลับบ้านดีๆที่ไหนได้ดันจ่ายเงินแล้วเปิดประตูลงตามมา "เมิงลงมาทำไมเนี่ย..." มีโวยสิแบบนี้ "ใจคอจะไม่ชวนกรูเข้าบ้านเลยเหรอไง" สำคัญเหรอ? "เชี่ยยย..แม่กรูอยู่" อันนี้เรื่องจริง "กรูแค่ไปกินน้ำไหว้แม่เมิงเข้าห้องน้ำแล้วก็กลับ..ไม่ได้เหรอไง" ให้มันจริงเถอะมึ๊งงงงง "เออๆๆแค่นั้นแน่นะ" ตัดปัญหา พอมันเข้ามาในบ้านปุ๊ปแม่กำลังนั่งดูทีวีอยู่รอลูกชายกลับมาหันมาเจอก็ดีใจเจอเพื่อนลูก...เหอๆแม่จ๋าลูกกดดันมากๆ... "ไงลูกวันนั้นขอบใจนะพาไอ้พลาดมันมาส่งบ้าน..มันก็เมาจนไม่รู้เรื่องเลยถ้าไม่ได้หนูก็ไม่รู้จะไปตกหล่นทีไหนแล้ว" ตกลงวันนั้นแม่กรูสมรู้ร่วมคิดเหรอเนี่ย... "วันนี้ไปลอยกระทงมาครับแม่" มันก็ว่าไปเราก็เดินไปเทน้ำกิน "ไงคืนนี้ไม่มีรถกลับแล้วต่อขอนอนนี่ได้มั้ยครับ" พรวดดดดดดดดด!!! สำลักน้ำทันที อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก... แมร่งมัดมือชกนี่หว่า แม่จ๋าแม่ปฏิเสธทีช่วยลูกด้วย ส่งสายตาวิงวอนแม่สุดชีวิต "เอาสิจ๊ะลูกดึกแล้วกลับลำบากนอนนี่ไปก่อนแหละ..." T^T แม่นะแม่..... เดี๋ยวขอตัวไปกินข้าวก่อนแม่ค้อนใส่แล้วไงเดี๋ยวมาเล่าต่อนะคับ แก้ไขเมื่อ 20 พ.ย. 49 23:01:26 จากคุณ : พลาดไปแล้ว (เอวาเอามาลงให้) (Evageline A.K. Mcdowell) - [ 20 พ.ย. 49 22:59:05 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อ่ะไงก็ต่อเรื่องคืนวันลอยกระทงเลยแล้วกันนะ หลังจากที่โดนมัดมือชกจนมันได้นอนค้างที่บ้าน(ร้ายนักนะเมิง)ก็หมดทางขัดขืนมันเล่นเข้าทางแม่นี่หว่าจะไปสู้อะไรมันได้ขืนไล่มันกลับไปแล้วบอกเหตุผลกับแม่ไปตรงๆก็กลัวจะกำพร้าแม่กระทันหัน "นอนเหอะเมิง..กรูง่วงแล้ว" มันพูดแล้วดึงแขนให้พาขึ้นห้อง "เมิง..เมิงนอนบนห้องไปนะเดี๋ยวกรูนอนโซฟาข้างล่างเอง" ทางรอดสุดท้าย "จะมานอนโซฟาทำไมล่ะเอ๊ะลูกนี่..เพื่อนมาก็นอนกับเพื่อนไปสิจะเรื่องมากทำไมนักหนาใช่มั้ยลูกต่อ" เหอะ..แม่กรู..รักกันมากใช่มั้ยยยย..เอามันเป็นลูกเลยซี๊...T^T "ใช่ครับงั้นเดี๋ยวต่อกับพลาดขึ้นไปนอนแล้วนะครับเดี๋ยวตื่นไปเรียนพรุ่งนี้ไม่ไหว" พอมันพูดจบเราก็โดนกึ่งดึงกึ่งลากขึ้นบันใดไป พอประตูห้องปิดลงเท่านั้นแหละมันกดล๊อกแถมลงกลอนอีกต่างหาก "อึ้ยยย..เมิงจะล๊อกทำไม" ต้องโวยแล้วล่ะ.. มันไม่ตอบแต่เดินมาโถมกอดแล้วล้มตัวลงไปนอนทับเราบนเตียงเลย "เฮ้ย..อย่านะเมิงกรูร้องจริงๆนะ" ดิ้นสุดชีวิต "อย่าดิ้นดิเมิงนอนคุยกันดีๆได้มั้ย" มันถามหมือนกับที่มันทำอยู่เนี่ยเรียกว่านอนคุยดีๆ.. "เมิงปล่อยกรูดี้..กรูอึดอัดไม่ชอบนะเว้ยแบบนี้" ยังดิ้นไม่เลิกแต่แรงแมร่งโครตเยอะ เหอๆ ไม่รอดแน่กรู "เมิงสัญญาก่อนว่ากรูปล่อยแล้วเมิงจะไม่ลุกหนี" จำเป็น ? "เออๆๆๆ กรูไม่หนีๆ" พอพูดแล้วมันก็ปล่อยไหลตัวลงไปนอนข้างๆรู้สึกโล่งอกขึ้นมาทันที(ตัวหนักอิ๊บอ๋าย)ตอนแรกกะจะลุกพรวดแล้ววิ่งหนีลงไปข้างล่างเลยแต่คิดดูดีๆแล้วขืนมันจับได้นี่เสียตัวแน่ๆเลยนอนต่อไปแบบเกร็งๆ "เมิงกรูให้" มันหยิบกล่องเล็กๆออกมาจากเป้มัน รับมาแบบงงๆอ่ะพอเปิดดูก็เจอกระเป๋าตังค์ที่ยืนดูอยู่เมื่อตอนกลางวันที่จตุจักรแต่ปลงด้วยราคาเลยไม่ได้ซื้อ "เมิงอยากได้นี่กรูรู้..เห็นเมิงจดๆจ้องๆอยู่ตั้งนานกรูเลยซื้อให้" รู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรมาจุกที่คอน่ะพูดอะไรไม่ออกเลยได้แต่นิ่งอึ้งไป มันก็พูดอะไรมาอีกหลายอย่างนะแต่ฟังไม่ได้ศัพท์เลยในหูในหัวมันมีแต่ประโยคเมื่อครู่ของมันก้องอยู่ตลอดพอตั้งสติได้ก็เอากระเป๋าใส่กล่องแล้วยื่นคืนมัน "เมิงเอากลับไปเถอะ..กรูรับไว้ไม่ได้หรอก" ยื่นคืนให้มัน "ทำไม..กรูชอบเมิง กรูซื้อให้เมิง ทำไมเมิงจะรับไว้ไม่ได้" มันไม่ยอมรับกลับไป "เพราะกูไม่ได้ชอบเมิง..กรูไม่อยากจะเอาเปรียบเมิง" ยังยืนยันเหมือนเดิม มันเงียบไปนานทีเดียว..เป็นความเงียบที่อึดอัดมากเราก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อไปดีน่ะเพราะประโยคสุดท้ายมันก็มีความหมายเบ็ดเสร็จในตัวมันแล้ว "เมิงไม่ต้องซื้ออะไรให้กรูหรอกเมิงเองก็ไม่ได้บ้านรวยอะไร" บอกมันด้วยความหวังดี "กรูรักเมิงน่ะอะไรที่ทำให้เมิงมีความสุขกรูก็ทำให้ได้.." ว่าแล้วเมิงต้องตอบแบบนี้ "งั้นถ้ากรูบอกให้เมิงเลิกยุ่งกับกรูอ่ะ.." อ่ะ..กลั้นใจทำใจร้ายอีกหน่อย ....เงียบไปนานพอควร..... "กรูไม่ดีตรงไหนเหรอ.." เสียงของมันที่ถามคำถามนี้ออกมามันฟังดูต่างไปจากทุกทีที่เคยได้ยิน "มรึงไม่ได้มีอะไรไม่ดีอ่ะ.." ก็ตอบไปตามจริง "แล้วทำไมเมิงไม่ชอบกรูล่ะ" ...พูดไม่ออกเลย นั่นสิ..ทำไมเราถึงไม่ชอบมัน ถ้าเป็นเพราะเรื่องราวในอดีตมันก็ผ่านพ้นไปหมดแล้วตัวเราเองก็ลืมไปหมดจนไม่รู้สึกอะไรแล้ว ชอบใครอยู่มั้ยตอนนี้..ก็ไม่มี แล้วทำไมกันล่ะ..ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกัน "ต่อ..ทำไมเมิงชอบกรูล่ะ" ถามมันดูแค่อยากรู้น่ะ... "กรูไม่รู้.. กรูไม่เคยชอบผู้ชายคนไหนเลยนะ จนมาเจอเมิง" ได้ยินแบบนี้ก็เขินไปสิ...เหอๆ "เมิงคงลืมไปแล้วมั้ง..วันแรกที่เจอกันน่ะ กรูนั่งอยู่ข้างๆเมิง กรูไม่มีปากกาเลคเชอร์ไม่ได้ เมิงเห็นเลยให้กรูมาแท่งนึง" โห..มันยังจำเนอะ... "ตอนนั้นน่ะกรูยังไม่สนิทกับใครซักคนพอเห็นเมิงมีน้ำใจให้แบบนั้นกรูก็พยายามจะตีสนิทด้วย กรูพยายามมองหาเมิงในคลาสแล้วไปนั่งข้างๆทุกครั้ง กรูแอบนั่งกินข้าวอยู่ข้างหลังเมิงแทบทุกวัน และเมิงคงไม่รู้หรอกว่ากรูแอบตามไปส่งเมิงถึงบ้านทุกวัน" เหอๆพูดตามตรงว่าไม่เคยสังเกตุเลยนะนั่น... "จนรู้ตัวอีกที..กรูก็ขาดมรึงไม่ได้แล้ว" "แต่เมิงก็ไม่เคยสนใจกรูเลย..เมิงทำเหมือนไม่มีกรูในสายตา กรูเลยพยายามหาเรื่องเมิงจนเมิงเกลียดขี้หน้า แต่อย่างน้อยกรูก็ดีใจลึกๆที่คราวนี้เมิงจะจำกรูได้ซักที" มันพูดจบแล้วห้องก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้งเราก็พูดอะไรไม่ออก มีหลายสิ่งหลายอย่างมากมายที่อยากจะพูดอยากจะถามไอ่ต่อแต่สิ่งเหล่านั้นกลับตีกันวุ่นวายอยู่ในหัวจนลำดับออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ นี่เรากำลังสับสนอะไรอยู่กันแน่... "พลาด..กรูกอดเมิงได้มั้ย" มันพูดแล้วเขยิบมาชิดทันทีเหอๆ.. ปากว่ามือถึงดีจริงๆ "เหอะกูกลัว..เดี๋ยวเมิงปล้ำกรูอ่ะกรูสู้แรงเมิงไม่ได้หรอก" รู้สึกงั้นจริงๆนะ "กรูไม่ทำกรูสัญญา.." แหม๊...เมื่อตอนอยู่หน้าบ้านเมิงก็สัญญาอะไรไว้..ไอ้เด็กเลี้ยงแกะ "เออๆ..เมิงไปปิดไฟก่อนดิกรูอยากนอนแล้ว" ยอมๆมันหน่อยก็ได้ฟะ.. พอไฟมืดลงพักนึงก็รู้สึกถึงไออุ่นของตัวมันที่ล้มตัวลงนอนข้างๆแขนข้างนึงของมันสอดเข้ามาใต้ลำตัวส่วนอีกข้างก็พาดไว้บนอกเราแล้วกอดกระชับเอาไว้ลมหายใจอุ่นๆของมันกระทบต้นคอเบาๆจนขนลุก.. อุ่นดีนะในคืนอากาศเย็นๆอย่างคืนนี้.. "กรูดีใจนะที่เมิงยอมออกมากับกรูวันนี้" มันกระซิบข้างหู "ก็เมิงขู่กรูนี่" ก็มันจริงนี่หว่า.. "งั้นวันหลังกรูจะขู่เมิงอีก.." เวร...T^T หลังจากนอนไปได้พักนึงไอ้นี่เริ่มไซร้ซอกคอแถมมือเป็นปลาหมึกอีกเลยอัปเปหิมันไปนอนพื้นจนเวลาประมาณตีห้ามันก็มาปลุก.. "กรูกลับก่อนนะ..เดี๋ยวต้องกลับไปเตรียมเสื้อผ้าไปเรียนวันนี้" ลงมาเปิดประตูรั้วส่งมันพอขึ้นมาบนห้องก็ตาสว่างนอนไม่หลับละกำลังจะเปิดคอมก็เจอกล่องกระเป๋าตังค์วางอยู่บนโต๊ะคอมมีโน๊ตเล็กๆแนบไว้ด้วย "เอาไปแหละ กรูให้เมิง" นึกว่ามันจะเขียนอะไรน่าประทับใจกว่านี้ได้ซะอีก เฮ้อออ.... สำหรับใครที่อ่านเรื่องตอนนี้แล้วคิดว่าไอ้ต่อจะประพฤติตัวดีขึ้น..เดี๋ยวจะมาเล่าวีรกรรมที่มหาลัยเมื่อวานนี้ให้ฟังบางทีอาจจะเปลี่ยนความคิด..เหอๆ แก้ไขเมื่อ 20 พ.ย. 49 23:06:12 จากคุณ : พลาดไปแล้ว (เอวาเอามาลงให้) (Evageline A.K. Mcdowell) - [ 20 พ.ย. 49 23:04:58 ]

ความคิดเห็นที่ 18 มานก๊ยัง งงๆ - -" จากคุณ : Miss_ลิลลี่สีขาว - [ 21 พ.ย. 49 15:40:31 ]

ความคิดเห็นที่ 19 อ่านบันทึกyy ของผมดูบ้างคับ http://www.pantip.com/cafe/siam/topic/F4894112/F4894112.html จากคุณ : มิ๊กกี้เมา - [ 21 พ.ย. 49 16:38:37 ]

ความคิดเห็นที่ 20 อ่านแล้วทำให้คิดถึงเรื่องของตัวเองสมัยเรียนมหาลัย ความทรงจำสีม่วงจางๆ ลอยกรุ่นอยู่รอบตัว มันนานมากแล้วแต่ก็นึกขึ้นได้เพราะอ่านกระทู้นี้แหละ จากคุณ : =SILVER EYE= - [ 21 พ.ย. 49 17:54:26 ]

ความคิดเห็นที่ 21 วาร์ปมาลงชื่อให้คับ จากคุณ : warpboyza (warpboyza) - [ 21 พ.ย. 49 20:03:58 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ขออ่านด้วยคน น่ารักดีอ่ะ จากคุณ : i can't do it !! - [ 22 พ.ย. 49 09:00:38 ]

ความคิดเห็นที่ 23 รอตอนต่อไปค่ะ หนุกดี จากคุณ : AlwaysSmiles - [ 22 พ.ย. 49 12:10:29 ]

ความคิดเห็นที่ 24 อ่านไปขำไป ชอบวิธีเล่าเรื่องอ่ะ แต่เศร้าใจของดี ๆ จากชะนีไปหมดแล้วอ่ะ จากคุณ : PP (Fieldy) - [ 23 พ.ย. 49 06:31:08 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ขอบคุณทุกกำลังใจที่ยังตามลุ้นและเชียร์ไอ้ต่อ (T^T)อย่างอุ่นหนาฝาคั่งนะครับ (ตกลงมันกลายเป็นพระเอกไปแล้วเหรอ..ฮึ?) ก็ตามที่ค้างเอาไว้เมื่อวานนี้น่ะถ้าใครเห็นว่าไอ้ต่อดูเหมือนจะทำตัวดีขึ้นน่าสงสารซะเหลือเกิ๊นน..หึหึ คุณคิดผิด หลังจากมันกลับไปตอนตีห้าเราก็เปิดเน็ทเช๊คเมล์แล้วก็มาอัพกระทู้อะไรไปตามเรื่องอ่ะ(แอบย้ายของจากกระเป๋าตังค์ใบเก่าเข้าใบใหม่ด้วย..เหอๆ แอบเห่อนิดนึง)พอประมาณซักเกือบๆแปดโมงก็ได้เวลาออกไปมหาลัยฯ พอถึงมหาลัยฯกำลังเดินไปที่ตึกคณะเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น..(เอาเข้าจริงก็พอเดาออกล่ะว่าใครโทรมา)พอหยิบมาดูเหอๆ..เช้าๆแบบนี้ขอตรูอยู่อย่างสบายๆหน่อยนะโทษทีไอต่อตรูไม่รับสายเอ็งหรอกว่าแล้วก็กดตัดสายทิ้งสบายใจไปได้แป๊ปเดียวก็มีข้อความเข้ามา "ถ้าเมิงไม่รับสายนะกรูจะส่งแมสเซจเล่าเรื่องคืนนั้นไปให้คนทั้งคณะเลยไม่เชื่อเมิงลองดูสิ" ไอ้..ไอ่..ไอ้นิสัยไม่ดี...T^T แป๊ปเดียวมันก็โทรมาอีกคราวนี้ก็จำใจรับสายน่ะนะปุ่มโทรศัพท์ดูมันจะแข็งเหลือเกินกว่าจะกลั้นใจกดลงไปได้ "ฮัลโหล มีเชี่ยอะไรครับ" ทักทายพอเป็นพิธี "มาหากรูหน่อยดิที่โรงอาหาร" เนี่ยนะธุระ ? "ไปทำไม..ไม่เอ๊ากรูจะไปฟุบงีบหน้าคณะ" ง่วงอ่ะนอนน้อยเมื่อคืน "จะมาไม่มา..." น้ำเสียงบ่งบอกเป็นนัยยะว่าอย่าขัดขืนนะเมิง...T^T กดวางสายไปแบบเหนื่อยอกเหนื่อยใจสุดท้ายก็ต้องพาตัวเองมายืนสะโหลสะเหลอยู่ที่หน้าโรงอาหารจนได้กวาดสายตามองหาอยู่ครู่นึงก็เจอมันนั่งอยู่ที่โต๊ะท้ายสุดในมุมหลืบเร้นลับมาก(ไปทำไรตรงนั้นฟะ)เลยก้าวเท้าเดินไปหามัน "มีไรเมิง" ยืนค้ำหัวมันแล้วถาม "นั่งเด่ะ.." มันพูดแล้วก็บุ้ยหน้าให้นั่งลง..แหมเมิงไอ้ผู้มีอิทธิพลนอกรัฐธรรมนูญ ก็นั่งแบบงงๆว่ามันเรียกมาทำไมมองสำรวจไปบนโต๊ะมีข้าววางอยู่จานนึงราดผัดผักกับไข่ดาวและน้ำหนึ่งขวด "ข้าวใคร..?" ถามมันหน่อยดิ๊ "ของเมิงอ่ะกินซะกรูรู้เมิงไม่ค่อยกินข้าวเช้า" อ้าว..อ้าว... "ไม่อ๊าวว..กรูไม่หิว" ความจริงเกลียดผักมากๆไม่กินผักเลย "เมิงต้องกินว่ะ.." ดูมัน "ม๊ายยย...!!!" ก็เกลียดผักอ่ะตั้งแต่เล็กจนโตแม่ก็ไม่เคยบังคับให้กินแล้วนี่เขียวมาเต็มจานเลยจะกินเข้าไปได้ยังไงฟะเนี่ย... "เมิงจะกินไม่กิน" พอได้ยินคำนี้แล้วรู้สึกถึงลางร้าย มันพูดแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงเปิดหน้าจอโชว์ให้ดูแสดงให้เห็นถึงข้อความเตรียมพร้อมส่งจ่าหน้าหมายเลขถึงเพื่อนๆนับสิบคน...ฉิบหายแล้วไง... แค้นจนตัวสั่นแต่ก็ทำอะไรมันไม่ได้จำใจตักผักเข้าปากพยายามเคี้ยวแบบไม่หายใจไม่ให้ได้กลิ่นกลั้นใจกินจนผ่านไปเกือบครึ่งรู้สึกเหมือนจะอ๊วกออกมาซะให้ได้ทรมานมากๆน้ำตาคลอมองหน้ามันแบบขอความเห็นใจสุดๆ "กรูกินไม่ไหวแล้ว..พอเถอะนะ..ขืนกินอีกกรูแหวะแน่เลย" ฟังดูน่าสงสารมะพูดไปน้ำตาก็ปริ่มๆ "ถ้าเมิงแหวะกูจะสั่งมาใหม่อีกจานเลยเอาสิ" ไอ้เจี้ย !! T^T ยี่สิบนาทีแห่งความทรมานผ่านพ้นไปในที่สุดผัดผักนรกก็ผ่านคอลงกระเพาะไปจนหมดซัดไข่ดาวล้างปากแล้วกระดกน้ำจนเกือบหมดขวดก่อนจะมองหน้ามันด้วยสายตาพยาบาทอย่างแรงมันมองแบบไม่ยี่หระแล้วพูดออกมาหน้าตาเฉยมาก "เมิงไม่ชอบกินข้าวเช้าอ่ะ..เลยเป็นโรคกระเพาะกรูเห็นขวดยาในห้องเมิง.." ตาดีนักนะเมิง.. "เมิงเลยมาบังคับให้กรูกินงั้นเส่ะ..บังคับกันไม่พอเมิงยังไม่สนเลยเหรอว่ากรูชอบกินอะไรไม่ชอบกินอะไรอ่ะ..หรือเห็นกรูทรมานแล้วเมิงสะใจหา..?" อารมณ์เสียจริงๆนะเนี่ย "กินของพวกนี้แหละดีแล้วเมิงไม่ยอมกินผักเดี๋ยวก็ไม่สบายง่าย" ตกลงเมิงเป็นพ่อกรูแล้วใช่มะเนี่ย.. "ก็กรูไม่ชอบ" ไงล่ะ..ปากยังเก่งเหมือนเดิม "เดี๋ยวเมิงชอบแน่เพราะกรูจะให้เมิงกินแบบนี้ทุกวันเลย" ใครก็ได้ช่วยตรูด้วยยยย วันจันทร์ทั้งวันมันก็ตามติดแจแทบจะเหมือนตัวติดกันขนาดไปฉี่มันยังตามไป(จะบ้าตาย)จนแอบหนีมันมาอยู่เงียบๆคนเดียวได้(เข้าเพลงพี่เบิร์ดเลยนะเนี่ย หุหุหุ)ครู่หนึ่งตอนเที่ยงๆอ้างว่าอาจารย์เรียกพบเลยหลบออกมาสำเร็จ มานอนฟุบอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนหลังคณะเช่นเคยเหนื่อยง่วงมากตาปรือจนจะลืมไม่ขึ้นพอกำลังจะเคลิ้มๆหลับเสียงโทรศัพท์ก็ดังอีก..(คิดในใจเมิงเอาอีกแล้ววว...)แต่พอดูเบอร์ไม่ใช่เบอร์มันแฮะ..เบอร์ตู้ก็ไม่ใช่เลยกดรับสาย "ฮัลโหล.." พูดไปแบบงัวเงีย "ฮัลโหลนาย..นี่เราคนที่เก็บโทรศัพท์นายได้น่ะ" O_๐!!! สะดุ้งเฮือกผลุดจากที่ฟุบๆอยู่เป็นนั่งตัวตรงทันที..เอาเบอร์กรูมาจากไหนฟะ.. "ขอโทษนะเราแอบยิงเบอร์นายเข้าเครื่องมาตอนดูนายหาโทรศัพท์อยู่ในห้องน้ำน่ะ" อ่ะนะ..คนเรา "อ่า ครับ..แล้วมีอะไรให้ช่วยเหรอครับ" จะมาขอค่าน้ำใจไม่มีนะเฟ้ยจน.. "เปล่าหรอกลองโทรมาเฉยๆนายชื่ออะไรน่ะ..แล้วเรียนที่ไหนเหรอ" ไรฟะถามไมเนี่ย... "พลาดครับเรียนที่XXX" บอกก็ได้ "เราแบ๊งค์ (นามสมมุติ) อืม..วันพฤหัสนายว่างมั้ย" "เราเรียนอ่ะครับจนถึงบ่ายสอง" ก็ตอบไปตามจริง "อืมงั้นบ่ายสามเจอกันนะที่เมเจอร์รัชโยธิน" เฮ้ยย..ง่ายๆเงี้ยเลยเหรอ "เอ้ยย..เดี๋ยวๆครับ จะไปทำไมเหรอ" มึนมากๆตอนนี้ "อุตส่าห์เก็บโทรศัพท์ไว้ให้นายก็เลี้ยงหนังเราซักเรื่องดิ" เอ่อ..เอาเงินไปได้มะ150แล้วไปดูเอง. "คือ.." พูดไม่ออก "โอเคนะเจอกัน" แล้วสายก็ตัดไปทุกอย่างตกอยู่ในความสงบเหลือเกย์คนนึงกับลมหนาวเบาๆที่พัดใบไม้แห้งปลิวผ่านตัวไป... แป๊ปเดียวโทรศัพท์ก็ดังอีกด้วยอารามคิดว่าคนชื่อแบ๊งค์เมื่อซักครู่โทรมาเลยรีบรับสายจะพูดให้รู้เรื่องแต่ทว่าคำแรกที่ได้ยิน.. "เมิงอยู่ไหน.."...ซวยละตรู เย็นวันนั้นตอนกลับมามันก็ทู่ซี้ตามมาส่งตอนนั่งบนรถเมล์กระเป๋ามาเก็บเงินมีการทำฟอร์มจะออกให้แต่ไม่มีเศษตังค์สุดท้ายก็ให้เราออกให้พอหยิบกระเป๋าตังค์ออกมาไอ้นี่หน้าบานเลย "เอามาใช้ด้วยเหรอ" ปากยื่นปากยาวมาเชียว "อืมดีกว่าทิ้งไว้ให้ฝุ่นจับ" ความจริงก็ชอบอ่ะ..เหอๆ "ดีๆ..เวลาเมิงหยิบมาใช้คิดถึงกรูด้วยนะ" หลุดขำออกมาเลยนิดนึง...ไอ้เสี่ยวเอ้ย... อมยิ้มกับคำพูดมันไปตลอดทางบนรถพอหันไปมองมันก้เจอว่าสัปหงกไปซะแล้วตัวมันเองก็คงจะเพลียไม่แพ้เราล่ะมั้งนอนดึกพอกันแถมยังตื่นเช้าอีกนี่นาแอบมองหน้ามันตอนหลับประกอบกับนึกถึงคำพูดคำจากวนประสาทของมันเมื่อกี้นี้แล้วก็รู้สึกว่าบางทีมันก็ดูน่ารักดีเหมือนกันนะ(แค่น่ารักนะ.เหอๆ) พอมาถึงหน้าบ้านไอ้นี่เริ่มมาไม้เดิม.. "กรูขอเข้าไปเข้าห้องน้ำหน่อยดิ" นั่น..เอาแล้วไง "ไม่..เมิงเยี่ยวข้างทางเนี่ยล่ะ.." กรูไม่หลงกลเมิงรอบสองหรอกเฟ้ย.. "กรูหิวน้ำด้วย..นะเมิงนะ" อ้างอีก "เดี๋ยวกรูเอาน้ำออกมาให้เมิงแดกหน้าบ้านเนี่ยล่ะ" เอาสิไงกรูก็ไม่ให้เมิงเข้า เสียงประตูบ้านเปิดเริ่มสังหารณ์ใจไม่ดีและมันก็เป็นความจริง... "อ้าวมายืนคุยกันทำไมหน้าบ้านลูกแดดร้อนเข้ามาก่อนมา..มาๆ.." แม่อ๊ะออกมาทำไม!!! T^T "ดีค้าบแม่วันนี้แม่แต่งตัวสวยจังเลยจะไปงานไหนเหรอคับ" ระบบสอพลอ ออโต้ทำงานทันที "อู้ย..อย่ามาแกล้งยอคนแก่เลยแม่ก็แต่งแบบนี้อยู่บ้านเนี่ยล่ะสวยตรงไหน" คำพูดกับสีหน้ามันไม่ตรงกันเลยนะเจ๊.. "ก็แม่สวยอยู่แล้วจะแต่งไงก็สวยครับ..บลาๆๆ" สารพัดมันจะหามาพูด ปล่อยสองคนนั้นเค้ามีความสุขกันไปเราก็เดินไปเทน้ำกินมองไปทางมันแบบหมั่นใส้ไหนเมิงบอกปวดฉี่ไงไอ้เวง...จ้อลืมโลกเลยนะเมิง "แม่คับเดี๋ยวต่อไปให้พลาดมันสอนใช้โปรแกรมพิมพ์งานหน่อยนะครับ..ไปเว้ยกรูอยากเรียนแล้ว" มันหันมาพยักหน้าหา..เหอๆสำลักน้ำเลยเชี่ยนี่เอาอีกแล้ว โดนกึ่งลากกึ่งดึงมาบนห้องพอประตูปิดก็เตรียมใจแล้วล่ะว่าโดนแบบคราวที่แล้วแหงๆหลับตาปี๋ตัวเกร็งเลยแต่ก็นะเกร็งตัวตั้งนานทำไมมันไม่โถมมาซักทีเนี่ย..พอลืมตามองก็เจอมันยืนยิ้มอยู่ "เมิงไม่ต้องกลัวขนาดนั้น..กรูไม่ทำอะไรเมิงหรอก กรูแค่อยากอยู่กับเมิงแบบส่วนตัวบ้างเท่านั้นเอง" อืมดูจากสีหน้าท่าทางแล้วไม่มีแววหื่นพอจะไว้วางใจได้เลยเดินเอาหนังสือไปวางไว้ที่โต๊ะกำลังจัดๆอยู่มันก็เดินมากอดจากข้างหลังแล้วเอาจมูกมาหอมไปที่ผมกลางหัว "ทะลึ่งแล้วเมิง..ปล่อยเลย" ต้องตัดไฟแต่ต้นลม..เหอๆเดี๋ยวเกิดอารมณ์ตามแล้วจะยุ่ง "กรูไม่ปล่อย.." กอดแน่นกว่าเดิมอีก "ปล่อยย..กรูอึดอัดจะจัดของ" ดิ้นอ่ะแต่สู้แรงมันไม่ได้ "เมิง..กรูมานั่งเล่นห้องเมิงบ่อยๆได้มั้ย" พูดเหมือนเป็นห้างเลยนะเมิงมานั่งลงนั่งเล่น "มาทำเจี้ยอะไร.. บ้านเมิงก็มี" ออกแนวไล่ "คือเมิงจะมาบ้านกรูเหรอ" เจี๊ยกกกกก .. เข้าใจไรผิดมั้ยเอ่ย "...." พูดไรไม่ออก "นะ..กรูอยากอยู่กับเมิงกอดเมิงได้แบบไม่ต้องกลัวใครเห็นแบบนี้น่ะ" พูดแล้วก็เอาจมูกมาดุนๆไซร้ที่ผม "เมิงไม่ใช่แฟนกรูนะ.." อาจจะดูโหดร้ายแต่ต้องพูดให้มันรู้สึก "กูรู้.." เสียงอ่อยไปทันที "เมิงต้องสัญญาว่ามาแล้วจะไม่ทำอะไรกรู..แบบคืนนั้น" เฮ้อ...ใจอ่อนน่ะ หน้ามันยิ้มทันทียิ้มกว้างมากๆเหมือนเด็กดีใจที่ได้ของเล่นยังไงอย่างงั้นเรามองแล้วก็รู้สึกดีนะแล้วก็นึกตลกตัวเองในใจว่าทำไมต้องไปแคร์ไปยอมใจอ่อนอะไรกับมันขนาดนั้นด้วย... วันนั้นไอ้ต่อกินข้าวเย็นด้วยแล้วก็นั่งเล่นอยู่ในห้องจนถึงสองทุ่มกว่าๆก็กลับไป(โดนสารพัดทั้งกอดทั้งหอมพอลามปามจะไซร้ก็ถีบออกจนรู้สึกขึ้นมานิดๆว่ากรูคิดผิดมั้ยเนี่ยที่อนุญาติให้มันมา).. วันอังคารที่เพิ่งผ่านไปที่มหาลัยฯค่อนข้างวุ่นวายน่ะและมีเรื่องสำคัญเกิดขึ้นนิดหน่อยไว้เดี๋ยวจะมาเล่าต่อเหอๆ..เครียด... จากคุณ : พลาดไปแล้ว (เอวาเอามาลงให้) (Evageline A.K. Mcdowell) - [ 23 พ.ย. 49 14:16:21 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ติดตามๆ อิอิ รออ่านอยู่คับ จากคุณ : HanaToKaze - [ 24 พ.ย. 49 10:01:41 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ตายแร้นหลงเข้ามาอ่าน ยังกะซี่รี่ย์อ่ะ หนุกๆๆ ปกติขี้เกียจจัดไม่เคยอ่านอันไหนจบ อันนี้ชักติดแฮะ มาเร็วๆนะ รอๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : NiToRiA - [ 24 พ.ย. 49 14:27:53 ]

ความคิดเห็นที่ 28 อ้าวยังไม่มาเล่าต่ออ่ะ รออ่านอยู่นะ จากคุณ : Fieldy - [ 24 พ.ย. 49 18:55:20 ]

ความคิดเห็นที่ 29 มาต่อละนะ คราวที่แล้วเล่าไปจนถึงเมื่อวันจันทร์ที่ผ่านมา วันอังคารที่ผ่านมาเป็นวันครบรอบหนึ่งสัปดาห์ที่เกิดเรื่องคืนนั้นขึ้นพอดีน่ะนะ ไม่คิดเหมือนกันว่าอะไรๆหลายๆอย่างจะเปลี่ยนแปลงไปได้มากขนาดนี้ในช่วงระยะเวลาสั้นๆ ในเช้าวันอังคารหลังจากยันตัวลุกจากที่นอนได้ก็อาบน้ำแต่งตัวออกไปมหาลัยฯพอขึ้นรถเมล์ได้ที่นั่งปุ๊ปเสียงโทรศัพท์ก็ดังทันทีพอดูเบอร์ก็พอคุ้นๆว่าเป็นของคนชื่อแบ๊งค์อะไรนั่นเลยรับสายกะว่าจะคุยให้รู้เรื่องน่ะ "ฮัลโหล.." รับสาย "ตื่นเช้านะนาย" เค้าตอบกลับมา "อืม..มีธุระอะไรเปล่าครับโทรมาแต่เช้าเลย" ถามดูก่อนเป็นมารยาท "ไม่มีอะไรหรอกโทรมาหาเฉยๆ.." ว่างมากเหรอไงหา ? "ครับเออนายคือเรื่องวันพฤหัสอ่ะครับที่นายนัด" อืม..เข้าเรื่องเลยแล้วกัน "ทำไมเหรอ" โดนถามกลับแบบทันควันเลย "คือว่า.." จะพูดไงดีฟะ "เอ้ย...นายแค่นี้ก่อนนะเดี๋ยวเราต้องออกไปวิ่งแล้วอ่ะไว้คุยกัน.." ว่าแล้วก็ตัดสายไป.. พูดกันไม่ทันรู้เรื่องเล้ยยย..พอเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงแล้วก็อดไม่ได้ต้องถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่.. วันนี้ก็ต้องเผชิญนรกที่โรงอาหารอีกเหมือนเดิม(คราวนี้ผัดผักบุ้งเขียวมาเต็มจานเลย)นึกถึงวันต่อๆไปแล้วก็อยากจะร้องให้..นี่แม้แต่ความสุขในการกินของตรูก็จะหดหายไปด้วยเหรอเนี่ย T^T "หมดแล้ว..พอใจเมิงยัง" พูดหลังจากกระเดือกคำสุดท้ายลงคอไปอย่างยากลำบาก "ดีแล้วเมิงหัดกินไว้..กินน้ำซะ" มันยื่นขวดน้ำให้ รับขวดน้ำจากมันมาอ่ะกระดกกินไปได้นิดนึงสายตาก็ดันไปสะดุดกับกลุ่มนศ.หญิงรุ่นน้องที่นั่งอยู่โต๊ะใกล้ๆถัดออกไปสองโต๊ะกำลังมองมาทางไอ้ต่อที่นั่งก้มหน้าก้มตาเล่นเกมในโทรศัพท์มือถืออยู่พอเห็นเรามองกลับไปก็รีบพากันหลบสายตามองไปทางอื่น "ต่อเมิงรู้จักน้องกลุ่มนั้นมั้ยอ่ะ.." ลองถามมันดูซิ๊ " รู้จักคนเดียวที่สวยสุดน่ะน้องแอม(นามสมมุติ)ดาวคณะบริหาร" มิน่าหน้าตาน่ารักดี นั่งอยู่ในโรงอาหารอีกครู่นึงก็ได้เวลาเข้าเรียนวันนั้นก็โดนตามแจทั้งวันเหมือนเคยจนตอนเที่ยงถึงได้เป็นอิสระเพราะมันโดนอาจารย์เรียกไปด่า 5 5 5 (แอบสะใจ)พอนั่งคุยกับเพื่อนไปได้พักนึงก็เกิดหิวน้ำเลยเดินไปซื้อพอจ่ายเงินอะไรเสร็จกำลังจะหันกลับก็เจอน้องแอมคนเมื่อเช้ายืนยิ้มอยู่..(แมร่งน่ารักฟ่ะ ขนาดตรูเป็นเกย์ยังแอบใจสั่นเลยเหอๆ..) "หวัดดีค่ะพี่" พูดแล้วก็ไหว้มารยาทดีแฮะ.. "หวัดดีคับ" รีบรับไหว้แทบไม่ทันเหอๆ.. "พี่สนิทกับพี่ต่อเหรอคะ..เห็นนั่งกินข้าวด้วยกัน" จะว่าสนิทก็ไม่เชิงน่ะ - -" "อืมก็ธรรมดาครับเรียนด้วยกันเฉยๆ" ความจริงมันมีอะไรลึกซึ้งกว่านั้นน้องแต่พี่บอกไม่ด๊ายย.. "ค่ะ..พี่คะหนูฝากนี่ให้พี่ต่อเค้าหน่อยนะคะ" พูดแล้วก็ยื่นถุงกระดาษใบเล็กๆให้ "อ่ะ..ได้ครับ" ก็รับมาอ่ะนะไม่รู้จะปฏิเสธน้องเค้ายังไง "ขอบคุณมากค่ะพี่..ส่งให้ถึงมือพี่ต่อเลยนะคะ" พูดจบน้องแอมก็เดินไปหาเพื่อนที่ยืนรออยู่แล้วก็พากันเดินหายไปจากตรงนั้นเหลือเกย์คนนึงกับถุงกระดาษยืนมึนงงอยู่.. ระหว่างทางเดินกลับก็แอบแวะไปที่โต๊ะหินอ่อนหลังตึกคณะที่เดิมแล้วก็นะ..ขอดู(เจือก)นิดนึงอ่ะว่ามันมีอะไรข้างในนั้นพออ้าถุงออกดูก็เจอกล่องของขวัญเล็กๆกล่องนึงกับการ์ดสีชมพูหวานแหววหนึ่งใบเลยหยิบการ์ดขึ้นมาอ่านดูข้างในมีลายมือของน้องแอมเขียนชื่อแล้วก็เบอร์โทรเอาไว้..เหอๆไอ้ต่อมันเนื้อหอมวุ้ย...แต่ถึงจะคิดแบบนั้นในใจก็ยังรู้สึกแปลกๆ นั่งมองการ์ดใบนั้นอยู่นานเลยทีเดียวล่ะ..ความรู้สึกในใจสับสนขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้แม้กระทั่งว่าตัวเองคิดอะไรอยู่กันแน่ตอนนี้ "ถ้าไอ้ต่อเป็นแฟนกับน้องแอม.." ในหัวเราตอนนั้นมันมีแต่คำนี้ดังก้องซ้ำไปซ้ำมา ชั่วแวบหนึ่งก็เหมือนเห็นภาพตัวเองเอาของไปให้ถึงมือมัน อีกวูบหนึ่งก็เห็นภาพตัวเองทิ้งของลงถังขยะไป อะไรกันแน่ที่ใจเราอยากทำตอนนั้น ไม่รู้ตัวเองทำไมต้องคิดมาก แค่เอาของไปให้มันก็จบแล้วนี่ ดีซะอีกถ้าเค้าเป็นแฟนกันมันจะได้เลิกมายุ่งกะเราซักที แต่ถึงอย่างนั้นทำไมถึงมีความคิดบ้าๆว่าไม่อยากเอาไปให้มัน... จู่ๆเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาตกใจมากสะดุ้งสุดตัวเลยพอดูเบอร์..เหอๆมันโทรมาจิกอีกแล้วเลยรับสายแล้วก็เดินไปหามันที่โต๊ะหน้าคณะ "ถุงไรอ่ะ..."มันถามตอนเห็นเราเดินมา หยุดคิดไปพักหนึ่งในที่สุดก็ตอบมันไป "ไม่มีอะไรหรอกของคนเค้าฝากไว้" เหอๆ..ทำไมถึงพูดไปแบบนั้นนะ...ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ.. เย็นวันนั้นมันก็มาขลุกอยู่ในห้องเหมือนเคยเราก็นั่งเช๊คอีเมล์ที่หน้าคอมมันก็นอนกลิ้งไปมาอ่านการ์ตูนบนเตียงเราก็เหลือบมองไปทางมันเป็นระยะๆนะด้วยความที่อยากจะพูดเรื่องบางเรื่องด้วยแต่ไม่รู้จะเริ่มยังไง.. "เมิงมานอนกะกรูดิ.." มันเรียก.. "อืม.." ก็ลุกไปนอนข้างๆมัน "ทำไมวันนี้เมิงว่าง่ายจังเนี่ย.." มันทำหน้าแบบงงมากๆแต่ก็เหมือนเดิมตะแคงตัวมากอดไว้ทันที ก็นอนนิ่งให้มันกอดไปพักนึงนะในที่สุดก็ตัดสินใจเรื่องบางเรื่องได้ "ไอ้ต่อ..เมิงเคยบอกกรูว่าเมิงไม่ได้เป็นเกย์ใช่มั้ย..." เหอๆกรุยทางไปก่อนแล้วกัน "...อืม ไม่ได้เป็นกับผู้ชายคนอื่นกรูก็เฉยๆกรูชอบเมิงคนเดียว" บ้า..กรูเขินนะ(หน้าแดงเลย) "งั้นเมิงก็ยังชอบผู้หญิงใช่มั้ย.." เริ่มเข้าเรื่อง "ก็ชอบ..ชอบดูชอบมองถ้าน่ารักๆสวยๆทำไมวะ.." "คือว่า.." พูดแล้วก็ลุกจากเตียงไปหยิบถุงกระดาษที่วางไว้บนโต๊ะมาให้มัน "น้องแอมเค้าฝากมาให้เมิง.." มันผลุดลุกจากเตียงมารับถุงไปแล้วก็เอาของข้างในออกมาดูเปิดการ์ดอ่านแล้วก็เก็บลงถุงเหมือนเดิม.. "เมิงรับฝากเค้ามาทำไม.." มันถามเสียงเครียด "..ก็เค้ามาฝากกรูให้เอามาให้เมิงนี่" กรูทำไรผิดเหรอ... "เมิงรู้ว่ากรูชอบเมิง..แต่เมิงก็ยังทำตัวเป็นพ่อสื่อพยายามจะผลักกรูไปให้คนอื่นอีกเหรอ.." มันขึ้นเสียงใส่ "ก็ถ้าเมิงมีแฟนเป็นผู้หญิงเมิงได้ใช้ชีวิตแบบผู้ชายธรรมดาเมิงน่าจะมีความสุขมากกว่าต้องมาคบหลบๆซ่อนๆกับกรูนี่..." เอาสิกรูก็ขึ้นเสียงกลับ "เป็นเกย์น่ะ..มันลำบากนะเมิงถ้าเลือกเกิดได้กรูก็ไม่อยากจะเป็นแบบนี้..กรูอยากรักใครได้เปิดเผยไม่ต้องมาหลบๆซ่อนๆแล้วกรูก็ไม่อยากจะเป็นคนที่ทำให้เมิงต้องมาเจอชะตากรรมแบบนั้นด้วย" มันเงียบฟังเราก็ใส่ยาวเลย "เมิงเป็นผู้ชาย..เมิงก็ไปมีชีวิตแบบผู้ชายเหอะ..อย่ามาจมกับกรูเลย.." วินาทีที่พูดคำนี้ออกไปไม่รู้ทำไมในหัวใจเหมือนโดนบีบมันปวดจนขาแทบจะทรงตัวยืนไม่ไหวเลย... ห้องตกอยู่ในความเงียบไปพักใหญ่ "แต่กรูเต็มใจ.." มันตอบกลับมา "หา.." มันว่าไงนะ.. "กรูไม่แคร์หรอก..ใครจะมองว่ากรูเป็นตุ๊ดเป็นแต๋ว เมิงไม่ได้บังคับให้กรูมาชอบเมิง เมิงไม่ผิดอะไร กรูเลือกเอง" มันพูดแล้วเดินมากอดเหอๆ..ดิ้นนิดนึงแต่สุดท้ายก็ยอมให้มันกอดไป "กรูไม่สนสายตาใครหรอก..แค่เมิงเข้าใจกรูก็พอ..." มันกอดเราแน่นชิดเข้าไปอีกรู้สึกได้ว่าตัวมันสั่นเล็กน้อย "เมิงไม่ชอบกรู..กรูไม่ว่าแต่เมิงอย่าบอกให้กรูไปชอบคนอื่นได้มั้ย...เมิงไม่รู้หรอกว่ากรูปวดใจแค่ไหน.." จากตัวที่สั่นเบาๆเมื่อกี้มันมากขึ้นจนกลายเป็นสะอื้นน้ำตาของไอ้ต่อสองสามหยดตกลงบนบ่าจนเสื้อเปียกเราก็นิ่งอยู่แบบนั้นความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามาในใจจนเมื่อเวลาผ่านไปครู่นึงก็ดันตัวไอ้ต่อออกมาและหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าให้มัน "เมิงเช็ดซะ..ผู้ชายบ้าอะไรร้องให้" ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ มันนั่งลงบนขอบเตียงเอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตาที่เปียกบนแก้มของมันเฮ้อ..เมิงนี่นะเหมือนเด็กมากๆ "กรูขอโทษ..กรูจะไม่ทำอีกแล้ว" อ่ะยอมรับผิดก็ได้ฟะ มันมองหน้าแล้วไม่พูดอะไรแต่อ้าแขนออกสองข้างพยักเพยิดให้เข้าไปหามัน..ไอ้นี่ได้ทีเอาใหญ่เหอๆ..ยอมๆไปก็ได้ฟะ พอมันกอดได้ก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงเลยหน้าเราแนบอยู่ระดับอกมันพอดีเลยได้ยินเสียงหัวใจมันเต้นออกมาเบาๆใจเราตอนนั้นก็เต้นเร็วไม่แพ้กันน่ะเหอๆ... "แล้วเมิงจะเอาไงกับของๆน้องเค้าอ่ะ.." พูดแล้วก็มองไปที่ถุงกระดาษบนเตียง "กรูเอาไปคืนน้องเค้าเอง" รู้สึกสงสารน้องเค้าอ่ะบอกไม่ถูก.. มันนอนกอดไปมือก็เอาลูบหัวเราไปเรื่อยจนหัวยุ่งไปหมดจนพักนึงมันก็ดึงให้เขยิบขึ้นมาให้หน้าตรงกับมันเหอๆไม่กล้ามองหน้ามันน่ะ..เลยหลับตาซะรู้สึกหน้าแดงใจสั่นไปหมดแล้วมันก็พูดเบาๆข้างหู "พลาด..กรูขอนะ.." เหอๆ..เมิงขอของปลอบใจราคาแพงจังเลยนะ... "อืม..เมิงจะทำไรก็รีบทำเหอะ" เหอๆอารมณ์มันไปแล้วนี่.. มันขยับตัวขึ้นคร่อมอ่ะแล้วก็ไซร้ๆคอ(เล่าไปก็อายนะเนี่ย)เราก็นอนตัวเกร็งเลยน่ะ(ไม่ได้เคยบ่อยนี่หว่า)...มันไซร้ไปพักนึงก็เลื่อนมาจูบปากมือมันก็ปลดกระดุมเสื้อนศ.ของเราไปด้วย(ชำนาญมากกก....)และแล้ว "กินข้าวได้แล้วลูกแม่ทำเสร็จหมดแล้ว..." เสียงคุณนายร้องเรียกพร้อมเคาะประตูแบบรัวไม่นับ "ค้าบบบบแม่.." ตะโกนตอบไปตัวเด้งออกจากเตียงมือรีบติดกระดุมจัดเสื้อผ้า หันไปมองเจอไอ้ต่อนอนคว่ำฟุบหน้าบนเตียงดิ้นพลาดๆไปมาส่งเสียงฟึดฟัดแบบขัดใจ..เหอๆไว้วันหลังปลุกอารมณ์กรูใหม่นะเมิงวันนี้ไฟราคะกรูมอดละ.. เช้าวันพุธ..เมื่อวานหลังจากมันบังคับเรากินข้าวเสร็จก็เอาถุงของขวัญไปคืนให้น้องแอมดูท่าทางเธอก็ไม่ได้รู้สึกเฮิร์ทอะไรมาก(ก็นะดาวคณะนี่พลาดไปหนึ่งคงยังมีดีๆกว่าไอ้ต่ออีกเยอะแยะ)สรุปก็เลยผ่านไปได้ด้วยดี.. ยังเหลือเรื่องคนชื่อแบ๊งค์ว่าจะเป็นยังไงต่อไปวันนี้คือวันที่นัดแล้วด้วยยังไงรอดูก่อนว่าเค้าจะโทรมามั้ยแล้วค่อยหาทางอีกทีแล้วไงจะมาเล่าให้ฟังแล้วกัน.. จากคุณ : พลาดไปแล้ว(เอวาเอามาลงให้) (Evageline A.K. Mcdowell) - [ 25 พ.ย. 49 18:03:55 ]

ความคิดเห็นที่ 30 มาต่อเลยเชียวว หลอกให้อ่านแล้วหายตัวว ^^ จากคุณ : i can't do it !! - [ วันสาธารณสุขแห่งชาติ 11:28:20 ]

ความคิดเห็นที่ 31 อ้าวหายไปเลยอ่ะ รออยู่นะ จากคุณ : Fieldy - [ 28 พ.ย. 49 00:08:54 ]

ความคิดเห็นที่ 32 น่าร๊ากกกกก จัง จากคุณ : KR - [ 28 พ.ย. 49 07:25:13 A:203.146.10.207 X: TicketID:069354 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ใครที่เพิ่งเข้ามาอ่าน ไม่ต้องรอให้เอวามาอัพเดทก็ได้นะคะ.. ตามไปอ่านเรื่องอัพเดทวันต่อวันได้เลยตามลิ้งค์ที่ให้ไว้ด้านบนค่ะ... ปลาทองใจดี copy ลิ้งค์มาให้อีกทีค่ะ...อ่านแล้วก็ติดเรื่องน้องพลาดกะน้องต่อ เฮ้อ... http://thaiboylovestory.ueuo.com/webboard/index.php?topic=493.60 แก้ไขเมื่อ 28 พ.ย. 49 19:27:09 จากคุณ : ปลาทอง Golden Fish - [ 28 พ.ย. 49 19:11:59 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ลงชื่อ ตามมาอ่าน งิๆ จากคุณ : DeLeTeLoveFromLife - [ 28 พ.ย. 49 23:09:40 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ขอบคุณมากๆเลย เพราะเราตามไปแล้วแต่หาทู้ไม่เจอ เยอะมากเจงๆ วันหลังมีเรื่องน่ารักๆเอามาให้อีกนะคะ จากคุณ : i can't do it !! - [ 29 พ.ย. 49 08:44:53 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ของเราเข้าไปหน้านั้นไม่ได้ ก็เลยต้องปูเสื่อรอที่นี่ต่อไป รีบๆ มานะคะ แก้ไขเมื่อ 02 ธ.ค. 49 19:52:38 จากคุณ : ZaaX2 - [ 1 ธ.ค. 49 21:19:13 ]

ความคิดเห็นที่ 37 มาต่อที่นี่ให้ด้วยนะคะ แบบว่าลิ้งนั้นเราเข้าจากบริษัทไม่ได้อ่ะ อยากอ่านใจจะขาดแว้วววว กรี๊ดๆๆๆๆๆ น่าร๊ากกกกกก ขอบคุณคุณเอวามากนะคะ ทำให้สาววายกระชุ่มกระชวยหัวใจ อิอิ ปล.ไม่น่าเชื่อว่าชีวิตจริงจะเหมือนการ์ตูนวายขนาดนี้ จากคุณ : นางสาวจันทร์เจ้ากับนายเท้าปุย - [ 2 ธ.ค. 49 18:41:15 ]

ความคิดเห็นที่ 38 มาต่อเรื่องของวันนี้น่ะ ตื่นสายมากกว่าจะฝ่าดงรถติดไปถึงมหาลัยฯก็เกือบได้เวลาเข้าเรียนแล้ว(ซื้อนมในเซเว่นกินแล้ววิ่งเข้าคลาสเลยวันนี้รอดมื้อเช้านรกของไอ้ต่อได้วันนึง) พอเข้าคลาสไปกำลังมองหาที่นั่งก็เจอมันนั่งอยู่ท้ายห้องและส่งสายตามองประมาณว่า "เมิงมานี่เลย" จำใจเดินไปนั่งข้างๆมัน..(ความจริงอยากนั่งกับเพื่อนอีกคนมากกว่าอ่ะ..T^T) "ทำไมมาสาย" มันถาม "กรูตื่นสาย..รถติดด้วย" ก็ไม่ได้โกหกนะ "แล้วเมิงกินอะไรมารึยัง" นั่น..นั่น.. "กินแล้ว..กรูซื้อขนมปังกับนมในเซเว่นกินแล้ว" ความจริงแค่นมอย่างเดียวน่ะ.. "งั้นกลางวันเมิงต้องกินเยอะๆนะ.." นี่เมิงเป็นพ่อกรูเรอะ..? "ค้าบ ค้าบ..กรูจะเรียนแล้วเลิกคุย" เหอๆ ตัดบท นั่งฟังบรรยายไปพักใหญ่ๆหันไปอีกทีก็พบไอ้ต่อจากไปเฝ้าพระอินทร์อย่างสงบเรียบร้อยเสียงหายใจมันดังจนเกือบเหมือนกรนออกมาเบาๆมองมันแล้วก็นึกขำน่ะพอจบคลาสมันก็ยังไม่ตื่นอาจารย์ก็เหมือนจะเห็นนะแต่คงชินซะแล้วเรื่องปกติของมันนี่นาสำหรับอาจารย์แค่มันมาเข้าเรียนก็นับว่าบุญมากๆแล้ว(ตอนปีหนึ่งมันโดดกระจาย..) เพื่อนๆออกไปหมดแล้วในห้องตอนนี้มีเราที่กำลังเก็บของกับมันที่ยังหลับไม่ตื่นพอเก็บของเสร็จก็ยืนมองมันหลับคิดอยู่ครู่นึงว่าจะปลุกมันยังไงดีสุดท้ายเลยเอาหนังสือฟาดไปบนโต๊ะที่มันฟุบแรงๆเลยได้ผลแฮะ..สะดุ้งสุดตัวแบบกระเด้งขึ้นจากโต๊ะเลยหน้าตาเหรอหรามากพอมันเห็นเรายืนหัวเราะอยู่มันก็อายหน้าแดงแล้วก็ทำเป็นบิดขี้เกียจแก้เขิน(เอาน่ากรูรู้ว่าเมิงเขิน..) "เมิงเล่นไรเนี่ย.." มันถามไปเอามือเกาหัวแกรกๆไป "เปล่ากูตบแมงขี้เกียจให้เมิงเห็นมันบินมาเข้าตัวเมิงเป็นฝูงเลย.." หลอกด่า "มันมาตอมดอกรักที่กรูปลูกให้เมิงไง" อ๊วกกกกกกกกก.. ไอ้เจี้ยนี่คิดได้ไงฟะ...เน่ามาก เหอๆหน้าแดงพูดไรไม่ออกเลยเดินหนีมันออกมาเลยพอกำลังจะลงจากตึกเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นหยิบขึ้นมาดูเบอร์ก็เห็นว่าเป็นคนชื่อแบ๊งค์โทรมาเหอๆเอาไงดีฟะไอ้ต่อก็เดินตามมาจะทันแล้วไม่รู้จะเอาไงดีปล่อยไว้แบบนั้นเสียงเพลงเรียกเข้าก็ดังไปเรื่อยๆ "เมิงไม่รับโทรศัพท์อ่ะ.." มันถามตอนเดินมาทันพอดี หันไปมองหน้าไอ้ต่อไม่รู้จะตอบไงดี..เลยกดตัดสายไปซะงั้นตัดปัญหา "อ้าว..เมิงไม่รับสายล่ะเผื่อเค้ามีธุระ.." ธุระเจี้ยไรล่ะ..ช่างไม่รู้เลยนะเมิงนะ.. "ช่างเหอะ..ไม่สำคัญหรอก.." กดปิดเครื่องแล้วเก็บลงกระเป๋ากางเกง ไอ้ต่อทำหน้างงๆแต่ก็ดูเหมือนมันจะไม่ได้ใส่ใจอะไรมากพอเราเดินลงบันใดไปมันก็รีบวิ่งตามลงมากอดคออย่างแรงจนเกือบหน้าทิ่ม..(เมิงทำอะไรเบาๆไม่เป็นเลยใช่มะ..) "ไปกินข้าวได้แล้วเมิง.." นั่น..กรูอุตส่าห์เงียบแล้วนะ "กรูจะไปกินกับพวกไอ้เอ๋..เมิงก็ไปกินกับเพื่อนเมิงเด๊ะ.." เหอๆไล่เล็กน้อย "เมิงจะมามั้ย.." มันพูดพลางล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมา(หากสงสัยว่าทำไมต้องล้วงโทรศัพท์ออกมาอ่านได้ตอนบนๆ..T^T) "ไปก็ได้.." ไอ้นิสัยไม่ดี... อาหารเที่ยงวันนี้คือนรกของแท้แตงกวาผัดบ้าบอคอแตกอะไรไม่รู้..รู้แต่ว่าเหม็นมากกก...(คนอื่นอาจจะไม่เหม็นแต่ข้าพเจ้าเกลียดกลิ่นแตงกวา)กินไปได้สามคำต้องวิ่งไปแหวะที่รางก๊อกน้ำข้างๆโรงอาหารพอกำลังเดินกลับมาก็เจอน้องแอมยืนยิ้มอยู่..(เหอๆอะไรอีกฟะเนี่ย..) "พี่ก็ไม่บอกหนู.." น้องเค้าพูดแล้วยิ้มๆ "บอกไรอ่ะครับ" กรูงงครับ "ถ้าพี่บอกหนูนะว่าพี่คบกับพี่ต่ออยู่..หนูจะได้ไม่ต้องทำให้พี่ลำบากใจเรื่องเมื่อวานซืนไง" อ๊ากกกกกกกกก...ไอ้ต่อมันไปพูดไรกับน้องเค้าฟะเนี่ยยยยยยย "เอ่อ...น้องแอมพูดถึงเรื่องอะไรอยู่คับเนี่ย.." แอ๊บแบ๊วไปก่อน..เนียนไว้เดี๋ยวดีเอง.. "โห..พี่ไม่ต้องทำไก๋แล้ว..ไงไม่ต้องห่วงอ่ะหนูไม่ไปบอกใครหรอกถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกนะพี่..ไปละ" และแล้วเธอก็จากไปปล่อยให้เรายืนงงอยู่คนเดียว.. พอกลับมาถึงโต๊ะก็เจอไอ้ต่อจัดการข้าวจานนั้นไปแล้วและมีข้าวผัดจานใหม่วางอยู่.. "เมิงกินซะกรูซื้อใหม่มาให้แล้ว.." อ่ะนะ.. "เมิงไปพูดไรกับน้องแอม" ต้องมีเคลียร์หน่อยละ.. "เปล่านี่ก็แค่พูดไปตามจริง" จริงพ่-เมิงเด่ะ... ":-).." หมดคำจะด่ามัน "เอาน่าเมิงน้องเค้าไม่บอกใครหรอกแล้วอธิบายไปแบบนั้นมันดีกว่าน่ะน้องเค้าเข้าใจง่ายดี" ใช่สิ..เมิงมันด้าน.. หลังจากเรียนเสร็จตอนบ่ายสองก็โดนไอ้ต่อสั่งให้นั่งรอมันเล่นบอลเสร็จก่อนแล้วจะไปส่งบ้าน(กรูกลับเองได้..ปล่อยกรูไปเถอะ..T-T)ตอนนั้นลืมเรื่องนัดอะไรไปหมดแล้วพอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดเครื่องได้แป๊ปเดียวก็มีสายเข้าทันทีหลังจากชั่งใจอยู่นานก็ตัดสินใจรับสายพูดกับเค้าให้รู้เรื่องไป "นายไม่รับสายเลยอ่ะ ปิดเครื่องด้วย.." เหอๆ..ก็จริงของเค้า "โทษที..เราเรียนน่ะ" ก็ว่ากันไป.. "แล้วทำไมนายไม่มาตามนัดอ่ะ.." เข้าประเด็นเร็วดีจัง "เอ่อ..เรามีธุระนิดหน่อยน่ะ..โทษทีนะ" ดูนาฬิกาก็บ่ายสามกว่าแล้ว "เราไม่เห็นนายทำธุระอะไรเลยนะ" ..เห ..ว่าไงนะ หันไปมองรอบตัวและแล้วก็เจอใครบางคนที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้างสนามบอลผู้ชายผมสั้นคนเมื่อคืนนั้น..ตามมาถึงนี่เลยเหรอฟะเนี่ย... เค้าวางสายแล้วเดินมาหาเราที่นั่งอยู่อีกฝั่งตอนนั้นอารมณ์อึ้งมากพูดอะไรไม่ออกเลยพอเค้าเดินมาถึงก็ลงนั่งข้างๆเราก็กระเถิบหนีออกห่างมานิดนึง "ว่าไงอ่ะนาย..ไม่เห็นทำธุระอย่างที่ว่าเลย" ตายๆๆๆเอาไงดีฟะเนี่ย.. "คือนาย..คือ.." พูดไม่ออก บอกไม่ถูก "หืมม์.." ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ในขณะที่คิดว่าจนหนทางแล้วตอนนั้นเสียงใครบางคนที่เหมือนสวรรค์ส่งมาช่วยก็ดังเข้ามา "พลาดกลับบ้านเว้ย.." ไอ้ต่อวิ่งเหงื่อซ่กเข้ามาและหยุดมองดูอยู่อย่างงงๆ "เออนาย..นี่แฟนเราอ่ะ.." ยันตัวลุกไปกอดคอไอ้ต่อทันที..เอาวะขายผ้าเอาหน้ารอดไปก่อน "จริงเหรอ.." แบ๊งค์ทำหน้าตาเหมือนไม่ค่อยเชื่อ.. "ก็จริงดิแล้วนายเป็นใครอ่ะ" ไอ้ต่อรับมุขทันที..ได้โอกาสเลยสิเมิง -_-" "เราไม่เชื่ออ่ะ..พิสูจน์ให้ดูหน่อยดิ" จะให้พิสูจน์ไงฟะ.. "นาย...#%$@" กำลังจะพูดก็พูดไม่ออกถึงกับร้องออกมาแบบไม่เป็นภาษาเลยเพราะไอ้ต่อคว้าคอไปจูบซะงั้น ผลักมันออกได้รีบมองไปรอบๆตัวเลยตายห่าแล้วกรูไอ้ต่อนะไอ้ต่อเมิงเล่นกลางแจ้งแบบนี้เลยเหรอ...แต่มุมที่ยืนเป็นมุมอับมีต้นไม้ใหญ่บังพอดีดูแล้วก็พอโล่งใจไปได้ว่าน่าจะไม่มีใครเห็นหันไปมองหน้าแบ๊งค์ดูเหมือนจะอึ้งๆไปนิดๆเหมือนกัน(เป็นไงล่ะเล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับไอ้ต่อเหอๆ..อึ้งไปสิ) "อื้มม..งั้นเราไม่กวนละ..ไว้คุยกันวันหลังแล้วกัน" แล้วแบ๊งค์ก็เดินออกไปจากสนามเรื่องจบลงง่ายกว่าที่คิดไว้เยอะ.. พอแบ๊งค์ลับสายตาไปก็ถึงเวลาสะสางไอ้ตัวแสบที่ยืนอยู่ข้างๆ "เมิงทำเฮรี้ยอะไร..เมื่อกี้หา" พูดแล้วยกขาจะถีบมันแต่มันหลบได้ไวเป็นลิงเลยไอ้นี่ "เอาน่าเมิงมุมนี้ไม่มีคนเห็นหรอก..ว่าแต่เมื่อกี้ใคร เมิงนอกใจกรูเหรอ" แล้วเมิงเป็นอะไรกะกรูล่ะ.. "เอาน่าเมิง ช่างแมร่งเหอะ.." พูดแล้วก็หยิบหนังสือแล้วก็หันไปหามัน "เมิงจะกลับได้ยัง" มันรีบวิ่งตามมากอดคอแล้วก็พาเดินไปป้ายรถเมล์หน้ามหาลัยฯปากก็ฮัมเพลงๆเดียวกับที่มันฮัมในแท๊กซี่วันลอยกระทงออกมาเบาๆ.. ถ้าหัวใจฉันมีปีกบิน จะผกผินบินไปหาเธอ หอบความรักท่วมถ้นจนล้นเอ่อ ไปมอบให้เธอแม้จะอยู่แสนไกล เพลงอะไรของใครนึกไม่ออกแต่ฟังจากทำนองที่มันฮัมออกมาน่าจะเก่าพอควรเหอๆ.. หลังจากมายืนที่หน้าป้ายรถเมล์ได้ครู่หนึ่ง.. "วันนี้ไปบ้านเมิงหรือบ้านกรูดี.." จำเป็นต้องเลือกเหรอฟะ.. "ไปทั้งสองบ้านเลยอ่ะ เมิงไปบ้านเมิง กรูก็ไปบ้านกรู..โอเคมะ" เหอๆ..ขอเสนอ ถามไปก็เท่านั้นสุดท้ายมันก็มานอนเกลือกกลิ้งอยู่บนเตียงในห้องเราอยู่ดีวันนี้ต้องเอาเสื้อผ้าให้มันเปลี่ยนเพราะตัวเหงื่อเต็มไปหมดเลยไล่มันไปอาบน้ำด้วย "พลาด.." เรียกไมฟะ.. "หืม..มีไร" ปากตอบมือยังพิมพ์คุยเอ็มเอสเอ็นกับเพื่อน "เป็นแฟนกรูนะ.." บ้า..เมิงถามไรแบบนี้กรูเขิน.. "ไม่.." ตอบไปแต่ก็หน้าแดง เหอๆ "น่า..." มันพูดยานคางแล้วก็เลื้อยมาแหงนจ้องหน้าเรา เหอๆพยายามหลบสายตามันสุดๆ "ไม่ใช่ตอนนี้..." ปัดๆไปก่อนแล้วกันน่ะ.. "งืม..งั้นกรูจะรอ" เหอๆ เชิญ.. เย็นวันนั้นบนโต๊ะอาหาร(พักนี้มันมากินข้าวเย็นทุกวันเลยน่ะ)ขณะที่กำลังกินๆอยู่จู่ๆไอ้ต่อก็พูดขึ้นมา.. "แม่ครับ..วันเสาร์อาทิตย์นี้พลาดกับต่อจะไประยองแม่เอาอะไรเป็นของฝากมั้ยครับ" สำลักข้าวทันที...ไอ้เลวเอาอีกแล้วนะเมิง...T^T แต่ฝันไปเถอะคุณนายเค้าไม่นิยมให้ลูกไปไหนไกลๆเนอะๆหันหน้าไปมองหน้าแม่ตัวเองด้วยความหวังแรงกล้าแต่ทว่า... "ไม่เอาอะไรหรอกลูกลำบากเปล่าๆเที่ยวให้สนุกน่ะแม่ฝากมันด้วย.." แม่..ไม่น๊าาาาาาาาาาาาา.... "ค้าบแต่เดี๋ยวต่อจะหาของสวยๆเหมาะกับแม่มาฝากแล้วกันครับ" ซื้อผ้าดิบมาห่อศพตรูด้วยนะ..ตรูจะโดดผาตาย พอกลับขึ้นมาบนห้องก็ได้เวลาระบายสิ่งที่อัดอั้นมานาน "เมิง!!! กรูไม่ไปกะเมิงนะ" เอาสิคราวนี้ตรูไม่ยอมจริงๆอ่ะ "ไม่ได้นะเมิงกรูขอแม่เมิงให้แล้ว" เกี่ยวไรล่ะ เจี๊ยยย!!! "ไม่ไปเมิงกรูมีงานทำเยอะแยะเลย" ..ข้ออ้าง "เอาไปทำที่นั่นด้วยก็ได้ไง..เมิงอยู่กับสองคนที่ทะเลโรแมนติกออก" โรแมนติกกะผีน่ะสิ.. "ไม่..ไงกรูก็ไม่ไปเมิงอย่ามากล่อมกรูให้ยาก" ฟังดูเด็ดเดี่ยวมะ "เหรอ.." พูดแล้วก็ล้วงโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกง... "...." เงียบไว้ก่อนคุมเชิง "แน่ใจนะ.." มันกดโทรศัพท์จึ๊กนึงคงเข้าเมนูSMS "...." ยังคงเงียบ "ไม่ไปแน่นะ.." กดโทรศัพท์อีกจึ๊กนึงคงเข้าตรงเมนู Draft "....เอ่อ.." เริ่มทำใจนิ่งไม่ไหว.. "แน่น๊ะ..." กดอีกจึ๊กนึง.. "ไปยังไงอ่ะ..." หนอย..แพ้มันอีกแล้ว...T^T "ก็เดี๋ยวกรูเอารถพ่อไปไม่ต้องห่วงกรูไม่ให้แฟนกรูลำบากหรอก.." ใครแฟนเมิงไม่ทราบ... "อย่ามาทะลึ่งเมิง..." พูดแล้วก็ล้มตัวลงนอนฟุบลงที่นอนแบบหมดอาลัยตายอยาก...เฮ้ออ...นึกว่าสุดสัปดาห์จะได้อยู่บ้านสบายๆซะอีก.. มันล้มตัวลงมานอนข้างแล้วก็สอดแขนลอดใต้ตัวเข้ามากอดไว้..แล้วเอาจมูกมาดุนๆไซร้บนหัวแล้วกระซิบข้างหู "กรูดีใจนะที่เมิงบอกคนนั้นว่ากรูเป็นแฟนเมิงน่ะ.." "ก็แค่พูดเอาตัวรอด..ไม่ได้จริงซะหน่อย" เหอๆ..พูดไม่มองหน้ามัน "กรูจะทำให้ซักวันนึงเมิงพูดแบบนั้นออกมาจากใจจริงเลย.." ...กว่าจะถึงวันนั้นกรูคงตายเพราะเมิงก่อนน่ะ... วันนี้เดี๋ยวเตรียมตัวออกไปเรียนแล้วไงเดี๋ยวจะมาเล่าเหตุการณ์ส่วนของวันนี้วันก่อนไประยองให้ฟังแล้วกันน่ะ... จากคุณ : พลาดไปแล้ว (เอวาเอามาลงให้) (Evageline A.K. Mcdowell) - [ 3 ธ.ค. 49 04:00:02 ]

ความคิดเห็นที่ 39 กรี๊ด ๆๆๆๆ น่าร๊ากกกกกกก ขอบคุณคุณเอวาที่นำมาลงให้นะคะ อิอิ (กระชุ่มกระชวยมีแรงทำงาน) F5 F5 F5 F5 F5 F5 F5 F5 F5 F5 F5 F5 จากคุณ : นางสาวจันทร์เจ้ากับนายเท้าปุย - [ 3 ธ.ค. 49 08:20:36 ]

ความคิดเห็นที่ 40 นานแล้วน้า ฮืออออ สงสัยไปเที่ยวระยองอยู่ ไม่มีแรงเขียนแน่ ๆ เลย เอิ๊กๆๆๆๆ จากคุณ : รอ ๆๆๆ (นางสาวจันทร์เจ้ากับนายเท้าปุย) - [ 6 ธ.ค. 49 11:32:37 ]