ความเศร้า....ยังไม่ทันจาง.....
ยังจะมาเจอภาพบาดใจอีก....
เรื่องมีอยู่ว่า....
พ่อเราอาการแย่เกิดจากโรคตับแข็งมาเป็นเวลา 2 เดือนมาแล้ว เราต้องคอยดูแลพ่อเราตลอด พร้อมทั้งเรียนหนังสือด้วย
แต่ล่าสุด...เมื่อวันที่ 8 พย. พ่อเราต้องเข้ารพ. เพราะอาการหนักมาก เกิดอาการท้องบวม เค้าเรียกกันว่าอยู่ในภาวะท้องมาร ก้อคือระยะสุดท้ายแล้ว เราต้องทนทรมาน ที่จะต้องเห็นคนที่เรารักที่สุด ร้องโอดครวญทุกคืน ทุกคืน นอนก็ไม่ได้นอน ตอนเช้าต้องไปเรียน เรียนเสร็จ มาดูแลพ่อ
ช่วงที่เข้ารพ.ใหม่ๆพ่อเรายังดูแลตัวเองได้ เราก็ไม่ห่วงอะไรมาก จนกระทั่งหมอ บอกว่า พ่อเราปวดท้องเนื่องจากภาวะบวมน้ำ จึงต้องการเจาะน้ำออก เราก็กลัวพ่อเราเจ็บ พ่อเราก็ไม่ค่อยอยากแต่เค้าก็ รู้สึกว่าทนไม่ไหว จึงเจาะท้อง พอเจาะเสร็จแล้ว ... พ่อเราก็รู้สึกดีขึ้นไม่แน่นท้อง เราก้อเลยสบายใจ แต่เราก้อต้องทนเห็นพ่อเราทรมานทุกวัน พ่อเราก็เป็นโรคเบาหวานด้วย ทำให้เกิดอาการหิวน้ำบ่อย เมื่อกินน้ำเข้าไปเยอะ ก็จะทำให้บวมน้ำอีกครั้ง ขาก็บวม ผ่านไป5วัน หมอก็บอกว่าต้องเจาะอีก
เราก็เลยถามว่า "เจาะบ่อยๆไม่เป็นไรเหรอคะ"
หมอก็บอกว่า "คนไข้อึดอัดก็ต้องเจาะ ไม่เป็นอะไรหรอก"
เราก็รู้สึกไม่ค่อยดี พอพ่อเราหลับ เราก็แอบไปคุยกะหมอ
ก่อนหน้านี้ 1 เดือน เราได้พาพ่อเราไปอัลตราซาวที่รพ. พอเราไปพบหมอเขาก็ผลที่ตรวจมา แล้วอธิบายให้เราฟังว่า อาการของพ่อเราเป็นอย่างไรบ้าง
หมอบอกว่า " คนไข้ตอนนี้มี้ก้อนอยู่ 2 เม็ด แต่ทางเรายังไม่รู้ว่าเป็นเนื้อดีหรือร้าย แต่ว่ามันโตเร็วมาก หมออยากให้คุณทำใจ"
เราฟังเท่านั้นแหละ น้ำหูน้ำตาไหล เราก็รูแล้วว่าพ่ออยู่กับเราอีกนานไม่ได้แน่ๆ เราพยายามทำใจ
พ่อเราอยากกินอะไรเราก็ให้กินแต่ไม่นึกว่า เวลานั้นจะมาถึงเร็วอย่างนี้
ก่อนพ่อเราเสีย 1วัน พ่อเรามีอาการสติเลื่อนลอย ร้องโอดครวญตลอดเวลา ไม่นอนทั้งคืนเลย จะลุกขึ้นเดินอย่างเดียว ขนาดนางพยาบาลมาฉีดยานอนหลับ 2 เข็ม ยังไม่นอนเลย เราต้องคอยพยุงพ่อเราลุกขึ้นลุกลงตลอดเวลา ไม่มีหยุด
เราเสียใจมาก เราไม่อยากให้พ่อเราทรมาณอย่างนี้เลย เราบอกให้พ่อเราหลับ พ่อเราบอกว่าไม่หลับ เราคิดในใจว่าเค้าคงจะคิดว่าถ้าเค้าหลับไปเค้าจะไม่ตื่นเลย
พ่อเราลุกขึ้นเดินไม่ไหว...แต่เค้าก้อพยายามจะลุกเข้าห้องน้ำ เราบอกให้พ่อเราทำธุระบนเตียงก็ได้เดี๋ยวเราจัดการได้ พ่อเราก็ไม่ยอม เราต้องอุ้มพ่อเราเข้าห้องน้ำ จนเราเริ่มสังเกตุว่า ที่แขน ที่ขา ของพ่อเราเริ่มเป็นลิ่มเลือดขึ่นในชั้นผิวหนัง เราก็เริ่มรู้แล้วว่าเวลานั้นใกล้มาถึง
จนเวลาผ่านไป...พ่อเราพูดเพ้อตลอด ไม่มีสติ เนื่องจากฤทธิ์ยานอนหลับ แต่เค้าไม่ยอมหลับ ทำให้เพ้อ ผ่านไป 1 ชม.พ่อเราเริ่มพูดไม่ได้ ได้แต่ร้อง เราก็นั่งร้องไห้ พ่อเราพยายามพูดว่า "เมิง...เมิง ร้องไห้ทำไม อย่าร้อง"
ต่อมา แขนข้างซ้ายของพ่อ เริ่มกระตุก เนื่องจากเส้นประสาทมันแข็งตัว นางพยาบาลก็มาฉีดยาคลายเส้น พ่อเราโดนฉีดยาวันเดียวเป็น 10 กว่าเข็ม จนแขนบวม
ญาติๆ ทุกคนก็เริ่มาดูอาการของพ่อเรา เค้าก็บอกให้เราทำใจ เราก็พยายามไม่ให้พ่อเห็นเราร้อง
เค้าทรมานมากเรารู้ เราอยากเจ็บแทน จนตกกลางคืนพ่อเรารอพี่ชายมา เราเลยนั่งคุยเล่นกับพี่ชาย ประมาณ 1 ชม. พ่อเราจึงสิ้นใจ
ตลอดเวลาเราต้องเห็นภาพพ่อเราทรมาณ จนมาถึงทุกวันนี้ งานศพพ่อเราก็เสร็จสิ้นไปด้วยดี
แต่ที่ทำให้เราสะอึก และรู้สึกเจ็บขึ้นไปคือ แฟนของเรามากับผู้หญิงคนอื่น ที่เค้าไม่เคยบอกเราเลย ว่าเขาได้มีคนใหม่แล้ว แถมพามาที่งานศพพ่อเราอีก
เราไม่เคยคิดว่าเขาจะพามา มีคนอื่นเราไม่ว่า ... เลย เราก็ยุ่งกับงานศพพ่อเรามากๆ ต้องหยุดเรียน ทั้งอาทิตย์ พ่อเราเสียตั้งแต่วันที่ 21 เพื่อนเราทุกคนมาช่วยงานพ่อเรา ทุกคนเห็นเหตุการณ์เหมือนเราทุกคนอึ้ง...แต่เราไม่พูดอะไร แฟนเรามาในคืนสวดคืนที่ 2 ซึ่งเพื่อนเราอยู่ในเหตุการณ์
ในคืนที่ 3 เราเป็น:-)านต้องเตรียมงานรับแขก เราจึงฝากมือถือ ไว้ที่เพื่อนๆ เพื่อนเราจึงโทรไปว่าแฟนเราโดยที่เราไม่รู้เรื่อง เพื่อนเรามาถามว่า "ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร"
เราจึงบอกว่า "เราก้อไม่รู้เราไม่อยากคิดอะไร"
จากนั้นเราก้อไปทำงานของเราต่อ..
เมื่องานศพของพ่อเราเสร็จ เราจึงกลับบ้าน มาเช็คเมล ปรากฎว่า แฟนเราอีเมลมาเมื่อวานว่าเราว่าทำไมต้องให้เพื่อนเราไปว่าเค้า ทั้งๆที่เราไม่รุอิโหน่อิเหน่เลย เรารู้สึกเสียใจมาก และรู้สึกแย่มาก ไม่เคยรู้สึกเจออะไรที่ตอกย้ำซ้ำเติมขนาดนี้เลย
อยากขอกำลังใจหน่อยนะคะ
หาที่ระบาย....
เพราะไม่มีใครอีกแล้วที่จะพูดได้หมดเปลือกเหมือนในโลกไซเบอร์
ทั้งๆที่มันก็มีทั้งข้อดีและข้อเสีย
มันน่าเจ็บใจที่สุด มีคนใหม่เราไม่ว่า แต่ดันพามาหยามกันขนาดนี้....
ชาวสวนลุมคิดยังไงกันบ้างคะ....
แก้ไขเมื่อ 29 พ.ย. 49 21:09:31
จากคุณ :
สมกึ๊บจัง 
- [
28 พ.ย. 49 00:00:49
]
ระบาย คลายเคลียด...หาที่พักพิง
