เรากะแฟนคบกันมาเมื่อวันที่6พย.ที่ผ่านมานี่เองแล้วเราทั้งคู่ก็เจอกันแต่ปัญหาในวันเวลาที่ผ่านมาไม่นานเท่านั้น
เราเจอกันตอนวันเกิดของเราเองวันที่ 6ตค. ตอนนั้นเราทั้งคู่ต่างคนต่างมีแฟนอยู่แล้ว แต่เรากับแฟนเก่าระหองระแหงกันมาตลอด เมื่อมีเค้าเข้ามาในชีวิตเรา เค้าให้ในสิ่งที่เราเรียกร้องจากแฟนเก่ามากมาย นั้นคือเวลา.. เค้าให้เราได้ทุกครั้งที่เราต้องการและโทรเรียก วันเวลาผ่านไปไม่นานเรารู้สึกดีต่อกัน ในที่นสุดเรากับแฟนเก่าก็ต้องเลิกกัน...แต่เรายังไม่อยากคบกับใคร เราอยากจะมีเวลาดูใจกันไปนานกว่านี้ เราเรายังศึกษากันน้อยอยู่มาก เรากลัวเจอปัญหา แต่!เค้าก็ยืนยันจะคบเลยเพราะเค้าเลิกกับแฟนเค้ามาเพื่อมาคบกับเรา...ก็ได้ เราตัดสินใจ เราคิดว่า เราเข้ากับคนง่าย และจะอ่อนตามอยู่แล้วถ้าเกิดจะต้องทะเลาะกันขึ้น ซึ่งกันคือการตัดสินใจที่ไม่ได้ใช้ความรู้สึกจริงๆเข้ามาเป็นปัจจัยในการตัดสินใจเลย
แรกเริ่มเราทั้งคู่คบกัน ทุกสิ่งดูดีไปหมด เราเจอกันทุกวัน แม้จะเปิดเทอมแล้วแต่เราก็ยังสามารถหาเวลามาเจอกันได้อยู่ ไปกินข้าวเย็นกันทุกวัน พอกินข้าวเสร็จเค้าจะขับรถมาส่งเราที่บ้านแล้วนั่งอยู่ที่บ้านเราจนดึก(4ทุ่ม-เที่ยงคืน) ที่บ้านเราตอนแรกก็ไม่ว่าอะไร เพราะชอบที่จะให้ลูกสาวคบใครให้พาเข้าบ้านเพื่อจะได้อยู่ในสายตาของที่บ้าน แต่เราไม่ได้ให้เวลาครอบครัวเราอย่างจริงจังเลยสักทีเพราะเค้ากลับบ้านดึก จนที่บ้านตั้งกฎว่า เค้าจะต้องมาส่งเราที่บ้านตอน2ทุ่มแล้วกลับบ้านตอน3ทุ่ม
แต่เค้าก็ยังเลี่ยงกฎข้อนี้ และไม่ทำตามคำพูดอยู่บ่อยครั้งจนเราเริ่มหมดความเชื่อถือในคำพูดของเค้า นิสัยของเค้าคือชอบอวดตัวเอง และชอบเอาชนะไม่ว่าจะในกรณีใดๆ บางครั้งเรารู้สึกว่าเค้าเอาแต่พูดๆแต่ไม่ทำซะทีเช่น เค้าบอกว่าเราจะเจอกันน้อยลง เพราะเค้าต้องการจะอ่านหนังสือ แต่เราก็ยังเจอกันทุกวัน เค้าบอกจะออกกำลังกายแต่ก็เปล่า เรื่องเล็กๆน้อยๆเหล่านี้มันสะสมให้เราหมดความเชื่อถือคนๆนี้มากเข้าไปทุกที มันกัดกล่อนจิตใจมากๆ จนเรากลายเป็นเย็นชาและใส่อารมณ์กับเค้า พยายามกดเค้าและอยู่เหนือเค้าอย่างที่คนที่เอาแต่ใจตัวเองคนนึงเป็น
เราเป็นลูกคนเดียวและมีอารมณ์ร้าย รุนแรง เราชอบสั่งชอบใช้เค้าเพื่อให้เรารู้สึกว่า เราคุมสถานการณ์ได้ เราที่เคยขี้อ้อน เอาใจ ขี้เกรงใจเค้าหายไปแล้ว กลายเป็นคนที่เย็นชาและอารมณ์ร้ายแบบไม่พยายามควบคุม เราในตอนนี้ ไม่ว่าเค้าจะทำอะไร จะคิดอะไร จะเถียงอะไรมาก็ผิดทุกอย่าง เราไม่รับฟังปัญหาใดๆจากเค้าเลย และในทางกลับกัน เค้าก็ยังพยายามจะเอาชนะเราและไม่ฟังเราเช่นกัน เราต่างมีความคิดเป็นของตัวเอง
ทุกครั้งที่เราโมโห เราจะวีนใส่กัน ว่าแรงๆ หรือแม้ว่าจะไม่ใช่เรื่องของตัวเองก็ตามจะไปโกรธใครมา เมื่อมาคุยกันมันจะกลายเป็นเรื่องทะเลาะของกันและกันทันที และจบโดย เราสั่ง! เค้าตามเคยว่า อย่าทำแบบนี้อีกนะ เค้าตกลง แต่ก็เหมือนเดิม เค้าก็ยังทำมันอีก เวลาที่เค้ามาอยู่บ้านเราก็เกือบจะตามที่บ้านกำหนด แต่ก็ยัง(สายไปไม่เกิน30นาที) ที่บ้านเราเริ่มว่าเรา เราเริ่มอึดอัดมากขึ้น แต่ก็ยังไม่กล้าพูด
จนนาทีสุดท้ายของความกดดันมาถึง
ปล.
-ไม่รูจะใช้สรรพนามอะไรแทนตัวดี แนะนำเราด้วยนะ
-ถึงแม้เราจะคบกันมาแค่1เดือน แต่เพราะเราอยู่ด้วยกันเกือบจะตลอดเวลา ทำให้เราเห็นนิสัยกันและกันมากๆ ที่บ้านเราทั้งคู่รับรู้ และเราไม่ได้คิดกันแค่"แฟน"
จากคุณ :
Creepy Jakajee 
- [
2 ธ.ค. 49 13:07:30
]
ลูกคนเดียวก็แบบนี้(กระทู้แสดงอารมณ์)
