มาเล่าให้ฟังกันหน่อย ว่าครั้งแรกที่ขึ้น ward ในชีวิต รู้สึกยังไงกันบ้างคะ
แบบว่า ตื่นเต้น กวาดกลัว หรือว่า มีลุ้น
สำหรับตัว อิฉันเอง อืมม ครั้งแรกที่ขึ้นไปหอคนไข้ไม่ได้ขึ้นตอนเป็นนักศึกษาพยาบาลค่ะ แต่ขึ้นไปฝึกงานตอน ม 5 Volunteer อ่ะค่ะ เพิ่อเข้าโครงการแพทย์ชนบทอ่ะ
ตอนนั้นขึ้นไปวันแรกจำได้ว่า ฟังพี่เขาแนะนำอะไรอยู่สักพักไม่รู้ เป็นลมไปเลยค่ะ มารู้ตัวอีกที พี่เขาถามว่าเจ็บหัวป่าว เพราะล้มหัวไปกระแทกไม้กวาด จ๊ากกกกกกกก เกือบฟั่นเฟือนไปแล้ว มิน่า สมองถึงได้เลื่อยมาจนทุกวันนี้
วันต่อมาก็เกือบจะคิดว่าไม่รอด แต่ก็ผ่านไปด้วยดี ได้กำลังใจจากคนไข้มาตรึมเลย และคนไข้ก็บอกว่า อย่าเป็นเลยหมอ ใจดีอย่างนี้น่าจะเป็นพยาบาลเพราะพยาบาลโหดเยอะ แป่ว ตอนนั้นรู้สึกเข้าข้างคนไข้มาก เพราะเท่าที่สังเกตตอนนั้นพี่ๆเขาดุจริงๆ แบบว่า แม้กระทั่งนักเรียนอย่างเรา ยังเหลือตัวเท่ามดเลย 
เอาล่ะเริ่มฟิตได้กำลังใจจากคนไข้มา สอบเอ็นที่ไหน สอบพยาบาลที่ไหน ดันติดแต่พยาบาล ทั้งที่เลือกอันดับหนึ่ง สถาปัต 555 ทำไงล่ะ พระเจ้าไม่เข้าข้างจะให้เป็นพยาบาล ไม่ใช่ไม่ชอบนะ แต่ตอนนั้นมีคนมาจีบเป็นสถาปนิก เลยอยากเป็นกะเขาบ้างเพราะชอบเขียนแบบ วาดๆรูปอยู่แล้ว
ก็เลยจับผลัดจับผลูเลือกเรียนพยาบาลที่แบบว่าเอาทุนไปเรียนดีก่า ถ้าไปเรียนทหารอากาศ คงขาดใจไปแล้ว ไม่อึด ว่ายน้ำไม่รอด ถ้าไปเรียนทหารเรือก็เช่นกัน กาชาดประกาดผลช้า เลยไม่เรียนดีก่า ไปเรียนของกระทรวงนีหล่ะ พ่อแม่จะได้สบายใจ ไม่ต้องเป็นภาระด้วยเพราะอยู่หอ เข้าออกต้องมีเซ็นต์เข้าออก อิอิ แม่บอกอันนี้
ก็ไปเรียนแบบอยากเป็นนะ ไม่ได้ไปเพราะคุณแม่ขอร้อง
อ่ะค่ะ เอาหล่ะ ทีนี่ขึ้นตึกครั้งแรก ก็ตื่นเต้นมาก ไม่ได้ตื่นเต้นเพราะกลัวจะเจอคนไข้นะคะ กลัวครูอ่ะค่ะ ได้ข่าวจากพี่ๆมา ว่าอาจารย์คนนี้โหดสุด มีหนีบใต้เอี๊ยมด้วย เลยแบบว่า ก่อนขึ้นตึกคืนนั้นแบจะไม่ได้นอนเลย เตรียมเขียน nursing care plan กะอ่านหนังสือทั้งคืนเลย กลัวโดนซักแล้วตอบไม่ได้ ขึ้นไปตอนเช้าก็ทักทายคนไข้ ไม่กลัวหรอกคนไข้ เพราะเจอกันเมื่อวานตอนมาดู assignment แล้ว คนไข้ก็ถามว่าทำไมหน้าซีดจัว แป่ว ดันรู้ทันว่าไม่ได้นอน ดีนะคะ ตอนนั้นขึ้น Med หญิง เจอป้าคนไข้น่ารัก พอจะรับเวร เหลียวมองหาอาจารย์กันใหญ่เลย ใจก็ตื่นเต้น พระเจ้าช่วยขออย่าให้อาจารย์ขึ้นมาตอนรับเวรเลย
ที่ไหนได้แกมายืนอยู่ข้างหลังพอดี เลยทำท่าจดยิกยิก จนมันทุก case เลยไม่ใช่เฉพาะ case ตัวเอง ด้วยความตื่นกลัวจารย์
พอเวลา conference ไอ้ที่ไม่นอนมาทั้งคืนช่วยได้มากเลย ผ่านไปได้อย่างฉลุย ป้าคนไข้หัวเราะชอบใจ ทำตาขยิบๆเลย เพราะครูชมว่าเธอนี่ยอดมาก เรื่องที่ไม่ไอ้สอนยังอ่านมาล่วงหน้าเลย อิอิ หน้าบานหุบไม่ลง จนเพื่อนๆอยากจะถีบ แล้วไอ้ที่จดรับเวรทุก case ก็เลยได้รู้ไปด้วยว่าคนไหนเป็นอะไร ผ่านไปได้อย่างตลอดรอดฝั่ง แม้เวลาฉีดยา ก็พยายามจะไม่สั่นเพราะรุ่นพี่บอกว่า จะโดนอะไรมาหนีบที่ข้างเอว ตอนฉีดยาเนี่ยหล่ะ กรำ
ตื่นเต้นจะหายใจไม่ออก ตอนเตรียมยา ผ่านไปได้อย่าอยากเย็นเพราะเห็นเพื่อนๆโดนไป หนึ่ง จึ๊กแล้ว
คราวนี้ถึงตาอิฉันบ้างหล่ะ เกือบไม่รอด แต่ก็รอด ตอนอยู่ใน Lab Funda เคยโดนแกจึ๊กไปหนนึงแล้ว เป็นบทเรียนที่ดี เลยทำให้ระวังมากเวลา ดูดน้ำกลั่น เฮ้อ โล่งๆๆๆ ผ่าน
พอไปฉีดยาคุณป้าคนเดิม ก็ทำหน้าพยักเพยิดเป็นอย่างดี อาจารย์ถามว่า สุชีวา เธอได้บอกคนไข้หรือยังว่าจะทำอะไรให้ คนไข้รีบตอบเลย ว่า จะฉีดยาแก้อักเสบค่ะ อืมม แหมน่ารักมาก ถ้าไม่กลัวว่าอาจารยืจะหาว่าเอาเชื้อไปติดคนไข้ จะกระโดดหอมป้าแกสักฟอดนึง เนื่องจากว่า ไม่ได้บอกเลยจริงๆ ลืมอ่ะ แต่บังเอิญว่าแกฉีดยาตัวนี้ทุกวัน แกก็เลยรู้
วันนั้นลง ward มาเพื่อนๆแอบแซว ว่ามีเด็กขวัญใจอาจารย์โหดแล้วรุ่นเรา อืมม มีงี้อีก แต่ก็จริงอ่ะค่ะ หลังจากนั้นเวลาจะทำอะไร อาจารยืแกเลยให้ไปช่วยดูเพื่อนให้ตลอดเลย ตอนจบมาแล้ว มาทำงานเป็นอาจารย์เหมือนท่าน เจอหน้ากันก็สวัสดี กอดกัน แล้วท่านก็ยังชมอยู่เลย จำได้ เพราะเป็นคนเดียวละมังที่เขียนประเมินแกดีมากหลังจบวิชานั้น
จากคุณ :
นางฟ้าของมารี 
- [
14 ม.ค. 50 02:17:12
]
@@@ ครั้งแรกกะการขึ้น ward ในชีวิต@@@
อ่านแล้วรู้สึกเหมือนกลับไปเริ่มต้นขึ้น ward ใหม่เลยค่ะ สำหรับดอกปีป ขึ้น ward ครั้งแรก เหว่อ น่าดู ต้องเริ่มจากปูเตียงให้ตึง ขนาดโยนเหรียญแล้วเหรีญเด้ง แหม๋ กว่ามันจะเด้งได้เล่นซะเหงื่อตก ไม่รู้ว่าสมัยนี้เป็นไงบ้างนะค่ะ
โชคดีที่ยังจำได้ (ย่อเย่นนะคะ)
อิอิอิ