พอดีเห็นอันเก่าเริ่มช้าแระ เรยมาม้วนหัวม้วนหางเอาอันนี้นะจ๊ะ
------------------------------------------------------------------
ฉันเดินเข้ามาในซอยบ้านไอ้จ๊อด หัวใจเต้มตุ๊มๆ ต่อมๆ ก็กลัวพ่อแม่มันจะงับหัวฉันเอานั่นแหล่ะ เดินมาถึงหน้าบ้านมันก็ต๊กกะใจ วันนี้ทำไมไม่ได้ขายของ เห็นประตูปิดงับไว้ ตายหล่ะสิ สงสัยจะมาเสียเที่ยว ฉันเดินเข้าไปดูใกล้ เลยเห็นว่า ประตูไม่ได้ล็อค มองผ่านลูกกรงเหล็กเข้าไปในบ้าน ก็เห็นไฟบางดวงยังเปิดอยู่ แสดงว่ามีคนอยู่ ฉันเลยเดินไปกดกริ่งหน้าบ้านมัน
"อ๊อดดดดดดดดดดด" กดเข้าไปทีนึง ฉันเดินมาชะโงกหัวมอง มีการเคลื่อนไหว ฉันได้ยินเสียงคนเดินลงมาจากบนบ้าน ลุ้นว่าให้เป็นไอ้จ๊อดหล่ะกัน ไม่อยากเจอพ่อแม่มันเลย ได้ข่าวว่าดุ
อ่าาาา ใช่มันจิงๆ จ๊อดดูเหมือนแปลกใจเหมือนกัน ที่เห็นฉันอยู่หน้าประตู เค้าใส่กางเกงนักเรียน และไม่ใส่เสื้อ ตายังบวมๆ และดูหัวยุ่งๆ คงจะนอนหลับนั่นหล่ะ โล่งใจไปได้เปราะนึง
"แคว๊ดดดดดด" เสียงเค้าลากประตูเหล็กเปิดออกให้หน่อยนึง พอที่จะเข้าไปได้ ฉันรอดตัวเข้ามาในบ้าน เสียงประตูถูกลากปิดไปที่เดิม ไอ้จ๊อดยกตัวล็อคประตูด้านล่างลง ฉันใจไม่ดีเลย
"ไม่ขายของหรอวันนี้" ฉันถามพร้อมรอยยิ้มแหยๆ เพี้ยง เมิงอย่าฆ่าข่มขืนกรูเลย เพราะบ้านมันเงียบเชียบจริงๆ
"ป๊าไม่อยู่ ไปงานศพญาติ" เค้าตอบ ยังโกดฉันอยู่จิงๆ ด้วย ฟังจากน้ำเสียงเอาน่ะ
ฉันเดินไปหานั่งที่เก้าอี้ไม้ตัวหนึ่งในบ้าน ซึ่งเจ้าบ้านตอนนี้เองก็ดูไม่ค่อยต้อนรับฉันสักเท่าไรเลย เค้าเดินขึ้นไปข้างบน ปล่อยให้ฉันนั่งแอ้งแม้งอยู่ข้างล่างคนเดียวอยู่นานมาก
ฉันมองดูนาฬิกา และคิดว่าควรจะบริหารเวลาได้แล้ว
"เอกกกก" ฉันตะโกนเรียกเค้าด้านบน ทำอย่างนี้อยู่สองสามที แต่ก็ไร้วี่แววตอบกลับมา เอาไงดีหล่ะทีนี้ เมื่อคิดอะไรไม่ตก ก็เลยเอาวะ ขึ้นไปขอโทดมันอีกสักครั้งแล้วก็กลับบ้านเราดีกว่า ฉันนึกในใจ
ฉันวางหนังสือลงแล้วค่อยเดินขึ้นบรรไดไปชั้นสอง ชั้นรู้จักห้องไอ้จ๊อดดี เพราะเคยมาครั้งนึงแล้ว ประตูห้องเค้าเปิดอยู่พอดีด้วยหล่ะ แต่ในห้องมืดสนิท เพราะไม่ได้เปิดไฟ เปิดหน้าต่าง
ฉันเริ่มจะใจไม่ดี เพราะได้ยินเสียงร้องไห้กระซิกๆ ดังออกมาจากข้างใน เฮ้อ น้ำตาที่เพิ่งแห้งไป มันเริ่มจะรื้นขึ้นมาอีกครั้งเสียแล้ว ฉันกลั้นมันเอาไว้ แล้วเดินเข้าไปในห้องเค้า และเปิดไฟ
ภาพในห้องคือ ผู้ชายคนนึงกำลังนอนฟุบตัวร้องไห้อย่างเอาเป็นเอาตายอยู่บนเตียง ภายในห้องที่แสนจะรก เค้าหันมาหาฉัน (เพราะฉันเปิดไฟ) แล้วลุกขึ้นปาดน้ำตา
"ปิดไฟ" เค้าออกคำสั่ง ฉันรีบปิดไฟให้เค้าอย่างไว ทุกอย่างกลับมามืดอีกครั้ง แล้วจ๊อดเองก็ยังร้องไห้อยู่เหมือนเดิม เค้าฟุบไปบนที่นอนอีกครั้ง และเหมือนฉันจะเห็นหนังสืออะไรซักอย่างอยู่ในอ้อมกอดเค้าด้วย
ฉันถอนหายใจยาวๆ ออกมาหนึ่งครั้ง แล้วเดินไปนั่งบนเตียง ข้างๆ กับตัวเค้านั่นแหล่ะ
เค้าลุกขึ้นมานั่ง หย่อนขาข้างเตียงข้างๆ ฉัน ไม่นานเค้าซบหัวลงที่ไหล่ของฉัน แล้วเริ่มร้องไห้ออกมาอีก
แต่..ให้ตายเถอะ
...
....
.....
ฉันเคยเห็นภาพเหล่านี้มาแล้ว ภาพที่มีฉันนั่งอยู่ในห้องมืดๆ ที่ไหนสักแห่ง และเค้าก็มาซุกหัวร้องไห้ที่แขนของฉัน ทุกอย่าง ฉันเคยฝันเห็นมันมาแล้วครั้งนึง ฉันเริ่มจำความได้ และรู้สึกขนลุกไปหมดทั้งตัว เพิ่งจะเข้าใจว่ามันหมายความว่ายังไง..
ฉันหันไปหยิบสิ่งที่เค้ากอดไว้เมื่อกี้ขึ้นมาดู มันคืออัลบั้มภาพที่เก่าพอสมควร ฉันแหงะมองเค้าดูก่อน เมื่อเห็นเค้าไม่ว่าอะไร ก็เลยเปิดมันดู
"ใครหรอ" ฉันชี้ไปที่ภาพผู้หญิงคนนึงกำลังอุ้มเด็กเล็กๆ อยู่ 1 คน ใจจริงก็พอเดาออกแร่ะ แต่อยากหาเรื่องชวนคุยแก้เศร้าไปอย่างนั้นแร่ะ
จ๊อดแหง่ะดู แล้วตอบด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ ว่า
"แม่เราเอง" ตอบเสร็จ ฉันยิ้มให้เค้า
"ไอ้เด็กคนนี้ก็แกน่ะสิ" ฉันหัวเราะแห้งๆ ชี้หน้าไอ้เด็กทำหน้ากวนตรีนอยู่ในรูป
"เหอะะะะะ" ไอ้จ๊อดทำเสียงเหมือนเด็ก "น้องเรา" มันดึงอัลบั้มไปจากมือฉัน แล้วพลิกไปอีกสองสามหน้า ก่อนจะชี้เด็กคนนึง ยืนเก๊กถ่ายรูปอยู่ หุหุ น่ารักดีเหมือนกัน
"โห หล่อแต่เด็กเลยนะเนี่ย" พูบจบไอ้จ๊อดยิ้ม น้ำตายังไม่ทันแห้งเรยนะเนี่ย ดูมันเถอะ แต่ก็ดีแระ
ฉันเปิดรูปดูไปเรื่อยจนเกือบหมด ไอ้จ๊อดก็ฟุบหน้าลงที่ไหล่ฉันอีกครั้ง (เปียกไปหมดแย้วเนี่ย)
"แล้วแม่กับน้องแกอยู่ไหนแล้วอ่ะ" ฉันถามต่อ โดยไม่รู้ว่าจะไปกระตุ้นต่อมโศกมันเข้า จ๊อดเริ่มฟูมฟายอีกครั้ง แต่ก็พยายามจะตอบฉันไปด้วย
"พอพวกเค้าเลิกกัน เค้าก็แยกกันไป เอาลูกไปคนละคน" จ๊อดพูดอย่างสะอึกสะอื้น กรูไม่ได้ตั้งใจน้า
"แม่ทิ้งเรา" เค้าจับฉันหันไปหาเค้า มือเค้ากุมมือฉันเอาไว้ทั้งสองข้าง
"ตอนนั้นเรา 5 ขวบ เราบอกแม่ว่าเราจะไปกับแม่" เค้าพูดไปร้องไห้ไป ฉันโคดสงสารเลย
"แม่บอกให้เราเก็บของ ตอนเย็นแม่จะไปรับเราที่โรงเรียน" ฟังไปฟังมา ฉันเริ่มทนไม่ไหวแระ ร้องไห้โฮออกมาเหมือนกัน เพราะพอจะเดาเรื่องออกแระ
"แบะรู้ไหม เราเก็บของ เก็บเสื้อผ้า เก็บของเล่นชิ้นโปรดของเรา ยัดใส่กระเป๋านักเรียน"
"รอจนเย็น แม่ก็ไม่มา มีแต่พ่อกับเมียใหม่ของพ่อมารับเรา เราร้องไห้ วิ่งหนีพ่อเราไปทั่ว จะรอให้แม่มารับเราท่าเดียว แต่พ่อก็...." ฉันเอามือปิดปากเค้าไว้ แล้วเช็ดน้ำตาให้เค้า แปลกเนาะ บ้านเอกรวยกว่าบ้านฉันตั้งเยอะ แต่ถ้าเทียบกันแล้ว ฉันมีความสุขกว่าโขเลย เราสองคนมองหน้ากัน
...
...
.....
"ได้โปรด อย่าทิ้งเราไปอีกเลยนะ..."
ถึงตอนนี้ยิ่งโฮไปใหญ่เลย แย่แล้วอีตุ๊ดดดดดดด T.T
จากคุณ :
ตุ๊ด ตจว.
- [
29 ม.ค. 50 20:43:25
A:58.136.147.249 X: TicketID:132139
]
...
