นอนแบบที่ว่าไม่ใช่ไปเที่ยว Pub แล้วหาสาวคนนึงกลับมาเปิดห้อง...
แต่เป็นผู้หญิงดี ๆ สักคน ที่พบกันในงานเลี้ยง Party บริษัท งานเปิดตัว งานแถลงข่าว ทานข้าวแล้วก็หลับบนเตียงเดียวกัน
หรือนัดเจอ คุยงาน เซนต์สัญญา ปรึกษา Project ทานมื้อค่ำ มองตาแล้วก็ค้างด้วยกันข้ามคืน
พอตื่นมา ก็มองหน้ากัน ไม่รู้ว่าที่ทำลงไปตลอดคืนนั้น รู้ตัวหรือเปล่า แค่เผลอหรือเปล่าแล้ววันรุ่งขึ้นจะเป็นอย่างไรกันต่อ
เกือบทุกครั้งที่ผมตื่นมา เห็นผู้หญิงที่เพิ่งรู้จักกันในงานเมื่อคืนนอนอยู่ข้าง ๆ อย่างเดียวที่ผมคิดแวบขึ้นมาก็คือ "ผมมาทำอะไรอยู่ตรงนี้นะ ?"
ผมเหนื่อยมาก ๆ กับเรื่องซ้ำ ๆ แบบนี้ ยิ่งช่วงครึ่งปีหลัง ผมเจอเฉลี่ยเดือนละคนสองคน บ่นกับคนใน MSN ไปก็หลายคน
สาเหตุจริง ๆ ที่ผมเดาก็เพราะว่าคนสมัยนี้ โดยเฉพาะในสังคมเมืองมาก ๆ เหงากันขนาดหนัก บางทีผมก็ว่าน่าสงสาร
เรื่องการศึกษาไม่เกี่ยวเลย 100% ของที่ผมเจอมาไม่ตรีก็โทหมด ฐานะก็ไม่ใช่ ส่วนใหญ่ที่พบ เงินเดือนอย่างน้อย ๆ ก็ 25xxx ขึ้นหมดอีก
หน้าตาไม่ดีก็ไม่ใช่อีก แม้แต่ละคนจะไม่ได้หน้าตาดีระดับ Pretty แต่ก็ไม่ได้หน้าตาขี้ริ้วขี้เหร่อะไร
ไม่มีใครหลอกเงิน เพราะแต่ละคนก็ไม่ได้ลำบากเรื่องเงินกันอยู่แล้วทั้งนั้น
มันเหนื่อยใจแบบอธิบายไม่ถูก ผมบอกกับเพื่อนสนิทผมบ่อยมาก ๆ ช่วงหลัง ๆ ว่า อยากมีคนสักคนคบไว้ ดูกันไป เป็นรักแบบใส ๆ ตามรับตามส่ง
ไม่ใช่ค้างกันคืนเดียว ตื่นมามองหน้าแล้วก็ต่างคนต่างงง บางคนมีแฟนแล้ว แยกกันอยู่บ้าง อยู่ด้วยกันแล้วก็มี
ตอนนี้ อย่างเดียวที่ผมรู้สึกคือ "เบื่อผู้หญิงมาก" สายใครเข้าก็ไม่อยากรับ ชวนไปไหนก็ไม่อยากไป ทั้งเหนื่อยทั้งเบื่อ ซ้ำไปซ้ำมา
แต่ผมอยากเริ่มต้นใหม่กับใครสักคน ที่ผมไม่รู้ว่าจะหาผู้หญิงแบบนั้นได้อีกที่ไหน
ทุกคนเลยที่ผมรู้จัก เรื่องราวมันเกิดขึ้นเร็ว แล้วก็จบลงเร็วเหมือบกับแค่จุดดอกไม้ไฟ สวยงามแค่ชั่ววินาทีเดียวที่มอง แล้วฟ้าก็มืด
ผมรู้ตัวอีกทีก็ตัวเปล่า และเปล่าเปลี่ยว ยิ่งทำให้แต่ละวัน ผมอยากมีใครสักคนจริง ๆ ไว้คิดถึง ไว้โทรหา ไปรับไปส่ง คุยโทรศัพท์ยาว ๆ โดยไม่ต้องกังวลสายซ้อน
บางที ทั้งที่ผมคิดว่าผู้หญิงดี ๆ พวกนั้นน่าสงสารเพราะเสพติดอาการเหงาขนาดหนัก เผลอรักคนได้แค่ชั่วข้ามคืน แต่แค่เผลอ
แต่ผมก็อดคิดไม่ได้ว่าจริง ๆ ผมก็คงป่วยด้วยโรคนั้นเหมือนกัน ไม่รู้ว่าคืนนั้น ๆ ทุกคืน ผมหรือว่าเธอแต่ละคนเผลอก่อนกัน
และผมก็ยิ่งเหงาเมื่อตื่นเช้ามา ถามตัวเอง แต่ก็ไม่รู้คำตอบ และอีกอาทิตย์ต่อมา ก็เกิดเรื่องแบบเดิมซ้ำ ๆ ยิ่งย้ำว่าผมอยากเริ่มต้นใหม่กับใคร...
แต่ใครคนนั้นไม่มีตัวตนอยู่ที่ไหนบนโลกเลย บางครั้ง ผมคิดว่ามันเป็นเหมือนคำสาปไปแล้ว ที่ยิ่งวันก็ยิ่งตอกติดกับตัวผม ให้ชีวิตนี้คงไม่มีวันหลุดพ้นจากมันได้
วันนี้ ผมก็มีนัดอีก เป็นผู้หญิงวัยทำงานปรกติ สวย น่ารัก พูดเก่ง ฉลาด ทันคน เคยเป็น Pretty มาก่อนเหมือนกัน ผมรู้สึกว่าอย่างเดียวที่ทำให้เราสองคนนัดกันไม่ใช่อะไรเลย
แต่เป็นเพราะเราสองคนเหงาเหมือน ๆ กัน และเราสองคนก็เผลอเหมือน ๆ กันอีก
คืนไหนที่ผมไม่ได้ไปนอนค้างห้องอื่น ผมมักจะหยิบเครื่องสายเก่า ๆ ตัวหนึ่งขึ้นมาดีดคนเดียวเงียบ ๆ และก็อยากจะร้องไห้
เหมือนว่าโลกกว้างใหญ่ มีคนรายล้อมมากมาย มีคนอยู่ข้าง ๆ ให้กอด กล่อมนอน แต่ยิ่งนานวันไป ยิ่งกอดใครมากเท่าไร ก็ยิ่งอ้างว้าง
เมื่อสักครู่นี่ก็มีสายอีกสายเข้ามา โทรตามว่าเมื่อไรผมจะไปนอนค้างห้องเธออีก เป็นคนละคนกับที่ผมมีนัดวันนี้ ผมก็จะปฏิเสธ แต่ก็ไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไร
ผมอยากเล่าเรื่องแบบนี้ให้ใครฟัง แต่ก็รู้เช่นกันว่าผมคงเล่าให้คนอื่น ๆ ฟังแล้วเข้าใจไม่ได้ ถ้าใครไม่ได้เป็นอย่างที่ผมเป็นอยู่
ผมอยากรู้ว่า คนที่ผมจะเริ่มต้นใหม่ได้ ตอนนี้อยู่ที่ไหนบนโลกใบนี้ คนที่ผมจะมองตา ข้ามคืนแต่ละคืนไปด้วยกันได้จนจบชีวิต
...
ขอบคุณครับที่ทนอ่านเรื่องไร้สาระของผม
จากคุณ :
ถอดอมยิ้มมา
- [
30 ม.ค. 50 02:14:26
A:58.9.14.116 X: TicketID:112611
]
เคยนอนกับใครตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกันหรือเปล่า ผมเหนื่อยกับผู้หญิงจนไม่รู้จะทำอย่างไรดีแล้ว (อย่าลบเลยนะครับ อยากร้องไห้)
...
//
