PANTIP.COM : L5171284 45 Days : 45 วันแล้วนายจะรักฉันคอยดู ! [Based on a true story : ตอนที่ 1] [กระทู้นอกเรื่อง]

ความคิดเห็นที่ 2

"อ๊าา...ฮ่าๆๆๆๆๆ..โนบิตะ...โอยปวดท้อง.."

"หุบปากไปเลยไอ้พิม..ถ้าแกไม่หุบฉันจะเอาลิปสติกในกระเป๋าถือของแกเนี่ยยัดเข้าเบ้าตาแก"

บนโต๊ะกระจกเล็กๆในร้านกาแฟฉันถูกรายล้อมไปด้วยสามเพื่อนสนิทร่วมเป็นร่วมตายและมีทีท่าว่าจะได้ร่วมกันขึ้นคาน พิมหัวเราะออกมาอย่างสุดกลั้นเมื่อได้ฟังตอนจบของนิยายรักแสนรันทดที่ไม่จบเหมือนหนังของฉัน ในขณะที่คนอื่นๆก็ดูมีท่าทีไม่ต่างกันเพียงแต่พวกเขาเลือกที่จะปิดปากและกลั้นมันไว้จนแก้มป่อง..

"ตานั่นก็ใจร้ายจัง..ถึงยังไงก็ไม่น่าจะพูดจาตัดรอนกันขนาดนั้น..โนบิตะ..อึก..อึก.."

"ยังๆ..พวกแกมันไม่ปลอบใจแล้วยังมาซ้ำเติมฉันอีก.."

เกมส์เพื่อนหนุ่มใจสาวรูปร่างหน้าตาดีแต่กิริยาอ่อนช้อยงามงดทุกกระเบียดนิ้วไม่ต่างกับสนมนางในสมัยกรุงแตกกลืนหัวเราะลงคอไปเฮือกใหญ่ ก่อนจะเริ่มปั้นหน้าทำท่าทีเห็นอกเห็นใจในความทุกข์เข็ญของเพื่อนเสียเต็มประดา

"เอาน่า..ยังไงแกก็ยังมีเพื่อน..เพื่อนที่จะไม่มีวันทิ้งแกไปไหน..ไม่ว่าแกจะเป็นโนบิตะ..ชิซูกะ..หรืออะไรก็ตาม.."

ฉันหันไปมองหน้าเกมส์ก่อนจะฝืนยิ้มออกมาอย่างประดักประเดิกด้วยความซาบซึ้งในน้ำคำอย่างเหลือแสน(ประชด) ก่อนที่ในไม่กี่วินาทีต่อมาหนุ่มหล่อสูงยาวเข่าดีนายหนึ่งจะมาสะกิดไหล่ทักทายพ่อเพื่อนที่จะไม่มีวันทอดทิ้งฉันไปไหนและพากันเดินออกไปหน้าร้านทั้งคู่

"เพื่อนที่จะไม่มีวันทอดทิ้งฉันไปไหนเมื่อยังไม่ได้ผู้ชายล่ะสิ.."

"ผู้ชายน่ะเหมือนขี้.."

นุ้ยพูดก่อนจะซดคาปูชิโนในถ้วยที่กำลังเย็นชืดได้ที่เข้าไปอึกใหญ่ในขณะที่ฉันและพิมเกือบสำลักกาแฟออกมาเพราะวลีนั้น นุ้ยวางถ้วยคาปูชิโนลงกับโต๊ะดังเดิมก่อนจะจับกระดาษเช็ดปากขึ้นมาซับคราบกาแฟมุมปากอย่างพิถีพิถันแล้วยกขาขึ้นนั่งไขว่ห้างหันมาทางเราสองคน

"ไม่มีค่าอะไรเลย..มีแต่ทำให้เราเสียเวลาชำระเช็ดล้าง.."

"แต่ยังไงคนเราทุกคนก็ต้องเอ่อ..ขี้นะ.." ฉันพูดแย้งไป

"เราต้องขี้กันทุกเวลาซะที่ไหนล่ะ.."

นุ้ยพูดแล้วมองจิกตามาทางฉันมันทำให้ฉันรู้สึกขนลุกตกประหวั่นไม่ผิดกับว่ากำลังสนทนากับควีนอลิซาเบธที่สองในช่วงเวลาหลังการตายของเลดี้ไดอาน่าและพรรคแรงงานได้รับชัยชนะในการเลือกตั้งที่ราชวงศ์กำลังระส่ำระสายถึงขีดสุด

"ชั้นเชื่อว่าเราทุกคนอยู่ได้โดยไม่ต้องมีผู้ชายมาดูแลทั้งชีวิต..เหมือนการขี้.." นุ้ยย้ำตรรกะของเธอ

"แต่ถ้าไม่มีเลยชีวิตก็เหี่ยวเฉาน่ะสิ.." พิมพูดพลางหยิบเอาตลับพัฟมาอัพเดทหน้า

"คนเราถึงต้องขี้ไง...!"

นุ้ยทิ้งท้ายเสียงดังจนคุณนายโต๊ะข้างๆหันมามองนุ้ยแล้วทำหน้าเหมือนเห็น "ขี้" แต่อย่าหวังว่ามันจะสะเทือนอารมณ์เธอได้แม้แต่น้อยคอลัมภ์นิสต์สาวคนนี้ไม่เคยเกรงกลัวสิ่งใดในโลกยกเว้นบก.และเธอเชื่อมั่นศรัทธาในความเป็นเฟมินิสต์ของตนเองที่พร่ำย้ำนักหนากับเพื่อนฝูงและคนรอบตัวว่าผู้ชายไม่มีค่าอะไรเลยไม่ต่างกับก้นบุหรี่มาร์ลโบโร่ที่สูบแล้ว..

"เอาล่ะสาวๆ..และโนบิตะ..ฉันว่าเราอู้งานมานานเกินเหตุแล้วนะจ๊ะ.."

เกมส์เดินกลับเข้ามาในร้านด้วยใบหน้ายิ้มแป้นก่อนจะเก็บโทรศัพท์มือถือลงกระเป๋ากางเกง ฉันมองแล้วเบะปากอย่างหมั่นใส้แล้วจึงลุกขึ้นตามหลังนุ้ยกับพิมออกไปนอกร้านเพื่อแยกย้ายกันกลับที่ทำงาน

จากคุณ : BeauCU - [ 25 ก.พ. 50 19:27:00 A:58.8.103.131 X: TicketID:136081 ]

ความคิดเห็นที่ 3

ออฟฟิสของฉันก็ยังคงน่าเบื่อเช่นเก่า แผนกบัญชีที่ทำงานกันหัวฟูหัวยุ่งราวกับว่าชีวิตนี้พวกเธอไม่เคยเงยหน้ามาจากจอคอมและส่องกระจกเพื่อสำรวจตัวเองเลยแม้แต่ครั้งเดียว บรรดาเด็กส่งเอกสารที่เดินกันขวักไขว่ในชุดเครื่องแต่งกายที่ดูละม้ายคล้ายมือปืนรับจ้าง โต๊ะทำงานของฉันตั้งอยู่ด้านในสุดกับตำแหน่งกราฟฟิกดีไซน์เนอร์

ฟังดูดีใช่มั้ยล่ะ.. แต่เอาเข้าจริงวันๆฉันก็ได้แต่พิมพ์ใบปลิวหรือโปสเตอร์และอะไรก็ตามแต่แล้วแต่หัวหน้าจะบัญชาลงมาแทบจะนับครั้งได้เลยด้วยซ้ำที่ฉันจะมีสิทธิ์ออกไอเดียเกี่ยวกับตัวงานเอง

"ไงล่ะบิ๊ก..ไปกินข้าวถึงเชียงใหม่มารึไง..ดีใจจริงๆนะที่คุณกลับมาที่ทำงานถูกเนี่ย.."

เสียงกระแนะกระแหนจากขุมนรกบนตึกสูงชั้นสามสิบสี่ ยัยหัวหน้าแผนกร่างอ้วนไม่ต่างกับถังดองเหล้าองุ่นกำลังเดินโยกย้ายส่ายสะโพกขนาดเกินมาตรฐานมนุษย์ของเธอเข้ามายังโต๊ะทำงานฉันพลางส่งเสียงโหวกเหวกทำตัววุ่นวาย ฉันก้มหน้าลงไปจ้องจอคอมพยายามทำตัวเองให้ดูวุ่นวายเพื่อหลบสายตาของหล่อน

"กลับมาซะบ่ายสองเนี่ยงานการมันคงจะว่างมากสินะยะ.." ยังไม่เลิก..

"อ๋อ..คือเผอิญไปคุยธุระกับเพื่อนแถวๆนี้มาด้วยน่ะครับ"

"เหรอ..โอเคยังไงงานโปสเตอร์กับสติ๊กเกอร์สกรีนกระจกก็ช่วยเร่งมือด้วยแล้วกันบอสหวังเอาไว้ว่าเขาจะได้เห็นมันเย็นวันนี้นะ.."

ฉันพยักหน้าสองสามทีเพื่อตัดรำคาญก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำตัววุ่นวายเพื่อไล่ให้หล่อนไปพ้นๆ กระจกบานเล็กๆที่ติดอยู่ข้างจอคอมพิวเตอร์สะท้อนใบหน้าของฉันออกมา แว่นที่หนาเตอะกับกรอบเชยๆและทรงผมกะลาครอบที่เป็นเอกลักษณ์มาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย แม้แต่ตัวฉันเองยังอดที่จะขำกับสารรูปแบบนี้ไม่ได้ก่อนที่ในเวลาต่อมาความรู้สึกหดหู่และหมดความนับถือในตัวเองจะเริ่มหวนกลับมาคุกคามฉันอีกครั้ง

เย็นวันนั้นเมื่อนำงานไปส่งหัวหน้าเรียบร้อยแล้วฉันหวนกลับมาเก็บข้าวของบนโต๊ะทำงานเตรียมตัวกลับบ้าน ลิฟท์ตัวใหญ่มีฉันเพียงคนเดียวที่ยืนอยู่ข้างในมันกำลังมุ่งตรงลงไปยังชั้นล่างตามคำสั่งที่ถูกป้อนเข้าไป เมื่อประตูเปิดออกภาพที่ฉันพบเห็นอยู่ข้างนอกนั้นทำให้ฉันต้องหลบเร้นตัวเองกลับเข้ามาในลิฟท์อีกครั้งหนึ่ง

เขาคนนั้นกับหนุ่มน้อยในชุดนักศึกษากำลังยืนพูดคุยก้อร่อก้อติกกันอย่างกระหนุงกระหนิงน่าอิจฉา ฉันมองดูภาพนั้นด้วยสายตาเหม่อลอยก่อนจะรอจนคนทั้งคู่ออกไปจึงเดินออกมาจากลิฟท์

เมื่อกลับมาถึงอพาร์ทเมนต์เล็กๆที่ฉันเช่าอยู่ กระเป๋าเอกสารและสัมภาระต่างๆถูกเหวี่ยงขึ้นไปไว้บนเตียงนอนในขณะที่ฉันทิ้งร่างลงกับโซฟาหน้าโทรทัศน์อย่างเหนื่อยอ่อนหมดอาลัยตายอยาก เมื่อกดเปิดโทรทัศน์ละครน้ำเน่าหลังข่าวที่ให้ความรู้สึกคุ้นเคยไม่ว่าจะอยู่ในยุคสมัยไหนกำลังดำเนินไปอย่างออกรส ฉันหยิบเอาไอศครีมชอกโกแลตควอทซ์ใหญ่ในตู้เย็นออกมาและเริ่มลงมือกิน..กิน..และกิน..

"โนบิตะ..โนบิตะ...โน-บิ-ตะ..หึ..หึๆๆ.."

ฉันพูดพร่ำกับตัวเองซ้ำไปซ้ำมาพร้อมกับแค่นหัวเราะราวกับมันเป็นสิ่งที่น่าขบขัน คำพูดของเขาคนนั้นและเหตุการณ์ในวันๆตลอดจนเรื่องราวในอดีตพากันหมุนประเดประดังเข้ามาในหัวราวกับติดสเก็ต ฉันมองเห็นภาพตัวเองในอีกสี่สิบปีข้างหน้ากำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้โยกเก่าๆผุๆจิบน้ำชาบรรยากาศในห้องคงเงียบเหงาไม่ต่างกับเวลานี้และชีวิตของฉันคงจบลงอย่างสงบบนเตียงนอนก่อนจะถูกพบศพในอีกสามอาทิตย์ต่อมาโดยเจ้าของอพาร์ทเมนต์ที่มาทวงค่าเช่าห้อง..

"ก็เท่านั้น.."

ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่พร้อมกับปาดน้ำตาที่ไหลเอ่อท้นเบ้าตาออกก่อนจะปิดโทรทัศน์แล้วเดินเข้าห้องนอนและผล๊อยหลับไปทั้งชุดทำงาน...

จากคุณ : BeauCU - [ 25 ก.พ. 50 19:29:02 A:58.8.103.131 X: TicketID:136081 ]