ตอนนี้ผมเรียนอยู่ ปี3 นะครับ ได้รู้จักผู้หญิงคนหนึ่งมาตั้งแต่ ม.3 เริ่มสนิทกันก็ ม.4 เริ่มคบกันก็ ม.5 ช่วงนั้นมันก็เหมือนเป็นความรักที่บริสุทธ์ ผมรักเธอก็เพราะว่ารักเธอ ไม่ได้มีเหตุผลอะไรมากไปกว่านี้ ถึงเธอจะไม่สวยในสายตาใครก็ยังสวยในสายตาผม หลายๆเรื่องที่เรามีปัญหากัน ต้องทะเลาะกัน เธอจะเป็นฝ่ายบอกเลิกผมทุกที แต่สุดท้ายเธอก็กลับมาทุกครั้งเพราะรู้ว่าผมยังอยู่ข้างๆเธอ ไม่ได้ไปไหน เราสองคนต่างกันในหลายๆเรื่อง และเหมือนกันในบางเรื่อง จนมาถึงตอนเข้ามหาลัยที่เราต้องแยกจากกัน ตอนแรกก็มีเรื่องให้ทะเลาะกันเพราะผมไม่มีเวลาให้เธอเหมือนแต่ก่อนที่อยู่โรงเรียนเดียวกัน แต่สุดท้ายเธอก็ปรับตัวได้ ปัญหาต่างๆนาๆส่วนใหญ่เธอก็ต้องหาว่าผมอย่างนั้นอย่างนี้ ผมก็ใช้ความเข้าใจของธรรมชาติของคน ว่าคนเรามันก็เป็นแบบนี้แหละ ผมจะทำตัวให้ถูกใจเธอตลอดมันคงเป็นไปไม่ได้ แต่สิ่งที่แน่นอนคือผมไม่ได้มีคนอื่นนอกจากเธอ จนพักหลังๆนี้เราแทบไม่มีเรื่องให้ทะเลาะกัน (อยู่ด้วยกันอย่างสงบสุขนั่นแหละ555+) ผมก็รู้สึกสบายใจนะ นี่เราคบกันมาถึงขั้นไม่มีเรื่องให้ทะเลาะกันแล้วหรอ?
แต่เมื่อสัก 2 สัปดาห์ที่ผ่านมานี้ ผมได้ลองคิดทบทวนกับตัวเองว่า ผมรักผู้หญิงคนนี้จริงๆหรือ คำตอบคือไม่เหมือนเหมือนกับตอน ม.ปลาย แล้ว ผมเปลี่ยนไปจริงๆ แต่พฤติกรรมที่ปฎิบัติกับเธอยังเหมือนเดิม ความรักที่เคยมีมันหายไป เหลือแต่ความผูกพันที่เข้าใจกัน ถามว่าผมมีผู้หญิงคนอื่นหรือเปล่า ก็ไม่ได้มีใครมาแทนที่เธอ สุดท้ายมันก็เหมือนกับที่เขาเคยบอกกันว่า ผู้หญิงรักผู้ชายจาก 0-100 แต่ผู้ชายรักจาก 100-0 ส่วนตัวผมเองมันประหลาดกว่าคนอื่นหน่อยตรงที่เริ่มจาก 0-100 เหมือนผู้หญิง แต่ 100 ของผมในช่วงปีที่ผ่านมามันค่อยๆลดลงเรื่อยๆแล้ว แต่ดูท่าว่าความรักของเธอคงรู้สึกมั่นใจในตัวผมพอสมควร เพราะผมเอาใจใส่ มีปัญหาอะไรก็ผ่านมาได้ตลอด...
ส่วนในตอนนี้ ผมก็ไม่รู้ว่าถ้าเกิดไม่มีเธอมาอยู่ด้วยแล้ว ผมจะหาใครที่เข้าใจผมอย่างเธอได้อีกไหม ซึ่งในด้านที่ผมรู้ว่าเธอเข้าใจ สำหรับคนอื่นแล้ว..ผมว่าจะเข้าใจผมได้ยากพอสมควร แต่ผมก็มีอีกด้านของตัวเองที่คิดว่าคงไม่มีใครจะมารับรู้ได้นอกจากตัวเราเอง ตอนนี้ผมก็คิดไปเรื่อยๆว่า ถ้าอนาคตเรายังคบกันอยู่จะเป็นอย่างไรต่อไป ผมเริ่มรู้สึกแคร์กับฐานะทางบ้านของเธอ แคร์กับลักษณะบุคลิกของเธอ ซึ่งเมื่อก่อนนี้ผมไม่เคยสนใจเลยว่าเรื่องพวกนี้มันจะเป็นยังไง สนใจแค่ความคิด ความเข้าใจ ความรู้สึกที่มีให้กันก็พอ แต่ในตอนนี้ผมได้เอาตัวแปรที่ไม่น่าจะเกี่ยวกับความรักเข้ามาประกอบด้วย ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงให้ความสำคัญกับสิ่งนี้ขึ้นมาได้ อาจจะเป็นเพราะความรู้สึกที่มีให้เธอมันลดน้อยลงไปด้วย ทำให้ผมมองถึงจุดนี้มากขึ้น แต่จุดนี้ของเธอกลับไม่ช่วยให้ผมรู้สึกว่ามันดีขึ้นเลย สุดท้ายก็เหลือแต่ความเข้าใจ กับความผูกพันที่ผมมีให้ ผมก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายเรื่องที่ผมกล่าวมานี้ให้เธอเข้าใจได้อย่างไร..
ผมได้พอจะคิดคำตอบจากคนที่มาตอบกระทู้นี้ไว้บ้างแล้วครับ มันก็มีอยู่ 2 ประเด็นใหญ่ๆว่าผมควรจะทำยังไง อย่างแรกคือคุณอาจคิดว่าตอนนี้ผมอยู่ในช่วงสับสน ค่อยๆถามใจตัวเองอีกนิดดีกว่าไหมว่าที่เรารู้สึกอยู่มันจริงแท้แค่ไหน ผมก็ตอบได้ว่าก็เพิ่งคิดมาเมื่อไม่นานมานี้แหละ แต่ถ้าเราไม่คิดตั้งแต่ตอนนี้ ต่อไปมีปัญหามันก็ยิ่งลำบากนะ เพราะจุดนี้มันเป็นจุดเริ่มต้นของปัญหาใหญ่ที่จะตามมา อีกคำตอบนึงคือหาวิธีค่อยๆบอกสิ่งที่ผมรู้สึกให้เธอเข้าใจ ผมรู้ว่าเธอคงทำใจได้ยากแน่ๆ แต่ถึงไม่บอกตั้งแต่ตอนนี้ มันจะเลยไปถึงไหนต่อไหน แล้วผมก็ทำใจลำบากด้วยเช่นกันเพราะคบกันมาตั้งนาน ตอนนี้ก็กำลังเรียนอยู่ทั้งคู่ รอคบกันให้เรียนจบก่อนไหมแล้วค่อยอธิบาย ถึงตอนนั้นผมอาจจะกลับเป็นแบบเดิมแล้วก็ได้ หรือต้องทนกับความรู้สึกนี้จนกว่าจะถึงวันที่เราเรียนจบ
ขอคำแนะนำด้วยครับ ผมควรทำอย่างไรดี ?
จากคุณ :
ลึกซึ้ง
- [
11 มี.ค. 50 13:17:43
A:124.121.113.84 X: TicketID:140452
]
@>+---- ปัญหาความรักของเด็กมหาลัย ขอคำแนะนำด้วยครับ ---+@
