ความคิดเห็นที่ 1 .....มีคนที่น้องไว้ใจสักคนป่าว  ถ้ามี ไปบอกปัญหานี้กับคนนั้น....... .....ถ้าไม่มีก็ต้องบอก พ่อ-แม่...... ......เดินออกมาจากมุมที่ตัวเองอยู่ซะ ก่อนที่มันจะแย่ไปกว่านี้  ไม่มีใครช่วยเราได้  ถ้าเราไม่ตั้งใจที่จะแก้มัน....... .....ทุกคนมีปัญหาทั้งๆ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ค่อยๆแก้ อย่าทำร้ายตัวเอง คนที่เจ็บมากกว่าเรา คือ พ่อ-แม่..... ......อย่าหนี การหนีไม่ได้ช่วยอะไร มันจะต้อนเราเข้ามุมป่าวๆ..... ......ถ้ามีอะไรให้ช่วยได้ก็บอกคับ  หรือถ้าไม่รู้จะเล่า จะคุยกับใครก็บอกมาคับ  แอดมาพร้อมที่จะช่วยฟังคับ..... .......kuang55@hotmail.com....... แก้ไขเมื่อ 12 มี.ค. 50 01:39:14 จากคุณ : คาซีโอเพย่า. - [ 12 มี.ค. 50 01:38:14 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ผมและหลาย ๆ คนในนี้ ยินดีรับฟังครับ แต่ผมอ่านดูแล้ว ไม่ทราบสาเหตุที่เป็นต้นเหตุของปมในใจคุณเลยครับ เลยไม่รู้จะพูดว่าอย่างไรดี จากคุณ : พารามีบ้า - [ 12 มี.ค. 50 01:39:23 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เห็นด้วยกับ คห. 1 เพิ่มเติมให้หน่อยว่าปํญหาหลายอย่างคุณสร้างขึ้นเอง หรือเปล่า??? บางทีความเจ็บปวดความเสียใจ ยังมีค่ากว่าความหมดหวังนะครับ ลองเดินหน้าลุยกับมันซักตั้งแพ้ชนะอย่าไปสน ยังดีกว่า ไม่ได้ทำ จากคุณ : I.Brother - [ 12 มี.ค. 50 01:55:16 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ผมกลัว กลัวสายตาผู้คนที่ไม่รู้จักหรือคนที่ไม่สนิท กลัวเสียงซุบซิบนินทาจากคนที่ไม่สนิทด้วย กลัวที่จะถูกรังแก ทำร้าย กลัวอุบัติเหตุที่อาจจะเกิดเวลาผมออกไปข้างนอก กลัวว่าถ้าออกไปข้างนอกแล้วผมจะทำอะไรผิดไปจนคนอื่นหัวเราะเยาะ กลัวคนอื่นจะลำบากเพราะผม ถึงผมไม่ได้ทำอะไรผิดผมก็กลัว ผมไม่รู้ทำไมผมถึงได้กลัว ผมเริ่มเป็นอย่างงี้ตั้งแต่ ป.5 กลัวจนอยากหนี แต่ก็หนีไม่ได้ เพราะกลัวว่าจะมีใครเป็นห่วง และเป็นหนักขึ้นเมื่อขึ้น ม.3 จนมันทำให้ผมเสียการงาน วิชาที่ผมติดค้าง คือก.ก.ที่ผมจะต้องไปช่วยงานอาจารย์หลายๆคน ด้วยตัวคนเดียว ผมกลัวมากว่าถ้าผมทำผิดอะไรไปผมจะโดนต่อว่า จนหลายครั้งผมจะหนีจากงานที่ทำไปหลบอยู่ในห้องน้ำ จนตอนนี้ผมติดค้างวิชาก.ก. แต่ก็กลัวไม่กล้าไปซ่อม มันเลยทำให้ผมเครียดมาก จะปรึกษาคนในครอบครัวหรือเพื่อนสนิทก็ไม่กล้า เพราะกลัวว่าเขาจะลำบากเพราะผม กลัวว่าหากเขาจะด่าผม กลัวว่าเขาจะรังเกียจผมและทิ้งผมไป ผมอยากหายจากอาการกลัวเหล่านี้ ทั้งทำสมาธิ ทั้งพยายามสู้ แต่ไม่ไหวจริงๆ จะไปหาจิตแพทย์ก็กลัว เพราะไม่เคยไป กลัวว่าจะไปทำอะไรเปิ่นๆ จนถูกคนมากมายหัวเราะเยาะ ...ไม่รู้ว่าจะพิมพ์ยาวไปทำไม สรุปง่ายๆเลยละกันว่าผมกลัว ผมไม่รู้จะอธิบายสาเหตุยังไง จากคุณ : มนุษย์ - [ 12 มี.ค. 50 02:43:28 A:125.25.132.25 X: TicketID:140497 ]

ความคิดเห็นที่ 5 น่าจะไปพบจิตแพทย์นะครับ ไม่ต้องกลัวหรอก ดู ๆ แล้ว คุณกลัวในสิ่งที่คุณจินตนาการขึ้นมาเองทั้งนั้น ปล่อยไว้ไม่ดีแน่ครับ จากคุณ : พารามีบ้า - [ 12 มี.ค. 50 03:02:17 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คุณต้องการความช่วยเหลืออย่างจริงจังและเร่งด่วนแล้วค่ะ จำเป็นต้องขอความช่วยเหลือจากจิตแพทย์แล้วนะคะ ไปไหม .. หรือลองโทรศัพท์ไปที่คลีนิคจิตเวช โรงพยาบาลจุฬาฯ นะคะ เบอร์ 02.256.5182 (เจ้าหน้าที่เขาคงแนะนำให้คุณไปพบแพทย์ด้วยตนเองค่ะ แต่คุณอาจได้รายละเอียดมากขึ้นว่าต้องทำบัตร ต้องไปไหนเมื่อไร อย่างไร)   ความกลัวที่สร้างขึ้นเองอย่างนี้ พี่เคยเป็นเช่นกัน เมื่อครั้งยังเด็กอยู่ค่ะ รีบหาทางรักษาเถิดนะคะ น้องมีสิทธิอาศัยอยู่บนโลกนี้อย่างมีความสุขตามสมควรเท่าเท่ากับคนอื่นๆ นะคะ ไม่มีอะไร สิ่งใดหรือคนใดที่น้องต้องกลัวนะคะ ชีวิตของน้องมีคุณค่านะคะ ขอให้ความทุกข์ของน้องลดน้อยลง ขอให้น้องมีกำลังใจกำลังกายมากขึ้นเพียงพอที่จะเห็นทางออก เห็นความหวังที่จะหายจากอาการกลัวที่รบกวนอยู่นี้โดยความช่วยเหลือของจิตแพทย์และตัวของน้องเองนะคะ   ไปหาหมอเถอะนะคะ จากคุณ : Between the cradle - the grave (ipiup) - [ 12 มี.ค. 50 05:13:56 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตัดสินใจอย่างไร คิดอย่างไรต่อไปเข้ามาบอกพี่พี่ชาวสวนลุม รวมทั้งพี่ด้วยนะคะ แล้วพี่จะแวะเข้ามาดูอีกครั้งค่ะ จากคุณ : Between the cradle - the grave (ipiup) - [ 12 มี.ค. 50 05:20:31 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตามความคิดเห็นที่ 6 ค่ะ  รีบเลยค่ะ จากคุณ : pipim - [ 12 มี.ค. 50 05:32:00 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เจ็ดโมงแล้ว .. น้อง จขกท ยังตื่นอยู่ หรือว่านอนหลับพักผ่อนแล้วคะ อยากบอกน้องว่าอาการที่น้องเป็นอยู่หลายอย่างนั้น พี่เองก็เคยเป็นนะคะ เคยถูกเพื่อนแกล้ง แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี เป็นทุกข์อยู่ภายในใจตามลำพัง ไม่อยากให้พ่อแม่พี่น้องเป็นห่วงเนื่องจากความไม่สบายหรือปัญหาของตนเอง และก็ไม่สามารถอธิบายความไม่สบายของตนให้ใครฟังได้ (พูดไม่ถูก) และอื่นๆ .. พี่เติบโตขึ้นมาด้วยความยากลำบาก (การต่อสู้ภายในตัวเอง) ตึงเครียดง่าย กลัวและวิตกกังวลไปเสียทุกอย่าง ตอนนี้พี่เป็นผู้ใหญ่แล้วและมีโรคซึมเศร้าติดตัว ความกลัวและตึงเครียดง่ายที่เคยเป็นลดน้อยลงแล้ว แต่ที่เกิดขึ้นตามมามากและรบกวนความเป็นอยู่ที่ดีในปัจจุบัน คือความรู้สึกเหนื่อยล้าและอ่อนเพลียเรื้อรัง อยากให้น้องรีบรักษา .. ว่าแต่ว่าน้องอยู่กรงุเทพหรือเปล่า หากอยู่กรุงเทพ ลองติดต่อคลีนิคจิตเวช โรงพยาบาลจุฬาฯหรือตามโรงพยาบาลของรัฐแห่งอื่นๆ เช่น รามาธิบดี หรือศิริราช หรือโรงพยาบาลเฉพาะทางที่รักษาโรคทางจิต เช่น สมเด็จเจ้าพระยา หรือศรีธัญญานะคะ .. หากต้องการรายละเอียดหรือความช่วยเหลือเพิ่มเติม อาจติดต่อพี่ทางอีเมล์ได้อีกทางหนึ่งนะคะ k_sirichoke@hotmail.com (ตัวเคแล้วตามด้วยเครื่องหมายอันเดอร์สกอร์ก่อนจะตามด้วย sirichoke นะคะ) จากคุณ : Between the cradle - the grave (ipiup) - [ 12 มี.ค. 50 07:15:33 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ผมก็เคยนะ สมัยเรียน เด็กๆแบบนั้นละ โดยเฉพาะ วิชา ลูกเสือเนี่ย จะถึงวิชานี่ทีไร ผมรู้สึกปวดท้อง จริงๆ ไม่อยากเข้าเรียนมันเลย แต่ก็ต้องยอมทน เพราะคิดว่าคนอื่นก็เข้าเรียนได้ ทำไมเราจะเข้าไม่ได้บ้าง พอตอน เข้าค่าย โอ้ โดนบังคับ ใจนี่อยากทำตัวสำออย ในวันที่ไป จะได้ไม่ต้องไป แต่สุดท้ายก็ต้องไป กลัวโน่น กลัวนี่ไปหมด แต่มันก็ช่วยไม่ได้อะครับ ในเมื่อมาถึงขั้นนี่แล้วก็มีแต่ ต้องยอมรับ แล้วก็สู้ต่อไปอะ ผมว่านะ ลองพยายามสู้ดูสักครั้งสิ ไม่มีใครทำร้ายคุณหรอก มีแต่คุณที่ทำร้ายตัวคุณเอง ถ้าอยากจะหาย ก็ต้องพยายาม มีความกล้าที่จะบอกคนที่ไว้ใจ แล้วก็ค่อยๆแก้ปัญหาทีละอย่าง เริ่มจากออกจากบ้าน กับเพื่อน กับพ่อแม่ บ่อยๆให้เริ่มชิน เริ่มไปคุยกับคุณครู ประจำวิชา ถามการบ้านนู้นนี่ เด๋วก็จะเกิดความผูกพันธ์ พอเวลาที่ตัวเองผิดหวัง ก็ไม่ต้องไปทำร้ายตัวเองหรอก ลองเปิดเนต มาที่ห้องนี่ แล้วนั่งอ่านปัญหาของแต่ละคนสิครับ คนอื่นๆ เค้าก็มีปัญหากันทั้งนั้น ไม่ได้มีแต่คุณคนเดียวหรอก ที่คิดอยากจะฆ่าตัวตาย ไม่ก็ลองมองไปรอบๆสิ ที่ห้างไรงี้ก็ได้ ดูผู้คนเดินผ่านไปผ่านมา สักพัก ก็จะสบายใจขึ้นเองครับ เป็นกำลังใจให้นะครับ จากคุณ : pock - [ 12 มี.ค. 50 07:30:00 A:58.9.191.10 X: TicketID:140053 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เห็นไหมคะ  ห้องนี้ อบอุ่นและมีกำลังใจให้เสมอ  จขกท อย่าพิมพ์ให้เสียเวลาเมื่อยมือ  อย่าเอาแต่อ่าน และที่สำคัญ อย่าให้พี่ ๆ เพื่อน ๆ ในห้องนี้เค้าแนะนำเก้อนะคะ  ....ตามที่ทุก ๆ ความเห็นบอกมาเลย  ออมเป็นกำลังใจให้ค่ะ (^_^) จากคุณ : A.Jolie - [ 12 มี.ค. 50 09:31:03 ]

ความคิดเห็นที่ 12 โรคแพนิคและอาการกลัวแบบเฉียบพลัน Panic Disorder and Agoraphobia เนื่องจากโรคแพนิคและอาการกลัวแบบเฉียบพลัน( Panic Attack และ Agoraphobia ) สามารถพบร่วมกับโรคในกลุ่มนี้ได้หลายโรค จึงแยกแสดงเกณฑ์การวินิจฉัยของ Panic Disorder และ Agoraphobia ต่างหากออกมาตั้งแต่ตอนเริ่มต้น ทั้งสองกลุ่มอาการนี้ไม่มีรหัสเฉพาะ และไม่สามารถให้การวินิจฉัยได้โดยโดด ๆ อาการแสดง มีความกลัวหรือความอึดอัดไม่สบายอย่างรุนแรงเป็นระยะเวลาที่ชัดเจน โดยมีอาการในหัวข้อต่อไปนี้ ตั้งแต่ 4 อาการขึ้นไป อาการ เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว และถึงระดับสูงสุดภายใน 10 นาที 1. ใจสั่น ใจเต้นแรง หรือใจเต้นเร็วมาก 2. เหงื่อแตก 3. สั่น 4. หายใจไม่อิ่ม หรือ หายใจขัด 5. รู้สึกอึดอัด หรือแน่นอยู่ข้างใน 6. เจ็บหน้าอก หรือแน่นหน้าอก 7. คลื่นไส้ ท้องไส้ปั่นป่วน 8. วิงเวียน โคลงเคลง มึนตื้อ หรือเป็นลม 9. รู้สึกลอยๆ ไม่มีตัวตน 10. กลัวคุมตัวเองไม่ได้ หรือกลัวเป็นบ้า 11. กลัวว่าจะตาย 12. ชา หรือรู้สึกซู่ซ่า 13. หนาวสั่น หรือร้อนวูบวาบ อาการกลัว ( Agoraphobia ) 1. กังวลต่อการอยู่ในสถานที่หรือสถานการณ์ที่อาจหลีกเลี่ยงได้ลำบาก (หรืออาจทำให้อับอาย) หรืออาจไม่ได้รับการช่วยเหลือ ซึ่งประกอบด้วย การออกนอกบ้านตามลำพัง การอยู่ท่านกลางหมู่คนหรือยืนต่อแถว การอยู่บนสะพาน และการเดินทางโดยรถเมล์ รถไฟ หรือรถยนต์ 2. มีการหลีกเลี่ยงสถานการณ์ต่างๆ เหล่านี้ (เช่น งดการเดินทาง) หรือไม่ก็ต้องทนเผชิญโดยมีความทุกข์ใจมากหรือมีความวิตกกังวลว่าจะเกิดอาการแพนิค( Panic Attack )หรือมีอาการที่คล้ายแพนิคหรือต้องมีผู้อื่นอยู่ร่วมด้วย 3. อาการวิตกกังวลหรือการเลี่ยงจากความกลัวนี้ ไม่ได้เข้ากับโรคทางจิตเวชอื่น ๆ สาเหตุ อาการแพนิคเป็นผลจากทั้งปัจจัยทางชีวภาพ จิตใจ และพฤติกรรมเรียนรู้ ในช่วงทศวรรษหลังๆ มีการศึกษาจนเข้าใจถึงปัจจัยด้านชีวภาพมากขึ้น ยังผลให้สามารถใช้ยารักษาได้อย่างมีประสิทธิภาพกว่าเดิม 1. สาเหตุทางชีวภาพ พบว่า อาการแพนิค เป็นโรคที่เกี่ยวข้องกับด้านพันธุกรรม แม้ว่ายังไม่สามารถระบุตำแหน่งของยีนที่เป็นปัญหาได้ชัดเจนก็ตาม การศึกษาทางระบบสารสื่อนำประสาทพบว่า ผู้ป่วยมีการหลั่งของ norepinephrine จากสมองสูงขึ้น 2. สาเหตุด้านจิตใจ พบว่าผู้ป่วยมักกำลังเผชิญกับความกังวลจากการพลัดพราก คล้ายกับเหตุการณ์ในวัยเด็กอีกครั้ง 3. สาเหตุทางพฤติกรรมเรียนรู้ มักใช้ในการอธิบายอาการกลัว( agoraphobia )ซึ่งเกิดตามหลังอาการแพนิค อย่างไรก็ตาม ผู้ป่วยแต่ละรายเกิดโรคนี้โดยมีบทบาทของแต่ละสาเหตุหนักเบาไม่เท่ากัน เช่น บางคนกำลังมีความกังวลกับเรื่องในชีวิตมาก โดยที่ไม่มีความเสี่ยงทางพันธุกรรมมาก่อน ในขณะที่บางคน อาจไม่มีเรื่องกังวลกระตุ้นเลย แต่เกิดมีโรคเพราะปัจจัยทางชีวภาพก็ได้ พบว่าผู้ป่วยบางคนเกิดอาการเมื่อมีการกระตุ้นระบบประสาทอัตโนมัติจากภายในร่างกายเองขึ้นก่อน เช่น การหิว แน่นท้อง แล้วส่งสัญญาณประสาทไปกระตุ้นสมองอีกต่อหนึ่ง สามารถรักษาได้ครับ แนะนำว่าควรจะพบจิตแพทย์นะครับ จากคุณ : นกกระจอกจอมขยัน - [ 12 มี.ค. 50 10:09:35 ]

ความคิดเห็นที่ 13 หาคนช่วยนะคะ อย่าคิดคนเดียว หาหมอค่ะ ยังมีคนอีกตั้งเยอะแยะรอน้องอยู่นะคะ เพื่อนๆยังเข้าใจนะ ไม่ว่าจะในนี้หรือชีวิตจริงนะคะ จากคุณ : maewnoi_lingnoi - [ 12 มี.ค. 50 10:56:25 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ลองกัดฟันพยายามอีกสักครั้งนะคะ ลองค่อยๆข่มความกลัวดู แล้วคุยกับคุณแม่ คุณหมอนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : ฉุกละหุก - [ 12 มี.ค. 50 11:21:59 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เห็นด้วยกับ คุณ คห6 นะครับ ปรึกษาแพทย์ผู้เชี่ยวชาญทางสุขภาพจิตดีกว่าครับ^^ ท่านเหล่านั้น จะมีความชำนาญมากกว่า แล้วคุณจขกท.จะได้กลับมารู้สึกว่า โลกนี้ยังคงสวยงามนัก อีกครั้ง เป็นกำลังใจให้นะครับ ! จากคุณ : แสนฤทธา - [ 12 มี.ค. 50 11:22:08 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ความคิด/ความกลัว..สายตาที่คุณรู้สึก..หลายๆอย่างเกิดเพราะคุณไม่สบายนะครับ ถ้าคุณได้รับการรักษาแล้ว..ก็คงดีขึ้น..ไม่น้อยเลยละครับ บอกคุณแม่ให้พาไปพบจิตแพทย์ จิตใจก็เหมือนร่างกายนะครับ...เจ็บป่วยได้...และก็รักษาได้ รีบไปพบแพทย์นะครับ...แล้วก็ขอให้หายเร็วๆด้วย...เอาใจช่วยนะครับ ไม่สบายใจ/กังวล/กลัวอะไร....ก็มีเพื่อนๆคอยปรึกษาได้ที่นี่นะครับ แม้เราจะไม่รู้จักกัน..แต่หลายๆคนก็ห่วงคุณนะครับ...อย่าคิดทำร้ยตัวเองนะ แก้ไขเมื่อ 12 มี.ค. 50 12:04:15 จากคุณ : Hannibal-Lecter-Psych - [ 12 มี.ค. 50 11:59:54 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เที่ยงกว่าแล้ว แวะกลับเข้ามาดูอีกครั้งค่ะ น้อง จขกท เป็นอย่างไรบ้างแล้วคะ จากที่น้องเล่ามานั้น พี่รู้สึกเป็นห่วงมากนะคะ ห่วงเพราะทราบดีว่าการอยู่กับความเจ็บป่วยด้วยอาการกลัวเช่นนี้นานๆ (ในกรณีของน้องเกิดขึ้นตั้งแต่ ป. 5 และตอนนี้ ม. 3 แล้ว) จะทำให้ตัวของน้องไม่รู้สึกมีความสุข ความสงบสุขและความสดชื่นแจ่มใสที่แท้จริงเลย ทั้งการที่ต้องทำเสมือนปกติดีเพื่อปกปิดไม่ให้ผู้อื่นที่อยู่รอบข้างเป็นห่วงก็ยิ่งทำให้น้องต้องเผชิญกับแรงกดดันหลายด้านเข้าไปอีก มันจะทำให้น้องเหนื่อยล้าและโศกเศร้าภายใน ชีวิตของน้องยังอีกยาวไกล ยังมีเรื่องสุขเรื่องทุกข์อีกมากต้องพบเจอ หากไม่รีบรักษาอาการเหล่านี้เสียแต่บัดนี้ ในที่สุดแล้วเมื่อน้องโตขึ้น อาการเจ็บป่วยก็จะปรากฎออกมาชัดเจนยิ่งขึ้น ที่สำคัญ พี่อยากให้น้องเติบโตขึ้นเป็นคนดีและเติบโตอย่างมีความสุข ไม่อยากให้น้องต้องเสียเวลา เรี่ยวแรง กำลังกาย กำลังใจ กำลังชีวิตไปด้วยอาการเหล่านี้ที่รบกวนน้องมาหลายปีต่อเนื่องแล้ว .. พี่เองเจ็บป่วยด้วยอาการคล้ายน้องตั้งแต่เด็ก แต่ไม่ได้รับการรักษาใดๆ เนื่องจากไม่ทราบว่าจะอธิบายอย่างไรเพื่อให้ผู้อื่นเข้าใจได้ถึงความไม่สบายของเรา ปล่อยมาจนโต ชีวิตเริ่มสลับซับซับซ้อนขึ้นแล้วในที่สุดโรคก็ปรากฎชัดขึ้นจนต้องขอความช่วยเหลือจากนักจิตวิทยาที่ให้คำปรึกษาและจิตแพทย์ ทุกวันนี้พี่ยังต้องรักษาตัวอยู่ ต้องพบแพทย์ตามนัด ต้องกินยา พี่บอกให้หมอที่รักษาฟังเสมอว่ายอมรับได้ว่าตนเองเสียกำลังชีวิตและวันเวลาไปกับความตึงเครียด ความกลัวและความวิตกกังวลมาอย่างต่อเนื่องยาวนาน แต่ที่อดรู้สึกไม่ได้นั่นคือว่าอดรู้สึกไม่ได้ที่จะเสียดายกำลังชีวิตและวันเวลาที่ผ่านไปแล้วนั้น .. ส่วนเรื่องไม่กล้าปรึกษากับพ่อแม่หรือคนในครอบครัว รวมทั้งครู พี่ว่าพี่ก็เข้าใจตรงประเด็นนี้นะคะ ต่างกันตรงที่ว่าตอนที่พี่เดินเข้าไปขอความช่วยเหลือจากนักจิตวิทยาที่ให้คำปรึกษา (ที่ทางมหาวิทยาลัยที่อังกฤษจัดไว้ให้) พี่เป็นนักเรียนต่างชาติ อยู่ไกลจากครอบครัว และเมื่อกลับถึงเมืองไทย เมื่อเดินเข้าไปขอความช่วยเหลือจากจิตแพทย์ ก็เดินทางไปด้วยตนเองค่ะ (เนื่องจากทราบดีว่าคุณแม่ท่านจะไม่สามารถยอมรับได้ และแม้กระนั้น ทุกวันนี้ท่านก็ยังไม่ยอมรับเลยค่) ทั้งนี้นั้น ต่างกับน้องตรงที่พี่มีอายุมากกว่าน้องมากแล้วตอนเข้ารักษาตัว (ด้วยตนเอง) หากน้องอยู่กรุงเทพ และต้องการความช่วยเหลือใดๆ เพิ่มเติม เช่น รายละเอียดการไปพบแพทย์ ต้องการให้พี่ช่วยพาไปพบแพทย์ ลองติดต่อมา อาจทางหลังมาย หรือทางที่อยู่อีเมล์ที่ให้ไว้นะคะ ชีวิตของน้องมีคุณค่า น้องจะต้องเติบโตต่อไปเพื่อเป็นผู้ใหญ่ที่ดี มีความเข้มแข็ง สมวัยและมีความสุข ความสงบสุขและความสดชื่นแจ่มใสที่แท้จริงค่ะ (ข้อความนี้ยาวหน่อย ค่อยๆ อ่านนะคะ) จากคุณ : Between the cradle - the grave (ipiup) - [ 12 มี.ค. 50 12:45:21 ]

ความคิดเห็นที่ 18 แนะนำให้ไปพบจิตแพทย์นะคะ แพทย์จะได้รักษาและสั่งยาให้ทานได้ เป็นห่วงน้องนะคะ จะเป็นกำลังใจให้เสมอ พี่ยินดีเป็นเพื่อนหนูนะ จากคุณ : Jane_cu - [ 12 มี.ค. 50 13:58:32 ]

ความคิดเห็นที่ 19 สี่โมงกว่าแล้ว .. แวะเข้ามาดูที่กระทู้นี้อีกครั้งค่ะ น้อง จขกท (คุณมนุษย์) เป็นอย่างไรบ้างแล้ว น้องอาจยังไม่ได้กลับเข้ามาที่เว็บและมาดูที่กระทู้ พี่พี่สวนลุมมากมาย รวมทั้งพี่เป็นห่วงน้องอยู่นะคะ ส่งข่าวบอกบ้างนะคะว่าสบายดีอยู่หรือเปล่า ตัดสินใจอย่างไร ต้องการความช่วยเหลือใดๆ หรือไม่ อาจบอกทั้งทางหน้าไมค์ หลังมายหรือทางที่อยู่อีเมล์ของพี่ที่ให้ไว้ก็ได้ค่ะ จากคุณ : Between the cradle - the grave (ipiup) - [ 12 มี.ค. 50 16:30:11 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เป็นกำลังใจให้นะครับ จากคุณ : บังเอิญติดดิน - [ 12 มี.ค. 50 20:47:41 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ลูกผู้ชาย ไปกัวอะไรว่ะ สูดลมหายใจให้เต็มปอด แล้วเดินไปบอกพ่อ ให้พาไปหาหมอซะน้าาา จากคุณ : นายไวรัส - [ 12 มี.ค. 50 23:19:56 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เที่ยงคืนกว่าแล้ว แวะเข้ามาดูกระทู้อีกครั้ง น้อง จขกท เป็นอย่างไรบ้างแล้วคะ ตัดสินใจอย่างไร ต้องการความช่วยเหลือใดๆ หรือไม่ อย่างไร บอกพี่พี่สวนลุมทั้งหลาย ซึ่งรวมทั้งพี่ด้วยนะคะ เป็นห่วงนะคะ จากคุณ : Between the cradle - the grave (ipiup) - [ 13 มี.ค. 50 00:41:50 ]

ความคิดเห็นที่ 23 จากคุณ : Between the cradle - the grave (ipiup) - [ 13 มี.ค. 50 00:45:37 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เป็นอย่างไรบ้างแล้วคะ เป็นห่วงนะคะ จากคุณ : Between the cradle - the grave (ipiup) - [ 13 มี.ค. 50 08:09:53 ]