หัวข้อกระทู้ดิชั้นยืมกลอนของหลิน เพื่อนดิชั้นที่เคยแต่งและได้รางวัลชนะเลิศไว้มาจั่วซักหน่อย
เห็นมีหลายกระทู้นะคะ...ที่อาจกล่าวถึงชีวิตในโรงพยาบาล
และสงสัยในวิชาชีพของเรา
http://pantip.com/cafe/lumpini/topic/L5212573/L5212573.html
http://pantip.com/cafe/lumpini/topic/L5214197/L5214197.html
ถ้าคุณได้มาอยู่ที่นี่ ทำงานที่นี่ ทุกวัน
คุณจะรู้ค่ะว่า....
เกิด แก่ เจ็บ ตาย...
นั้นมันอยู่ใกล้ตัวมาก ๆ
บางวันที่ดิชั้นเดินจาก OPD เห็นรถตู้มารับศพจากห้องดับจิต....พร้อมชุดดำ และคราบน้ำตาของญาติ ๆ
แต่พอเดินเลยมาหน่อย...บนทางเดินเส้นนั้น
คุณก็จะเห็น...รอยยิ้มของครอบครัว ที่มารับสมาชิกที่เพิ่งคลอดกลับบ้าน
..
.....
ดังนั้น...ทุกวันที่ดิชั้นเดินผ่านทางเดินเส้นสีขาวเส้นนี้
ความรู้สึกหลากหลายได้ประดังประเดเข้ามา
ประเด็นแห่งปัญหาสุขภาพจิตก็คือ...
ยามคุณป่วย...คุณนึกถึงใครคะ
กว่าร้อยละ 70 ที่ดิชั้นเห็นคนเฝ้าไข้
คน ๆ นั้นคือ...แม่....
ดวงตาของแม่....
คือแววตาที่เอื้ออาทรยามร้อนหนาวเสมอ
เหมือนกับคำที่อาจารย์เคยสอนพวกเราว่า...
เวลาคุณมองคนไข้...ให้คิดว่าเขาคือลูก หรือคนในครอบครัวของคุณที่กำลังป่วย
แล้วคุณจะทุ่มเทรักษาพวกเค้า....ด้วยใจ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
คือแสงทอง ส่องสว่าง ทางเบื้องหน้า
คือดวงตา เอื้ออาทร ยามร้อนหนาว
คือดวงใจ ผ่องพิสุทธิ์ ผุดพร่างพราว
ปูเส้นทาง เส้นสีขาว ให้ก้าวไป
~~~~~~~~~~~~~~~~~
เคยถามตัวเองมั้ยคะ... ยามป่วยจนหมดความหวัง ใครคะคือคนที่คุณอยากเคียงข้าง
มือของใคร ตาของใคร หรือใจของใครคะ ที่คุณเฝ้ารอ
แก้ไขเมื่อ 12 มี.ค. 50 13:10:52
แก้ไขเมื่อ 12 มี.ค. 50 13:09:51
แก้ไขเมื่อ 12 มี.ค. 50 13:09:51
แก้ไขเมื่อ 12 มี.ค. 50 13:05:18
แก้ไขเมื่อ 12 มี.ค. 50 13:04:07
แก้ไขเมื่อ 12 มี.ค. 50 13:01:56