ความคิดเห็นที่ 1 สมัยก่อน ระบบบริหารโครงข่ายที่เราทำอยู่ ไม่ค่อยมีความสำคัญมากนัก ทั้งในมุมมองของลูกค้า และบริษัทของเรา เนื่องจากถูกมองเป็นเพียงระบบที่ช่วยให้การดูแลและจัดการกับระบบโครงข่ายง่ายและเร็วขึ้นเท่านั้น และเนื่องจากสมัยก่อน โครงข่ายโทรศัพท์ของลูกค้าก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไรมากมายด้วย แต่มาถึงยุคนี้แล้ว โครงข่ายโทรศัพท์ได้ขยายขนาดและมีความซับซ้อนมากขึ้น ระบบที่เราทำอยู่จึงมีความสำคัญต่อลูกค้าเป็นอย่างมาก ทางบริษัทจึงใช้ Regional Office ทั้งสามแห่งเป็นเครื่องมือในการเปิดให้บริการแก้ปัญหากับลูกค้าตลอด 24 ชั่วโมง โดยผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันไปที่ละ 8 ชั่วโมงในแต่ละวัน เราทำงานกับบริษัทนี้มาได้ประมาณสามปี ก็มีโอกาสได้ไปทำงานชิ้นหนึ่งให้กับ Regional office ที่เมืองเมลเบิร์ล รัฐวิคตอเรีย ประเทศออสเตรเลีย และนั่น ก็คือจุดเริ่มต้นของการทำงานในต่างแดนของเรา เรื่องที่จะเล่าให้ฟังในตอนนี้แหละ ที่เป็นเหตุว่าทำไมเราถึงได้ไปทำงานชิ้นนี้ให้กับ Regional office จนเป็นเหตุให้หัวหน้าที่นั่นเปิดโอกาสให้เราได้เข้ามาทำงานที่ Regional office มันเป็นจุดเริ่มต้นที่ดูแล้วไม่ค่อยเท่เท่าไหร่ เพราะมันเริ่มจากการบิดเบือนความจริงของเราเอง ต่อคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนรักของเราเอง เพื่อนคนนี้ ก็ทำงานอยู่ที่เมลเบิร์นนี่แหละ ชื่อแอ็ดนัน แต่เหตุการณ์นี้มันเกิดมาเมื่อหลายปีก่อนโน้น จนถึงวันนี้เราก็ยังรู้สึกผิดอยู่ตลอด ในช่วงปี พ.ศ. 2543 ตอนนั้น เราทำงานอยู่ที่ออฟฟิศที่เมืองไทย งานที่ทำก็ไม่ใช่งานที่อยู่ในตอนนี้ เพราะมีน้องคนหนึ่งทำอยู่แล้ว ส่วนเราก็ดูแลระบบอื่น ๆ ไป เหตุมันเกิดเพราะน้องที่ทำหน้าที่นี้อยู่ในตอนนั้น เป็นคนที่เก่งมาก ๆ เรากับหัวหน้าก็ไว้ใจ ปล่อยให้ทำหน้าที่ของเขาไป และเขาก็ทำได้ดีมาก ๆ ด้วย จนวันหนึ่ง เรา (ซึ่งก็ถือว่าเป็นหัวหน้าทีมในตอนนั้น) ก็คุยกับหัวหน้าเราว่าอยากสนับสนุนให้เขาได้พัฒนาความสามารถมากขึ้น ซึ่งเรื่องนี้เจ้าตัวเขาก็รู้ดี โดยปกติ คนที่จะทำการติดตั้งและทดสอบระบบคอมฯ ที่พวกเราดูแลอยู่ จะต้องเป็นคนที่มาจาก Regional office เท่านั้น ซึ่งบางครั้ง คนที่มาก็ใช่ว่าจะเก่งอะไรมากมาย ปรึกษากันเสร็จก็ยกโทรศัพท์หา Regional Manager ก็คนที่รับเราเข้ามาทำงานที่ออสเตรเลียนี่แหละ บอกว่าอยากที่ขอรับการทดสอบเพื่อเป็นตัวแทนติดตั้งและทดสอบระบบ โชคดีที่ตอนนั้น ออฟฟิศที่เมลเบิร์นกำลังประสบปัญหาคนทำงานมีน้อยกว่าปริมาณงานที่จะต้องทำ เขาก็เลยตอบตกลง เราก็วางแผนการ นัดแนะกันว่าจะทำการทดสอบวันไหน งานพร้อม คนพร้อม ทุกอย่างพร้อม เหลือเวลาอีกไม่ถึงเดือนก่อนที่ทุกอย่างจะเริ่ม ฟ้าก็ถล่มลงมาใส่หัวเรากับหัวหน้าเมื่อน้องคนนี้มันยื่นใบลาออก “เสียห_าเลยงานนี้ มึนตึ๊บ!!!!!” จากคุณ : วิศวะ จ๊ะจ๋า - [ 14 มี.ค. 50 21:23:51 A:61.88.9.234 X: TicketID:139156 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หัวหน้าเรา (เป็นฝรั่ง เอ๊ะ บอกไปหรือยังหว่า) ก็คงเห็นว่าทำอะไรไม่ได้แล้ว แกก็บอกเราว่า “ไม่เป็นไร เดี๋ยวจะโทรไปขอยกเลิกกับทางโน้นเอง” แต่เรารู้สึกว่าเสียดายอย่างแรง โอกาสเบบนี้ไม่ได้มีบ่อย ๆ จะปล่อยให้หลุดมือไปก็น่าเสียดาย คิดในแง่ดี อาจจะมองได้ว่าถึงเวลาที่ต้องสร้างวีระชน คนใหม่ (อิอิ) ว่าแล้วเราก็ (เสียบ เอ๊ย) พูดอย่างมั่นอกมั่นใจว่า “ไม่เป็นไร ไม่มีใครทำ เราทำเองก็ได้ (ฟะ)” ถ้าผ่านก็ดี ไม่ผ่านก็แล้วไป ถือว่าเป็นประสบการณ์ หัวหน้าก็เป็นห่วง (หรือกลัวว่าจะเสียหน้าก็ไม่รู้อ่ะ อิอิ) พูดย้ำอีกตั้งหลายครั้งว่า “ถ้าไม่ไหวจริง ๆ ก็บอกได้ ไอยอมเสียหน้า (ดีกว่าหน้าแตก เหอๆๆ)” แต่เราก็ไม่ยอม “ลูกผู้ชาย ฆ่าได้ หยามไม่ได้” (ลืมไปว่า ตัวเองเป็นผู้หญิง อิอิ) จากคุณ : วิศวะ จ๊ะจ๋า - [ 14 มี.ค. 50 21:25:47 A:61.88.9.234 X: TicketID:139156 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แต่พอหนึ่งอาทิตย์ผ่านไป เราชักอยากจะโดนหยามมากกว่าแล้วหละ เพราะเหนื่อยกับการที่ต้องมาปลุกปล้ำคนที่เค้าไม่เต็มใจ เอ๊ย ไม่ช่าย มาอยู่ในตำแหน่งที่ทุกคนกำลังมองอย่างคาดหวังว่าผลจะออกมายังไง ช่วงนั้นเราก็อ่านเอกสารทุกอย่างที่ขวางหน้า ไม่มีเครื่องคอมพิวเตอร์ชุดทดลองให้ลองด้วยจนถึงอาทิตย์สุดท้ายนั่นแหละถึงได้ลองของจริง ก็นั่งปลุกปล้ำกับมันอยู่ทั้งอาทิตย์ กว่าจะลงซอฟแวร์และทดสอบการใช้งานจนเสร็จ ก็เล่นเอาเหงื่อตก ลองผิดลองถูกอยู่หลายวัน แต่งานก็เสร็จทันเวลาพอดีที่ผู้ประเมิลผลเดินทางมาถึง การทดสอบใช้เวลา 2 อาทิตย์เต็ม ๆ ตั้งแต่ตรวจสอบระบบที่เราทำไว้ก่อนเขามา จนกระทั่งส่งมอบระบบให้ลูกค้า คนที่มาชื่อ แอ็ดนัน เป็นชาวออสเตรเลียเชื้อสายบอสเนีย “หน้ามันดุจังเว้ย” (อาจจะน้อยกว่าเรานิดนึง แฮ่) พอมาถึงก็ตรวจไอ้ที่เราทำไว้นั่นแหละว่าใช้ได้หรือเปล่า วันแรก ๆ เขาก็ยังทำหน้าเครียดอยู่ แต่สองสามวันถัดมาก็ค่อยเริ่มพูดคุย (นึกว่าเป็นใบ้ซะอีก) ยิ่งคุยนาน ยิ่งรู้สึกว่าหมอนี่ก็เพี้ยน ๆ เหมือนกัน “เมื่อวานไอไปเจอเค้าขายแมลงทอดมา ไออยากรู้ว่ารสชาติเป็นไง ก็เลยซื้อมากิน” เขาบอก “แล้วเป็นไงมั่งหละ” เราถาม “อร่อยดีนะ โดยเฉพาะตั๊กแตนทอดน่ะ ซื้อมาตั้งเยอะแน่ะ เคยกินหรือเปล่า” เขาถาม “เคยดิ สมัยที่อยู่บ้านนอกน่ะ กว่าจะจับได้แต่ละตัวนะ เหนื่อยแทบแย่เลยรู้ไหม” เราเล่า “อ้าวเหรอ” เขาทำหน้าเสมือนว่าสนใจเรื่องที่เราเล่าซะเต็มประดา “ใช่ แต่ช่วงที่ผ่านมา พวกตั๊กแตนมาจากไหนไม่รู้ ถล่มชาวสวนเละเลย” เราเล่าต่อ “พวกเขาก็เลยจับมันมาทอดขาย” “พวกยูกินมันหมดเลยเหรอ” เขาถามอย่างแปลกใจ เราก็เลยลอยหน้าลอยตาตอบไปว่า “อ๋อ คนไทยไม่ได้กินหมดหรอก แต่ฝรั่งอย่างยูนี่แหละ ที่กินหมด” อิอิอิ จากคุณ : วิศวะ จ๊ะจ๋า - [ 14 มี.ค. 50 21:28:56 A:61.88.9.234 X: TicketID:139156 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ผ่านไปห้าวัน เขาก็บอกว่า ใช้ได้ แต่ไม่ได้บอกว่าให้ผ่านหรือไม่ให้ผ่าน บอกว่าต้องแล้วแต่หัวหน้า เราก็ได้แต่ร้องเพลงรอไปก่อน จะทำไงได้ ก่อนจะไปต่อ ขอนอกเรื่องนิดนึง ช่วงที่มาแรก ๆ เราก็พาแอดนันไปกินข้าวกลางวัน ตามประสาเจ้าบ้านที่ดี ก็อย่างที่รู้ ๆ กันอยู่ว่าเมืองไทย หมูคืออาหารหลัก ดังนั้น แทบจะทุกร้าน ก็จะมีหมูขายทั้งนั้น ยกเว้นร้านของคนมุสลิม แอดนันแกก็เดินเลือกอยู่นาน แต่สุดท้ายก็ไปจบที่ร้านของมุสลิมทุกครั้ง ตอนแรก ๆ เราก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะฝรั่งส่วนใหญ่ก็มักจะกินเนื้อมากกว่าหมูอยู่แล้ว บางครั้งเราก็พาเขาไปกินอาหารตามสั่ง ซึ่งก็มักจะไม่ค่อยมีเนื้อขาย เขาก็จะกินไก่แทน จนวันสุดท้ายก่อนกลับนี่แหละ เขาบอกเราว่า “ไอเป็นมุสลิมนะ ยูรู้หรือเปล่าเนี่ย” “เอ๊า แล้วตรูจะไปตรัสรู้ได้ไงว่าทั่นเป็นมุสลิม หน้าตามันไม่ได้บอกนี่หว่าว่าใครนับถือศาสนาอะไร” เล่นเอาเรารู้สึกผิดไปนาน เพราะพาเขาไปกินข้าวทีไร ก็จะชักชวนให้เขากินอาหารเหมือนที่เรากินตลอด ซึ่งก็แน่หละ มีแต่หมูทั้งน๊านนนน จากคุณ : วิศวะ จ๊ะจ๋า - [ 14 มี.ค. 50 21:30:45 A:61.88.9.234 X: TicketID:139156 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เมื่อยแระ เดี๋ยวค่อยมาเขียนต่อ จากคุณ : วิศวะ จ๊ะจ๋า - [ 14 มี.ค. 50 21:32:18 A:61.88.9.234 X: TicketID:139156 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ้าว เจ๊กลับมาก่อนดิ๊ ไหงทิ้งกันไปละเนี่ย จากคุณ : ถางป่ามาเจอกัน (zero4hero) - [ 14 มี.ค. 50 22:01:43 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แหม.. แค่ขอเวลาพักแป๊บนึงน่า เดี๋ยวจะมาต่อให้นะจ๊ะ จากคุณ : วิศวะ จ๊ะจ๋า - [ 14 มี.ค. 50 22:29:27 A:61.88.9.234 X: TicketID:139156 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ต่อให้อีกนิดก็แล้วกันเนอะ :) แต่จะบอกว่า แอดนันมันก็แปลกเนอะ เป็นมุสลิม ไม่กินหมู แต่กินแมลงซะสูญพันธุ์เลยอ่ะ ฮ่ะๆๆๆๆๆๆๆ กลับเข้าเรื่องอีกที อิอิ อาทิตย์ถัดมา เช้าวันจันทร์ ได้รับโทรศัพท์จากแอ็ดนัน บอกว่า “ตอนนี้อยู่เกาะเสม็ด ให้ทดสอบระบบกับลูกค้าไปได้เลย ถ้ามีปัญหาอะไรก็โทรมา” “อ้าว ไหงทิ้งกันงี้หละ” เราบ่น “เอาน่า ยูก็ทำ ๆ ไปเหอะ ถ้าโทรไม่ติด ก็ส่ง SMS มานะ” “น๊านนน ให้มันได้อย่างนี้สิ พ่อคู๊ณณณณ” จากคุณ : วิศวะ จ๊ะจ๋า - [ 14 มี.ค. 50 22:32:23 A:61.88.9.234 X: TicketID:139156 ]

ความคิดเห็นที่ 9 งานในครั้งนั้น เป็นการทดสอบระบบที่เครียดที่สุด เท่าที่เคยทำมา อย่างหนึ่งก็เพราะลูกค้าใหม่กับระบบ ทั้งกับระบบที่เราเอามาติดตั้งให้ และระบบอื่น ๆ ที่เราจะต้องต่อเชื่อมด้วย ก็เลยต้องอธิบายกันยืดยาวกว่าจะเข้าสู่การทดสอบในแต่ละหัวข้อ แต่ก็เป็นผลดีกับเรา เพราะเราได้เรียนรู้อะไรมากขึ้นอีกเยอะจากงานนี้ เนื่องจากว่าต้องศึกษาทุกอย่างที่ลูกค้าถามมาให้กระจ่างในระดับนึง วันสุดท้าย แอ็ดนันก็กลับมา แต่มาในสถาพที่เรียกว่าไม่น่าดู แขนขวาเข้าเฝือกตั้งแต่ข้อมือถึงศอก หน้ามีรอยขีดข่วนแต่พองาม สอบถามก็ได้ความว่า “ไอไปเช่ามอเตอร์ไซด์ที่เกาะเสม็ด ขับชมวิวเพลิน ๆ ขึ้นไปบนเขา วิวสวยมาก ๆ เลย” เขาว่า “แต่ขากลับลงมานี่แหละ มีรถขับตัดหน้ากระชั้นชิด รถไอเบรคไม่อยู่ แล้วมันก็เป็นทางชันด้วย” “อ้าว แล้วยูชนเค้ารึเปล่า พวกเขาเป็นไงมั่งอ่ะ” เราถาม เขามองเราแปลก ๆ ประมาณว่า ‘ทำไมไม่ถามชั้นหละว่าเป็นไง ไปถามถึงคนที่ไม่รู้จักทำไม เอ้อ’ ก่อนจะบอกว่า “พวกเขาไม่เป็นอะไรหรอก เพราะไอไม่ได้ชนเค้า ไอชนกำแพงเว้ย” "อ้าว เหรอ ก๊ากกกกกก เอิ๊กกกก" ฟังเขาเล่าไป เราก็หัวเราะไป “โชคดีจริง ๆ เนอะ“ เราว่า แต่ในใจน่ะคิดแบบนี้ตะหาก “เออ เวรกรรมจริง ๆ สมน้ำหน้า ทิ้งให้ตรูเผชิญตะชากรรมกับลูกค้าตามลำพังก็เงี้ยแหละ “ สุดท้าย เราก็ผ่านการทดสอบ ได้เป็นตัวแทน Regional สมใจ (เป็นคนแรกของบริษัทเลยนะ ที่ได้เป็นตัวแทน Regional อิอิ ขอโม้ซะหน่อย) ส่วนแอ็ดนัน ก็ติดต่อกันเป็นประจำ ตอนหลัง ๆ เราก็เป็นเพื่อนสนิทกันไปแล้ว เดี๋ยวมาต่อให้อีกทีนะ เมื่อยจริง ๆ อ่ะขอบ่นหน่อย (เริ่มแก่แล้วมั้งเนี่ย :) จากคุณ : วิศวะ จ๊ะจ๋า - [ 14 มี.ค. 50 22:37:53 A:61.88.9.234 X: TicketID:139156 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แหมกำลังเพลิน   อย่าให้รอนานน๊า กะลังหนุก จากคุณ : บ้านสวนธน - [ 15 มี.ค. 50 08:00:12 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แปะไว้ก่อน......................ว่างจะมาตามอ่านเง้อออออออออออออออออ จากคุณ : JeThuek (agriculture24) - [ 15 มี.ค. 50 08:27:55 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มาติดตามอ่านจ้า เขียนได้สนุกเร้าใจ (ตรงไหนหว่า??) ชอบ ๆ ๆ ๆ จากคุณ : วาซาบิ - [ 15 มี.ค. 50 09:35:25 A:20.17.66.16 X:61.47.15.133 TicketID:129633 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ต่ออีกนิด :) การได้เป็นตัวแทน Regional ในวันนั้น คือจุดเริ่มต้นที่สำคัญที่ทำให้เกิดจุดเปลี่ยนครั้งใหญ่อีกครั้งในชีวิตของเรา หลังจากทำงานในหน้าที่ตัวแทน Regional ที่ประเทศไทยอยู่สักพัก ในช่วงปลายปี พ.ศ. 2545 เราได้มีโอกาสมาเมลเบิร์นเป็นครั้งแรก จริง ๆ เคยมาออสเตรเลียแล้วครั้งหนึ่ง แต่ตอนนั้นไปซิดนีย์ เพราะบริษัทส่งให้มาทำงานชิ้นหนึ่งร่วมกับเพื่อน ๆ ที่อยู่ที่ Regional office คนอื่น ๆ ซึ่งระยะเวลาก็ไม่ได้มากมายอะไร แค่สามอาทิตย์ ด้วยความที่ภาษาอังกฤษก็แค่พอใช้ได้ ประกอบกับไม่ค่อยได้ใช้มากนัก เจอเพื่อนที่จะต้องมาทำงานด้วยที่เมลเบิร์นนี่ ก็คุยกันจนเมื่อยมือ คน ๆ นี้ชื่อ อาฮาน เป็นชาวออสเตรเลียเชื้อสายตุรกี เป็นคนที่พูดภาษาอังกฤษแล้วเรารู้สึกว่า ฟังออกน้อยที่สุดในตอนนั้น นึก ๆ อยู่ในใจ “แกจะพูดให้ช้า ๆ ชัด ๆ กว่านี้มันจะตายมั๊ยฟะ” อาฮานเป็นคนตลกโปกฮา พูดมากด้วย หลังจากทำงานด้วยกันไปสักอาทิตย์ เมื่อยมือกันพอสมควร อาฮานก็สารภาพกับเราว่า "To be honest, your English is so bad" (ด้วยความสัตย์จริง ภาษาอังกฤษของคุณนี่ห่วยมากเลย) โอ้ คุณพระช่วย กล้วยทอด มันพูดซะเราหมดสมรรถภาพ เอ๊ย หมดความมั่นใจเลยนะเนี่ย เราก็ตอบกลับไปว่า “Your English is bad too” แหะๆๆๆ ประมาณว่า ดันทุรังไง เค้าก็หัวเราะขำเรายกใหญ่ ในใจเราก็คิดว่า “อย่าหลงไปประเทศไทยนะเฟ้ย แม่จะแก้แค้นให้เข็ด” จากคุณ : วิศวะ จ๊ะจ๋า - [ 15 มี.ค. 50 09:45:09 A:203.162.94.101 X: TicketID:139156 ]

ความคิดเห็นที่ 14 และแล้ว โอกาสที่รอคอยก็มาถึง ฟ้าก็ส่งให้อาฮานต้องไปทำงานที่เมืองไทยกับเราซะด้วย เพราะเขาต้องไปติดตั้งระบบให้กับบริษัทที่เป็นลูกค้าใหญ่แห่งหนึ่ง ซึ่งมีเราไปด้วยในฐานะที่เป็นคนพื้นที่ รู้จักลูกค้าดี (แถมด้วยมีความรู้มากพอที่จะช่วยมันได้ อิอิ ขอโม้อีกที) พอทำงานเสร็จ มันไม่เสร็จเรียบร้อยอย่างหวัง เพราะเกิดปัญหาเครื่องมัน Restart เองบ่อย ๆ มารู้ทีหลังว่าเป็นเพราะฮาร์ดแวร์ตัวหนึ่ง เราสองคนก็ต้องช่วยกันแก้ปัญหาให้ลูกค้าอยู่ในห้องเครื่อง ซึ่งมีซอกแคบ ๆ ให้เราสองคนนั่งได้ ก็นั่งเฝ้าสังเกตพฤติกรรมและหาทางแก้ไขอยู่ เราสองคนทำงานอยู่อย่างนั้นสองวันเต็ม ๆ ไม่ได้กลับบ้านกันสักคน สองวันที่นั่งจับเจ่าอยู่ที่นี่แหละ ฟ้าดินก็เป็นใจให้เราได้แก้แค้นโดยที่ไม่ต้องลงแรงอะไรสักอย่าง เราสองคนนั่งทำงานด้วยกันมาได้ประมาณ 24 ชั่วโมง ต่างคนก็ต่างเหนื่อย เราก็เลยตกลงกันว่าจะผลัดกันนอนเอาแรงครั้งละ 1 ชั่วโมงโดยที่อีกคนก็อยู่โยงทำงานไป แต่เชื่อไหม ทุกครั้งที่เรางีบหลับก็ไม่มีใครเดินผ่านมาแถว ๆ นั้นเลย แต่หลายครั้งที่อาฮานงีบหลับไป ลูกค้าก็เดินเข้ามาคุยกับเรา “อ้าว หลับไปแล้วเหรอ” ลูกค้าถาม “ก็ผลัดกันนอนน่ะค่ะ ต้องมีใครคนนึงทำงานตลอด” เราบอก แต่ลูกค้าเข้ามาทีไร ก็มักจะเห็นว่าอาฮานหลับอยู่ แล้วก็มีอยู่ครั้งนึง ที่อาฮานตื่นมาพอดีตอนที่ลูกค้าคุยกับเราอยู่ พอลูกค้าออกไป เขาก็ถามว่า "ลูกค้าเพิ่งเข้ามาเหรอ" เขาถาม "เปล่า มาสองสามครั้งแล้วแหละ" เราพูดหน้าตาเฉย แต่เห็นอาฮานทำหน้าเหวอ เราก็อดขำไม่ได้ "อย่าบอกนะว่าเขาเข้ามาทีไรก็เห็นผมหลับทุกที" "ก็แหงหละ" “แล้วเค้าว่าไง” อาฮานยังถามต่อ “ก้อ..คงจะเห็นว่ายูกินแรงหละมั้ง ไม่เห็นพูดอะไรนิ” อิอิอิ เราตอบ จากคุณ : วิศวะ จ๊ะจ๋า - [ 15 มี.ค. 50 09:51:12 A:203.162.94.101 X: TicketID:139156 ]

ความคิดเห็นที่ 15 แต่นั่นก็ยังไม่ถูกใจเราเท่าเรื่องที่เกิดหลังจากนั้น อาฮานจะเป็นคนที่พูดภาษาอังกฤษแบบที่เราต้องบอกว่า ฟังยากมาก ๆ ทุกครั้งที่เขาคุยกับเพื่อน ๆ เรา เขาก็จะค่อนข้างเครียด เพราะสำเนียงหรือที่เรียกว่า แอคเซ่น ของคนไทยด้วย แล้วเพื่อนเราที่เป็นคนไทยก็จะมีปัญหาคล้าย ๆ กันว่าฟังเขาพูดไม่ค่อยออก แต่พอดีเราอยู่กับเขามาได้ระยะนึง เริ่มเกิดความเคยชิน ทำให้เข้าใจที่เขาพูดได้มากขึ้น วันหนึ่ง เขาก็เล่าให้เราฟังว่า เขาขอให้เจ้าหน้าที่ที่โรงแรมให้ช่วยเชคก๊อกน้ำอุ่นให้หน่อย ก็ใช้เวลาอยู่นานกว่าจะรู้เรื่อง ใกล้ ๆ วันที่อาฮานต้องกลับ เขาก็มาสารภาพกับเรา "ไอขอโทษจริง ๆ นะ" เขาว่า "ขอโทษเรื่องอะไรเหรอ" เราถามงง ๆ "ก็ที่ไอเคยพูดว่าภาษาอังกฤษยูห่วยแตกน่ะ ตอนนี้ เปลี่ยนใจแล้ว” เขาว่า “ไอว่า ยูเป็นคนไทยที่พูดภาษาอังกฤษได้ดีที่สุดเท่าที่ไอรู้จักมาเลยหละ" เอิ๊กกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฮ่ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นั่นเป็นเสียงหัวเราะของเราในตอนนั้นจริง ๆ หัวเราะจนเพื่อนเราเขินไปเลย เดี๋ยวค่อยมาต่อ :) จากคุณ : วิศวะ จ๊ะจ๋า - [ 15 มี.ค. 50 09:52:04 A:203.162.94.101 X: TicketID:139156 ]

ความคิดเห็นที่ 16 กะลังหนุกค่ะ กลับมาต่อไว ๆ นะคะ จากคุณ : พีน่า - [ 15 มี.ค. 50 12:52:53 ]

ความคิดเห็นที่ 17 มาแปะไว้ก่อนค่ะ เพิ่งจะว่าง(อีกละ) ก็ช่วงนี้งานยุ่งจริงๆนี่นา ^^ จากคุณ : น.ส.พังพอน - [ 15 มี.ค. 50 15:15:16 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เออ................มันดี........... รีบมาต่อให้ว่องเน้อ.............คุณวิศวะ.......... จากคุณ : JeThuek (agriculture24) - [ 15 มี.ค. 50 15:38:45 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ต่ออีกนิด :) หลังจากวันนั้น เรากับอาฮานก็เลยกลายเป็นเพื่อนรักกันไปโดยปริยาย ด้วยความที่เราซี้ปึ๊กกันขนาดนั้น วันหยุดเสาร์อาทิตย์ เราก็เลยวางแผนพาเพื่อนซี้เที่ยวเมืองไทย เป็นการส่งท้าย หลังจากที่ตรากตรำทำงานหนักมาด้วยกันหลายวัน ทริปนั้นก็ไม่ไกล้ไม่ไกล พาไปท่องจังหวัดนครนายก ขับรถออกจากบ้านแต่เช้าตรู่ไปรับเพื่อนสาว ๆ อีกสองคนโดยมีคุณชาย (ชื่อที่เราใช้เรียกแฟนเรา) เป็นสารถี แล้วก็ไปรับอาฮานที่โรงแรมแลนมาร์คเป็นคนสุดท้าย ที่แรกที่พวกเราไปแวะเที่ยวกันก็เป็นค่ายทหารที่จังหวัดนครนายก เราและเพื่อน ๆ อยากไปลองฝึกยิงปืนดูสักครั้ง พอจ่ายเงินคนละเกือบสองร้อยพวกเราก็ได้ครูฝึกใจดีเป็นครูสอนยิงปืนให้ พร้อมปืนและกระสุนอีกสิบนัด ปืนที่พวกเราใช้ฝึก เป็นปืนสั้น ครูฝึกก็จะสอนวิธีจับปืน การเล็งเป้า และเทคนิกการยิง ใช้เวลาประมาณสิบนาทีพวกเราก็พร้อมที่จะยิงเป้ากันจริง ๆ ซะที ขณะที่พวกเราสามสาวและคุณชายกำลังเตรียมเล็งเป้ากันอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงปืนรัวติด ๆ กัน คาดว่าคงจะสิบนัดแหละ พอหันไปทางต้นเสียงก็ได้เห็นว่าเป็นเสียงจากเพื่อนซี้เรานั่นเอง “โอ๊ะแม่เจ้า รัวยังกะเอ็ม 16 นี่เค้าคิดว่าเค้าไปรบสงครามเวียดนามหรือไงเนี่ย” ครูฝึกก็เอาแผ่นที่ใช้เป็นเป้าที่อาฮานยิงมาดูผลงานแล้วก็ส่ายหัว (ฮะๆๆ) ไม่ต้องบอกก็พอจะเดาได้ว่าทำไม ถึงคราวที่เรายิง นัดแรกก็แบบว่าตั้งใจสุด ๆ ตื่นเต้นมาก ๆ ยิงออกไปแล้วก็ขอดูผลงานก่อน ปรากฏว่าเข้ากลางเป้าเลย (ฟลุ๊กสุด ๆ) กระโดดเหยง ๆ ร้องเรียกให้เพื่อน ๆ ดู “โอ้ โชคดีนะเนี่ย ที่ออสเตรเลียไม่เคยมารบกับคนไทย ไม่งั้นหละตายกันหมดแหง ๆ“ เพื่อนซี้เราส่งเสียงแซว จากคุณ : วิศวะ จ๊ะจ๋า - [ 15 มี.ค. 50 16:27:07 A:61.88.9.234 X: TicketID:139156 ]

ความคิดเห็นที่ 20 มัวแต่คุยกันจนครูฝึกคงจะรำคาญ เลยต้องเรียกเราให้กลับมายิงต่อให้เสร็จ ๆ (อิอิ) ก็เข้ากลางเป้าแค่นัดเดียวนั่นแหละ นัดที่เหลือก็เฉียดไปเฉียดมา จริง ๆ ที่ค่ายนี้มีอะไรให้ทำเยอะ อย่างพวกกระโดดหอ โหนเชือก และอะไรต่อมิอะไรที่พวกเราเคยฝึกสมัยเรียนลูกเสือหญิงน่ะ แต่ต้องจองไว้ก่อน วันนี้พวกเราก็เลยอด หลังจากยิงปืนกันจนเป็นที่พอใจ พวกเราก็ตรงไปยังน้ำตกนางรอง พอดีช่วงนั้นเป็นช่วงปลายหน้าฝน น้ำก็ยังเยอะอยู่ คนที่ไปเที่ยวก็เยอะตามไปด้วย โดยเฉพาะกลุ่มหนุ่ม ๆ สาว ๆ เล่นน้ำกันสนุกสนาน เป็นที่ตื่นตาตื่นใจของเพื่อนซี้เราอย่างมาก พวกเราเดินขึ้นไปบริเวณชั้นสามของน้ำตก ซึ่งเป็นแอ่งน้ำขนาดใหญ่ มีเด็ก ๆ และวัยรุ่นจำนวนมากเล่นน้ำอยู่ เพื่อนซี้เราคงถูกวิญญาณจิงโจ้เข้าสิง กระโดดเหยง ๆ ขึ้น ๆ ลง ๆ อยู่ตามโขดหินระหว่างชั้นสามกับชั้นสี่ของน้ำตก ในขณะที่คุณชายลงไประเริงอยู่ในแอ่งเรียบร้อยแล้ว พอเล่นน้ำไปสักพักคุณชายก็ขึ้นมาพักที่ลานหินที่เรานั่งเล่นรออยู่ แกก็ถอดเสื้อมาบิดน้ำออกแล้วก็เปลี่ยนตัวใหม่ เราสองคนนั่งคุยกันสักครู่ก็เห็นพ่อจิงโจ้ก็กระโดดข้ามโขดหินลงมาจากชั้นสี่ โดยมีเพื่อนเราเดินตามมาห่าง ๆ ตรงลานหินที่เรานั่งอยู่ ก็จะมีโขดหินสูงสักไม่น่าเกิน 1 เมตร เราก็เหลือบไปเห็นเพื่อนกำลังจะกระโดดลงมาจากโขดหิน ก็กำลังจะร้องเตือนว่าตรงนั้นมันเปียกและลื่น ก็ไม่ทันแล้ว พ่อจิงโจ้หนุ่มก็กระโดดลงมาซะก่อน “ตุ๊บ” ก็ไม่ใช่เสียงอะไรอื่นไกล เพราะทุกอย่างเป็นไปอย่างที่ควรจะเป็น จิงโจ้หนุ่มของเราก็มีอันต้องเสียฟอร์ม เพราะลื่นล้มไม่เป็นท่าอยู่ตรงนั้น ต่อหน้าผู้คนนับร้อย ด้วยความที่เขาตัวใหญ่ เสียงมันก็เลยดังมากกว่าปกติ เงียบกันไปอึดใจ แต่ก็ตบท้ายด้วยเสียงหัวเราะของเด็ก ๆ ที่เล่นน้ำอยู่แถวนั้น พวกที่เป็นผู้ใหญ่หน่อยก็ได้แต่อมยิ้ม เรากับคุณชายก็รีบเข้าไปช่วยประคองให้ลุกขึ้น “เป็นอะไรมากหรือเปล่า” เราถาม อาฮานหน้ามุ่ย ก่อนจะตอบเราเสียงสั่น “ไม่เป็นไร ขอบใจ” เจ็บตัวคงไม่เท่าไหร่ อายเขานะสิ (อิอิ) พวกเรานั่งพักกันแถว ๆ นั้นอีกสักครู่ก็ได้เวลาไปเที่ยวที่อื่นต่อ ตอนที่เดินขึ้นจากน้ำตก พวกเราก็คงลืมเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นกันไปแล้ว ต่างคนก็เลยต่างเดินขึ้นไปตามปกติโดยมีอาฮานรั้งท้ายอยู่ เดินไปสักพัก เราก็ได้ยินเขาเรียกให้รอ “เฮ่ เดินช้า ๆ หน่อยดิ” “มีอะไรเหรอ” เราถาม “เจ็บก้นอ่ะ” จากคุณ : วิศวะ จ๊ะจ๋า - [ 15 มี.ค. 50 16:36:59 A:61.88.9.234 X: TicketID:139156 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ตั้งแต่นั้นมา ไม่ว่าใครจากออฟฟิศที่เมลเบิร์นจะมาทำงานที่เมืองไทย ถ้าเรามีเวลา เราก็จะพาพวกเขาเที่ยวจังหวัดรอบ ๆ กรุงเทพเสมอ จนพวกเพื่อน ๆ ที่เมลเบิร์นพากันติดอกติดใจเมืองไทยและคนไทยกันมาก เพื่อน ๆ และหัวหน้าที่เมลเบิร์นออกปากชวนเราไปทำงานที่เมลเบิร์น แต่นั่น ก็ไม่ได้ทำให้เราคิดอยากจะไปทำงานที่เมลเบิร์นมากนัก อีกอย่างเราก็ไม่ได้รู้จักและสนิทสนมกับหัวหน้าที่นั่นเป็นการส่วนตัว รู้จักกันในฐานะที่เราเป็นตัวแทน และขึ้นตรงกับเขาเมื่อต้องทำงานให้กับทางออฟฟิศที่เมลเบิร์นเท่านั้น จนกระทั่งวันนึง ลูกค้ารายหนึ่งที่ออสเตรเลียกำลังจะเปิดให้บริการระบบใหม่ ออฟฟิศที่เมลเบิร์นขาดคน เราก็เลยมีโอกาสได้ไปเมลเบิร์นเป็นครั้งที่สอง ซึ่งก็ได้เกิดเหตุการณ์ ๆ นึง ที่ทำให้เราซี้ปึ๊กกับหัวหน้าที่นั่นไปอย่างไม่ตั้งใจ หัวหน้าคนนี้ชื่อเดวิด มีเพื่อนคนหนึ่งเคยบอกเราว่า ผู้หญิงโดยส่วนใหญ่ จะไม่เก่งเรื่องการบอกทิศ โดยเฉพาะกับสถานที่ที่คุณเธอทั้งหลายไม่คุ้นเคย เราเองก็เป็นคนประเภทที่เรียกว่า มีความดันทุรังพุ่งสูง (ปรี๊ด) ใครมาพูดแบบนี้เราก็ต้องเถียงให้รู้แพ้รู้ชนะกันไปข้างหนึ่งนั่นแหละ ก็จะให้ไม่เถียงได้ยังไง ตอนที่เราทำงานอยู่บริษัทแรกน่ะ น้องเทคนิเชี่ยนก็เป็นผู้ชาย เขาก็หลงทางประจำ เราซะอีกที่ต้องรับหน้าที่ดูแผนที่และบอกทางให้เขาน่ะ ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา คำนี้ก็ได้ยินบ่อย แต่ไม่ค่อยซึ้งกับมันเท่าไหร่เพราะยังไม่เจอกับตัวเอง จนกระทั่ง ออฟฟิศที่เมลเบิร์น ที่จริงต้องเรียกว่าที่บรอดมิโดว์ (Broadmeadows) จะอยู่ห่างจากสถานีรถไฟพอประมาณ ถ้าเดินก็ใช้เวลาเกือบ 20 นาที รถเมล์ก็มีวิ่งผ่านอยู่เหมือนกัน แต่มันเป็นอะไรที่น่าเบื่อสุด ๆ กับระบบการจัดการของที่นี่ จะไม่ให้เบื่อได้ยังไง ทันทีที่รถไฟจอด เราและคนอื่นๆ ก็รีบวิ่งจะไปต่อรถเมล์ ระยะทางก็ไม่ได้ไกลอะไร พ่อเจ้าพระคุณคนขับก็ขับออกไป (ไม่รอซะงั้น) สงสัยว่าจะเป็นนโยบายใหม่ที่ต้องการให้คนออสเตรเลียออกกำลังกายด้วยการเดินแน่ ๆ ตอนหลัง ๆ เราก็เลยเดิน จากสถานีรถไฟ ก็พอจะมองเห็นออฟฟิศอยู่ไกลๆ เคยเดินก็หลายครั้ง ทุกครั้งก็จะใช้เส้นทางเดิม ๆ วันนี้ก็เลยตั้งใจว่าจะหาทางลัดไปดีกว่า เผื่อเจอเส้นทางใหม่ที่มันใกล้กว่า ปกติแล้วถนนหนทางที่นี่มันก็เป็นบล๊อก ๆ ต่อเชื่อมถึงกันหมด ระหว่างทางเราก็มองเห็นอยู่ว่าออฟฟิศอยู่ข้างหน้า ก็ไม่น่าที่จะหลงอยู่แล้ว พอเดินไปสักพัก “อ้าว ทางตัน ไม่มีทางออก” จากคุณ : วิศวะ จ๊ะจ๋า - [ 15 มี.ค. 50 17:09:32 A:61.88.9.234 X: TicketID:139156 ]

ความคิดเห็นที่ 22 มารออ่านต่อ จากคุณ : Citroen - [ 15 มี.ค. 50 17:16:19 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เราก็เลยต้องย้อนกลับมาอีกนิด เพื่อจะเข้าอีกซอย (เอ๊ะ ก็ตันอีกแล้ว) ตอนนี้ก็เริ่มเหนื่อย และก็ร้อนแล้วด้วย เลยถอดใจเดินย้อนกลับไปที่สถานี แล้วใช้เส้นทางเดิม ๆ (อิอิ) ยังค่ะ ยัง ถึงตอนนี้เราก็ยังไม่เชื่อว่าผู้หญิงส่วนใหญ่ มีปัญหาเรื่องนี้ “แหม...สี่เท้ายังรู้พลาด นี่นา เหอๆๆๆ” ออฟฟิศที่เราทำงานจะอยู่ชั้นสามของตึกทางทิศเหนือ ตอนที่เรากลับไปเมลเบิร์นครั้งที่สอง เขาก็ย้ายมาอยู่ชั้นสองของอีกฝั่งหนึ่งซึ่งอยู่ทางทิศเหนือ เนื่องจากที่นี่ เคยเป็นที่ที่มีนักออกแบบระบบ (Designer) รวมอยู่ด้วย แต่ปัจจุบันนี้ย้ายออกไปรวมกันอยู่ที่ยุโรปหมดแล้ว การออกแบบสำนักงานมันก็เลยสลับซับซ้อนมากกว่าออฟฟิศปกติทั่ว ๆ ไป ในสองวันแรกเราก็ใช้ประตูหน้าเข้าออก ซึ่งก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร นอกจากว่าจะต้องเดินไกลพอสมควร เพราะถ้าเข้าจากด้านหน้า ซึ่งเป็นประตูใหญ่ที่อยู่ด้านหน้าบริษัท ก็ต้องเดินผ่านปีกตึกทางทิศเหนือ เราก็จะเดินขึ้นบรรไดไปที่ชั้นสอง แล้วก็วกกลับมาทางทิศเหนือ (ก็อ้อมไปอ้อมมาหละ) เราก็เป็นคนประเภทชอบค้นหาเส้นทางลัดอยู่แล้ว พอเข้าสู่วันที่สามก็เลยอดใจไม่ไหวต้องออกสำรวจเส้นทางกันซะหน่อย วันนั้นเราก็ไปทำงานตั้งแต่เช้า ไปถึงที่ทำงานก่อนแปดโมง ทั้ง ๆ ที่ช่วงหน้าร้อนเขาเริ่มทำงานกันเก้าโมงครึ่ง ด้วยความที่อยากลองของใหม่ ก็เลยยอมตื่นแต่เช้า “วันนี้ไม่เข้าด้านหน้าแล้ว เอามันประตูแรกที่เจอเลยนี่แหละ” เจอประตูแรกก็รูดบัตรผ่านได้ ก็ค่อยมีลุ้นว่าคิดไม่ผิดแน่ ๆ เดินเข้าไปก็เห็นบรรไดอยู่ทางขวา ก็ยิ่งมั่นใจว่าวันนี้เราเจอทางลัดแน่นอน ผ่านเข้ามาได้ก็ขึ้นบรรไดไปชั้นหนึ่ง (ชั้นแรกของตึกที่ออสเตรเลีย เขาเรียกชั้น Ground หรือที่บ้านเราเรียกว่าชั้นใต้ดิน ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน) ‘ทำไมมันตันหว่า แต่ก็เออนะ มันอาจจะซ่อนอยู่หลังประตู’ เราก็ลองรูดบัตรดูอีกที คราวนี้ไม่ผ่าน ทำไงดี ก็เลยต้องยืนรอ เผื่อมีใครเดินผ่านมา เรารออยู่ตรงนั้นนานพอสมควรแต่ก็ไม่มีใครเดินผ่านไปมาให้ถามได้ ก็เลยต้องเดินย้อนกลับลงมา แต่ยังไม่ถอดใจเดินออกไปเข้าทางเดิม พอกลับมาที่ชั้น G ก็เดินวนไปอีกเส้นทางหนึ่งเพื่อหาบรรไดอื่นอีกก็ไม่เจอ ผ่านไปสักเกือบ ๆ ยี่สิบนาที ก็เลยคิดว่า ‘ถามดีกว่าเว้ย มีปาก ก็ใช้ซะหน่อย’ ตัดสินใจก็เปลี่ยนเป้าหมายเดินตามหาคน แทนที่จะเป็นเส้นทางไปสู่ชั้นสองเหมือนที่ตั้งใจไว้ในตอนแรก พอเดินไปได้สักพักก็เจอผู้ชายคนหนึ่งนั่งทำงานง่วนอยู่ในห้อง คงจะเป็นหัวฝ่ายอะไรซักอย่าง พอเราเดินไปที่หน้าห้อง เขาก็เงยหน้ามามองแล้วยิ้มให้ แล้วก็ถาม “สวัสดีครับ มาหาใครครับ” เขาทัก “สวัสดีค่ะ ฉันมาพบคุณเดวิดค่ะ คุณพอจะรู้จักไหมคะ” เขาก็พยักหน้าบอกว่ารู้จักแล้วก็ยิ้ม ๆ คงจะขำเรานั่นแหละ ถามว่าเรามาจากไหนแล้วเขาก็โทรศัพท์หาเดวิด “มีเพื่อนคุณมาจากเมืองไทยรออยู่ที่ออฟฟิศผมน่ะ” เราไม่ได้ยินว่าเดวิดตอบว่ายังไง ได้ยินแต่ทางนี้บอกโอเค ๆ ก่อนที่จะวางสายแล้วบอกให้เราตามเขาไป ระหว่างทางก็คุยเรื่องทั่วไปก่อนจะมีคำพูดปลอบใจว่าการออกแบบออฟฟิศที่นี่มันก็คงจะทำให้คนที่ไม่คุ้นเคยหลงได้ง่ายแหละ (แหะๆๆ) นึก ๆ อยู่ในใจว่า ‘ขอบใจนะเพื่อน ที่ปลอบใจ น่ารักจริงจริ๊งงง’ พอเขาพาเราไปส่งเราก็ขอบอกขอบใจเขาไป ก็มานึกขึ้นได้ว่า “อ้าว ลืมดูชื่อเลย ที่หน้าห้องเค้าก็มีติดอยู่ ว้า.. แย่จัง” ครั้นจะเดินลงไปดูก็กลัวจะหลงอีก นั่งทำงานอยู่สักพัก เดวิดก็มาถึง ยิ้มแป้นมาเลย “ทำอะไรลงไป รู้ตัวไหมเนี่ย” “ฉันก็แค่หลงทาง อิอิ” เราบอกหน้าตาย แกล้งทำไม่รู้ไม่ชี้ซะงั้น “เธอหลงทาง แต่ผมจะช็อคตายตอนที่ได้รับโทรศัพท์จาก MD ตั้งแต่แปดโมงเช้านี่แหละ” เขาว่า “หา!!! ว่าไงนะ”ตอนนี้เราเป็นฝ่ายช็อคมากกว่า แต่ก็ปลอบใจตัวเองว่าหูคงฝาดไป “นั่นน่ะ MD – ผู้บัญชาการสูงสุด รู้จักป่ะ” อิอิ แปลซะหรู “จ๊ากกกกกก MD เลยเรอะ!!!!!!!!!” ไอ้พวกเพื่อน ๆ ที่นั่งอยู่แถว ๆ นั้นหัวเราะกันกลิ้ง แล้วข่าวนี้มันกระจายไปทั่วแผนกในเวลาอันสั้น เดี๋ยวค่อยมาโม้ต่อ จากคุณ : วิศวะ จ๊ะจ๋า - [ 15 มี.ค. 50 17:17:04 A:61.88.9.234 X: TicketID:139156 ]

ความคิดเห็นที่ 24 นานๆคุณวิศวะเล่าที อัพซะจุกเลย แหะๆล้อเล่นค่ะ   ชอบๆๆๆๆๆ ^^ จากคุณ : น.ส.พังพอน - [ 15 มี.ค. 50 20:25:45 ]

ความคิดเห็นที่ 25 คืนนี้อ่านซะคุ้มเลย ขอบคุณจ้า ^^ จากคุณ : วาซาบิ - [ 15 มี.ค. 50 21:19:57 A:203.113.67.168 X: TicketID:129633 ]

ความคิดเห็นที่ 26 รออ่าน จากคุณ : รอ - [ 16 มี.ค. 50 01:26:06 A:84.176.119.36 X: TicketID:128353 ]

ความคิดเห็นที่ 27 รอๆๆๆเหมือนกันค่ะ ^^ จากคุณ : น.ส.พังพอน - [ 16 มี.ค. 50 07:49:53 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ชูจั๊กกะแร้ 2 ข้าง อย่างมิอายว่า..................... เห็นด้วยอย่างแรง กะการหลงทิศทางของพวกผู้หญิงทั้งหลายแหล่ เพราะขนาดอยู่ในห้องสมุด...............ดั๊นยังหลงทาง........หาทางออกมะเจอเล้ยยยยยยย อะ.......แล้วอย่าลืมมาต่อให้ว่องเน้อ.............. ................ ป.ล.  ชักหิวแระ...........ชวนคุณวิศวะ & ทุกโค๊น ไปกินเย็นตาโฟ ดีฝ่า วะ555  อูยยยยยยยย...........น้ำลายไหลย้อยหงะ จากคุณ : JeThuek (agriculture24) - [ 16 มี.ค. 50 11:32:57 ]

ความคิดเห็นที่ 29 โพสไม่ขึ้นอ่ะ จากคุณ : วิศวะ จ๊ะจ๋า - [ 16 มี.ค. 50 16:04:08 A:61.88.9.234 X: TicketID:139156 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ตั้งท่าจะโพส พันทิพก็งอแงซะงั้น เฮ้อ.... อ่ะ มาทักทายกันก่อนดีกว่าเนอะ เอ่อ คุณ zero4hero มาบอกให้เราเขียนต่อ แล้วตัวเองหายไปซะงี้ งอนดีมั้ยเนี่ย คุณบ้านสวนธนจ๋า อย่าโหมนอนดึกหละ พักผ่อนมั่งเน้อ คุณ agriculture24 อย่าให้บอกเลยค่ะ ว่าอาการหลงทางของเราเนี่ย มันมากขนาดไหน พูดแล้วเขินเนอะ คุณ น.ส.พังพอน จ๋า แซวซะไปไม่ถูกเลยนะเนี่ย จะโพสน้อย ๆ แล้วหายไปนาน ๆ ก็กลัวเพื่อน ๆ จะหายอ่า ขอบคุณและสวัสดีคุณวาซาบิและคุณรอ ที่ติดตามอ่านนะคะ แฮ่ๆๆๆๆ จากคุณ : วิศวะ จ๊ะจ๋า - [ 16 มี.ค. 50 16:38:30 A:61.88.9.234 X: TicketID:139156 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ต่อให้อีกหน่อยดีกว่า ไหน ๆ ก็มาแล้ว อิอิอิ ความเปิ่น ความเป๋อของคนเรา เป็นเรื่องที่อยู่นอกเหนือการควบคุม ความเปิ่นของเราในครั้งนั้น ก็ทำให้เราโดนเพื่อน ๆ ล้อมาตลอดจนถึงทุกวันนี้ ทุกครั้งที่เดินผ่านหน้าห้องของ MD เพื่อน ๆ เราก็มักจะถามเราว่า “อ้าว วันนี้ไม่เข้าไปทักทายเพื่อนหน่อยเหรอ” เราทำงานที่นั่นเดือนกว่า ๆ ก็สนิทสนมกับเพื่อน ๆ ที่นั่นมากขึ้น วันหนึ่ง เดวิดก็พาเพื่อนใหม่คนหนึ่งมาแนะนำให้พวกเรารู้จัก ซึ่งคน ๆ นี้ก็มาช่วยงานที่นี่ชั่วคราวเหมือนเรา หลังจากทักทายเพื่อนใหม่เสร็จ เราก็พูดกับเดวิดว่า “ทีตอนที่ฉันมา คุณไม่เห็นพาฉันไปแนะนำให้ใคร ๆ รู้จักแบบนี้เลย” พูดเสร็จก็ทำหน้าบูด ๆ เดวิดหัวเราะก่อนจะบอกว่า “โอ้ย ยูรู้จักไอ้พวกที่แผนกนี้ดีกว่าไออีก ยูต่างหากที่ควรจะพาไอไปแนะนำกับพวกนี้” เขาพูด “อีกอย่าง ยูก็เป็นเพื่อนกับ MD ไอมิบังอาจหรอก” ว่าไปนั่น เหอๆๆๆๆ จากคุณ : วิศวะ จ๊ะจ๋า - [ 16 มี.ค. 50 16:40:04 A:61.88.9.234 X: TicketID:139156 ]

ความคิดเห็นที่ 32 งานนั้นเราไป ๆ กลับ ๆ ระหว่างเมลเบิร์น และซิดนีย์อยู่หลายครั้ง อาจจะเป็นเพราะเรามีเพื่อนและสนิทสนมกับคนที่อยู่เมลเบิร์นมากกว่า เลยทำให้เรารู้สึกว่า เมลเบิร์นเป็นเหมือนกับบ้านหลังนึงของเรา อีกอย่าง เพื่อน ๆ ที่เมลเบิร์นก็มักจะทำให้เรารู้สึกเหมือนเห็นส่วนหนึ่งของที่นั่นด้วย การไปเยี่ยมเมลเบิร์นของเราครั้งนี้ ถ้าจะไม่พูดถึงคนสองคนนี้ ก็คงจะไม่ค่อยครบเครื่องนัก เพราะในเวลาต่อมาอีกไม่นาน สองคนนี้ก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเราไปซะแล้ว คนแรกนี่เป็นหนุ่มลูกครึ่งกรีช-อังกฤษ หน้าตาหล่อเหลา หล่อมะล่ำมะเหลือ หล่อแบบไม่เกรงใจใคร เขาเป็นคนที่ทำหน้าที่มารับเราแทนเดวิดในวันแรกที่เราไปเมลเบิร์น ก็เพราะมัวแต่ตะลึงตึงๆ ตึ๊งตึงๆๆ ในความหล่อนั่นแหละ ก็เลยลืมฟังว่าเขาชื่ออะไร พอส่งเราเสร็จเขาก็หายต๋อมไปเลย ไม่รู้ตกกะใจในความงามของเรา หรือกลัวเรากันแน่ แฮ่ๆๆ ปล. ขอโทษนะคะ ที่โพสทีละสั้น ๆ เพราะพิมพ์ ๆ ไปแล้วโพสไม่ขึ้น ต้องพิมพ์ใหม่ มันเมื่อย เหอๆๆๆ จากคุณ : วิศวะ จ๊ะจ๋า - [ 16 มี.ค. 50 16:42:43 A:61.88.9.234 X: TicketID:139156 ]

ความคิดเห็นที่ 33 เจอกันวันนั้นก็ทำเอาหัวใจหล่นตุ๊บไปสองชั่วโมง ก่อนจะลืมเขาไปในที่สุด (ฮ่ะๆๆๆ) เพราะว่ามีเรื่องขำ ๆ กับเพื่อน ๆ คนอื่น ๆ ที่นั่นอยู่ตลอดเวลา โดยเฉพาะกับเพื่อนชาวอิตาลี่ที่ชื่อว่าลัคกี้ ลัคกี้ก็ถือว่าเป็นคนหน้าตาดีมากคนนึง ถึงจะไม่ได้หล่อในสายตาเรา แต่เราคิดว่าเขาเป็นคนน่ารักและมีเสน่ห์มาก ๆ เลยหละ (ปิ๊งๆๆ อีกแล้วหละเรา อิอิ) เราเป็นคนอาภัพ ไม่ว่าจะปิ๊งใคร ชอบใคร สุดท้าย คน ๆ นั้นก็กลายมาเป็นเพื่อนเราภายในเวลาอันรวดเร็ว จำได้ว่า ลัคกี้เขาชอบคุยกับเราเรื่องอาหารไทยมากที่สุด แต่คุยกันทีไร เราก็จะค่อนข้างเกร็ง เพราะตานี่ชอบอำเป็นชีวิตจิตใจ เผลอเป็นไม่ได้ “ผมชอบอาหารไทยอย่างอยู่อย่างนึงนะ อันนี้ชอบมากที่สุดเลย ไม่เคยชอบกินอะไรมากขนาดนี้มาก่อน” เขาเล่า “อะไรเหรอ” เราก็ถามไปงั้น แต่ในใจก็คิดว่า "เฮ้ย คงหนีไม่พ้น ผัดไทย ต้มยำ หรือแกงเขียวหวาน พันธุ์นั้นแหละ" แต่ที่เขาบอกมานี่ ทำเอาเราอึ้งกิมกี่ไปเลย จากคุณ : วิศวะ จ๊ะจ๋า - [ 16 มี.ค. 50 16:47:17 A:61.88.9.234 X: TicketID:139156 ]

ความคิดเห็นที่ 34 แล้วอารายเหรอ............................แหม๋...........มาหลอกให้อยากรู้ และก็จากไป What up???????? จากคุณ : JeThuek (agriculture24) - [ 16 มี.ค. 50 17:14:22 ]

ความคิดเห็นที่ 35 เข้ามารายงานตัวแระค้าบบบ จากคุณ : ถางป่ามาเจอกัน (zero4hero) - [ 16 มี.ค. 50 19:05:23 ]

ความคิดเห็นที่ 36 เป็นอะไรไม่รู้ โพสไม่ค่อยขึ้นหน่อ จากคุณ : วิศวะ จ๊ะจ๋า - [ 16 มี.ค. 50 19:33:20 A:61.88.9.234 X: TicketID:139156 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ต่อก็ต่อ .... เค้าว่างี้ “สะเต๊ะไก่” อุ๊แม่เจ้า ใครเขาบอกแก๊ ว่าสะเต๊ะเป็นอาหารไทย “บ๊าาาา สะเต๊ะ ไม่ใช่อาหารไทยเว้ย โน่น เป็นอาหารอินโดฯ มาเลย์โน่น เค้าได้ยินหละโกรธแย่เลย” เราบอก “อ้าว แล้วทำไมสะเต๊ะที่ผมกินที่ภูเก็ตมันอร่อยกว่าที่กินที่ KL ตั้งเยอะ” เขายังไม่วายจะสงสัย “เอ๊า ก็ช่วยไม่ได้นี่ ที่คนไทยจะมีผีมือในการทำอาหารได้อร่อยมากกว่าเจ้าของเดิมอ่ะ” เราพูดไปขำไป ลัคกี้ก็เลยหันไปหาเพื่อนอีกคนที่ชื่อซอว์ ซึ่งเป็นคนมาเลย์เชื้อสายจีน แล้วก็บอกว่า “เฮ่ ซอว์ เค้าว่าพวกยูทำอาหารห่วยอ่ะ” อ้าว ตานี่ อย่างนี้เค้าเรียกเสี้ยมนะเฟ้ย ซอว์ซึ่งนั่งอยู่ใกล้ ๆ และฟังอยู่ตลอดก็ได้แต่หัวเราะแหะๆ จากคุณ : วิศวะ จ๊ะจ๋า - [ 16 มี.ค. 50 19:35:44 A:61.88.9.234 X: TicketID:139156 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ตอนบ่ายแวะมาเยี่ยมแต่โพสต์ไม่ขึ้น มาทักทายตอนค่ำมาก ๆ ละกัน^^ จากคุณ : วาซาบิ - [ 16 มี.ค. 50 20:49:36 A:203.113.67.167 X: TicketID:129633 ]

ความคิดเห็นที่ 39 แหม....แอบมาขึ้นหน้าใหม่อยู่นี่ นี่เองนะคะไม่ได้เข้าเน็ตมาหลายวันเลย มาเจอก็ได้อ่านเยอะดี สนุกเหมือนเดิม..อิ อิ <';]]]>< จากคุณ : ปลาทูหลงทาง (สาวปลาทู) - [ 16 มี.ค. 50 22:02:09 ]

ความคิดเห็นที่ 40 หวัดดีค่ะคุณวาซาบิ เราก็เป็นค่ะ โพสไม่ขึ้นตั้งหลายทีแน่ะ เฮ้อ หวัดดีคุณปลาทูด้วยค่ะ ยังเหลืออีกยาว อย่าเพิ่งทิ้งกันไปหละคะ จากคุณ : วิศวะ จ๊ะจ๋า - [ 17 มี.ค. 50 08:40:20 A:61.88.9.234 X: TicketID:139156 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ต่อนะจ๊ะ และก็ช่วงที่เราอยู่ที่เมลเบิร์นนี่เอง ที่ลูกค้าของเราที่เมืองไทยเขาจะเปิดให้บริการระบบใหม่ เราก็เลยไปสืบว่าทางออฟฟิศที่เมลเบิร์นจะส่งใครมาทำงาน เดวิดก็บอกว่าคนที่จะมาทำงานนี้คือแมททิว เป็นคนอังกฤษที่เพิ่งย้ายมาทำงานที่เมลเบิร์นได้ไม่นาน เราก็เฉย ๆ เพราะไม่รู้จัก เช้าวันหนึ่ง ขณะที่เรากำลังวุ่นวายอยู่กับงานที่ทำอยู่นั้น อาฮานก็พาคน ๆ นึงมาแล้วบอกว่า นี่แหละแมททิว คนที่จะไปทำงานให้ลูกค้าเราที่เมืองไทย เห็นหน้าก็ต้องบอกว่า ปิ๊งๆๆๆ (อีกแล้วจ้า) คนบ้าอะไรวะ หล่อโค ร ต “เราเคยเจอกันแล้วครั้งนึง จำได้ไหม” แมททิวบอก แต่ในใจเราน่ะคิดว่า “บ้าแล้ว อย่ามาอำซะให้ยาก หล่อขนาดนี้ ถ้าเคยเจอ แล้วชั้นจะลืมได้ลงเหรอยะ” แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เพราะนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก เห็นเราทำหน้างง ๆ เขาก็เลยหัวเราะแล้วพูดขึ้น “ฮ่ะๆๆ จำไม่ได้ก็ไม่เป็นไรหรอก ก็วันแรกที่คุณมาน่ะ ผมเป็นคนไปรับคุณแทนเดวิดไง” คุณพระช่วย กล้วยปิ้ง บ้าจริง ๆ ด้วย แต่คนที่บ้าน่ะ คือเรา ลืมได้ไงวะเนี่ย จากคุณ : วิศวะ จ๊ะจ๋า - [ 17 มี.ค. 50 08:57:48 A:61.88.9.234 X: TicketID:139156 ]

ความคิดเห็นที่ 42 แมะ..................ลืมคนหล่อ......................ลืมได้ไงเนี่ยยยยย วะ555 เข้ามารายงานตัวเกาะติดสถานการณ์  CMM News รายงาน จากคุณ : JeThuek (agriculture24) - [ 17 มี.ค. 50 11:37:04 ]

ความคิดเห็นที่ 43 คนหล่อ ๆ แบบนี้จะลืมได้ไง มาเกาะติดสถานการณ์ด้วยจ้า^^ จากคุณ : วาซาบิ - [ 17 มี.ค. 50 14:09:58 A:203.113.67.167 X: TicketID:129633 ]

ความคิดเห็นที่ 44 มาเกาะขอบเวทีด้วยคนค่ะ แซวเล่นๆค่ะอย่าเพิ่งโกรธกันน้า มาน้อยๆแต่มาบ่อยๆก็ดีนะคะ ^^ จากคุณ : น.ส.พังพอน - [ 17 มี.ค. 50 18:51:03 ]

ความคิดเห็นที่ 45 กลับมาเกาะติดสถานการณ์รอบดึกจ้า จากคุณ : วาซาบิ - [ 17 มี.ค. 50 21:34:01 A:203.113.67.167 X: TicketID:129633 ]

ความคิดเห็นที่ 46 เหอะ..เหอะ...ปั๊ดโธ่  ลืมได้ไงคะ? "ความหล่อ" เนี่ย..!! แต่นั้นแหละมันคือภาพลวงตาเน๊อะ คุณวิดวะ 555++ <';]]]>< จากคุณ : ปลาทูไม่หล่อ (สาวปลาทู) - [ 17 มี.ค. 50 22:25:38 ]

ความคิดเห็นที่ 47 มารออ่านแต่เช้า ^^ จากคุณ : น.ส.พังพอน - [ 18 มี.ค. 50 06:53:34 ]

ความคิดเห็นที่ 48 แฮ๋ คอมที่ใช้อยู่มันงอแงค่ะเพื่อน ๆ สงสัยจะร้อนเกินไป อยู่ดี ๆ ก็ดับวูบ ต้องทิ้งไว้สองสามชั่วโมงแน่ะกว่าจะใช้ได้อีกที ต่อค่ะ :) เท่าที่เราเคยพบและรู้จักมา ส่วนใหญ่ คนหล่อ ๆ มักจะไม่ค่อยมีเสน่ห์ และไม่ค่อยน่ารัก แต่กับแมททิวนี่ ต้องยกเว้นไว้สักคน เขาเป็นคนที่ต้องเรียกว่าสุดกู่ในทุก ๆ ทาง ทำอะไรทำเต็มที่ รักอะไรก็รักจริงๆ จังๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องคนหรือเรื่องงาน พอถึงคราวจะบ้า ก็บ้าได้สุดกู่เลยด้วย ซึ่งนั่นคือความประทับใจที่เรามีต่อเขามากกว่าหน้าตาอันหล่อเหลาของเขาซะอีก แต่ถึงจะหล่อขนาดไหน เราก็มีเรื่องมาเผาอยู่ดี ฮี้ๆๆๆ ตอนเขามาเมืองไทย เรากับน้องที่ทำงานที่แผนกเดียวกันชื่อหยุง (เป็นผู้ชายเด้อค่ะ) ก็พาไปเที่ยวที่อยุธยา นัดกันเป็นมั่นเป็นเหมาะ ว่าสิบโมงเราจะถ่อสังขารไปรับที่สถานีรถไฟฟ้าหมอชิต แต่พอดีว่านัดกันในวันที่เรานั่งเครื่องกลับมาถึงกรุงเทพตอนเช้าพอดี เราลงเครื่องตอนหกโมงครึ่ง ก็กลับไปอาบน้ำอาบท่าแล้วก็ไปรับหยุงก่อน พอพวกเราไปถึง พ่อคุณหายไปอีกแล้ว ไม่รู้อยู่ไหน โทรเข้ามือถือก็ไม่รับ ก็เลยโทรไปที่โรงแรม “สวัสดีครับ แมททิวพูดครับ” เนี่ย เสียงงัวเงีย ๆ “ยังไม่ตื่นเหรอ ขอโทษที แต่วันนี้พวกเรามีนัดไปอยุธยานะ จำได้ป่ะ” เราบอก “อ้าว นี่ตกลงเธอพูดจริงเหรอ ผมนึกว่าแค่พูดเล่น” เขาว่า “เอ๊า พ่อคุณ พ่อทูลหัว เห็นฉานเป็นคนพูดจาไม่อยู่กะร่องกะรอยไปซะงั้น” เราก็ได้แค่คิดแหละ “พูดจริง ๆ เนี่ย หยุงก็มารอแล้วด้วย แล้วจะไปไหมหละเนี่ย” เราถาม “โอเค ไปๆๆ อีกไม่เกินหนึ่งชั่วโมงเจอกัน” จากคุณ : วิศวะ จ๊ะจ๋า - [ 18 มี.ค. 50 08:33:03 A:61.88.9.234 X: TicketID:139156 ]

ความคิดเห็นที่ 49 ไม่ถึงชั่วโมง แมททิวก็มาถึงหมอชิต เขาก็ขอโทษขอโพยยกใหญ่ ก่อนจะบอกว่า เมื่อคืนไปเที่ยวที่ถนนข้าวสาร กลับมาเกือบตีห้า เขาคิดว่าเราพูดเล่นเพราะเห็นว่าเพิ่งจะกลับมาจากออสเตรเลียตอนเช้า ไม่คิดว่าเราจะอึดซะขนาดนี้ แหม่... ชมกันแบบนี้ จะเขินหรือว่าอายดีหว่า รถที่เราขับไปวันนั้นเป็นรถกระบะสี่ประตู 4WD เกียร์ธรรมดา คันใหญ่มาก หยุงบอกว่า “ถ้าพี่เหนื่อยก็พักก็แล้วกัน เพราะผมช่วยขับไม่ได้ ขับไม่เป็น” แมททิวได้ยินก็เลยบอกว่า “ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมช่วย” วันนั้นทั้งวัน ก็พาเดินชมเมืองเก่า และก็พาไปพระราชวังบางประอิน สุดท้ายก็พาไปดูพระอาทิตย์ตกดินที่ศูนย์ศิลปชีพบางไทร กว่าจะกลับจากอยุธยา ก็ค่ำมือแล้ว จากที่คุยจ้อมาทั้งวัน ทั้งแมททิวและหยุงก็สลบเหมือดตั้งแต่ตอนที่เราขับรถออกมา ดูท่าว่ากำลังของสองหนุ่มจะตกไปพร้อมกับพระอาทิตย์ซะแล้ว อิอิ “แหมๆๆๆ เมื่อเช้าใครหว่า บอกว่าจะช่วยเราขับรถ เดี้ยงไปซะแล้วเหรอ” จากคุณ : วิศวะ จ๊ะจ๋า - [ 18 มี.ค. 50 08:34:48 A:61.88.9.234 X: TicketID:139156 ]

ความคิดเห็นที่ 50 ตอนที่ไปเที่ยวนี้แหละ ที่เราได้มีโอกาสพูดคุยแลกเปลี่ยนทัศนคติกันมากขึ้น ปกติแล้ว เราก็รักงานที่เราทำ เพียงแต่บางครั้ง งานที่ทำไม่มีอะไรน่าสนใจมากนัก ยิ่งพูดคุยกันมากเท่าไหร่ เราก็ได้เห็นว่า คนที่ทำงานด้วยหัวใจนั้น มันก่อให้เกิดความสุขในชีวิตประจำวันและสามารถทำงานได้มีประสิทธิภาพมากแค่ไหน จากที่เคยเล่นตัวไม่ยอมย้ายไปทำงานที่เมลเบิร์น นับถึงวันนั้นก็กว่าสองปีครึ่ง เราก็ตัดสินในแน่วแน่ ว่าถึงเวลาแล้วที่จะไปพิสูจน์ตัวเองที่ต่างแดนซะที ตัดสินใจภายในสามวันก็ไปบอกคนที่บ้านว่าจะย้ายไปทำงานที่เมลเบิร์น คนที่บ้านคงจะช็อก หรือไม่ก็คิดว่าเราพูดเล่น เขาก็เลยไม่ว่าอะไร เราก็เลยถือว่า การเงียบคือการยอมรับ ฮ่าๆๆ เช้าขึ้นมาก็เลยโทรศัพท์หาเดวิด บอกว่าจะย้ายมาทำงานด้วย ช่วยทำเรื่องให้หน่อย เหอๆๆๆ เห็นชื่นชมแมททิวซะขนาดนี้ ก็อย่าเพิ่งคิดไปไกล ชีวิตจริงไม่ใช่นิยาย มันจึงออกแบบไม่ได้ว่าเราจะรู้สึกกับคนที่เราพบเจอยังไง แต่ก็อย่างที่บอก ว่าเรามันคนอาภัพ ปิ๊งใครก็ปิ๊งไม่นาน ไม่กี่วันก็เป็นเพื่อนกันหมดแล้ว หลังจากนั้นอีกสี่เดือน เราก็เก็บเสื้อผ้าย้ายไปอยู่เมลเบิร์น โดยมีกำหนดจะไปเริ่มงานที่นั่นวันที่ 1 กรกฏาคม 2548 เราไปถึงก่อนที่จะเริ่มทำงานหนึ่งสัปดาห์ ระหว่างนั้นก็ไปเที่ยวบ้าง พอว่างก็แวะไปทักทายเพื่อน ๆ ที่ออฟฟิศ ก็เจอข่าวนี้พอดี “มาพอดีเลย วันนี้มีเลี้ยงส่งเดวิด” อาฮานบอก เราก็อึ้ง “ทำไมหละ เดวิดลาออกเหรอ” ถามออกไป ใจก็หล่นไปที่ตาตุ่ม เพราะรู้ดีว่า สิ่งที่น่าเบื่อที่สุดในชีวิตการทำงานคือการมีหัวหน้าที่ไม่เข้าใจลักษณะงานที่เราทำ “หว่า รับตรูมาทำงานแล้วชิ่งหนีกันซะงั้น” จากคุณ : วิศวะ จ๊ะจ๋า - [ 18 มี.ค. 50 08:36:35 A:61.88.9.234 X: TicketID:139156 ]

ความคิดเห็นที่ 51 เย็น ๆ จะมาต่อให้นะคะ วันนี้มีนัดกะเพื่อนที่ Central ลาดพร้าว สวัสดีตอนเช้า ๆ ค่ะคุณ วาซาบิ คุณปลาทู คุณพังพอน และก็คุณ JeThuek ด้วยค่ะ :) วันหยุดร้อน ๆ แบบนี้ มีโครงการเย็น ๆ อะไรมาฝากมั่งไหมคะ จากคุณ : วิศวะ จ๊ะจ๋า - [ 18 มี.ค. 50 08:51:54 A:61.88.9.234 X: TicketID:139156 ]

ความคิดเห็นที่ 52 หวัดดีจ้าทุกคน คุณวิศวะ จะไปลาดพร้าว วาซาบิจะไปทะเล เดี๋ยวเอาน้ำทะเลเย็น ๆมาฝาก ^^ จากคุณ : วาซาบิ - [ 18 มี.ค. 50 09:57:44 A:203.113.67.167 X: TicketID:129633 ]

ความคิดเห็นที่ 53 หวัด ดี จ้า คุณ วิศวะ................ อากาศที่นี่เย็นมากๆ เลย -38 ดีกรีเซลเซียส ต้องใส่พูลโอเวอร์........... ท้องฟ้าแจ่มใส เต็มไปด้วยหมอก (ฝุ่นละออง) ตรวจฝุ่นละออง วัดค่าได้ประมาณ กว่า 200 ไมโครกรัม เกินมาตรฐานที่คนจะรับได้ ว่าแระ..........ก็หนีร้อน...............ไปพึ่งเย็น..................... ช็อปปิ้งให้ชุ่มปอดดีฝ่าตู................. ................... ป.ล.  ทุกโค้นนนนนน อย่าลืมดูปรา กด ตา กาน สุริยุปราคา เน้อ เริ่มเป็นเสี้ยว 7.45 เต็มดวง 8.24 น. วันที่ 19 ม.ค. จ้า จากคุณ : JeThuek (agriculture24) - [ 18 มี.ค. 50 10:22:25 ]

ความคิดเห็นที่ 54 หวัดดีตอนเช้าๆค่ะ ^^ จากคุณ : น.ส.พังพอน - [ 19 มี.ค. 50 07:42:07 ]

ความคิดเห็นที่ 55 สวัสดีค่ะคุณวาซาบิ คุณ JeThuek คุณ พังพอน แหม อิจฉาคุณวาซาบิจัง ได้ไปเที่ยวทะเลช่วงนี้คงจะมีความสุข ร้อน ๆ แบบนี้ แช่น้ำเย็น ๆ คงจะสบาย อิอิอิ รายงานอากาศของคุณ JeThuek นี่ละเอียดดีเนอะ แหม่..มีรายงานสภาวะฝุ่นละอองด้วย ช่วงนี้นาทีทองคะ เพราะว่าเป็นอาทิตย์สุดท้ายที่จะได้พักอยู่เมืองไทย เดี๋ยวกลับไปแล้วก็คงจะมาทักตอนเช้ามืดอ่ะค่ะ จากคุณ : วิศวะ จ๊ะจ๋า - [ 19 มี.ค. 50 08:11:47 A:61.88.9.234 X: TicketID:139156 ]

ความคิดเห็นที่ 56 ต่อ.. “เดวิดจะย้ายไปทำงานให้ไอร์แลนด์ วันที่ 1 ที่จะถึงนี้ก็จะมีหัวหน้าใหม่แล้ว” เขาบอก “ใครหละ” เราถามด้วยความอยากรู้ แต่เพื่อนรักไม่ยอมบอกอ่ะ บอกแค่ว่าถึงเวลาก็รู้เอง เพราะวันนี้ในงานเลี้ยงส่ง หัวหน้าใหม่ก็จะไปด้วย “อ้าว แล้ววันนี้ลัคกี้ไปไหนหละ มาตั้งนานยังไม่เจอเลย” เราถาม “สงสัยจะยุ่ง ๆ อยู่มั้ง เมื่อเช้ายังเห็นอยู่ เดี๋ยวก็คงมา” อาฮานบอก งานเลี้ยงมีขึ้นที่ร้านอาหารอิตาเลี่ยนซึ่งเป็นร้านประจำของพวกเราในเวลาต่อ ๆ มาก็ว่าได้ เนื่องจากเรายังไม่ได้เริ่มงาน เราก็เลยไปรอที่ร้านอาหารพร้อมเพื่อน ๆ กลุ่มใหญ่ที่ออฟฟิศ แต่บางคนก็ยังติดงานอยู่และจะตามไปทีหลัง รวมถึงเดวิดและหัวหน้าใหม่เราด้วย พวกที่ไปถึงก่อน ก็สั่งอาหารมานั่งกินกันไป คุยกันไป เดวิดกับเพื่อน ๆ ก็เริ่มทะยอยมาตอนที่พวกเรากำลังกินกันอยู่ กองทัพเดินได้ด้วยท้อง ก่อนจะร่ำลาหรือกล่าวอะไร ทุกคนก็ต้องกินกันซะก่อน เราสั่งพิซซ่ามากิน เพราะเห็นว่าง่ายที่สุดแล้ว กินไปก็คุยกันไป พวกเขาก็คุยกันสนุกสนาน มีบางทีก็แซว ๆ เรื่องงานใหม่เดวิดเหมือนกัน จนเราอดไม่ได้ต้องถามขึ้น “ถามจริง ๆ เหอะ เมื่อไหร่จะบอกซะที ว่าใคร (มันบังอาจ) จะมาเป็นหัวหน้าใหม่อ๊ะ” เพื่อน ๆ เห็นเราอยากรู้เรื่องนี้ ก็พากันขำ แต่ก่อนที่จะมีใครพูดอะไร เพื่อนอีกคนก็เดินเข้ามา เดวิดก็พูดว่า “อ้อ มาทันเวลาพอดี นี่ไงหละ หัวหน้าใหม่” เรามองตามสายตาของคนอื่น ๆ ก็เห็นคน ๆ หนึ่งเดินเข้ามา “เฮ้ย ลัคกี้นี่หว่า” จากคุณ : วิศวะ จ๊ะจ๋า - [ 19 มี.ค. 50 08:24:42 A:61.88.9.234 X: TicketID:139156 ]

ความคิดเห็นที่ 57 เราพูดเสียงดัง แทบจะสำลักพิซซ่าที่กินอยู่ ไอ้พวกเพื่อน ๆ มันก็ยิ่งหัวเราะกันหนักขึ้น “ยินดีต้อนรับสู่เมลเบิร์น และก็ยินดีต้อนรับหัวหน้าคนใหม่” เดวิดพูด “เซอร์ไพร้ส์!!!!!” ลัคกี้พูดกะเรา เซอร์ไพร้ส์กะผีอ่ะดิ ตกใจหละไม่ว่า แหม..ปิดกันมิดเลยนะไอ้พวกเนี้ย ทุกอย่างเป็นอนิจจัง จริงแท้แน่นอน ดังนั้น สิ่งที่เราคิดจะทำในตอนนั้นก็คือต้องปรับตัวให้เข้ากับสไตล์การทำงานของลัคกี้ ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไรนัก เพราะความที่รู้จักมักคุ้นกันอยู่ก่อนแล้ว วันแรก ๆ ที่ทำงาน เขาก็เรียกเราเข้าไปคุย “พวกเราที่นี่ ตั้งความหวังไว้กะเธอสูงนะ ขอบอก” เขาว่าอย่างนี้จริง ๆ เราก็อึ้ง ๆ เพราะเริ่มเครียด “อารายหว่า ตรูมาทำงานวันแรก มันจะหวังอะไรจากตรูหละเนี่ย” แต่ลัคกี้เหมือนจะอ่านสีหน้าเราออก จึงบอกว่า “ไม่ต้องกังวล เธอทำได้อยู่แล้ว เรื่องนั้นผมไม่ห่วง” อ้าว เหรอ เฮ้อ !!! ค่อยยังชั่ว “แต่อยากจะให้ช่วยอะไรอย่างหนึ่งได้ไหม” “ได้สิ อะไรเหรอ” เอาอีกแล้ว ไอ้นิสัยใจง่าย ใจอ่อน จนตัวเองต้องลำบากเพราะไปรับปากชาวบ้านเขาไว้นี่อีกแล้ว จากคุณ : วิศวะ จ๊ะจ๋า - [ 19 มี.ค. 50 08:29:02 A:61.88.9.234 X: TicketID:139156 ]

ความคิดเห็นที่ 58 “ผมอยากให้เธอช่วยสอนเด็กใหม่ ๆ และคนอื่น ๆ ในกลุ่มเรื่องงานและเรื่องอื่น ๆ ด้วย” เราอึ้ง เอ..ตอนแรกเรากะว่าจะมาทำอะไรน๊าาา จำไม่ค่อยได้ซะแล้ว “เราจะทำงานกันเป็นทีม ผมอยากทำให้ทุก ๆ คนทำงานร่วมกัน มีอะไรเราก็จะช่วยกัน” “ถ้าเธอทำงานดี ผมจะช่วยให้ได้กลับบ้านได้บ่อยมากเท่าที่จะเป็นไปได้” เขาบอก แต่ตอนนั้นเราก็ไม่ได้หวังอะไรมากมาย เพราะยังไม่แน่ใจว่าเขาจะเอาจริงเอาจังแค่ไหน แต่คำพูดของเขาในวันนั้น ก็เป็นเหตุที่ทำให้เราเข้า ๆ ออกเมืองไทยบ่อยจนเพื่อนเก่าเราหมั่นไส้ เหอๆๆๆ “เออ เห็นโบบอกว่าเธอเนี่ยเพี้ยน จริงเหรอ” เขาถามก่อนที่เราจะเดินออกจากห้อง โบ คือหัวหน้าเก่าเราตอนที่อยู่ที่เมืองไทย เขาเป็นชาวเดนมาร์ก เฮ้ย .. ถามอย่างนี้ มีรึ ที่จะยอมรับ รับก็บ้าแล้ว “ไม่จริงอ่ะ” เขาก็ยิ้ม ๆ แล้วบอกว่า “เดี๋ยวก็รู้กัน” เขาบอก แต่วันนั้น เขาคงจะไม่ได้คิดฝัน ว่าจะได้เจอเข้ากับตัวเองเร็วเกินคาด จากคุณ : วิศวะ จ๊ะจ๋า - [ 19 มี.ค. 50 08:31:00 A:61.88.9.234 X: TicketID:139156 ]

ความคิดเห็นที่ 59 ตอกบัตรอ่านทู้ค้าบบ จากคุณ : ถางป่ามาเจอกัน (zero4hero) - [ 19 มี.ค. 50 09:13:04 ]

ความคิดเห็นที่ 60 มารายงานตัวอีกแระ............................... อ้อ..............คุณวิศวะ เป็น..............สาวเอ๋อ...........แรงเกิน 100 นี่เอง วะ555  แล้วไงหละ ยิ่งอ่านยิ่งมันอะ จากคุณ : JeThuek (agriculture24) - [ 19 มี.ค. 50 11:07:10 ]

ความคิดเห็นที่ 61 หวัดดีจ้าคุณ ถางป่ามาเจอกัน แหม..คุณ JeThuek แซวซะเสียศูนย์เลยนะเนี่ย อิอิอิ จากคุณ : วิศวะ จ๊ะจ๋า - [ 19 มี.ค. 50 11:36:29 A:61.88.9.234 X: TicketID:139156 ]

ความคิดเห็นที่ 62 การทำงานในที่ใหม่ ทำให้เราต้องปรับตัวมากพอสมควร ถึงแม้ว่าเราจะเคยคุ้นกับการทำงานของ Regional จากการทำงานในฐานะตัวแทนอยู่พอสมควร แต่ชีวิตประจำวัน และงานประจำวันที่ทำอยู่ในตอนนั้นก็แตกต่างจากที่ใหม่นี่มากพอสมควร งานที่ทำก็มีทั้งส่วนที่เรียกว่า Support คือแก้ปัญหาให้ลูกค้า และ Service & Supply ซึ่งต้องไปติดตั้งและทดสอบระบบให้กับลูกค้า รวมถึงส่วนที่เรียกว่าเป็น Integration ด้วย พวกเราส่วนใหญ่จึงมักจะต้องเดินทางไปที่ต่าง ๆ ทั้งในและนอกออสเตรเลียกันบ่อย ๆ ช่วงแรก ๆ ที่เราไปอยู่ เพื่อน ๆ คงจะกลัวเราเหงา ลัคกี้ก็เช่นกัน เขาก็เลยพยายามหาโอกาสให้เราได้เดินทางไปในประเทศในละแวกใกล้ ๆ กับประเทศไทย แต่ถึงจะไม่ค่อยได้อยู่ที่ออฟฟิศ แต่กิตติศัพท์ ความเปิ่นและเฟอะฟะของเราก็มีให้เพื่อน ๆ ได้เห็นและอาจจะซ ว ย ต้องเดือดร้อนไปกับเรากันบ่อย ๆ แต่ลัคกี้เป็นคนเดียวที่มักจะรอดจากเรื่องต่าง ๆ เพราะเขามัวแต่วุ่น ๆ อยู่กับงานในฐานะหัวหน้าแผนก สวรรค์ก็ไม่ได้เป็นใจแบบนี้ตลอดไป เมื่อวันหนึ่งเราก็ได้ไปทำโปรเจคให้กับลูกค้ารายหนึ่ง ในบังคลาเทศ กับลัคกี้ แต่เราไปกันคนละไฟล์ เราไปการบินไทยถึงบังคลาเทศตอนบ่าย เขาไปสิงคโปร์แอร์ไลน์ถึงที่นั้นตอนประมาณเที่ยงคืนกว่า ๆ เช้าวันรุ่งขึ้น เราก็ต้องไปทำงานแต่เช้า เขาก็ยังงัวเงียอยู่เพราะเวลาที่บังคลาเทศก็ช้ากว่าออสเตรเลีอยู่ห้าชั่วโมง จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่เขาจะเกิดอาการ Jet-lag เราทำงานทั้งวัน กว่าจะค่ำก็เล่นเอาซึมไปเหมือนกัน แต่ที่แย่กว่านั้นก็คือการที่ลูกค้าขอเปลี่ยนแผนกระทันหัน วันนั้นเราสองคนก็เลยต้องทำงานกันถึงตีสองกว่า ๆ ทั้ง ๆ ที่ควรจะได้กลับไปพักผ่อนตั้งแต่ตอนเย็น ถึงคืนก่อนเราจะได้นอนเยอะกว่า แต่เจองานหนักและเครียดทั้งวันก็เล่นเอาเราเบลอไปเหมือนกัน อาบน้ำเสร็จ หัวถึงหมอนก็หลับปุ๋ย มาตกใจตื่นตอนมือถือมันปลุกนั่นแหละ “อุ๊แม่เจ้า เกือบเที่ยงแว๊ววววว” กระโดดลงจากเตียงได้ ก็กดโทรศัพท์หาลัคกี้ “นี่ฉันปลุกคุณหรือเปล่า” เสียงเขาตอบมาเบา ๆ ”ไม่หรอก ฉันตื่นนอนตั้งแต่เมื่อสิบนาทีก่อนแล้วหละ” “ดีเลย เราสายแล้วหละ นี่ก็ใกล้เที่ยงแล้ว” “อ้าวเหรอ งั้นขอเวลา 15 นาทีก็แล้วกัน” ลัคกี้บอก จากคุณ : วิศวะ จ๊ะจ๋า - [ 19 มี.ค. 50 11:38:48 A:61.88.9.234 X: TicketID:139156 ]

ความคิดเห็นที่ 63 เราอาบน้ำแต่งตัวด้วยความเร็วสูงสุดเท่าที่จะทำได้ แล้วก็รีบลงไปข้างล่าง โชคดีที่ลัคกี้ยังไม่ลงมา (อิอิ นั่งรอก่อนดีกว่า) ระหว่างที่นั่งรอก็หยิบนาฬิกาข้อมือในกระเป๋ามาใส่ พอเห็นเวลาก็ตกใจ นึกว่าตัวเองตาฝาด ขยี้ตาอีกรอบเวลาที่เราเห็นยังเหมือนเดิม “เฮ้ย มันก็ยังไม่เปลี่ยนว่ะ เข็มนาฬิกาก็ยังเดินปกติ” มองไปที่ผนังห้อง นาฬิกาของโรงแรมก็บอกเวลาเดียวกันกับนาฬิกาของเรา กำลังนั่งนึกอยู่ว่าจะพูดกับลัคกี้ยังไงดี เขาก็เดินลงมาพอดี “หัวเปียกมาเลย ซวยแว้ววววว” “ไป ผมพร้อมแระ” เขาบอก “เดี๋ยวก่อนลัคกี้ ฉันมีอะไรจะบอก” “อะไรเรอะ” เขาถามงง ๆ “ต้องขอโทษจริง ๆ ที่ฉันปลุกคุณแต่เช้า” “ไม่เป็นไร” เขาว่า “ฉันคิดว่ามันจะเที่ยง แต่ว่านั่น มันเป็นเวลาของที่ออสเตรเลีย” “หา!!!” “แหะๆ จริง ๆ แล้ว มันเพิ่งจะเจ็ดโมงเช้าเองอ่ะ” ****************************************** เกือบจบตอนแล้วหละพี่น้อง เดี๋ยวค่ำ ๆ ถ้าพันทิพไม่เดี้ยงไปอีก จะมาต่อให้นะคะ ว่าแต่ อ่านมาเกือบจบแล้วนี้ รู้กันหรือยังว่าความลับที่เราเก็บไว้คืออะไร :) จากคุณ : วิศวะ จ๊ะจ๋า - [ 19 มี.ค. 50 11:42:45 A:61.88.9.234 X: TicketID:139156 ]

ความคิดเห็นที่ 64 อุ๊แม่เจ้า....................ฟามลับไรเหรอ.......................รือว่า 1. คุณวิศวะ ชอบคนหล่อ.........ทุกคนในสากลโลก 2. แฟนชื่อคุณชาย 3. ชอบใครก็กลายมาเป็งเพื่อน 4. กำลังจะโกอินเตอร์  มีคู่ตุนาหงันเป็นชมพู กะฝรั่งดอง 5.  หรือคุณวิศวะ เป็นผู้ฉิ๋ง........... โอ๊ะ..............ชักเลอะแระ .................. ป.ล. กี่ข้อกี่ข้อก็ไม่พ้นเรื่อง....................... สรุปคือไรเอ่ย?????? อย่าปล่อยให้อยาก.............(รู้)............แล้วจากปายยยยยยยยยยย จากคุณ : JeThuek (agriculture24) - [ 19 มี.ค. 50 12:47:17 ]

ความคิดเห็นที่ 65 สรุป  ความลับที่คุณวิศวะเก็บไว้ก็คือ....ความเป๋อ...เอ๋อ... ใช่ป่าวคะ  อิอิ ^^ ปล. ถ้าตอบถูกจะมีรางวัลให้มั้ยน้า? แก้ไขเมื่อ 19 มี.ค. 50 13:45:11 จากคุณ : น.ส.พังพอน - [ 19 มี.ค. 50 13:43:29 ]

ความคิดเห็นที่ 66 ค่ำแว้วววว  มาต่อได้แว้วววววววววววววววว จากคุณ : ถางป่ามาเจอกัน (zero4hero) - [ 19 มี.ค. 50 20:50:47 ]

ความคิดเห็นที่ 67 อ่ะ....ค่ำแล้วนะครับพี่น้อง คุณวิดวะ ก็ยังม่ะมาซะที สงสัยมีลืม เฮ้อ...แก่แล้วก็เงี้ยะแหละ ขี้ลืมเหมือนเราเลย อิอิ <';]]]]>< จากคุณ : ปลาทูขี้ลืม..อิอิ (สาวปลาทู) - [ 19 มี.ค. 50 22:16:48 ]

ความคิดเห็นที่ 68 โห..หายไปแป๊บเดียว โดนหาว่าแก่ซะแระ ต้องขอโทษอย่างสูงเลยนะจ๊ะ เมื่อคืนนี้เจองานด่วน กว่าจะเสร็จก็เกือบเที่ยงคืนแน่ะ เลยเกิดอาการหมดแรง แฮ่ๆๆๆ จากคุณ : วิศวะ จ๊ะจ๋า - [ 20 มี.ค. 50 08:48:16 A:129.192.196.7 X: TicketID:139156 ]

ความคิดเห็นที่ 69 ต่อๆๆๆๆๆ วันนี้ก็จบแล้วจ้า เห็นเค้ายืนมึน ๆ อยู่ เราก็เลยลากเขาไปกินอาหารเช้าที่โรงแรมจัดให้ เราสองคนเป็นกลุ่มแรกที่มาเพราะว่ายังเช้าอยู่ นั่นยิ่งทำให้ลัคกี้บ่นเรามากขึ้นเรื่องที่เราเฟอะฟะ ทำให้เขาต้องมาตื่นแต่เช้าโดยไม่จำเป็น แต่เราน่ะ นังหัวเราะไม่หยุด นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ลัคกี้สาบานว่า จะไม่ขอเดินทางไปต่างประเทศกับเราตามลำพังอีกต่อไป กลับจากบังคลาเทศ เราก็มาแวะที่เมืองไทยเหมือนเช่นเคย มาคราวนี้ก็ได้มีโอกาสเจอกับเพื่อนเก่า ๆ ด้วย ครั้งหนึ่งมีเพื่อน ๆ ในกลุ่มสมัยเรียน ม.ต้น นัดกินข้าวตอนเย็นก็ถามสารทุกข์สุกดิบกันตามประสาคนรักกัน โดยปกติแล้ว เพื่อนๆ ในกลุ่มนี้จะคุยเก่งกันทั้งนั้น ยิ่งนาน ๆ จะเจอกันที ต่างคนต่างคุย แทบจะไม่มีใครฟังใครเลย แต่พอรู้ว่าเรากลับมาเมืองไทยบ่อยขนาดไหน ก็ชักเสียงดัง “ไปอยู่แปดเดือน กลับมาแล้วห้าครั้งเนี่ยนะ” เพื่อนคนหนึ่งชื่ออรว่า "ไอ้ที่บอกมา Transit นี่ แกไปไหนมาวะ" "ก็แล้วแต่ บางทีก็บังคลาเทศมั่ง เขมรมั่ง เวียดนามก็มี สวีเดนด้วยครั้งนึง" "อ้อ แล้วก็มีไปอินโดแหละ" พอดีว่าเราเพิ่งนึกได้ว่าเคยมาจากอินโดนีเซียด้วย "แกมาจากออสเตรเลีย ไปทำงานอินโด" น้องอรคนเดิมเริ่มเสียงดัง พร้อมออกอาการหมั่นไส้เราสุด ๆ จากคุณ : วิศวะ จ๊ะจ๋า - [ 20 มี.ค. 50 08:50:59 A:129.192.196.7 X: TicketID:139156 ]

ความคิดเห็นที่ 70 ตอกบัตรรออ่านทู้จ้า ให้ว่องนาคุณวิศวะ แระอะไร คือ ฟามลับ.......เอ่ย จากคุณ : JeThuek (agriculture24) - [ 20 มี.ค. 50 08:51:04 ]

ความคิดเห็นที่ 71 "เออ แกจะตกใจอะไรนักหนาวะ" "แล้วแกมาเปลี่ยนเครื่องที่กรุงเทพ" "เออ ไม่เห็นแปลก" เรายังตีหน้าเซ่อได้อย่างแนบเนียนเหมือนเดิม หุๆๆ "ไอ้เว... (อันนี้เซ็นเซอร์) อินโดมันครึ่งทางเองนะ แล้วแกมีหน้ามาบอกชั้น ว่ามา Transit อีกเหรอ” เหอๆๆๆ พูดถึงเรื่องอินโดขึ้นมา ก็พาให้นึกถึงเพื่อนชาวอินโดสองสามคนที่เรารู้จัก ตอนหน้าจะเล่าให้ฟัง (ไม่รู้เมื่อไหร่ อิอิ) รับประกันความฮาโดยน้อยซังจ้า จากคุณ : วิศวะ จ๊ะจ๋า - [ 20 มี.ค. 50 08:52:44 A:129.192.196.7 X: TicketID:139156 ]

ความคิดเห็นที่ 72 แฮ่..พอจบแล้ว ก็ได้เวลาเปิดโปงความลับซะที ไม่มีอะไรมากหรอก ก็ไอ้ที่เขียน ๆ อยู่นี่ ก็เป็นเรื่องที่เราเขียนไว้ในบล็อกของเราเองแหละ แต่ที่เขียนในบล็อกจะไม่ยืดยาวขนาดนี้ พูดง่าย ๆ ก็คือ มีอมยิ้มกะเค้าด้วยหละ แต่ที่ยังไม่ได้บอก เพราะอยากทำความรู้จักกันซะก่อนอ่ะจ้า อย่าโกรธกันนะ เดี๋ยวก่อนไปญี่ปุ่นวันเสาร์จะหลังไมล์ไปหาทุก ๆ คนนะจ๊ะ ว่าบล็อกเราใช้ชื่ออะไร เผื่อว่าเราไม่ได้เข้ามาเขียน เพื่อน ๆ จะได้เข้าไปอ่านเรื่องที่เราเขียน ๆ ไว้ในบล็อกแทน จากคุณ : วิศวะ จ๊ะจ๋า - [ 20 มี.ค. 50 08:57:35 A:129.192.196.7 X: TicketID:139156 ]

ความคิดเห็นที่ 73 แมะคุณวิศวะ...........ปล่อยให้ดั๊นเพ้อเจ้อบ้าบอ.........ตั้งนาน 2 นาน ............เด๋วจะไปตามติดสถาณการณ์ CMM ในบล็อกต่อก็ด๊ายยยย ว่าแต่ไปญี่ปุ่นเนี่ย....ต้องการคนยกกระเป๋า........เปล่าเอ่ย........ 555 .........หา....อารายนะ........ไม่ต้องการเหรอ.........ไม่เป็นไร ดั๊นไปหาเอาแถวๆ ขะแมร ก็ด้ายยยยยยยยยยย จากคุณ : JeThuek (agriculture24) - [ 20 มี.ค. 50 09:14:47 ]

ความคิดเห็นที่ 74 ป๊าด......นึกว่าอะไร ส่งมาเลย ส่งมาซะดีๆ ส่งมาอย่างด่วนเลยนะคะ จะรอค่ะ หุหุ <';]]]]>< จากคุณ : ปลาทูหงายท้อง (สาวปลาทู) - [ 20 มี.ค. 50 13:40:00 ]

ความคิดเห็นที่ 75 หลังลายยยย เอ๊ยยย  หลังมายยยค์ มาด่วนค่ะ รออ่านแทบไม่ไหวแล้ว   ^^ สรุป  ที่ตอบไปว่าความลับคุณวิศวะ คือ  ความเป๋อแอนด์ความเอ๋อ>>>ไม่ถูก  เอิ๊กๆๆ ถึงไม่ใช่ก็ใกล้เคียงนะ   ^^ จากคุณ : น.ส.พังพอน - [ 20 มี.ค. 50 14:02:50 ]

ความคิดเห็นที่ 76 5555 คุณ JeThuek น่าจะตามไปเที่ยวญี่ปุ่นด้วยกันเนอะ เดี๋ยวแพคใส่กระเป๋าไปก็ได้ค่ะ ฮี้ๆๆๆ คุณปลาทูหงายท้องไปซะแล้ว ไม่นานเกินรอค่ะ เดี๋ยวจะส่งไปนะ คุณพังพอน : เป๋อ กะ เอ๋อ เหรอ น้อยไปสิไม่ว่า เหอะๆๆๆๆ :) จากคุณ : วิศวะ จ๊ะจ๋า - [ 20 มี.ค. 50 16:37:37 A:129.192.196.7 X: TicketID:139156 ]

ความคิดเห็นที่ 77 ได้ฤกษ์กลับแระ อากาศดีๆ เต็มไปด้วยควัน (ไฟ) อย่างเนี้ย....... ต้องไปออกกำลังขาหน่อยแระ อ้อ..........อย่าลืมไป Up and Down เอ็กเซอร์ไซ บ้างเน้อคุณวิศวะ เด๋วจะมียางรถสิบล้ออยู่บนตัว.............จะหาว่ามะเตือน.........เน้อ จากคุณ : JeThuek (agriculture24) - [ 20 มี.ค. 50 17:15:44 ]

ความคิดเห็นที่ 79 ว๊า!!!! คนมะมีอมยิ้ม ก็ไม่รู้อะซี่ว่า จาตามไปอ่านใน blog ไหน กะลังหนุกเลย^^ จากคุณ : วาซาบิ - [ 20 มี.ค. 50 21:11:27 A:203.113.67.166 X: TicketID:129633 ]

ความคิดเห็นที่ 80 อยากตามไปอ่านใน blog อ่ะ จึงออกมาเปิดเผยตัว อ่านมานานแร้ววววววว อยากอ่านอีกมาก ๆ จากคุณ : กบตัวเดิม - [ 21 มี.ค. 50 01:40:31 ]

ความคิดเห็นที่ 81 ตอกบัตร โย่ โย่ จากคุณ : JeThuek (agriculture24) - [ 21 มี.ค. 50 08:46:13 ]

ความคิดเห็นที่ 82 ตอกบัตรตอนบ่าย โย่ โย่ โย่ จากคุณ : วาซาบิ - [ 21 มี.ค. 50 13:26:17 A:20.17.66.16 X:61.47.15.133 TicketID:129633 ]

ความคิดเห็นที่ 83 เมื่อวานเข้าบล็อกไป เซ็งเลย ข้อมูลที่อัพไว้หายเกลี้ยงทุก Group เหลือแค่เรื่องสุดท้ายของแต่ละกลุ่มเท่านั้นเอง ตอนนี้กำลังติดต่อกับทาง Bloggang ให้กู้ข้อมูลให้อยู่ค่ะ เดี๋ยวจะมาบอกในกระทู้ว่า บล็อกชื่ออะไรนะคะ จากคุณ : วิศวะ จ๊ะจ๋า - [ 21 มี.ค. 50 15:40:20 A:61.88.9.234 X: TicketID:139156 ]

ความคิดเห็นที่ 84 โอ เค้  รับซาบบบบบบบบบบบ รอต่อปายยยยยยยย จากคุณ : JeThuek (agriculture24) - [ 21 มี.ค. 50 16:03:27 ]

ความคิดเห็นที่ 85 วันนี้ไปยื่นวีซ่าที่สถานฑูตญี่ปุ่นมา คนเยอะมาก ๆ เลย ตอนนี้ก็นั่งลุ้นว่าวีซ่าจะผ่านหรือเปล่า อิอิ เอ้อ .. จริง ๆ ก็เอาอมยิ้มมาโพสเลยดีกว่าเนอะ อ่านเรื่องเพื่อน ๆ เรามาพอสมควร ไปดูกันหน่อยแล้วกัน ว่าเพื่อน ๆ เราหน้าตาเป็นไง ตอน: เผยโฉมหน้าเพื่อนร่วมก๊วน http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=noise&month=08-2006&date=30&group=5&gblog=13 อ้อ..ทาง Bloggang กู้ข้อมูลคืนมาให้หมดแล้วนะคะ แต่ว่า...จะอ่านกันหมดจริงเหรอ ตั้งร้อยกว่าตอนแน่ะ จากคุณ : วิศวะ จ๊ะจ๋า (Noise219) - [ 21 มี.ค. 50 16:23:44 ]

ความคิดเห็นที่ 86 เพื่อความสนุกในการอ่าน ขอชี้แจงให้ทราบว่า...... บล็อกของเราแบ่งเป็นสามกลุ่มใหญ่ ๆ คือ 1. กลุ่มไกลบ้าน ประกอบด้วย ไกลบ้าน หนึ่ง สอง สาม และสี่ รวมทั้งหมดเกือบห้าสิบเรื่อง จะเป็นเรื่องเกี่ยวกับงานของเราและเพื่อน ๆ ที่เมลเบิร์นเป็นหลัก 2.กลุ่มอาชีพวิศวกร ประกอบด้วย อาชีพวิศวกร หนึ่ง และสอง รวมทั้งหมดเกือบยี่สิบเรื่อง จะเป็นเรื่องเกี่ยวกับแนวคิดในเรื่องงานและชีวิตของเราเอง 3.จิปาถะ ประกอบด้วย ผองเพื่อนฯ ลูกค้าที่เคารพ ทักทายและพาเที่ยว และเล่าสู่กันฟัง รวมทั้งหมดมากกว่าห้าสิบเรื่อง กลุ่มนี้จะเป็นเรื่องทั่ว ๆ ไป อาจจะเป็นเรื่องงาน เพื่อน ๆ ที่เมืองไทย ท่องเที่ยว และอื่น ๆ จากคุณ : วิศวะ จ๊ะจ๋า (Noise219) - [ 21 มี.ค. 50 16:35:09 ]

ความคิดเห็นที่ 87 มาแปะว่ารับทราบแล้วจ้ะค่ะ แต่วันนี้เพลียมากๆเลย อาทิตย์นี้ยุ่งมากค่ะ ไว้จะตามไปอ่านนะคะ วันนี้ต้องบอกว่า ฝันดีค่าทุกคนนนนนนน ^^ จากคุณ : น.ส.พังพอน - [ 21 มี.ค. 50 20:55:59 ]

ความคิดเห็นที่ 88 สงสัยตามไปอ่านใน block หมดแล้วมั้งคะ ไม่มีใครเข้ากระทู้เลยยยย ^^ แก้ไขเมื่อ 24 มี.ค. 50 07:57:40 จากคุณ : น.ส.พังพอน - [ 24 มี.ค. 50 07:56:42 ]

ความคิดเห็นที่ 89 สงสัยจะเป็นงั้นแหละค่ะ คุณพังพอนสบายดีนะจ๊ะ จากคุณ : Noise219 - [ 24 มี.ค. 50 18:47:07 ]

ความคิดเห็นที่ 90 หวัดดีค่ะคุณวิศวะ เราสบายดีค่ะ  คุณวิศวะก็คงสบายดีนะคะ กำลังจะตามไปอ่านค่ะ พอดีว่างแล้ว ^^ จากคุณ : น.ส.พังพอน - [ 24 มี.ค. 50 18:59:30 ]

ความคิดเห็นที่ 91 สวัดดีจ้า สบายดีจ้ะ ไว้เจอกันในบล็อกนะคะ จากคุณ : Noise219 - [ 25 มี.ค. 50 08:58:08 ]

ความคิดเห็นที่ 92 ตามมาอ่านค่ะ คุณวิศวะ   เขียนสนุกมากๆ เลยค่ะ  แล้วจะตามไปอ่านใน Blog นะคะ จากคุณ : Flynn - [ 11 เม.ย. 50 14:29:57 ]