ความคิดเห็นที่ 1 น้องต้องได้รับการรักษาจากยาตลอดและควรใช้จิตบำบัดร่วมด้วย เราก็เป็นและทำงานได้แต่เราอยู่ต่างจังงหวัดเราไม่รู้ว่าที่กทม.1ที่ไหนให้ทำการจิตบำบัดบ้าง เราจบคอร์สแล้ว  เราเป็นคนใหม่ไม่ร้องไห้เป็นวัน  ๆ  มีความคิดแง่บวก  รับกับความผิดหวังได้  ไม่คาดหวังกับตนเองและคนใกล้ตัว เราทำงานได้และเราก็ทำได้ดีเพียงแต่เราต้องกินกาแฟวันละ 4  แก้วเพราะเราง่วงนอนมาก (หมอลองให้ลดยาแล้วแต่อาการกลับมาอีกจึงต้องกินเท่าเดิม) เราคิดว่าเราอายุสั้นแน่นอนที่กินกาแฟหรือชาเย็นมากมายแต่เราก็ว่ามันดีกว่าให้เรากลับไปฟูมฟายร้องไห้งี่เง่าเหมือนเดิม  และอยากตายตลอด  อย่างน้อยก็ยื้อเวลาตายลงไป(ตายกับกาแฟ+ชาเย็นช้ากว่าตายกับโรคซึมเศร้า) คุณหมอบอกให้เราเลือกเพราะเราขาดยาไม่ได้  ถ้ายังกินยาก็ต้องกินกาแฟหรือชาเย็นร่วมด้วย เชื่อไหมคนทื่เค้าไม่รู้ชีวิตเรา  เค้าว่าเราเป็นคนที่สุขภาพจิตดี  เราก็ดีใจว่าอยางน้อยเราก็ยังดีกว่าคนปรกติบางคนที่ชอบทำหน้าบึ้งไม่รับแขก  มีหลายคนชมเราว่าทำงานเก่ง  ยิ้มแย้ม  เราว่าเราหลุดพ้นจากการเป็นคนซึมเศร้าแต่มีอยู่อย่างเดียงคือเราต้องกินยาต่อเป็นปีละมั้ง(คุณหมอบอกว่าให้ทำใจ) ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ ส่วนเรื่องที่ว่าจะทำตัวยังไง  ช่วยยังไง  ก็ให้เป็นที่ปรึกษาที่ดี  รับฟังน้องและคอยให้กำลังใจ  อย่างเรามีน้องสาวเราดีใจที่น้องเราเข้าใจเรา  รักเรา  พ่อก็ไม่เข้าใจเราหรอก  เราครียด  อยู่กับพ่อแล้วพาลจะเครียด  อยากตาย    พอได้ทำจิตบำบัด   ได้กำลังใจจากคุณหมอกับน้องและเพื่อนร่วมงานทำให้เราดีขึ้นมากเลย เวลาที่เราดีขึ้น  คุณหมอก็ดีใจ  น้องก็ดีใจ  เพื่อนร่วมงานก็ดีใจ   เราจะบอกกับคนที่เราต้องใกล้ชิดเท่านั้นแหละเพราะเรากลัวคนที่ทำงานร่วมกับเราไม่เข้าใจเราอ่ะ  เราไม่อยากเศร้า ถ้าไปหาคุณหมอแล้วก็ลองพาคุณพ่อคุณแม่ไปด้วยก็ได้  คุณหมอจะได้อธิบายให้  แต่ของเราพอทำจิตบำบัดก็เข้าใจคนอื่นทั้งคุณพ่อและคนรอบข้างได้  จึงโชคดีหน่อยและที่ทำงานก็รู้จักกับคุณพ่อบางทีก็ช่วยพูดให้เราว่าเราต้องการกำลังใจ ต้องการความเข้าใจนะ  เราว่าเราก็โชคดีมากเลยที่มีคนช่วยเราและเข้าใจเรานะ แก้ไขเมื่อ 14 เม.ย. 50 20:03:13 จากคุณ : Fluoxtine - [ วันเนา (14) 19:52:34 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อีกนิดนึง  โรคนี้ถ้ายาไม่ครบที่จะคุมอาการ  การหดหู่จะมากเป็นระยะ  ๆ  ทำให้เศร้ามาก  และหดหู่สุด  ๆ  ทั้ง  ๆ  ที่ไม่มีสิ่งเร้า  ดังนั้นจึงต้องพาไปหาหมอด่วนเลย จากคุณ : Fluoxtine - [ วันเนา (14) 19:57:18 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มีญาติสนิทเป็นโรคนี้ค่ะ อย่างแรกอยากบอกให้ จขกท. ปรับเปลี่ยนมุมมองว่าปัญหาของน้องเป็นเรื่องไร้สาระหรือเป็นเรื่องแค่เล็กน้อยนะคะ  คนเรามันไม่เหมือนกัน  บางคนเจอเรื่องนึงอาจจะทนได้แต่กับบางคนอาจจะทนไม่ได้ก็ได้  โรคนี้แนะนำว่าต้องรักษาอย่างจริงจังและคนในครอบครัวต้องร่วมมือกันนะคะ  ส่วนตัวไม่ใช่คุณหมอ แต่จะบอกอาการและการรักษาของญาติคร่าวๆนะคะ พี่สาวเราที่เป็นโรคซึมเศร้าเนี่ยเกิดจากความกดดันจากทางบ้าน พ่อแม่มีปัญหาตั้งแต่เด็กจนถึงวัยรุ่น อยู่ในสภาพแวดล้อมที่ไม่ดีเอามากๆ  แต่ด้วยความเป็นลูกสาวก็จะไม่ค่อยได้ไปไหน เก็บกด  อาการแรกๆที่เห็นได้ชัดเลยคือ ซึม ชอบอยู่กับตัวเอง เริ่มไม่ยอมเข้าสังคม เหมอลอย ต่อมาถึงขั้นเรียนหนังสือไม่ได้   อี๊เราเลยพาไปหาคุณหมอที่โรงพยาบาล การรักษาเราไม่แน่ใจนะคะ เท่าที่อี๊เล่า คุณหมอจะพูดจนคนป่วยนี้เล่าปัญหาให้ฟัง แล้วคุณหมอจะบอกกับที่บ้านว่าควรทำยังไง อะไร พร้อมทั้งให้ยามารับประทานแล้ว ส่วนคนที่บ้านทุกคนจะต้องช่วยกัน พยายามไม่ให้อยู่คนเดียว (โรคนี้มีโอกาสฆ่าตัวตายสูงมากๆ)  ตอนแรกๆก็ชวนคุย ชวนให้ทำกิจกรรมต่างๆด้วยกัน แต่จะไม่กดดันในทุกๆทาง จนพี่สาวเริ่มตอบสนอง เริ่มเข้าสู่ภาวะปกติ แต่นานนะ กว่าพี่เราจะกลับมาเป็นปกติได้ แต่อย่างที่ว่า ที่บ้านต้องเข้าใจและร่วมมือกันนะคะ ค่าใช้จ่ายไม่ทราบค่ะ ไม่เคยถามอาอี๊เลย ส่วนสถานที่รักษาก็ตามโรงพยาบาลใหญ่ๆอ่ะค่ะ จากคุณ : ## Mademoiselle Air ## - [ วันเนา (14) 20:04:25 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เข้ามาตอบในฐานะเป็นผู้ป่วยโรคซึมเศร้าคนหนึ่งนะคะ เท่าที่ทราบ โรคนี้เกิดขึ้นจากหลายสาเหตุร่วมกัน มีทั้งที่เกี่ยวกับกายภาพ (ชีวเคมีในสมอง) จิตใจ (การเลี้ยงดู สภาพแวดล้อมและบุคลิกภาพ-ทัศนคติ) ตลอดจนปัญหาเศรษฐกิจสังคมในชีวิตประจำวัน คุณหมอจะวินิจฉัยอาการของผู้ป่วยแต่ละคนเพื่อให้การรักษาที่เหมาะสม คุณหมอที่น้องสาวของคุณรักษาตัวอยู่ด้วยนั้น อาจพิจารณาแล้วเห็นว่าการรักษาด้วยการให้กินยาต้านเศร้าเป็นวิธีที่เหมาะสมที่สุด หากมั่นใจว่าการวินิจฉัยของคุณหมอถูกต้อง ขอแนะนำว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้ในการดูแลน้องสาวของคุณ ได้แก่ การแน่ใจได้ว่าน้องกินยาครบตามจำนวนและเวลาที่คณหมอสั่ง พร้อมกับไปพบคุณหมอเพื่อ follow-up ตามนัด และเพื่อให้คุณในฐานะที่เป็นพี่สาวได้ร่วมมือกับคุณหมอในการรักษาน้อง ในการนัดครั้งหน้า คุณอาจไปพบหมอด้วยเพื่อขอคำปรึกษาเรื่องแนวทางในการดูแล และอาจสอบถามถึงวิธีการรักษาตามหลักการแพทย์ในรูปอื่นๆ นอกจากกินยา เชื่อว่าคุณจะได้คำตอบจากคุณหมอค่ะ สรุปสั้นๆ ตรงนี้ได้ว่า มีคนสองกลุ่มที่มีบทบาทสำคัญต่อผู้ป่วย กลุ่มแรกคือคนในครอบครัวและคนใกล้ชิด และกลุ่มที่สองคือคุณหมอที่ให้การรักษา ในฐานะเป็นผู้ป่วยคนหนึ่งที่รักษามานานแปดปีแล้ว อยากบอกคุณว่าคนในครอบครัวและคนใกล้ชิดมีความสำคัญต่อผู้ป่วยมากที่สุด ในหลายกรณีที่ครอบครัวและคนใกล้ชิดเข้าใจดูแล ผู้ป่วยจะมีอาการดีขึ้นอย่างมาก [ต่างจากกรณีของเรา ซึ่งต่อสู้กับโรคนี้อย่างลำพังและโดดเดี่ยวอยู่สักหน่อย คุณแม่ไม่ยอมรับความไม่สบายของเรา จึงไม่น่าแปลกใจที่ต้องอาศัยระยะเวลานานในการรักษา] สมาชิกในครอบครัวและคนใกล้ชิดควรมีความรู้เกี่ยวกับโรคนี้และควรทราบถึงวิธีดูแลผู้ป่วยบ้าง โรคนี้ค่อนข้างลึกลับสักหน่อย เนื่องจากไม่ใช่เพียงอารมณ์เศร้าที่เกิดได้กับทุกๆ คนเป็นเรื่องธรรมดา และในขณะเดียวกันอาการของโรคนี้ก็ไม่ได้ปรากฎออกมาในรูปปวดหัว ตัวร้อน หรือแขนขาหัก หลายครั้งและมากมายที่ผู้ป่วยจะถูกมองจากคนรอบตัวว่าเป็นอาการของคนอ่อนแอ คนเกียจคร้าน การถูกมองเช่นนี้ไม่ช่วยทำให้ผู้ป่วยมีอาการดีขึ้นเลย กลับจะทำให้อาการหนักขึ้น เรื้อรังขึ้น จากข้อความในกระทู้ของคุณ เห็นลางๆ ว่าคุณพ่อและคุณแม่อาจยังมีความไม่เข้าใจเกี่ยวกับโรคนี้อยู่ นอกจากคุณต้องแน่ใจได้ว่าน้องกินยาและไปพบหมอตามนัดแล้ว อาจจำเป็นทีเดียวที่คนทุกคนในครอบครัวของต้องหันกลับมาทำความเข้าใจเกี่ยวกับอาการไม่สบายของน้อง รวมทั้งเรียนรู้แนวทางที่จะดูแลน้องมากขึ้น ในส่วนที่เกี่ยวกับคุณหมอที่ให้การรักษา ซึ่งนับเป็นบุคคลสำคัญอีกคนในการช่วยเหลือผู้ป่วย (เข้าใจว่า ส่วนมากแล้วถือได้ว่าสำคัญรองจากสมาชิกในครอบครัวและคนใกล้ชิด) จากประสบการณ์ตรงของเราเองซึ่งคนในครอบครัวไม่ยอมรับความไม่สบายของเรานั้น ทำให้หมอที่รักษามีความสำคัญกับเรามาก (ต่างจากกรณีส่วนใหญ่) ในเรื่องนี้ ขอแนะนำว่าควรพิจารณาว่าน้องมีท่าทียอมรับการตรวจการวินิจฉัยสั่งยาของคุณหมอที่รักษาอยู่มากน้อยแค่ไหน (เช่น ยอมไปพบหมอตามนัดหรือไม่ ปฏิบัติตัวตามคำแนะนำของงหมอหรือไม่ เป็นต้น) มีทัศนคติต่อหมอที่ให้การรักษาอย่างไร หากคำตอบคือดีอยู่แล้ว ขอแนะนำเพิ่มว่าให้คุณ คุณพ่อและคุณแม่ร่วมมือกับหมอมากขึ้น ใกล้ชิดขึ้นในการรักษาค่ะ หากคำตอบว่ามไค่อยดี ขอแนะนำให้ลองหาทางเปลี่ยนแพทย์ผู้ให้การรักษาค่ะ วันนี้ สมาธิของเรามีไม่มากนัก หวังว่าความคิดเห็นของเราพอจะมีประโยชน์กับคุณ จขกท อยู่บ้างค่ะ จากคุณ : Between the cradle - the grave (ipiup) - [ วันเนา (14) 20:14:41 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาเก็บข้อมูล -*- ปรกติไม่ค่อยเป็นอะคะ แต่ถ้ามีสิ่งเร้า หรือเครียดมากๆจะเป็นพักใหญ่เลย จากคุณ : ซามาร่า-ไม่เคยหลับ - [ วันเนา (14) 20:27:37 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เข้ามาเพิ่มเติมนะคะ นอกจากการรักษาตามหลักการแพทย์แล้ว สิ่งจำเป็นที่น้องต้องการ เพื่อให้อาการป่วยทุเลาลงหรือหายจากอาการป่วย คือความรัก ความอบอุ่น ความเข้าใจจากคุณ คุณพ่อและคุณแม่ค่ะ   แก้ไขเมื่อ 14 เม.ย. 50 21:16:48 จากคุณ : Between the cradle - the grave (ipiup) - [ วันเนา (14) 21:03:51 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ลองเปลี่ยนสถานที่บ้างดีไหม แบบพาเขาไปเที่ยว เปลี่ยนบรรยากาศ หาอะไรยามว่างให้เขานั่งทำไปเรื่อยๆ ไม่ให้ว่าง ไม่ใช้ฟุ้งซ่านอ่ะค่ะ เราว่าตัวเราเองก็เคยเป็นนะ แต่ก็อาศัยเรื่องที่บอกไปเนี่ยล่ะ ช่วย ขอให้โชคดีนะคะ จากคุณ : Natkung33 C. - [ วันเนา (14) 23:10:12 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาตอบ ในฐานะที่ตัวเองก็เป็น..และก็ยังไม่หาย..เป็นๆ หายๆ..นี่ละ.. ส่วนช่วยที่ทำให้ดีขึ้น อาจจะเป็ฯการเยียวยา กับแพทย์  แต่สำหรับเรา  ครอบครัว เป็นสิ่งที่สำคัญมาก ส่วนตัว...ครอบครัวดูแลเราดีมาก และ เอาใจใส่ แต่ต้องเข้าใจว่า ไม่มีใครมีเวลาให้เราตลอและเยียวยยาเราได้ไม่ดีเท่า การพยายามปรับตัวเอง สิ่งแรกที่ต้องทำคืออย่าให้ตัวเองว่าง และอย่าทำให้ตัวเองรู้สึกไร้ค่า  ถ้าไม่มีงานทำก็หางาน ถ้ายังไม่ได้ก็ หางานพิเศษ หรือ กิจกรรมอื่นๆ ทำให้ตัวเองมีค่า และมีสังคมใหม่ๆ ในยามว่างคุณอาจจะเริ่มซึมเศร้าอีก  ก็ อย่าเปิดเพลงอกหักรักคุด  เปิดเพลงเฮฮาสนุกสนาน ก็จะช่วยได้  หรือไม่ก็อ่านหนังสือ แต่อย่ามากไปนักเพราะจะจมอยู่กับตัวเองเกินไป แนะนำหางานที่ต้องท่องเที่ยวและเดินทางบ่อยๆ จะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นเร็วกว่าที่คิด... จากคุณ : noomint - [ วันเถลิงศก (15) 14:41:12 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : up4912 - [ วันเถลิงศก (15) 16:32:51 ]

ความคิดเห็นที่ 10 คนที่เป็นโรคซีมเศร้า คือคนที่เลือกเก็บแต่เรื่องร้าย ๆ และเรื่องลบ ๆ เรื่องตลกไม่ยิ้มไม่หัวเราะ เรื่องเศร้ารีบร้องไห้ทันที *ต้องฝึกฝนความคิด* ให้มองและคิดเชิงบวก ซึ่งไม่สามารถทำได้อย่างอัตโนมัติ เพราะได้ซึมเศร้า ใช้เวลาตั้ง2-3ปี จากคุณ : จ้าวแห่งโชคชะตา - [ วันเถลิงศก (15) 22:37:53 ]

ความคิดเห็นที่ 11 จะบอกว่า ตอนนี้ เรา กำลังประสบปัญหา นี้อยู่เลยค่ะ สามี เรา กำลังป่วยเป็นโรคซึมเศร้า และ หลีกหนีสังคม ตัวเค้ายังไม่ยอมรับตัวเอง ไม่ให้ความร่วมมือ กับ การรักษา ไม่ยอมทานยา ไม่ไปพบแพทย์ เคยไป ครั้ง 2 ครั้ง แล้วไปยอมไปอีกเลย ยา ก็ ทาน อยู่ 2 วัน แล้วก็ไม่ยอมทาน เค้าบอกเค้าไม่ได้บ้า (คือพาไปพบจิตแพทย์ น่ะ) กลุ้มใจ อ่ะ ม่ะรู้จะทำไง ถ้าไม่ทานยา อีกหน่อยคงต้องให้นอน รพ. จากคุณ : ขิงอ่อน - [ 17 เม.ย. 50 14:35:42 A:124.157.221.242 X: TicketID:114996 ]