อิอิ สวัสดีปีใหม่ไทยค่ะ
มารายงานตัวว่ายังมีชีวิตอยู่ แม้จะสะบักสะบอมไปบ้างก็ตามที
ไม่ได้เขียนไดอารี่ รายงานผลการกินยาต้านไวรัสHIV ไปนานเลย เผลอๆๆ พรุ่งนี้ครบ 1 เดือนที่ทานยาแล้วนะคะ
ที่หายไปตั้งแต่กลับจากพาเด็กกำพร้าบ้านแกร์ด้าไปเที่ยวระยองเมื่อต้นเดือน ก็เพราะพอกลับมา ก็ครบกำหนดที่กินยาได้ 2 อาทิตย์ ไปหาหมอตรวจตับ ก็ผ่านฉลุย น้องตับรับยาไหว หมอก็เลยเพิ่มยาต้านHIV ให้เต็มสูตรเลย (2 อาทิตย์แรก ยังกินยาไม่ครบสูตร เพราะหมอกลัวตับรับไม่ไหว)
ทีนี้พอกินยาเต็มสูตร มันก็เหมือนกลับไปเริ่มต้นใหม่ อาการแพ้ยาที่เริ่มๆๆจะดีขึ้นบ้างแล้ว ก็ทรุดลงไปอีก คลื่นไส้อาเจียน วิงเวียนปวดหัว นอนซมทั้งวัน บวกกับพาเด็กๆไประยองมา เหนื่อยมากๆๆๆ ขับรถเองตลอด หลังก็ปวด รวมๆๆกันแล้ว ก็เลย น๊อก นอนสลบแอ้งแม้งอยู่บ้าน
ก็ล้มลุกคลุกคลานกับยาต้านมาทุกวัน อ้วกทุกวัน ร้องไห้ทุกวัน มันต้องใช้ความ "อดทน"อย่างมากมายมหาศาลจริงๆเลย ความทรมานจากการคลื่นไส้ และ อาเจียน นี่ถ้าไม่เคยเจอจะไม่รู้เลยนะ
มันอ้วกทุกวัน ทั้งๆที่กินอะไรก็ไม่ค่อยได้ ไม่มีอะไรในท้อง แต่ก็อ้วก มันรู้สึกเหมือน ไส้มันจะไหลออกปากรึเปล่านะ อ้วกจนเลือดขึ้นตาอ่ะ ตาขาวจะเป็นจุดเลือดแดงๆ เวลาอ้วก ทรมานสุดๆ บางทีได้กลิ่นอะไร ก็ขนลุกเกรียว เตรียมวิ่งไปอ้วกแล้ว
วันก่อนขับรถไปทำงาน กำลังผะอืดผะอม คลื่นไส้ พอดีวิทยุเปิดเพลงลูกทุ่งของใครไม่รู้ "ขนแขน สแตนอัพ" เนี่ยอ่ะ ก็ขำๆๆดี เข้าใจแต่งเพลงนะ อาการเหมือนเราเลย ขนแขนสแตนอัพจะอ้วกอยู่ตลอด
ช่วงเวลากินยา เป็นช่วงที่ต้องตั้งสติให้ดี เพราะจะอ้วกภายใน 30 นาที หลังกินยาไม่ได้ ไม่งั้นต้องกินยาเข้าไปใหม่ ยาสำรองเราก็ไม่ค่อยมี ดังนั้นต้องพยายามไม่อ้วกหลังกินยา เดี๋ยวยาจะไม่พอ ส่วนถ้าเป็นช่วงเวลาอื่นก็ช่างมัน
อ้วกทุกวัน จนจะขอชักโครกแต่งงานแล้วอ่ะ กอดกันทุกวัน เวลาจะอ้วกบางทีก็ต้องทำตัวแนบเนียน ไม่ให้ที่บ้านรู้ เข้าห้องน้ำแล้วเปิดน้ำดังๆๆกลบเสียงไว้ คือ ไม่อยากให้เค้าเป็นห่วง
วันก่อนดูทีวี เห็นพิซซ่าอันที่ออกใหม่ที่มีชีสกรอบๆข้างบน อยากกินมากเลย ชวนคุณอาไปกิน กะว่าจะต้องอร่อย ต้องกินได้เยอะ ผลคือ กัดไปคำแรกเท่านั้นหล่ะ ขนแขนสแตนอัพเลย เช็คบิลด่วน กลับบ้านก็พุ่งตรงไปกอดชักโครก เฮ้อ...ชีวิต
ชีวิตส่วนใหญ่ใน 1 เดือนที่ผ่านมา ก็จะนอนอยู่บนโซฟาทั้งวัน ไม่ก็อยู่ในห้องน้ำ ร้องไห้อยู่กับชักโครก อ่ะ ถ้าถามว่าก่อนกินยา กับหลังกินยา เป็นอย่างไร ถ้าให้ตอบตอนนี้ก็ ต้องตอบว่า ชีวิตบัดซบลงมาก แต่........... มันก็จำเป็นต้องทานยาแล้ว เพราะภูมิคุ้มกันเราไม่มีแล้ว ก็ได้แต่หวังว่า เมื่อร่างกายปรับตัวกับยาได้ ชีวิตเราจะดีขึ้น เราจะแข็งแรงขึ้น เราจะมีภูมิคุ้มกันกับเค้าบ้าง
พยายามให้กำลังใจตัวเองอยู่เรื่อยๆว่า เราก็โชคดีกว่าเพื่อนอีกหลายคน ที่เริ่มยาพร้อมๆกันนะ เพราะมีคนที่เรารู้จักอย่างน้อย 3 คน ต้องเข้าโรงพยาบาลเพราะแพ้ยา ตัวไหม้ ลอกทั้งตัว เรายังโชคดีกว่าเค้าเยอะที่ไม่เป็นอะไรมาก
ตอนนี้ก็ได้แต่ อดทนไว้ สู้ต่อไป และหวังว่าทุกอย่างจะดีขึ้น
จากคุณ :
++MooKaew++ 
- [
17 เม.ย. 50 21:37:34
]
++ KAEW ไดอารี่ ++ ขนแขน สแตนอัพ !!!!
