ความคิดเห็นที่ 1 ตามมาแย้ว เหอ เหอ เหอ คนที่ 1 .. . . . อ่านละคุณจิมาต่อเร็วๆ น้าอย่าให้เรารอเก้ออีก 555 เรื่องของคนอื่นเราชอบสอดรู้สอดเห็นอ่ะ แก้ไขเมื่อ 18 เม.ย. 50 09:47:09 จากคุณ : ปะแป้ง - [ 18 เม.ย. 50 09:44:21 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หวัดดีค๊าฟ... รายงานตัวกะที่ร๊าก อิอิ :) จากคุณ : ลาเต้ปั่น - [ 18 เม.ย. 50 10:02:03 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตามมาๆ จากคุณ : ไข่มุกน้อย - [ 18 เม.ย. 50 10:11:43 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตามมาเจิมครับ จากคุณ : รักนะแต่ขี้เกียจปีนต้นงิ้ว (zero4hero) - [ 18 เม.ย. 50 10:28:28 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตามมามั่ง จากคุณ : BaTMaNคุง - [ 18 เม.ย. 50 12:02:35 ]

ความคิดเห็นที่ 6 “พี่กานต์ ปกติพี่กานต์เที่ยวบ่อยป่ะ” “ปกติหรอ พี่ไม่ค่อยเที่ยวบ่อยมากหรอกเบื่อน่ะ จะชอบนั่งกินเหล้าบ้านเพื่อนมากกว่า” “คืนนี้ พี่กินเหล้ากะพวกผมดิ ที่บ้านไอ้อั้มมันน่ะ” “กินเหล้ากะพวกนายเนี่ยนะ ไม่เอาอ่ะ” “โหพี่ป๊อดอ่ะดิ แสดงว่าคออ่อน” “เออ กินก็ได้วะ เดี๋ยวจะหาว่าไม่แน่” สรุปแล้วเลยต้องกินตามที่มันท้า โดยที่ปุ๊กมันทิ้งผมไว้ที่บ้านอั้ม พอกินเหล้าเสร็จค่อยให้เป้มันไปส่งผมกลับบ้าน ตอนระหว่างที่นั่งกินเหล้าผมเองนั่งร้องไห้ไปด้วย ถ้าใครเคยเป็นจะเข้าใจ ว่าเหล้าเนี่ยมันเป็นตัวที่ทำให้คนเราเปลี่ยนนิสัยได้ บางคนพอเหล้าเข้าปากเที่ยวกวนคนอื่นไปทั่ว บางคนเมาแล้วนั่งร้องไห้ บางคนเมาแล้วนั่งหัวเราะก็มี เหมือนกับการระบายสิ่งที่อยู่ในใจออกมา “พี่กานต์เป็นไรป่าว” “ไม่เป็นไรหรอกเป้ พี่เครียดอะไรนิดหน่อย” “เครียดหรอพี่ ผมช่วยพี่ได้นะ” “ช่วยอะไรล่ะ ไม่มีใครช่วยพี่ได้หรอก เรื่องของพี่น่ะ” “นี่ไงพี่ ช่วยพี่ได้แน่” เป้มันหยิบยาเม็ดเล็ก สีส้มมาส่งให้ “บ้าดิ พี่ไม่เอาหรอก มันไม่จำเป็น” “พี่ไม่แน่จริงนี่หว่า กะอีแค่นี้ กลัวติดหรอ มันไม่ติดง่ายขนาดนั้นหรอกน่า เชื่อผมดิ” “หึ บอกว่าไม่ก็คือไม่” “ป๊อดว่ะ ทำไม่เป็นดิท่า” “เป้เมิงว่าใครทำไม่เป็น เดี๋ยวกรูทำให้เมิงดูก็ได้” จากคุณ : จิรัฎฐิติกานต์ - [ 18 เม.ย. 50 15:06:03 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เอ๋า...ผู้กล้า :) เอาไอติมมาแจก... หลายก้อนคับ เหมาะกะคนหลายใจ อิอิ จากคุณ : ลาเต้ปั่น - [ 18 เม.ย. 50 15:26:33 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ทำ....ทำอารายอ่ะ คุณจิรีบมาต่อด่วนอย่าให้คิดเอาเอง เหอ เหอ เดี๋ยวคิดยาวนะจาบอกให้ จากคุณ : ปะแป้ง - [ 18 เม.ย. 50 16:10:46 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มาตามด้วยคนครับ จากคุณ : proudly - [ 18 เม.ย. 50 17:41:30 A:172.16.55.136 X:210.233.113.225, 210.249.184.60 TicketID:141504 ]

ความคิดเห็นที่ 10 พอรับยามาแล้วผมก็เอาฟอยล์มาพับใส่ลงไป มือรับหลอดจากเป้ จริงแล้วเรื่องแบบนี้ ผมเองน่ะรู้พอสมควรเพราะเคยเห็นเพื่อนมันทำกัน แต่ไม่เคยคิดจะลองด้วยตัวเอง เพราะรู้สึกว่ามันไม่ดี ครั้งแรกที่สูบเข้าไป ความรู้สึกมันบอกไม่ถูก รู้แต่ว่ากลิ่นมันหอม หวาน เหมือนช็อคโกแลต มันรู้สึกดีเหมือนกันนะ “ดีป่ะพี่ ถ้าเชื่อผมแต่แรกนะ” “อืมม์ ดีเหมือนกันแหละ” “เอาอีกตัวละกันนะพี่” ตอนนั้นไม่คิดจะปฏิเสธแล้วละครับ มันผสมกันทั้งเหล้าทั้งยา เป้มันบอกยังไงก็ทำตามมันอย่างเดียว  มันรู้สึกเบาๆ มีความสุขที่สุดในตอนนั้น เป้จับมือผมบีบเบาๆ รู้สึกมันร้อนวูบวาบยังไงไม่รู้ ยานี้ผมไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกันนะ ว่าทำไม คนที่เล่นแต่ละคนอาการมันถึงไม่เหมือนกัน บางคนเล่นแล้วจะมีความต้องการมากขึ้น แต่บางคนมันไม่สู้ไปเลยก็มี “พี่กานต์ขึ้นไปห้องข้างบนกันดีกว่านะ” “อืม ไปดิ” ขณะที่เดินขึ้นข้างบนมือเป้มันอยู่ไม่สุขแล้วตอนนั้น ผมเองใช่จะยอมแพ้มันเมื่อไหร่ ล้วงเข้าไปในกางเกงมัน พอเข้าไปในห้องปุ๊ป เป้จัดการล็อกประตูทันที สิ่งที่ทำไปตอนนั้นไม่ได้เกิดจากความตั้งใจเลย ถ้าย้อนกลับไปได้ คงไม่ทำลงไป เพราะความคิดชั่ววูบเท่านั้นเองที่ทำให้ตัดสินใจโง่ๆลงไป ทำให้เกิดเรื่องราวต่างๆตามมาอีกมากมายในชีวิต  เจ็บเจียนตายเพราะเหตุจากวันนั้น จากคุณ : จิรัฎฐิติกานต์ - [ 18 เม.ย. 50 18:42:24 ]

ความคิดเห็นที่ 11 คือยาอะไรเหรอคะ? จากคุณ : ไข่มุกน้อย - [ 18 เม.ย. 50 20:19:30 ]

ความคิดเห็นที่ 12 แวะมาเลียไอติมลาเต้ ดัง"จ้วบ"ๆ กอดพี่กานต์หนึ่งที แล้วก็สะบัดสะโพกเดินจากไป หุหุ พร้อมโปรย ความคิดถึง ให้คนแถวนี้ ขยันเชียวพี่กานต์ น่าเอา อย่างมากๆ อีกแล้วสิ จากคุณ : ยาดมโป้ยเซียน - [ 18 เม.ย. 50 20:55:54 A:161.246.50.195 X:161.246.1.34 TicketID:131421 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แวะมาเอาหนังติ๊ก ยิงสะโพกของเจ้าคนข้างบน จากคุณ : รักนะแต่ขี้เกียจปีนต้นงิ้ว (zero4hero) - [ 18 เม.ย. 50 21:15:00 ]

ความคิดเห็นที่ 14 แวะมาตามอีตาคนสวนไปถางหญ้าหน้าโรงบาล ด่วนๆ อย่ามาอู้ อิอิ จากคุณ : Dogtor (@1stSight) - [ 18 เม.ย. 50 22:31:27 ]

ความคิดเห็นที่ 15 หลังจากมีอะไรกันแล้วเป้ก็พาผมไปส่งบ้าน ตอนนั้นรู้สึกว่ามันดีเหมือนกันนะ มันทำให้เราลืมอะไรได้หลายอย่าง อยากลืมตลอดไป ไม่อยากจดจำอะไรไว้อีก ถ้าลบความทรงจำง่ายเหมือนลบกระดาษ คงจะดี แต่เมื่อมีทางจะทำให้ลืมได้ แม้ไม่รู้ว่าจะนานแค่ไหน แต่ก็พร้อมจะทำ เพื่อลืมสิ่งนั้นไปให้ได้ แค่นั้นเองที่ต้องการ วันต่อมาหลังจากกลับมาจากโรงเรียนแล้ว ผมขี่มอเตอร์ไซค์ไปหาเบสที่หอ ตอนนั้นเบสกับเพชรนั่งคุยกันอยู่ที่หน้าหอ “หวัดดี ทำไรกันอยู่หรอ” “นั่งคุยกันเรื่อยเปื่อยน่ะ แล้วกานต์ไปไหนมาล่ะ” “ก็...มาที่นี่แหละ กานต์แค่อยากเจอหน้าเบสกะเพชรน่ะ แหะๆ” “อยากเจอเรากะเพชรก็ขี่รถมาดิ รึว่าไม่อยากมาล่ะ” “อยากมา แต่อะไรมันคงไม่เหมือนเดิมแล้ว กานต์...ขอโทษนะ คือกานต์ยังตัดใจไม่ได้น่ะ” “ทำไมถึงไม่เหมือนเดิมล่ะ กานต์อยากคบก็คบดิ เบสไม่ว่าอะไรหรอก อย่ามีใครนอกจากเบสกะเพชรอีกละกัน” ความรู้สึกตอนนั้นดีใจที่ทำสำเร็จ สรุปแล้วก็ดีเหมือนกัน อยากให้มีคนมารักเราเยอะๆ อยากให้มีคนมาใส่ใจ เวลาไปไหนจึงมักจะชวนไปด้วยกันทั้งเบสและเพชร รู้สึกดีที่ทั้งคู่คอยใส่ใจตัวเราเอง กลับจากหอเบสมา ทีแรกตั้งใจว่าจะขี่รถกลับบ้าน พอดีไปเจอเป้กับอั้ม เป้ชวนไปนั่งเล่นบ้านอั้มเลยตกลงไป เพราะตอนนั้นเอง ถ้าถามว่าอยากเข้าบ้านรึเปล่า คงต้องตอบว่าไม่ ไม่อยากอยู่คนเดียว ไม่อยากจมอยู่กับความคิด ไม่อยากจมอยู่กับความหลัง เมื่อตั้งใจที่จะเดินออกมาแล้ว ถึงมันจะเจ็บก็คงต้องเดินต่อไป จากคุณ : จิรัฎฐิติกานต์ - [ 19 เม.ย. 50 02:43:26 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เข้ามาให้รู้ว่าอ่านถึงตรงนี้แล้ว... จากคุณ : ไข่มุกน้อย - [ 19 เม.ย. 50 09:27:52 ]

ความคิดเห็นที่ 17 มาลงชื่อรออย่างเคย จากคุณ : jj (B_PURPLE) - [ 19 เม.ย. 50 10:11:36 ]

ความคิดเห็นที่ 18 นายกานต์นะนายกานต์...สิ่งที่ผ่านไปแล้ถือว่าเป็นบทเรียน..ราคาแพง..(แพงโคตร)... จากคุณ : ninoryo (ninoryo) - [ 19 เม.ย. 50 10:40:42 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เอ่อ.... มาปูเสือรออ่านค่ะ จากคุณ : พูไท - [ 19 เม.ย. 50 10:43:09 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ตามมาอ่าน และให้กำลังใจ จขกท อะไรผ่านไปแล้ว ก้อให้ผ่านไป ถือเป็นบทเรียนราคาแพงหล่ะกันเน่อะ ^_^ ! ปล: ว่าแต่ มันคือยาไรอ่ะค่ะ จากคุณ : Pill-Oh - [ 19 เม.ย. 50 11:12:20 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ความคิดเห็นที่ 12   แวะมาเลียไอติมแท่งลาเต้ ดัง"จ้วบ"ๆ จากคุณ : ยาดมโป้ยเซียน จากคุณ : BaTMaNคุง - [ 19 เม.ย. 50 11:38:32 ]

ความคิดเห็นที่ 22 อิอิ.. พักนี้ไอติมแท่งขายดี ติดใจกันแล้วจิ.. แจกอีกแท่ง แต่ดำนา สนป่าว :) [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : ลาเต้ปั่น - [ 19 เม.ย. 50 12:19:48 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ^ ^ ^   " ดำน่าคลอ " จากคุณ : ป่าวลามกนะคับ (zero4hero) - [ 19 เม.ย. 50 13:13:10 ]

ความคิดเห็นที่ 24 จริงเหรอเฮีย จากคุณ : jj (B_PURPLE) - [ 19 เม.ย. 50 13:52:20 ]

ความคิดเห็นที่ 25 โธ่..เฮียถาง อย่าคลำอย่างเดียวจิ มันค้างคา :) จากคุณ : ลาเต้ปั่น - [ 19 เม.ย. 50 14:33:40 ]

ความคิดเห็นที่ 26 จริงเด่ะ คลอเสร็จแล้วค่อยเอามาเลีย ปล.ส่งใบลากิจ3วันครับ จากคุณ : รักนะแต่ขี้เกียจปีนต้นงิ้ว (zero4hero) - [ 19 เม.ย. 50 14:34:38 ]

ความคิดเห็นที่ 27 มาคลอ มาเคลีย มาเลีย อะไรกันในนี้เนี่ย อิจฉานะ เหอะๆ ************************************* ช่วงนั้นเวลาหัวค่ำมักจะขลุกอยู่ที่บ้านอั้มเป็นประจำ เวลาที่อยู่กับเป้ไม่เคยขาดเลย ทั้งเรื่องยา และเรื่องเซ็กส์ ทั้งๆที่ไม่ได้รู้สึกดี แต่ที่ทำก็แค่อยากลืม อยากทำอะไรก็ได้ที่จะไม่ต้องคิดถึงคนๆนั้น ไม่อยากให้มันมาหลอกหลอนในหัวใจเท่านั้นเอง   ไม่นานวันสอบปลายภาคก็มาถึง ตอนวันที่สอบเสร็จเพื่อนในห้องเลยนัดกันไปเที่ยวหัวหินอีก “กานต์ ปีนี้เมิงไปเที่ยวบ้านกรูอีกป่ะ” เอ๊ดถามผม “ไม่ไปอ่ะ กรูเบื่อเกาะแล้ว” “ปีนี้กรูจะพาไปเที่ยวที่น้ำตกป่าละอูนะ ไม่ได้ไปเกาะ” “มันไปด้วยป่ะล่ะ ถ้ามันไป กรูไม่ไปแค่นั้นเอง” “มันไหน อ๋อ เมิงจะคิดอะไรมากวะ” “เมิงไม่เข้าใจหรอก เอาเป็นว่าถ้ามันไป กรูก็ไม่ไป” “มันไม่ไปหรอก มันบอกว่ามันไม่ว่าง” “เออ งั้นกรูไป” บางคนอาจจะคิดว่าเล่นตัว แต่ไม่ใช่หรอกครับ มันคงเป็นเพราะยังไม่พร้อมจะเจอมัน ในสถานที่อื่น ตอนเรียนน่ะ มันสามารถหลบเลี่ยงกันได้ แต่ถ้าไปเที่ยวอย่างนั้นแล้วจะหลบยังไง ถ้าเจอแล้วเจ็บ ใครกันจะอยากเจอ จากคุณ : จิรัฎฐิติกานต์ - [ 19 เม.ย. 50 14:43:08 ]

ความคิดเห็นที่ 28 มาลงเยอะ ๆ หน่อยสิค่ะ คุณจิ รออ่านอยู่น่า จากคุณ : Pill-Oh - [ 19 เม.ย. 50 15:31:36 ]

ความคิดเห็นที่ 29 อ่านแล้วอดใจอ่อนสงสาร ช่างไฟกะความรักรันทดซะไม่ได้ ตามอ่านจนทันแล้วตอนนี้ ได้แต่เอาใจช่วยว่า พี่กานต์คงไม่ออกนอกทางไปมากกว่านี้ ถ้าเบส กะ เพชร จะมีคนอื่นบ้าง อยากรู้จังว่าพี่จะรู้สึกยังไง? จากคุณ : ยาดมโป้ยเซียน - [ 19 เม.ย. 50 17:54:38 A:161.246.65.211 X:161.246.1.33 TicketID:131421 ]

ความคิดเห็นที่ 30 หลังสอบเสร็จพอถึงวันที่จะไปหัวหิน ผมไปถึงที่สถานีรถไฟพร้อมกับไอ้ดา สิ่งที่ผมเห็นทำให้ผมตัดสินใจหันหลังจะเดินกลับ แต่ไอ้เดียร์หันมาเห็นผมก่อนเลยวิ่งมาดึงไว้ “เมิงจะไปไหน” “กรูจะกลับบ้าน กรูบอกแล้วไง ถ้ามันไป กรูก็ไม่ไป” “ไปเหอะนะ ถือว่ากรูขอ” “เมิงรู้ว่ากรูเจ็บ เมิงยังจะให้กรูทำอีกหรอ เดียร์” “แล้วเมิงจะหนีมันไปได้ตลอดหรอ เมิงมั่นใจหรือว่าทำได้” “ได้ ถ้าเมิงอยากให้กรูทำ กรูจะทำ” ทำไมจะต้องมาทนเห็นหน้ามันด้วยนะ ไม่อยากเห็น ไม่อยากเจอ ไม่อยากได้ยินเสียง เวลาที่ได้ยินเสียงหัวเราะของมัน รู้สึกมันบาดลงไปในใจ พอขึ้นไปบนรถไฟเลยเลือกที่นั่งที่ห่างจากมันมากที่สุด คงจะดีถ้าไม่ต้องเห็นหน้ามัน แค่อยู่ใกล้แค่นี้ก็ทรมานเจียนตายแล้ว ช่วงนั้นผมเริ่มติดยาแล้ว เพราะเป้มันจะหามาให้เล่นทุกวัน ขนาดไปเที่ยวยังมีติดตัวไปด้วย นั่งคิดอะไรเพลินๆ นึกขึ้นได้ว่ามีติดตัวมา เลยเข้าไปเล่นในห้องน้ำ ดีเหมือนกันทำให้ลืมมันไปได้ชั่วคราว จากคุณ : จิรัฎฐิติกานต์ - [ 20 เม.ย. 50 04:04:42 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ไม่ต้องสงสารหร๊อก นางงามก็แบบนี้แหละ อิอิ จากคุณ : BaTMaNคุง - [ 20 เม.ย. 50 08:09:26 ]

ความคิดเห็นที่ 32 สั้นจังเลยนายกานต์...สั้นๆๆๆๆๆ(แน่ใจนะว่าลงแล้วอ่ะ)... สั้นๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : ninoryo (ninoryo) - [ 20 เม.ย. 50 08:40:28 ]

ความคิดเห็นที่ 33 แหม บ่นจริงๆเลยนะเจ๊แป๋ว ลงให้อีกหน่อยละกัน ************************************* พอรถไฟถึงหัวหินแล้ว พวกผมไปบ้านเอ๊ดเอาของไปเก็บ ปีที่แล้วมาอย่างมีความสุข แต่ปีนี้มาพร้อมกับความทุกข์ ชีวิตคนเรามีอะไรบ้างมั้ยที่มันแน่นอน ตอนนั้นตกลงกันว่าจะไปกินเหล้าที่ริมหาดหัวหินกันก่อน พรุ่งนี้ค่อยไปน้ำตกป่าละอูกัน ตอนที่ไปซื้อของ ผมซื้อเหล้ามา 2 ขวดกลม ความรู้สึกตอนนั้นคืออยากเมา ให้ลืมมันลงให้ได้ ชายหาดหัวหินวันนั้นลมเย็นดี เอาเสื่อมาปูนั่งกินเหล้ากัน ทีแรกกินกันปกติ ถ้าไม่เพราะเกิดเรื่องนั้นขึ้นมาก่อน “กานต์ ขอคุยด้วยได้มั๊ย” “.....” “กานต์ ตั้มขอโทษนะ” “จะโกหกอะไรอีกดีล่ะ ว่ามาสิ รอฟังอยู่” “เป็นบ้าอะไร ฟังบ้างดิ จะพูดกันดีๆได้มั้ย” “ก็บ้าไง กรูบ้า กรูโง่ ที่ไปเชื่อคำพูดของเมิงนั่นแหละ” “ทำไมเมิงไม่เคยฟังกรูบ้าง” ตอนนั้นตั้มเอามือมาจับไหล่ทั้งสองข้างของผมเขย่า “กรูเกลียดเมิงไง ได้ยินชัดมั้ย กรูเกลียดเมิง” “แล้วที่ผ่านมาล่ะ ที่เมิงเคยบอกกรูล่ะ” “หรอ กรูเคยพูดอะไรไป กรูจำไม่ได้หรอก กรูแค่เห็นว่าเมิงหน้าตาดี อยากมีอะไรด้วยก็แค่นั้น คนอย่างกรูไม่เคยมีหัวใจหรอก” “กรูไม่เชื่อ กรูรู้ว่าเมิงคิดยังไง กรูขอร้อง ฟังกรูบ้างได้มั้ย” “ปล่อยกรู ถ้าเมิงไม่ปล่อย กรูหลุดได้เมื่อไหร่ กรูจะกลับบ้านทันที” จากคุณ : จิรัฎฐิติกานต์ - [ 20 เม.ย. 50 08:49:00 ]

ความคิดเห็นที่ 34 วันนี้จะมีต่ออีกป่าวค่ะ รู้สึกน้อยๆ จัง ชักน้อยใจละพักนี้ไม่ค่อยได้อ่านแบบจุใจเลยอ่ะ อุตส่าห์เข้ามาดูทุก ชม.เลยอ่ะ อิอิอิ โม้ไปหน่อยเอาเป็นว่าเข้ามาดูบ่อยๆ แต่ก็ผิดหวัง บ่อยเหมือนกัน เศร้า T_T จากคุณ : ปะแป้ง - [ 20 เม.ย. 50 09:20:47 ]

ความคิดเห็นที่ 35 เข้ามาอ่าน จากคุณ : ไข่มุกน้อย - [ 20 เม.ย. 50 10:10:11 ]

ความคิดเห็นที่ 36 นั่นสิ เดี๋ยวนี้ คุณจิลงน้อยมากเลยอ่ะ อย่าดึงเรทติ้งเลยยน๊า ... คนอ่านจะขาดใจอยู่แล้นน จากคุณ : Pill-Oh - [ 20 เม.ย. 50 13:01:05 ]

ความคิดเห็นที่ 37 แต่งเรื่องได้ละครไทยมาก ๆ เลย จะบอกความจริงแมร่งก็ไม่บอกซักที ต้องขอให้พังก่อน ทั้งที่มันก็ยืนอยู่ตรงหน้าเนี่ย ทำให้คนดูหงุดหงิดได้เลยนะเนี่ย อิอิ ตามอ่านอยู่ครับ จากคุณ : วี - [ 20 เม.ย. 50 13:42:46 ]

ความคิดเห็นที่ 38 คุณวีว่าเหมือนละครไทยหรอครับ ปกติมีแต่คนบอกผมเหมือนนางเอกซีรีย์เกาหลีนะ เอิ๊กๆ ************************************* ในที่สุดมันต้องยอมปล่อยผม ทำไมมันต้องทำอย่างนี้ด้วย จะให้เรารัก ให้เรารอ ทั้งที่มันเองไม่ได้มีแค่เรางั้นหรอ ทั้งที่มันโกหกเราตลอดงั้นหรอ ตอนนั้นเครียดมากเลยซัดออนเดอะร็อคตลอด พอเมาได้ที่ก็นอนกลิ้งร้องไห้อยู่ตรงนั้น นึกแล้วยังทุเรศตัวเองไม่หาย เพื่อนๆชวนกลับไปนอนบ้าน แต่ผมบอกว่าไม่กลับ ใครอยากกลับ ให้กลับไปก่อน จะนอนที่ริมหาด สรุปเลยต้องนอนกันกลางแจ้ง ช่วงประมาณตี2 มันยังไม่ยอมเลิกวุ่นวายอีก พยายามจะเข้ามาคุย แต่ตอนนั้นมีไอ้เดียร์กันไว้ให้เพราะเดียร์มันรู้ว่าผมจะไม่ไหวแล้ว พอทุกคนหลับหมดแล้ว ตอนนั้นผมนั่งกอดเข่ามองทะเลอยู่ ทะเลตอนกลางคืนนี่สวยดีนะ ดูแล้วมีความรู้สึกว่ามันลึก มันสงบ มันเย็น ถ้าได้อยู่ที่นั่นคงจะดี คงไม่ต้องมาเจ็บปวดแบบนี้ ผมลุกขึ้น แล้วค่อยเดินลงไปในทะเล ความรู้สึกแรกตอนที่เท้าสัมผัสกับน้ำทะเลคือ น้ำเย็นจัง สบายดีจังเลย อยากหลับในที่ที่มันเย็นอย่างนี้จัง ระหว่างที่ผมเดินลงไปเรื่อยๆ ตอนนั้นถึงจะโดนเปลือกหอยบาดเท้า แต่ไม่มีความรู้สึกอะไรเลย ทำไมน้ำตามันถึงไหลออกมานะ เดินลงไปเรื่อยๆ สิ อยากพักไม่ใช่หรอ เดี๋ยวก็จะได้พักแล้ว ผมเดินลงไปจนน้ำเริ่มถึงระดับมิดคาง ************************************* ขยักไว้ทีละนิดทรมานคนอ่านเล่น จากคุณ : จิรัฎฐิติกานต์ - [ 20 เม.ย. 50 13:49:45 ]

ความคิดเห็นที่ 39 โห! ขัดใจ ๆๆ กะลังต่อเนื่องอ่ะ หยุดเล่าซะงั้น ใจร้ายจังคุณจิ........เด๋วมีประท้วงน๊า มาต่อให้ไว ๆๆ จากคุณ : jj (B_PURPLE) - [ 20 เม.ย. 50 15:04:36 ]

ความคิดเห็นที่ 40 เดินลงทะเล... จากคุณ : ไข่มุกน้อย - [ 20 เม.ย. 50 15:07:02 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ขัดใจผู้อ่านเหร้อออ นี่แหน่ะ 555 เดี๋ยวคนอ่านหายหมด กะทู้เงียบไม่รู้น่ะ (แอบขู่) ^_^ จากคุณ : Pill-Oh - [ 20 เม.ย. 50 15:15:27 ]

ความคิดเห็นที่ 42 สุดท้ายของวันนี้แล้วนะครับ ไม่มีการแถมแล้ว ************************************* หูผมได้ยินเสียงพวกที่อยู่บนฝั่งโวยวายกัน แต่ไม่ได้สนใจอะไรแล้ว รู้อย่างเดียว อยากไปให้พ้นๆ ความรู้สึกที่มันเจ็บปวดนี้เหลือเกิน ก่อนที่ผมจะเดินลงไปลึกมากกว่านั้น มีมือมาล็อกคอผมจากด้านหลัง เป็นไอ้เดียร์ที่ลงมา แล้วพยายามลากผมกลับเข้าฝั่ง ผมดิ้นขัดขืน พอเข้ามาใกล้ฝั่งอีกหน่อยไอ้พวกข้างบนมันเลยมาช่วยกันลากผมไปบนฝั่ง เลยยิ่งโวยวายพยายามจะลงไปอีก ไอ้เดียร์เลยชกหน้าผมไปทีนึง “เมิงเป็นบ้าอะไร ทำไมทำโง่ๆอย่างนี้” “ปล่อยกรู กรูไม่อยากอยู่แล้ว” “เมิงไม่รักตัวเองเลยรึไง เมิงถึงคิดบ้าๆอย่างนี้น่ะ” “รักสิ กรูรักตัวกรู รักมาก มากจนกรูไม่อยากเจ็บอีกต่อไปแล้ว เมิงได้ยินมั้ย กรูทรมานแค่ไหน มีใครเข้าใจกรูมั้ย” “แล้วกรูล่ะ เมิงเคยคิดมั้ย กรูรู้สึกยังไงกับเมิง เมิงรู้ใช่มั้ย เมิงคิดว่าถ้าเมิงทำอย่างนี้แล้วมีความสุข กรูล่ะ เมิงเคยคิดถึงบ้างมั้ย” มีคำมากมายที่อยากจะพูดออกมา แต่ว่าสิ่งที่ออกมาในเวลานั้นมีแต่น้ำตากับเสียงสะอื้น ทำไมคนที่รักเรา ดีกับเราขนาดนี้ ทำไมเราถึงรักมันไม่ได้ ทำไมใจที่มีถึงต้องให้คนที่ไม่เคยรักษาสัญญากับเราเลยเพียงคนเดียว บางคนอาจจะมองว่างี่เง่าที่ไม่ยอมฟังเหตุผลมันก่อน แต่ลองคิดดูเอาเถอะนะ ถ้าคนที่เรารัก เราเคยบอกเขาขอให้พูดความจริงกับเราทุกอย่าง เรารับได้ทั้งนั้น และเขารับปากตกลงสัญญา แต่มาวันนึงกลับได้รู้ว่าเขาผิดสัญญา ถ้าคำสัญญาที่ให้กัน มันไม่มีค่า ไม่มีความหมายพอที่จะทำให้เขาระลึกถึงเลย ผิดด้วยหรือที่จะโกรธ ผิดด้วยหรือที่จะน้อยใจ ผิดด้วยหรือที่จะรู้สึกว่า เมื่อมันมีการโกหกครั้งที่หนึ่งได้ ใครจะกล้ารับประกัน ว่ามันจะไม่มีครั้งที่สอง ครั้งที่สามตามมาไม่รู้จบ ความรักที่มีให้มันไม่เคยหมดไปเลย แต่ขณะเดียวกันแค่ไม่อยากเป็นคนโง่ ที่ไม่รู้อะไรเลย ถ้าวันนั้นไม่เปิดกระเป๋าไปเจอรูปแนน อีกกี่วันล่ะ ที่จะต้องเป็นคนโง่ ถูกปิดบังอยู่อย่างนั้น คำสัญญาสำหรับคนบางคน มันคงเป็นแค่ลมปาก ที่พัดมาและพร้อมจะผ่านไป ประโยชน์อะไรกับการยึดถือ คนเราเจ็บครั้งที่หนึ่งเรียกว่าพลาด แต่ถ้าหากเจ็บซ้ำๆบ่อยมากเกินไป สมควรเรียกว่าโง่ ไม่มีใครอยากจะโง่ เราเองเป็นคนคนหนึ่ง หากจะต้องเลือก ขอทรมานใจดีว่าที่จะยอมโง่ การที่รักใครสักคนจนหมดใจ แต่ถึงจะอยู่ใกล้ เราก็ไม่อยากจะให้มันเหมือนเดิมมันผิดด้วยหรือ เมื่อครั้งแรกเขาเองให้สัญญาว่าจะไม่โกหกปิดบังกัน แต่เขาเองเป็นคนที่ทำลายความไว้ใจนั้นลงไปแล้ว เมื่อหมดก็คือหมด ขาดแล้วใครจะต่อ ใครจะประสานอย่างไร มันก็คงจะเหมือนเดิมไปไม่ได้ เวลานั้นได้แต่ร้องไห้กอดเดียร์เอาไว้ เดียร์เองไม่ได้สนใจแล้วว่าเพื่อนจะมองด้วยความแปลกใจยังไง เพราะไม่มีใครรู้เรื่องที่เดียร์ชอบผมเลยสักคน แม้แต่ไอ้ดาเอง “กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วนอนเหอะนะ” “ไม่ไปได้มั้ยเดียร์ ตอนนี้กรูไม่อยากไปไหนทั้งนั้น” “อืมม์ นอนตรงนี้ก็ได้ เดี๋ยวให้เอ็ดมันไปหาผ้ามาให้ห่มนะ” “ขอบใจนะ กรู...รักเมิงนะเพื่อน” “ถ้ารักกรูจริง ห้ามทำอะไรแบบเมื่อกี้อีกนะ” “เมิงบอกให้มันเลิกยุ่งกะกรูดิ ถ้ามันเลิกมาวุ่นวายกะชีวิตกรู กรูคงจะทำใจได้” “เออ เดี๋ยวกรูจะบอกเอง” รู้สึกไม่ดีเหมือนกัน ที่ทำให้บรรยากาศในการมาเที่ยวครั้งนั้นมันต้องเสียไป พอวันรุ่งขึ้นไปเที่ยวกันที่น้ำตกป่าละอู ชอบมากเลย มีผีเสื้อเยอะมาก เวลาที่เล่นน้ำนะ พอได้กระโดดน้ำแล้วแหกปากตะโกน รู้สึกว่าดีเหมือนกัน หายเครียดดีพยายามร่าเริงเหมือนเมื่อวานนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทีแรกเพื่อนมันก็เกร็งกัน เดาอารมณ์เราไม่ถูก แต่พอมันเห็นเราบ้าปลดปล่อยอารมณ์เต็มที่ เลยสนุกสนานตามกันไป โดยที่ผมต้องทำเหมือนตั้มไม่มีตัวตน เจ็บนะคนที่รัก อยู่ห่างแค่นี้ แต่ไม่สามารถคุยได้ ต้องคิดว่ามันเป็นเหมือนก้อนหินที่มีตัวตนอยู่ แต่เราไม่มีสาเหตุที่จะต้องไปใส่ใจ เท่านั้นเอง จากคุณ : จิรัฎฐิติกานต์ - [ 20 เม.ย. 50 16:19:53 ]

ความคิดเห็นที่ 43 กอดช่างไฟทีนึง ถึงจะมีการขยักนะเดี๋ยวนี้ แต่ก็ขยันอัพมากกว่าวอนละกัน ไม่อยากอ่านแล้วอ่ะ ว่าจะไม่สงสารพี่กานต์แล้ว แต่อดเห็นใจไปแล้วหน่อยๆไม่ได้ เฮ้อ รอของแถมต่อไป จากคุณ : ยาดมโป้ยเซียน - [ 20 เม.ย. 50 16:31:35 A:161.246.50.67 X: TicketID:131421 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ไม่ได้เข้ามาดูสองวัน ไปประจวบซะแล้ว ตามมาเชียร์ต่อนะครับ จากคุณ : proudly - [ 20 เม.ย. 50 21:25:49 A:124.121.142.10 X: TicketID:141504 ]

ความคิดเห็นที่ 45 เจ็บแต่ไม่สามารถบอกมันออกมา มันเจ็บยิ่งกว่า จากคุณ : blueboyhub - [ 20 เม.ย. 50 22:14:27 ]

ความคิดเห็นที่ 46 กลับมาจากหัวหินครั้งนั้น ความรู้สึกในใจผมมันยิ่งทวีความเปราะบางเพิ่มมากขึ้น หัวใจเปราะบางเท่าไร ยิ่งไขว่คว้าความรักมากเท่านั้น ตอนบ่ายๆวันเสาร์อาทิตย์ถัดมาปุ๊กโทรมาหาผมที่บ้าน “กานต์ เย็นนี้มารับเรากับบูมหน่อยดิ” “จะไปไหนกันล่ะ ถึงต้องให้ไปรับ” “นัดเที่ยวกับอั้มไว้ นายพาบูมไปนั่งเล่นบ้านดาก่อนก็ได้นะ” “แล้วจะต้องเอาบูมออกมาทำไมล่ะ” “พี่บุ๋มสั่ง เข้าใจใช่ป่ะ” แค่นั้นเป็นอันรู้กันครับ ว่าเป็นคำสั่งจากเบื้องบนให้ตามคุม ถึงบูมจะกลัวป้าแค่ไหนแต่เด็กก็คือเด็ก พอปุ๊กตะล่อมหน่อย บูมก็ยอมที่จะอยู่กับผมที่บ้านของดา โดยมีข้อแลกเปลี่ยนเป็นไอติมและการ์ตูนที่ปุ๊กจะต้องจ่ายเป็นค่าตอบแทนในความร่วมมือครั้งนี้ ตอนที่ไปถึงบ้านดานั้น ดากำลังนั่งแกะคอร์ดกีต้าร์อยู่ พอผมเดินเข้าไปดาก็ทักเสียงดัง “เฮ้ย ไปลากน้องเขามาทำไม เดี๋ยวน้ามันมาแหกอกเอาหรอก” “บ้าดิ น้ามันแหละให้พามานี่” หลังจากนั่งคุยกันสักพักไอ้ดาก็แกะคอร์ดกีต้าร์เสร็จ มันนึกอะไรไม่รู้ชวนผมดูหนังโป๊ ไม่ใช่ว่าไม่เคยดูกับมันนะ ดูกันบ่อย แต่ครั้งนี้มันมีน้องบูมอยู่ด้วย รู้สึกอายเล็กน้อย “น้องมันอยู่ด้วยนะ เมิงบ้าเปล่า” “เออน่า ไม่เป็นไร บูมมันก็โตแล้ว” “ใช่ๆ พี่กานต์ผมไม่เด็กแล้วนะ” “ตามใจ แล้วแต่ละกัน” จากคุณ : จิรัฎฐิติกานต์ - [ 21 เม.ย. 50 03:43:22 ]

ความคิดเห็นที่ 47 แบบนี้เปล่า จากคุณ : BaTMaNคุง - [ 21 เม.ย. 50 07:56:28 ]

ความคิดเห็นที่ 48 เอ่อ ถ้าให้ดีต้องประมาณรูปนี้ครับ จากคุณ : จิรัฎฐิติกานต์ - [ 21 เม.ย. 50 08:59:39 ]

ความคิดเห็นที่ 49 อ่ะนะมาต่อเร็วๆ นะคุณจิ ให้รู้ไว้มีคนรอ........ จากคุณ : ปะแป้ง - [ 21 เม.ย. 50 10:58:29 ]

ความคิดเห็นที่ 50 ไรฟร่ะ... เผลอนิดเดียว ที่รักแอบไปมึนเด็กซะแว้ว เศร้า :( บูมบูม..ไม่รอดแน่ อิอิ จากคุณ : ลาเต้ปั่น - [ 21 เม.ย. 50 12:15:36 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ทำไมคนมันมารีน้อยกันจังหว่า ลงให้อีกนิดนึงละกัน ************************************* ดามันสั่งให้น้องบูมไปปิดม่านที่หน่าต่างและประตูหน้าบ้าน บ้านดามันเป็นทาวน์เฮาส์นะ ถ้าเดินผ่านมองเข้ามาก็จะสามารถเห็นข้างในได้ เลยต้องปิดม่านนิดนึง วีดีโอที่เปิดวันนั้นเป็นหนังญี่ปุ่น ที่พ่อไอ้ดาพึ่งได้มาใหม่ เวลาดูก็ตามธรรมชาติแหละนะครับ ในเมื่อเป็นเกย์จะไปสนใจนางเอกก็ใช่ที่ มองแต่พระเอกครับตอนนั้น นั่งดูกันไปได้สักพัก โทรศัพท์ก็ดังขึ้น ดามันรับโทรศัพท์แล้วหันมาบอกว่าจะต้องไปรับพิมพ์ไปซื้อของ ให้ผมอยู่กับบูมสองคนไปก่อน “กานต์ เมิงจะทำไรน้องเขาก็รีบทำนะ กรูจะแกล้งไปนานๆ ฮ่า ฮ่า” “ไอ้สาดนี่ พูดไปนะเมิง” จริงๆในใจก็แอบคิดเหมือนกัน เด็กมัธยมน่ารักมานั่งใกล้แค่นี้ มองอย่างเดียวก็ละลายแล้ว พอไอ้ดาออกไปผมเดินไปปิดประตู แล้วเดินกลับมานั่งข้างหลังน้องบูมทันที “บูม พี่กานต์กอดหน่อยได้มั้ยครับ” “กอดทำไมอ่ะพี่” “พี่อยากกอด ขอกอดได้มั้ยครับ” ไม่รอคำตอบผมกอดเอวบูมทันที ไม่เห็นบูมจะว่าอะไร ผมแกล้งซนเอามือพยายามล้วงลงไป “อย่าซนสิพี่กานต์ จะกอดก็กอดเฉยๆ” ในเมื่อยอมให้กอดแล้วคนอย่างผมมีรึจะยอมอยู่เฉย ตอนนั้นผมก้มหน้าลงไปไซร้คอบูมด้านหลัง ทีแรกบูมสะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็ไม่ว่าอะไรสักพักผมค่อยๆไล่ไปไซร้ที่ใบหู ขณะเดียวกันมือที่กอดเอวล้วงเข้าไปในเสื้อคลึงที่หัวนมของเด็กน้อยเล่น ในตอนนั้นอารมณ์ของบูมคงเตลิดไปแล้ว เพราะเมื่อผมเอามือล้วงลงไปในกางเกงขาสั้นของบูม บูมไม่มีท่าทางที่จะขัดขืนผมเลยแม้แต่น้อย แก้ไขเมื่อ 21 เม.ย. 50 12:40:25 จากคุณ : จิรัฎฐิติกานต์ - [ 21 เม.ย. 50 12:21:50 ]

ความคิดเห็นที่ 52 ขออีกหน่อยจิที่รัก.. กะลัง....เรยยยยยย :) จากคุณ : ลาเต้ปั่น - [ 21 เม.ย. 50 12:31:55 ]

ความคิดเห็นที่ 53 อ่ะนะคุณจิอยู่แก๊งลักเด็ก จากคุณ : ปะแป้ง - [ 21 เม.ย. 50 12:34:08 ]

ความคิดเห็นที่ 54 รออ่านอยู่ค่ะ มาลงอีกนะคะ จากคุณ : มุงมิ้งค์ - [ 21 เม.ย. 50 13:29:26 A:203.188.40.183 X: TicketID:142648 ]

ความคิดเห็นที่ 55 ทนฟังเรื่องแบบนี้ไม่ได้ด้ด้ด้ด้ด้ด้ด้ด้ด้ด้ (แอบดูแทนดีกว่า) จากคุณ : น้องหมูแดง - [ 21 เม.ย. 50 14:26:43 ]

ความคิดเห็นที่ 56 “บูมน่ารักจังเลย รู้ตัวมั้ยครับ” ผมหอมแก้มบูมเบาๆ “อือ พี่กานต์ อย่าทำแบบนี้ดิ” อารมณ์ตอนนั้น เอาช้างมาฉุดก็ไม่หยุดแล้วครับ ผมจัดการถอดกางเกงบูมออกแล้วก้มลงไปใช้ปากให้บูม ตอนที่ลิ้นผมสัมผัสกับเนื้อหนุ่มของเด็กน้อยครั้งแรกบูมถึงกับสะดุ้ง พลางพยายามที่จะผลักหัวผมออก ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้วถ้าทำไม่สำเร็จก็ไม่รู้ว่าจะพูดยังไง ผมครอบปากลงไปทันที จากอาการขัดขืนเล็กน้อยในทีแรก บูมเอามือมาลูบหัวของผมเล่น พร้อมกับส่งเสียงครางในลำคอเบาๆ ผมใช้ปากให้บูมจนเสร็จ เราก็รีบไปทำความสะอาดร่างกายพร้อมกับกลับมานั่งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพื่อรอไอ้ดาที่จะกลับมาบ้าน ระหว่างที่นั่งรอ ผมก็คุยกับบูม “บูม โกรธพี่กานต์มั้ยครับ ที่พี่ทำลงไปแบบนี้” “ไม่รู้สิพี่กานต์ บูมบอกไม่ถูก แต่ต่อไปนี้ถ้าบูมไม่พร้อมพี่กานต์สัญญานะว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก” “ได้ครับ แค่น้องบูมไม่โกรธพี่ พี่ก็ดีใจแล้ว” ช่วงนั้นความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเบสและเพชร ก็เดินทางมาถึงจุดเปลี่ยน เพราะผมติดยาและยังทำให้ทั้งคู่ติดยาตามไปด้วย จนในที่สุดป๊าของเบสก็ทราบเรื่องเข้า วันนั้นเบสโทรมาหาผมพร้อมกับร้องไห้ “กานต์ เบสคงไม่ได้อยู่ใกล้กานต์แล้วนะ” “ทำไมล่ะ เบสจะไปไหน เบสจะทิ้งกานต์ไปหรอ” “ป๊าเบสเขารู้ว่าเบสติดยา เขาจะเอาเบสกลับไปเรียนกรุงเทพ” ตอนนั้นยอมรับว่ารู้สึกเสียใจมาก ถึงแม้จะรู้ว่าสักวันนึง ที่ผมกับเบสจะต้องแยกจากกัน แต่ไม่เคยคิดเลยว่าวันนั้นมันจะมาถึงไวขนาดนี้ เบสบอกว่าเซอร์ที่คุมหอเป็นคนโทรไปบอกป๊าของเบสเอง และยังบอกกับแม่ของเพชรด้วย แต่ป๊ากับแม่ของทั้งคู่ ไม่รู้ว่าผมเองเป็นต้นเหตุที่ทำลายลูกของเขา เขาคิดว่าควรที่จะแยกทั้งคู่ออกจากกัน เลยตกลงกันที่จะให้เบสกลับไปเรียนกรุงเทพ และเพชรถึงจะเรียนที่นี่ตามเดิม แต่ต้องถูกควบคุมความประพฤติ ผมยอมรับว่าผมทำอะไรที่เห็นแก่ตัวหลายอย่าง แต่ถ้าจะบอกว่าผมไม่เคยรู้สึกดีกับทั้งคู่มันคงไม่ใช่ ถึงคนที่ผมรักจะมีคนเดียว แต่ทั้งคู่ก็เป็นคนสำคัญสำหรับผม ทำไม คนที่เรารู้สึกดีด้วยจะต้องหายออกไปจากชีวิตเราด้วย เราไม่มีทางที่จะรั้งเขาไว้เลยรึไง ความรู้สึกสูญเสียมันจะไม่มีทางหมดไปจากใจของเราเลยใช่มั้ยเนี่ย จากคุณ : จิรัฎฐิติกานต์ - [ 21 เม.ย. 50 15:09:36 ]

ความคิดเห็นที่ 57 ติดตาม... จากคุณ : ไข่มุกน้อย - [ 21 เม.ย. 50 22:43:38 ]

ความคิดเห็นที่ 58 แล้วถ้าแบบนี้ได้ปะ รู้นะพวกนางงามชอบแบบนี้  นางงามร๊ากกเด็ก แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 50 15:07:11 แก้ไขเมื่อ 22 เม.ย. 50 15:12:48 จากคุณ : BaTMaNคุง - [ 22 เม.ย. 50 15:12:18 ]

ความคิดเห็นที่ 59 วันหนึ่ง ระหว่างที่ลงช็อป ช่วงที่ปล่อยพักเที่ยงนั้นเอง “กานต์  เมิงต้องคุยกะกรูให้รู้เรื่องแล้วนะวันนี้” ไอ้ตั้มกึ่งลากกึ่งจูงมือผมไปที่ม้าหินข้างบ้านพักอธิการ ตอนนั้นไม่อยากขัดขืนแล้ว เหนื่อยเหลือเกิน ตั้งแต่ไม่ได้เจอเบสกับเพชรผมรู้สึกล้าและเหมือนกับว่าชีวิตผมจะอยู่เพื่อใครอีก “กานต์ กรูรักเมิงนะ เมิงเข้าใจกรูบ้างมั้ย” “หรอตั้ม ถ้าตั้มรักกานต์จริงตั้งแต่ตอนนี้ ไปจนถึงเวลาเข้าช็อปช่วงบ่าย ตั้มพูดว่ารักกานต์ ห้ามหยุดนะ แล้วกานต์จะเชื่อ” “ได้ดิ ตั้มรักกานต์นะ ตั้มรักกานต์ ..........” รักหรอ ทำไมคำนี้มันถึงทำให้เราเจ็บปวดจังนะ เจ็บที่ใจจังเลย จะทำยังไงดี ความรู้สึกนี้มันถึงจะพ้นไปได้ มีความเจ็บไหนที่มันจะทำให้เราลืมความเจ็บนี้ได้บ้างนะ ระหว่างที่ตั้มพูดนั้น พอมันพูดว่ารักครั้งนึงผมก็เอาเล็บนิ้วโป้งกรีดข้อมือตัวเองทีนึง เผื่อว่าความเจ็บนี้มันจะมากกว่าความเจ็บที่ใจ แต่มันยังไม่มากพอเลยนี่นา “ตั้ม พูดอีกดิ กานต์อยากได้ยินว่าตั้มรักกานต์ พูดอย่าหยุดนะ” ผมยิ้มให้มัน โดยที่มือที่ซุกอยู่ใต้โต๊ะ พร้อมกับกรีดข้อมือตัวเองไปด้วย จากทีแรกที่เป็นรอยแดงๆ เริ่มมีเลือดไหลออกมาซิบๆ จนในที่สุดแขนข้างซ้ายของผมมันก็เต็มไปด้วยเลือด จากคุณ : จิรัฎฐิติกานต์ - [ 22 เม.ย. 50 17:23:47 ]

ความคิดเห็นที่ 60 อืมโหดจัง จากคุณ : ปะแป้ง - [ 23 เม.ย. 50 09:07:58 ]

ความคิดเห็นที่ 61 นายกานต์นี่ชอบทำร้าย..ร่างกายตัวเองอยู่เรื่อยเลย (ขัดใจ)....หงุดหงิด...เหอๆๆๆๆๆๆๆๆ ปล.ถึงจะขัดใจยังไงแต่ก็ยังชอบเรื่องนี้อยู่นะ....แต่อ่านแล้วหงุดหงิดทุกครั้งเลย..ให้ตายเหอะๆๆๆๆๆๆๆชิส์ๆๆๆ จากคุณ : ninoryo (ninoryo) - [ 23 เม.ย. 50 09:17:33 ]

ความคิดเห็นที่ 62 โห... จากคุณ : ไข่มุกน้อย - [ 23 เม.ย. 50 13:10:14 ]

ความคิดเห็นที่ 63 ลงเยอะ ๆ สิค่ะ คุณจิ คนจะได้มารีเยอะ ๆ ^_^ ว่าแต่วันนี้จะมาอีกไหมเอ่ยยย ... จากคุณ : Pill-Oh - [ 23 เม.ย. 50 14:07:20 ]

ความคิดเห็นที่ 64 “กานต์ เมิงทำอะไรวะ ไอ้ตั้มเมิงพูดอะไรกับมัน” ไอ้ดาเดินมาทางข้างหลังกับไอ้นนท์มันคว้าข้อมือผมดึงออก “ทำไมมีอะไร” “เมิงดูข้อมือมันดิ เมิงพูดอะไรกะมันวะตั้ม” “กานต์ ทำไมกานต์ทำอย่างนี้ละ” “เมิงบอกว่ารักกรู แต่คนที่เมิงเลือกไม่ใช่กรูนี่ เจ็บมั้ยล่ะกรูอยากให้เมิงเจ็บบ้างไง” วันนั้นผมเล่นของไปประมาณ 4 ตัวตอนเช้าด้วย เลยทำให้ตัวเองไม่มีสติ บอกไม่ถูกเหมือนกันความรู้สึกในตอนนั้น ไอ้ดาพาผมไปห้องพยาบาลเพื่อทำแผล ตอนนั้นเหมือนร่างที่ไร้วิญญาณ ไม่อยากพูดไม่อยากคุยกับใคร “อากานต์ลื้อไปทำอะไรมา ถึงต้องพันข้อมือ” พอม้าเจอหน้าก็เริ่มบ่น เตี่ยดึงข้อมือไปเปิดผ้าพันแผลดู “นี่ลื้อติดยาหรอ เค้าเป๋ ทำไมทำตัวอย่างนี้” “ลื้อเคยทำอะไรให้ม้ากะเตี่ยสบายใจบ้างมั้ย ทำแต่เรื่อง ดีแต่ผลาญเงิน ลื้อนี่มันเลี้ยงเสียข้าวสุก” ทำไมเวลามีอะไรไม่เคยมีใครคิดจะปลอบเรามีแต่คนด่า เรานี่มันเลวจริงๆ ไม่เคยทำตัวให้เตี่ยกะม้าภูมิใจเลย เหมือนความในใจที่เก็บมานานมันระเบิดออกมา เพราะเก็บไว้ไม่ไหวแล้ว “เมื่อรู้ว่าอั๊วเกิดมาทำแต่เรื่องเดือดร้อน แล้วให้เกิดมาทำไม ทำไมไม่ฆ่าอั๊วให้ตายตั้งแต่ตอนที่เกิดล่ะ” “เพี๊ยะ.........” “เตี่ย ลื้อตบอั๊วหรอ” ตั้งแต่เกิดมาจนถึงวันนั้นไม่เคยเลยสักครั้งที่เตี่ยกับม้าจะตี ไม่เคยแม้แต่จะเงื้อมือขึ้นมา ในเมื่อไม่มีใครรักแล้วจะอยู่ทำไม ผมวิ่งหนีขึ้นห้องตัวเอง หยิบขวดยาฆ่าแมลงที่บันไดขึ้นห้องไปด้วย เข้าไปในห้องไปนั่งร้องไห้ ตัดสินใจเมื่อไม่มีใครรักแล้ว คนที่รักทุกคนต่างหายไปจากชีวิตผมหมดแล้ว ที่มีอยู่ก็มีแต่คนที่เกลียดผม แล้วผมจะอยู่ต่อไปเพื่ออะไร เลยหยิบกระดาษขึ้นมาเขียนจดหมาย กราบเท้าเตี่ยและอาม้าที่เคารพ ชาตินี้กานต์รู้ตัวว่าเป็นคนเลว ไม่เคยทำให้เตี่ยกะม้าสบายใจ ต้องกราบขอโทษด้วย ที่ไม่ได้แทนคุณที่เลี้ยงดูมา เกิดชาติหน้าขอเป็นวัวควายทำงานใช้แรงแทนคุณ หรือขอเป็นหมาเฝ้าบ้าน ไม่กล้าขอเกิดเป็นลูกอีกต่อไป เพราะคงเลวเกินกว่าที่จะเกิดมาเป็นคนได้อีก เมื่อกานต์ตายไปแล้ว  ไม่ต้องทำพิธีอะไรทั้งสิ้น ขอให้บอกเจ้ ให้เจ้เอาไปเผาเลยไม่ต้องสวด เงินที่อยู่ในธนาคารคงพอค่าโลงกับค่าถ่านค่าสัปเหร่อ เมื่อเผาแล้วกระดูกให้ลอยน้ำให้หมดห้ามเก็บเอาไว้ แค่ที่รบกวนเตี่ยม้ามาทุกวันนี้ ก็ไม่รู้ว่าจะต้องเป็นวัวควายใช้หนี้อีกกี่ชาติ อย่าเอากระดูกมาเก็บให้รกบ้านเลย ส่วนเตี่ยม้าอย่าไปเผากานต์เลยนะ ในเมื่อกานต์เลว ไม่เคยทำให้สบายใจ เตี่ยม้าคงจะดีใจ ที่จะไม่ต้องมีคนเลวอย่างนี้อยู่ในบ้านอีกต่อไป หลังจากเขียนจดหมายเสร็จ ผมหยิบขวดยาฆ่าแมลงมากรอกปากตัวเอง ครั้งแรกที่สัมผัสลิ้น รู้สึกว่ามีรสเปรี้ยว เมื่อมันลงถึงกระเพาะ มันกลับขย้อนออกมาเอง ตอนนั้นตามองอะไรมันกลายเป็นสีเหลืองไปหมดแล้ว น้ำลายเริ่มไหลออกมา นี่เรากำลังจะตายใช่มั้ยเนี่ย จากคุณ : จิรัฎฐิติกานต์ - [ 23 เม.ย. 50 14:23:09 ]

ความคิดเห็นที่ 65 เมื่อไหร่จะได้เล่า(วะ)เนี่ย อิอิ จากคุณ : วี - [ 23 เม.ย. 50 14:33:12 ]

ความคิดเห็นที่ 66 คิดสั้นซะแล้วสิคุณจิ จากคุณ : ปะแป้ง - [ 23 เม.ย. 50 14:55:01 ]

ความคิดเห็นที่ 67 มาให้กำลังใจ ช่างไฟแถวนี้ที่กำลังปวดหัว เพี้ยง หายเร็วๆนะ อ่านถึง น้องปุ๊กโดยคนร้ายลวนลามอ่ะ น่าสงสาร ยังเด็กอยู่เลย ใจแตกหมด ข่วนแขนตัวเองแบบนั้น น่าสยองออกทำได้ไง สงสารตั้ม แป๋ว เวรๆ ไม่เข้าข้าง จขกท ซะเลยเรา จากคุณ : ยาดมโป้ยเซียน - [ 23 เม.ย. 50 17:18:01 A:161.246.50.80 X:161.246.1.34 TicketID:131421 ]

ความคิดเห็นที่ 68 โหหหหหหหหหหหหหหห จากคุณ : ไข่มุกน้อย - [ 23 เม.ย. 50 22:22:28 ]

ความคิดเห็นที่ 69 เมื่อก่อนที่ทำแบบนั้นเพราะอารมณ์วัยสะรุ่นใช่มั้ยคะ.. เดี๋ยวนี้ใจเย็น..ทำอะไรก็ไตร่ตรองอย่างดีใช่มั้ยคะ.. หวังว่านายกานต์คงไม่คิดจะทำแบบนี้อีก..ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น..ใช่มั้ยคะ..(นายกานต์คนรักเด็ก) จากคุณ : ninoryo (ninoryo) - [ 23 เม.ย. 50 23:22:46 ]

ความคิดเห็นที่ 70 เข้ามาดัน ฮึ๊บ..ฮึ๊บ กานต์ชอบแกล้งคนอ่าน ลงทีละจิ๊ดๆ จากคุณ : ตะแน๋วกิ๋วกิ้ว - [ 24 เม.ย. 50 03:42:51 ]

ความคิดเห็นที่ 71 ความคิดในตอนนั้นคือต้องพยายามไม่ดิ้น จะได้ไม่มีใครรู้ จะได้ตายสมใจเสียที ทั้งที่ตั้งใจว่าจะไม่ดิ้น แต่ร่างกายกลับไม่สามารถควบคุมได้ ผมเริ่มชักและดิ้น ทำให้ขาไปฟาดโดนผนังห้องเสียงดังขี้นมาทีนึง “อากานต์ ลื้อทำไร” เสียงม้าตะโกนถามขี้นมา ตอนนั้นไม่มีเสียงใดๆ ออกมาจากปากแล้ว มีแต่เสียงดังอ๊อกๆ อาม้าขึ้นมาทุบประตูห้องผม “กานต์ ลื้อเป็นไร เฮีย ขึ้นมาข้างบนเร็ว อากานต์อีเป็นไรไม่รู้ เร็วเฮีย” “กานต์เปิดประตูให้เตี่ยหน่อย อากานต์เปิดประตูสิ” “เฮีย พังประตูสิ จะมัวเรียกทำไมล่ะ” พอเตี่ยกับม้าพังประตูเข้ามา ตอนนั้นผมถึงจะรู้ตัวแต่ไม่มีแรงที่จะทำอะไรได้แล้ว รู้ตัวทุกอย่างแต่ไม่สามารถพูดออกมา ได้แต่ดิ้นทุรนทุรายอยู่บนพื้นห้อง “กานต์ ทำไมลื้อทำยังงี้ ลื้อเป็นลูกเตี่ยนะ เตี่ยรักลื้อนะ” “เฮีย พาลูกส่งโรงพยาบาลสิ เร็วเข้า” ตอนนั้นเตี่ยอุ้มผมขึ้นพาลงมาที่รถ แล้วขับรถไปโรงพยาบาลโดยมีม้าคอยกอดผมร้องไห้ไปตลอดทาง ระหว่างทางหูผมได้ยินแต่เสียงทั้งเตี่ยกะม้าร้องไห้โทษตัวเองว่าเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมตัดสินใจฆ่าตัวตาย พอไปถึงโรงพยาบาล ผมถูกนำเข้าห้องฉุกเฉิน พยาบาลเอาสายยางขนาดประมาณนิ้วก้อยทาเจลหล่อลื่นสอดเข้ามาทางจมูกผม ลงไปจนถึงกระเพาะ แล้วนำไซรินจ์ขนาดใหญ่มาต่อ เพื่อเทกรอกผงคาร์บอนละลายน้ำลงไป พอเต็มกระเพาะ ก็เอาไซรินจ์ดูดออก แล้วถึงจะเทน้ำละลายผงคาร์บอนชุดใหม่ลงไปอีก ทำอยู่อย่างนั้นนานพอสมควรแต่ผมไม่แน่ใจว่านานแค่ไหน แต่ตอนนั้นเริ่มรู้สึกตัวดีขึ้น หมอให้ย้ายเข้าไปพักฟื้นในห้อง โดยอาการปัจจุบันไม่น่าเป็นห่วงแล้ว จะมีก็แต่ต้องสังเกตอาการระยะยาว ว่ายาที่กินเข้าไปจะทำอันตรายตับได้มากแค่ไหน หมอบอกว่าโชคดีที่ส่งโรงพยาบาลไว ถ้าช้าอีกนิดเดียวถึงล้างท้องได้ก็คงจะไม่มีประโยชน์เพราะยาจะกัดทำลายอวัยวะภายใน จากคุณ : จิรัฎฐิติกานต์ - [ 24 เม.ย. 50 05:30:22 ]

ความคิดเห็นที่ 72 มาให้กำลังใจต่อครับ เด็ก ๆ อ่านแล้วอย่าเลียนแบบนะครับ จากคุณ : proudly - [ 24 เม.ย. 50 07:04:59 A:172.16.50.164 X:210.233.113.225, 210.249.184.60 TicketID:141504 ]

ความคิดเห็นที่ 73 ตื่นเต้น จากคุณ : ไข่มุกน้อย - [ 24 เม.ย. 50 08:44:17 ]

ความคิดเห็นที่ 74 ทำไปได้ อิอิ จากคุณ : BaTMaNคุง - [ 24 เม.ย. 50 10:32:16 ]

ความคิดเห็นที่ 75 อืม.......อ่านแล้วหายใจไม่ออก จากคุณ : ปะแป้ง - [ 24 เม.ย. 50 10:36:02 ]

ความคิดเห็นที่ 76 เคยได้ยินมีคนบอกว่า คนเราคิดจะฆ่าตัวตายได้ภายใน 7 วินาที ถ้าผ่าน 7 วินาทีนี้ไปได้ ความคิดนั้นก้อจะหายไป ... ไม่รุ้จิงป่าว แต่ว่าเห็นด้วยกะ คห 72 ค่ะ เด็ก ๆ อ่านแล้ว อย่าเลียนแบบนะค่ะ เป็นกำลังใจให้คุณจิค่ะ จากคุณ : Pill-Oh - [ 24 เม.ย. 50 11:28:46 ]

ความคิดเห็นที่ 77 ถึงจะรู้ตัวแล้ว ความรู้สึกในตอนนั้นยังไม่อยากคุยกับใครได้แต่นอนร้องไห้ จนสักพัก เจ้ลูกของตั่วแปะมาถึง “เจ็ก ซิ่ม เดี๋ยวลั้งคุยกะกานต์หน่อยนะ เจ็กกะซิ่มไปรอข้างนอกกะม้าก่อนนะ” เตี่ยกะม้าเลยออกไปข้างนอกพร้อมกะตั่วอึ้ม “กานต์ ลื้อทำยังงี้ทำไม เจ้รู้แล้วเจ้รีบมาเลยนะเนี่ย” “........” “เจ้รู้นะว่าลื้อยังไม่อยากพูด แต่ยังไงเจ้ก้อรับฟังลื้อได้ทุกอย่างนะ ตอนนี้เจ้ลื้อมันรู้แล้วทั้งคู่นะ มันกำลังนั่งรถลงมาจากกรุงเทพ เดี๋ยวอีกสักพักมันคงลงมาถึงทั้งคู่” “เจ้ ทำไม ทำไม ไม่มีใครรักอั๊วเลย มีแต่คนเกลียดอั๊ว แม้แต่คนที่อั๊วรัก มันยังทำให้อั๊วเจ็บ เจ้อั๊วเหนื่อย อั๊วไม่อยากอยู่แล้ว” เจ้ลั้งเข้ามากอดผมไว้ ผมร้องไห้เหมือนคนเสียสติ ความจริงผมคงเสียสติไปตั้งแต่ตอนที่ตัดสินใจทำอย่างนั้นลงไปแล้ว ผมเล่าเรื่องทุกอย่างระหว่างผมกะไอ้ตั้มให้เจ้ฟัง เจ้ไม่ว่าอะไรมีแต่ปลอบใจ ผมว่าแกคงแปลกใจเหมือนกัน เพราะแกไม่เคยรู้มาก่อนว่าผมเป็นเกย์ ที่บ้านผมเองยังไม่รู้เลย มีแกคนแรกที่รู้ เจ้ลั้งคุยกับผมสักพัก แกออกไปตามเตี่ยกะม้าเข้ามา เสร็จแล้วแกขอตัวกลับ หลังจากนั้นญาติๆก็ทยอยมาเยี่ยม จนประมาณทุ่มกว่าๆ พวกเพื่อนๆผมเริ่มมากัน พวกมันรู้เพราะไอ้ดาไปหาผมที่บ้านแล้วป้าที่อยู่บ้านตรงข้ามบอกมัน มันเลยรีบโทรตามเพื่อนให้มาหาผมที่โรงพยาบาล แต่ตอนนั้นผมเองยังพูดมากไม่ได้ มันรู้สึกว่าเหนื่อย และเจ็บคอมาก จากคุณ : จิรัฎฐิติกานต์ - [ 24 เม.ย. 50 11:43:43 ]

ความคิดเห็นที่ 78 T-T เศร้า จากคุณ : ปะแป้ง - [ 24 เม.ย. 50 12:23:25 ]

ความคิดเห็นที่ 79 อ่านแล้วเศร้าเหมือนกันค่ะ จากคุณ : ไข่มุกน้อย - [ 24 เม.ย. 50 13:42:31 ]

ความคิดเห็นที่ 80 เฮ้อ..ไม่มีไรจะพูด..มาต่อด่วน... จากคุณ : ninoryo (ninoryo) - [ 24 เม.ย. 50 15:06:33 ]

ความคิดเห็นที่ 81 ไม่ได้เข้ามาเลยอ่ะ.......มีฉากหวีท+สยองด้วยอ่ะ........ ยังไงก็เอาใจช่วยนะ........หายปวดหัวยังคุณกานต์ หายไว ๆ เน้อ......มาต่อด้วยน๊า จากคุณ : jj (B_PURPLE) - [ 24 เม.ย. 50 16:11:51 ]

ความคิดเห็นที่ 82 ประมาณ 2 ทุ่ม คนที่ผมไม่อยากเจอมากที่สุดมันก็โผล่มา โดยที่มันตรงเข้ามากอดผม ต่อหน้าเตี่ยกะม้าและเพื่อนๆ ก่อนที่ผมจะทันพูดอะไรออกมามันก็พูดขึ้นมาก่อน “เตี่ยกับม้าออกไปข้างนอกก่อนได้มั้ยครับ ขอตั้มคุยกับกานต์หน่อย พวกเมิงด้วยออกไปก่อน” เตี่ยกับม้ามองหน้ากัน แล้วเดินออกไปข้างนอก พวกเพื่อนๆผมก็เดินตามออกไป “ทำไม ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย” “กรูไม่อยากให้เมิงลืมกรูไง กรูจะทำให้เมิงจำกรูจนวันเมิงตาย” “กรูไม่ยอมหรอกนะ ถ้าจะไปก็ไปด้วยกัน” ตอนนั้นมันดึงข้อมือผมให้ลุกจากที่นอน “โอ๊ย จะพากรูไปไหน” “เมิงอยากตายไม่ใช่หรอ กรูจะไปตายกับเมิงไง กรูไม่ยอมเจ็บอยู่คนเดียวหรอกนะ ถ้าเมิงจะตาย กรูก็จะตายพร้อมเมิงเดี๋ยวนี้” “ถ้าเมิงตายแล้วแนนล่ะ” “เรื่องของแนน ถ้ากรูตายแล้วแนนอยู่ไม่ได้ก็เรื่องของมัน แต่กรูอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเมิง  เข้าใจกรูบ้างมั้ย” เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นตั้มร้องไห้ ที่ผ่านมาผมไม่เคยเห็นน้ำตาจากมันเลย สรุปแล้วความจริงคืออะไรกันแน่ นี่ผมสับสนไปหมดแล้ว ทำไมมันถึงต้องร้องไห้ด้วย ในเมื่อมันไม่ได้คิดว่าเราเป็นคนสำคัญที่สุดของมันนี่นา คนที่สำคัญกับมันที่สุดน่าจะเป็นคนนั้นมากกว่า แต่ทำไมพอเห็นน้ำตามันแล้ว ใจมันโหวงๆยังไงก็ไม่รู้ ตอนนั้นเผลอเอามือไปเช็ดน้ำตาให้มัน เห็นน้ำตามันแล้วผมได้แต่ร้องไห้ตาม “ตั้ม อย่าร้องไห้ดิ กานต์ทนไม่ได้ อย่าร้องไห้นะ กานต์ขอร้อง”     “สัญญากับตั้ม อย่าทำอย่างนี้อีก ถ้ากานต์ไม่อยากเห็นตั้มร้องไห้” “ได้กานต์สัญญา กานต์จะไม่ทำอย่างนี้อีก” ตั้มดึงผมเข้าไปกอด ทั้งที่ผ่านมาพยายามทุกอย่าง แต่พอเห็นมันเสียใจจริงๆแล้ว ทำไมผมถึงไม่ดีใจ ทำไมความรู้สึกปวดร้าวมันยิ่งเพิ่มมากกว่าเดิม เราเลวมากใช่มั้ย ที่ทำร้ายคนที่เรารักมากมายขนาดนี้ จากคุณ : จิรัฎฐิติกานต์ - [ 25 เม.ย. 50 05:25:51 ]

ความคิดเห็นที่ 83 ความรักหนอความรัก จากคุณ : ไข่มุกน้อย - [ 25 เม.ย. 50 09:57:49 ]

ความคิดเห็นที่ 84 จนแล้วจนรอด ตั้มก็ยังไม่ยอมปริปากถึงสาเหตุที่ทำให้ต้องคบกับแนน แต่ในที่สุดผมก็ได้รับรู้จากไอ้นนท์ เพราะไอ้นนท์เป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของตั้ม จึงรู้เรื่องทุกอย่างตลอดมา มันบอกว่าพยายามที่จะพูดให้ผมฝังแล้ว แต่ผมไม่เคยฟังมันเลย เนื่องจากครอบครัวตั้ม เป็นครอบครัวที่ค่อนข้างเคร่งศาสนามาก ดังนั้นตั้มจึงถูกสอนมาแต่เด็กว่าผู้ชายต้องคู่กับผู้หญิง การมีเพศสัมพันธ์ก่อนที่จะมีการรับศีลกล่าว คือการแต่งงานอย่างถูกต้องนั้นถือว่าเป็นบาป ดังนั้นทุกครั้งที่ตั้มมีอะไรกับผม มันจะรู้สึกผิด และมักจะไปแก้บาปกับพ่ออธิการเป็นประจำ โดยที่คุณพ่อเองมักจะสอนมันเป็นประจำหลังจากที่มันแก้บาปแล้ว ว่าความรักไม่ใช่แค่การมีเพศสัมพันธ์ ความรักคือการผูกพันของใจสองใจมากกว่า เวลานั้นตั้มรู้สึกสับสน ทุกครั้งที่แก้บาป ตั้มมักจะแอบร้องไห้ ที่ตั้มไปคบแนนนั้น เพราะว่าตั้มบอกกับนนท์ว่า ยังไม่แน่ใจว่าความรู้สึกที่มีให้ผมนั้นคืออะไรกันแน่ โดยตั้มเองได้เล่าเรื่องผมให้แนนฟังด้วย จริงๆแล้ว ตั้มกับแนนเป็นเพื่อนกันมาตั้งนานแล้ว ตอนที่แนนรู้ ว่าผมรู้เรื่องและเริ่มทำอะไรประชดตั้มนั้น แนนขอเลิกกับตั้ม แต่ตั้มบอกว่าถ้าแนนเลิกกับตั้ม ตั้มคงต้องคบกับผู้หญิงอื่นอยู่ดี ถ้าตั้มยังคบกับแนนต่อไป ตั้มยังสามารถที่จะคุยกับผมได้ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่น เขาคงจะไม่ยอม ยิ่งช่วงเวลาที่ผมทำตัวเหลวไหลเพื่อประชดตั้ม มันยิ่งบั่นทอนจิตใจตั้มมาก ตั้มโทษตัวเองว่าเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมทำตัวแบบนั้น จึงมักไปปรึกษากับคุณพ่ออธิการเป็นประจำ คุณพ่อท่านรู้ตลอดมา แต่ท่านไม่สามารถพูดออกมาได้ เพราะเกี่ยวเนื่องด้วยว่าบาปที่มีคนมาสารภาพให้บาทหลวงฟังนั้น ท่านไม่สามารถที่จะนำออกมาพูดกับใคร แม้ว่าจะเป็นเจ้าตัวที่มาสารภาพนั้นเอง หากพ้นออกมาจากที่สารภาพบาปแล้ว จะต้องถูกเก็บเอาไว้ คุณพ่อมักจะปลอบใจตั้มเสมอ ว่าความรักที่ตั้มมีให้ผมอย่างบริสุทธิ์ใจ จะช่วยทำให้ทุกอย่างดีขึ้น แต่เพราะลักษณะของตั้มที่เป็นคนพูดน้อย ส่วนตัวผมเป็นคนที่ขี้น้อยใจ เมื่อตั้มไม่พูดออกมา ก็ได้แต่คิดเอา เดาเอาเอง จนทำให้เรื่องมันเลวร้ายลงไปเรื่อยๆ พอได้ยินเรื่องทั้งหมดจากนนท์ ผมรู้สึกว่า นี่ผมทำอะไรลงไปเนี่ย ที่ผมทำลงไปเพื่ออะไร ทำเพื่อให้คนที่ผมรักต้องเจ็บ ทั้งที่เขาเจ็บขนาดไหน แต่เขาไม่เคยปริปาก เพราะไม่อยากให้ผมต้องมาทุกข์เพราะเขา แต่ผมเองกลับแปรเจตนาของเขาผิดไป ความรู้สึกตอนนั้นคือ เราเองใช่มั้ยที่ทำให้เรื่องมันเลวร้ายลงไปขนาดนี้ เราเองใช่มั้ยที่ผลักไสเขาให้ห่างออกไป เป็นเราเองที่ทำลายความรักของเราสองคน ถึงอยากจะกลับไปเหมือนเดิม ก็คงทำไม่ได้ เพราะเราเลวมากเกินไป เราทำร้ายคนที่เรารักทั้งที่เขาพยายามทุกอย่าง เพื่อเรื่องของเรา ถ้าหันกลับไป เขาคงยินดี แต่ตัวเราเองไม่มีค่าพอที่จะได้รับความรู้สึกนั้นอีกแล้ว เขาดีมากเกินไปสำหรับเรา คงทำได้แค่ มองเวลาที่เขามีความสุข เมื่อเราก้าวพลาดไปแล้ว คงไม่กล้าที่จะหันกลับไป คงได้แต่ยินดีที่เขาจะได้พบคนที่ดีกว่าเรา หลังจากที่ผมเข้าใจเรื่องทั้งหมดแล้ว ผมคุยกับตั้ม แต่ไม่เหมือนเดิมแล้ว เพราะตอนนี้ผมไม่ดีพอสำหรับมันแล้ว สิ่งต่างๆที่ผมทำลงไป ถึงมันจะไม่พูดถึง ผมเองรู้สึกไม่ดีเลย จนกระทั่งเมื่อใกล้ที่จะเรียนจบปวช.3 “กานต์ เดี๋ยวกานต์ไปสอบที่พระนครเหนือด้วยกันมั้ย” ตั้มถามผมขึ้นมาในวันหนึ่ง “คงไม่ล่ะ” “อ้าว แล้วกานต์จะไปเรียนต่อที่ไหนล่ะ” “ไม่รู้ดิ แต่คงจะไม่เรียนช่างแล้วล่ะนะ” “ทำไมถึงไม่เรียนล่ะ” “คือไม่อยากเรียนตั้งแต่แรกแล้วละ ตอนนี้เลยว่าจะเปลี่ยนสายเรียน” “นึกว่าจะได้ไปเรียนด้วยกันซะอีก” จะให้บอกได้ยังไงครับ ว่าที่ผมไม่อยากเรียนช่างต่อเพราะว่าผมไม่อยากเจอมันอีกต่อไปอีก ถ้ายังต้องเจอมันอีก ผมคงตัดใจจากมันไม่ได้ เมื่อเราไม่ดีพอสำหรับเขาแล้ว ผมอยากห่างออกมาเพื่อที่จะไม่ต้องทรมานมากไปกว่านี้ จากคุณ : จิรัฎฐิติกานต์ - [ 25 เม.ย. 50 10:23:25 ]

ความคิดเห็นที่ 85 เมื่อเรียนจบปวช. ต่างคนต่างก็มีทางเดินของตัวเอง ผมเปลี่ยนสายการเรียน ทำให้ห่างออกมาจากเพื่อนๆทุกคน แต่ยังไม่ถึงขนาดที่ขาดการติดต่อกัน หากไม่สนิทสนมกันเหมือนก่อนเท่านั้นเอง จนกระทั่งวันหนึ่ง ตอนที่ผมเรียนอยู่ปีที่ 2 อาทิตย์นั้นผมกลับมาบ้านช่วงเย็นของวันอาทิตย์ ดาขี่มอเตอร์ไซค์มาหาผมที่บ้าน “ไปไหนมาวะเนี่ย” “มาหาเมิงแหละ ไปขี่รถเล่นกันหน่อยดิ” “เออ ไปดิ” ผมซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ดาไป ดามันขี่พาผมออกไปนอกตลาด ทางที่ขี่ไปเป็นทางบ้านเดียร์นี่นา “ไปหาเดียร์หรอ ดีเหมือนกัน ไม่ได้เจอมันหลายเดือนแล้ว เดี๋ยวชวนมันกินเหล้าดีกว่า” “อืมม์ เดี๋ยวก็เจอเดียร์แล้ว” ตอนนั้นผมไม่ได้นึกเอะใจสงสัยในท่าทีที่แปลกไปของไอ้ดาเลย ทางที่จะไปบ้านเดียร์นั้นจะมีสองทาง ทางหนึ่งจะต้องผ่านวัด อีกทางหนึ่งไม่ต้องผ่าน ปกติพวกผมจะขี่ไปทางที่ไม่ผ่านวัดกัน แต่วันนั้นไอ้ดากลับเลี้ยวมอเตอร์ไซค์ลงไปทางวัด แทนที่จะตรงไปบ้านเดียร์ มันกลับเลี้ยวรถเข้าไปที่วัดตรงไปที่เมรุ “เมิงพากรูมาที่นี่ทำไม ไม่ไปบ้านเดียร์หรอ” “กรุ...พาเมิงมาหาเดียร์ไง” ผมมองไปที่เมรุ เห็นแม่เดียร์กับน้องชายอยู่บนนั้น ผมค่อยๆเดินเข้าไป ตอนนั้นมีแต่ความสงสัยว่าใครเป็นอะไร จนผมเข้าไปใกล้ ใกล้มากพอที่จะเห็นรูปของเดียร์บนขาตั้งรูป เหมือนใครเอาค้อนมาทุบหัว ผมวิ่งขึ้นไปบนเมรุ “กานต์ มาแล้วหรอลูก มาพรมน้ำอบให้เดียร์ซิ” ข้างหน้าผม มีแค่กองอัฐิกองหนึ่ง ตอนนั้นผมร้องไห้ไม่อายใครแล้ว ทำไม ทำไมเดียร์ต้องจากผมไป ขณะที่ผมหยิบเอาดอกมะลิและกุหลาบโปรยลงบนอัฐิ พร้อมกับพรมน้ำอบลงไป ผมเฝ้าแต่ภาวนาให้นี่เป็นความฝัน ทำไมผมถึงไม่รักมันให้มากกว่านี้ ทำไมผมถึงไม่ดีกับมันให้มากกว่านี้ หลังจากพระมาแปรธาตุเสร็จ แม่เดียร์ก็นำอัฐิกลับบ้านเพื่อทำบุญที่บ้านอีกครั้งหนึ่ง ตอนนั้นผมโมโหเพื่อนๆทุกคนมาก ไม่มีใครยอมบอกผมเลย ทุกคนกลัวผมจะทำใจไม่ได้ แม่เดียร์เป็นคนบอกให้ดาไปรับผมมา ถ้าแม่ไม่บอก คงไม่มีใครยอมให้ผมมา ผมร้องไห้จ้องหน้าเพื่อนทุกๆคนแล้วพูดต่อว่า ว่าพวกมันไม่อยากให้ผมเจอเดียร์ใช่มั้ย ทำไม รึว่าเป็นเพราะผมเคยทำร้ายจิตใจมัน ผมถึงไม่มีโอกาสแม้แต่จะเห็นหน้ามันเป็นครั้งสุดท้าย หลังจากที่พระที่มาสวดมนต์กลับไป ผมนั่งคุยกับแม่ถึงได้รู้เรื่องราวทั้งหมด วันหนึ่งในขณะที่ทุกคนกำลังเรียนอยู่ เดียร์เกิดฟุบลงไปกลางห้องเรียน เพื่อนๆทุกคนพากันส่งโรงพยาบาล หมอตรวจพบว่าเดียร์มีเนื้องอกในสมอง ถ้าไม่ผ่าตัดคงจะต้องเป็นเจ้าชายนิทราตลอดไป ความเสี่ยงในการผ่าเองก็ค่อนข้างสูง แต่แม่ตัดสินใจให้หมอผ่า การผ่าตัดครั้งนั้นล้มเหลว เดียร์จึงจากไป ผมอดคิดไม่ได้ว่าตัวเองเป็นสาเหตุรึเปล่า เพราะทุกครั้งที่ผมร้องไห้ ที่ผมเครียด เดียร์มักจะเครียดไปด้วย ตอนที่เรียนด้วยกันผมเป็นไมเกรนต้องกินยาเป็นประจำ เดียร์เองมักจะบ่นปวดหัว แต่พอไล่ให้ไปหาหมอ มันมักจะพูดเสมอว่าเป็นเองก็หายเอง ไม่ต้องหาหรอกหมอ ถ้าผมรักมันให้มากกว่านี้ได้คงจะดี ถึงแม้ว่ามันจะสายไปแล้ว แต่ผมก็จะจดจำมันไปตลอดจนกว่าวันนึง ที่ผมจะได้พบมันอีก ซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลาอีกสักเท่าไหร่ จากคุณ : จิรัฎฐิติกานต์ - [ 25 เม.ย. 50 10:25:18 ]

ความคิดเห็นที่ 86 หลังจากนั้นมาผมเองติดต่อกับตั้มบ้าง แต่ไม่ค่อยบ่อยมาก จนกระทั่งต่างคนต่างเรียนจบ วันหนึ่งที่ผมกลับมาที่บ้าน ม้าเอาการ์ดมาให้ผมเป็นการ์ดงานแต่ง พอเห็นชื่อที่อยู่หน้าการ์ด ทั้งที่ทำใจมาตั้งนานแล้ว แต่มันก็ยังรับไม่ค่อยได้ รู้สึกเสียใจอยู่เหมือนกัน นนท์มาหาผมที่บ้านเพื่อถามเรื่องวันรับศีลกล่าว ก็คือการทำพิธีแต่งงานแบบคริสต์นั่นเอง “กานต์ เมิงจะไปเป็นนักขับให้ตั้มมันป่าว” “กรูต้องไปดิ เพื่อนจะแต่งงานทั้งที กรูจะไม่ไปได้ไง” “แล้วเมิงจะไหวหรอ” “เป็นไรจะไม่ไหว กรูไม่ได้เป็นอะไรนี่นา” วันที่ตั้มจะรับศีลกล่าวกับแนน ผมต้องไปเป็นนักขับ คือนักร้องที่ร้องเพลงในโบสถ์ระหว่างพิธี ผมเตรียมใจมาแล้ว พยายามที่จะทำใจ เพลงเริ่มพิธีที่ผมร้องเนื้อเพลงคือ “เรามาประชุมด้วยความยินดี ร่วมในพิธีที่พระเจ้านั้นโปรดประทาน เจ้าบ่าวเจ้าสาว เป็นกายเดียวกัน ร่วมจิตร่วมใจให้ถาวรสุขนิรันดร์ เราจึงพากันร้องเพลงสรรเสริญ ขอให้ทั้งบ่าวสาวมีความสุขเจริญ ขอพระเป็นเจ้าให้เขาทั้งสอง ได้อยู่คู่ครองตามโอวาทพระคริสต์เจ้า” ผมร้องไปด้วยความยากลำบาก ถึงจะทรมานใจยังไง ก็จะทนเพื่อคนที่เรารักมากที่สุด ในเมื่อวันนี้เป็นวันสำคัญของเขา สิ่งนี้คงเป็นสิ่งเดียวที่เราจะทำเพื่อเขาได้ พอร้องจบตอนนั้นไม่ไหวแล้ว ต้องขอตัวเข้าไปที่หลังพระแท่น บอกกับเพื่อนว่าเมื่อคืนไม่ได้นอนเลยไม่ค่อยสบายเหมือนจะอ้วก พอเข้าไปข้างหลังพระแท่น ผมร้องไห้ออกมา ระหว่างที่ผมร้องไห้ ไอ้นนท์เดินเข้ามาหาผม “ไหวป่ะกานต์ถ้าไม่ไหวไม่ต้องออกไปก็ได้นะ” “ไหวดิ วันนี้วันสำคัญของเพื่อนนะ จะทำให้เพื่อนไม่สบายใจได้ไง”ผมฝืนยิ้มตอบให้นนท์ ในที่สุดมันก็มาถึงตอนที่ผมไม่อยากให้มาถึงมากที่สุด คือตอนที่ทั้งคู่ปฏิญาณว่าจะรักกัน คำสัญญาที่กล่าว แหวนที่สวมลงไปบนมือของทั้งคู่ ทำไมคนนั้นถึงไม่เป็นเรา คิดได้แค่เท่านั้นเอง ไม่สามารถคิดอย่างอื่นได้อีกแล้ว ถึงเจ็บปวดอย่างไรก็ได้แต่ทนเอาไว้ “ร่วมจิตใจ สายใยผูกพัน ร่วมชีวิตเป็นหนึ่งเดียวกัน ดั่งความความรักสองเราไม่เปลี่ยนผัน...เดินด้วยกันมั่นใจ มอบความรัก ใจสมัครนี้ ให้แก่กัน...ตลอดชีวี...” ทนเท่านั้นก็ว่าแย่แล้ว ช่วงกลางคืนยังต้องไปงานเลี้ยงอีก ระหว่างที่นั่งกินเลี้ยงญาติไอ้ตั้มเดินมาหาผม ขอให้ขึ้นไปร้องเพลงบนเวที นี่มันวันอะไรกัน จะตายอยู่แล้ว จะต้องลากสังขารขึ้นไปร้องเพลงอีก เพลงที่ผมเลือกในวันนั้นเป็นเพลงที่ตรงกับใจผมมากที่สุด พูดง่ายๆว่าพออินโทรขึ้นทั้งเจ้าบ่าว เจ้าสาว และเพื่อนผมทุกคนมันหันมามองกันเป็นตาเดียวทั้งหมด วันที่เวียนเปลี่ยน วันที่เลยผ่าน รัก คงมั่น เราไม่เคยห่าง เคียงคู่ชิดใกล้ ทุก เวลา ยอมทิ้งความฝัน ยอมทุกทุกอย่าง ให้กันและกัน เพียงได้เคียงข้าง เพียงได้ร่วมทาง โอ้ รักนิรันดร์ ก่อนเคย คิดว่ารักต้องอยู่ ด้วยกันตลอด เติบโต จึงได้รู้ความจริง หากเคียงชิดใกล้ (แต่เธอต้องทิ้งทุกอย่างเพื่อฉัน) ประโยชน์ที่ใด (หากรักทำร้ายเธอเอง) หากเดินแนบกาย (มีพลั้งต้องล้มลงเจ็บด้วยกัน) ห่างเพียงนิดเดียว (ให้รักเป็นสายลมผ่าน ระหว่างเรา) แบ่งที่ว่าง ตรงกลางไว้คอย เพื่อให้เธอ ได้ตามหาฝัน ของเธอ เรียนรู้รักอย่าง รู้คุณค่า ฝัน ไม่ไกล บินไปตามทาง หาดวงตะวัน ที่ เธอต้องการ ไม่มีฉุดรั้ง ไม่มีดึงดัน เรา เข้าใจ รักยังแสนหวาน รักยังไม่เปลี่ยน เคียง คู่กัน ก่อนเคย คิดว่ารักต้องอยู่ ด้วยกันตลอด เติบโต จึงได้รู้ความจริง หากเคียงชิดใกล้ (แต่เธอต้องทิ้งทุกอย่างเพื่อฉัน) ประโยชน์ที่ใด (หากรักทำร้ายเธอเอง) หากเดินแนบกาย (มีพลั้งต้องล้มลงเจ็บด้วยกัน) ห่างเพียงนิดเดียว (ให้รักเป็นสายลมผ่าน ระหว่างเรา) แบ่งที่ว่าง ตรงกลางไว้คอย เพื่อให้เรา ได้ตามหาฝัน วันเวลาที่เรา ห่างไกล ความเข้าใจ จะทำให้เราใกล้กัน กลับกลาย เปลี่ยนเป็นพลัง โว้วูโหว่หวูโว้ หากเคียงชิดใกล้ (แต่เธอต้องทิ้งทุกอย่างเพื่อฉัน) ประโยชน์ที่ใด (หากรักทำร้ายเธอเอง) หากเดินแนบกาย (มีพลั้งต้องล้มลงเจ็บด้วยกัน) ห่างเพียงนิดเดียว (ให้รักเป็นสายลมผ่าน ระหว่างเรา) หากเคียงชิดใกล้ (แต่เธอต้องทิ้งทุกอย่างเพื่อฉัน) ประโยชน์ที่ใด (หากรักทำร้ายเธอเอง) หากเดินแนบกาย (มีพลั้งต้องล้มลงเจ็บด้วยกัน) ห่างเพียงนิดเดียว (ให้รักเป็นสายลมผ่าน ระหว่างเรา) แบ่งที่ว่าง ตรงกลางไว้คอย เพื่อให้เรา ได้ถึงดั่งฝัน ร่วมกัน ความรักไม่ต้องการการครอบครอง ขอเพียงรู้ว่าใจเราอยู่กับใคร และรู้ว่าใจใครอยู่กับเรา ถึงแม้ความเป็นจริงมันอาจจะไม่เป็นไปตามที่เราเคยฝันไว้ ขอแค่เรารักเขา และขอแค่เขารักเรา เท่านั้นเองที่ต้องการ อาจจะเสียใจที่ไม่ได้เคียงคู่กัน แต่เมื่อเรามองดูเขามีชีวิตที่ดี เราเองก็ควรจะดีใจ จากคุณ : จิรัฎฐิติกานต์ - [ 25 เม.ย. 50 10:26:08 ]

ความคิดเห็นที่ 87 จบแล้วนะครับ ขอบคุณที่ทนเข้ามาอ่านกัน ตอนนี้ปวดหัวนิดหน่อย ถ้าดีขึ้นแล้วคงมีโอกาสได้ทักทายกันนะครับ จากคุณ : จิรัฎฐิติกานต์ - [ 25 เม.ย. 50 10:28:27 ]

ความคิดเห็นที่ 88 จบแล้ววววววว จากคุณ : BaTMaNคุง - [ 25 เม.ย. 50 10:29:33 ]

ความคิดเห็นที่ 89 ปวดหัว สงสัย เด็กๆ ไม่ตกถึงท้อง อิอิ จากคุณ : BaTMaNคุง - [ 25 เม.ย. 50 10:31:53 ]

ความคิดเห็นที่ 90 อ่านกี่ครั้ง..ก็อดเศร้าใจไม่ได้.. เฮ้อ... ปล.นายกานต์อย่าลืมสัญญานะ..ถ้าลืม..จะแช่งให้เด็กๆหนีหายไปหมด..เหอๆๆๆๆๆๆๆ.... อย่าลืมเอาตอนพิเศษมาลง..ปลอบใจฉันนะ..คิกๆๆๆ จากคุณ : ninoryo (ninoryo) - [ 25 เม.ย. 50 10:47:03 ]

ความคิดเห็นที่ 91 อ้าว จบกันง่ายๆเลยนะท่านจิ จากคุณ : ถางป่ามาเจอกัน (zero4hero) - [ 25 เม.ย. 50 11:41:42 ]

ความคิดเห็นที่ 92 อ้าวจบเลยเหรอเนี่ย........ทั้งเศร้าทั้งซึ้งเลยอ่ะคุณกานต์ น่าจะมีเรื่องมาเล่าต่ออีกนะ.............. ช่วงนี้ไมปวดหัวบ่อยจังอ่ะ.......เครียดกะเด็ก ๆ ในสังกัดเหรอ หุหุ จากคุณ : jj (B_PURPLE) - [ 25 เม.ย. 50 14:03:39 ]

ความคิดเห็นที่ 93 จบแล้วเหร้อค่ะ เศร้า ขอให้หายปวดหัวไวไว แล้วคงมีโอกาสได้เจอกันตามกระทู้นะค่ะ จากคุณ : Pill-Oh - [ 25 เม.ย. 50 14:29:14 ]

ความคิดเห็นที่ 94 นับนับแล้วก็มีเพื่อนหายไป สงสัยผมคงเป็นเพื่อนที่ไม่ดีเนอะ เลยหายไปเลย เฮ้อ จากคุณ : จิรัฎฐิติกานต์ - [ 25 เม.ย. 50 14:55:35 ]

ความคิดเห็นที่ 95 คิดถึงจางเลย จางๆๆ อ้าวแสดงว่าไม่ค่อยคิดถึงสิ งั้นเปลี่ยนเป็น คิดถึงเข้มเลยก็ได้ (จะเข้าใจมั้ยเนี่ย) ว่าแล้วเชียวว่าพี่กานต์ต้องขยันอัพอีกตามเคย เหอๆ หายไปวันเดียว เริ่มไม่ทันซะแล้ว มากอดให้กำลังใจ ใครนะที่ชอบ ไปแบ๊วๆ อยู่ที่ทู้วอนบ่อยๆ จริงๆแล้วช่างไฟ แบ๊วๆก็น่ารักไปอีกแบบ เหอๆ ติดมาจากละอ่อนสิ โรคแบ๊วทีเรีย เป็นโรคเด็กนะเนี่ย จากคุณ : ยาดมโป้ยเซียน - [ 25 เม.ย. 50 16:31:45 A:203.131.213.228 X: TicketID:131421 ]

ความคิดเห็นที่ 96 เฮ้อ เฮ้อ เฮ้อ จบแล้ว แล้วพรุ่งนี้จะอ่านอะไรเนี่ย จบดีนะครับ "ความรักไม่ต้องการการครอบครอง ขอเพียงรู้ว่าใจเราอยู่กับใคร และรู้ว่าใจใครอยู่กับเรา ถึงแม้ความเป็นจริงมันอาจจะไม่เป็นไปตามที่เราเคยฝันไว้ ขอแค่เรารักเขา และขอแค่เขารักเรา เท่านั้นเองที่ต้องการ อาจจะเสียใจที่ไม่ได้เคียงคู่กัน แต่เมื่อเรามองดูเขามีชีวิตที่ดี เราเองก็ควรจะดีใจ " มีอะไรก็คุยกันนะครับ จะได้ไม่ต้องมาเสียใจภายหลัง ขอให้รักจงเจริญ จากคุณ : proudly - [ 25 เม.ย. 50 16:57:08 A:172.16.50.164 X:210.233.113.225, 210.249.184.60 TicketID:141504 ]

ความคิดเห็นที่ 97 อ่านแล้วซึ้งเลยแฮะ ไม่คิดว่าจะจบแล้ว และไม่คิดว่าจะจบลงแบบนี้ จบแบบที่กานต์มีแต่ความรู้สึกผิด ความรู้สึกเสียใจ อยากย้อนเวลาล่ะสิ แต่ตั้มก็เคยเสียใจมากไม่แพ้กัน แต่คนที่เสียใจที่ไม่ได้เอ่ยถึงก็ยังมีอยู่เยอะนะ ไหนจะ เพชร กะ เบส ที่เสียใจและเสียคน ไหนจะบูม ไหนจะระ เฮ้อ อ่านแล้วเหนื่อยใจแทน แต่ก็ซึ้งตอนที่ ตั้มบอกว่าจะตายก็ตายด้วยกัน หวังว่าคงได้อ่านงานเขียนจากนายช่างไฟอีกนะ ปล. อ่านจบเลยไม่ค้างไว้แล้วเพราะเห็นคนอื่นบอกว่าจบแล้วนะเนี่ย สงสารง่ะ จากคุณ : ยาดมโป้ยเซียน - [ 25 เม.ย. 50 17:34:26 A:203.131.213.228 X: TicketID:131421 ]

ความคิดเห็นที่ 98 .. จากคุณ : ตะแน๋วกิ๋วกิ้ว - [ 26 เม.ย. 50 00:48:31 ]

ความคิดเห็นที่ 99 ความรักไม่ต้องการครอบครอง จากคุณ : ไข่มุกน้อย - [ 26 เม.ย. 50 13:04:09 ]

ความคิดเห็นที่ 100 แค่ผ่านไปช่วงหนึ่ง...ชีวิตยังต้องก้าวต่อไป ขอบคุณสำหรับประสบการณ์ดีๆ ที่ถ่ายทอดให้ได้อ่าน.. เป็นกำลังใจให้เสมอ.. :) จากคุณ : ลาเต้ปั่น - [ 26 เม.ย. 50 15:03:12 ]

ความคิดเห็นที่ 101 จบแล้วสินะ จบดีแต่เศร้าน้ำตาคลอเป็นครั้งที่สอง......เฮ้อ จากคุณ : เกอเซอร์บรู๊ค - [ 26 เม.ย. 50 21:18:55 ]