สืบเนื่องจากกระทู้เดิม
http://www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L5321502/L5321502.html
จขกท.ได้รับกำลังใจและข้อคิดดีๆจากเพื่อนๆชาวสวนลุมมากมาย  เลยพยายามรักแบบมีสติ(เท่าที่ทำได้)
วันนี้  ทำการบ้านก้าวหน้าไปเยอะจนใจปลอดโปร่ง  สามารถมาตั้งกระทู้ภาคต่อของชีวิต(รัก)ได้

วันนี้คงไม่เขียนยาวเท่าคราวก่อนหรอกนะคะ
ที่เราลงท้ายไว้ว่าต้องพรีเซนต์งานวิจัย

ช่วงสงกราน์นั่งทำสไลด์ต่อ เริ่มคิดว่าอยากได้คนคอมเม้นต์

เพื่อนซี้...ไปเที่ยวกะหนุ่ม

ปิ๊งป่อง เปลี่ยนวิกฤตให้เป็นโอกาสซะ
ส่งsmsหาเค้าคนนั้น ถามว่าวันนี้จะมานอนหอไหม
จะให้ช่วยคอมเม้นต์งาน

เค้าตอบกลับมา...วันนี้นอนหอ
(5555+)

พอทำสไลด์เสร็จก็โทรไป บล่าๆๆๆๆๆ
เซ็ง เบื่อ จะอ้วกแล้ว บล่าๆๆๆๆ

เค้าบอกว่าเค้าเลิกทำแล้ว จะเอาอะไรกะตูนัก
แล้วบอกว่าเย็นๆจะเอาสไลด์มาให้ดู

เราก็นอนหลับไปด้วยความร้อน อิ๊บอ๋ายเรยอ่ะ
ตื่นมาห้าโมงกว่าเพราะโทรศัพท์จากเค้า
.(...สงสัยจะเอาสไลด์มาให้ดู....)

"ฮัลโหล" กรอกเสียงที่พยายามกลบอาการดีใจเว่อร์
"ฮัลโหล(ชื่อเรา) ดูหนังกันไหม?"

ผ่าง................................................

(ว่าไงนะ พูดอีกทีๆๆได้รึเปล่า............)

"ดูเรื่องอะไรอ่ะ"
"Pan's labyrinth"
มันหนังอะไรฟระ รู้จักแต่labyrinthที่มันอยู่ในหูชั้นในอ่ะ หูยัยแพนเหรอ?
แต่นะ...เค้าชวน ต่อให้ชวนไปดูเปิงมาง-กลองผีหนังมนุษย์ก็ต้องไป

แต่เค้าเอาเพื่อนไปด้วยคนนึง (รูมเมทเค้า)
โอเค๊....รอไปสองต่อสองก็ต้องรอจนหิมะตกเสียเป็นแน่

ไปดูที่พารากอน....ได้นั่งคู่กันด้วย
แค่ครึ่งเรื่องเอง (เดี๋ยวเฉลย)

ใครที่เห็นใบปิดหนังเรื่องนี้ก็คงคิดว่ามันครือๆกะอลิซในแดนมหัศจรรย์ (แบบเรา)

แต่ไอ่บร้า เอ๊ยยยย ฆ่าปาดคอเลือดสาด
แถมมีสัตว์ประหลาดออกมาอีก
พาช้านมาดูหนังไรเนี่ย หา!!!!

คือเรากะเค้าโดนเพื่อนอีกคนหลอกมากันทั้งคู่
พอกลางเรื่องเค้าออกไปเข้าห้องน้ำแล้วหายไปเลย

จนหนังจบก็ไม่กลับมา
ไปไหนฟระ....
ปรากฏว่าเค้าชะโงกหน้ามาจากเบาะแถวหลัง

"เข้าผิดแถว"
เวรของกรรม

กลับมาที่หอก็แบกโน้ตบุ้คมาคอมเม้นต์
สไลด์เค้าก็เพอร์เฟ็คต์อ่ะนะ (เข้าข้างๆ)
คือเราว่าจุดเด่นของเค้าไม่ใช่สไลด์ แต๋เป็นวิธีการพรีเซนต์ของเค้ามากกว่า
เพราะเค้าเป็นคนที่อธิบายอะไรได้เคลียร์มากๆ ทุกคนในภาคชมเปาะ

เราแนะขึ้นมาว่า ตอนอาจารย์คอมเม้นต์น่าจะมีคนช่วยจดนะ
เพราะลำพังไอ่คนพูดคงไม่มีสมาธิมาจดแน่ๆ
เค้าก็เห็นด้วย บอก...งั้นเรามาcoกันไหม
(ชื่อเรา)จดให้เรา แล้วเวลา(ชื่อเรา)พรีเซนต์เดี๋ยวเราจดคอมเม้นต์ให้เอง

โอแม่เจ้า.....อย่าว่าแต่โคเลย กระบือก็ยอมเป็นคร่ะงานนี้

ถ้าความชอบของเราที่มีต่อเค้ามันคิดเป็นคะแนนสะสมได้
ป่านนี้คงทะลุหลักแสนแล้วมั้ง

อะไรจะดีกันขนาดน้านนน
วันพรีเซนต์หัวข้อวิจัย
เราตื่นเต้นมาก...ฝากให้เค้าจดคอมเม้นต์จากอาจารย์

พอถึงตาเค้าพูด เรา(ซึ่งนั่งอยู่แถวหน้าสุด)ก็กินข้าวไปฟังไป
ทำแบบว่าชั้นไม่ได้ฟังเธอหรอกนะ ชั้นกินข้าว
(แต่หูกางเต็มที่อ่ะ)

พออาจารย์คอมเมนต์ก็ค่อยๆทำเนียนเอาปากกามาจด
จดไปกินไป
อาจารย์คอมเม้นต์น้อยอ่ะ
(เค้าทำดีนี่นา)

พอจบ เค้าก็ลุกจากตรงที่นั่งพูดตรงดิ่งมาหาเรา
"อาจารย์คอมเม้นต์ว่าไงบ้าง"

โอ จะรอให้หมดชั่วโมงก่อนได้ไหม
อะไรจะใจร้อนปานนั้น
ห้องก็แสนจะแคบ ทำอะไรเห็นกันหมด
สัมผัสได้ถึงสายตาหลายคู่ที่มองอยู่เลย

ไอ่เราก็เลยกระมิดกระเมี้ยนบอก...มีสองข้อเอง
เดี๋ยวเอาไปให้นะ เค้าก็เดินกลับไปนั่งที่
(เชื่อแล้วว่ามีความมุ่งมั่นจริงๆ)

วันรุ่งขึ้นเราอยู่เวร
ไม่ไหวเลยมี7เคส ตัดเสร็จตอนห้าทุ่ม
ยังไม่ได้พิมพ์ผลเลยด้วย
แถมพรุ่งนี้โดนอ่านฟิล์มอีก แงๆๆๆๆ

โทรไปขอคะแนนสงสาร
"ไม่ไหวแล้วอ่ะ"
เค้าหัวเราะบอก "ใจเย็นๆ"
เราก็พ่นๆๆใส่ ออกแนวขำอะนะ
สุดท้ายเราบอก...เอาล่ะ โล่งแระ
จะไปพิมพ์ต่อ
เค้าหัวเราะ "ใจเย็นๆ มีไรให้ช่วยก็บอกนะ"

"มี..ช่วยพิมพ์หน่อยสิ"
"อันนั้นคงช่วยไม่ได้หรอกนะ" แล้วก็ทำมาหัวเราะเยาะตู

แต่ก็นะ...มีกำลังใจพิมพ์

แต่..............................
ห้าทุ่มครึ่ง มีเสียงนึงดังมา
"ขอCTเคสนึงครับ"

หันไป....อ้าว  เค้ามาทำไรเนี่ย
เค้าบอกมาถ่ายรูปจากฟิลมเอาไปทำการบ้านส่งอาจารย์

โห ขยันมากๆ
เค้าก็ถ่ายๆเราก็พิมพ์ๆๆ

จนเค้าทำงานเสร็จ เราก็แอบบ่น
"ที่จะอ่านฟิล์มพรุ่งนี้ยังไม่ได้อ่านสักกะตัว"

เค้า "ไหนๆเดี๋ยวเราช่วยดูให้ไหม"
บอกแล้วไงว่าเค้าเป็นคนดี

พอเราเสียบฟิล์มเค้าก็พ่นความรู้ใส่ทันที
เห็นไอ่โน่นไอ่นี่ บล่าๆๆๆ
เชื่อไหม ติวเราจนไม่ต้องอ่านหนังสือต่อเลยอ่ะ
(นิสัยไม่ดีนะ)

เช้ามาโดนอาจารย์กินหัวนิดหน่อยแต่ตอบครบที่เค้าเทรนเลยนะ

อันที่ตอบไม่ได้คือมันยากจริงๆอ่ะ
นั่งพิมพ์งานตอนบ่ายเค้ายังถาม "เมื่อเช้าอ่านฟิล์มเเป็นไงมั่ง"

แอบดีใจที่เค้ายังใส่ใจ
แถมบ่ายมีเพื่อนมาพูดinteresting topic บางคนก็ซีรอกชี้ตจากคนพูดมาก่อน
จะได้ไม่ต้องจดตาม  
ไอ่เราไม่มีนิ  นั่งฟังเฉยๆก็ได้  
ปรากฏ  เค้าเดินเข้ามาในห้องเรียน  เดินมานั่งใกล้แล้วยื่นชี้ตให้
"เราซีรอกซ์มาเผื่อชุดนึง"
โหหหหห น้ำตาแอบคลอเรยนะ
อยากจะร้องไห้ T_T  ช้านรักไม่ผิดคนจริงจริ๊งงงง

ตอนเย็นเราทำงานเสร็จก่อน ก็smsไปว่าจะไปเอากระดาษที่เค้าจดคอมเม้นต์ให้อ่ะ

เค้าโทรมา ถามว่าเราอยู่ไหนจะเดินเอาไปให้
อยากร้องกรี๊ด เรานึกว่าเค้าจะเลิกงานดึกกว่านี้
แอบมาเดินช้อปแถวพารากอนเสียได้

"ออกมาเดินเล่นนอกที่ทำงานแล้วง่ะ"
"อยู่ไหนล่ะ เดี๋ยวไปหา" เฮ้ยยย จริงเด่ะ
"อยู่คนละฝั่งเลยง่ะ"
"อยู่ตรงไหนล่ะ" จะฆ่าตรูไหมหว่า
"อยู่ฝั่งพารากอนแล้วอ่ะ ออกมาเดินพารากอนแล้ว โทดทีน้าๆๆๆๆ"

เค้าหัวเราะ "งั้นฝากไว้ให้ที่ใต้หอนะ"
เสียดายมากๆๆๆๆๆอดเจอเลย
"กินข้าวยังอ่ะ" คราวนี้เราถามมั่ง
"ยังเลย จะกลับไปกินบ้าน เผอิญอาม่าไม่สบาย"

โห หลานยอดกตัญญูค่ะพี่น้อง

เอาไปเลยดับเบิ้ลพ้อยท์

แล้วก็คุยเล่นกันอีกเกือบยี่สิบนาที ลัลล้ามากๆ

นี่ล่ะค่ะความคืบหน้า  ชีวิตมีความสุข(ไปวันๆ)จริงๆ

แก้ไขเมื่อ 21 เม.ย. 50 20:32:24

แก้ไขเมื่อ 21 เม.ย. 50 20:16:19