ความคิดเห็นที่ 1 เข้าใจและเห็นใจตุณมากค่ะ เราเองก็เป็นเหมือนคุณคือ กว่าจะผอมได้ต้องใช้ความพยายามมหาศาล และต้องพยายามทานอาหารน้อยมาก ออกกำลังกายมากๆเพื่อคงหุ่นสวยๆนั้นไว้ และตอนนี้เราก็กลับมายืน ณจุดเดิม อ้วนมากน้ำหนักพุ่งไปถึง59 จะพยายามลดให้เหลือ50ให้ได้ มาพยายามด้วยกันมั้ยคะ เราเองก็อิจฉาคนที่กินอาหารได้สามมื้อปกติโดยไม่อ้วนขึ้นเหมือนกันค่ะ แต่อิจฉาไปก็ไร้ประโยชน์เพราะคนเรามันเกิดมาไม่เหมือนกัน สิ่งที่ทำได้ก็คือยอมรับสิ่งที่เราเป็นและพยายามต่อไปอย่าท้อแท้ สู้ๆนะคะ จากคุณ : SeAL - [ 2 มิ.ย. 50 14:23:52 A:202.57.174.54 X: TicketID:053997 ]

ความคิดเห็นที่ 2 โอ๋ โอ๋ อย่าน้อยใจไปเลย  ไม่ใช่คุณคนเดียวหรอก ในประเทศนี้ โลกนี้มีคนอ้วนมากว่าคนหุ่นดี   คุณออกกำลังกาย ลดน้ำหนัก มันเป็นผลดีกับคุณเองนะ สุขภาพคุณจะดีขึ้น แข็งแรงขึ้น ไม่เปลืองด้วย (ค่าอาหารน่ะ) บุคลิกดีอีกต่างหาก  เพียงแต่คุณต้องอย่าเอาคนอื่นมาเป็นเกณฑ์ ให้คุณคิดว่าทำเพื่อตัวเอง อย่าพยายามเคนอื่นมาเปรียบเทียบ มันจะทำให้คุณมีความสุขที่จะทำนะคะ คุณควบคุมอาหารเป็นสิ่งที่ดีนะคะ  แต่ต้องไม่ลืมเรื่องสารอาหารนะคะ เดี๋ยวหล่อ แต่ไม่ฉลาด เพราะขาดสารอาหารไปเลี้ยงสมอง จากคุณ : ก็อยากเป็นคนน่ารักอยู่หรอก - [ 2 มิ.ย. 50 14:32:13 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ....เห้ออ ไอ้เรื่องความอ้วนความผอม มันลด กันได้ไม่ยากหรอกค่ะ แต่สิ่งที่คุณต้องทำก่อนตอนนี้คือ 1. มั่นใจในตัวเอง - คนอ้วนไม่ได้เลวร้ายอะไรคุณก็เป็นคนดีของสังคมคนนึง มีความสามารถ ซึ่งบางครั้งคนผอมก็อาจทำไม่ได้ เราเป็นคนนึงที่พี่ ๆ ที่ออฟฟิตเรียกว่า ไอ้อ้วน แต่เราเฉย ๆ เพราะเราพอใจที่จะหุ่นแค่นี้ เราก้ใส่เสื้อผ้าสวย ๆ ได้ มั่นใจได้ไม่เคยเครียด และเอามาเป็นปมด้อยของชีวิตเลย เพราะทุกคนไม่ได้เกิดมาสวยหรูค่ะ บางคน อ้วน บางคนผอม บางคนเตี้ย บางคน บางคน ต่าง ๆ นา ๆ ฉะนั้น จะไปนับประสาอะไรกับคำพูดของคนที่เค้าจะไม่ได้อยู่กับคุณ ไปตลอดชีวิต 2. เปลี่ยนแปลงนิสัย - เปลี่ยนแปลงนิสัยในที่นี้เพราะเท่าที่อ่านมาคือคุณลดน้ำหนัก ด้วยการเปลี่ยนไปหมดซะทุกอย่างไม่ได้ค่อย ๆ เปลี่ยน เริ่มแรก- อยากให้เริ่มเปลี่ยนจากการทานค่ะ เราคนนึงที่เวลาสั่งข้าวจะเอาข้าวน้อย ๆ และทานผัก ทุกมื้อ เลือกกินแต่ผัก ก่อน อย่างน้อย มันก้ไม่ทำให้น้ำหนักคุณเพิ่มขึ้น รับประกัน หากคุณกินแต่ของทอด แป้ง ยังไงมันก็อ้วน แต่ก่อนต้องทานข้าวให้หมดจานเพราะสงสารชาวนา โดนสอนมาตั้งแต่เด็ก เห้ออแต่เด๋วนี้ไม่แล้วค่ะ ทานแต่พอดี สอง - ออกกำลังกายบ้าง เราจะพยายามทำให้เปนนิสัยค่ะ อาทิตย์นึง ขอไปฟิตเนต วันนึงก้ยังดี เพื่อสุขภาพ เพราะมันไม่จำเปนต้องผอม แต่ขอให้แข็งแรง ก้พอค่ะ หนทางสุดท้าย ตอนนี้เรากำลังลองทานยาลดความอ้วน ม.รังสิตค่ะ ลอง Search หาดูในนี้ดูก้ได้จะได้ข้อมูล เปนของ ม.รังสิต คณะแพทศาสตร์ มีขายที่มหาลัย เป็นยาสมุนไพร เราทาน 1 สัปดาห์ลดไป 1 กก.ก้ดีนะค่ะ เป็นสมุนไพร เหมือนช่วยเผาพลาญพลังงาน เวลากินจะร้อน ๆ ให้กำลังใจค่ะ คนอ้วน เป็นคนดี ไม่ได้ ขอใครกิน จะอายทำไมเนอะ จากคุณ : หน่อยอ่ะนะ - [ 2 มิ.ย. 50 14:49:12 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ไม่เคยคิดลดน้ำหนักเลยอ่า ปล่อยไปตามชะตากรรม เห้อ55+ จากคุณ : BK LOVE (BK LOVE) - [ 2 มิ.ย. 50 15:00:56 ]

ความคิดเห็นที่ 5 รู้สึกทึ่งในความพยายาม และความตั้งใจของคุณเจ้าของกระทู้ค่ะ แต่!!! มันผิดวิธีน่ะสิค่ะ ขอบอกก่อนนะคะ เราเคยหนัก 50 กินยาลดความอ้วน แล้วจอโยโย่เด้งเป็นมา70 กว่าๆ เริ่มต้นใหม่ ใช้เวลา 1 ปีครึ่งค่ะ ลดไป 26 กิโล ผ่านมาได้ 2ปีกว่าแล้วน้ำหนักไม่ขึ้นอีกเลย โดยใช้หลักง่ายๆ ดูแลโภชนการให้ดี ซึ่งก็คือกิน อาหารให้ครบ 5 หมู่ตามความต้องการของร่างกาย และออกกำลังกายเพียงพอ สิ่งที่คุณทำผิดก็คือการไม่กินแป้งค่ะ มันทำให้ลดไวก็จริง แต่ผิดมากเลยนะคะ ถ้าทำเอง โดยไม่ศึกษาให้ดีเสียก่อน การที่คุณไม่กินแป้งเลย แล้วกินอาหารน้อยเกินไป จะส่งผลเสียให้เข้าสู่ save mode นะคะ นั้นคือสาเหตุทำไม ถึงทำให้คุณกลับมาอ้วนง่ายแบบเดิม อีกอย่างนะคะ คุณต้องเล่นเวทด้วยค่ะ เพราะยิ่งกล้ามเนื้องของคุณมีเยอะเท่าไร อัตราการเผาผลาญของคุณก็จะยิ่งมีมากขึ้นเท่านั้น เรื่องทฤษฎีเราก็ไม่เปะๆเท่าไรหรอกค่ะ แต่หลักๆก็คือนะคะ 1.กินอาหารให้ครบ 5หมู่ ตามสัดส่วนของพีรามิดอาหาร และตามความต้องการของตัวคุณ(แต่ละคนต้องการไม่เท่ากัน) 2.ออกกำลังกายแต่พอดีค่ะ ให้ตราหัวใจเต้นซัก 70-85%ก็พอ สูตรคำนวณนะคะ ให้เอา 220-อายุของคุณ แล้ว- ด้วย%ที่ต้องการ เช่น เราอายุ 22 อยากให้หัวใจเต้น 80% ก็จะเป็น (220-22)-80% =158 ครั้งต่อนาที การที่คุณวิ่งจนถึงขนาดอาเจียนออกมา แสดงว่าร่างกายของคุณประท้วงตัวคุณแล้ว คุณควรฟังเสียงของร่างกายตัวคุณด้วยนะคะ 3.หันมาเล่นเวท เทรนนิ่งค่ะ อย่างที่บอกยิ่งคุณมีกล้ามเนื้อมากเท่าไร อัตราการเผาผลาญของคุณก็จะมากขึ้นเท่านั้น ทำให้คุณสามารถกินของที่คุณชอบได้ 4.ข้อนี้สำคัญมาก อย่าไปเครียดค่ะ ถึงแม้ร่างกายเราจะอ้วนขึ้น แต่เราไม่ควรปล่อยจิตใจของเราให้อ้วนตามนะคะ ให้เราคิดอย่างคนมีสุขภาพดีแทน คิดซะว่าอ้วนได้ก็ผอมได้ ทุกอย่างเป็นไปได้เสมอ ที่สำคัญ อย่าปล่อยให้คนรอบตัวมาทำร้ายตัวเราเองค่ะ ไม่สำคัญว่าคนอื่นจะคิดว่าเราเป็นยังไง แต่สำคัญที่เราคิดกับตัวของเราเองยังไง ถ้าเราดูถูกแม้กระทั่งตัวเอง ถึงแม้จะทำอะไรสำเร็จ แต่มันก็ไม่เต็ม 100 หรอกค่ะ ทำเพราะถูกคนอื่นดูถูก เพระตัวเองดูถูกตัวเอง ไม่ได้ทำเพราะความต้องการของตัวเอง สุดท้ายคุณก็ไม่มีความสุขหรอกค่ะ ไม่ต้องไปน้อยใจในโชคชะตาหรอกค่ะ ในเมื่อคุณสามารถสร้างขึ้นมาได้ด้วยมือของคุณเอง ปล. เป็นกำลังใจให้เจ้าของกระทู้นะคะ ปล.2 ตอนเราลดน้ำหนัก เราขอความร่วมมือจากครอบครัว และคนรอบตัวเราค่ะ ครอบครัวเราให้ความสนับสนุนดีมาก ส่วนเพื่อน บางคนก็ให้กำลังใจ บางคนก็ดูถูก เราไม่แคร์ คนไหนที่อยากลดเราก็ชวนมาออกำลังกายด้วยกันซะเลย ช่วยกันดูแลเรื่องอาหาร ตอนไหนอยากกินของอร่อยก็กินกัน บางครั้งก็ชวนทั้งแม่ ทั้งพี่ชายเรา ทั้งแฟน+ครอบครัวแฟน มาออกกำลังกายด้วยกัน เป็นการลดแบบค่อยเป็นค่อยไป แต่มีความสุขมากค่ะ ถึงแม้ตอนกินยาจะลดไวมากๆ แต่สิ่งที่ได้เทียบกันไม่ได้เลยค่ะ   ที่สำคัญทำให้เราติดนิสัยดูแลตัวเอง+คนรอบข้างมาจนถึงทุกวันนี้ค่ะ จากคุณ : Gembu - [ 2 มิ.ย. 50 15:03:52 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เข้าใจคุณหมูปิศาจนะคะ เข้าใจในความทุกข์ทรมานของคุณ เพราะว่าเราก็เป็นคนหนึ่งที่เคยอ้วนมาก่อน แต่ไม่ใช่ว่าตอนนี้จะผอมเพรียวนะคะ ก็ยังจัดว่าเป็นคนอวบๆ อาจจะอวบในระยะสุดท้ายด้วยซ้ำT_T   แต่ก่อนเราก็อยากผอมมากๆๆๆๆ ทำทุกอย่างเพื่อที่จะผอม ทุกอย่างที่เป็นวิธีลดน้ำหนักเราแทบลองมาหมดแล้ว ทำร้ายสุขภาพตัวเองต่างๆนานา แต่พอมาถึงวันนี้เราค้นพบสัจธรรมว่า ความผอมไม่ใช่ความสุขในชีวิต เรายังมีเรื่องมากมายทำให้เรามีความสุขได้ไม่ใช่มีแต่เรื่องความผอมเท่านั้น ในทางกลับกันการที่เราอยากผอมมันเป็นความทุกข์ที่เพิ่มความกดดันในชีวิตเรามากกว่า ตอนที่เราอ้วนก็มีนะคะคนที่คอยว่าเรา กระแนะกระแหนเรา แต่เราโดนไม่บ่อยเท่าไหร่ อาจเพราะเราไม่ได้อ้วนมากมายขนาดนั้น แล้วในกลุ่มเราก็ยังมีคนที่อ้วนกว่าเรา แต่ทุกครั้งที่เราโดนกระแนะกระแหน หรือว่าโดนดูถูกต่างๆนานา เราก็จะตอบโต้กลับค่ะ เรื่องอะไรจะให้เค้ามาว่าเราฝ่ายเดียว แล้วเราก็ไม่เอามาใส่ใจ เพราะความอ้วนของเราไม่ได้ทำความเดือดร้อนให้กับใคร แต่เราจะเอาคำพูดของคนเหล่านั้นมาเป็นกำลังใจเวลาเราจะลดน้ำหนักค่ะ   เราไม่อยากให้คุณคิดมากนะคะในเรื่องของความอ้วนมากขนาดนั้น อย่าให้มันมาเป็นความทุกข์ทรมานในชีวิตขนาดนั้นเลยค่ะ เราเข้าใจนะคะว่าการลดความอ้วนมันเป็นความทุกข์ความทรมาน เราเข้าใจว่าการไม่ได้ทานอะไรที่เราชอบมันเป็นยังไง การที่เราต้องเหยียบตาชั่งแล้วลุ้นว่ามันจะลดลงมั้ยนะ? แล้วผลออกมาว่ามันไม่ลดมันเป็นความทุกข์ยังไง แต่เราอยากให้คุณมองในแง่ดีๆบ้างเพราะถ้าคิดในแง่ดี คุณก็ยังดีนะคะ ที่คุณเป็นผู้ชาย เพราะการเป็นผู้หญิงอ้วน มันคงทรมานและได้รับความกดดันจากสังคมมากกว่าผู้ชายอ้วนแน่นอน ไหนจะกระแสแฟชั่นที่ต้องผอม เสื้อผ้าที่ผลิตให้แต่คนผอมใส่ ผู้หญิงอ้วนแต่งตัวก็ลำบาก ถึงแม้ปัจจุบันจะมีเสื้อผ้าตามแฟชั่นที่ผลิตเพื่อสาวเจ้าเนื้อก็ตาม แต่มั่นใจเหรอคะที่จะใส่ เพราะถ้าเราอ้วนแล้วแต่งตัวแฟชั่นตามคุณสาวๆที่ผอมเพรียว เวลาเราเดินไปจะต้องมีสายตามองตามแน่นอน รับประกันเลยค่ะ แล้วเค้าก็อาจจะซุบซิบกันว่า ดูคนนั้นสิ กล้าเน๊อะ แต่งอย่างนี้ได้ยังไง ทำไมช่างกล้า บลาๆๆๆ ต่างๆนานา คนในสังคมมักจะมองผู้หญิงอ้วนมากกว่าผู้ชายอ้วนแน่นอน น้อยค่ะที่คนในสังคมจะนินทาผู้ชายอ้วนที่เดินผ่านมา ยกเว้นถ้าอ้วนจิงๆ ก็อาจจะ ดูผู้ชายคนนั้นสิอ๊วนอ้วนเน๊อะเธอ แต่สำหรับผู้หญิงสิคะเดินสวนกันก็อาจจะโดนประนามจากคนแปลกหน้าที่เราไม่รู้จักแล้วไม่ว่าคุณจะผอม คุณจะอวบ สัดส่วนไม่สมดุลย์ก็โดน อย่างเช่นนะคะ เธอดูคนนั้นดิขาใหญ๊ใหญ่ ยังกล้าใส่ขาสั้นอีก....  ดูคนนั้นสิผอมนะแต่มีหน้าท้องด้วย.....  อุ๊ยดูคนนั้นสิแขนใหญ่ฟาดใครคงตายเลยนะเนี่ย.... เธอดูคนนั้นสิผอมยังกะอะไรดี ไม่มีกินรึไง.... โอ๊ยเยอะแยะ สุดจะบรรยายค่ะ รับรองว่าคุณอาจจะแค่น้อยเนื้อต่ำใจแค่คุณโดนเพื่อนที่ทำงาน คนรอบตัวคุณกดดัน ดูถูก แต่คุณลองถามคุณผู้หญิงที่เค้าอ้วนๆสิคะ เค้าต้องได้รับความกดดดัน คำดูถูก กระแนะกระแหน จากใครบ้าง คนที่บ้านคนรอบข้าง คนที่ทำงาน เพื่อน และรวมไปถึงคนแปลกหน้าที่เดินสวนกันที่เราไม่ได้ทำความเดือดร้อนให้คุณเลย สายตาของพวกเค้าเหล่านั้นทำลายความมั่นใจกับผู้หญิงอ้วนมากแค่ไหน อ่ะ...ยังมีอีกค่ะ เวลาเราไปซื้อเสื้อผ้า แม้กระทั่งคนขาย ก็อาจจะพูดอะไรที่กระทบกระเทือนจิตใจผู้หญิงอ้วนได้นะคะ อย่างเช่น ไซส์น้องไม่มีนะคะ....น้องใส่ไม่ได้หรอกค่ะ...สีนี้จะดีหรือคะเอาสีเข้มๆหน่อยดีมั้ย จะได้ดูไม่อ้วน.... คำเหล่านั้นอาจจะธรรมดา แต่บางครั้งมันก็กระเทือนใจเหมือนกันนะคะ เห็นมั้ยคะว่าผู้หญิงอ้วนอ่ะมันทุกข์ใจกว่ามากๆๆๆเลยค่ะ เราอยากให้คุณมองในแง่นี้บ้างเผื่อว่าจะรู้สึกดีขึ้นนะคะ^_^   ส่วนวิธีลดน้ำหนักนะคะ คุณก็พยายามลดน้ำหนักด้วยการออกกำลังกาย อันนั้นถูกต้องแล้วค่ะ แต่ที่ผิดคือ คุณหักโหมเกินไปรึเปล่า? การลดน้ำหนักต้องใจเย็นๆนะคะ อย่ารีบร้อน เพราะการลดน้ำหนักมันต้องค่อยเป็นค่อยไป จะไม่สามารถลดเป็น10 กิโลภายใน1เดือนได้หรอกค่ะ ต้องใจเย็นๆนะคะ แล้วอย่าไปล้วงคออาเจียนอีกนะคะ มันไม่ดีต่อสุขภาพของคุณเลย คือ เราอยากให้คุณมองในมุมกลับนะคะ ถ้าคุณลดด้วยวิธีการของคุณจนกระทั่งผอมแล้ว แต่คุณต้องนอนโรงพยาบาล มันใช่อย่างที่คุณต้องการเหรอคะ พอถึงวันนั้นคุณจะรู้สึกว่าคุณเป็นคนอ้วนดีกว่ามากมาย เราไม่อยากให้คุณเสียใจภายหลัง เพราะเราก็เป็นคนนึงที่ลดความอ้วนด้วยการทำร้ายร่างกายมามาก จนถึงวันนี้เราย้อนมองกลับไป เราเสียใจมากค่ะ ถึงแม้ตอนนี้ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับร่างกายเรา เพราะเราอายุยังไม่มาก แต่เราเชื่อเลยค่ะ ว่าในอนาคตต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับร่างกายเราแน่ๆ เพราะพวกนี้มันเป็นผลระยะยาวค่ะ ไม่เห็นในวันนี้พรุ่งนี้หรอก สิ่งที่เราเสียไปอีกอย่างคือ อายุ เพราะทำร้ายร่างการด้วยการลดความอ้วนที่ผิดๆ อายุคงไม่ยืนแน่ๆ เราก็เลยคิดเลยค่ะ ว่าเรามีเวลาที่จะอยู่กับคนที่เรารักน้อยลงไปทุกทีๆ เราไม่อยากให้คุณเป็นเหมือนเช่นเรานะคะ เราไม่อยากให้คุณทำร้ายร่างกายของคุณเอง อยากให้รักษาสุขภาพเพื่อที่จะอยู่กับคนที่คุณรักนานๆดีกว่าค่ะ  เขียนซะยาวเลย คงไม่เบื่อที่จะอ่านนะคะ ต้องการให้กำลังใจคุณจริงๆ และไม่อยากให้คุณทุกข์ใจ และลเกทำร้ายตัวเองด้วยการลดความอ้วนที่ผิดๆนะคะ ขอให้คุณมีความเชื่อซะใหม่ว่า....คนอ้วนก็อยู่บนโลกใบนี้อย่างมีความสุขได้ค่ะ.....^_^ จากคุณ : ยูกิจัง - [ 2 มิ.ย. 50 15:08:35 ]

ความคิดเห็นที่ 7 น่าเห็นใจครับ สำคัญที่สุดคุณไปแคร์คนอื่น ตัดสินใจอ้วนไปเลยครับ ตัวเราเป็นตัวเรา ลูกผู้ชายชาตรีเงยหน้าไม่อายฟ้าก้มหน้าไม่อายดิน จริงๆไม่ได้ผิดที่คุณนะ ผิดที่สังคมบริโภค ผิดที่สื่อสารมวลชล โฆษณา ปัญหา คนผิวคล้ำอีกอย่างนึง น่าสงสารคนตกเป็นเหยื่อ จากคุณ : ปิหลัน - [ 2 มิ.ย. 50 15:10:01 A:125.27.200.243 X: TicketID:118216 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เข้าใจจขกท.ค่ะ เดิมทีเราเคยเป็นคนผอม กินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วน(เรากินเก่งค่ะ เพื่อนผู้ชายยังยอมแพ้) หนัก 42 kg. สูง 160 อ่ะค่ะ แต่พอไป summer ที่เมกา น้ำหนักเราพุ่งพรวดขึ้นมา 16 kg. กลายเป็นคนอ้วนไป ณ บัดดล ... จาก 42 เป็น 58 ... T^T ที่บ้านตกใจมาก อย่างว่า ตัวเราเองก็ตกใจ... เสียใจด้วย... ตอนเปิดเทอมไปเรียนนี่เสียสุขภาพจิตมากๆ โดนเพื่อนล้อตลอด โดนแซว ซึ่งเราก็เข้าใจว่าเพื่อนๆไม่ได้มีเจตนาจะมาทำให้เราเสียใจนะคะ แต่เราก็เสียใจมาก กลับบ้านมาร้องไห้ทุกวัน เคยเครียดหนักๆถึงขั้นไม่ยอมไปเรียนเลยด้วยซ้ำ ..   หันมาออกกำลังกายก็แล้ว อดอาหารก็แล้ว ก็ยังไม่ได้ผลจนท้อมากๆ จนถึงตอนนี้ผ่านมา 1 ปี พอดี.. ก็ยังลดไม่ได้เท่าเดิมเลยค่ะ เสียใจมากๆ ยังเครียดอยู่ บางทีก็ทานแล้วอ้วก จนคิดว่าตัวเองอาจจะเป็นโรคผิดปกติทางการกินไปแล้วก็ได้ ... แต่ก็ไม่เห็นจะผอมลงซักทีนะ... -_-" ตอนนี้ก็หนัก 50 kg. ค่ะ ซึ่งก็ยังถือว่าอ้วนอยู่สำหรับคนที่สูงแค่ 160 อ่ะนะคะ .. เสื้อผ้าที่เคยใส่ก็ใส่ไม่ได้ เสียใจมากๆ ยิ่งมาอิจฉาเพื่อนเราที่เคยอ้วนกว่าเรา ตอนนี้กลับมาผอมลงๆ เรายิ่งเครียดเข้าไปใหญ่ บางทีก็อยากใช้ยาลดความอ้วน แต่ก็กลัวไตวาย... -_-" เครียดจนไม่รุจะทำยังไง เห็นคนผอมก็อิจฉา สงสัยตอนนี้เราต้องเป็นโรคจิตไปแล้วแน่ๆเรย 555+ จขกท. ก็อย่าเครียดมากนะคะ (อันนี้เราบอกตัวเองด้วยเหมือนกัน) มาสู้ๆด้วยกันดีกว่า .. เราก็จะพยายามใหม่ค่ะ ตอนนี้เราก็ไปสมัคร fitness ละ กะจะผอมแบบถูกวิธีดีกว่า (ไอ่เราเป็นคนกินเก่งซะด้วย ชอบกินของหวานอ่ะ ไม่รุจะไหวรึเปล่า .. ) สู้ๆนะคะ จากคุณ : jueng-jing - [ 2 มิ.ย. 50 15:26:26 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ทุกสิ่งทุกอย่างมีเหตุของมันนะคะ เราเคยฟูมฟายกับความอ้วนเหมือนกัน แต่ก็จบด้วยการมานั่งวิเคราะห์ว่าทำไมถึงอ้วนขึ้น แล้วก็พยายามแก้ไปทีละจุด อย่าไปเครียด และอย่าไปแคร์คนอื่นมากนักเลยค่ะ มีคนอ้วนที่น่ารักและอารมณ์ดีตั้งเยอะแยะ สำคัญที่สุดคือเราต้องรักตัวเองก่อนค่ะ จะอ้วนจะผอมไม่สำคัญ และอย่าลืมว่าสังขารเป็นของไม่เที่ยง ถ้าคุณยึดติดกับรูปร่างที่เคยมีมากไป โดยลืมไปว่าร่างกายคนเรา เปลี่ยนแปลงตามวัย แก่ขึ้นก็เผาผลาญได้น้อยลงเป็นธรรมดา คุณก็จะเครียดโดยไม่จำเป็นนะ เอาเวลาที่เครียดไปคิดเรื่องดีๆ ให้ชีวิตดีกว่าค่ะ จากคุณ : MangoMother - [ 2 มิ.ย. 50 15:32:40 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เป็นเหมือนกันเลยค่ะ เย็นจะไม่ทานข้าว แล้วเดินผ่านพวกที่เขากินข้าวกินนู้นนี่อย่างมีความสุข แล้วนึกถึงตัวเรา ทำไมว๊า คนบางคนก็จ๊นจนจะหาไรกินทียังแทบไม่มี แต่เราเหมือนมีกรรมมีตังค์กินข้าว แต่ต้องมาทุกข์ทรมารเพราะกินแล้วอ้วนๆๆ แงแงแง ทุกวันนี้ก็กินมัน3มื้ออ่ะแระ(ก็คุณแฟนอ่ะดิ เขากินจะให้เรานั่งมองเขากินรึไงหง่ะ) แต่พยามออกกำลังกาย มีเวลาปุ๊บก็จะไปวิ่งแระค่ะ เอาเท่านี้แระ คิดซะว่าเกิดมาครบ32ประการก็ดีหนักหนาแระ(ปลอบใจตัวเอง ) จากคุณ : ฝนฝน - [ 2 มิ.ย. 50 15:55:31 A:202.60.203.93 X: TicketID:120059 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เออ เราก้อเป็นค่ะ แต่เราว่า การเริ่มต้นลดน้ำหนักที่ดี คือการรักและรู้สึกดีๆ กับตัวเองนะคะ อย่าไปแคร์คนรอบข้างนักค่ะ เพราะเท่าที่คุณพูดมา พวกเค้าก้อไม่ค่อยจริงใจกับคุณนะคะ ปล. เราเคยเจอคุณตอนที่ไปงานคุณมือกลอง เราว่าคุณผอมออก -"- จากคุณ : นางมารนอกสังกัด - [ 2 มิ.ย. 50 16:25:00 ]

ความคิดเห็นที่ 12 จขกท. มีอะไรจะเล่าให้ฟัง  ฟังนะ นะๆๆฟัง เคยหนักเกือบ 80 นะ  แต่ก็ลดลงมาเหลือ 63-64 (ตอนนี้ก็พยายามลดๆอยู่) เราจะไม่เครียดกับการลดน้ำหนัก  หากเราไม่ไปกดดันตัวของเราเอง เคยดูๆอยู่กับพี่คนนึง  เค้าอยากให้ตาลผอมลงกว่านี้สัก 50 (ตาลสูง 165) เค้าก็จะซื้อเครื่องออกกำลังกายมาให้  ส่งเมลล์วิธีการลดน้ำหนักมาให้  โทรมาถามทุกวันว่าทานอะไรบ้างวันนี้   หรือไม่ก็เช้านี้หนักกี่กิโล โอ๊ย!!  อึดอัดจะตาย   ตอนนั้นนะ  ความรักกำลังเข้าตา  ก็ยอมทำตามที่เขาต้องการ   กลายเป็นว่า เวลาจะกินอะไร  ตาลจะดูจำนวนแคลอลี่(เขียนถูกเปล่าเนี่ย)  จนเพื่อนๆเซ็ง รำคาญ เค้าบอกว่าเราต้องลดน้ำหนักให้ได้  1-2 กิโลต่ออาทิตย์   แล้วพอเราทำน้ำหนักลงไม่ได้  ก็พูดเหมือนเราผิดมาก   ตาลเครียดมากเลยนะตอนนั้น    สุดท้ายเราก็เลิกดูๆกัน เป็นพี่น้องธรรมดา เพราะเค้าไปเจอผู้หญิงที่สวย ถูกใจกว่า ซึ่งตาลก็แปลกใจนะ ว่าไม่เสียใจ  กลับดีใจนะ  ประมาณว่า   โอว์!!  กรูเป็นอิสระแย้ว...ววว   แต่ตาลก็ไม่ละเลยในการลดน้ำหนักนะ   แต่แค่เปลี่ยนมาเป็นลดไปเรื่อยๆ สบายๆ   ไม่กดดันตัวเอง   เราจะได้ไม่เครียด  มีความสุขกับการที่ได้เห็นน้ำหนักลด   มีความสุขในการออกกำลังกาย   คือ ให้ความรุ้สึกว่า การลดน้ำหนัก การควบคุมอาหาร การออกกำลังกาย คือ ความสุข  แล้วเราก็สุขที่จะทำมัน แต่ก็มีนะ จขกท. ขอเมาท์หน่อย     คนชอบมาว่าตาลว่าทำไมลดช้าจัง   ยิ่งคนในครอบครัวตาลนะ  ชอบมาบอก   ดูซิข้างบ้านลดฮวบๆ     ตาลโค-ตะ-ระ น้อยใจเลย คนในครอบครัวมาว่าเรา  แต่สุดท้ายความจริงปรากฏว่า ข้างบ้านคนนั้นกินยาลดความอ้วน   แล้วตอนนี้ก็ได้ข่าวว่ายาออกฤทธิ์กดประสาททำให้อยากฆ่าตัวตาย ตาลก็หัวเราะที่หลังดังกว่า โฮะๆ  กรูช้าแต่ชัวร์เฟ้ย ดังนั้นนะ จขกท.  อย่าไปซีเครียด   ใครว่าเราอ้วน เราก็พูดไปดิ เออวะ อ้วน  กำลังลดอยู่       คนเคยมาว่าตาลก้นใหญ่   ตาลก็เออเนอะ  กาลามังยังแพ้เลย  พยายามลดอยู่ คือมันเป็นความจริงอ่ะ  ทำไงใช่มั้ย จขกท.  เราก็ยอมรับไปดิ แต่อย่ามาคิดมาก ส่วนคนที่มาว่า จขกท. นะ   ตาลก็โดน   ชอบมาว่าตาล อู๊ย!ยัยตาล นมแกไปเชียงใหม่ ก้นไปสุราษ    ตาลก็พูดแบบน่ารักๆว่า "..เออวะ..กำลังลดอยู่  แต่อย่าว่ามากดิ  น้อยใจนะเนี่ย" ไม่ต้องเครียด จขกท.   ยิ้มไว้ลูก ยิ้มไว้  โลกนี้มีอะไรให้น่าเครียดกว่าความอ้วน เป็นกำลังใจให้เสมอและเสมอๆๆ แก้ไขเมื่อ 02 มิ.ย. 50 16:35:28 จากคุณ : น้ำตาลก้อนกลม - [ 2 มิ.ย. 50 16:27:49 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เราว่าลองเปลี่ยน เอาพอดีๆๆ ครึ่งทางดีไหม คือ กินข้าว 2 มื้อเหมือนเดิม จำกัดของหวาน ของมัน แต่ไม่ต้องล้วงคออ๊วก เพราะไม่งั้นท้องว่าง คุณก็จะหิว ทรมาณ ร้องไห้ ออกกำลังกาย ทักวัน วันละ 5 รอบ   คือปรับมา ครึ่งๆ ไม่มากไม่น้อยเกินไปนะคะ  จะได้ไม่ทรมาณ และไม่กดดัน  คิดว่า น้ำหนักลดแน่นอน  แต่คงไม่รวเร็วแบบเห็นผล  แต่ค่อยๆลดแบบนี้ ร่างกายมันจะปรับตัวได้นะคะ คือ จะไม่อ้วนเร็ว ผอมเร็วคะ สายตา คำล้อ ช่างหัวเขาคะ  ใครทำอะไรไว้ เขาจะได้รับผลเอง ไม่ช้าก็เร็วนะคะ  เราอย่าไปมีท่าทีกับคำพูดของเขา ไม่งั้นเขาจะยิ่งสนุก  เขาแซวมาเราก็อมยิ้มๆ นิดๆ แม้ว่าข้างในจะรู้สึกอีกอย่าง  เราต้องแสดงให้เขาเห็นว่าเรา ไม่ได้อะไรกับการกลั่นแกล้งของเขานะคะ  แล้วไม่ต้องเก็บมาใส่ใจด้วย ^^ สู้ๆๆ นะคะ จากคุณ : :+: ข้ า ว ปั้ น ก ล ม ๆ :+: - [ 2 มิ.ย. 50 17:09:25 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ไม่รู้ทำไม อ่านเรื่องของเจ้าของกระทู้ แล้วเราน้ำตาปริ่มเลยอ่ะ เราเองก็อ้วนอ่ะค่ะ ไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนตอนมาห้า น้ำหนักขึ้นมา 12 โล ตอนนี้ ปีสี่แล้ว ลดลงได้แค่ หกโลเท่านั้นเอง แต่ตอนช่วงที่ทำกิจกรรมตอนปีสอง น้ำหนักก็ลงไปถึง ห้าสิบ แต่ตอนนี้มันก็ขึ้นมาเป็น55-56 เพราะเราเป็นคนชอบกิน แล้วก็ ไม่ค่อยได้ออกกำลังกายเท่าไหร่ เข้าใจว่ามันต้องใช้เวลา ใช้แรงจุงใจนะคะ บางที แฟนเรา ก็เป็นแรงจูงใจเหมือนกัน เค้าไม่เคยว่าที่เราอ้วน แต่เรารู้ เค้าก็คงไม่อยากให้แฟนตัวเองเป็นหมูหรอก แต่เค้าบอกว่า ถ้าเห็นเราไม่มีความสุข เค้าก็ยอมให้เราอ้วนดีกว่า แต่ว่า เรารู้ค่ะ ว่าเค้าชอบคนผอม คนน่ารัก ตอนนี้เราเลยไม่สบายใจ อยากจะลดน้ำหนักให้ได้ อย่างน้อย ถึงเราจะไม่ได้ดูดี แต่ถ้าเราหุ่นดีบุคลิกดี แฟนเราก็คงจะรู้สึกดีไปด้วย เฮ้อ ไม่รู้ว่าเราบ่นอะไร อต่ว่า ก็จะเป็นกำลังใจให้เจ้าของกระทู้นะคะ มีอะไรก็ คุยกันนะ สู้ๆ นะคะ เป็นกำลังใจให้ จากคุณ : Equal - [ 2 มิ.ย. 50 17:18:26 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ไม่รู้เจ้ายของกระทู้จะได้เข้ามาอ่านไหม ข้างบนทุกคนเขียนได้ดีนะครับ อย่าคิดมาก จากคุณ : the symbol of solitude - [ 2 มิ.ย. 50 17:48:53 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อย่าคิดมากนะครับ พยายามต่อไป สู้ๆครับ จากคุณ : เจ๋งคุง - [ 2 มิ.ย. 50 17:55:37 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เข้ามาให้กำลังใจ ค่ะ เพราะเองไม่ใช่คนหุ่นดิบดี อะไร ถึงน้ำหนักลง ผอมลง ก็ไม่สมส่วน อูย ไอ้เรื่องถูกใจคนอื่น หนะเรื่องมันค่อนข้างยาก แต่อย่าหักโหม อย่าใจร้อน นะค่ะ เราเองอยากให้ลง 5 โล พยายาม มา 3 เดือน แระ ยังไม่ลงสักกะขีดเลย อ่ะ (ก้อไม่ลดกินเลยอ่ะ)  สู้ต่อไป หมูปีศาจ จากคุณ : น้องชวน(ป๋วย) - [ 2 มิ.ย. 50 18:20:26 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เราชอบคนอ้วนค่ะ ดูอบอุ่นดีจะตาย จากคุณ : ชอบคนอ้วน - [ 2 มิ.ย. 50 19:24:51 A:203.113.81.140 X: TicketID:146622 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ข้างบนเขียนกันไว้ดีมากค่ะ สำหรับเราเข้าใจดีเลยในความทุกข์ของคุณ อาจจะมากกว่าด้วยซ้ำเพราะเราเป็นผู้หญิง ไม่ใช่แบบพิมพ์นิยมเลย ทั้งอ้วน ทั้งดำ คือก็ไม่ใช่ตัวดำปี๋แต่ก็ไม่ขาวใสอมชมพูเหมือนคนอื่น ผมไม่ตรงสลวย สารพัดที่โดนเหน็บแนม เราก็ทำใจค่ะ ยอมรับในสิ่งที่เราเป็น ผอมลง คนก็ชมค่ะว่าสวยอย่างงั้นอย่างงี้ อ้วนขึ้นก็ว่า จนเราไม่ยินดียินร้ายกับคำพูดใคร เคยอยากหนีไปไกลๆจากสังคมยุคนี้เหมือนกัน แต่ก็ไม่หนีค่ะ อยู่แบบยอมรับดีกว่า เรามั่นใจในตัวเราเองว่ามีข้อดีค่ะ แล้วก็อดทนค่ะ ใจเย็นๆ หมั่นดูแลตัวเอง ออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ เพื่อสุขภาพกายและใจของตัวเราเองค่ะ การลดน้ำหนัก เราคิดว่าต้องค่อยเป็นค่อยไป ดีกว่าค่ะ เพราะตัวเราเองก็ลดมาหลายวิธีแล้ว ไม่ว่าวิธีที่ดี หรือวิธีที่มีผลเสีย ก็ทำมาหมด ผลที่ได้คือ ถ้าลงเร็ว มันจะขึ้นเร็วค่ะ และมากกว่าเดิม และเสียสุขภาพด้วยค่ะ เป็นโรคอะไรที่ไม่เคยเป็น ไม่แข็งแรงเหมือนเมื่อก่อน เราขอให้กำลังใจคุณให้สู้ต่อไปนะคะ จากคุณ : Zenra - [ 2 มิ.ย. 50 19:26:12 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ลดผิดวิธีนะคุณนะ ไม่กินอะไรเลย มันจะไปถูกได้ไง ผมนะ นน. สมส่วนกับรูปร่าง กินทุกอย่าง ยกเว้นของมีไขมันมากๆ แต่ออกกำลังกายอย่างหนัก รวมถึง บรรดาลูกค้าที่ผมดูแลเรื่องรูปร่างอยู่ ต่างก็ใช้วิธีของผมทั้งนั้นคือ พักให้พอ กินให้ดี ออกกำลังให้มาก รับรอง หุ่นดีทุกคน บางคนผมจับเทรน จาก 80 โล ตอนนี้เหลือ 55 โล หุ่นดีมาก หนุ่มๆ ตามจีบกันตรึม ขอให้ไปหา trainer ตาม fitness และฝึกอย่างจริงจัง น่าจะ หุ่นดีกว่านี้เยอะ แต่บอกตรงๆ trainer ตาม fitness บางคนก็ไม่ได้เรื่องได้ราว ให้ลูกค้าเล่นเหยาะแหยะ ทำไง ก็ไม่ลดหรอก พวกนั้นนะ ชอบตามใจ ไม่เหมือนของผม ถ้าผมรับเทรนให้ รับรอง ว่า... โหด แน่นอน แต่ได้ผล จากคุณ : ดอด - [ 2 มิ.ย. 50 19:34:44 A:210.203.181.127 X: TicketID:146631 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ตามเข้ามาดู แต่คงไม่มีคำแนะนำอะไร เพราะ พลพรรคไม่รักพุง ตอบออกไปหมดแล้ว จากคุณ : สายลมปุยเมฆกับฟ้าสีคราม - [ 2 มิ.ย. 50 20:47:09 ]

ความคิดเห็นที่ 23 สมัยหนุ่มๆ กินเท่าไรก็ไม่อ้วน แต่พออายุ 30+ ก็เริ่มอ้วน ปีละ 1 กก เพราะไม่ออกกำลังกายแล้ว แต่ทานเท่าเดิม มาอ้วนสุดๆ คือ 70 กก คือดูภายนอกไม่รู้ แต่ท้องป่องออกมา ราวคนท้อง 4 เดือน ถ้าใส่เสื้อรัดรูป เลยต้องใส่เสื้อหลวมๆ หลอกคนอื่นๆ และตัวเอง นั่นคือเมื่ออายุ 45 พออายุ 47 ก็เริ่มออกกำลังกายใหม่ ปั่นจักรยาน ว่ายน้ำ วิ่ง และเล่นเวท 1 ปีก็ลดเหลือ 65 กก ก็ทาน 3 มื้อปกติ แต่ ไม่เบิ้ล ไม่หวาน ไม่มัน ทานผักผลไม้มาก เราต้องมีวินัยครับ ถ้าออกกำลังทุกวันๆ 1 ชม และเล่นดัมเบลก่อนนอน 10 นาที sit-up 5 นาที รับรองกิน 3 มื้อก็ไม่อ้วนแน่นอน ตอนนี้อายุ 55 แล้ว คนแก่มาแนะนำ ของอย่างนี้อยู่ที่ใจ รูป ขึ้นจากว่ายน้ำในงานไตรกีฬากรุงเทพ จากคุณ : K.Senior - [ 2 มิ.ย. 50 21:23:36 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ฉันใช้เวลา 10 ปีในการลดน้ำหนัก ลดได้แค่ปีละ 1-2 โล ก็ดีใจแล้ว เคยหนักสุด 70 นะ แต่ตอนนี้อยู่ประมาณ 52-53 โล ไม่ลงกว่านี้แล้ว จากคุณ : ..ฟ้าใส.. - [ 2 มิ.ย. 50 21:32:42 ]

ความคิดเห็นที่ 25 หักโหมเกินไปหรือเปล่าคะ มันก็เลยเหมือนเป็นการทรมานตัวเอง เราก็กำลังลดอยู่นะตอนนี้ 3 สัปดาห์ ลดลงมา 3 กิโลแล้ว ไม่ได้รู้สึกทรมานอะไรเลยค่ะ ทานครบ 3 มื้อ แถมวันไหนอยากทานอาหารพิเศษ จะทานบุฟเฟ่ต์ ก็ได้นะ  แต่ว่าเราต้องรู้ตัวเองว่าจะทานได้แค่ไหน อยากให้ จขกท. วางแผนการลด น.น. ใหม่ค่ะ วิธีนี้ไม่ใช่วิธีที่ดี เพราะอาจจะมีผลเสียต่อสุขภาพได้ ลองเอาวิธีเราไปทำไม๊ ทุกอย่างอยู่ที่ใจค่ะ คิดว่าทำได้ ก็ต้องทำให้ได้ค่ะ ลองเข้าไปดูในบล๊อคเราก็ได้ค่ะ ค่อย ๆ เป็นค่อยไปนะคะ จากคุณ : ปรายปราง - [ 2 มิ.ย. 50 21:56:11 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เป็นกำลังใจให้ครับ ผมก็เป็นเหมือนกัน ใจร้อน ลด ก็อยากให้มัน ไว ไว ยังไง คุณก็ต้องพยายามต่อไป เพราะยังไง เราก็ต้องทำมันอยู่ดี จากคุณ : ภูตน้อย - [ 2 มิ.ย. 50 22:29:41 ]

ความคิดเห็นที่ 27 อย่างแรกเลย คุณควรจะรู้ตัวแล้ว หรือถ้าคุณไม่รู้ตัวก็ลองอ่านโพสต์บนๆดู ว่าคุณลดน้ำหนักแบบผิดวิธีสุดๆ ต่อให้คุณลดได้อีกรอบ มันก็จะกลับมาเพิ่มอีก อย่างที่สอง ปรับทัศนคติใหม่ด้วยครับ ผมคิดว่าไม่มีคนดูถูกคนอ้วนเยอะขนาดนั้นหรอก อย่างที่สาม คนเราเกิดมา ไม่มีใครสมบูรณ์พร้อมหรอกครับ คุณเกิดมาครบสามสิบสองก็ถือว่าโชคดีแล้ว หลายๆคนก็อดอยาก ไม่อ้วน เพราะไม่มีให้กินนะครับ อย่างสุดท้าย แนะนำให้เล่นเวจท์ครับ เรียกอีกชื่อว่าเพาะกาย (มันไม่ขึ้นบึ้กมากหรอก ไม่ต้องกลัว) เคยอ่านว่า การออกกำลังกายแบบแอนาโรบิค จะเพิ่มอัตรการเผาผลาญของร่างกายตลอดทั้งวันครับ แม้จะผลาญไขมันได้น้อยกว่า แบบแอโรบิค แต่ถ้าเทียบการเผาผลาญโดยรวม แล้วการเปลี่ยนไขมันเป็นกล้ามเนื้อแล้ว แอนาโรบิคจะดีกว่าครับ แอนาโรบิค = การออกกำลังกายอย่างหนัก ในระยะเวลาสั้นๆ จึงไม่ใช้ oxygen (เล่นเวจ วิ่งร้อยเมตร) แอโรบิค = การออกกำลังกายเบา ในระยะเวลายาว (ว่ายน้ำ วิ่งมาราธอน) อย่างไรก็ตาม ลางเนื้อชอบลางยานะครับ ลองทดลองทำหลายๆอย่าง แล้วเลือกวิธีที่ถนัดดูครับ ไม่ว่าจะทำอะไร อยากให้ศึกษาข้อมูลด้วยครับ ข้อมูลสำคัญมากนะ จากคุณ : highwind - [ 2 มิ.ย. 50 22:43:27 A:58.136.53.53 X: TicketID:006986 ]

ความคิดเห็นที่ 28 แฟนเราก้ออ้วนนะ น้ำหนักขึ้นมาตั้ง 10 โล ไม่เหนเค้าเครียดเลยค่า พยายามบอกให้เค้าลดเพื่อสุขภาพที่ดี ก้อไม่เคยได้ผล ก้อเลยปล่อยแล้วค่า ได้แค่เปนห่วงเท่านั้น เราเองก้อกำลังพยายามลดอยู่เช่นกานค่ะ ยังงัยก้อเปนกำลังใจให้นะคะ อย่าท้อหล่ะ อย่าหักโหมด้วย ชีวิตเปนของเราอย่าแคร์คนอื่นมาก ค่อยเปนค่อยไปนะคะ สู้ๆค่ะ ขอให้ประสบความสำเร็จอย่างที่ตั้งใจ จากคุณ : JaNuto - [ 2 มิ.ย. 50 22:50:01 ]

ความคิดเห็นที่ 29 คุณจขกทคะ เราเคยเป็นแบบคุณมาก่อนเราเข้าใจนะคะ  เมื่อก่อนเราหนัก70กว่าๆ ตอนอยู่ประมาณม.2 (ย้ำนะคะม.2) แต่พอเริ่มขึ้นม.ปลาย คือเราอยู่โรงเรียนประจำอะคะแล้วแบบเวลากินข้าวมันจะต้องนั่งรวมกันในโต๊ะกินข้าวจะมีม.1-ม.6 แบบเวลาอยู่ในโต๊ะเราก็ไม่กล้ากินเยอะอะคะ เด่วแบบกลัวพี่ๆเค้าจะว่าเอาว่าอ้วนแล้วยังกินเยอะอีก อะไรประมาณนี้อะเราเลยกินน้อยลง แต่กินครบ3มื้อนะ แต่กินอย่างพอดี กีฬาก็ไม่ได้เล่นอะคะแต่แบบกินให้เป็นเวลาแล้วอย่ากินจุบจิบ จากประมาณ74 กก เราเหลือ 60 กก ตอนม.6อะคะเราก็หนักประมาณ60  หลังจากนั้นพอเริ่มเข้ามหาลัยเราก็แบบอดบ้างทานบ้างแต่คือนึกออกใช่มั๊ยคะ หุ่นเด็กมหาลัยเค้าจะแบบผอมๆตัวเล็กๆกันอะเราก็แบบอยากจะสวยอะ เราค่อยๆลดมาเรื่อยๆจนเหลือ 52กก. ตอนนั้นเป็นช่วงที่มีความสุขมากเลยคะ พอใจในรูปร่างน้ำหนักตัวเองถึงจะไม่ได้ผอมมากก็ตาม แต่คือเราเป็นคนโครงใหญ่อะคะ ให้น้ำหนักน้อยแค่ไหนมันก็ยังดูตัวใหญ่อยู่ดี เออลืมบอกเราสูงประมาณ167คะ แต่ตอนนี้เราเรียนจบแล้วมันก็พุ่งมา56กก ซึ่งไม่เป็นที่พอใจเลยตอนแรกเราก็ไม่คิดอะไรอะคะ แต่พอไปเจอเพื่อนๆคือเราไม่ได้เจอเพื่อนๆมาประมาณ3เดือนก็มีแต่คนทักว่าไปทำอะไรมาหน้ากลมเชียว เราก็ขาดความมั่นใจเลยอะคะ เด่วนี้ตังแต่เรียนจบเราก็ขาดความมั่นใจอีกแล้ว มีแต่คนมักเมื่อก่อนตอนเราหนัก52กก. คนที่บ้านทั้งแม่ ทั้งป้าบอกเราว่าให้กินไปเถอะเค้าบอกว่าตอนนั้นเราโทรมเกิน แต่พอมาตอนนี้พอเราหนักขึ้นมาแค่4-5โลเอง ทั้งแม่ทั้งป้าเราว่าใหญ่เลย เราเซ็งเลยอะ ไม่เข้าใจว่ามันน่าเกลียดมากนักหรองัย แฟนเราก็ชอบว่าก้นใหญ่ขาใหญ่ คนมันโครงอย่างงี้อะเซ็งสุดๆ อะแทนที่จะมาให้กำลังใจกลับมาบ่นให้เจ้าของกระทู้ฟังอีก ยังงัยจขกท ก็สู้ๆนะคะ ทุกๆคนจะเป็นกำลังใจให้ ที่สำคัญอย่าหักโหม อย่าอดมากเกินไปกินอาหารให้เป็นเวลา กินมื้อละจาน ตอนกลางวันเกาเหลาบ้างก็ดี ตอนเย็นเป็นสลัดหรือแค่ผลไม้ได้จะดีมาก กำลังกายออกซักอาทิตย์ละ3วันก็ได้คะ วันละครึ่งชั่วโมงรับรองไม่เกิน1เดือนนะคะได้ผลแน่คะ แต่มันอาจจะลดทีละนิดจขกท. ต้องอดทนและแข็งใจไว้นะคะ คิดไว้เดี๋ยวเราหล่อๆ แล้วลองนึกดูถ้าเราผอมอีกหน่อยสาวๆต้องมาติดเยอะแน่ๆ ยังงัยสู้ๆนะคะ เราจะเป็นกำลังใจให้นะคะ ตอนนี้เราก็จะลดเหมือนกันอะ ขึ้นมา4โลมีแต่คนว่าเซ็ง อิๆ โชคดีนะคะ จากคุณ : viava (viava) - [ 2 มิ.ย. 50 23:29:58 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ผม ก็เหยียบ 90 มาแล้ว ตอนนี้ 68-70 แต่ ก็ ได้ สมน้ำหน้าตัวเองที่ปล่อยตัวไปขนาดนั้น ตอนนี้ น้ำหนักน้อย แต่ตัว ยังย้วย เหมือนเดิม น่วมๆ เละๆ  เสียดาย มากๆ จากคุณ : " คุณชายช่างฝัน " - [ 3 มิ.ย. 50 00:57:17 ]

ความคิดเห็นที่ 31 เราว่าคนรอบตัวนี่แหละตัวดี เมื่อก่อนเราก็เค๊ยยยย โดนทักทีล่ะคิดมากไปสามวัน ตอนนี้เรามาเรียนที่อังกฤษ เคยได้ยินป่าว คำว่า British figure เป็นคำที่พวกยุโรปด้วยกันใช้จิกกัดสาวอังกฤษ ว่าอ้วนและพลุ้ย เรามาอยู่นี่หลายปี เราชินกับ British figure แฮะ คือสาวๆที่นี่เค้ามั่นใจน่ะ อยากแต่งอะไรก็แต่ง แล้วเสื้อผ้าที่ขาย แต่ละแบบมันมีตั้งแต่ไซส์ โคตรเล็ก ประมาณน้ำหนัก 40 กว่า ไปถึงไซส์โคตรใหญ่ แบบว่าห้าโลร้อย (อีกห้ากิโลจะร้อยอยู่ละ) เค้าก็หาซื้อมาใส่กันได้ อ้วนๆก็เห็นใส่กันได้สวยนะ พอเรากลับเมืองไทยเมื่อสองเดือนที่แล้ว เรากลับหงุดหงิดด้วยซ้ำ ทำไมสาวไทยมัน "จ๋องแจ๋ง" งี้ฟระ (ส่วนที่เห็นเน้อ ถ้าใครไม่อยู่ในข่าย เราต้องขอโทษด้วยอย่างมากเลยเน้อ) ตัวเตี้ย เอวยาว ตูดปอด ใส่เสื้อรัดรูป เสื้อผ้าตัวเล็กๆ มันเลยยิ่งดูปอดเข้าไปใหญ่ เออ.. ก็ผอมกันอะ แต่มันไม่สวย บอกไม่ถูก รูปร่างไม่ค่อยสมส่วนกันเลย จะผอมไปไหน พอเราไปซื้อเสื้อผ้าล่ะถึงบ้างอ้อเลย เฮ้ยยย นี่มันเล็กงี้เลยเหรอ ตอนเราอยู่โน่น เราซื้อเสื้อผ้าไซส์ 6 เป็นไซส์โคตรเล็กของที่โน่น บางร้านไม่ขายเพราะมันเล็กไป ส่วนใหญ่ขายตั้งแต่ 8 ขึ้นไป แต่พอมาเมืองไทย ใส่ไซส์ M ยังจะคับ โห...แล้วไซส์มันมี XS, S, M, L ตามห้างยิ่งมีแค่ XS, S ,M นี้เราสูง 158 หนัก 46-47 ยังใส่ได้แค่ M แล้วคนตัวใหญ่กว่านี้ทำไงฟระ เราว่านะ ความรู้สึกว่าอ้วน แล้วไม่มีความสุข มันถูกกำหนดโดยสิ่งแวดล้อมซะเยอะเลยนะเนี่ย สมัยก่อนเราเคยน้ำหนักไปถึง 52 ก็ยังลดแทบตาย คำนวนแคลอรี่ วิ่งแล้ววิ่งอีก เครียดแทบตาย ไม่ลดซะที เหมือนคุณเจ้าของกระทู้แหละ ร้องไห้เลย อิจฉาไอ้เพื่อนที่มันไม่ทรมาณเหมือนเรา ก็ไม่เห็นมันอ้วนซะที ตอนนี้โชคดี ได้แฟนน่ารัก (คนไทยเน้อ บ่ใช่ฝรั่ง) เค้ามองยังไงเราก็ไม่อ้วน ชอบบ่นว่าเราผอมไปด้วยซ้ำ ต้องถามทุกวัน กินข้าวยัง ไปกินเดี๋ยวนี้ จากเมื่อก่อนต้องกังวลเรื่องกิน ห้ามใจไม่ให้อยากกิน กลายเป็นต้องมาขี้เกียจหาของจะกิน เพราะรู้สึกมันเป็นหน้าที่ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ พอใจมันไม่กังวลเรื่องกินเรื่องอ้วน ทำงานทำการอะไรก็มีประสิทธิภาพขึ้น พองานมันไหลไปเรื่อยๆ มันก็เพลิน ไม่กลับมาเครียดเรื่องกินอีก ใครๆที่ว่าตัวเองอ้วนๆน่ะ ถามตัวเองก่อน ว่ารู้สึกว่าอ้วนเพราะอะไร อ้วนเพราะมันน้ำหนักมากไปจริงๆ หรืออ้วนเพราะคนทัก อ้วนเพราะหาเสื้อผ้าใส่ไม่ได้ สิ่งที่เราอยากฝากไว้ก็คือ ถ้าอ้วนเพราะหาเสื้อผ้า (โดยเฉพาะที่สยาม) ใส่ไม่ได้ ก็ช่างแมร่งงงง เถอะ เพราะถ้าเมื่อไหร่คุณใส่เสื้อผ้าสยามได้ ระวังจะถูกเหมาเข้าแก๊ง "จ๋องแจ๋งจัง" "จ๋องแจ๋งคุง" ไม่รู้ด้วยเน้อ จากคุณ : กึ้ง - [ 3 มิ.ย. 50 01:23:37 A:152.78.19.131 X: TicketID:054186 ]

ความคิดเห็นที่ 32 เห็นใจ ผมก็ลดจาก 92 มาเหลือ 84 ในเวลา 1 เดือนเหมือนกัน ทำอย่างไร ก็ไปดูใน http://myfast-5.com ได้ครับ กินอิ่ม นอนหลับ:) จากคุณ : Christian Chang - [ 3 มิ.ย. 50 03:34:41 ]

ความคิดเห็นที่ 33 น่าเห็นใจค่ะ เราเองก็อ้วนๆ ผอมๆมาตลอด ด้วยนิสัยติดแน่นคือ เป็นคนที่มีความสุขกับการกิน ก็คิดว่าช่วงนี้ประคองน้ำหนักแบบเกินอวบ แบบอ้วนนิดๆ ได้ก็มีความสุขระดับหนึ่ง จากคุณ : la-la-bell - [ 3 มิ.ย. 50 11:46:42 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ใจเย็นๆค่ะ ไม่ต้องรีบร้อนนะ ^^ ความเห็นบนๆก็พูดกันไปหมดล่ะ เราเองก็ค่อยๆลด อยากลดเร็วๆมันก็ใช่นะ แต่อยากให้ลดแล้ว สามารถกินได้ปกติ โดยมันไม่เพิ่มขึ้นมาอีกดีกว่า เดือนนึงได้ซักโลก็ดีใจแล้ว ค่อยๆตั้งเป้าทีละนิด จะได้ไม่กดดันมากจนเกินไปค่ะ แล้วอีกอย่างนึง เดี๋ยวนี้สาวๆเค้าชอบผู้ชายอ้วนๆน้า อบอุ่นดีออก ^^ จากคุณ : ++ Kronos - K ++ - [ 3 มิ.ย. 50 12:46:45 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ผมอยากระบายบ้างได้ไหมอ่ะ ผมไม่ได้เป็นคนอ้วน ผมมาระบายในฐานะคนผอมเกินน่ะครับ ตอนนี้ผมอายุ 18 ผมผมอมมากแล้วผมก็สูง หนักอยู่ 53 สูง185 แล้ว คิดดูน่ะมันน่าเกรียดน่ะครับ คนที่ผอมอย่างผมก็ไม่ได้มีความสุขเสมอไปนะ ผมอยากใส่เสื้อยืด ก็ไปซื้อมาใส่ ใส่ตัวเอ็ม ก็พอดีตัว แต่มันกลับสั้น ใส่แล้วน่าเกลียด ใส่กับอะไรก็ไม่ได้ ดูทุเรด พอซื้อตัวแอล ก็โครงๆหน่อย ไม่สวยความยาวก้เกือบๆพอดีแล้วแต่เสื้อที่เราซื้อ ผมเห็นบางคน วัยรุ่น เขาใส่กันพอดีตัว เท่ๆๆ เราอยากใส่บาง เราก็วัยรุ่น แต่ทำไมเราใส่ไม่ได้แบบเขาเห้นแล้วก็น้อยใจ ทำไมหุ่นเราไม่เป้นแบบเขาบางน่ะ สูงเหลือเกิน แล้วทำไมเราต้องผอมด้วยน่ะ ผมคิดออกกำลังกาย ผมออกไปเกือบเดือน แต่สุดท้ายมันก็ไม่มีอะไรขึ้นมาเลย ผมมีความสุขกับการกินน่ะ ผมกินเยอะ ใช้การกินอะทำให้เรามีความสุข ผมกินวันนึงไม่ใช้แค่ 3มื้อ ผมสามารถกินวันล่ะ 5-6 มื้อเลยดีกว่า ผมเป็นคนที่กินเยอะมากๆๆ กินเเพระอยากอ้วน มีไรที่บ้านก็จะกิน เที่ยงคืนบางทีผมยังต้องมาหาไรกินก่อนนอน แล้วผมก็ไปนอน เพระผมอยากอ้วน แต่มันก็ไม่ได้ช่วยไรเลย ผมไม่น้ำหนักเลย 55 เลย มันยังคงเท่าเดิมอยู่แบบนี้ ผมก็ยังคงนั้งน้อยใจตัวเองที่ทำไมผมถึงผอมแบบนี้ พี่อย่าคิดมากเลยน่ะ คนเรามันไม่มีอะไรที่ดีไปหมดหลอก คนอ้วนอยากผอม คนผอมอยากอ้วน คนผอมไม่ใช้ว่าจะมีความสุข หรือว่า ทำบุญอะไรมาดีหรอก - -* พูดแล้วผมก็น้อยใจตัวเองเฟมือนกับพี่เลยอ่ะ เหอๆๆ อย่าคิดมากเลยครับ ...สู้ๆๆ จากคุณ : กี๋ - [ 3 มิ.ย. 50 14:15:17 A:124.120.103.48 X: TicketID:075574 ]

ความคิดเห็นที่ 36 "ล้อเลียน ด่าว่า เยาะเย้ย ถากถางเรื่องความอ้วนของผมอีกรอบ" "สายตาที่มองด้วยความขยะแขยงกลับมาอีกหน" ไม่มีอะไรจะแนะนำเรื่องลดความอ้วนค่ะ แต่อ่านข้อความเหล่านี้ที่แสดงถึงปฏิกิริยาของคนรอบข้างคุณแล้ว รู้สึกว่า สังคมรอบตัวคุณ โหดร้ายนะ ต้องขยะแขยงกันเลยหรือเนี่ย การที่คุณอ้วนขึ้น ทำให้พวกเขาเหล่านั้นเดือดร้อนหรือกระทบกับคนอื่นด้วยหรือเปล่า อันนี้ดิฉันไม่ทราบ แต่อยากถามว่า คุณอ้วนจนร่างกายอ่อนแอ เป็นโรคอะไรหรือเปล่า หรือต้องลางาน กระทบคนอื่นไหม ถ้าไม่ คุณแข็งแรงดี แต่ต้องลดความอ้วนเพราะแรงกดดันจากคนอื่น มันถูกแล้วหรือยัง ที่ต้องทำหนักขนาดนี้ เดินทางสายกลางและมั่นใจในตัวเองดีกว่าค่ะ จากคุณ : แครอทเค้ก - [ 3 มิ.ย. 50 15:01:29 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ความพยายามเป็นสิ่งที่ดีครับ แต่ต้องพยายามให้ถูกทาง อยากเห็นคุณลดได้อย่างถาวรและไม่เสียสุขภาพ เพราะหลายๆคนเคยเดินทางผิดมาก่อน ผมก็เคยทำได้ 1 เดือน 15 กิโลแต่มันก็แค่นั้นไปไหนต่อไม่ได้เพระทางที่ไปมันผิดตั้งแต่ต้น คุณทานน้อยแล้วโหมออกกำลังอย่างหนัก น้ำหนักที่หายไปมีมวลกล้ามเนื้อแน่ๆ พอกล้ามเนื้อหายแล้วมากินเท่าเดิมงานนี้ก็โยโย่สิครับเพราะกล้ามเนื้อเป็นอวัยวะที่ใช้พลังงาน  ช่วงแรกร่างกายยังปรับไม่ทันครับอาจจะดูลดไปเยอะแต่พอปรับทันงานนี้ยุ่งครับเพราะจะปรับไปสู่โหมดสะสมพลังงานเพื่อความอยู่รอด ตอนนี้ร่างกายจะสะสมไขมันและเริ่มละลายกล้ามเนื้อออกมาเป็นพลังงานซึ่งไม่ดีครับ เหตุผลก็ตามที่ได้บอกไว้แล้วในข้างต้น ถ้ายังฝืนลดไปกล้ามเนื้อหายไปเรื่อยๆ ได้ซักพักตอนนี้ร่างกายจะลดการใช้พลังงานให้น้อยลงไปอีก คราวนี้ออกเท่าเดิมกินน้อยเหมือนเดิมก็จะไม่ค่อยลดแล้ว ถ้าอยากลดให้น้ำหนักลดอีกก็ต้องออกกำลังมากขึ้นอีก+กินน้อยลงอีก แล้วคุณจะเล่นเกมนี้ได้นานขนาดไหนครับ พอหยุดแล้วมากินเพิ่มขึ้นเป็นระดับปกติร่างกายมีกล้ามเนื้อน้อยลง พลังงานก็เหลือมากขึ้นงานนี้ก็เก็บไขมันมากขึ้นไปอีก ไม่ควรอย่างยิ่งครับ จะลดให้ถาวรต้องใจเย็นและอดทนครับ ตอนนี้ผมแนะนำว่าทานทุกมื้อ ไม่ต้องหักดิบ ทานให้พลังงานดรอปลงมา ประมาณ 15% ของความต้องการของร่างกาย + ลักษณะกิจกรรมที่ทำ บังเอิญไม่ได้ให้ข้อมูล น้ำหนัก ส่วนสูง และอายุ มาเลยคำนวนพลังงานให้ไม่ได้ บอกมาได้ไหมครับ อาหารที่ทานก็ควรทานตามสัดส่วนปีระมิดอาหาร ไม่ต้องกลัวแป้งและโปรตีน ถ้าคุณทานในสัดส่วนที่เหมาะสมยังไงก็ไม่อ้วน ยิ่งคุณออกกำลังกายด้วย แป้งและโปรตีนจำเป็นมากๆครับ ขนม น้ำตาล ไขมัน ลดละเลิกเสีย ถ้าทำได้ ในเวลา 3 เดือนรับรองเห็นความแตกต่างครับ ว่างๆก็เข้าไปที่คลับลดความอ้วนของลุมพินีก็ได้ครับ กำลังใจ และข้อมูลมีให้อยู่เสมอ เป็นกำลังใจให้ สู้ๆครับ จากคุณ : Free as the wind - [ 3 มิ.ย. 50 15:33:47 ]

ความคิดเห็นที่ 38 เข้ามาเป็นกำลังใจอีกคน ไม่มีใครมาทำร้ายใจเราได้...นอกจากตัวเราเอง เข้มแข็งค่ะ จากคุณ : tuktapanda (nttukta) - [ 3 มิ.ย. 50 17:37:13 ]

ความคิดเห็นที่ 39 อาการเดียวกันค่ะ ขอเดินร่วมชะตากรรม คือเป้นคนที่อ้วน และลดยากเย็น เข็ญใจ อายคนเวลาที่ต้องออกจากบ้าน แล้วนึกในใจว่าทำไมคนอื่นทานเยอะแต่เขาไม่อ้วน ตอนนี้คิดอย่างเดียวว่า จะพยายามลด เพราะกลัวโรคถามหา เอาเรื่องสุขภาพมาสกัดตัวเองดีกว่า เลือกทานเพื่อสุขภาพ ออกกำลังกาย เพ่อสุขภาพ ไปแอบดูตาม รพ. ที่คนเดป็นโรคเพราะอ้วน เช่นเบาหวาน แล้วตาบอก โดนตัดขา เป็นแผลรักษาไม่หาย ทรมานกับการวูบ หากเอาเรื่องการกลัวป่วยมาเป็นตัวตั้ง น่าจะลดความอ้วนได้อย่างมีความสุข และไม่เร่งเร้าตัวเองจนเครียด ขอให้โชคดีค่ะ จากคุณ : โสมรัศมี - [ 3 มิ.ย. 50 18:23:06 ]

ความคิดเห็นที่ 40 เข้าใจฮับ..แต่ก่อนอื่นใด... ขอให้สร้างความมั่นใจในตัวเองก่อนครับ... แม้ว่าจะอ้วน..แต่เราก็สามารถดูดี และมีความสุขในชีวิตได้ อย่าให้คำพูดของคนอื่นมาตัดสินความเป็นตัวตนของเราเองครับ... สู้ ๆ นะครับ เรื่องที่สอง...ผมว่าเป็นธรรมชาติของร่างกายด้วย  ที่เผาพลาญน้อย ปกติอายุมากขึ้น การเผาพลาญก็จะน้องลงอยู่แล้ว ดังนั้นเห็นด้วยกับคุณ K ครับ...ว่าการออกกำลังกายอย่างมีวินัยจะช่วยได้... แต่สิ่งที่พลาดอย่างนึงในการลดน้ำหนักของคุณแมลงก็คือ มุ่งที่จะลดน้ำหนักเกินไปจน "ลืมสร้างกล้ามเนื้อ" ครับ...ทำให้การควบคุมน้ำหนักทำยาก กลับมากินเยอะ  น้ำหนักก็พุ่งกระฉูด เพราะกล้ามเนื้อคือ "เตาเผาพลาญพลังงงาน" การลดน้ำหนักแต่ไม่ได้ bulit กล้ามเนื้อไปในตัว เปรียบเสมือนการทำลายเตาเผาพลาญพลังงานในร่างกาย โดยเฉพาะการลดน้ำหนักแบบออกกำลังกายบ้าระห่ำแล้วอดอาหาร.... ทำให้การคุมน้ำหนักในระยะยาวเป็นไปได้ยากมากครับ... ผมก็ไม่ได้เป็นคนผอม  มีน้ำหนักอ้วนมากขึ้นในบางครั้ง... ปัจจุบันเน้นการสร้างกล้ามเนื้อเพื่อช่วยเผาพลาญครับ... จะทำให้คุมน้ำหนักได้ในระยะยาว.... ส่วนเรื่องน้อยใจว่าเป็นกรรมแต่ชาติบางไหน ^ ^ ผมว่าอาจมีส่วน...บ้างงงง เหตุเบื้องหลัง  อดีต  เราแก้ไม่ได้ แต่เราทำปัจจุบัน ทำเหตุให้ดี... เมื่อเหตุในปัจจุบันดี  ผลในอนาคตจะตามมาเองครับ... ดังนั้น เริ่ม bulit กล้ามเนื้อและสร้างวินัยในการออกกำลังกายดีกว่าครับ... ส่วนที่ว่า  คนผอมกินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วน... แม้จะไม่อ้วน แต่มีผลต่อสุขภาพมากมาย  คนผอมความดันสูง หรือเป็นเบาหวานก็มีครับ...บางทีไขมันอุดตันโดยไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ เพราะประมาท  คิดว่าทานอะไรก็ได้... ทำอย่างไร ได้อย่างนั้น ทานอาหารทำลายสุขภาพ  แม้ไม่อ้วน ก็ไม่ได้หมายความว่าจะมีสุขภาพที่ดี...... เป็นกำลังใจให้ครับ... จากคุณ : เด็กซาปอย - [ 3 มิ.ย. 50 21:21:25 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ถ้าพูดตรง ๆ ถามว่าเราเข้าใจไหม  เราบอกตรง ๆ เราไม่เข้าใจค่ะ  เราเคยอ้วนมากมากก่อน  อ้วนแบบภายในเวลาไม่ถึง 2 ปีน้ำหนักจาก 38 เป็น 63 ค่ะ  รู้สึกว่าตัวเองน่าเกลียดมากตอนอ้วนแต่ไม่ทุกข์มากมายนัก  ยังยิ้มได้ ยังร่าเริง  ยังใส่เสื้อแขนกุดไปเดินเที่ยวได้ แล้วพยายามลดความอ้วนแบบถูกวิธี  ตอนนี้ลดเหลือ 46-47 แล้วก็ยังกินช็อกกะแลตอยู่  ยังร่าเริงกับขนมอยู่  พยายามออกกำลังกายเท่าที่ตัวเองทำได้ ฝากบทความให้อันนึงค่ะ ********************* คุณค่า...ที่หายไปกับการลดน้ำหนัก ถึง น้องคนหนึ่ง คุณเคยไหมเวลาลดน้ำหนักแล้วรู้สึกอยากเป็นลม ทำงานแทบไม่ได้ ทำอะไรช้าลง นอนไม่หลับ อยู่ ๆ ก็ร้องไห้ อารมณ์เสียใส่คนรอบข้าง นั่นแหละเป็นผลของการลดน้ำหนักผิดวิธีค่ะ แล้วคิดบ้างไหม น้ำหนักที่หายไปมันคุ้มกันรึเปล่า กับ "คุณค่า" ของหลายสิ่งที่หายไปด้วย น้ำหนักแค่ไม่กี่กิโล ต่อให้วันนี้มันไม่ลด เราค่อย ๆ ออกกำลังกายค่อย ๆ คุมอาหาร อีก 1 เดือน 1 ปี หรือ 10 ปีมันก็ต้องมีสักวันที่ลดได้ค่ะ แต่... การเรียนเราตกต่ำ เอนท์ไม่ดี ไม่ได้คณะที่ต้องการ บางคนถึงขนาดโดนไทร์จากมหาลัย เราเอาคืนมาได้ไหม เพื่อนที่เราตวาดใส่เค้า เวลาเค้าเตือนเราด้วยความเป็นห่วง ทำให้เพื่อนเราต้องร้องไห้เสียใจ ทำให้เราเสียเพื่อนใหม่ ๆ บางคนไป เอาคืนมาได้ไหม ประสิทธิภาพในการทำงานลดลง คุณคิดว่าภาพพจน์ที่ทำงานคุณจะเป็นยังไง คงยากใช่ไหมที่จะขอขึ้นเงินเดือนหรือเลื่อนขั้น งานย่ำแย่ขนาดนี้ เค้าไม่ไล่เราออกก็บุญแล้ว ผิวที่เคยผ่องใส กลับแตกลาย เหี่ยว โทรม สิวขึ้น หน้าหมอง เรียกคืนมาได้ก็ยากนักหนา สุขภาพกายเราที่เสียไปกับการอดอาหาร มันจะกลับมาเหมือนเดิมได้เมื่อไหร่ บางอย่างที่เสียหายอาจกลับมาไม่ได้ตลอดกาล สมองของคุณที่เคยเฉียบคม กลับคิดอะไรไม่ได้ ทำอะไรแทบไม่ได้ หลายคนเคยทำอะไรเก่งฉลาดกลับกลายเป็นคนโง่ซะงั้น คนอื่นเค้าจะมองคุณยังไงว่าเรื่องง่าย ๆ แค่นี้ก็ทำไม่ได้ ในขณะที่คนอื่นเค้าทำได้กันหมดรู้เรื่องกันหมด คิดดูสิ คุณจะเลือกอะไร สาวน้อยสดใสตัวอ้วนกลม ที่สักวันอาจจะหุ่นดีได้ ตอนนี้ถึงสาวน้อยจะอ้วน แต่ก็เป็นที่รักของทุกคน เพราะเธอเป็นคนน่ารักอย่างที่สุด กับ ผู้หญิงหน้าแก่กว่าวัย หุ่นผอมสวย แต่ใคร ๆ ก็เบือนหน้าหนีเพราะหน้ายังกับคนติดยา แถมเที่ยวอารมณ์เสียวีนแตกใส่ชาวบ้านไปทั่ว อย่าให้ "น้ำหนัก" ที่หายไป ต้องแทนที่ด้วย "คุณค่า" ของตัวเองเลยค่ะ จาก คนที่เป็นห่วงหนูนะ จากคุณ : กุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย - [ 3 มิ.ย. 50 21:48:04 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ของเราเคยหนักแค่ 60เอง ที่อ้วนสุด ตอนนี้มา 85 แล้ว ปล่อยตัวมา 5-6 ปีน้ำหนักขึ้นมาเยอะมาก สูงแค่ 161 เอง ตอนนี้ก็มามุลดแบบ fast5  แทน เพราะเราลองอาหารเสริม ยาลดน้ำหนักมาแทบทุกหมอแล้ว ทั้งยาแผงละเป้นพัน ๆ เดือนนึงค่ายาหลายพัน อาหารเสริมว่าอันไหนดี ร้านยาแนะนำกินหมด สุดท้ายก็มาแพ้ปากตนเอง เลยต้องหัดมาดูว่าที่กิน ๆ หลาย ๆ หนนะกินอะไรไปมั้ง และก็ลองงดดื่มเหล้าหยุดเที่ยวและก็ลองเลือกอาหารให้มัน ๆ น้อยลง ขนมก็ทานน้อย ๆ และก็ลองทำ fast5 ดู เพราะเมื่อก้อนถึงเข้าฟิตเนส แต่หลังเลิกรู้สึกได้ว่าหิวมาก ออกกำลัง 3 ชมได้ อาทิตย์นึง 3 วัน แต่เวลากินหลังออกกำลังหิวมาก เลยรู้ว่าที่น้ำหนักไม่ลง เพราะเราโหมออกกำลัง และกินมากเกินไป ตอนนี้ก็เดินทางสายกลาง ออกกำลังพอประมาณและทานน้อยลง ส่วนน้ำหนักจะลงไม่ลงก็แล้วแต่บุญกรรมคะ อิ .อิ เพราะว่าความอ้วนมักวิ่งตามเสมอ .. จากคุณ : เกด (bookan25) - [ 3 มิ.ย. 50 22:19:06 ]

ความคิดเห็นที่ 43 เพิ่งจะได้เจอ ก็ไม่อ้วนอะไรมากมายนะคับ ผมซะอีกผอมจนน่าเกลียด เป็นกำลังใจให้นะครับ จากคุณ : เบนนี่ทักกี้ - [ 4 มิ.ย. 50 10:51:12 ]

ความคิดเห็นที่ 44 อย่าเสียใจไปเลยค่ะ...คุณอ้วนแสดงว่าคุณมีอาหารกิน ดีกว่าคนบนโลกอีกเป็นล้านคนที่เค้าอดอยากนะคะ อยากให้คุณมองโลกในแง่ดี...พอใจในสิ่งที่คุณมี อย่าหักโหมกับการลดนัก ค่อยเป็นค่อยไป น่าจะดีกว่านะคะ จากคุณ : ฟ้าครามยามเย็น - [ 4 มิ.ย. 50 11:14:42 ]

ความคิดเห็นที่ 45 เข้าใจความรู้สึกเจ้าของกระทู้อย่างแรงค่ะ ความน้อยเนื้อต่ำใจ มันเป็นอย่างไร แต่เราต้องอดทนนะคะ ไม่มีใครเพอร์เฟ็กหรอกค่ะ สู้ไปพร้อม ๆ กันนะคะ ใครไม่เห็นคุณค่าเราช่างมัน แต่เราต้องเห็นคุณค่าตัวเราเอง จากคุณ : kcnpycy - [ 4 มิ.ย. 50 11:54:55 ]

ความคิดเห็นที่ 46 แฮ่ม ๆ .. หึ หึ  ไม่นึกว่าหนุ่มฮ็อตอย่างแมลงปีศาจจะมีปัญหานี้กับเค้าด้วย แต่วิธีที่คุณทำดูทรมานจังเลยค่ะ เราก็กำลังลดน้ำหนักอยู่เหมือนกัน เคยลดแบบจริงจังแล้วไม่ได้ผล เลยปลงซะ ก่อนที่จะหัดมาลดแบบงานอดิเรก 555+ (ลดแบบไม่เครียดอ่ะ หาวิธีลดน้ำหนักหลาย ๆ แบบ ลองทำไปเรื่อย ๆ อันนี้ไม่ได้ก็ลองอันนั้น ไม่ก็เบื่อแล้วอยากเปลี่ยนบ้าง ไรแบบนี้อ่ะ เราเรียกว่างานอดิเรก) แต่วิธีที่ช่วยให้เราลดน้ำหนักได้ 5 กิโล ใน 2 เดือนก็คือ การกำหนดค่าใช้จ่ายต่อวันค่ะ ทำเหมือนตอนเรียนเลย เอาเงินเดือนให้แม่ (หรือเก็บไว้หมด) แล้วขอแม่วันละ 100 บาท ไปทำงาน ในช่วยได้เยอะเลยค่าวิธีนี้ เพราะเราจะไม่มีเงินไปซื้อของกินเยอะ เฉพาะค่ารถก็ปาเข้าไปครึ่งร้อยแล้ว (ตอนนี้กว่าครึ่งแล้วเนี่ย (>_<)) เช่น ค่ารถไป-กลับ 50 บาท, ค่าข้าวกลางวัน 25-30 บาท จะเหลือ 20-25 บาท ก็เก็บไว้สมทบทุนในวันต่อไปหรือไปหยอดกระปุก แนะนำให้คำนวณค่าใช้จ่ายในแต่ละวันออกมาก่อน เพราะค่าใช้จ่ายของแต่ละคนไม่เท่ากัน **สาว ๆ ไม่ต้องเผื่อตังค์ไว้ช็อปปิ้ง เพราะเสื้อผ้าอาจกลายเป็นของกินอย่างไม่รู้ตัว** และห้ามขอแม่เกินกว่านั้นนะ (อันตราย) วิธีนี้จะช่วยให้คุณมีเงินเก็บเพิ่มขึ้นด้วย ยิ่งถ้าคุณหยอดกระปุก เวลากระปุกเต็มตอนนับเนี่ยความสุขสุด ๆ จากคุณ : vanishgirl - [ 4 มิ.ย. 50 14:42:38 ]

ความคิดเห็นที่ 47 อ้วนเหมือนกันค่ะ  หุๆ  โครงใหญ่ด้วย พุงออก&สะโพกบึ้มมาก  ไม่รู้พี่แมลงจะจำหนูได้ป่าว  เพราะว่าเคยเจอกันตอนไปเล่นสงกรานต์เฉลิมไทยปีก่อนโน้น^^ คิดว่าอย่างหนูอ้วนรึเปล่าล่ะคะ อยากผอมกว่านี้เหมือนกันค่ะ  มองคนอื่นแล้วก็อิจฉา  อยากจะผอมๆสวยๆ  ใส่เสื้อตัวเล็กๆใส่ขาสั้นบ้าง ตั้งแต่เด็กมาก็อ้วนมากๆ  เพิ่งมาลดตอนจะขึ้นมหาวิทยาลัย  เครียดตลอดตั้งแต่เด็กเพราะไม่ว่าจะญาติหรือเพื่อนหรือแม้กระทั่งเพื่อนแม่ก็ชอบมาแซวว่าเราอ้วน  น้อยใจมากๆเลยค่ะ  เพราะเราเองไม่ได้อยากอ้วนเลยแม้แต่นิดเดียว  พี่น้องมีสามคนแต่เรากลับอ้วนคนเดียวทั้งๆที่ก็กินเหมือนกัน  โชคดีที่ลดลงมาพอสมควร(แต่ก็ยังอ้วนๆอยู่  หุๆ แต่ตอนนี้ไม่เครียดอะไรมากแล้วล่ะค่ะ (ถึงแม้จะยังอยากผอมอยู่)  หาเสื้อผ้าสวยๆใส่ได้ก็พอใจแล้ว  คนอื่นจะว่ายังไงก็ไม่ต้องสนใจ  เรามีความสุขของเราก็พอแล้ว  ร่างกายของเรามันไม่ได้ไปหนักส่วนไหนของคนอื่น  แถมได้แฟนดีด้วย  เค้ารับเราได้  ไม่เคยว่าอะไรให้น้อยใจเลยค่ะ  บอกว่าหุ่นเท่านี้น่ะดีแล้ว  พี่ไม่ชอบผอมๆ  เคยถามเหมือนกันว่าถ้าอ้วนกว่านี้จะรักมั้ย  เค้าก็บอกว่ายังรักเหมือนเดิม^^  ดีที่น้ำหนักค่อนข้างจะคงที่(ถ้าไม่กินขนมมากจนเกินไป  อิๆ)  ตอนนี้ก็เลยยังมีความสุขกับการกินอยู่ค่ะ  เป็นกำลังใจให้พี่แมลงนะคะ  ถึงเราจะไม่ผอม  แต่เราก็มีความสุขได้ในแบบของเราค่ะ;P จากคุณ : _toon_ - [ 4 มิ.ย. 50 14:56:54 ]

ความคิดเห็นที่ 48 คนตอบกระทู้เยอะกว่าที่คิดแฮะ เดี๋ยวว่าจะลองใช้วิธี fast 5 ดู จริงๆแล้ววิธีแบบ fast 5 ก็เป็นหลักการเดียวกับ ช่วงเวลาการฉันอาหารของพระนี่นา จากคุณ : แมลงปิศาจ - [ 4 มิ.ย. 50 16:25:30 ]

ความคิดเห็นที่ 49 แบบนี้มันโยโย่เอฟเฟ็กต์น่ะคะ อดอาหารและผอมเร็วเกินไป เราว่าคุณหันมาออกกำลังกายและเลือกทานอาหารให้เพียง พอกับความต้องการของร่างกายดีกว่าคะ เราก็เคยอ้วนมาก่อน เข้าใจอารมณ์คุณมากเลยคะ ตอนนี้เราออกกำลังกายเกือบทุกวันเลยคะ กินก็กินปกติ ไม่อดอีกแล้วล่ะ ยังไงเป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : Lilly - [ 4 มิ.ย. 50 16:36:20 A:58.9.66.101 X: TicketID:146866 ]

ความคิดเห็นที่ 50 ทำไปเรื่อย ๆ ประกอบกับกินข้าวเป็นเวลา จะรู้สึกว่าตัวเบาขึ้นเรื่อย แต่ไม่ได้หมายความว่าให้อดข้าวมื้อใดมื้อหนึ่งนะ คติของเราคือไม่มีการอดเด็ดขาด มื้อเช้าขอให้เป็นอาหารเบา ๆ เช่น นมร้อน/กาแฟใส่นม ฯลฯ + ขนมปังกรอบสัก 2 แผ่น มื้อกลางวัน “ตามบายเลยเพ่” คิดถึงเงินตัวเองไว้ก็พอ เน้นว่าไม่มีการเบิ้ลเด็ดขาด มื้อเย็น หอบท้องกลับบ้านให้แม่เลี้ยงซะ เน้นผัก/ผลไม้ ข้าวน้อย ๆ แต่ไม่กินมื้อนี้เลยก็ดี กินน้ำเยอะ ๆ แต่อย่ากินเยอะจนกระเพาะไม่ย่อยล่ะ ที่สำคัญคือต้องถ่ายทุกวันนะคะ ถ้าท้องผูกก็ใช้ตัวช่วยได้ แต่อย่าบ่อยมันไม่ดี อ้อ!! เปลี่ยนพฤติกรรมบางอย่างด้วยนะคะ อย่างเช่น เดินกลับบ้าน เดิน/ขี่จักรยานไปซื้อของปากซอย หาโอกาสขยับตัวบ่อย ๆ จะช่วยได้เยอะ ทำตามนี้เราเชื่อว่าลดได้ชัวร์ เพราะเราลดยากยังลดได้เลย สู้ตาย!! จากคุณ : vanishgirl - [ 4 มิ.ย. 50 16:55:19 ]

ความคิดเห็นที่ 51 เราไม่เคยรู้สึกเหมือน จขกท. เลยน่ะ แม้ว่าจะเคยอ้วนมากจาก 55 kg ขึ้นเป็น 70 kg แต่ตอนนี้ลงมาเหลือ 62 kg แล้วด้วยระยะเวลา 1 ปีเต็ม ลดได้ช้ามากๆๆ แต่ผลหลังจากนั้นคือเรามีวินัยในตัวเองมากขึ้นค่ะ เราว่ามันคุ้มค่ากว่าน่ะ จากคุณ : โตขึ้นจะกลายเป็นยุง - [ 4 มิ.ย. 50 18:55:33 ]

ความคิดเห็นที่ 52 เราเคยร้องไห้ด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจเหมือนกันค่ะ ว่าทำไมพระเจ้าลิขิตชีวิตเรามาให้อ้วนแบบนี้.. ขนาดอ้วนขนาดๆ เข้าข่ายเป็นโรคอ้วน แถมมีสามีแล้ว ยังมีหนุ่มมาจีบให้ตรึมเลย 555+ จากคุณ : Living Extreme - [ 5 มิ.ย. 50 00:11:02 ]

ความคิดเห็นที่ 53 อ่านแล้วทำให้เข้าใจคนอ้วนมากขึ้น เพราะตัวผมเองก็ชอบไปทักคนอื่นว่าอ้วนบ่อยๆ ไม่เคยรู้เลยว่ามันเป็นสิ่งเลวร้ายขนาดนี้ แต่ยังไงก็ตาม คงมีน้อยคนที่จะอ้วนมาตั้งแต่เกิด แสดงว่ามันต้องมีหนทางกลับเป็นคนผอมได้ซักวัน ผมก็คงไม่มีความรู้อะไรจะแนะนำหรอกครับ ที่เขียนทั้งหมดนี่นึกคิดเอาเอง แต่โดยรวมอยากให้ยึดหลักทางสายกลาง ไม่ต้องมุ่งมั่นมากเกินไป ใจเย็นๆ .....อ้วนแล้วใจร้อน ก็คงไม่ผอม เดี๋ยวพาลจะเครียด แล้วหิวอีก.....   เรื่องการรับประทาน ส่วนใหญ่เวลากินเราจะเพลิน แล้วบอกว่าเพิ่งกินไปนิดเดียว ดังนั้นต้องมีสติก่อนจะหยิบอะไรเข้าปาก ความเผลอตัว ขาดสติ ทำไปทำมามันจะติดเป็นนิสัยของเรา พอร่างกายเราเริ่มชิน มันก็คงจะส่งสัญญาณบอกว่า "หิวแล้ว" บ่อยขึ้น ถี่ขึ้น ทำให้อาหารต้องถูกส่งลงไปมากขึ้นด้วย แต่โชคร้าย ที่อาหารประเภทผักผลไม้ หรืออาหารจืดๆที่ให้พลังงานต่ำ ซึ่งมีคุณค่า มักจะไม่สามารถสยบอาการหิวได้ทันเวลา อาหารพวกแป้ง ของหวานมันดูจะให้ผลที่เร็วกว่า พฤติกรรรมการกินก็จะเน้นของพวกนี้มากขึ้นโดยอัตโนมัติ   .....แต่บางคนก็อาจจะมีปัญหาที่แตกต่าง กินน้อย แต่อ้วน จริงๆถ้าจะบอกว่าร่างกายใช้พลังงานน้อยเดียว กินน้อยแล้วดันอ้วนอีก วิธีคิดแบบนี้มันก็ดูแปลกๆ ถ้าเป็นจริงแสดงว่าหากไม่มีปัจจัยอื่นหรือพฤติกรรมที่ต่างจากคนทั่วไปแล้ว ถือว่าร่างกายคนๆนั้นมีประสิทธิภาพในการใช้พลังงานมากทีเดียว(ดูคล้ายๆรถประหยัดน้ำมัน) แต่จากประสบการณ์ที่สังเกตตัวเองหรือคนรอบข้าง เช่น คุณภรรยา จะพบว่าการใช้พลังงานไม่สมดุลอย่างยิ่ง จะเห็นได้ชัดในช่วงวันหยุด กล่าวคือใช้พลังงานน้อยแต่แสวงหาพลังงานมาก  เวลาส่วนใหญ่ใช้ในการพูดคุย สนทนา เดินสำรวจสิ่งต่างๆ แล้วก็พูดคุยสลับกันไป ว่างก็นั่งดูทีวี อ่านหนังสือพิมพ์...หน้าบันเทิงและละครจะอ่านนานหน่อย พร้อมกับไม่ลืมที่จะหยิบของกินเล่น ไปกินเล่นๆ สมองคิดวิเคราะห์และเก็บประเด็นข้อมูลต่างๆในข่าว มือหยิบ ปากขยับ เป็นวงจรอย่างนี้ อย่างสม่ำเสมอ ช่วงบ่ายก็จะเริ่มง่วง เผลอแป๊ปเดียว หลับปุ๋ย....แล้วก็บ่นว่า กินไม่เยอะเลย แต่ทำไมอ้วนเอา อ้วนเอา ถ้ามันจะมีกรณีสุดโต่ง แบบที่ว่าทำกิจกรรมปกติ  ก็ยังอ้วน อาจมีสาเหตุจากโรคบางโรคก็ได้ คงต้องพบแพทย์ครับ เพราะมันไม่มีเหตุผลจากสามัญสำนึกของคนทั่วๆไปอย่างผมจะไปอธิบายปรากฏการณ์นี้ได้ ส่วนเรื่องการเปรียบเทียบกับคนอื่น ว่าคนนี้ทำไมผอมจังวะ ไม่เห็นมันออกกำลังกายเลย ผมเองก็คงจะบอกไม่ได้ว่าแต่ละคนเขาทำกิจกรรมอะไร นอกจากจะขออนุญาตตามดูทุกอิริยาบถ ซัก 3 วัน ก็อาจจะพอวิเคราะห์ได้ เวลาเดินเขาใช้ความเร็วเท่าไหร่ ต่างจากเรามั้ย เขาขึ้นรถเมล์ห้อยโหนมาทำงานเดินมา หรือขับรถมา เขากินข้าวมื้อละกี่คำ เคี้ยวเร็วหรือช้า ออกแรงมากแค่ไหนเวลาขับถ่าย(ดูจากหน้าตาตอนทำกิจกรรมก็พอประมาณได้) ตอนเย็นกลับบ้านไปทำอะไร ออกไปเที่ยวไปดื่มต่อมั้ย หรือไปเล่นแบด เตะบอล พวกนี้มันต้องใช้พลังงานทั้งนั้น และแต่ละคนก็จะไม่เหมือนกันเลย   ย้อนกลับมาเรื่องการกิน ถ้าจะบอกว่ากินน้อยช่วยลดน้ำหนักได้ดีกว่า ก็อาจจะจริง แต่คงไม่จริงทั้งหมด เพราะร่างกายเราไม่โง่ พอเราหยุดกินแบบฉับพลัน ร่างกายก็จะประมวลผลว่า ขณะนี้กำลังขาดอาหารแล้ว เพราะเวลาร่างกายบอกว่า "หิว" ทำไมถึงไม่มีอะไรลงมาเหมือนเดิม หรือเหมือนมีอะไรเข้ามาแล้วแต่วิ่งกลับออกไป (ตอนนี้คุณหมูปืศาจกำลังเอามือล้วงคออยู่ ชื่อยาว ผมขอเรียกคุณหมูดีกว่า)...ร่างกายใช้เวลาสักระยะในการประมวลผล..ช่วงนี้น้ำหนักน่าจะลดได้ดีทีเดียว..  จากนั้นร่างกายค่อยๆปรับตัวเองใหม่ งั้นเราต้องใช้โหมดประหยัดพลังงานแล้ว ตรงนี้คงเป็นการปรับตัวเพื่อความอยู่รอดของร่างกายเรา ถ้าเปรียบเหมือนรถที่ไฮเทคสุดๆจากเดิมเหยียบมา 150 เปิดแอร์เบอร์ 7 พอมิเตอร์น้ำมันใกล้จะถึงตัวแดง คราวนี้ก็อาจจะเร่งไม่ขึ้นเหยียบได้แค่ 80 แอร์ก็เปิดไม่ติด แต่มันไม่ได้เสียนะครับ มันเป็นระบบอัตโนมัติเข้าสู่ saving mode   พอเราไปออกกำลังกายร่วมด้วย น้ำหนักก็ลดลงจริงๆ ถึงแม้จะอยู่ใน saving mode แล้วก็ตาม เพราะพลังงานถูกใช้ไปมากกว่าที่จะประหยัดได้ ถ้าระยะเวลาที่ทำพฤติกรรมแบบนี้นานพอ ร่างกายก็คงจะปรับตัวอีก แต่.. เสียดาย ที่มีเวลาไม่พอ หลังจากอดทนได้ซักพัก ความอดทนก็ถึงขีดสุด ประกอบกับภาระต่างๆ ทำให้เราคิดว่าไม่มีเวลาพอจะออกกำลังกาย พฤติกรรมเดิมกลับมาอีก คราวนี้ล่ะปัญหาหนักกว่าเดิม เพราะมันยังอยู่ในช่วง saving mode กินน้อยก็มีโอกาสอ้วนได้มากกว่าเดิม แต่ถ้าเรากินน้อย แล้วออกกำลังกายนานพอ การปรับตัวก็คงแตกต่างออกไปเพราะการออกกำลังกายช่วยพัฒนาระบบการสื่อสารระหว่างเซล ระบบการลำเลียงออกซิเจน ระบบกล้ามเนื้อ ซึ่งตรงนี้จะส่งสัญญาณไปยังสมองด้วย ถ้าทุกอย่างพัฒนาขึ้นหมด แน่นอนว่าประสิทธิภาพโดยรวมของร่างกายจะดีขึ้น การใช้พลังงานจะมีประสิทธิภาพด้วย ร่างกายไม่จำเป็นต้องอยู่ใน saving mode อีกต่อไป มันก็จะสะท้อนกลับไปถึงพฤติกรรมการกินของเรา สังเกตว่าคนที่ออกกำลังกายบ่อยๆ จะรู้ว่าอะไรควรกิน อะไรควรหลีกให้ไกล มักจะกินของที่มีประโยชน์ สิ่งนี้มันเป็นพฤติกรรมที่ค่อยๆเกิดขึ้นในช่วงที่เราออกกำลังกายสม่ำเสมอ เพราะจิตใต้สำนึกจะคอยบอกว่า "เหนื่อย" ถ้าเผลอกินของไม่ดีแล้วกลับมาอ้วน คราวนี้จะต้องออกแรงมากกว่าเดิม "เหนื่อยกว่าเดิม"   จริงๆเทคนิคการกินไม่ให้อ้วน แต่อิ่มท้องมีเยอะ เช่น กินมื้อน้อยๆแต่บ่อยๆ กินของว่างบางอย่างเพื่อสกัดความหิวโดยไม่ทำให้ไม่อ้วน ก็หาอ่านในเว็บนี้ก็มีเพียบ ...อ่านดีๆนะครับผมเขียนว่า กินไม่ให้อ้วน ไม่ใช่กินให้ผอม เพราะการผอมหรือรูปร่างดีด้วยการกินน้อยหรือไม่กิน เป็นการผอมแบบไม่ยั่งยืน การจะผอมแบบยั่งยืน ต้องกินให้พอเหมาะและออกกำลังกายร่วมด้วย จริงๆคุณหมูก็เคยเดินมาถูกทางแล้ว แต่เผอิญไปสะดุดก้อนหินระหว่างทางกลิ้งตกเหวไปก่อน กว่าจะตะเกียกตะกายขึ้นจากก้นเหวมาได้ก็ใช้เวลาไปพอควร ระหว่างการปีนป่ายก็โดนก้อนหินขูดขีดถลอกปอกเปิกไปบ้าง ขณะนี้ถึงแม้ว่าจะซวยซ้ำสองตกเหวลงไปอีกรอบ และอยู่ระหว่างปีนกลับขึ้นมา แต่ก็มีเพื่อนหลายคนโยนเชือกลงมาให้แล้ว ใกล้จะพ้นกรรมแล้วครับ ไม่ต้องน้อยเนื้อต่ำใจ เพราะคงไม่มีใครซวยสุดๆ ตกเหวสามรอบหรอกครับ   คุณหมูได้เคยออกกำลังกายมาแล้ว ก็น่าจะรู้ว่ามันเหนื่อย....ไม่ใช่เพราะพระเจ้าทำให้เราเหนื่อย...แต่เราเหนื่อยของเราเองตามธรรมชาติ ถ้ามีใครวิ่ง 8 รอบสนามฟุตบอลแล้วไม่เหนื่อย ก็คงไม่ใช่คนธรรมดา ต้องเป็นคนที่แปลกมากทีเดียว  ตอนนี้คุณหมูอาจจะรู้สึกเหนื่อยมาก เพราะน้ำหนักตัวเรามาก ถ้าใช้กฎการเคลื่อนที่ของนิวตัน ก้อนอะไรที่มวลมาก การจะเคลื่อนที่ไปได้ต้องใช้พลังงานสูงกว่าก้อนที่มวลต่ำ ในสภาวะที่มีแรงต้าน จากบรรยากาศ จากแรงโน้มถ่วง ฯลฯ ใช้แรงมากก็ต้องเหนื่อยเป็นธรรมดา ผมคิดว่า...คุณหมู ยังไม่เหมาะกับการวิ่ง จากที่เล่ามารู้สึกจะออกกำลังกายหักโหมเกินไปมาก ตั้งกะเกิดมา ผมยังไม่เคยเจอที่ว่า วิ่งไปจนอาเจียน แสดงว่าท่านเป็นผู้มีความมุ่งมั่นสูงมากคนหนึ่ง ทางที่เหมาะกว่าน่าจะเป็นการเดิน เพราะการเดินจะไม่ไปต้านกระแสลมเท่าการวิ่ง การเดินจะไม่ต้องใช้ความเร็วมากนัก โดยเดินแบบสม่ำเสมอ เดินนานๆ เดินให้เหนื่อยพอควรนะครับ ไม่ใช่เดินเล่น พวกนักเดินเร็วโอลิมปิกนี่เดินได้เร็วสุดๆ ไม่มีอ้วนซักกะคน พอน้ำหนักเริ่มลดลง เหนื่อยน้อยลงก็ควรจะเดินเร็วขึ้น หรือเริ่มวิ่งช้าๆ อาจใช้เวลาเป็นปี ไม่ใช่เป็นเดือน แต่จะเห็นผลในระยะยาวที่ดีมากๆครับ น้ำหนักคงจะลดลงได้เร็วในช่วง 3 เดือนแรก จากนั้นจะลดลงช้าๆ อดทนและตั้งใจปฏิบัติร่วมกับการปรับพฤติกรรมการกินที่ถูกต้องไปเรื่อยๆก็จะหุ่นดีไม่รู้ตัว จนวันนึงมีคนมาทักว่า "เฮ้ย..ไปทำอะไรมาวะทำไมผอมจัง...ไม่สบายเป็นอะไรหรือเปล่า"       เขียนยาวไปหน่อย หวังว่าคุณหมูอาจจะได้ประโยชน์บ้าง ถ้าอ่านแล้วเครียดก็นับหนึ่งถึงสิบ แล้วดื่มน้ำเปล่าซักแก้ว ถ้ายังไม่หายก็ดื่มน้ำอีก อย่าเพิ่งไปคว้าขนมอะไรใส่ปากแก้เครียด... จากคุณ : Coolzero - [ 5 มิ.ย. 50 09:29:47 ]

ความคิดเห็นที่ 54 # 51 เหมือนเราเลย จาก 55 กิโล มาเป็น 70 กิโล แต่เราใช้เวลา 6 เดือน ลดได้ 8 กิโลค่ะ ตอนนี้เข้าเดือนที่ 9 แล้ว น้ำหนักยังไม่ขึ้นเลย คิดว่าคงทรงตัวสักพัก เดี๋ยวมันก็คงลงอีกแหละ ตอนนี้ใคร ๆ ก็ต่างทักว่าเราไปทำอะไรมาถึงผอม ที่ตกใจก็คือ ไม่ค่อยมีใครเชื่อเราเลยว่าเราลดได้เอง มีแต่คนว่าเราใช้ยา T_T ถ้าใช้ยาป่านนี้มันโยโย่แล้วเฟร้ย~! จากคุณ : vanishgirl - [ 5 มิ.ย. 50 14:45:34 ]

ความคิดเห็นที่ 55 อยากบอกว่า ไม่เคยรู้สึกน้อยใจที่ตัวเองอ้วนเลยค่ะ เพราะอ้วนเกินมาตรฐานคนไทยมาตลอดชีวิต เราเชื่อในคุณค่าของความเป้นคนดี สวยจากจิตใจภายในมากกว่ารูปร่างภายนอก โดยปกติเราหนัก 65 สูง 165 เคยอยากลองลดพุงดูว่าจะผอมสุดๆได้เท่าไหร่ ลดลงไปถึง 59 โล สวยเชียว ผู้ชายจีบตรึม  แม่ก็บอกว่าผอมเกินไปแล้ว เราก็คิดว่าเราไม่สนุกกะการใช้ชีวิตที่ไม่มีรสชาติแล้ว เราเลยกลับมากกินขนมเหมือนเดิม  ผู้ชายที่มาจีบก้หายๆไป แต่เรากลับมีความสุขมากกว่า ที่ไม่ต้องเจอกับคนที่เข้ามาหาเราเพียงเพราะว่าเราสวย สองปีก่อนเราอ้วนขึ้นจนหนักแปดสิบ แต่เรากลับพบคนๆนึงซึ่งบอกเราว่า เค้าชอบเราที่จิตใจมากกว่า ข้างนอก ..........อูววว........ยากเนอะที่จะได้เจอคนอย่างนั้น  ตอนที่เราอ้วนแล้วไปเที่ยวยุโรป คนไทยที่เราเจอ บอกว่า  "ถ้าไม่ลดกลับมาเมืองไทยจะอายเค้านะ"  .........ในใจเราได้สมเพช.......... สมองพวกคุณคิดได้แค่นี้เหรอ......... ต้องหุ่นดี ดูดี ไม่งั้นจะอายเค้า  แล้วคนที่เก่ง ฉลาด นิสัยดี มีคุณธรรม ร่าเริงแต่อ้วน หรือ หน้าตาไม่ดีล่ะ ต้องอายคนอื่นงั้นหรือ อยากบอกว่า คนไทยพวกนั้นไม่ได้ทำให้เรารู้สึกอยากผอมเลย  กลับทำให้เรารู้ว่า มีคนเป็นจำนวนมากที่มองคนแต่ภายนอก  คนพวกนี้ช่างน่าขยะแขยง ........การที่เราอ้วน เหมือนกำลังใส่เสื้อนวมตัวใหญ่ที่ทำให้เราได้รู้ถึงจิตใจข้างในของคนพวกนั้น....... เมื่อไหร่เราอยากถอดเสื้อนวมตัวนี้ จงถอดด้วยความรู้สึกว่า..มันเทอะทะเกะกะ ร้อน อย่าถอดเพียงเพราะคนรอบข้างกดดัน วันนึงเราเกิดสงสัยว่า ตอนนี้อายุสามสิบแล้ว จะสามารถลดน้ำหนักได้อยุ่มั้ย ก็เริ่มต้นสบายๆ  เราเลิกกินโค้ก ไม่กินเค้ก ไม่กินของจุบจิบ กินเท่าที่หิว ออกกะลังมั่งเล็กน้อย ตีเทนนิสกับสคว้อท เพราะมันสนุก ไม่ได้จ้อกกิ้งเพราะมันน่าเบื่อ  น้ำหนักลงมาเกือบ 15โล แล้ว ไม่ต้องใช้ความพยายามเท่าไหร่เลย แต่ค่อยๆลงทีละนิดนะ  ไม่ได้เร็วหรอก แต่ ที่สำคัญคือ ไม่เครียดเลย อย่าไปคิดมาก...ที่สำคัญอย่าเอาขี้ปากชาวบ้านมารกสมองเลยนะ  มันไม่มีประโยชน์หรอก จากคุณ : เกือกซ่าสีชมพู - [ 5 มิ.ย. 50 15:10:08 ]

ความคิดเห็นที่ 56 บ่นไปก็เท่านั้น ทุกอย่างอยู่ที่ตัวคุณเองทั้งนั้น เราก็เป็น  ตามใจปากมาก พออ้วน ก็เครียด  แต่ก็ไม่ได้ประโยชน์อะไร ตอนนี้ก็อ้วนอยู่  สูง170 หนักตั้ง57โล  ปกติไม่เคยเกิน50เลย  แค่ขี้เกียจ สนุกกับการกินมากไป ถือซะว่า มาระบาย  สบายใจขึ้น ก็เริ่มลด น้ำหนักเป็นเพื่อนกันนะทุกๆท่าน อย่าไปลดเพื่อรูปร่าง เพื่อสุขภาพก่อน รูปร่างที่ดีจะตามมา จากคุณ : คนหัวฟู - [ 5 มิ.ย. 50 17:31:35 ]

ความคิดเห็นที่ 57 เหมือนกระทู้รวมคน(เคย)อ้วนเลยเนอะ ^^'' เราเองก็เคยอ้วนค่ะ ความจริงเมื่อก่อนตอนม.ต้นก็หุ่นปกตินะคะ สูง 166 หนัก 50-51 แต่พอมาอยู่ต่างประเทศตอนม.ปลาย แค่ครึ่งปีน้ำหนักขึ้นไป 10 กิโล และขึ้นไปเรื่อยๆ จนหนักสุดที่ 64 แน่ะ กลับไทยปีแรกโดนทั้งเพื่อนทั้งญาติล้อจนร้องไห้เลย อายมาก ไม่อยากไปเจอใครเลย คนที่เคยชอบๆ เค้าก็ไม่อยากไปเจอ สลดหดหู่มากค่ะ พยายามลดทุกวิถีทาง ทั้งคุมอาหารและออกกำลังกาย(ยกเว้นกินยา เพราะกลัวอะค่ะ) แต่ก็ทำได้ไม่จริงจังและไม่นานซะที เพราะอยู่คนเดียว ฟุ้งซ่าน เวลาเครียดก็กิน ไม่เครียดก็กิน แถมไม่มีวินัยในตัวเองเอาซะเลย จนมีแฟน(ได้ไงวะนั่น??) ชวนกันไปออกกำลังกายบ่อยๆ(แฟนเป็นนักกีฬา) กับดูแลตัวเองมากขึ้น(ก็คนมีความรัก ก็อยากสวยอะเนอะ) ก็ผอมลงมา 4-5กิโล โดยไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองกำลังลดความอ้วนเลยนะ ใช้ชีวิตปกติมาก เพียงแต่เวลาเครียดเรามีคนคุยด้วยแล้ว ไม่ต้องกิน เลยเลิกกินจุบกินจิบได้ 555 แต่ก็ยังอ้วนอยู่ดี หนักเกือบ 60 จนมีปัญหากับแฟน และเครียดเรื่องเรียนเพราะเตรียมสอบเข้ามหาลัย น้ำหนักก็ลงพรวดๆๆๆ แบบไม่ได้ตั้งตัวเลย เพราะกินไม่ได้นอนไม่หลับของจริง เครียดมาก สามเดือน ลดลงไป 10 กิโล มีแต่คนทักว่าเป็นเอดส์รึป่าวเนี่ย -*- พอลงมาได้ต่ำกว่า 50 ก็เหมือนอยู่ตัวอะค่ะ กลับสู่รูปร่างปกติของเรา ทีนี้เราก็กินปกติ ไม่ค่อยได้ออกกำลังกาย (เป็นคนเหนื่อยง่ายและเลือดจางอะค่ะ) แต่น้ำหนักก็คงตัวเท่านี้มา 5-6 ปีแล้วค่ะ บวกลบไม่เกิน 2 กิโล มีแต่คนทักว่าหุ่นดี (จริงๆ พรางเก่งมากกว่า เหอะๆ) มีแต่คุณแฟน(คนเดิม)นี่แหละค่ะที่บ่นว่า ตอนอ้วนๆ น่ารักกว่าเยอะ ดูอารมณ์ดี เป็นมิตร ยิ้มแย้มแจ่มใส ตอนนี้ผอม ดูเป็นเสาๆ แข็งๆ ไร้ชีวิตชีวายังไงไม่รู้ แขน มือ ก็ไม่นิ่มเหมือนเมื่อก่อน ไม่ชอบเลย เป็นงั้นไป -*- (แฟนเราหล่อด้วยอะค่ะ หล่อ หุ่นดี หน้าตาดี ถึงขนาดมีคนมาชวนไปถ่ายแบบเลยเชียว ไม่รู้มันมาหน้ามืดตามัวกะเราได้ไง จะว่ามาตอนผอมแล้วก็ไม่ใช่ มันมาตั้งแต่ตอนยัง 64 โลนั่นแหละ เหอๆๆ) พิมพ์มาตั้งเยอะอยากจะบอกว่า จริงๆ เราเป็นทุกข์เพราะคำพูดและสายตาคนอื่น ซึ่งล้วนแต่ไม่ได้รัก ไม่ได้แคร์ตัวเราจริงๆ ทั้งนั้นเลยค่ะ คนที่รักและแคร์เราจริงๆ เค้าจะเห็นเราสวยงาม และดีพอเสมอในสายตาเค้าค่ะ ก่อนอื่นคือพ่อแม่เรานี่แหละ ถึงจะมีล้อๆ แซวๆ บ้าง แต่การแสดงออก น้ำเสียง มันเห็นชัดว่าเป็นเพราะเอ็นดู ไม่ใช่เยาะเย้ยน่ะค่ะ อยากให้คุณเจ้าของกระทู้เลือกฟัง เลือกมอง แต่เฉพาะคนที่รักเราจริงๆ นะคะ อย่าไปสนใจปากหอยปากปู เสียงนกเสียงกา ที่เมาท์กันไปวันๆ เลยค่ะ เราเองเคยอ้วนมาแล้ว ฉะนั้นเรารู้รสดีค่ะ ว่าคนโดนล้อน่ะรู้สึกยังไง ทุกวันนี้ถึงเพื่อนเราจะอ้วน จะผอม ยังไง เราจะไม่ทักค่ะ ยกเว้นเจ้าตัวจะมาปรึกษาเอง ถึงจะแนะนำอะไรบ้าง แต่ก็เป็นแนวปลอบใจมากกว่า ไม่ค่อยเชียร์ว่าผอมสิ ลดสิ แต่จะเป็นแนวว่า ให้มองเห็นคุณค่าของตัวเองให้มากๆ และเป็นตัวเองอย่างที่เป็น ให้มีความสุขก็พอแล้ว ชีวิตเราเป็นของเรา ไม่ใช่ของคนอื่น ไม่ต้องไปทำตามใจใครมากนัก แต่..(มีหักมุม) ก็มักจะแนะนำให้ลดเพื่อสุขภาพ และความสบายใจของตัวเองน่ะค่ะ คือถ้าผอมแล้วสบายใจ สุขภาพดี ก็ให้ลดเถอะ แต่เป็นการทำเพื่อตัวเองนะ ไม่ใช่เพื่อคนอื่น ถ้าเราทำเพื่อตัวเอง เราจะกดดันน้อยกว่ามากๆ ค่ะ เพราะไม่ต้องมานั่งชั่งน้ำหนัก วัดรอบเอว แล้วก็ ว้า ยังไม่ลงเลย จะไปเจอหวานใจพรุ่งนี้แล้ว ชุดสวยยังใส่ไม่ได้เลย แต่จะเป็นแบบ อ้าว ยังไม่ลงอีก ผอมยากจังเรา ขำๆ ไปน่ะค่ะ แล้วก็ จากประสบการณ์ส่วนตัวนะคะ ยิ่งเราไปสั่งตัวเองว่าต้องลดๆๆ ใส่ใจกับการลด ตัวเลขน้ำหนักและสัดส่วนมากเกินไป มันยิ่งเครียด เหมือนเป็นการบังคับตัวเองน่ะค่ะ พอเกิดความเครียดตรงนี้ ตัวเรามันก็ดิ้นรนอยากหนีให้พ้นการบังคับ (ก็ปกติไม่มีใครชอบถูกบังคับอยู่แล้วใช่มั้ยคะ) บางทีเลยเกิดอาการ "สติแตก" กินแหลกเอาได้บ่อยๆ และทำให้รู้สึกว่า การลดความอ้วนนี่มันยากเย็นเหลือเกิน เพราะความรู้สึกว่าถูกบังคับ(ในจิตใต้สำนึก)ไงคะ ลองทำใจให้สบาย ไม่คิดมากเรื่องนี้ ปล่อยไปตามธรรมชาติ ไม่ต้องควบคุมอย่างเข้มงวดอะไร ไม่ให้ตัวเองรู้สึกว่าโดนบังคับมากเกินไป อาจจะเห็นผลดีกว่านะคะ และทำให้เราไม่ทุกข์ ไม่เครียดเกินไปอีกด้วย เป็นกำลังใจให้เจ้าของกระทู้นะคะ พยายามแต่พอดีๆ เท่าที่เราทำได้ และคิดซะว่าทำเพื่อตัวเองค่ะ ไม่ใช่เพื่อคนอื่น ^^ จากคุณ : โยษิตา - [ 6 มิ.ย. 50 02:52:42 ]