เมื่อหลายปีที่แล้ว เราได้เจอผู้ชายธรรมดาคนนึง ได้มีโอกาสคบกันเมื่อครั้งที่ยังเรียนมหาวิทยาลัยยังไม่จบ มันเป็นครั้งแรกที่ใจบอกว่า คนนี้แหละ ตัวจริง ความผูกพัน ความรัก ความใคร่ ไม่เคยคิดที่จะมีให้ใครมากเท่านี้ด้วยความที่โง่และคงยังอ่อนต่อโลกเราสู้ทุ่มเททุกอย่างที่มีให้เขาไปด้วยความหวังที่ว่า เรียนจบแล้ว เราจะแต่งงานกัน
ครอบครัวเรารับรู้ที่คบหากัน พ่อกับแม่เองก็ชอบเขาด้วยที่ว่าเป็นคนดี สู้ชีวิต มีมานะ อดทน แม้จะไม่ใช่คนร่ำรวยแต่ก็สู้ด้วยลำแข้งของตัวเองจนเรียนปีสี่ได้ และแล้วเราก็ได้รู้ว่าทุกอย่างเป็นเพียงการสร้างภาพ เหมือนฟ้าผ่ากลางใจ ที่วันหนึ่งเราโดนบอกเลิกแบบไม่ทันตั้งตัว เขากลายเป็นคนละคน จากเทพบุตรกลายเป็นผีร้ายซาตานไปในพริบตา
ภาพสุดท้ายที่จำติดตาเราคือ สายตาเหยียดหยามเหมือนรังเกียจผู้หญิงใจง่ายโง่ๆอย่างเรา
เราเสียเวลาทำใจกว่าสองปี ใจฝ่อๆ ไม่กล้าที่จะรักใครอีก เราแค้นนนความรักครั้งนั้นจนฝังใจ สาปส่ง ขอชาตินี้อย่าได้พบเจอกันอีก และเรารู้ว่าคนที่ทรมานกว่าเราคือแม่เรา ที่ทนเห็นลูกต้องเป็นแบบนั้น
ไม่นานเมื่อเราเรียนจบ เรารีบลาออกจากงานเก่าทันทีที่งานใหม่ ( ไกลจากที่เดิมมาก ) เรียกไปทำงาน
เราเริ่มต้นชีวิตใหม่ กับที่ใหม่ แล้วมีโอกาสเจอคนๆใหม่ มีผู้ชายหลายคนที่เข้ามาจีบ แต่เรายังไม่ให้โอกาสใคร ไม่ให้โอกาสตัวเอง
จนปีที่แล้ว เราได้เจอกับผู้ชายคนนึงที่ยอมรับว่า เขาสามารถพังกำแพงที่เราเคยสร้างเอาไว้ได้ คราวนี้เรากล้าเสี่ยงที่จะเริ่มต้นความรักใหม่ เราบอกกับตัวเองว่า ความรักครั้งนี้จะไม่หวังอะไรมาก แต่จะเรียนรู้ให้มาก แต่กระนั้นเราก็ยังเผลอไปรักเขาจนหมดใจอีกจนได้ ภาพเก่าๆเริ่มเลือนหายไปจากความทรงจำ มีแต่ความรู้สึกดีใหม่เต็มเปี่ยมใจ คิดว่าคุ้มแล้วที่เราเสียคนที่รักไม่จริงเพื่อที่จะได้พบคนที่ใช่ที่สุดคนนี้ จนเมื่อต้นปีเราก็ตัดสินใจหมั้นแบบไม่เสียดายชีวิตโสดเลยซักนิด ท่ามกลางความยินดีของญาติรวมถึงเพื่อนบ้านที่คอยจับตามองอย่างอิจฉา แต่เวลาแห่งความสุขมีได้ไม่นาน นี่พึ่งกลางปีแต่ความรักที่ดูว่าจะดีเริ่มคลอนแคลนเสียแล้ว จากที่อะไรก็ดูดีไปเสียหมด กลายเป็นทำอะไรก็ผิดได้ทุกเรื่อง เริ่มไม่เข้าใจกันเกือบทุกเรื่องทั้งที่พยายามแล้ว เราต้องนอนหลับทั้งน้ำตาทุกคืนทั้งที่มันเป็นแค่การเริ่มต้น ให้ตายเถอะ แม่ต้องเป็นทุกข์กับเราอีกแล้ว
ในขณะที่เรากำลังสับสนในชีวิต วันนี้เราก็ได้รู้ว่าแฟนเก่าคนนั้นพึ่งได้งานกับบริษัทที่ต้องติดต่องานประจำกับบ.ที่เราทำอยู่โดยบังเอิญ เพราะเราทำฝ่ายบุคคล เห็นชื่อแค่นั้นแหละ มันรู้สึกเข่าอ่อน หมดแรง โธ่ ทำไมโลกมันต้องกลมขนาดนี้ด้วย จริงๆแล้วมันไม่ได้มีความหมายอะไรนักหรอก แต่มันเหมือนโลกส่งเขามาตอกย้ำให้เรารู้สึกแย่ไปกว่าเดิม เราเคยตั้งมั่นว่าถ้าชาตินี้เราต้องได้เจอกับคนๆนี้อีก ต้องเป็นวันที่เราได้ดีประสบความสำเร็จทุกด้านเท่านั้น แต่นี่ มันเป็นวันที่เรากำลังล้มเหลวอีก อีกความรู้สึกคือ สงสารแฟนเราถ้าเขามีโอกาสรู้เรื่องแฟนเก่าบรรยากาศคงแย่ลงไปอีก เพราะเขาไม่เคยรับรู้เรื่องอดีตของเราเลย ตอนนี้รู้สึกแย่มากๆ กลัวว่าเราจะเสียคนรักไปอีก แม้มันจะแย่มาก่อนแล้วก็ตาม อีกใจก็อยากปล่อยวางทุกอย่าง อยากกอดแม่คนที่รักเราที่สุดคนเดียว แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะเราจำเป็นต้องทำงานและแม่ก็อยู่ตจว. เลยทำให้เรากลัวการอยู่คนเดียวที่แสนทรมานเหมือนเดิมแบบนี้
เศร้าค่ะ ไม่รู้จะสื่ออะไรดี พิมพ์เพลินไปหน่อยกลับมาดูอีกที ยาวชะมัด ยังไงถ้าใครอ่านจบก็ขอขอบคุณด้วยนะคะ ขอคำแนะนำในการเลือกทางเดินและขอกำลังใจซักหน่อยจะเป็นพระคุณอย่างสูงเลยค่ะ มีใครมีความรักแย่ๆแบบนี้บ้างมั้ยคะ?
แก้ไขเมื่อ 11 มิ.ย. 50 17:04:58
จากคุณ :
เมมะด่วย 
- [
11 มิ.ย. 50 15:49:42
]
รู้สึกแย่กับความรัก แต่ก็กลัวที่จะต้องอยู่คนเดียว
