...
ตอน ลมหายใจรักเฮือกสุดท้าย
...
.....ตอนนี้ฉันเรียนจบปริญญาตรี และลงเรียนปริญญาโทต่อในคณะและสาขาเดิมจนใกล้จะจบในเดือนหน้านี้แล้ว
ยังรับจ๊อบงานพริตตี้ต่อไป ... จนฉันดาวน์คอนโดอยู่เป็นของตัวเองได้เพราะงานพริตตี้นี่เอง ...
แต่ก็ยังไปมาหาสู่กับอิเจ๊ สองเจ๊ ตัวแสบของฉันเป็นเนืองๆ
เนื่องจากว่า .. เราได้ทำการต่อตั้งสมาคมวิจัยจู๋แห่งชาติไว้ด้วยกัน ดังนั้นจึงต้องมีการเปิดประชุมสมาคมเสมอ ...
ส่วนพี่วินกับฉันตลอดระยะเวลา 5 ปีกว่าที่คบกันมา ... เราไม่เคยทะเลาะกันเลย ..
พี่วินยังดีกับฉันเสมอต้นเสมอปลาย ... ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้เจอหน้ากันมาเกือบ 6 เดือนแล้ว...
เพราะเรือของพี่วินไปประจำการอยู่ที่ฐานทัพเรือพังงา .. แล้วฉันก็เรียนไม่มีเวลาจะไปหาเขาเลย แต่เราก็ยังติดต่อกันทางโทรศัพท์อยู่เสมอ ...
ชีวิตรักของฉันมันช่างราบเรียบไร้คลื่นลม จนฉันชะล่าใจ ...
ทะเล ยังไงก็คือทะเล ... มีหรือที่ลมจะสงบเงียบได้นาน ..
นอกเสียจากว่า มันกำลังจะเกิดพายุใหญ่ โหมกระหน่ำทำลายล้างทุกอย่างให้ย่อยยับพังพินาศไปกับตา ..
ลางสังหรณ์แรกของคนมักจะถูกต้องเสมอ โดยเฉพาะกับเรื่องของหัวใจ ...
วันนี้นึกยังไงไม่รู้ฉันรู้สึกสึกว้าวุ่น ไม่สบายใจเรื่องพี่วิน โดยที่ยังไม่มีสาเหตุว่าเพราะอะไร ...
ฉันโทรหาพี่วิน... พี่วินไม่รับโทรศัพท์ ... ฉันพยายามกดโทรออกซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า เขาก็ไม่รับสาย ...
นี่มันเกือบจะ 2 ทุ่มแล้วนะ เขาทำอะไรอยู่ที่ไหนถึงไม่รับสาย...
เป็นเวลาที่เขาน่าจะโทรหาฉันได้แล้ว แต่ทำไมฉันโทรไปเขาถึงไม่รับหล่ะ.... ใจฉันร่วงไปอยู่ตาตุ่ม ... หายใจไม่ทั่วท้อง
พอฉันกดตัดสายยกเลิกการโทร ... ก็มีสายเรียกเข้ามาที่เครื่องของฉันพอดี ... ไม่ใช่เบอร์พี่วิน ... เบอร์ใคร
ฉันกดรับสาย ...
จากคุณ :
นักข่าวตาแป๋ว
- [
วันต่อต้านยาเสพติดโลก 14:06:26
]