Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com | Torakhong.org | GameRoom


    " นักข่าวจอมจุ้น กับ คุณบอดี้การ์ดจอมเก็ก " ๐(^_^)๐ 5

    ::: ตอน เหนือกาลเวลา :::


    หลังจากที่ตัดสินใจเดินออกมาจากชีวิตของไอซ์แบบถาวรแล้วนั้น ฉันก็ยังคงใช้ชีวิตปกติ


    ความรู้สึกเดิมๆหวนกลับมาสร้างความปั่นป่วนให้กับหัวใจของฉันอีกครั้ง ... มันเป็นจริงดั่งคำโบราณว่าไว้ ยิ่งหนี ยิ่งเจอ ยิ่งเกลียด ยิ่งได้ ... เกลียดสิ่งใดจะได้สิ่งนั้น


    แล้วฉันก็ได้รับมอบหมายงานสำคัญชิ้นหนึ่งจากหัวหน้า ... เป็นผู้ประสานงานและเป็นนักข่าวไปร่วมทำข่าวงานขบวนเรือพระราชพิธี ..


    ต้องกลับไปเยือนถิ่นแห่งราชนาวีไทยอีกครั้ง ... ฉันไม่อยากไปเลยจริงๆ เพราะเหตุผลอะไรนั้นฉันรู้ตัวดี  
    -------

    ในวันงานซ้อมใหญ่ของพิธี ผู้สื่อข่าวจากทุกแขนงต้องไปรวมกันเพื่อจะเก็บภาพในงาน ฉันเองก็เป็นหนึ่งในบรรดาผู้สื่อข่าว ...


    ทันทีที่รถของทีมงานฉันเลี้ยวเข้าไปถึงราชนาวิกสภา ... ใจฉันเต้นระส่ำจนไม่เป็นจังหวะ ทั้งๆที่ก็ไม่รู้ว่าเขาจะมามีส่วนในงานครั้งนี้หรือไม่


    เพราะว่าเขาไม่ได้อยู่หน่วยที่จะมาเกี่ยวข้องกับงานครั้งนี้เลย แต่ฉันก็อดไม่ได้ที่จะหวั่นใจ ... ฉันกลัว .. กลัวความรู้สึกตัวเอง  


    ทันทีที่รถจอด.......มือฉันเย็นเฉียบ ... ตัวสั่น ... ฉันเห็นบรรดานายทหารของกองทัพเรือไทยในชุดเครื่องแบบสีกากีที่ฉันแสนคุ้นเคยเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา ...



    เรื่องราวในอดีตย้อนกลับมาในสมองฉันแม้จะเพียงเสี้ยววินาทีแต่ฉันก็เห็นมันเป็นภาพที่ชัดเจน ... เหมือนเพิ่งผ่านมาเมื่อวานนี้เอง



    แก้ม .. คนที่เข้มแข็ง สวย ถึก และ บึกบึน อย่างที่เคยเป็น เมื่อมาถึงตรงนี้แข้งขาแทบจะไม่มีแรง ... นี่เพียงแค่เจอเครื่องแบบเท่านั้นนะ ...



    ถ้าจะต้องเจอเขาจริงๆ ฉันจะเป็นมากขนาดไหน ... ฉันเอาแต่ภาวนาว่าอย่าให้ต้องเจอเขาอีกเลย ... ฉันไม่อยากเจอ ....



    สีหน้าฉันคงเปลี่ยนไปจนพี่ๆตากล้องและทีมที่มาด้วยกันทัก


    “แก้ม เป็นไรหรือเปล่าหน้าซีดเชียว จะเป็นลมเหรอ” พี่ไก่ถามฉันด้วยความเป็นห่วง    ฉันส่ายหน้าแทนคำตอบว่าฉันโอเค ...



    เอาล่ะ แก้ม ... ฉันสูดลมหายใจลึกๆเข้าปอด ... อย่าคิดอะไรไปเอง มันไม่ได้มีอะไรอย่างที่คิดหรอก


    แล้วฉันก็เดินเข้าไปลงทะเบียนก่อนจะเข้าไปในห้องที่มีทีมงานฝ่ายพิธีการจากกองเรือพระราชพิธีเป็นผู้บรรยายและแนะนำผู้เห่เรือในงานครั้งนี้ ...



    เมื่อการบรรยายจบลง สื่อมวลชนต่างก็แยกย้ายไปสัมภาษณ์บุคคลที่มีส่วนสำคัญในงานขบวนเรือครั้งนี้ ... ฉันปิดสมุดจดข่าวลงแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ ... ดันเก้าอี้ไปชนเข้ากับใครคนหนึ่ง ...



    “ ขอโทษค่ะ” ฉันรีบเอ่ยปากขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ด้วยความตกใจ ... ทันทีที่ฉันเงยหน้าขึ้นมา .....

    “ ไม่เป็นไรครับ” เสียงผู้ชายคนนั้นตอบฉัน แล้ว.....หัวใจฉันก็กำลังจะหยุดเต้น ...


    อากาศรอบข้างมันหายไปไหนหมด ไม่มีอ็อกซิเจนเข้าไปเลี้ยงหัวใจฉันอีกแล้ว ....


    “แก้ม”... น้ำเสียงการเรียกแบบนี้มีเพียงคนเดียวเท่านั้นบนโลกใบนี้และฉันยังได้ยินดังก้องอยู่ในโสตประสาทของฉันเสมอ ....



    เขาเพียงคนเดียวที่ยังยึดพื้นที่ในหัวใจของฉันอยู่จนเต็มทั้งสี่ห้อง ....


    “ พี่วิน” เสียงอันแหบพร่าที่ออกมาจากลำคออันแห้งผากของฉัน .... น้ำตาเริ่มเอ่อขึ้นมาอยู่จนเต็มสองตาของฉัน

    เป็นเขาจริงๆ ... เป็นเขาจริงๆที่อยู่ตรงหน้าฉัน ...


    ใบหน้ารูปไข่เรียวเล็ก จมูกโด่งเป็นสันได้รูป  


    ปากรูปหัวใจสีชมพู ...


    และดวงตาที่ฉายแววตาอันแสนอ่อนโยนยามจ้องมองมาที่ฉัน ... เหมือนเดิม ...


    เขาเหมือนเดิมแทบจะทุกอย่าง....


    แล้วในวินาทีนี้.....เขามายืนอยู่ต่อหน้าฉันแล้วจริงๆ ....


    ////

    จากคุณ : นักข่าวตาแป๋ว - [ 12 ก.ค. 50 20:13:06 ]

 
 


ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com | Torakhong.org | GameRoom