ความคิดเห็นที่ 1 ผมยังนั่งสับสนอยู่บนเตียงคนเดียว ผมคิดอะไรไม่ออก แต่จริงจริงแล้วคงต้องบอกว่าไม่รู้ว่าควรเริ่มคิดจากตรงไหน ผมตัดสินใจปรึกษาเพื่อนที่สนิทที่สุดของผม ผมเริ่มเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดอย่างช้าๆ ตั้งแต่ว่าผมโดนเข็มตำนิ้วกลางมือซ้ายตั้งแต่ มิย 48 ตอนนั้นผมทำผ่าตัด appendectomy ให้กับคนไข้ผู้หญิง HIV infection อายุ 24 ปีซึ่งตอนนี้ไปทำงานที่ฟิลิปปินส์ ผลการเจาะเลือดครั้งแรกของผมนั้น HIV neg ทางรพ.ก็มีguidelineในการตรวจเลือดซ้ำตอน 1เดือน ,3เดือน และ 6เดือน ผมกินยาเป็นสูตร 4ตัว กินครบ1เดือน ตรวจเลือดซ้ำที่ 1,3 เดือน ผลHIV ก็ยัง neg อยู ตอนนั้นผมคิดว่าผมคงรอดแล้วล่ะ เพราะคำบอกเล่าจากเพื่อนฝูงก็บอกว่า บางคนไม่กินยายังไม่เป็นเลย แล้วนายจะเป็นได้ยังไง ผม consult พี่infectious ในรพ. เค้าก็บอกว่าตั้งแต่เค้าดูมาเค้ายังไม่เคยเจอ HIV positive จากโดนเข็มตำเลย่ ที่สำคัญที่สุดคือเลยwindow period ไปแล้วซึ่งผมคงสบายแล้วล่ะ แต่บางสิ่งในชึวิตมันกลับไม่เหมือนในตำรา เราเดินไปตรงๆแต่เราก็หลุดจากเส้นทางได้ถ้าเราลืมดูว่าจริงจริงแล้วมันเป็นท างโค้ง ที่ในหนังสือเค้าบอกว่าถ้าเกิน 3เดือนจากการcontactเชื้อ แสดงว่าปลอดภัย แต่จริงจริงเค้าศึกษาใน normal population ไม่ใช่คนที่กิน ARV ครบ1เดือน จึงไม่น่าแปลกใจที่ผลHIVจึง positive ที 6 ่เดิอน (เค้าถึงให้เจาะเลือดที่6เดือนไงล่ะ) ผมคุยกับเพื่อนอยู่นาน สุดท้ายผมตัดสินใจที่จะไปหาที่เจาะเลือดในรพ.เอกชนเพื่อยืนยันผลการตรวจ ที่นั่นทำให้ผลได้รับคำตอบ คำตอบที่เป็นความจริง ความจริงที่ปฏิเสธไม่ได้ ความจริงที่ผมมี HIV ผลการยืนยันสรุปว่าผมติดเชื้อจริง... ติดเชื้อจริงจริง.... ติดเชื้อจริงจริงเหรอ..... ผมถามประโยคนี้กับตัวเองในทุกๆก้าวที่เดิน ผมเดินกลับมาถึงรถ ผมขับรถไม่ไหวแล้ว ตาผมมองไปข้างหน้าแต่กลับมองไม่เห็นแสงไฟมาจากที่ใด ผมสงสัยว่าทำไมต้องเป็นผม มีคนเป็นอย่างผมอีกหรือไม่ ผมทำผิดอะไรไว้สิ่งนี้จึงเกิดกับผม ผมควรจะโทษตัวเองที่เอาเข็มทิ่มนิ้วตัวเอง หรือว่าโทษพ่อแม่ทีผลักดันจนผมได้มาเรียนหมอ หรือว่าโทษกรรมเก่าที่คนเราชอบอ้างถึงแต่ไม่มีใครตอบได้ว่ามันคืออะไร ผมนิ่งเงียบ เพื่อนผมพูดอะไรไม่ออก ไม่รู้ว่าจะปลอบได้ยังไง...........ผลกลัวตายครับ........ผมเพิ่งรู้สึกจริงจริงกับตัว ว่าผมกลัว ถึงแม้เรารู้ว่าซักวันนึงเราตองตาย แต่ก็ไม่ใช่ตอนนี้ ผมเพิ่งอายุ 26 ผมยังไม่อยากตาย ผมกลัว PCP ผมไม่อยากเป็น Crypto meningitis ผมกลัวแม้แตเป็น PPE ...ผมกลัว ความตายไม่ใช่เรื่องเล่นเล่นอย่างที่เราเคยเข้าใจซะแล้ว พวกเราอยู่กับความเจ็บป่วยมานาน สิ่งที่เราทำกันอยู่ในปัจจุบันคือรักษาโรคแต่เพียงอย่างเดียว จนลืมไปแล้วว่าจริงจริงเรารักษาคน เราดูแต่เจ้าของร่างกายโดยที่เราลืมรักษาจิตใจที่ร่วมมาด้วย ผมย้อนคิดไปถึงอดีตที่ดูแลคนไข้ มีคนไข้จำนวนมากที่ป่วยเป็นโรคที่อาจทำให้เสียชีวิต แต่เรากลับบอกพวกเขาสั้นๆว่า คุณป้าเป็นมะเร็งครับ คุณติดเชื้อ HIV ครับ มันพอแล้วหรือหรือเปล่า ผมไม่เคยเข้าใจความรู้สึกนี้มาก่อนจนกระทั่งวันที่เจอกับตัว การที่รู้ว่าเราต้องตายถึงแม้จะอีกนาน แต่มันก็ทำให้ชีวิตที่เหลืออยู่มันไม่มีความสุขสักนิด ทุกสิ่งรอบตัวที่เคยดูสวยงาม ตอนนี้มันไม่มีความหมาย ผมเดินผ่านมันไป ดูเหมือนเป็นเพียงอากาศธาตุเท่านั้น ผมตัดสินใจบอกแฟนผมเรื่องผลเลือด ผมไม่สามารถปิดบังเรื่องนี้กับเค้าได้ ผมชอบเค้ามาก มากจนไม่สามารถเอาเค้าเข้ามาอยู่กับตัวผมได้อีก ผมเป็นแฟนกับเค้ามาเกือบสามปี เดือนหน้าก็จะเป็นวันครบรอบสามปีพอดี ช่วงที่ผมไปใช้ทุนต่างจังหวัด ก็ไม่ค่อยได้เจอกัน ตอนนี้ใช้ทุนเกือบครบแล้วกลับต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น ผมบอกกับเค้าว่า ผมขอโทษ ตอนนี้ผมไม่ได้มีทุกอย่างพร้อมเหมือนเดิมอีกแล้ว เพราะสิ่งที่ขาดไปไม่มีใครมาทำให้เป็นเหมือนเดิมได้ ผมชอบ ... มากแต่เราคงไ่ม่สามารถใช้ชีวิตอยู่กันได้หรอก ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนไร้ค่า ความรู้สึกของหมอกับคนไข้ที่ติดเชื้อ มันทำให้ผมรังเกียจตัวเองอย่างบอกไม่ถูก เรื่องของ...เป็นไปตามที่ผมวางแผนไว้ เธอโทรมาคุยกับผมนานนานครั้ง ห่างขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้เราไม่ได้ติดต่อกันแล้ว ถึงแม้เราจะไม่ได้บอกเลิกกันอย่างเป็นทางการทำให้ผมเข้าใจในการในการตะดสินใ จของเขา และก็ไม่เคยโกรธเขาแม้แต่ครั้งเดียว ความรู้สึกของผมต่อ....ก็ยังเป็นเหมือนเมื่อก่อน ไม่เคยเปลี่ยนแปลง เปลี่ยนไปแล้ว เปลี่ยนไป ความสดใส ไม่กลับมา ความรัก กลับจากลา เพราะเพียงว่า เราเปลี่ยนไป จากคุณ : ธารน้ำไหลเย็น - [ 16 ก.ค. 50 17:48:26 A:222.123.174.172 X: TicketID:130361 ]

ความคิดเห็นที่ 2 วันรุ่งขึ้น ผมเริ่มรู้ตัวเองว่าผมไม่สามารถ แบกปัญหาที่ใหญ่ขนาดนี้บนบ่าตัวเองได้ ผมโทรไปหาพี่เนศ่ (เป็นพี่medที่ดูแลบุคลากรในรพ.ที่โดนเข็มตำ) พี่เนศเค้าตกใจมาก เค้าถามถ้าพอมีเวลาไปหาเค้าที่บ้านตอนเที่ยงหรือไม่ พี่เนศอยากคุยกับผมเป็นการส่วนตัว ในวินาทีนั้นผมตื่นเต้นมาก ผมอยากให้พี่เค้าบอกว่าผมเข้าใจผิด บอกว่าผลการตรวจผิดพลาด หรือบอกว่าใช้น้ำยาผิด หรืออะไรก็ได้ ผมไม้รู้ว่าผมจะยืนบนขาคู่เดิมได้อีกนานแค่ไหน ผมไม่เคยรู้สึกเหนื่อยขนาดนี้มาก่อนในชีวิต ผมเหนื่อยจริงจริง เมื่อถึงเวลาเที่ยง ผมก็รีบไปพบพีเนศ ตามที่นัด บ้านพักของพี่เค้าอยู่ในรพ. มีหมาพุดเดิ้ลคอยให้การต้อนรับผมเป็นอย่างดี พี่ชวนผมให้นั่งรอที่โซฟา ผมรู้สึกเหมือนผ่อนคลาย พี่เค้าจึงขอให้ผมเล่าอย่างละเอียดอีกครั้งหนึ่ง ผมค่อยๆเล่า ค่อยๆเรียบเรียงเรื่องทุกอย่่างให้พี่เค้าฟัง พี่เนศมีทีท่าตั้งใจมาก แต่ไม่ได้ทำหน้าตกใจหรือตื่นเต้นมากเกินไปนัก หลังจากผมเล่่าจบ ผมรู้สึกว่าการมาครั้งนี้ของผมไม่เสียเที่ยวเลยจริงจริง พี่เค้าเป็นทั้งหมอและเป็นทั้งพี่ที่มีแต่ความห่วงใย และความปรารถนาดีมากมาย ผมรู้สึกได้ ผมรู้สึกได้ว่ามันมีรัศมีออกมาจากตัวเค้าจริงจริง ในชีวิตนี้ผมเคยได้สัมผัสแบบน้้มาจากพ่อแม่เท่านั้น และยังไม่เคยคิดว่าจะมีคนที่เป็นห่วงเราถึงเพียงนี้ เรื่องของผลตรวจนั้นพี่เค้าอยากให้ทำ lab confirm ก่อน เพราะว่าELISA เพียงอย่างเดียวไม่เพียงพอในการวินิจฉัยได้ ส่วนเรื่องเพื่อนและคนรู้จักอย่าเพิ่งบอก และอย่าเพิ่งบอกพ่อแม่เพราะว่าผลยังไม่แน่ชัดเดี๋ยวท่านจะตกใจ ผมทำตามที่พี่เค้าบอกทุกอย่าง ผมรูสึกดีขึ้นเมื่อรู้ว่ามีคนที่มีสติมายืนอยู่ข้างๆผม ผมเดินไปเจาะเลือดเป็นครั้งที่สาม แต่คราวนี้ต่างจากครั้งอื่น เพราะผมรู้ว่าผมกำลังทำอะไรอยู่ และทำเพื่ออะไร ผมoffเวรของทั้งอาทิตย์ตามที่พี่เนศสั่ง เดินกลับไปที่ห้องพัก นอน และทำใจให้สบายเพื่อรอผลตรวจซึ่งพี่่เค้าจะโทรมาบอกเองว่าผลเป็นอย่างไร ผมยังคงนอนอยู่ที่เตียง นอนนิ่งอยู่นาน แต่ในใจผมไม่มีหยุดคิดซักวินาทีเดียว ประมาณบ่ายสาม ผมลุกขึ้นมานั่ง หยิบโทรศัพท์โทรไปหาเพื่อนของผมว่าผมควรทำยังไงดี ผมอยากโทรไปหาพี่เนศว่าผลเป็นอย่างไร แต่ไมากล้าเพราะกลัวว่าพี่เค้าจะยุ่งอยู่ เพื่อนผมบอกว่าให้รอไปก่อน พี่เค้าบอกแล้วว่าจะโทรบอกเอง ก็ต้องเป็นอย่างนั้น ใจเย็นรออีกหน่อย ผมนั่งรอ นอนรออยู่นาน จะโทรปรึกษาใครก็ไม่ได้ ผมรู้สึกตัวคนเดียว ผมมองออกไปนอกห้อง ผู้คนที่เรารู้จักมากมายเดินผ่าน....ไม่มีใครคุยได้เลยจริงจริงหรือนี่...ไม่มีเ ลยจริงจริง เมื่อถึงเวลาเย็น พระอาทิตย์เริ่มหรี่แสงลง ผมรู้สึกเหมือนว่าความหวังผมกำลังจางหายไป ผมเหนื่อย ผมถอนหายใจ เอาวะ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด พี่เนศโทรมาพอดี พี่บอกว่ารอที่ห้องประชุม พี่อยากคุยด้วย ผมเดินลงจากห้องอย่างช้าช้า กลัวกับสิ่งที่กำลังจะเผชิญ ผมไม่แ่นใจว่าผมจะรับไหวรึเปล่าถ้าพี่เค้าบอกผมว่าผมติดเชื้อ คงไม่มั้ง ชีวิตคนเราต้องมีหวัง ผมเดินไป กลัวๆกล้าๆ แต่ใจมันบอกให้เดินไปเพราะมันอยากรู้ ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องประชุม พี่เนศอยู่กับพี่ปกซึ่งเป็นพี่psychiที่รพ. เค้าถามผมถึงสภาพทั่วไปของผมวันนี้ ผมไม่อยากตอบแล้วละ ผมอยากรู้เรื่องผลเลือดมากกว่า "ผลมันเป็นpositiveนะ" พี่เนศบอก หลังจากนั้นพี่เค้าพูดอะไรต่อก็ไม่รู้ ผมหูอื้อไปหมดแล้ว ผมเพียงแต่พยักหน้าเมื่อพี่เค้าพูดจบประโยค คำตัดสินมันมาแล้วล่ะ ผมบอกกับตัวเอง พี่เค้าบอกว่าเค้ารู้ผลตั้งแต่บ่ายแล้ว แต่ไม่ได้บอกเพราะว่าพี่ไม่สามารถปลีกเวลามาบอกได้ ซึ่งจริงจริงเพื่อนผมก็รู้้ตั้งแต่บ่ายแล้ว แต่พี่เนศสั่งห้ามบอก้เพราะกลัวบอกไม่ถูกวิธี เรื่องของผมเอง ผมต้องรู้เป็นคนสุดท้ายเหรอ ผมถ่ามตัวเอง ผมเสียใจที่เพื่อนสนิทของผมหลอกผมว่าไม่รู้เรื่อง โลกนี้ให้อะไรกับผมบ้างที่ทำงานหนักและได้เงินเดือนมา 10000 บาท ผมเข้าใจตัวเองว่าผมฉลาดที่เอ็นทรานส์ติดหมอ แต่จริงจริงผมว่าผมโง่มากกว่าที่คิดเรียนหมอ ชีวิตหมอไม่ได้สวยหรูเหมือนที่วาดไว่ซะแล้ว พวกคนภายนอกที่อยากให้ลูกมาเรียนหมอจะรู้มั้ยว่ามีผมคนนี้ที่อาจจะตายเพราะม าเป็นหมอ ค่ายอยากเป้นหมอของโรงเรียนแพทย์เคยพูดหรือไม่ว่าคุณมาเรียนหมอก็เหมือนไปเท ี่ยวผู้หญิง เพราะไม่ว่าคุณจะใส่ถุงมือหรือถุงยางก็ยังติดเอดส์ได้ ผมโกรธตัว้เอง ผมโกรธเพื่อน ผมโกรธทุกคน โกรธสถาบัน ผมพาลแล้วล่ะ ผมเพิ่งรู้สีกว่าผมพาลแล้วล่ะ ผมนั่งลงเก้าอี้ในห้องนอนของผม แต่ครั้งนี้ผมร้องไห้ ผมจำไม่ได้เลยว่าผมร้องไห้ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร ผมเป็นคนใจแข็งมาก เพื่อนผมมักชอบว่าผมว่าเป็นคนไม่มีหัวใจ เพราะไม่ว่าจะเกิดเรื่องร้ายแรงอะไรผมก็ยังนั่งเฉย เหมือนกับไม่มีปัญหาอะไร แต่วันนี้ผมรับไม่ไหวแล้วล่ะ ผมร้องไห้โฮอย่างสุดตัว ร้องอย่างสุดเสียงโดยไม่อายใคร ผมมองไปในกระจก ผมเพิ่งเคยเห็นน้ำตาตัวเองครั้งนี้เป็นครั้งแรกตั้แต่จำความได้ ผมไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตผมจะมีวันนี้ อยากจะร้องให้สุดเสียง หวังแค่เพียงเปลี่ยนเป็นฝัน แต่ก็รู้ว่าไม่มีวัน เพราะว่าฝันไม่เคยทำให้เจ็บลงไปลีกสุดในหัวใจ จากคุณ : ธารน้ำไหลเย็น - [ 16 ก.ค. 50 17:50:47 A:222.123.174.172 X: TicketID:130361 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เวลาผ่านไปเป็นอาทิตย์ แต่ผมก็ยังทำใจไม่ได้ ตอนนี้เพื่อนผมประมาณ 6 คนที่ใช้ทุนที่เดียวกันรู้หมดแล้วล่ะครับว่าเกิดอะไรขึ้นกับผมบ้าง ถึงผมไม่ได้บอกด้วยปาก แต่จากสีหน้าผมทุกคนคงรู้ว่าเกิดสิ่งร้ายแรงกับผมเป็นแน่ ผมขอให้เพื่อสนิทผมเล่าให้กับเพื่อนบางคนที่อยู่ด้วยกัน เพื่อนๆผมทุกคนดีกับผมมาก ให้กำลังใจผมอย่างดี มันทำให้เรารู้สึกว่าอย่างน้อยๆก็ยังมีเพื่อนเป็นห่วงเราอยู่ ผมขับรถออกไปจากรพ.ที่ผมอยู่ประมาณ 20 กิโลเมตร เพื่อไปยังห้องแล็ปแห่งหนึงที่ต่างอำเภอตามคำแนะนำของพี่เนศ มันลักษณะเหมือนคลีนิดที่อยู่ในซอยลึกพอควร ผมเข้าไปก้บเพื่อ พบผู้ชายคนหนึ่งอายุประมาณ 40 ซึ่งพบคาดว่าคงเป็นเจ้าของ ผมบอกเค้าว่ามาเจาะ CD4 และ viral load พี่เค้าทำสีหน้าตกใจไปชั่วครู่ แต่ก็พูดคุยกับผมอย่างดี สิ่งนี้ยังคงเป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมรู้สึกว่า ไม่ว่าจะเป็นนักเทคนิคการแพทย์ หรือ แพทย์ จริงจริงแล้วคุณค่าของอาชีพอย่างพวกเรา มันอยู่ที่จรรยาบรรณ มากกว่าระดับความรู้ มากกว่าภาพลักษณ์ภายนอก และมากกว่าเงินทองที่เราประเมินจากสิ่งที่เราสัมผัสได้เสียอีก ผลเลือดผมออกมาแล้ว CD4 455, 20% และ viral load 610, log 2.79 ถึงตอนนี้ผมหมดสิทธิ์ deny แล้วครับ ผมมีเพื่อนใหม่มาอยู่กับผมตั้ง610 ตัวต่อเลือด 1cc ชีวิตตอนนี้ผมต้องเปลี่ยนไปอย่างถาวรแล้ว ผมต้องระวังเลือดของตัวเองไม่ให้ไปโดนอื่น เรื่องแฟนคงหมดโอกาส คงไมมีใครคิดจะมีแฟนเป็นคนติดเชื้อหรอกใช่มั้ยครับ ถึงวันนี้ผมมองย้อนไปในวันที่เกิดเหตุ 6 เดือนก่อน้ผลเลือดจะผิดปกติ วันนั้นผมง่วงมาก ผมหลับไปและโดนตามมาทำ appendix ตอนเที่ยงคืน ซึ่งยังไงก็คงต้องทำเพราะเป็นหน้าที่ แต่สุดท้ายผมก็ทำเข็มทิ่มตัวเอง.....ตกลงใครผิด...ผมทบทวนเรื่องนี้อยู่หลายครั้ ง ผมผิดหรืือเปล่าที่ประมาทเลินเล่อ แต่ผมทำงานมาทั้งวัน เหนื่อยก็เหนื่อย และต้องอยู่เวรต่ออีก ถ้าชีวิตผมเป็นแบบนี้ยังไงก็ต้องมีซักวันที่ต้องโดนเข็มทิ่มแน่แน่ หรือว่าผมควรจะโกรธคนไข้ ถ้าเขาไม่ติดเชิ้อ เรื่องเลวร้ายเช่นนี้ยังไงก็คงไม่เกิดขึ้น ตอนนี้ผมคงไม่รู้สึกแย่ขนาดนี้ ถึงตอนนี้ผมไม่ได้โกรธใครเลย เพราะผมถามตัวเองว่าถ้าผมย้อนกลับไปวันนั้น ผมจะยังผ่า appendix ในคนไข้ติดเชื้ออีกหรือไม่ คำตอบก็คือผ่า เพราะถ้าไม่รักษาเค้า แล้วใครจะไปรักษาเค้า เราเกิดมาเป็นที่พึ่งของคนหมู่มาก ถึงแม้เราจะได้เงินตอบแทน(ในบางครั้ง) แต่สิ่งที่เราทำลงไปแลกมาได้ด้วยชีวิตของคนไข้ ผมมองว่ามันน่าจะคุ้มนะ ถึงแม้ว่ามันจะแลกมาด้วยอนาคตของผมเอง ผมเคยได้ยินเรื่องค่าตอบแทนถ้าเกิดบุคลากรทางการแพทย์ติดเชื้อที่เกิดจากการ ทำงาน ประมาณ 1-2 ล้านบาท ซึ่งในกรณีของผม มีผลเลือดของรพ.ที่ปกติแล้วเปลี่ยนมาเป็นติดเชื้อ อย่างน้อยน้อยผมก็ได้มาเป็นค่ายาในอนาคตเพราะคงมีวันนึงที่ CD4ต่ำกว่า 200 ผมถามเรื่องนี้กับพี่เนศ พี่เค้าบอกว่าเค้าก็ไม่รู้ เพราะว่าไม่เคยเจอเรื่องนี้มาก่อน ผมกับพี่เนศจึงขึ้นไปปรึกษากับผู้อำนวยการ ท่านแสดงความเห็นอกเห็นใจผมเป็นอย่างมาก และก็ยินดีจะช่วยดำเนินการให้ แตมันอาจไม่ง่ายอย่างที่ผมคิด ท่านแนะนำว่าให้ลองคิดดีดี เพราะการจ่ายเงินของระบบราชการล่าช้าและซ้ำซ้อนมาก ชื่อของผมจะต้องโดนเสนอไปถึงกระทรวง เงินเป็นล้านราชการคงไม่ยอมให้คุณง่ายๆหรอก และน่าจะมีการสอบด้วย ถึงตอนนั้นจะมีคนจำนวนมหาศาลรับรู้ว่าผมติดเชื้อ ผมทำใจได้หรือ้เปล่า ถ้าเพื่อนผมรู้ว่าผมติดเชื้อ จะมีกี่คนที่คิดว่าผมติดเชื้อจากการทำงาน ถ้าอาจารย์รู้ ผมจะได้มีโอกาสเรียนต่อหรือไม่ แต่ที่แน่แน่ถ้าคนไข้รู้ ไม่มีทางที่พวกเค้าจะมาตรวจกับเราเป็นแน่ คำตอบก็คือ ไม่ ผมทำใจไม่ได้ ผมลองกลับมาคิดดู เงินล้านน่ะผมใช้เวลาเท่าไรในการหามาด้วยตัวเอง ถ้าวันนี้ผมลาออก ไปทำงานรพ.เอกชน แค่อยู่คลินิกประกันสังคม ภายในปีเดียวผมก็หาได้แล้ว มันจะคุ้มหรือที่ผมขายข้อมูลตัวเองซึ่งเงินที่ได้มาเป็นเงินที่ผมหาได้ใน 1 ปีเทียบกับชิวิตที่เหลืออยู่อีกหลายสิบปี คิดยังไงก็ไม่คุ้ม ผมรู้สึกชีวิตผมมันน่าตลก คนเค้าว่าคนที่มาเรียนหมอเป็นคนที่เรียนเก่งอันดับต้นต้นของประเทศ แต่สุดท้าย หมอกลับเป็นอาชีพขาดคุณภาพชีวิตอย่างมาก ทำงานก็หนัก ชีวิตของพวกเราเมื่ออยู่ในสายงานรัฐบาลก็มีแค่พอกิน ไม่ได้อยู่สบายเหมือนกับคนอื่นเค้า พอเกิดเรื่องเราก็ไม่มีโอกาสได้อะไรเลย...งั้นเหรอ หากรักสบายซักนิด นึกคิดทำขี้เกียจ ถึงตอนนี้คงไม่เครียด ที่กระเดียดมาเป็นหมอ เวลาย้อนกลับไม่ได้ สิี่งที่เปลี่ยนไม่รั้งรอ หากยังนั่งเพียงวอนขอ ก็ไม่รูต้องรออีกเท่าใด ชีวิตในวันนี้ โทษใครดีที่เปลี่ยนไป เพราะเราหรือเพราะใคร หรือเพราะไซร้ที่เกิดมา ทุกคนมีความทุกข์ แต่ถ้าลุกมารักษา อย่ายอมแพ้กับชะตา เพราะว่าข้าคือคนจริง จากคุณ : ธารน้ำไหลเย็น - [ 16 ก.ค. 50 17:52:55 A:222.123.174.172 X: TicketID:130361 ]

ความคิดเห็นที่ 4 3 อาทิตย์ผ่านไป สภาพจิตใจของผมดีขึ้นตามลำดับ ถึงแม้ว่ายังไม่เหมือนเดิมนัก แต่ว่าอย่างน้อยผมก็รูว่าผมยังมีคนเป็นห่วงและให้กำลังใจอยู่อีกมาก ที่สำคัญวันนี้เป็นวันศุกร์ วันหยุดเสาร์อาทิตย์ก็ไม่มีเวร ผมจะได้กลับบ้านซักที เผื่อว่าอะไรจะดีขึ้น ผมไม่ได้กลับบ้านมาซัก 2 เดือนแล้ว พ่อแม่ผมดีใจที่วันนี้ผมจะกลับและอยู่กับที่บ้านในวันหยุด แต่การกลับบ้านครั้งนี้ของผมไม่เหมือนทุกครั้ง ผมวางแผนที่จะบอกข่าวร้ายที่สุดให้กับคนที่ผมรักที่สุดซึ่งก็คือพ่อแม่ของผม ตลอดทางระหว่างผมขับรถกลับกรุงเทพ ผมคิดหาวิธีที่ดีที่สุดที่จะบอกโดยที่เจ็บน้อยที่สุด แต่ก็คิดไม่ออก เพราะว่าเรื่องของผมมันไม่ใช่เรื่องที่จะยอมรับกันได้ง่ายๆ ผมไมอยากให้พ่อแม่เป็นเหมือนกับที่ผมที่รู้ข่าวในช่วงแรก คืนวันเสาร์ ผม พ่อแม่ และน้องน้อง นัดกันไปกินข้าวเย็นด้วยกัน ถึงแม้ว่าเราจะไม่ค่อยได้เจอกันบ่อยนัก แต่ครอบครัวของผมก็ยังเป็นครอบครัวที่อบอุ่น มีความสมัครสมานสามัคคีกันดี ผมทำตัวเหมือนทุกอย่างเป็นปกติ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราคุยกันหยอกล้ออย่างเคย ทุกคนต่างเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงเดือนที่ไม่ค่อยได้เจอกัน แม่ถามผมว่า ทำงานเหนื่อยมั้ย คนไข้เยอะหรือเปล่า อย่ามัวแต่หาเงินนะ กลับมาบ้านบ้างก็ได้ ผมยิ้มกลับให้แม่ แต่หัวเราะไม่ออก คำถามของแม่มันช่างเจ็บปวดเหมือนกับจะบังคับให้ผมบอกข่าวร้ายตรงนัน ภายในตาทั้งสองมีน้ำตาเอ่อรอล้นออกมา ผมตอบแม่ว่า ผมสัญญา เพราะต่อไปนี้ผมคงไม่ทำงานหนักอีกแล้ว แม่ฟังผมแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร เมื่อกลับถึงบ้าน คืนวันอันแสนสุขได้ผ่านไป ความจริงที่กำลังจะปรากฎต่อหน้าพ่อแม่ผมไม่แน่ใจว่าท่านจะรับไหวหรือไม่ ผมสัญญากับพี่เนศแล้วว่าผมจะบอกเมื่อผมพร้อม เพราะว่าพ่อแม่ก็คงมีอาการเหมือนกับผมในช่วงแรกที่ทราบข่าว ผมจำเป็นต้องมีสติและเป็นผู้คุมสถานการณ์ให้ได้ ผมพร้อมแล้ว ผมบอกตัวเองว่าผมพร้อมแล้ว วันนี้เราจะเผชิญหน้ากับความจริง ผมเดินเข้าไปในห้องนอนของพ่อแม่ กดล็อกประตู นั่งบนเก้าอี้ในห้อง ทำหน้าตาจริงจังเล่าเรื่องในอดีตที่เกิดขึ้นอย่างเป็นขั้นตอน พ่อแม่ผมเริ่มสีหน้าไม่ดีเพราะรู้ว่าน่าจะมีเรื่องร้ายเกิดขึ้น "ผมติดเชื้อ HIV" ผมบอกพ่อแม่เป็นประโยคสุดท้ายว่าผมติดเชื้อ HIV ในตอนนั้นแม่ผมล้มลงไปคุกเข่ากับพื้น ร้องไห้และสับสนมากในเรื่องราวที่เกิดขึ้น พ่อผมยืนนิ่ง ตกใจไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ผมก้มลงไปประคองแม่ของผมขึ้นมาจากพื้น แต่แม่กุมมือผมแน่นทั้งสองข้าง โอบกอดรัดตัวผมแนบสนิท เหมือนกลัวว่าใครจะพรากของที่รักที่สุดไป "แม่ขอโทษลูก แม่ขอโทษ แม่ไม่ได้ตั้งใจที่บังคับขู่เข็ญให้เรียนหนังสือ แม่เพียงหวังจะให้ลูกได้ดีเมื่อโตขึ้น แม่ไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องนี้เกิดกับลูก แม่ขอโทษ" แม่ผมพูดแล้วร้องไห้ไม่หยุด ผมไม่เคยเห็นแม่ร้องไห้มากขนาดนี้มาก่อน แม่คิดว่าผมกำลังจะตาย แม่ผมคิดอย่างนั้น ผมค่อยๆอธิบายเรื่องราวของโรคนี้ทั้งหมดให้แม่ฟัง แม่สนใจมาก ถามทุกประเด็นที่ท่านสงสัย แม่ถามผมว่าลูกจะลาออกไหม กิจการที่บ้านมันมากพอที่ผมจะไม่ต้องเหนื่อยอีกเลยตลอดชีวิต ผมไม่รู้หรอก ผมคิดไม่ออก ผมไม่กล้าตัดสินใจ สุดท้ายผมก็ได้ทำบาปครั้งใหญ่่คือสร้างความทุกข์อย่างใหญ่หลวงให้กับพ่อแม่ คืนนั้นแม่ผมนอนร้องไห้ทั้งคืน ผมเสียใจกับเรื่องร้ายๆที่ผ่านมาในชีวิตผมและครอบครัว แต่ผมก็ดีใจเพราะอย่างน้อยตอนนี้ผมก็มีเพื่อนมาเดินอยู่ข้างๆผมอีกสองคนแล้ว คืนวันอาทิตย์ ผมเก็บของเตรียมกลับไปต่างจังหวัดเหมือนเคย แม่เดินเข้ามาพูดคุยกับผมตลอด ผมจำได้ดีว่าคำพูดทุกคำของแม่ที่พูดกับผมตอนนั้นมันกลั่นออกมาจากความห่วงใย ที่สุดที่คนคนหนึ่งจะให้กับคนคนหนึ่งได้ แม่เป็นห่วงผมในทุกเรื่อง แม่ถามทุกคำถามที่แม่นึกออก ผมหัวเราะให้แม่ ผมหัวเราะครั้งแรกของผมให้กับแม่ ผมรู้สึกเหมือนผมกลับมาเป็นเด็กอีกครั้ง ผมกลับไปทำงานตามปกติ ตอนนี้ผมดีขึ้นมาก ผมบอกทุกคนที่ควรจะรู้จนครบแล้ว รู้สึกเหมือนหน้าที่ผมลุล่วงไปด้วยดี วันนี้ผมมีกำลังใจมากขึ้นกว่าทุกวัน ตอนนี้ก็เหลือเพียงเรื่องของผมที่พร้อมจะเดินต่อไปหรือไม่เท่านั้น แต่เรื่องของผมนี่แหละที่เป็นปัญหา ผมได้รับการตอบรับเพื่อเป็น resident ศัลยกรรมของโรงเรียนแพทย์แห่งหนึ่ง พี่ที่แผนกธุรการโทรมาทวงเอกสารที่ผมยังส่งไม่ครบ เพราะว่าถ้าเกินกำหนดนั่นแปลว่าผมสละสิทธิ์ เรื่องนี้มันเป็นปัญหาใหม่ให้ผมจริงๆ คำถามคือศัลยแพทย์ที่ติดเชื้อทำผ่าตัดได้หรือเปล่า ผมสับสน ไม่กล้าตัดสินใจ ผมนอนคิดอยู่ทั้งคืน ผมอยากเรียนศัลย์ แต่ไม่รู้ว่ามัน fair กับคนไข้หรือเปล่าHuh วันรุ่งข้นผมเดินไปหาพี่เนศและพี่ปก ผมถามคำถามนี้กับพี่ๆ โดยหวังว่าผู้ใหญ่น่าจะมองในกรอบที่กว้างกว่าเด็ก พี่เค้าตอบว่ามองเผินๆอาจจะใช่ แต่พี่ว่าไม่ เพราะเวลาเราผ่าตัดเข็มเราจะเลอะเลือดคนไข้ตลอด เวลาพลาดโดนเข็มตำ เลือดของคนไข้ก็จะมาเปื้อนเราทำให้เราติดเชื้อ แต่ในทางกลับกันถ้าเข็มเปื้อนเลือดเราเมื่อไร เราคงเปลี่ยนเข็มนั้นเพราะมัน contaminated ไปแล้ว เราคงไม่เอาเข็มที่เปื้อนเลือดเราไปเย็บต่อ ส่วนในกรณีที่ว่ากลัวเลือดหยดลง field คงไม่น่าเป็นไปได้ เพราะเราคงไม่ได้ใช้กรรไกรหรือมีดมาตัดนิ้วเรา เลือดถึงมากพอที่จะตกลงไปได้ ผมคิดดูมันก็จริง แต่คนไข้จะยอมรับเหรอ ไม่มั้ง ผมว่าไม่ ใครจะยอมให้หมอที่ติดเชื้อมาผ่าตัด อนาคตของผมมันผันแปรไปเป็นเพราะผมอยากเป็นหมอผ่าตัด ผมก็ไม่รู้ว่าผมเป็นอะไร ทั้งที่รู้ว่าวันนี้ชีวิตผมเปลี่ยนไปในทางตรงข้ามเพราะว่าเข็ม 1 เข็มกับเลือด 0.01 ccนั้น แต่ผมก็ยังดื้อด้านกลับไปหาสิ่งนั้น ผมถามตัวเองว่าผมทำไปเพื่ออะไร คุ้มจริงจริงเหรอที่จะกลับไปเรียนหนัก ทำงานหนัก ศัลยกรรมมันเหนื่อยนะ มันจะทำให้ขีวิตมันแย่ลงหรือเปล่า ตอนนี้เราไม่ใช่คนธรรมดาแล้ว เราจะมาคิดแบบเดิมไม่ได้ แต่ไม่ใช่ ใจผมตอบว่าไม่ใช่ ตัวผมเปลี่ยนไป แต่ใจยังรักเหมือนเดิม ผมยังอยากเป็นหมอศัลยกรรม ผมว่าตัวผมมีคุณค่า ผมคิดว่าชีวิตในอนาคตของผมจะไม่อยู่อย่างคนขลาด อยู่อย่างเจียมตัวว่าเป็นคนป่วยแล้วไม่คิดทำอะไร ผมเกิดมาพร้อมกับศักยภาพที่มาพร้อมกับผม ผลเลือดที่เปลี่ยนไปไม่ได้ทำให้ชีวิตผมจบลง ผมไม่ยอมแพ้เข็ม 1 เข็มกับเลือด 0.01 cc ในคืนนั้นแน่ ชีวิตที่เกิดมาตั้ง 20 กว่าปียังไงก็จะไม่เปลี่ยนแปลงเพราะเหตุการณ์ในช่วงวินาทีเดียว ไม่มีทาง ลุกขึ้น ยืนหยัด กัดฟันสู้ กลับมองดู ความฝัน ครั้งหลัง วันนี้ วันใหม่ ผมมีพลัง ไม่มีใคร มารั้ง ผมต่อไป ไปข้างหน้า เจ็บขา ได้บางคร้ง เหนื่อยก็นั่ง พักใจก่อน ให้สดใส พรุ่งนี้มา เราสู้ใหม่ ไม่อ่อนใจ ไม่ยอมให้ สิ่งไหน มาทำลาย ยิ้มหัวเราะ ต่ออุปสรรค ที่เกิดขึ้น เพราะว่า-ึง จะไม่เกิด เป็นซ้ำสอง ความสำเร็จ ในวันหน้า จะมากอง เหล่าเพื่อนพ้อง ร่วมสรรเสริญ ในโชคชัย จากคุณ : ธารน้ำไหลเย็น - [ 16 ก.ค. 50 17:55:47 A:222.123.174.172 X: TicketID:130361 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สิ่งที่ผมได้มาจากประสบการณ์อันยิ่งใหญ่ของผมคือ "มันสมอง" มันสมองที่ไม่ได้หมายถึง IQ หรือความรู้พิเศษอะไร แต่เป็นมันสมองที่ช่วยให้ผมลองมองสิ่งของเดิมรอบตัวผมด้วยความรู้สึกใหม่ ว่าการตีค่าว่าของหนึ่งชิ้น หรือคนหนึ่งคน ขึ้นกับอะไรกับ ในวันแรกที่ผมรู้ว่าผมติดเชื้อ ผมรู้สึกว่าตัวเอง ไม่มีค่า เป็นของมีตำหนิ ซึ่งคงเป็นตราบาปที่ติดตัวผมไปจนตาย แต่ในวันนี้ผมไม่ได้มองแบบนั้น ค่าของคนไม่ได้เป็น่ทีสิ่งที่คุณเห็นด้วยตา แต่เป็นสิ่งที่คุณเห็นได้ด้วยใจ มีครั้งหนึ่งที่ผมดูแลคนไข้ที่เข้ามารักษา cholangiocarcinoma หน้าที่ของผมคือ consult intervention เพื่อ cholangiogram with PTBD บอกsurgery เพื่อผ่าตัด บอก medicine เพื่อช่วย preop หน้าที่ของผมคือบอกคนอื่นให้ช่วยรักษาคนไข้ของผม ผมทำไปตามหน้าที่ ก็เราไม่ใช่ specialistนี่ เราก็ต้องทำแบบนี้แหละ แต่ในวันที่คนไข้กลับ คุณลุงแกให้เงาะผม 3 ลูก มังคุด 2 ลูก ใส่ถุงพลาสติกสีแดงมาให้ผม คำถามของผมคือนี่อะไร เทียบกับ 300 บาทที่เป็นค่า DF ของโรงพยาบาลเอกชนไม่ได้หรอก แต่ผมได้คำตอบเมื่อผมเงยหน้ามองแก เห็นหน้าคุณลุงที่มแต่คำขอบคุณสุดพรรณา แกบอกผมเพียงขอบใจ ทำให้ผมได้คำตอบว่า นี่มันเรียกว่า "ใจ" ใจที่ไม่ได้ซือ้ให้กันได้ แต่คุณให้คนอื่นได้ไม่มีวันหมด ไม่มีวันจาง แม้ว่าชีวิตคุณจะเป็นยังไง ผมกลับมาที่กรุงเทพ ชีวิตวันหยุดก่อนการเรียนต่อทำให้จิตใจผมสบายขึ้นมาก ผมเลิกคิดเรื่องการลาออก ผมไม่คิดว่าร่างกายของผมจะเป็นอุปสรรคต่อการเรียน ผมใช้ "ใจ" ของผมเป็นตัวตัดสิน มีเพื่อนผมหลายคนบอกให้ผมไปเรียนสาขาวิชาอื่นที่ไม่หนักมาก จะได้พักผ่อนมากๆเนื่องจากกลัวผมจะทำงานไม่ไหว แต่ผมบอกพวกเขาไปแล้วว่าผมไม่ได้ป่วย จริงอยู่ที่ผมติดเชื้อ แตว่าผมไม่ได้ป่วย ผมไม่ได้ poor insight หรือยังอยู่ในช่วง deny แต่อย่างใด แต่ผมลองเปรียบเทียบความรู้สึกว่าการที่ผมได้เรียนสิ่งที่ผมอยากเรียน ทำงานในสิ่งที่ผมอยากทำ เทียบกับการที่ผมทำงานอย่างเจียมเนื่อเจียมตัวว่าตัวเองป่วย ตอนบ่ายก็กลับบ้านไปนอนพักผ่อนแล้วก็นอน ผมทำใจไม่ได้ที่จะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่บนกองทุกข์และความเศร้า ที่ผมสร้างขึ้นมาด้วยตัวของผมเอง ผมอยากออกไปทำงาน ไม่อยากอยู่อย่างคนป่วย ถ้าเรามองเปลี่ยนมุมคิดใหม่ว่าการควบคุม CD4 คือการควบคุม DTXล่ะ มันทำใ้ห้ชีวิตเราดีขึ้นบ้างไหม จะเทียบว่า HIV กับ DM เหมือนกันรึเปล่า ผมว่ามันก็ใกล้เคียง CD4นั้นมีขึ้นมีลงตลอด เหมือนกับระดับน้ำตาลของคนไข้เบาหวาน อยู่ดีดีมันก็ขึ้น เจาะอีกทีก็ไม่เหมือนเดิม แต่ถ้าคุณเป็นคนไข้ที่กินยาเบาหวานอย่างสม่ำเสมอ หรือฉีดยาเป็นประจำ เจาะระดับน้ำตาล (หรือCD4, viral load) อย่างเป็นประจำ โรคแทรกซ้อนต่างๆก็ไม่เกิดขึ้นเช่นเดียวกัน ในปัจจุบันมียาต้านออกมาตัวใหม่ใหม่อยู่ตลอด ข้อมูลในปัจจุบันของยาตัวใหม่อาจยังไม่มีผลการทดลองในระยะยาวมากนัก เพราะว่ายามันเพิ่งมีผลิต แล้วคุณจะไปเอาระยะเวลาที่ไหนมาบอกว่าคุณจะตายแล้ว นั่นสิ ผมคิดถูกแฮะ ผมมีความหวังอยู่ สมัยก่อนวัณโรคเป็นแล้วตาย แต่ตอนนี้กิยาแค่ 6 เดือน แล้วโรคของผมถ้าในวันหน้ามียารักษา อาจจะต้องกินยาเป็นปี หรือว่าหลายปี ผมก็จะรอวันนั้น วันที่ผมประสบความสำเร็จในอาชีพ และประสบความสำเร็จในการรักษาโรคของตัวเอง ตอนนี้โรคของผมได้รับการดูแลจากอาจารย์ที่มีชื่อเสียงมากคนหนึ่งในประเทศไทย ผมอุ่นใจมาก ผมเจาะ CD4, viral load ทุก 2-3 เดือน ผลเลือดผมใกล้เคียงเดิมมาตลอด 1 ปีที่ผ่านมา โดยที่ผมยังไม่ได้เริ่ม้กินยา และตอนนี้ผมก็เป็น resident 1 general surgery อย่างเต็มตัวแล้ว ชีวิตผมไม่ได้สุขสบายมากนัก เนื่องจากเรียนหนัก ไม่ค่อยได้นอน และก็ไม่ค่อยได้กินข้าว คำตอบของผมอยู่ที่ใจคำเดียวเท่านั้น ใจเท่านั้นที่ทำให้คุณไปถึงทุกที่ ใจที่ไม่ยอมแพ้ ใจที่ไม่ลดละ ใจที่พร้อมเสียสละ ใจที่อยากเอาชนะสิ่งทั้งปวง ใจนี่แหละที่ยังรักษาระดับCD4เอาไว้ได้ ผมเชื่ออย่างนั้น ผมเชื่อ ผมพร้อมจะกลับมาเป็นหมอแล้ว จากคุณ : ธารน้ำไหลเย็น - [ 16 ก.ค. 50 17:56:13 A:222.123.174.172 X: TicketID:130361 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ****** หมายเหตุคนCopy เรื่องที่ว่านี้ ที่จริงเป็นเรื่องที่หมอคนนึง ตั้งใจจะบอกกล่าวเรื่องราวให้กับเพื่อนแพทย์ด้วยกัน ดังนั้นคำจำนวนมาก คนทั่วไปย่อมอ่านแล้วไม่เข้าใจดีนัก แต่เพียงแค่เนื้อหาและความรู้สึก ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เข้าใจถึงความจริงที่เป็นไป ****** จากคุณ : ธารน้ำไหลเย็น - [ 16 ก.ค. 50 17:58:50 A:222.123.174.172 X: TicketID:130361 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านแล้ว  ทำให้ละเอียดกับความรู้สึกเรื่อง บอกโรคกับคนไข้  แต่ หลังจากวินาทีที่บอกไปแล้ว กลับเป็นสิ่งที่ มีผลต่อชีวิตมหาศาล เป็นกำลังใจให้ก้าวต่อไป เพิ่มเติมว่า  กำลังใจ และใจของคนเราเป็นสิ่งที่สำคัญมากจริง แก้ไขเมื่อ 16 ก.ค. 50 18:24:42 จากคุณ : จ็อบ - [ 16 ก.ค. 50 17:59:48 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เราร้องไห้เลยอะ ตอนที่เขาบอกกับแม่ของเขา นึกสภาพ ถ้าลูกเราติดเชื้อมาแล้วมาบอก เราจะทำไงดีเนี่ย เป็นเรื่องที่ดีจริงๆ ค่ะ  การเดินทางของชีวิตมักจะมีอุปสรรค์เสมอๆ จากคุณ : ^^^GiAnT^^^ - [ 16 ก.ค. 50 18:48:38 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอเป็นกำลังใจให้คุณหมอนะครับ จากคุณ : มนุษย์สัญจร - [ 16 ก.ค. 50 18:54:32 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ฝากกำลังใจไปสู่คุณหมอด้วยครับ จากคุณ : Dr. Doggy - [ 16 ก.ค. 50 18:55:16 ]

ความคิดเห็นที่ 11 คุณหมอคนนี้เข้มแข็งมากเลยครับ อ่านแล้วน้ำตาซึมเลย แต่ไม่กล้าไหลเพราะยังอยู่ที่ทำงาน จากคุณ : Seraphyros DeCameron - [ 16 ก.ค. 50 19:02:20 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เคยทราบเรื่องแต่ไม่เคยอ่านเลย ขอบคุณเจ้าของกระทู้ครับ  ..ขนาดเราอ่านเองยังน้ำตาไหลเลย สงสารน้องเขาจริง ๆ น้องเขาเข้มแข็งมาก ครับ ผมเป้นหมอคนหนึ่งที่รอวันที่ยารักษาเอชไอวี จะสำเร็จ ซึ่งเท่าที่ตามข่าวดูเหมือนว่าน่าจะใกล้สำเร็จ ในชีวิตการเป็นแพทย์เคยเจอคนติดเอชไอวี 3 คนเป้นพยาบาลทั้งหมดเลย ผมเห็นใจน้องและเพื่อนร่วมงานเสมอ..ผมอยากให้กระทรวงเพิ่มเงินให้น้อง ๆที่จบใหม่เหลือเกิน เพราะปัจจุบัน น้อง ๆหมอหลายคนก็ลาออกไปทำคลินิคผิวหนังกันหมด เพราะเงินที่รัฐให้มามันน้อยจริง ๆและช้าด้วย ผมเองเคยตกเบิก6เดือนกว่าจะได้ พอนึกถึงเรื่องนี้ก็สงสารน้องเขาไม่รู้ว่าเงินชดเชยจากการติดเชื้อนี้จะได้เมื่อไหร่..แต่ก็ขอเป้นกำลังใจให้น้อง ๆครับ จากคุณ : dockung@surgeon (หมอคุง) - [ 16 ก.ค. 50 19:23:06 ]

ความคิดเห็นที่ 13 คิดหวั่นๆ ว่าเมื่อไรจะถึงคิวเรา... จากคุณ : หมอก้อนหิน - [ 16 ก.ค. 50 19:26:24 ]

ความคิดเห็นที่ 14 .....หมอท่านนี้จิตใจเข้มแข็งมากๆครับ เป็นผมคงอยู่บ้านเฉยๆไปแล้ว  ยอมรับในตัวหมอคนนี้มากๆครับ จากคุณ : bootsarin (bootsarin) - [ 16 ก.ค. 50 19:35:32 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อ่านแล้ว รู้ซึ้งกับคำว่า "ค่าของชีวิต" เลย ขอบคุณ จขกท มาก ๆ ที่นำบทความดี ๆ มาให้อ่านกัน :-D จากคุณ : เราพบกันที่เกาะเสม็ด - [ 16 ก.ค. 50 20:36:40 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : Aphone (Aphone) - [ 16 ก.ค. 50 20:54:30 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ร้องไห้ตอนที่พี่หมอบอกความจริงกับคุณแม่อะคะ จากคุณ : หนูกำไล - [ 16 ก.ค. 50 21:48:43 ]

ความคิดเห็นที่ 18 และในวันนี้เธอนั้นจงหยัดยืน และลุกขึ้นอีกครั้ง ด้วยพลังในหัวใจ อย่าไปยอมแพ้ให้กับปัญหาใดๆ จงพร้อมจะอดทน ก้าวไปสู่หนทางที่ฝันใฝ่ด้วยตัวเอง ให้เธอได้รู้นี่แหละใจของคนที่แท้นั้นยิ่งใหญ่                 ขอปรบมือให้กับคุณหมอ คุณหมอคือคนจริงค่ะ จากคุณ : พยาบาลมาให้กำลังใจ (malena) - [ 16 ก.ค. 50 21:59:24 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เสียใจด้วยครับ   ถึงติดเชื้อก็จริง แต่ยังมีอีกหลายคนที่ทำประโยชน์กับสังคมและผู้อื่นได้ อย่ายอมแพ้และดูพวกเขาเป็นตัวอย่างครับ คุณต้องทำได้แน่ๆครับ จากคุณ : penn's - [ 16 ก.ค. 50 22:18:44 ]

ความคิดเห็นที่ 20 อ่านแล้วน้ำตาไหลเหมือนกันค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ ทำงานแบบนี้มันเป็นความเสี่ยงน่ะค่ะ แต่ก็ต้องทำอยู่ดี เพราะถ้าบุคลากรทางการแพทย์ ไม่ว่าจะเป็นแพทย์ พยาบาล เภสัช เทคนิคการแพทย์กลัว ไม่กล้าทำ ไม่กล้าช่วยเหลือคนไข้ แล้วใครจะช่วยเขาน่ะค่ะ ดังนั้นจึง อยากขอเสนอให้มีการช่วยเหลือจากองค์การ / กระทรวง ในแง่ความรับผิดชอบ ค่าเสียโอกาสในชีวิต การรับรองชดใช้ ช่วยเหลือแก่บุคลากรการแพทย์ที่ได้รับอุบัติเหตุจากการทำงานด้วยน่ะค่ะ จากคุณ : วัฌชา - [ 16 ก.ค. 50 22:19:01 ]

ความคิดเห็นที่ 21 สุ้ๆๆๆนะคะ จากคุณ : สลัดผักรวม - [ 16 ก.ค. 50 22:39:15 ]

ความคิดเห็นที่ 22 คุณหมอเจ้าของเรื่องท่านนี้ คือคนที่สมควรได้ชื่อว่าเป็น "หมอ" จริง ๆ แล้วครับ อยากให้เรื่อง ๆ นี้เป็นคติเตือนใจ คนที่คิดอยากจะเป็นหมอต่อไปในภายภาคหน้าจริง ๆ จากคุณ : เด็กน้อยในไร่ส้ม - [ 16 ก.ค. 50 22:42:53 ]

ความคิดเห็นที่ 23 --- ขอชื่นชมและเป็นกำลังใจให้ครับ จากคุณ : myth - [ 16 ก.ค. 50 23:27:05 ]

ความคิดเห็นที่ 24 อ่านแล้วน้ำตาซึม ผมขอคารวะในจิตใจอันเข้มแข็งของคุณหมอครับ ทุกวันนี้ผมก็มีสิ่งที่ต้องต่อสู้เพื่อตัวเองอยู่แต่เมื่อเทียบกับคุณหมอแล้ว มันเล็กน้อยมากเลยครับ ขอเป็นกำลังใจให้คุณหมออีกคนครับ ขอบคุณคุณ จขกท ที่เอาบทความดีๆมาแบ่งปันนะครับ จากคุณ : Free as the wind - [ 16 ก.ค. 50 23:34:24 ]

ความคิดเห็นที่ 25 อ่านแล้วน้ำตาซึมเลยอ่ะค่ะ เป็นหมอที่ดีจริงๆเลยอ่ะค่ะ เอาใจช่วยนะคะ สู้ๆค่ะ จากคุณ : เพราะรักเธอหมดทั้งใจ - [ 16 ก.ค. 50 23:35:22 A:58.136.48.35 X: TicketID:147024 ]

ความคิดเห็นที่ 26 สุดยอดครับ แก้ไขเมื่อ 16 ก.ค. 50 23:37:37 จากคุณ : say it isn't so - [ 16 ก.ค. 50 23:36:08 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ถ้าเราเป็นคนไข้ ก็ไม่รังเกียจนะคะถ้ารู้ว่าคุณหมอจะมารักษา หรือว่าต้องผ่าตัดด้วย อย่าคิดมาก สู้ๆ จากคุณ : The last salapao - [ 16 ก.ค. 50 23:47:49 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ... ... ... ... ... จากคุณ : ว้าวุ่นจัง - [ 17 ก.ค. 50 00:03:30 ]

ความคิดเห็นที่ 29 จากคุณ : สายลมปุยเมฆกับฟ้าสีคราม - [ 17 ก.ค. 50 00:17:04 ]

ความคิดเห็นที่ 30 คุณหมอผู้เขียนเรื่อง (เข้าใจว่าคนละคนกับคนโพสต์ใช่ไหมคะ?) มีหัวใจที่เข้มแข็งและยิ่งใหญ่มากค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : RUBIS - [ 17 ก.ค. 50 01:31:45 ]

ความคิดเห็นที่ 31 หวังอยากให้ลูกเรียนหมอ ตอนนี้ขอคิดดูก่อนแล้วล่ะ จะไม่คาดคั้นบังคับลูกให้เรียนเก่งๆเป็นหมอนะลูกอีกแล้วล่ะ จากคุณ : ตระกูลA - [ 17 ก.ค. 50 02:13:18 ]

ความคิดเห็นที่ 32 มาเป็นกำลังใจให้คุณหมอค่ะ สู้ ๆ นะคะ จากคุณ : จ๋าอาโนเนะ (เวสารัช) - [ 17 ก.ค. 50 02:38:49 ]

ความคิดเห็นที่ 33 โหวตให้นะครับ แม้จะไม่มั่นใจเต็มร้อยว่าเรื่องทั้งหมดเป็นเรื่องจริงก็ตามที หากเป็นเรื่องจริง คุณหมอน่าจะทราบว่า ด้วยการดูแลสุขภาพที่ดี ด้วยยาต้าน ผู้ติดเชื้อน่าจะมีชีวิตอยู่ได้ระดับ 20ปี ( อาจจะมากกว่านั้น ) ที่สำคัญ คุณหมอไม่หมดค่าแน่นอนครับ ถึงจะไม่ได้ทำด้านศัลยแพทย์ แต่คุณหมอก็สามารถทำหน้าที่ในด้านอื่นที่ไม่ต้องผ่าตัดได้แน่นอนครับ ขอเป็นกำลังใจให้คุณหมอด้วยคนนะครับ จากคุณ : joblovenuk - [ 17 ก.ค. 50 02:46:10 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ถ้านี่เป็นเรื่องจริงล่ะก็ คุณหมอคนนี้ ต้องเป็นคุณหมอที่เก่งแน่ๆเลยค่ะ เชื่อว่ายังงั้น ขอให้มีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรงนะคะ ร่วมส่งกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : >> Sebastian << - [ 17 ก.ค. 50 03:24:49 ]

ความคิดเห็นที่ 35 . .ขอชื่นชม. .เป็นกำลังใจให้คุณหมอครับ. . แก้ไขเมื่อ 17 ก.ค. 50 03:28:46 จากคุณ : ชาวโลก (Makham Thai) - [ 17 ก.ค. 50 03:28:26 ]

ความคิดเห็นที่ 36 รักษาสุขภาพด้วยนะคะ หาเวลาพักผ่อนบ้างนะคะ แล้วก็ทานข้าวให้เป็นเวลานะคะ อืม อย่าลืม ยิ้มให้กับตัวเองนะคะ อีกอย่าง ปลื้มคุณหมอจังเลยคะ ทำไมเข้มแข็งได้ขนาดนี้คะ รักาสุขภาพด้วยนะค้า ^_^ จากคุณ : aokku - [ 17 ก.ค. 50 04:08:38 ]

ความคิดเห็นที่ 37 พูดไม่ออก บอกไม่ถูกเลยค่ะ แต่เป็นกำลังใจให้คุณหมอค่ะ สู้...สู้.. ต่อไปนะคะ จากคุณ : wanna (bjartewife) - [ 17 ก.ค. 50 05:44:16 ]

ความคิดเห็นที่ 38 สุดยอด เป็นกำลังใจให้ครับ ปล. อ่านถึงช่วงบอกแม่แล้วน้ำตาไหลเลยอ่ะ จากคุณ : เด็กชายช้อน - [ 17 ก.ค. 50 06:17:21 ]

ความคิดเห็นที่ 39 สู้ ๆ ค่ะหมอ จากคุณ : sasirasami - [ 17 ก.ค. 50 07:10:08 ]

ความคิดเห็นที่ 40 เข้ามาให้กำลังใจค่ะ จากคุณ : Cinderary - [ 17 ก.ค. 50 07:49:18 ]

ความคิดเห็นที่ 41 เข้มแข็งไว้นะคะ แล้วทุกอย่างจะดีขึ้น เป็นกำลังให้นะคะ จากคุณ : แล้วแต่จะคิด - [ 17 ก.ค. 50 07:51:24 ]

ความคิดเห็นที่ 42 มาชื่นชมกับเรื่องราวอีกคนครับ สู้ต่อไปครับผม จากคุณ : pingpii - [ 17 ก.ค. 50 08:46:25 ]

ความคิดเห็นที่ 43 http://www.thaiclinic.com/cgi-bin/wb_xp/YaBB.pl?board=doctorroom;action=display;num=1183817578;start=0 ทำ link ให้ค่ะ อ่านแล้วน้ำตาจะไหล จากคุณ : GemPro - [ 17 ก.ค. 50 09:18:10 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ขอชื่นชมจากใจจริงเลยครับ จากคุณ : Garfield-Th - [ 17 ก.ค. 50 09:26:39 ]

ความคิดเห็นที่ 45 มาเป็นกำลังใจ ให้ก้าวต่อไปค่ะ นับถือค่ะ ถือว่าเป็นหมอ ที่ได้ชื่อว่า หมอ สมชื่อจริงๆ จากคุณ : ดองกี้...ดองกี้ - [ 17 ก.ค. 50 09:45:54 ]

ความคิดเห็นที่ 46 อ่านแล้วเป็นห่วงจังเลยครับ เพราะว่ามีรุ่นพี่ที่เรียนหมอที่สนิทกันคนนึง แล้วก็ไม่ได้ติดต่อกันระยะนึงแล้ว ไม่รู้ว่าจะเป็นคนเดียวกับเจ้สของเรื่องหรือเปล่า ยังไงก็สู้ๆนะครับคุณหมอ จากคุณ : topo (topotopo) - [ 17 ก.ค. 50 10:30:40 ]

ความคิดเห็นที่ 47 เศร้ามากค่ะ เสียใจกับคุณหมอท่านนั้นด้วยนะค รู้สึกตัวเองมีแรงที่จะทำอะไรอีกเยอะเลย ขอบคุณที่เอาเรื่องดี ๆ มาแบ่งปันกันนะคะ จากคุณ : oldword - [ 17 ก.ค. 50 11:13:41 ]

ความคิดเห็นที่ 48 มาให้กำลังใจคุณหมอนะคะ อยากให้คุณหมอมีกำลังใจ สู้ต่อไป อย่าท้อนะคะ ยังไม่คนแย่กว่าคุณหมออีกเยอะค่ะ คุณหมอยังมีประโยชน์ต่อสังคม มีประโยชน์ต่อครอบครัว มีประโยชน์ต่อประเทศชาติ และที่สำคัญนะคะ ถ้อยคำของคุณหมอในวันนี้ มีประโยชน์กับนางฟ้ามากมายเหลือเกิน ขอบคุณคุณหมอนะคะ  ที่นำเรื่องราวตัวเองมาเปิดเผยให้ฟัง ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ จากคุณ : นางฟ้าแก่แก่ - [ 17 ก.ค. 50 11:20:38 ]

ความคิดเห็นที่ 49 อ่านแล้วน้ำตาร่วงเลยค่ะ โดยเฉพาะตอนที่บอกคุณพ่อคุณแม่ ขอบคุณสำหรับเรื่องดี ๆ นะคะ จากคุณ : ใบบอน - [ 17 ก.ค. 50 11:55:11 ]

ความคิดเห็นที่ 50 เรื่องจริงหรือเปล่าคะ จากคุณ : ห - [ 17 ก.ค. 50 12:44:12 A:125.24.106.189 X: TicketID:139926 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ใจเป็นนาย กายเป็นบ่าวค่ะ สู้ต่อไปค่ะ เป็นกำลังใจให้ด้วยค่ะ เพิ่งมีประสบการณ์ดี ๆ กับหมอศัลยกรรม ค่ะ พอดีคุณย่าอายุ 83 ป ได้รับการดูแลอย่างดีจาก คุณหมอ ท่านนี้ ซึ่งจากอาการที่เป็นตายเท่ากัน คุณหมอช่วยให้รอดชีวิต กลับมาใช้ชีวิตได้อย่างเดิม และจากการที่ต้องไปเฝ้าคุณย่าตลอด 1 เดือน เห็นแล้วค่ะ ว่าคุณหมอ โรงพยาบาลรัฐบาล ทำงานหนัก จริง ๆ แต่ คุณหมอก็ใจสู้ เหมือนคุณหมอเจ้าของเรื่องค่ะ เรื่องจริงค่ะที่ว่าคำพูดของหมอ เป็นกำลังใจให้ทั้งคนไข้ และ ญาติ ค่ะ ขอบคุณสำหรับสิ่งดี ๆ ที่คุณหมอทุกท่านได้ทำให้พวกเราทุกคนค่ะ จากคุณ : hit on me - [ 17 ก.ค. 50 13:18:29 ]

ความคิดเห็นที่ 52 พี่หมอคนเก่ง...สู้ ๆ นะค้า กำลังใจมีให้เสมอค่ะ ขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : Julie_pikaju - [ 17 ก.ค. 50 13:42:15 ]

ความคิดเห็นที่ 53 เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : ikatbha - [ 17 ก.ค. 50 13:53:11 ]

ความคิดเห็นที่ 54 เป็นกำลังใจ...ให้ค่ะ.... จากคุณ : ใช้ชีวิตอย่างพอเพียง - [ 17 ก.ค. 50 14:08:14 ]

ความคิดเห็นที่ 55 ชื่นชมจากใจเลยค่ะ จากคุณ : KHIMM - [ 17 ก.ค. 50 14:11:21 ]

ความคิดเห็นที่ 56 ขอเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ  คุณเป็นคนที่เสียสละมาก ๆ ค่ะ    ขอให้ความดีที่คุณทำทั้งหมด  ส่งผลให้คุณมีแต่ความสุขนะคะ  .............  คุณหมอผู้เสียสละ จากคุณ : Love_tonka - [ 17 ก.ค. 50 14:14:42 ]

ความคิดเห็นที่ 57 อ่านแล้วขนลุกเลยอะ แถมน้ำตาคลอตอนที่ต้องบอกเรื่องนี้กับที่บ้าน ทุกชิวีตเหมือนเดินอยู่บ้นเส้นด้ายบางๆ เอาใจช่วยนะ ชิวีตมีค่า เมื่อเลือกทางเดินนั้นแล้วก็ต้องใช้ชิวีตให้คุ้ม อย่างน้อยก็มีกำลังใจน้อยๆจากเพื่อนๆในห้องนี้อยู่น้า จากคุณ : cilladevi - [ 17 ก.ค. 50 14:18:06 ]

ความคิดเห็นที่ 58 จิตใจที่เข้มแข็งช่วยให้คนเราผ่านพ้นวิกฤตได้จริงๆ นับถือในความเข้มแข็งและจิตใจของหมอครับ ทำไมชีวิตคนเราดำเนินแตกต่างกันนัก บ้างคนทำความดีมาตลอดแต่กับเจอเรื่องเลวร้าย แต่บ้างคนทำแต่เรื่องแย่ๆ พอเจอเรื่องเลวร้ายกลับรอดตัวไปได้ อ่านแล้วอึ่ง น้ำตาพาลจะไหล เฮ้ออออออ คงเป็นบทพิสูจน์สำหรับคนดีๆ ว่าเมื่อเจอวิกฤตแล้วความดีจะช่วยให้หลุดพ้นจากทุกข์ได้อย่างไร จากคุณ : สุดหล่อโลกตะลึง - [ 17 ก.ค. 50 14:28:07 A:203.151.99.2 X: TicketID:149115 ]

ความคิดเห็นที่ 59 อ่านจากในเว็บแล้ว  ยังมีคนใจดีลอกมาแปะในพันติ๊บอีก  ดีจังเลย เข้าใจเราก็เคยถูกบอกว่ามีเนื้องอกตอนเรียนอยู่ปีห้า วินาทีแรกที่เห็น chest x-ray ตัวเอง ยังมีภาวะ deny phase เลยว่าคงไม่ใช่ของเรามั้ง  คงเป็นของคนไข้มากกว่า  แต่พยายามทำอารมณ์แจ่มใส ถามพี่จนท ว่าอันนี้ของใครคะพี่  พี่เค้าก็ตอบหน้าตาเฉยว่าของหมอเองล่ะค่ะ ตกตะลึง  ไม่เชื่อ บ้าน่า mass ก้อนใหญ่ขนาดนี้มาอยู่เบียดหัวใจเรามาตั้งนานได้ยังไง ต่อมาก็เริ่ม anger  หงุดหงิด ไม่พอใจ หาสาเหตุว่าทำไมเราถึงเป็น  ทำงานหนักเกินไปรึเปล่า ชีวิตหมอมันหนักเกินไปหรือเปล่า  ทำไมเราต้องมาเจอด้วย  พี่ๆ ญาติ พ่อแม่ไม่มีใครเป็นเลย ทำไมมีแต่เราคนเดียว   รู้สึกโดดเดี่ยว โกรธทุกคน โกรธเพื่อนที่หัวเราะ ( ทีหลังเข้าใจว่าเขาคงไม่อยากให้บรรยากาศอึดอัด ) เศร้า   รู้สึกเหมือนตัวเองถูกทิ้งไว้ข้างหลัง  ( เข้าใจอารมณ์คนไข้แบบ 1 2 3 ตามสเต็ป stage เลย) บรรยายความรู้สึกคงไม่ได้แบบเต็มๆหรอก  ของอย่างนี้มันต้องเจอกับตัวเอง  ถามตัวเองตลอด เดินเหม่อๆไปรับคนไข้      แล้วอย่างนี้เราจะเป็นหมอได้ไหม  ต้องทำเคโมใช่ไหม  ต้องมา follow up ตลอดล่ะสิ  ต้องผมร่วง  ตัวไหม้ ผอมบักโกรก นอกจากไม่ได้เป็นหมอแล้วชีวิตจะไปทางไหนอีก  ไม่รู้เลย  งง    สับสน  เศร้า  โกรธ  ทุกอารมณ์ประดังกันมาหมด   อยากร้องไห้แต่ทั้งตัวมันแห้งเหือดไปหมด ไม่มีอะไรจะเค้นให้ร้องไห้ได้เลย จากคุณ : medicolilith - [ 17 ก.ค. 50 14:57:49 ]

ความคิดเห็นที่ 60 สู้ สู้ค่ะหมอ ฝากส่งกำลังใจไปให้หมอนะคะ จากคุณ : Ultrataro - [ 17 ก.ค. 50 15:15:36 ]

ความคิดเห็นที่ 61 คุณหมอเป็นคนดีมากค่ะ  เสียสละจริงๆ  ขอเป็นกำลังใจให้คุณหมอนะคะ เพราะเส้นทางอาชีพหมอกว่าจะเป็นได้ก็ลำบากในการเรียนถึง 6 ปี เรียนจบออกมาก็ต้องเสียสละเพื่อคนไข้ ไม่ค่อยมีเวลาพักผ่อน   อาชีพหมอเป็นอาชีพที่เสียสละค่ะ  เป็นกำลังใจให้คุณหมอสู้ชีวิต ต่อไปนะคะ จากคุณ : PANDY MY LOVE - [ 17 ก.ค. 50 15:15:38 ]

ความคิดเห็นที่ 62 อ่านแล้วจะร้องไห้เลยเรา สู้ๆนะคะ คุณหมอ เป็นกำลังใจให้คะ จากคุณ : ชายชินกะแชยอง (naya_chan) - [ 17 ก.ค. 50 15:26:31 ]

ความคิดเห็นที่ 63 เป็นกำลังใจให้นะคับ จากคุณ : BaTMaNคุง - [ 17 ก.ค. 50 15:42:48 ]

ความคิดเห็นที่ 64 วันรุ่งขึ้นไปทำ CT scan (ข้อดีอย่างหนึ่งในความโชคร้าย ตอนนั้นวนไปอยู่อยู่ X-rayพอดี  อาจารย์ตื่นเต้นกันใหญ่ รีบบอกให้มาทำ CT วันพรุ่งนี้เลย ) ผลออกมาเห็นฟันในเนื้องอก  อาจารย์เลยสงสัยว่าเราจะเป็น Teratoma รึเปล่า (ชื่อเนื้องอก) แต่ไอ้ที่เป็นปัญหาคือ เนื้องอกชนิดนี้ถ้าไม่เอาชิ้นเนื้อออกมาก็บอกไม่ได้ว่าเป็นมะเร็งหรือไม่เป็น  เพราะฉะนั้นถ้าอยากรู้+รักษาก็ต้องผ่าอก เอาเนื้องอกออกมาเท่านั้น เครียดมากกกกก  แค่งานประจำก็ยากแล้ว ยังมาเหนื่อยใจกับโรคที่เราเป็นอีก   พ่อแม่รู้ข่าว  เครียดกันทั้งบ้าน  แม่ทั้งที่เคยเข้มแข็งที่สุดในบ้าน ร้องไห้ นอนไม่หลับเลย พอรู้ข่าวว่าแม่ร้องไห้  คิดในใจว่าทำบาปกับพ่อแม่อีกแล้วซิเรา  กว่าเราจะโตมาขนาดนี้ ท่านเหนื่อยใจขนาดไหน  จนจะจบมาเป็นหมอให้ท่านสบายใจสักหน่อย  กลับมารู้ข่าวลูกเป็นโรคอีก หันหน้าทางธรรมลูกเดียว  เอาวะ  จะเป็นยังไงก็ช่างมัน  เกิดหนเดียวตายหนเดียวเฟ้ย ตายเป็นตาย  และคิดว่าจะไม่ทำเคโมเด็ดขาด  เพราะไม่อยากทรมานเลย  (ความคิดของหมอตรงไหนเนี่ย )  และเนื้องอกชนิดนี้อาจารย์บอกก็ไม่ response กับเคมีบำบัดด้วย  เอาเล้ย  เจอกัน  ตายเป็นตาย วันผ่าตัด ใจไม่ดีเลย เหมือนคนไข้เข้าห้องผ่าตัดทั่วไป  (แต่ไม่เคยรู้ความรู้สึกนั้นมาก่อน )  แต่ไม่อยากแสดงความอ่อนแอออกมา  เดี๋ยวแม่เห็นแม่เราจะไม่ไหวเอา  เข้าห้องผ่าตัด  วินาทีที่อาจารย์ดมยาบอก" หนู... เดี๋ยวครูให้ dormicum 3 mg นะลูก.." เท่านั้นแหละ โลกมืดไปหมดแล้ว  ไม่ gain conscious อะไรอีก ตอนผ่าตัดเสร็จ  ฟื้นตัวมา เจ็บมากแต่ไม่อยากร้อง เพราะสงสารแม่และพี่พยาบาล เพราะร้องมากพี่เขาก็ไม่สบายใจกับเรา  นอนกดมอร์ฟีนยังไม่มีแรงกด ย้อนมองกลับไปยังทึ่ง  เจ๋งจริงๆเลยเรา  แต่ตอนนี้ไม่รู้จักหรอกอะไรเจ๋ง  รู้แต่ว่าไม่อยากให้แม่ร้องไห้อีก จากคุณ : medicolilith - [ 17 ก.ค. 50 15:45:08 ]

ความคิดเห็นที่ 65 เป็นกำลังใจนะคะ จากคุณ : sivalee - [ 17 ก.ค. 50 15:55:07 ]

ความคิดเห็นที่ 66 เราอาจจะมีตอนจบของเรื่องโชคดีกว่า  คือเนื้องอกนั้นเป็นเนื้องอกที่ไม่ใช่มะเร็ง  แต่มันก็เป็นช่วงช่วงชีวิตหนึ่งของชีวิต ที่เราจำได้ดี แม่นที่สุดว่านี่คือ ความรู้สึกของคนที่ถูกบอก Breaking bad news   เข้าใจ  เข้าใจ  เข้าใจ   และคิดว่าเจ้าของเรื่องคงเข้าใจเช่นกัน นี่คือชีวิต จากคุณ : medicolilith - [ 17 ก.ค. 50 15:57:09 ]

ความคิดเห็นที่ 67 อ่านแล้วน้ำตาไหลเลยอ่า ฮืออ (T-T) เป็นกำลังใจให้คุณหมอนะคะ จากคุณ : s.o.s - [ 17 ก.ค. 50 16:10:58 ]

ความคิดเห็นที่ 68 มาเป็นกำลังใจให้คนจริงสู้ต่อไปคะ จากคุณ : aoiyuki - [ 17 ก.ค. 50 16:42:36 ]

ความคิดเห็นที่ 69 อ่านแล้วสงสารคุณหมอจังเลย เป็นกำลังใจให้คุณหมอสู้ต่อไปนะคะ จากคุณ : ไอ้นิดซำบายดีบ่ - [ 17 ก.ค. 50 16:49:31 ]

ความคิดเห็นที่ 70 อ่านแล้วน้ำตาซึมเลยค่ะ   ดิฉันก็เคยทำงานในโรงพยาบาล ห้องตรวจเลือด เป็นอดีตนักเทคนิคการแพทย์ เห็นใจและเข้าใจบุคคลากรทางการแพทย์ ทุกท่านเลยนะคะที่ต้องทำงานหนัก เวลาเจอข่าวใครฟ้องหมอนี่จะโกรธจริงๆเลยค่ะ ว่าทำไมเขาถึงทำได้นะ ตัวดิฉันเองก็ต้องยอมแพ้สังขารเอาตอนห้าสิบก็ลาออกแล้ว หมดแรงสู้ค่ะ ใจหน่ะยังสู้แต่สังขารไม่ไหว แต่อยากให้ทุกท่านรู้ว่า สิ่งที่พวกเราได้มาทำนี้ถือเป็นบุญกุศล ติดตัวไปทุกชาติทุกภพนะคะ ขอเป็นกำลังใจให้บุคคลากรทางการแพทย์ทุกท่านนะคะ จากคุณ : ลูกชิ้นปลากราย - [ 17 ก.ค. 50 17:06:24 ]

ความคิดเห็นที่ 71 ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ ตราบใดที่ยังมีลมหายใจ...เราก็ต้องสู้ต่อไป เข้มแข็งมากค่ะ ขอชื่นชม พ่อแม่ของคุณ คงจะภูมิใจในตัวคุณมาก... จากคุณ : salmon - [ 17 ก.ค. 50 17:19:33 A:58.8.76.173 X: TicketID:133570 ]

ความคิดเห็นที่ 72 สู้เข้านะหมอ กำลังใจเพียบเลย จากคุณ : ยาเคมีมีรสซ่า (Biozaaa) - [ 17 ก.ค. 50 17:44:29 ]

ความคิดเห็นที่ 73 เปนกำลังใจให้สู้ๆและเข้มแข็งต่อไปนะคะ จากคุณ : Choco-Mix - [ 17 ก.ค. 50 18:08:42 ]

ความคิดเห็นที่ 74 เป็นอาชีพที่ต้องใจรักจริงๆครับ จากคุณ : อภิอัครมหายาน - [ 17 ก.ค. 50 18:09:32 ]

ความคิดเห็นที่ 75 น้ำตาซึมเลยอะ นับถือเลยครับ เป็นหมอที่เข้มแข็งมากๆ เป็นผมคงลาออก ไม่เรียนต่อไปแล้ว จากคุณ : tpipe - [ 17 ก.ค. 50 18:18:47 ]

ความคิดเห็นที่ 76 จากเหตุการณ์นี้ เราจะได้หมอที่ดีเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งคน อยากบอกให้พวกหมอ ๆ โดยเฉพาะที่สถาบันมะเร็งแห่งชาติรู้ว่า คนไข้ ทั้งหลาย ปรารถนาอยากจะได้หมอที่ดี ที่มีหัวใจเหมือนมนุษย์ ไม่ใช่หมอที่เก่งแต่ไร้หัวใจ เพราะหมอพวกหลัง ก็ไม่ต่างอะไรกับเชื้อมะเร็งที่บั่นทอนจิตใจคนไข้ ที่ทรมานอยู่กับโรค ขอระบายนิดนะ แบบว่าเหลือทนจริง ๆ ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาประณามได้ เลยไม่ประณามก็แล้วกัน จากคุณ : เซี่ยวลี้ฮูหยิน - [ 17 ก.ค. 50 18:27:20 ]

ความคิดเห็นที่ 77 ดีใจด้วยค่ะที่คุณหมอผ่านมันมาได้และมีกำลังใจดีมาก ดิฉันเชื่อว่าสักวันจะมียารักษาได้แน่นอน ดิฉันเคยทำงานกับแม่ตั้งครรภ์ติดเชื้อ หัวหน้าของดิฉันเคยถูกเข็มเลือดคนไข้ตำต้องทานยา3เดือนตรวจเลือดผ่านค่ะ แต่ตอนนี้หัวหน้าเสียแล้วเพราะเส้นโลหิตในสมองแตก หมอค๊ะ ชีวิตคนเราไม่แน่ไม่นอนค่ะ สู้ สู้ นะค๊ะ จากคุณ : แม่ค้าฯ (แม่ค้าบ้านนอก) - [ 17 ก.ค. 50 18:50:12 ]

ความคิดเห็นที่ 78 เป็นกำลังใจให้นะค่ะคุณหมอ เราเชื่อว่า สักวันคุณหมอจะหายจากโรคร้ายนี้แน่ๆๆ   อย่างที่คุณหมอว่า นั่นแหล่ะ คนเป็นวัณโรค เมื่อก่อนต้องตาย  แต่ทุกวันนี้รักษาหายแล้ว  (คุณพ่อ เป็นสมัยก่อนเลยค่ะ  ตอนนั้นคุณพ่อ ก็คิดว่าต้องตาย แต่ก็รักษา และหายได้ในสมัยนั้น  ทุกวันนี้ หายแล้วค่ะ) ดูแล และรักษาตัวเองให้มากๆๆๆ นะค่ะ เป็นกำลังใจหัยค่ะ จากคุณ : missmai - [ 17 ก.ค. 50 19:13:59 ]

ความคิดเห็นที่ 79 เป็นกำลังใจให้คุณหมอครับ จากคุณ : น้ำค้างในยามเช้า - [ 17 ก.ค. 50 19:39:38 ]

ความคิดเห็นที่ 80 น้ำตาไหลเลยค่ะ ร้องไม่ได้อยู่ที่ทำงาน เป็นกำลังใจให้คุณหมอเจ้าของเรื่อง สู้ต่อไปนะคะ จากคุณ : แมวน้อยสีน้ำตาล - [ 17 ก.ค. 50 19:42:45 ]

ความคิดเห็นที่ 81 เป็นกำลังใจให้คุณหมอค่า จากคุณ : pinkyjung - [ 17 ก.ค. 50 20:41:58 ]

ความคิดเห็นที่ 82 สักวันต้องมียา รักษาหายแน่นอนคะ ขอให้คุณหมอรักษาตัว และดูแลตัวเองให้ดีนะคะ คงไม่นานเกินรอ ต้องมียารักษาหายแน่ๆคะ เอาใจช่วย เป้นห่วงนะคะ อายุมั่น ขวัญยืนนะคะ พระคุ้มครอง บุญรักษา คะ จากคุณ : อยาก..ลืม (อยาก..ลืม) - [ 17 ก.ค. 50 20:43:27 ]

ความคิดเห็นที่ 83 ขอเป็นกำลังใจให้คุณหมอต่อสู้กับโรคร้ายอย่างเข้มแข็งค่ะ จากคุณ : Munro - [ 17 ก.ค. 50 21:09:11 ]

ความคิดเห็นที่ 84 เป้นกำลังใจอีกแรงค่ะ สู้ๆนะคะ จากคุณ : หวาน - [ 17 ก.ค. 50 21:51:16 A:58.8.83.41 X: TicketID:110239 ]

ความคิดเห็นที่ 85 สู้ๆค่ะคุณหมอ จากคุณ : annickpa - [ 17 ก.ค. 50 22:02:15 ]

ความคิดเห็นที่ 86 สู้นะคะคุณหมอ ยังมีคนเป้นกำลังใจอีกนับไม่ถ้วน จากคุณ : น้อยหน่า (rjnoy) - [ 17 ก.ค. 50 22:07:32 ]

ความคิดเห็นที่ 87 สู้ๆน่ะค่ะคุณหมอ... จากคุณ : เอื้องป่า - [ 17 ก.ค. 50 22:12:27 ]

ความคิดเห็นที่ 88 อายุเพิ่ง จะ 26 เอง ใช้ทุนเดือนหน้าก็จะครบ 3 ปี เรียนหมอมาก็ 7 ปี  ( ใช่หรือเปล่าคะ..ถ้าจำไม่ผิด ) แสดงว่า ...เอนฑ์ติดตอน อายุ 16 ...โหเก่งจังเลยค่ะ .. สู้ๆๆๆนะคะ...คุณหมอ .. จากคุณ : แช มัน ฮวา - [ 17 ก.ค. 50 22:56:19 ]

ความคิดเห็นที่ 89 เคยเป็นคนในแวดวงนี้เหมือนกัน (ตอนนี้ไม่ได้เป็นแล้ว) อ่านแล้วก็คิดถึงตัวเองแต่ก่อน ในวันนั้นเราได้สัมผัสกับเลือดของคนไข้ รีบรักษาจนไม่ทันได้ดูประวัติผลเลือดของคนไข้ว่าติดเชื้อ HIV ด้วยความที่เป็นห่วงชีวิตที่อยู่ตรงหน้ามากกว่า ตอนนั้นเครียดมากเหมือนกันว่าเราจะเป็นอะไรมั้ยนะ แต่สุดท้ายเราก็ไม่เป็นไร เป็นกำลังใจให้คุณหมอนะคะ กำลังใจเป็นสิ่งสำคัญ ถ้ากำลังใจดี เราเชื่อว่าคุณหมอต้องพบกับสิ่งดีๆ ในชีวิตตามมาค่ะ จากคุณ : nunene - [ 17 ก.ค. 50 23:38:36 ]

ความคิดเห็นที่ 90 เอาใจช่วยครับ ขอให้รักษาสุขภาพใจและกายด้วยนะครับ จากคุณ : nintendo - [ 18 ก.ค. 50 00:03:52 ]

ความคิดเห็นที่ 91 เป็นกำลังใจให้ค่ะ พออ่านแล้วกลับมาย้อนดูตัวเราเอง... กลัวเหมือนกันนะ ยิ่งซุ่มซ่ามๆอยู่ ถ้าเป็นเรา เราคงทำแบบพี่เค้าไม่ได้ จากคุณ : *..Dora_Mashi..* - [ 18 ก.ค. 50 00:08:14 ]

ความคิดเห็นที่ 92 เป็นกำลังใจให้คุณหมอด้วยอีกคนค่ะ จากคุณ : น้องหมาปลาเซียว - [ 18 ก.ค. 50 00:24:41 ]

ความคิดเห็นที่ 93 เข้ามาเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้คุณหมอนะค่ะ จากคุณ : กังหันลม (l-k_holland) - [ 18 ก.ค. 50 01:08:00 ]

ความคิดเห็นที่ 94 ขอเป็นหนึ่งในกำลังใจเล็ก ๆ ส่งให้คุณหมอสู้ต่อไปครับผม จากคุณ : จากวันที่เธอไม่อยู่ - [ 18 ก.ค. 50 03:36:39 ]

ความคิดเห็นที่ 95 เป็นกำลังใจคะ สู้ต่อไปนะคะ จากคุณ : กำลังใจ - [ 18 ก.ค. 50 07:52:44 A:219.35.32.35 X: TicketID:149096 ]

ความคิดเห็นที่ 96 หมออย่าเลิกเป็นหมอนะครับ เพราะหมอได้รับโจทย์ข้อใหญ่มาแล้วในชีวิต หมอจะเป็นหมอที่เก่งและโด่งดังไปทั่วโลกครับ ค้นคว้ายาแก้โรคนี้ให้สำเร็จเลยครับ หรือไม่ก็ไปช่วยอาจารย์หมอพรทิพย์ผ่าตัดผู้เสียชีวิตและทำงานด้านอาชญคดีที่เกี่ยวข้องกับด้านการแพทย์ ทางด้านนี้ยังขาดแคลนหมออยู่มากนะครับ เอาใจช่วยครับ และอย่าคิดว่าเป็นความผิดของใครเลย มันเป็นอุบัติเหตุไม่มีใครอยากให้เกิดหรอกครับ จากคุณ : เอ็กซ์ (นายเอ็กซ์) - [ 18 ก.ค. 50 09:23:01 ]

ความคิดเห็นที่ 97 อ่านจากห้องนี้ แล้วตามไปอ่านที่ ไทยคลินิค อ่านแล้วน้ำตาซึม เอาใจช่วยให้จิตใจเข็มแข็งขึ้น ๆๆ ทุกวัน อย่าลืมว่า  ใจเป็นนาย กายเป็นบ่าว รักษากาย รักษาใจ น่ะค่ะ คุณหมอนักสู้ จากคุณ : เต่าตัวลาย - [ 18 ก.ค. 50 10:53:15 ]

ความคิดเห็นที่ 98 เป็นกำลังใจให้คุณหมอด้วยคนค่ะ ขอให้น้องหมอสู้ ๆ ค่ะ คนดีอย่างน้องหมอ ชีวิตไม่ใช่เรื่องน่ากลัวค่ะ  สู้ ๆ จากคุณ : แสนดี (cherrytoday) - [ 18 ก.ค. 50 11:22:59 ]

ความคิดเห็นที่ 99 อ่านแล้วน้ำตาร่วงเลย ขนาดอยู่ห้องทำงานพี่ที่ทำงานถามว่าเป็นอะไร เราบอกสงสารหมอ น้องเราก็เป็นหมอ เป็นหมอผ่าตัดอยู่โรงพยาบาลต่างจังหวัด ซึ่งมีหมอผ่าตัดอยู่คนเดียวเท่านั้น แทบไม่มีเวลาพักผ่อนเลยเงินเดือนก็น้อยนิด สงสารน้องก็สงสารแต่คิดซะว่า ถ้าหมอหนีไปเอกชนกันหมดใครจะช่วยชาวบ้านใครจะช่วยคนจนๆเหล่านี้ (น้องเคยเปิดคลีนิค แต่เก็บค่ายารายละ 30-40 บาท เจ๊งกะบ๊งค่ะ น้องบอกก็เขาไม่มีตังค์จะไปเอากะเขาได้ไง เลยเลิกค่ะ) ตอนนี้เป็นห่วงน้องจัง เห็นผ่าวันนึงเป็นสิบๆรายอ่ะมั้ง ....เป็นกำลังใจให้หมอทุกท่านค่ะ...... จากคุณ : ชมชบา - [ 18 ก.ค. 50 11:35:58 ]

ความคิดเห็นที่ 100 ขอเป็นกำลังใจให้คุณหมอนะคะ ขอให้รักษาร่างกายให้แข็งแรง ขอให้จิตใจเข้มแข็ง สู้นะคะคุณหมอ จากคุณ : เสือตุ้ย - [ 18 ก.ค. 50 12:32:19 ]

ความคิดเห็นที่ 101 มาให้กำลังใจนะ ปล.มีชีวิตอยู่ต่อไปให้ได้นะ..สุ้ๆ จากคุณ : ซ้อสอง - [ 18 ก.ค. 50 12:33:36 ]

ความคิดเห็นที่ 102 ร้องไห้เลย...สู้ๆหมอสู้ๆๆ นู๋เอาใจช่วยสุดตัว ขอให้หมอหาย เพี้ยง!!!! จากคุณ : alaska ก๋ากั่น - [ 18 ก.ค. 50 12:40:06 ]

ความคิดเห็นที่ 103 สู้นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ  คุณหมอจะเป็นอะไรก็แล้วแต่ ที่สำคัญ คุณหมอเป็นคนดี ยังช่วยรักษาคนไข้ต่อ  นับถือใจคุณหมอมากค่ะ อ่านแล้วรู้สึกอายค่ะ เพราะตอนนี้ตัวเอง ตกงาน มีแต่เรื่องแย่ๆ  เลยหลบสังคม ไม่ค่อยได้ไปไหนเลย  แต่คุณหมอที่มีปัญญาหนักหน่วง ก็ยังดำเนินชีวิตต่อไป แถมทำตัวเป็นประโยชน์ต่อสังคมอีก เฮ้อ อายตัวเองมากๆ   อ่านแล้วอยากปรับปรุงตัวค่ะ จากคุณ : Love Thee - [ 18 ก.ค. 50 12:56:47 ]

ความคิดเห็นที่ 104 สู้ ๆ จนลมหายใจสุดท้ายเลยคับ เราจะอธิฐานให้คุณหมอ มีสุขภาพที่ดี ต่อให้เหมือนเดิมไม่ได้ แต่ก้อคงที่ได้นะคับ จากคุณ : kwangjang - [ 18 ก.ค. 50 13:21:34 ]

ความคิดเห็นที่ 105 ขอให้วงการแพทย์ผลิตยารักษาเชื้อร้ายนี้ได้โดยไวด้วยเถิด...สาธุ เป็นกำลังใจให้คุณหมอนะคะ จากคุณ : KiRaTik - [ 18 ก.ค. 50 13:37:19 ]

ความคิดเห็นที่ 106 ขอชื่นชมค่ะ เป็นคุณหมอใจสู้อย่างแท้จริง ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ ขอให้วงการแพทย์หายารักษาโรคนี้ให้หายขาดได้ด้วยค่ะ อยากให้มียามารักษาหมอคนนี้ให้หายจากโรคนี้ จากคุณ : กระเทียมเจียว ([i]-jaO-Far) - [ 18 ก.ค. 50 14:58:31 ]

ความคิดเห็นที่ 107 http://www.supawangreen.in.th/photo/index.php?twg_album=3_Mp3MindGohome http://www.supawangreen.in.th/forum/ แก้ไขเมื่อ 18 ก.ค. 50 15:06:41 จากคุณ : campaign - [ 18 ก.ค. 50 15:03:52 ]

ความคิดเห็นที่ 108 เป็นกำลังใจให้นะครับ จากคุณ : thumbman2001 (thumbman2001) - [ 18 ก.ค. 50 15:36:24 ]

ความคิดเห็นที่ 109 มาร่วมเป็นกำลังใจให้คุณหมอสู้ ๆ และขอบคุณที่ยังไม่ทอดทิ้งคนที่รอความช่วยเหลือจากแพทย์ จากคุณ : naka_two_j - [ 18 ก.ค. 50 15:37:33 ]

ความคิดเห็นที่ 110 อ่านแล้วสะเทือนใจมากๆ ค่ะ อย่างไรแล้วสู้ต่อไปค่ะ กำลังใจเท่านั้นที่จะพยุงตัวเองเดินต่อไปได้ จากคุณ : missnj - [ 18 ก.ค. 50 16:10:06 ]

ความคิดเห็นที่ 111 ขอเป็นหนึ่งในกำลังใจ ให้คุณหมอสู้ต่อไปนะค่ะ จากคุณ : D.e.A~H~ - [ 18 ก.ค. 50 16:44:02 ]

ความคิดเห็นที่ 112 สู้ต่อไปนะคะ ห้ามถอยเด็ดขาด หนูเชื่อนะว่าทุกคนที่ได้อ่านจะเป็นกำลังใจให้พี่ รวมทั้งหนูด้วย หนูก็เป็นคนหนึ่งที่อยากเป็นหมอมาก ก่อนหน้านี้ หนูก็เคยรู้สึกกลัวๆ กล้าๆ แต่ตอนนี้หนูตัดสินใจได้แล้ว หนูไม่กลัวอีกแล้ว หนูจะเป็นหมอให้ได้ แล้วก็จะเป็นหมอที่ดีเหมือนพี่ด้วย พี่ทำให้หนูรู้สึกศรัทธาในตัวพี่ ศรัทธาในวิชาชีพ จรรยาบรรณ ศรัทธาในหัวใจของหมอคนหนึ่ง... ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเป็นหมอ... ...ปีหน้าเตรียมรับน้องใหม่คนนี้ได้เลยนะ หนูจะเป็นหมอให้ได้ แล้วก็... สัญญาว่าจะเป็นหมอที่ดี เปี่ยมไปด้วยอุดมการณ์เหมือนพี่ค่ะ... สู้ๆ ต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ...fighto!!! จากคุณ : cake - [ 18 ก.ค. 50 16:50:18 A:124.120.89.187 X: TicketID:141510 ]

ความคิดเห็นที่ 113 อ่านแล้วน้ำตาซึมเลยคะ....ตอนที่บอกความจริงกับพ่อและแม่ มีอะไรก็เล่าสู่กันฟังได้นะคะ ...จะรออ่านคะ คุณสามารถอยู่ได้นานเลยคะ ถ้าคุณรู้จักรักษาสุขภาพ .....ดูแลรักษาสุขภาพด้วยนะคะ....*-*.... จะคอยเป็นกำลังใจให้นะคะ คุณจะยังมีเราเสมอนะคะ จากคุณ : *-*topiw*-* - [ 18 ก.ค. 50 16:55:39 ]

ความคิดเห็นที่ 114 นี่ก็เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตหมอ ที่คนนอก อาจไม่เคยได้รับรู้ ... ได้อ่านจากไทยคลินิก ... แวะมาโหวต ครับ .. จากคุณ : หมอหมู - [ 18 ก.ค. 50 17:34:16 ]

ความคิดเห็นที่ 115 ตามมาจากห้องศาสนา http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y5621305/Y5621305.html *** เสียใจด้วยอย่างที่สุดกับท่านที่พบเห็นการณ์อย่างนี้    ขอชวนให้ใช้เหตุการณ์ร้ายนี้ให้เป็นโอกาส  ในการเรียนรู้ความจริงของชีวิต  เป้าหมายที่แท้จริงของชีวิต  ปฏิบัติธรรมเพื่อการพันจากตัวตนที่มัจจุราชจักมองไม่เห็นอีกต่อไป http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/r.php?B=33&A=3408&w=มัจจุราช พระองค์ผู้ทรงเห็นล่วงสามัญชน ข้าพระองค์จะพิจารณาเห็นโลกอย่างไรอย่างไร มัจจุราชจึงจะไม่เห็น พระพุทธเจ้าผู้ทรงรักษาโรคทุกอย่างให้หายได้ ได้ตรัสกะเราว่า ดูกรโมฆราช [u]ท่านจงเป็นผู้มีสติทุกเมื่อ พิจารณาเห็นโลกโดยความเป็นของว่างเปล่า ถอนความเห็นว่าตัวตนเสีย บุคคลพึงข้ามพ้นมัจจุราชไปได้ด้วยอุบายเช่นนี้ ท่านพิจารณาเห็นโลกอย่างนี้ มัจจุราชจึงจะไม่เห็น เราเป็นผู้ไม่มีผมและหนวดนุ่งห่มผ้ากาสาวพัสตร์ เป็นภิกษุ พร้อมกับเวลาจบพระคาถา เราเป็นผู้ถูกโรคเบียดเบียน ถูกเขาว่ากล่าวว่า วิหารอย่าเสียหายเสียเลยจึงไม่ได้อยู่ในวิหารของสงฆ์ เรานำเอาผ้ามาจากกองหยากเยื่อ ป่าช้าและหนทาง แล้วทำผ้าสังฆาฏิด้วยผ้าเหล่านี้ ทรงจีวรที่เศร้าหมองพระผู้นำชั้นพิเศษผู้เป็นนายแพทย์ใหญ่ ทรงพอพระทัยในคุณข้อนั้นของเรา จึงทรงตั้งเราไว้ในตำแหน่งภิกษุผู้เลิศกว่าภิกษุทั้งหลายฝ่ายที่ทรงจีวรเศร้าหมอง เราสิ้นบุญและบาป หายโรคทุกอย่าง ไม่มีอาสวะ ดับสนิท เหมือนเปลวไฟที่หมดเชื้อ เราเผากิเลสทั้งหลายแล้ว ... พระพุทธศาสนาเราได้ทำเสร็จแล้ว ดังนี้.             ทราบว่า ท่านพระโมฆราชเถระได้ภาษิตคาถาเหล่านี้ ด้วยประการฉะนี้แล. จบ โมฆราชเถราปทาน. ------------- ขอให้ท่านผู้นั้น  แม้พบสิ่งที่เลวร้ายที่สุด  ได้เป็นโอกาสได้พบสิ่งที่ดีที่สุด  ดุจผู้โชคร้าย  ที่โชคดีที่สุดเทอญ จากคุณ : วงกลม - [ 18 ก.ค. 50 17:50:56 ]

ความคิดเห็นที่ 116 อ่านแล้วเสียดแทงหัวใจยังไงก็ไม่ทราบ น้ำตามันก็ค่อยๆ เอ่อออกมา ขอให้มีกำลังใจต่อไปนะครับ อย่างน้อยการที่คุณยังเป็นหมอต่อ ยังมีประโยชน์ต่อคนไข้หมู่มากอีกนะครับ ยิ้มๆ เข้าไว้นะครับ จากคุณ : Sailortu - [ 18 ก.ค. 50 22:41:01 ]

ความคิดเห็นที่ 117 สุดตรีน ครับ จากคุณ : DesertWave - [ 18 ก.ค. 50 23:58:09 ]

ความคิดเห็นที่ 118 ให้กำลังใจนะคับ "เพื่อคนมากมาย เพื่อโรคร้ายได้สิ้นไป เพื่อชีวิตที่ฝากไว้ ในมือเธอ" จาก med kku คับ จากคุณ : med (medkku) - [ 19 ก.ค. 50 02:13:19 ]

ความคิดเห็นที่ 119 คุณหมอสุดยอด   เข้มแข็งมากค่ะ อ่านไปอ่านมาแล้วจะร้องไห้ จากคุณ : ไข่เจียวชุบชะอม - [ 19 ก.ค. 50 04:13:31 ]

ความคิดเห็นที่ 120 แอบน้ำตาซึม เข้มแข็ง สู้ ๆ นะคะ คุณหมอ ฯ จากคุณ : แพรวขวัญ - [ 19 ก.ค. 50 08:32:23 ]

ความคิดเห็นที่ 121 เป็นกำลังใจให้สู้ ต่อไปน่ะค่ะ จากคุณ : แก้มอูม - [ 19 ก.ค. 50 09:04:34 ]

ความคิดเห็นที่ 122 เป็นกำลังใจให้คุณหมอค่ะ พี่เข้มแข็งมากค่ะ ทำตามฝันตัวเอง หนูจะเอาพี่เป็นตัวอย่าง ขอให้พี่แข็งแรงขึ้นทุกๆวันนะคะ จากคุณ : ยัยนู๋แก้มป่อง - [ 19 ก.ค. 50 09:36:41 ]

ความคิดเห็นที่ 123 เป็นกำลังใจให้คุณหมอทุกท่านค่ะ............ จากคุณ : แกงส้มชะอมกุ้งใส่ผักบุ้งนิดนึง (น้องแกงส้ม) - [ 19 ก.ค. 50 10:10:37 ]

ความคิดเห็นที่ 124 เป็นกำลังใจให้คุณหมอนะคะ จากคุณ : มิตรภาพในสายลม - [ 19 ก.ค. 50 10:31:01 ]

ความคิดเห็นที่ 125 ขอเป็นกำลังใจให้คุณหมอสู้ค่ะ จากคุณ : xammy - [ 19 ก.ค. 50 10:55:01 ]

ความคิดเห็นที่ 126 ขอยกย่องและเป็นกำลังใจให้คร้า จากคุณ : LinGio - [ 19 ก.ค. 50 11:17:07 ]

ความคิดเห็นที่ 127 สู้ครับ ... ง่ายที่จะบอก แต่ยากที่จะทำ ..... ผมรู้ เป็นกำลังใจให้ครับ ............. จากคุณ : Jele - [ 19 ก.ค. 50 11:20:37 ]

ความคิดเห็นที่ 128 สู้ๆค่ะ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 19 ก.ค. 50 11:24:53 ]

ความคิดเห็นที่ 129 สู้ต่อไปนะคะ จากคุณ : ศนิ xxx - [ 19 ก.ค. 50 11:39:44 ]

ความคิดเห็นที่ 130 เข้มแข็งนะ จากคุณ : Adore - [ 19 ก.ค. 50 11:42:40 ]

ความคิดเห็นที่ 131 เข้มแข็งไว้ค่ะ เป็นกำลังใจให้นะค่ะคุณหมอ จากคุณ : ฟ้าใสในวันวาน - [ 19 ก.ค. 50 11:50:30 ]

ความคิดเห็นที่ 132 คุณหมอเข้มแข๊งมากๆๆๆ นับถือหัวใจจริงๆ สู้ๆนะ จากคุณ : หนูน้อยบนยอดเขาอันหนาวเหน็บ - [ 19 ก.ค. 50 12:37:24 ]

ความคิดเห็นที่ 133 นับถือคุณหมอมาก และเป็นกำลังใจนะครับ สู้ๆสู้ๆ จากคุณ : Naphankrub - [ 19 ก.ค. 50 13:09:03 ]

ความคิดเห็นที่ 134 นับถือมากๆ ค่ะ ขอให้อยู่อย่างมีหวัง มีกำลังใจ นะคะ ถ้าเป็นแฟนเรา เราไม่คิดว่าเรื่องนี้จะทำให้อยู่ด้วยกันไม่ได้ค่ะ เข้มแข็งนะคะ จากคุณ : เข้มแข็งนะ (Superza) - [ 19 ก.ค. 50 13:16:40 ]

ความคิดเห็นที่ 135 ขอเป็นกำลังใจให้หมอสู้ต่อไปนะครับ หมอทราบดีอยู๋แล้วว่าคนเป้นโรคนี้สามารถใช้ชีวิตอยู่ได้อีกนานและที่สำคัญมันสมองของหมอ....สามารถเอามาพัฒนาประเทศได้อีกแน่นอนครับ จากคุณ : @Server ! maN@ - [ 19 ก.ค. 50 13:29:54 ]

ความคิดเห็นที่ 136 เป็นกำลังใจให้หมอนะคะ เราเองก็เคยโดนเข็มตำมา 1รอบแล้ว ตอนนั้นเพิ่งมาทำงานใหม่ๆเลย ตอนนี้เราโดนตำรอบ 2แล้ว กำลัง กินยาอยู่ ได้ 15 วันแล้วค่ะ เราเข้าใจความรู้สึกนั้นดี ส่วนคนไข้เราน่ะเหรอ?ไม่ต้องถามเลย เพราะอยู่กับคนไข้ infecious ทั้งนั้น มาเพื่อเจาะVLกับ CD4 กันทุกคน จากคุณ : เข้าใจดี (nooknickkaa) - [ 19 ก.ค. 50 13:36:17 ]

ความคิดเห็นที่ 137 เป็นกำลังใจให้คุณหมอและครอบครัวนะค่ะ จากคุณ : LittleSister - [ 19 ก.ค. 50 13:49:03 ]

ความคิดเห็นที่ 138 เอาใจช่วยคุณหมอให้สู้ต่อไปนะครับ อย่าท้อเลย จากคุณ : changiam - [ 19 ก.ค. 50 13:57:50 ]

ความคิดเห็นที่ 139 ขอให้คุณหมอเข้มแข็ง มีกำลังใจ สู้ต่อไปครับ จากคุณ : Bugmao (บั๊กเม่า) - [ 19 ก.ค. 50 13:58:34 ]

ความคิดเห็นที่ 140 ตามคุณเซิร์ฟเวอร์แมนมาจากหว้ากอ มาลงชื่อเป็นกำลังใจให้ครับ อ้อ! ผมยังไม่ได้อ่านนะครับ for Healing Hands จากคุณ : RealWorld - [ 19 ก.ค. 50 14:01:34 ]

ความคิดเห็นที่ 141 ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆค่ะ *-* จากคุณ : minnie (เด็กตามหาฝัน) - [ 19 ก.ค. 50 14:12:26 ]

ความคิดเห็นที่ 142 จริงนะคะ ที่ว่าอะไรก็ไม่สำคัญเท่า ใจ ของเรา เป็นกำลังใจให้อีกคนนะคะ  ขอให้เข้มแข็ง สู้ ๆ ต่อไป   จากคุณ : Flower_kiss - [ 19 ก.ค. 50 15:10:01 ]

ความคิดเห็นที่ 143 อ่านแล้วเศร้า จะร้องไห้ ขอเป็นกำลังใจให้คุณหมอเข้มแข็งมากๆ ค่ะ จุกอกพูดไม่ออก เลยตอนนี้ เสียใจกับคุณหมอจริงๆ จากคุณ : chosen - [ 19 ก.ค. 50 15:29:17 ]

ความคิดเห็นที่ 144 อยากขอเป็นอีกกำลังใจ ให้คุณหมอค่ะ จากคุณ : ช้อนชาสีน้ำเงิน - [ 19 ก.ค. 50 15:35:30 ]

ความคิดเห็นที่ 145 เป็นกำลังใจให้ครับ... จากคุณ : Glight - [ 19 ก.ค. 50 16:01:40 ]

ความคิดเห็นที่ 146 ขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจค่ะ เข้มแข็งไว้นะคะ จากคุณ : ซักวันหนึ่งเราจะโต (ucall_wan) - [ 19 ก.ค. 50 16:01:51 ]

ความคิดเห็นที่ 147 ...เป็นกำลังใจให้ สู้ๆ นะครับบบบ... จากคุณ : เจ็บเพื่อเข้าใจ - [ 19 ก.ค. 50 16:42:22 ]

ความคิดเห็นที่ 148 ขอให้คุณหมอสุขภาพแข็งแรง  เป็นกำลังใจให้นะค่ะ จากคุณ : ป้าไฮเทค - [ 19 ก.ค. 50 16:50:35 ]

ความคิดเห็นที่ 149 ถ้าจะบอกว่าเอดส์ทำให้เราเข้าใจชีวิตก็คงจะไม่เกินจริง เอดส์ยังยังทำให้เราเป็นเพื่อนกันอีกด้วย ตอนนี้อยู่ในแวดวงคนทำงานเอดส์ เครือข่ายผู้ติดเชื้อเอชไอวีเอดส์ มีเพื่อนเป็นผู้ติดเชื้อเป็นร้อย เชิญชวนผู้ที่สนใจลองเข้าไปเยี่ยมชมได้ที่ เว็ป www.thaiplus.net แล้วคุณจะรู้ว่าติดเชื้อแล้วก็ยังเป็นคนเดิมที่เรารัก ชีวิตก็ยังเดินหน้าต่อไป ขอบคุณเรื่องราวที่แบ่งปันทำให้เราตระหนักว่าทำงานเอดส์มาตั้ง 10 กว่าปี ยังคงต้องทำงานหนักต่อไปอีกเพื่อให้คนเข้าใจเอดส์ จากคุณ : ศิริรัตน์ - [ 19 ก.ค. 50 17:00:44 A:124.120.26.128 X: TicketID:150140 ]

ความคิดเห็นที่ 150 เป็นกำลังใจให้สู้นะครับ ชีวิตยังมีโอกาส จากคุณ : น้ำเค็ม - [ 19 ก.ค. 50 17:01:43 ]

ความคิดเห็นที่ 151 หากมีพรหนึ่งข้อให้เราขอ....เราจะขอให้คุณหมอหายจากโรคที่เป็นอยู่..อยากให้คุณหมอเข้มแข็ง และอยากให้คุณหมอรู้ว่าทุกคนเป็นกำลังใจให้คุณหมออยู่ค่ะ จากคุณ : ณ..กาลเวลา (ณ...กาลเวลา) - [ 19 ก.ค. 50 17:07:19 ]

ความคิดเห็นที่ 152 น่ากัวมากๆเลย เราก้อเคยโดนแต่สัมผัสเลือดเด็กที่ติดเชื้อ ไม่ใช่เขมแทง ไปตรวจเดือนที่ 3 neg อย่างงี๊เชื่อได้มะเนี่ย ต้องไปตรวจเดือนที่ 6 ป่าวหว่า แต่เราไม่ได้กินยาต้านไวรัสนะ จากคุณ : docsis - [ 19 ก.ค. 50 17:29:58 ]

ความคิดเห็นที่ 153 เข้ามาโหวต ที่สุดจริงๆคะ จากคุณ : โครโมโซม X - [ 19 ก.ค. 50 17:49:49 ]

ความคิดเห็นที่ 154 ผมเป็นนักศึกษาแพทย์ครับ ขอบคุณพี่มากครับที่ช่วยเตือนสติผมให้กลับมา เพราะไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้วที่ไม่มีคนมาบอก เตือนว่าให้ระมัดระวังตัวเอง ตอนทำงาน เป็นกำลังใจให้พี่นะครับ ขอให้พี่สนุกกับงานศัลย์ และอย่าให้ความเลวร้ายของสังคมกลืนกินคนดีและเก่งแบบพี่ไป เป็นกำลังใจให้ จริงๆครับ จากคุณ : โกโต้ เคนสุเกะ - [ 19 ก.ค. 50 18:50:13 ]

ความคิดเห็นที่ 155 คำตอบของผมอยู่ที่ใจคำเดียวเท่านั้น ใจเท่านั้นที่ทำให้คุณไปถึงทุกที่ ใจที่ไม่ยอมแพ้ ใจที่ไม่ลดละ ใจที่พร้อมเสียสละ ใจที่อยากเอาชนะสิ่ง ทั้งปวง ใจนี่แหละที่ยังรักษาระดับCD4เอาไว้ได้ ผมเชื่ออย่างนั้น ผมเชื่อ ____________________________________________________ เป็นกำลังใจให้คุณหมอคะ ถึงคุณหมอจะติดเชื้อก็ยังคิดถึงคนไข้มากมายที่รอการรักษา เข้มแข็งนะคะ สู้ๆ จากคุณ : เทียนธารา - [ 19 ก.ค. 50 19:42:56 ]

ความคิดเห็นที่ 156 อีกหนึ่งกำลังใจค่ะ จากคุณ : หยกเนื้อแก้ว - [ 19 ก.ค. 50 20:38:40 ]

ความคิดเห็นที่ 157 ขอให้บุญรักษานะคะ จากคุณ : กาแฟรสเสน่หา - [ 19 ก.ค. 50 20:40:59 ]

ความคิดเห็นที่ 158 เป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้คุณหมอนะคะ... จากคุณ : tadee2005 - [ 19 ก.ค. 50 21:01:50 ]

ความคิดเห็นที่ 159 มาให้กำลังใจน้องครับ หมอศัลย์ทำงานหนักจริงๆครับ ตอนนี้ก็ไม่ค่อยมีใครอยากเรียนเท่าไหร่แล้ว แต่น้องเลือกที่จะสู้ เลือกที่จะทำในสิ่งที่ตัวเองรัก สุดยอดมาก ปล คิดถึงThaiclinicครับ เมื่อก่อนสมัยอยู่รพ.ชุมชนเข้าไปอ่านทุกวันเลย แก้ไขเมื่อ 19 ก.ค. 50 21:12:46 จากคุณ : I am เตียบ่อกี้ - [ 19 ก.ค. 50 21:05:39 ]

ความคิดเห็นที่ 160 อีกกำลังใจที่อยากให้คุณรู้ว่า คุณไม่ได้อยู่คนเดียวในโลกนี้นะคะ สู้ๆค่ะ ทำดีย่อมได้ดี อย่าท้อแท้นะคะ สู้ สู้ค่ะ จากคุณ : เซอร์แมนติก - [ 19 ก.ค. 50 21:19:24 ]

ความคิดเห็นที่ 161 แ ว ะ ม า ใ ห้ กำ ลั ง ใ จ อี ก ค รั้ ง ปล.มี ชี วิ ต อ ยู่ ต่ อ ไป ใ ห้ ไ ด้ เ ชื่ อ น า ย  ทำ ไ ด้ จากคุณ : ปีกุน_2007 (ซ้อสอง) - [ 19 ก.ค. 50 21:27:08 ]

ความคิดเห็นที่ 162 มาเป็นกำลังใจอีกแรงครับ จากคุณ : ~Devil_Boy~ (~ปีศาจ_เด็กผู้ชาย~) - [ 19 ก.ค. 50 21:43:15 ]

ความคิดเห็นที่ 163 ฮื่อๆๆๆ อ่านแล้วน้ำตาจะไหล สมัยก่อนเคยทำโครงการช่วยเหลือเด็กติดเชื้อ... แค่ ผม เผลอไปหยิบเข็มกลัดของเด็กติดเชื้อขึ้นมา  แล้วยังเอิญทิ่มนิ้ว ผมเครียด เครียด เครียด.......... จนต้องไปตรวจเลือดเลย.. โอ่ อนาคต เป็นหมอนี่ มันเสี่ยงจริงๆ จากคุณ : S-s-S-s - [ 19 ก.ค. 50 21:54:52 ]

ความคิดเห็นที่ 164 สู้นะคะหมอ รู้ว่าหมอต้องเข้มแข็งค่ะ ขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้ด้วย ^_____^   สู้ สู้ จากคุณ : แก่นเซี้ยวเปรี้ยวซ่าส์หน้าตาดี - [ 19 ก.ค. 50 23:41:26 ]

ความคิดเห็นที่ 165 สู้ๆครับ จากคุณ : sunzilla - [ 20 ก.ค. 50 00:20:37 ]

ความคิดเห็นที่ 166 เป็นกำลังใจ..ให้คุณหมอตัวจริงค่ะ.. จากคุณ : Sepia_Sepia - [ 20 ก.ค. 50 00:25:42 ]

ความคิดเห็นที่ 167 เป็นกำลังใจให้ค่ะ..สู้ๆ ค่ะหมอ จากคุณ : แกงส้มผักบุ้ง - [ 20 ก.ค. 50 00:50:52 ]

ความคิดเห็นที่ 168 สู้ต่อไปน่ะครับ ผมให้กำลังใจ จากคุณ : น้ำก้นแก้ว - [ 20 ก.ค. 50 00:57:59 ]

ความคิดเห็นที่ 169 เป็นกำลังใจให้คะ พี่สาวก็เป็นหมอเหมือนกันแต่ดีใจนะที่พี่เราเค้าเลือกที่จะเป็นหมอผิวหนัง ปล.เหมือนคนข้างบนบอก โกรธเหมือนกันเวลาใครฟ้องหมอเนี่ยรู้ไหมว่าเค้าเหนื่อยมากแค่ไหน หลายๆรอบที่พี่เราต้องหลับคาหนังสือ แต่ตอนนี้สบายหล่ะ จากคุณ : ครีมโซดา - [ 20 ก.ค. 50 01:46:18 ]

ความคิดเห็นที่ 170 อ่านแล้วไม่ค่อยเข้าใจศัพท์เทกนิก แต่ว่าเข้าใจสิ่งที่ผู้เขียนต้องการสื่อ ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนนะครับ จากคุณ : Iron-Spider - [ 20 ก.ค. 50 01:52:33 ]

ความคิดเห็นที่ 171 คุณหมอ กินข้าวเยอะ ๆ นะค่ะเป็นห่วงจัง เพิ่งรู้นะค่ะ ว่าเป็นหมอเนี่ยมันหนักหนาน่าดูเลย ตอนเด็ก ๆ ฝันอยาก เป็นหมอเหมือนกันแต่ โง่ ค่ะ จากคุณ : ลิปสติกแดง - [ 20 ก.ค. 50 02:04:39 ]

ความคิดเห็นที่ 172 อ่านแล้วเศร้าครับ ทุกอย่างมันเป็นไปได้ทั้งหมด จนอาจมีทางที่ำให้คุณหมอสามารถ รักษาตัวหายได้ในวันหนึ่ง อืม แต่ทุกอาชีพต้องมีความรับผิดชอบ แต่ความรับผิดชอบที่หมอแบกอยู่ มันก็หนักนะ รักษาตัวนะครับ รอวันหนึ่งที่เราจะรักษามันได้ มีคนเป็นกำลังใจให้เยอะเลยครับ เขากำลังรอหมอกลับมารักษาพวกเขาอยู่ จากคุณ : bucx - [ 20 ก.ค. 50 07:02:47 ]

ความคิดเห็นที่ 173 ขอเป็นกำลังใจให้คุณหมอ และขอขอบคุณเจ้าของกระทู้ที่หาบทความดีๆสอนใจมาให้อ่านนะคับ จากคุณ : decaffeine - [ 20 ก.ค. 50 08:56:00 ]

ความคิดเห็นที่ 174 อยากให้มีทางรักษาโรคนี้ให้หายขาดในเร็ววันจริงๆ เป็นกำลังใจให้คุณหมอค่ะ ปล. อ่านแล้วน้ำตาซึมเลย จากคุณ : อย่าทำอย่างง้าน - [ 20 ก.ค. 50 09:08:35 ]

ความคิดเห็นที่ 175 เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : ความรักทำให้โลกอ่อนหวาน - [ 20 ก.ค. 50 09:55:56 ]

ความคิดเห็นที่ 176 ขอส่งกำลังใจไปให้คุณหมอด้วยค่ะ ขอบคุณ จขกท ที่นำมาให้อ่านค่ะ จากคุณ : notno - [ 20 ก.ค. 50 10:17:45 ]

ความคิดเห็นที่ 177 เข้ามาให้กำลังใจค่ะ   อ่านถึงตอนที่คุณหมอไปแจ้งข่าวให้คุณแม่ทราบ  น้ำตาไหลเลยค่ะ  คิดถึงหัวอกคนเป็นแม่ จากคุณ : ตะวันรอนตอนเช้า - [ 20 ก.ค. 50 12:05:29 ]

ความคิดเห็นที่ 178 ขอเป็นกำลังใจให้คุณหมอนะคะ และขอให้คุณหมอเข้มแ็ข็งเอาไว้นะ... จากคุณ : aleena - [ 20 ก.ค. 50 12:22:29 ]

ความคิดเห็นที่ 179 เนื่องจากคุณหมอเป็นคนเก่งมาก เชื้อเอดส์แบบนี้จะต้องให้คนเก่ง ๆ มาเอาชนะมันให้ได้ คุณหมออาจเปลี่ยนไปทำงานวิจัยเพื่อเอาชนะโรคพันธ์นี้ให้ได้คนแรกของโลกก็เป็นไปได้ ขอเอาใจช่วย ให้สามารถชนะมันได้นะครับ จากคุณ : อีคิวศูนย์ - [ 20 ก.ค. 50 12:44:43 ]

ความคิดเห็นที่ 180 คุณหมอคนนี้เก่งกว่า ทาเคชิอีกคะ สู้ต่อไปนะคะ ทาเคโช๊ะๆๆๆๆ ^^V จากคุณ : นู๋ชื่อมะขิ่น - [ 20 ก.ค. 50 13:04:00 ]

ความคิดเห็นที่ 181 โหวตได้มะ จากคุณ : vecchio - [ 20 ก.ค. 50 13:58:57 ]

ความคิดเห็นที่ 182 พอดีเข้าไปในอ่านใน ThaiClinic.com เห็นน้องหมอเข้าไปโพสต์ต่อก็เลยเอามาฝากให้ได้อ่านกันค่ะ ขออนุญาตเจ้าของกระทู้ด้วยนะค่ะ “งานหนักนะเนี่ย” ผมเริ่่มคิดบ่อยขึ้นเวลามาทำงาน ปกติตอนใช้ทุนผมก็ว่าเหนื่อยแล้ว แต่ตอนนี้มันดูเหนื่อยยิ่งกว่า คนไข้ก็มักจะเป็นคนไข้ที่ซับซ้อนถึงได้ส่งตัวมาถึงโรงเรียนแพทย์้ ทั้งอาจารยที่เข้มงวด  ทำให้บางทีก็คิดท้อ แต่บางทีก็นึกสู้ แต่สุดท้ายผมก็ยังเดินหน้าต่อ เพราะประสบการณ์บอกผมว่า ไม่มีอะไรได้มาง่ายๆ ความยากลำบากนี่แหละที่เป็นเครื่องพิสูจน์คน ตั้งแต่ผมรับรู้และยอมรับความเปลียนแปลงของตัว้เอง ผมเริ่มมองคนรอบตัว เริ่มวิเคราะห์สถานการณ์กับเพื่อนที่รู้ข่าวของผม ทำให้ผมเริ่มรับรู้ว่า ไม่ใช่มีผมคนเดียวที่เจอสิ่งร้ายสิ่งนี้ เมื่อไม่นานมานี้เพื่อนของผม(ที่รู้ว่าผมติดเชื้อ) มาเล่าให้ผมฟังว่า แฟนของเพื่อนของเพื่อนก็ตรวจพบว่าติดเชื้อHIV ซึ่งเกิดจากโดนเข็มตำเหมือนกัน ซึ่งสาเหตุที่บอกเพื่อนของเพื่อนผม ก็เพราะว่าเค้าทั้งสองกำลังจะแต่งงาน แต่ดันมาเกิดเรืองก็เลยต้องบอกความจริงก่อนที่จะไปเจาะเลือดก่อนแต่งงาน ผมฟังแล้วก็รู้ยังสึกตกใจอยู่เหมือนกัน นี่เหตุการณ์อย่างนี้มันเกิดได้เรื่อยๆเลยเหรอ ผมถามเพื่อนว่าแต่งเรื่องมาปลอบใจผมรึเปล่า มันดูบังเอิญมากเกินไป แต่เพื่อนผมบอกว่าไม่ เพื่อนผมไม่ยอมบอกว่าคนนั้นคือใครเพราะได้สัญญาไว้แล้ว แต่เลือกที่จะเล่าเหตุการณ์คร่าวๆให้ผมฟัง เผื่อว่าผมจะรู้สึกดีขึ้น คำถามแรกของผมที่เข้ามาในใจคือ “อีกแล้วเหรอ” ทำไมผมไม่เคยรู้ว่ามันมีเรื่องแบบนี้เกิดในพวกเราแพทย์ได้้บ่อยๆ พวกผู้ใหญ่เค้ารู้เรื่องนี้แต่ไม่ได้บอกเราหรือว่าไม่รู้กันแน่ เพราะถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่กล้าแสดงตัวในที่สาธารณะเหมือนกัน ผู้ใหญ่ทุกท่านที่รู้เรื่องของผมก็พยายามช่วยเก็บเรื่องของผมเป็นความลับเหม ือนกัน ซึงทำให้ผมเชื่อว่านี่ยังเป็นความปรารถนาดีจากผู้ใหญ่ทุกท่านที่หวังดีกับผม   ความรักมันขึ้นกับอะไรกันแน่่ เรารักเค้า เค้ารักเรา แต่เรากลับอยู่ด้วยกันไม่ได ้เพราะว่าเรามีมือที่สามเป็นเชื้อHIV เราอยู่ในฐานะที่ยังไม่แต่งงาน คู่ของเรายังคงมีทางเลือกที่อาจจะดีกว่าถ้าลองไปคบกับคนใหม่ แต่เหมือนเราจะไม่มีทางเลือกมากนัก ในกรณีของแฟนของเพื่อนของเพื่อนผมต้องเลิกกันมันทำให้ผมรู้สึกสังเวชใจ ว่าคงไม่มีใครยอมเสียสละชีวิตมาอยู่กับเรา จะมีก็คงเป็นแต่พ่อแม่ที่พร้อมจะสละชีวิตเพื่อเรา   ผมโตมาโดยส่วนใหญ่แม่ผมเป็นคนเลี้ยง วันนั้นผมกลับบ้านถามแม่ผมว่า เลี้ยงผมมาเหนื่อยไหม แม่ผมตอบว่าเหนื่อย ผมถามต่อว่าแล้วเสียใจไหมที่ผมคงไม่่ได้เป็นอย่างที่แม่ต้องการ แม่เดินเข้ามาหาผม เอามือขวาลูบผมผมเบาๆอย่างทะนุถนอม แม่ผมบอกว่า ถึงวันนี้แม่ผมภูมิใจ ภูมิใจท่ีลูกของแม่ช่วยเหลือคนไข้ให้พ้นความทุกข์ ถึงแม้ลูกจะเสียบางอย่างไป แต่แม่เชื่อว่าการให้ของลูก  จะทำให้มีปาฏิหารย์ได้ แม่เชื่ออย่างนั้น ถึงวันนี้แม่ผมยังเชื่อว่าอนาคต ผมอาจจะหายป่วยได้จากการรักษาที่มีพัฒนาการมากขึ้น ส่วนตัวผมเองก็ยังไม่ได้คิดว่าจะมีหรือไม่ เพราะผมก็ยังไม่ทราบและยังไม่ได้ข่าวของการรักษาที่ว่านี้ แต่ผมมีสิ่งนึงที่เชื่ออยู่ตลอด ชีวิตที่เคยหมดค่าจนเกือบสุด วันนี้กลับลุกขึ้นมาจับมีดจับเข็มที่เคยทำร้ายตัวเองได้ เพราะว่าผมรู้จักที่จะให้ ให้โดยไม่หวังผล ให้ไปเถอะครับ มีคนในประเทศนี้ที่ยังต้องการความช่วยเหลืออีกมากจากพวกคุณ สมเด็จพระมหิตลาธิเบศร์ อดุลยเดชวิกรม พระบรมราชชนกได้ให้คำสอนแก่แพทย์ทั้งหลายว่า "ฉันใช่สอนให้เห็น เธอเป็นหมอ สำคัญตน แต่เธอต้องเป็นคนด้วย, ขอให้ถือผลประโยชน์ส่วนตัวเป็นที่๒ ประโยชน์ของเพื่อนมนุษย์เป็นกิจที่ ๑ ลาภ ทรัพย์ และเกียรติยศจะตกมาแก่ท่านเอง ถ้าท่านทรงธรรมะแห่งอาชีพไว้ให้บริสุทธิ์ " จากคุณ : กังหันลม (l-k_holland) - [ 20 ก.ค. 50 14:41:49 ]

ความคิดเห็นที่ 183 มาเป็นกำลังใจให้อีกคนค่ะ สู้ สู้ นะค่ะ จากคุณ : o_jangja - [ 20 ก.ค. 50 14:48:37 ]

ความคิดเห็นที่ 184 นับถือในความสู้ของคุณหมอจริงๆ ขอให้คุณหมอ มีสุขภาพที่แข็งแรง เพื่อช่วยเหลือ เพื่อนมนุษย์ที่ทุกข์ยากต่อไปนานๆ นะครับ มีอีกกระทู้หนึ่งที่ผมไปอ่านเจอมา อ่านแล้วรู้สึกเศร้าเหมือนกับเรื่องนี้ แต่ก็นับถือในความเข้มแข็งของผู้เล่าจริงๆ ยังคิดว่าอยากจะบอกไปทาง TV สักช่อง หนึ่งให้มาถ่ายทอดการต่อสู้กับโรคร้ายที่เขาเป็น (มะเร็งต่อมน้ำเหลือง) จนมาวันนี้เขารอดมาได้ เพราะใจสู้จริงๆ ผมไม่รู้จักเขา แต่ก็ขอส่งกำลังใจ อยากให้กำลังใจ รวมทั้งคุณหมอ ด้วย http://pha.narak.com/topic.php?No=12736   ตอนที่ผมเอามาเป็นตอนสุดท้ายที่เขาเขียนไว้ครับ (คงไม่ใช่ตอนสุดท้าย) ซึ่งผมก็พยายามเข้าไปดูบ่อยๆ ว่าจะมาเขียนเมื่อไหร่ มีทั้งหมด 13 ตอน ถ้าสนใจอ่านก็ตามลิ้งค์ไป และลอง ค้นหาคำว่า " แค่รู้สึกอยากจะเล่า" ก็จะเจอทั้งหมด จากคุณ : ลูกขวาน - [ 20 ก.ค. 50 15:19:55 ]

ความคิดเห็นที่ 185 อีก 1 กำลังใจให้คุณหมอ ค่ะ จากคุณ : Nu-Aak - [ 20 ก.ค. 50 15:25:05 ]

ความคิดเห็นที่ 186 เคยมีเรื่องที่คนไทยวิจัยยาแก้โรคหรือต้านโรคอะไรประมาณนี้ไหมครับ...คนนั้นน่ะ...ที่เป็นผู้หญิงอะ เค้าเล่าว่าเคยโดนปองร้ายแบบ ยิงระเบิดใส่บ้านตอนไปช่วยคนที่แอฟริกาด้วย ไม่รู้ตอนนี้เป็นไงบ้าง แก้ไขเมื่อ 20 ก.ค. 50 15:54:26 จากคุณ : จากผม!?! - [ 20 ก.ค. 50 15:37:52 ]

ความคิดเห็นที่ 187 คุณหมอเก่งมากๆ เลยค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้นะ ช่วยคนเยอะๆคะ ได้บุญดีค่ะ จากคุณ : วีร์ (weesuda) - [ 20 ก.ค. 50 15:40:11 ]

ความคิดเห็นที่ 188 เจ็บใจรัฐบาล จากคุณ : ของกำนัลจากนรกคือความเจ็บปวด - [ 20 ก.ค. 50 16:27:15 ]

ความคิดเห็นที่ 189 ผมจะไม่พูดคำว่าสงสารหรือเห็นใจ แต่สิ่งที่อยากจะพูดคือ "ขอให้นายมี กำลังใจทุกวันที่ทุกลมหายใจยังมีอยู่" จากคุณ : เอ - [ 20 ก.ค. 50 17:03:29 A:58.8.174.50 X: TicketID:150877 ]

ความคิดเห็นที่ 190 เอาใจช่วยค่ะ รวมไปถึงคุณหมอท่านอื่นๆ ด้วยน่ะค่ะ จากคุณ : จุกแสบเหลือง - [ 20 ก.ค. 50 17:03:35 ]

ความคิดเห็นที่ 191 ขอให้กำลังใจคุณหมอนะคะ สู่กับชีวิตต่อไปนะคะ จากคุณ : pp (chompunut_541) - [ 20 ก.ค. 50 17:47:58 ]

ความคิดเห็นที่ 192 ด้วยความรู้สึกจากคนเป็นแม่นั้นทำให้อ่านแล้วต้องร้องไห้  เข้าใจแม่คุณหมอและสงสารคุณหมอจับใจ  ในขณะเดียวกันก็ภูมิใจและชื่นชม   เพียงแค่คุณหมอแข็มแข็ง  ยิ้มได้  และมีความสุขกับปัจจุบันจะเป็นการทำงานหรือกับความรักที่ได้รับจากครอบครัว ญาติ เพื่อน หรือคนไข้ก็ตาม คุณหมอและทุกๆ คนรอบตัวคุณหมอก็สามารถ "ยิ้มด้วยหัวใจ" ได้ ขอบคุณที่แบ่งปันเรื่องส่วนตัว มีคติสอนใจซ่อนอยู่มากมายในคำพูดและความคิดของหมอ อ่านจบแล้ว "ใจ" ของเราก็เปลี่ยนไปรู้สึกอยากใส่ใจกับ "ใจ"ของคนมากกว่าแค่ร่างกาย ขอให้ความดีประสบแก่คุณหมอและครอบครัวตลอดไปค่ะ จากคุณ : คุณจ๊ะจ๋า - [ 20 ก.ค. 50 18:14:47 ]

ความคิดเห็นที่ 193 เป็นอีกกำลังใจให้คุณหมอทุกท่าน ๆ นะค่ะ จากคุณ : สี่ล้อซ่า - [ 20 ก.ค. 50 19:15:16 ]

ความคิดเห็นที่ 194 ขอให้คุณหมอเข็มแข็งมากๆนะคะ เป็นกำลังอีกคนค่ะ จากคุณ : เจ้าหญิงจอมเปิ่น - [ 20 ก.ค. 50 20:09:50 ]

ความคิดเห็นที่ 195 ขอหมอจงเข้มแข็ง...นะคะ เศร้าจริงๆ ร้องไห้ไปด้วย ทุกวันนี้ เรายังต้องการคนที่จิตใจดี และเข้มแข็ง พร้อมที่จะช่วยเหลือคนอื่นๆ แบบคุณหมอท่านนี้อีกมาก รักษาตัวให้ดีนะคะ จากคุณ : Prachina - [ 20 ก.ค. 50 20:38:42 A:124.120.234.72 X: TicketID:149764 ]

ความคิดเห็นที่ 196 อ่านแล้วน้ำตาไหลเลยอ่ะ  ไม่มีอะไรสุดยอดไปกว่าใจเราแล้วล่ะค่ะ  เป็นกำลังใจให้คุณหมอด้วยคนนะคะ จากคุณ : ไม่สวยแต่ก็เลือกได้ - [ 20 ก.ค. 50 21:10:55 ]

ความคิดเห็นที่ 197 อ่านแล้วน้ำตาซึม...บรรยายไม่ถูกจิงๆค่ะ ขอให้พระคุ้มครองคุณหมอนะคะ...ส่งแรงใจให้สุขภาพแข็งแรงนะคะ จากคุณ : ฟากฟ้าฝั่งฝัน - [ 20 ก.ค. 50 21:12:42 ]

ความคิดเห็นที่ 198 เป็นกำลังใจให้ครับบบบ   ชื่นชมมากจิงๆ จากคุณ : - - (Qooo) - [ 20 ก.ค. 50 21:22:44 ]

ความคิดเห็นที่ 199 อ่านแล้วเครียดตาม หลายอารมณ์เลย น้ำตาจะไหล ขอมอบกำลังใจแด่คุณหมอผู้เข้มแข็งคนนี้ค่ะ จากคุณ : แดงเร็กเก้บาร์ - [ 20 ก.ค. 50 22:12:54 ]

ความคิดเห็นที่ 200 พอดีว่าก็เป็นคนหนึ่งที่เรียนสายนี้ มีโอกาสเสี่ยงติดเชื้อทุกวันเหมือนกัน ฟังแล้วมันเป็นเรื่องที่น่าเสร้า แต่ยังไงขอให้สู้ต่อไป เป็นกำลังใจให้ เพราะอยากจุบอกว่าพี่หมอเป็นคนเข้มแข็งมาก ซักวันต้องมียาที่รักษาโรคร้ายนี้ได้ แล้วพี่หมอจะต้องหาย สู้ต่อไปนะคะ จากคุณ : viValentino (viValentino) - [ 20 ก.ค. 50 22:49:03 ]

ความคิดเห็นที่ 201 ทานยาต้านไวรัสสม่ำเสมอ ออกกำงกาย ดูแลตัวเอง พักผ่อนเยอะๆ เชื่อว่าคุณหมอต้องมีชีวิตได้อีกเป็นสิบปี ^^ ตอนนี้ไม่มียารักษาให้หายขาด แต่ก็ช่วยให้คุรหมอมีเวลามากขึ้น ได้ใช้ชีวิตอยู่กับคุณแม่ เพื่อน คนร่วมงานที่เรารัก สุดท้ายคือทำประโยชน์ให้สังคมและส่วนรวม ขอเป็นกำลังใจให้อีก 1 ใจ ค่ะ จากคุณ : Counselorฝึกหัด (Pussy_kittycat) - [ 21 ก.ค. 50 01:36:27 ]