::: ตอน รักน้ำเน่าของเราหลายคน ::: (ต่อ)
มาถึงที่ร้าน ... ฉันพยายามจะมองดูว่าพี่ป็อบมีอาการกระวนกระวาย ไม่สบายใจบ้างหรือเปล่า ... แต่ก็ยังเห็นเขา ลัลล้า ปาจิงโกะ สุดชีวิต ...
เขายังติดค้างคำถามที่จะถามฉันไว้ตั้งแต่มาคาราโอเกะหนที่แล้ว ... ครั้งนี้ฉันก็เลยขอทวงคำถามก่อนที่ฉันจะต้องเผชิญหน้ากับใครบางคนของเขาในค่ำคืนนี้ก็แล้วกัน
พี่ป็อบ ... ตอนที่มาคาราโอเกะคราวที่แล้ว พี่จะถามอะไรแก้มเหรอ นี่ยังไม่หายอยากรู้เลยนะ มีอะไรถามมาได้เลยตรงๆนะพี่
สายตาของฉันจับจ้องไปที่หน้าของเขาอย่างไม่ยอมละสายตาแม้แต่น้อย นี่หล่ะลักษณะนิสัยของนักข่าว จ้องเอาคำตอบ 5555
เขานิ่งไปพักนึง ถอนหายใจหนึ่งเฮือก
พี่ถามเราได้จริงๆเหรอ แล้วเราจะโกรธพี่หรือเปล่าหล่ะ เขาโปรยมาก่อน คำถามนี้คงจะไม่ธรรมดาแน่ๆ เอาเหอะพี่เอ๊ย ...
มันจะมีคำถามไหนที่มันเลวร้ายถึงขนาดที่ฉันจะรับไม่ได้ ไม่มีหรอก ฉันมันพวกหนังหนา กล้าชนทุกเหตุการณ์อยู่แล้ว
ถามมาได้พี่ ไม่โกรธหรอก ... ต่อให้เป็นคำถามที่เลวร้ายที่สุด แต่ก็จะสัญญาด้วยเกียรติของลูกเสือสามัญรุ่นใหญ่เลยว่าจะไม่โกรธ ฉันเลือกจะใช้ลูกเสือเพราะว่าฉันมะได้เรียนเนตรนารีนี่ค๊า เอิ้กๆๆๆ
"แก้ม พี่ถามจริงๆว่า แก้มเป็นกระเทย จริงหรือเปล่า " ฉันหัวเราะก๊ากกกกกกกกก
จนพี่แบงค์กับไอ้มิ้นท์หันควับมามองทันทีว่าฉันโดนอะไรเข้าสิง ...
ฉันนะหัวเราะก๊ากขำกลิ้งเหมือนได้กินตลกเชิญยิ้มเข้าไปทั้งคณะ ...
อืม .... จริงๆ ฉันกลั้นหัวเราะไป ตอบไป ... นึกไม่ถึงว่าเขาจะถามคำถามนี้ ...
พี่แบงค์กับมิ้นท์เริ่มสงสัยทำหน้าอยากรู้อยากเห็น ขยับเข้ามาหน้าสลอน ว่าฉันกับพี่ป็อบมีความลับซุบซิบอะไรกัน ...
เฮ้ย .. ไปๆ ไม่เกี่ยวกับเอ็งสองคน มันเป็นปัญหาแบบลูกผู้ชายเขาจะคุยกันเว้ย อย่าเพิ่งยุ่ง พี่ป็อบโบกมือปัดไล่สองแมงวันหัวเขียวที่กำลังจะเข้ามาทำหน้าสอดรู้สอดเห็นใกล้ๆ ...
พี่แบงค์ทำหน้าเหมือนโดนขัดใจ .. ส่วนฉันก็ยักคิ้วให้มิ้นท์ทีนึงเป็นสัญญาณว่าเดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง .. เป็นอันว่ารู้กันฉันกับยัยมิ้นท์
มิ้นท์รู้งาน พาพี่แบงค์ออกไปข้างนอกห้องก่อน ... ตอนนี้ก็เหลือแต่ฉันกับพี่ป็อบสองต่อสองในห้องส่วนตั๊ว ส่วนตัว ....
ฉันแอบปาดน้ำลายเล็กน้อย 5555
แค่เนี๊ยะเหรอพี่ โธ่เอ๊ย คิดว่าเรื่องอะไร เห็นท่าโน้น ท่านี้ อยู่ได้ตั้งนานสองนาน ฉันพยายามจะกลั้นหัวเราะ แต่มันก็อดไม่ได้จริงๆ ...
มีอีกข้อหนึ่ง ยังไม่หมด ถามได้แน่นะ ไม่โกรธแน่นะ เขายกนิ้วชี้ขึ้นมาแล้วจิ้มๆมาที่หัวเหม่งๆของฉัน ...
เอ๊า อิตานี่เว้ยยยย จะถามก็ถามดิ .. ฉันเลยผยักหน้าหงึกๆ แล้วก็หัวเราะ
แก้มยังมีไอ้นั่นป่ะ เขาถามอายๆ ... 5555555555555 อิตาบ้าเอ๊ยยยยยยยย ที่แท้ก็สงสัยเรื่องหนอนน้อยของฉันนี่เอง เอิ้กๆๆๆๆ ...
ไม่มีแล้ว ฉันส่ายหน้าแล้วอมยิ้ม .... พยายามจะกลั้นหัวเราะแต่ก็กลั้นไม่ได้จริงๆ ..ฉันหัวเราะเอาเป็นเอาตาย
ทำไมอ่ะพี่ .... สนใจทำไม ไม่เข้าใจ ฉันส่ายหน้า แมร่ง ขำ ... คิดว่าจะถามอะไร คงจะเก็บกดมาไว้นาน พี่แกคงอยากรู้มาตลอดเลยมั๊งเนี่ย
เหรอๆ ไม่มีแล้วเหรอ ทำหน้าทำตาตื่นเต้น ตกอกตกใจ อะไรจะเวอร์ขนาดนั้น ...
ในเวลานั้นพี่ป็อบเหมือนเด็กๆที่กำลังอยากรู้อยากเห็น ... ตื่นเต้นกับสิ่งแปลกประหลาดที่ไม่เคยเจอ ...
ไอบ้าเอ๊ย นี่ฉันกลายเป็นตัวปะหลาดไปแล้วเหรอฟร่ะ
แต่เพียงเสี้ยววินาทีจากเมื่อกี้ บรรยากาศระหว่างเราสองคนก็เปลี่ยนไปทันที ....
เป็นครั้งแรกที่พี่ป็อบจ้องหน้าฉันนิ่ง ... เอามือปัดปรอยผมที่ลงมาปรกหน้าหน้าแล้วเอาไปถัดไว้ข้างหู ...
ก่อนจะสบตาฉันแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ทำเอาฉันสะท้านไปทั้งตัว .....
ใบหน้าของพี่ป็อบห่างฉันแค่เพียงฝ่ามือ
เขาจ้องหน้าฉัน สายตาคู่นี้ของเขาทำเอาฉันแข้งขาอ่อนแรง
แขนทั้งสองข้างตกอยู่ข้างลำตัว ฉันเองก็ไม่หลบสายตาเขาเหมือนกัน .... ฉันเหมือนจะขาดใจตายอยู่ตรงนั้น
////
อย่า F 5 กันหนักหนาสาหัสนะคะ .... ส่วนใหญ่แก้มจะเขียนไป
นึกไป แล้วก็ไม่ได้เซฟ ... เดี๋ยงทีก็จ๋อยไปเลย เอิ้กๆๆๆ
แก้มจะอัพทุก 2 ชั่วโมงละกันนะคะ เพราะว่าช่วงนี้งานล้นมือจริงๆ
ทำสี่-ห้า อย่างพร้อมๆกัน 555 ... ปชส.ส่วนตัวอย่างพี่หลังคาฯ จะรู้ดี
เพราะเราเป็นพี่น้องที่พลัดพรากจากกันมาเมื่อ 20 ปีที่แล้ว เอิ้กกกกๆๆๆๆๆ
จากคุณ :
นักข่าวตาแป๋ว
- [
18 ก.ค. 50 10:06:03
]