ความคิดเห็นที่ 129
13.20 น. ผมโทรไปหา ไอ้พี่สามที่แผนกมันครับ
( ใช้โทรศัพท์สายตรงบริษัทเนี่ยล่ะ
ประหยัดดี) บอกมันไปว่ามีเรื่องจะคุยด้วย
(ที่จริงผมกะว่าจะบอกมันตอนเที่ยงแหล่ะแต่เผอิญไม่เจอมันที่แคนทีน)
ก็เลยโทรไปบอกว่าให้หลังเลิกงานให้มันรอผมที่รถมันด้วย )
17.19 น. ตอนผมเจอหน้าไอ้พี่สามมันที่นั่งรอผมอยู่บนรถ
ผมรู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของมันครับ
แต่เปลี่ยนไปในทางที่ผมคิดว่าไม่ค่อยดีเท่าไร
จากใบหน้าที่เคยกวนๆดูสดใสของมัน
ตอนนี้หน้าตามันเหมือนคนป่วยยังไงก็ไม่รู้
สีหน้าของมันดูไม่ร่าเริงเหมือนเคยอ่ะครับแตกต่างจากอาทิตย์ก่อนๆอย่าง
เห็นได้ชัดอาจเป็นเพราะพักนี้มันกินเหล้าบ่อยมากไปกระมัง
และก็คงไม่มีเวลาพักผ่อนด้วยล่ะนะผมว่า
แต่จริงๆแล้วหน้าตามันน่าจะสดใสมากกว่านะ ก็เพราะว่า
มันกำลังจะกลับไปคืนดีกะแฟนไง
ทำไมผมถึงคิดอย่างนั้นนะเหรอ ก็ถ้าคนมันไม่มีใจนะครับ
ไม่อยู่ด้วยกันข้ามวันข้ามคืนหรอก
( อันนี้เอาตัวเองเป็นบรรทัดฐานเลย ผมก็เคยเป็น)
ถ้าไม่เรียกว่ารีเทิร์นจะให้เรียกว่าอะไรล่ะ
พอเห็นหน้าผม มันก็ยิ้มให้จากในรถเลยครับ
แต่รู้สึกได้ว่าจะเป็นยิ้มที่ดูเหนื่อยๆซะมากกว่า
ถึงสีหน้ามันจะดูดีใจมากๆก็เหอะ( ถ้าผมไม่เข้าข้างตัวเอง)
เรียกพี่มาคุยทำไมเหรอรอย มันเดินลงจากรถตอนเห็นผมเดินเข้าไปหา
น่าจะเรียกว่าต่างคนต่างเดินเข้าหากันมากกว่า
พอเราสองคนได้ยืนใกล้ๆกันแล้ว
มันเหมือนกับว่าความรู้สึกเก่าๆ
จะหวนกลับคืนมาอีกครั้ง ตอนที่ผมเคยเดินเคียงข้างมัน
ไปไหนก็ไปด้วยกัน ทะเลาะกันเรื่องไร้สาระต่างๆนานา
กับความเห็นที่ไม่ค่อยจะลงรอย
แล้วก็ไม่เคยเลยซักวันจะมานั่งทำท่าทางหวานๆใส่กันให้มันเลี่ยน
ทำไมครับ อยู่ๆผมก็มองเห็นภาพต่างๆผุดขึ้นมาเรื่อยๆ
ทำไมผมต้องคิดถึงด้วยอ่ะ
มันทำให้ยิ่งคิดยิ่งเสียดาย
ทำไมผมกะมันไม่เจอกันให้เร็วกว่านี้ก็ไม่รู้
แต่สุดท้ายผมก็ต้องกลั้นใจบอกในสิ่งที่ผมคิดไว้
พี่สามพรุ่งนี้แฟนผมจะมาแล้ว ผมไม่อ้อมค้อมแล้วครับ
ขอพูดตรงๆให้เรื่องทุกอย่าง
มันได้เคลียร์ ได้จบๆกันไปซะที
ผมอยากให้เราหยุดเรื่องของเราไว้แค่นี้ดีกว่านะพี่
ผมหยุดหายใจนิดนึงก่อนจะพูดต่อ
ส่วนไอ้พี่สามยืนทำหน้านิ่งไม่พูดอะไร
แต่ดูจากสีหน้าแล้วคงกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก
ผมไม่รู้ว่าตอนนี้มันเกิดบ้าอะไรกับพวกเราสองคน
เราทั้งคู่ต่างก็ก็มีคนของเราแล้ว อย่าทำให้เค้าเสียใจเลย นะครับพี่สาม
แล้วก็เรื่องพี่แพร พวกผมคุยกันเรียบร้อยแล้ว
เค้าไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องที่ผมพูดวันนี้เลย
ผมเป็นคนตัดสินใจเองทุกอย่าง
พูดแค่นั้นผมก็หยุดแล้วก็มองหน้ามัน
แล้วก็บังคับให้ตัวเองพูดในสิ่งที่คิดไว้ทั้งคืน
เราไม่ต้องเจอกันอีกได้มั้ย
พอมันได้ยินผมพูดอย่างนั้น มันก็ทำสีหน้าเหมือน
ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง เชื่อกับสิ่งที่มันได้ยิน
นายว่าอะไรนะรอย
ไอ้พี่สามพูดเสียงเบาๆออกมาซึ่งผมแทบจะไม่ได้ยิน
แต่จริงๆแล้วตอนนี้ตัวผมก็ไม่ได้สนใจฟังอะไรเหมือนกัน
ผมก็แค่อยากจะมองหน้าพี่สามให้ชัดๆ นานๆ อีกสักครั้ง
เพื่อที่จะเก็บมันไว้เป็นความทรงจำ
ว่าครั้งนึงผมกับมันเคยมีความรู้สึกดีๆให้กัน
ซึ่งเราทั้งคู่ต่างก็ไม่รู้ว่ามันถูกต้องรึเปล่า ไม่ใช่สิครับผมคนเดียวเท่านั้นที่จน
ถึงตอนนี้ก็ยังไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ผมทำลงไปมันถูกหรือผิด
แต่วันนี้ผมได้เลือกทางของผมแล้วครับ แล้วก็จะไม่เสียใจด้วย
.
แต่ความจริงแล้วก็ผมไม่น่าเล่า
เรื่องที่ผมกะพี่แพรคุยกันให้มันรู้นะครับ น่าจะเก็บไว้ในใจดีกว่า
หลังจากที่มันได้ฟังที่ผมบอกเกี่ยวกับเรื่องที่ผมกะพี่แพรโทรคุยกัน
ผมเห็นมันทำหน้าไม่พอใจเล็กๆ
คุยกันเรื่องอะไร ทำไมพี่ไม่เห็นรู้เรื่อง ไอ้พี่สามมันทำหน้างง
เหมือนไม่รู้เรื่องอะไรจริงๆ
เค้าเล่าอะไรให้นายฟังนายก็เชื่อทั้งหมดเหรอ มันบอกผมแล้วทำหน้า
เหมือนน้อยใจผมมากๆ
มันไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องเชื่อไม่เชื่อนะพี่ ผมยังใจเย็นให้เหตุผลมันไปครับ
นายก็น่าจะรู้นี่ว่าพี่เป็นคนยังไง
แล้วก็คนของพี่น่ะต้องเป็นนายคนเดียว
คนอื่นพี่ไม่เอาหรอก มันพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆเหมือนคนจะร้องให้
จนผมต้องเบือนหน้าหนีไปจากใบหน้าของมัน ผมไม่กล้ามองมันครับ
ถ้าผมมองนานกว่านี้ เรื่องราวต่างๆมันก็ไม่จบซักที
ต้องซ้ำเดิมวนไปมาอยู่อย่างนี้แน่นอน
ผมก็เลยต้องพูดตัดปัญหาไปเลยครับ เพราะถ้ายิ่งนานก็จะยิ่งยืดเยื้อ
เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้หรอกพี่ ผมว่าพี่ก็อยู่ส่วนพี่
ผมก็อยู่ส่วนผมดีกว่าทำเป็นเหมือนคนไม่รู้จักกันได้ยิ่งดี
ที่เห็นผมพูดเด็ดขาดแบบนี้ได้ อย่านึกว่าใจไม่สั่นนะครับ
กว่าจะพูดแบบนี้ออกมาได้รู้มั้ยมันทรมานแค่ไหน
จะต้องให้พี่อ้อนวอนนายอีกนานแค่ไหนกันรอย
ไอ้พี่สามพูดเสียงเครียด
พร้อมกับเอามือมันมาจับมือผมไว้ครับ ผมนี่ตกใจเลยครับ รีบดึงมือ
ผมออกจากมือมันทันที ก็เพราะว่า
ตอนนี้ผมยืนอยู่ในจุดที่คนมองเห็นกันได้ง่ายๆชัดเจนด้วย
จะว่าผมอายผมยอมรับครับ
แล้วมันผิดด้วยเหรอครับที่ผมจะแสดงอาการแบบนั้นออกมา
พอไอ้พี่สามเห็นผมรีบดึงมือออกแล้วก็ทำท่าเหมือนรังเกียจมันอย่างนั้น
มันก็เลยมองหน้าผมด้วยแววตาตัดพ้อพร้อมกับแสดงสีหน้าเจ็บปวด
ผมนี่ใจแป้วเลยครับ สงสารมันก็ปานนั้น( แต่ตอนนั้นลืมสงสารตัวเอง)
นี่เราจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้วใช่มั้ย
พี่สามผมขอเหอะ อย่าทำแบบนี้อีกเลย
พี่อย่าทำให้ผมลำบากใจไปกว่านี้เลยนะครับ ผมตัดสินใจแล้ว
ทำแบบนี้พี่เจ็บนะรอย
ที่มันพูดออกมาก็จริงแต่ก็ใช่ว่าผมจะเจ็บน้อยกว่ามันซะเมื่อไหร่
ผมก็เคยถามพี่แล้วไง ถ้าเจ็บกว่านี้พี่จะทนได้มั้ย"ผมหยุดหายใจนิด
"พี่ต้องทนให้ได้สิไม่ใช่เพื่อผม แต่เพื่อตัวของพี่เอง
เป็นเจ้ากรมปลอบประโลมครับ
แต่ที่จริงตัวผมเองบ่อน้ำตาแทบแตก
หลังจากพูดออกไปทุกอย่าง
ซึ่งอีกทางผมไม่รู้ว่าจะเข้าใจแค่ไหน
ผมก็รีบหันหลังจากมัน แล้วก็พุ่งตรงมาที่รถของตัวเอง รีบขับออกไป
อย่างทันที ไม่อย่างงั้นผมต้องมีอันต้องเล่นบทโศกแถวนั้นแน่นอน
ก่อนพ้นทางออกผมเผลอมองไปที่กระจกมองหลัง
ที่นั่นผมยังคงมองเห็นผู้ชายคนนึง
ยืนก้มหน้านิ่งๆอยู่ที่เดิม
ยืนอยู่ข้างๆรถยนต์สีดำโดยไม่ขยับไปไหนเลย
รู้สึกใจหายครับ
หลังจากวันนี้แล้วก็วันต่อๆไป
ผมกับมันคงไม่มีอะไรต้องเกี่ยวข้องกันอีกแล้วใช่มั้ย
เส้นขนานสองเส้นนี้คงต้องคู่กันไปเรื่อยๆโดยไม่มีวันมาบบรรจบ
ถึงตอนนี้ผมจะรู้สึกเหงาๆ ใจหวิวๆก็เหอะ
แต่จากวันนี้ไปผมต้องเริ่มทำตัวให้ชินกับความเหงา
ที่คงจะแวะมาเยี่ยมเยียนผมบ่อยๆโดยที่ผมคงไม่เต็มใจต้อนรับหรอก
แล้วก็อีกอย่าง นี่ผมต้องหาคำแก้ตัวดีๆ
เวลาป๊า กะ แม่ถามหามันด้วย
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
ขอบคุณทุกคนนะครับที่ติดตามอ่านเรื่องราวของผม
ไม่อยากบอกเลยว่าจบแล้วนะครับ
รึเปล่าว้า
.สมควรจบแล้วมั้ง เนาะ
จากคุณ :
รอยอินทร์
- [
25 ก.ค. 50 23:32:11
]
|
|
|