จะรู้ได้ไงว่าเป็นพวกบ้างานหรือเครียดรึเปล่า
แบบว่าเราไม่รู้ตัวค่ะ ว่าเราบ้างานหรือปรกติดี เป็นแบบนี้ดีแล้วหรือว่าควรหยุดๆหน่อย อย่างเวลาเราทำงาน เราจะใส่ใจอยู่กับงานค่อนข้างมาก ไม่ไปเข้าห้องน้ำเพราะมีสามาธิจนลืมปวด เวลากินข้าวก็ไม่กิน บางทีกว่าจะได้กินข้าวเช้าก็บ่ายสองบ่ายสาม เพราะอยากให้งานเสร็จก่อน บางทีแซนวิชตั้งอยู่ตรงหน้าแท้ๆ ว่าจะกิน แต่เราก็กลับลืมมองมันไปซะสนิทเป็นชั่วโมงเพราะเพ่งกับงาน เวลาทำงานเราจะทำแบบแลกกายถวายชีวิตจริงๆ ไม่สนเลยว่าค่าตอบแทนจะเป็นไง รู้แต่ว่ารับงานมาแล้วต้องทำให้ดี ให้เสร็จตามกำหนดให้ได้ ลูกน้องก็ขยันและอดทนมาก แล้วเราก็ตั้งใจกับตัวเองว่าจะพักจะเหนื่อยน้อยกว่าลูกน้องไม่ได้
กับเพื่อนร่วมงาน เราก็หวังให้เค้าทำงานเยอะๆ เก่งๆแล้วจะหงุดหงิดขัดใจถ้าหากเค้าทำไม่ได้ดั่งที่ใจเราหวัง เราหวังให้เค้าทุ่มสุดตัวแบบเราเช่นกัน
บางงานถ้ามันเกิดการผิดพลาด เรารู้ว่าต้องแก้ไขให้ได้ไม่หยุดอยู่แล้ว แต่มันก็ทำให้กินไม่ได้ นอนไม่หลับไปเลย
ดังนั้น เวลาที่เราจะอยู่ดีมีสุข กินอิ่มนอนหลับคือตอนที่งานน้อยๆค่ะ
ถามว่าเหนื่อยไม๊ เหนื่อยมากค่ะ แต่เราดีใจที่ได้ทำงาน เพราะเวลาไม่มีงานนี่จะกลุ้มมาก เหมือนชีวิตไม่มีคุณค่าเลย
แล้วจะทำยังไงดีให้ชีวิตมันลงตัวทั้งงานและชีวิตประจำวันคะ เราเลยไม่รู้เลยว่าได้ลืมเรื่องสำคัญอะไรในชีวิตไปบ้างรึเปล่า
คุณเป็นกันบ้างรึเปล่าคะ
จากคุณ :
unknowable
- [
10 ส.ค. 50 11:31:18
A:203.146.63.184 X: TicketID:143773
]
จะรู้ได้ไงว่าเป็นพวกบ้างานหรือเครียดรึเปล่า
