จิจิเคาะประตูห้องทำงานของอุเอฮาระซังซึ่งเป็นนายของเธอเมื่อได้ยินเสียงตอบรับเธอก็ค่อยแง้มประตูอย่างระมัดระวัง เมื่อเข้าไปก็เห็นว่าอีกฝ่ายกำลังสาละวนเก็บข้าวของบนโต๊ะอย่างรีบ ๆ และมีโทรศัพท์มือถือหนีบไว้ตรงคออีก
รอเดี๋ยวนะ จิจิ....เอ๊ย! ผมไม่ได้หมายถึงคุณครับ! ผมจะเรียกคุณว่าตาแก่ทำไมล่ะ ชื่อลูกน้องผมน่ะ...มันมีก็แล้วกันครับ...เราคุยกันต่อดีกว่า
อุเอฮาระซังหันไปพูดกับทางปลายสายของตัวเอง ระหว่างที่รออุเอฮาระซังโทรศัพท์อยู่นั้นหญิงสาวก็หันไปมองกองจิ๊กซอว์ที่ยังคงกองอยู่บนพื้น เธอทำหน้าแหยง ๆ เพราะได้ยินมาว่าคนอื่น ๆ พากันเรียกเจ้ากองจิ๊กซอว์นี่ว่า สุสานแห่งความอุตสาหะที่อยู่ในห้องอุเอฮาระซังเพราะเจ้าตัวตัดใจทิ้งมันไม่ลงและที่สำคัญคือยังไม่มีเวลาจะมาต่อใหม่
ครับ ครับ รอสักครู่นะครับ ผมขอคุยกับลูกน้องผมแป๊บเดียว อุเอฮาระซังหยิบโทรศัพท์มือถือที่หนีบไว้ตรงคอออก หญิงสาวจึงได้พูดธุระ
แฟ้มพนักงานใหม่ที่จะเข้ามาทำงานวันนี้วันแรกค่ะ จิจิยื่นแฟ้มสีชมพูสามเล่มให้
คุณช่วยลงไปรับพวกเขาขึ้นมาหน่อยได้ไหม เดี๋ยวผมต้องออกไปข้างนอก อุเอฮาะระบอกกับเธอ
ตอนนี้เลยเหรอคะ
ประชาสัมพันธ์ด้านล่างโทรขึ้นมาบอกผมแล้วล่ะว่ามาแล้วสามคนเลย - - ครับ ครับ เดี๋ยวอีกสิบนาทีผมจะลงไป แล้วเจอกัน ประโยคสุดท้ายเขาหันไปพูดกับโทรศัพท์ก่อนจะรีบร้อนเดินหิ้วกระเป๋าออกไปจากห้อง จิจิรีบเดินตาม
พนักงานใหม่ชื่ออะไรกันบ้างล่ะคะ ฉันจะได้เรียกเขาถูก
ชื่ออยู่ในแฟ้มหมดแล้ว รูปก็มี เห็นแล้วก็เรียกได้เลย อุเอฮาระเดินเข้าไปในห้องอีกห้องหนึ่งปล่อยให้หญิงสาวแยกตัวเดินไปยังลิฟต์เพียงลำพัง
จากคุณ :
ต้นสนสีชมพู
- [
23 ส.ค. 50 17:27:26
]