Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com | Torakhong.org | GameRoom


    ล้มลงอย่างดัง.....อยากตายจริงๆ

    ในที่สุดก็ไปไม่รอด ทั้งๆที่พยายามเข้มแข็งมาตลอด
    เวลาเห็นคนอื่นท้อก็มักเข้าไปให้กำลังใจเขาเสมอ
    พยายามจะรู้เท่าทันความทุกข์ของตัวเอง
    แต่มันเหมือนแก้วที่เราสร้างมาคลอบตัวเองไว้ช่วยอะไรไม่ค่อยได้เท่าไร
    เปราะบาง หักง่าย มีอะไรกระทบเข้าหน่อยก็พังครืนลงมา
    เศษแก้วทิ่มตัวเองเลือดอาบ

    ทำไมไม่ตายๆไปซะ เหนื่อยแล้วไม่ไหวแล้วล่ะ
    พิมพ์ไปมือสั่นไปร้องไห้ไป
    จู่ๆหลายๆอย่างที่เก็บๆไว้มันก็พังโครมลงมา ตั้งตัวไม่ทันเลยจริงๆ

    ทั้งๆที่ก็น่าจะมีความสุขมากกว่าคนอื่นหลายเท่าตัว
    แต่ปริมาณความทุกข์ในใจทำไมไม่ลดลงเลยสักนิด

    ความทุกข์ในใจเราก้อนใหญ่คับอกไปหมด
    บอกใครไม่ได้หรอก ต้องขอโทษด้วย
    เราพยายามสู้กับมันแล้ว พยายามไม่ท้อ
    นึกก็แล้วว่าเวลาจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น
    มันคงพัดพาตะกอนก้อนนี้ให้กร่อนลงได้บ้าง
    แต่ก็ล้ม ล้มแล้วลุก ลุกแล้วล้มจนเหนื่อยแล้ว
    วันนี้ร้องไห้ไม่อายแล้ว เหนื่อยเหลือเกิน

    พยายามจะไม่เดินไปหาจิตแพทย์ คิดว่าการใช้ธรรมมะเข้าช่วย
    การรู้จักตั้สติข่มใจตัวเอง ให้รู้เท่าทันมันๆจะช่วยให้หายได้
    เราหวังว่ามันจะไม่กลับมาอีก แต่มันก็กลับมา

    ทำไมล่ะทำไม จะให้เรามีความสุขสักพักไม่ได้เลยหรอ
    หมอคะไม่ไหวแล้ว ช่วยจ่ายยาอะไรก็ได้ให้เราตายๆไปเสียที
    เหนื่อยเหลือเกิน

    จากคุณ : It's not easy to be me... - [ 2 ก.ย. 50 15:13:14 ]

 
 


ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com | Torakhong.org | GameRoom