วันนี้เป็นครั้งที่สองแล้วซินะที่เราเข้ามาในห้องนี้เพื่อระบายความในใจบางอย่าง วันนี้อยู่ดีดี เราก็ร้องไห้ขึ้นมา เราโทรไปหาพี่คนหนึ่งเพื่อจะคุยกันเรื่องงานแต่คุยกันไปสักพัก เราก็เริ่มรู้สึก แล้ว ว่า เหมือนมีอะไรมันจกที่ คอ เหมือนเราคิดได้ เราจึงรีบวางหู แต่ สักพักพี่เค้าก็โทรกลับมา ถามว่าเรามีเรื่องอะไรที่มันมากกว่าเรื่องนี้หรือเปล่า มันเป็นอะไรที่โดนมาก ...
น้ำตา มัน ก็ไหลก็ออกมาจากตา เราพยามกลั้นไม่ให้ น้ำตามันไหลออกมา แต่มันกลับยิ่งหนุกกว่าเก่า พี่คนนั้นก็เลยพูดขึ้นมาว่า "พี่ว่าเรา ทำงาน แค่นี้ พอเถอะ ทิ้งมันไว้ที่นี่ ซะ ปล่อยมันทิ้งไปซะ แล้วกลับบ้าน ไป ตอนนี้เลยนะ " แล้วเราก็ตอบพี่เค้าไปว่า ... งานมันเยอะถ้าหนูไม่ทำแล้วใครจะทำ.... แต่สุดท้าย เรา ก็กลับบ้าน...
วันนี้ ฝนตกหนัก มาก เราเดิน จากที่ทำงานมาขึ้นรถไฟฟ้าใต้ดินใจจริงก็คิดว่าจะขึ้นรถแท็กซี่แต่ไม่มีคันไหนมาแถวบ้านเราเลย เราก็เดิน ไป น้ำตามันก็ไหลออกมา เรื่อยๆๆ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเพราะอะไร
พอขึ้นรถไฟใต้ดิน พยายามจะคิดเรื่องอื่น ฟังเพลง แล้วก็เล่นเกม แต่น้ำตามันก็ยังค่อย ๆ ไหล ออกมาตา ของเรา ไม่รู้สึกว่าอาย คนรอบข้างเลยสักนิด ...
พอเดินทางมาถึงห้อง ...เราก็กะว่าจะไม่คิด แต่เราก็ไม่สามารถควบคุมน้ำตาไม่ให้มันไหล ได้ น้ำตามันไหลออกมามากเดิม เรานั่งนิ่ง อยู่กย่างนั้น นาน นับครึ่งชั่วโมง ในหัวไม่มีเรื่องไร เลย รู้แต่ว่า น้ำตามันไม่ยอมหยุดไหล
จนถึงตอนนี้ น้ำตา เรามันแห้ง ซะแล้ว มานั่งคิด ๆๆดู เราก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องเป็นแบบนี้
หลาย ๆ คน บอกว่าเราบ้างานเกินไป และเครียดเกินไป ..
เราก็แค่อยากให้งานมันออกมาดีที่สุดก็เท่านั้นเอง และเราไม่อยากให้ใครมาตำหนิทีมที่เราสร้างมันขึ้นมาก็เอง ไม่รู้ซิเรารู้สึกว่ามันเป็นอะไรที่เราต้องดูแล เราให้ใจกับลูกน้องเราเต็มที่ พยายามทำทุกอย่าง เพื่อให้ทีมมันดีขึ้น แต่ทำไม ลูกน้องของเรา กลับทำงานออกมาไม่ดี แค่การทำตามที่เราสั่ง แค่นั้น ก็พอ อย่างน้อย ถ้าไม่รู้ว่าจะต้องทำไร แค่ทำตามคำสั่งของหัวหน้าก็พอ แต่มันกลับตรงกันข้าม ความรู้ของแต่ละคน ไม่ต้องพูดถึง รู้กันอยู่แล้ว แต่ทีมจะประสบความสำเร็จได้อย่างไร ถ้า เรายังขาดการใส่ใจ เราไม่เข้าใจว่าทำไม ทำไม ลูกน้องเราต้องทำตัวแบบนี้ เราพร้อมที่รับฟังทุกคนเสมอ ... จริง ๆๆ เราเป็น ญ ก็จริง แต่ เราค่อนข้าง ตั้งมาตรฐานของงานไว้สูงมาก เราแค่ไม่อยากให้ใครมาด่าทีมเราก็เท่านั้น แค่นั้นเอง ตั้งแต่เราทำงานมาไม่เคยโดนตำหนิเรื่องงานเลยสักครั้ง แต่ละครั้งที่โดนตำหนิเราจะจดจำและจะคิดเสมอว่า คน ๆ นี้ จะไม่สามารถมาด่า เราได้อีก ด้วยถ้อยคำแบบนี้ ไม่ใช่การเจ้าคิดเจ้าแค้น แต่เรา ทำเพื่อพัฒนาตัวเอง เท่านั้น เอง เราไม่เคยเชื่อเลยว่าคนที่ทำงานจะชมกันอย่างจริงใจ คำชมไม่จำเป็นเลย สำหรับ เรา ถ้ามันไม่มาจากใจ อย่าพูดให้เปลืองน้ำลาย จะดีกว่า ....เราคิดอย่างนั้น ...ทำไมมันยากนักเหรอกับการพัฒนาตนเอง ถ้ามันไม่สามารถพัฒนาได้ แค่ คงมาตรฐานเดิมไว้ ก็เท่านั้น เอง เราขอแค่เท่านี้ เหมือนเรามันบ้าไปเอง ทุ่มเทไปเอง ทุกครั้งที่ลูกน้องคนสนิท มาลาออก เราจะรู้สึกเจ็บ ...มันจุก จน พูดไม่ออก แต่เราก็ให้เขาไป เพราะ เขา อยากจะทำงานด้านอื่นบ้าง
ตัวเราเอง ณ ตอนนี้เราก็อยากเปลี่ยนงาน แต่เราจะไปได้อย่างไร ถ้า ทีมของเรามันยังไม่ได้ตามเกณฑ์ ทุก ๆคน พร้อม ที่จะไปเสมอ ถ้าไม่มีเรา
เฮ้อ ........ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเอง อารมณ์ไหน เพื่อนคนไหนเค้ามา ก็ขอบคุณนะคะที่ทนฟังเราเล่า ตั้งนาน เรื่องไรก็ไม่รู้ มันเป็นไรที่เราไม่สามารถบอกใครได้เลยจริง ๆๆ
แม้กระทั่ง พ่อ แม่ของเรา ...พวกเค้าคิดว่าเราเป็นคนแข็งแกร่ง สามารถเอาตัวรอดได้ ในทุก ๆๆ อย่าง อยู่ แล้ว แต่ แม่คงลืมไป ว่า หินทรายนะ มัน เปราะแค่ไหน ... ขอบคุณเพื่อน ๆๆทุกคน ที่เขามารับฟัง เรา เล่าเรื่องนะคะ
จนถึง ณ ตอนนี้ เราก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมน้ำตามันถึงไหลออกมา
จากคุณ :
ฟ้าใสกับใจเหงา ๆ 
- [
10 ต.ค. 50 22:47:55
]
-------------------- แค่ อยาก จะ พูด --------------------------------
// ขอบคุณ มาก ๆๆ อีกครั้ง นะคะ 
