ความคิดเห็นที่ 1 เรากับแม่อายุห่างกันสิบแปดปีค่ะ แม่มีเราตอนอายุยังน้อย แต่ก็ทำให้เราสนิทกับแม่มาก .. ตอนเป็นเด็กเราโดนตีตลอดค่ะ คิดว่าเพราะแม่ยังเด็ก ก็เลยใช้อารมณ์เลี้ยงเราตลอด แต่เรายังไม่ได้คิดมากนะคะ มาคิดมากเอาจริงๆ ก็ตอนที่แม่มีน้อง (ห่างจากเราประมาณสิบปี) และแม่ก็ไม่เคยตีน้องเลยค่ะ แม่ตีเราครั้งสุดท้าย ตอนที่เราอุ้มน้องแล้วดันเอาหัวน้องไปโขกประตู แม่ตบหน้าเรา จิกผมเราตบซ้ายขวาๆ จนเราฉี่ราด ตอนนั้นอายุสิบสอง นั่นเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆ ที่ถูกตี แต่เป็นครั้งเดียวที่เราจำได้ ไม่เคยลืม และหลังจากนั้น เวลาเราเสียใจจากแม่ เราจะชอบคิดว่าแม่ไม่รัก และนึกถึงเหตุการณ์วันนั้นตลอดเลยค่ะ ใครมีลูก อย่าทำเลยนะคะ จากคุณ : lucy - [ 24 ต.ค. 50 13:19:15 A:117.47.40.28 X: TicketID:103689 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เข้ามานั่งเป็นเพื่อนและรับฟังค่ะ ค่อยๆ เล่ามานะคะ เล่าจบแล้วก็ปล่อยอดีตที่เจ็บช้ำ ปัจจุบันที่ขัดแย้งกันไปเสียให้หมด .. พักสักหน่อย แล้วก็เริ่มชีวิตใหม่ของตนเอง จากคุณ : Between the cradle - the grave (ipiup) - [ 24 ต.ค. 50 13:35:52 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เราไปเรียนต่างประเทศหลายปี แรกๆ จะคุยกับแม่มากหน่อย แต่ตั้งแต่เข้าปีที่สองที่สามมา เราคุยกับแม่น้อยลงมากๆๆๆ จากทุกวัน วันละหลายรอบ ก็เหลือ อาทิตย์หรือสองอาทิตย์ครั้ง เพราะเราก็เรียนหนัก เพราะแม่เหมือนไม่อยากคุยกับเรา เพราะเราไม่มีเรื่องคุยกันเท่าไหร่ แต่เราก็สบายใจว่า แม่หันไปธรรมะธรรมโม ดูสบายใจละก็ปลงชีวิตได้มากขึ้น น้องเราเรียนมหาลัย พักอยู่หอ ตอนปิดเทอมทีถึงกลับมาอยู่บ้านแต่ก็แค่ช่วงสั้นๆ .. เราได้ยินน้องบ่นมาก ว่าไม่อยากอยู่บ้าน เบื่อ แล้วแม่ก็อะไรไม่รู้ เราก็บอกไปว่า ยอมแกหน่อยเหอะ แกแก่แล้ว ปลอบนู่นนี่ น้องก็ยังบ่น จนวันที่กลับไปอยู่หอเหมือนเดิมก็เลิกบ่น ไปเอง จากคุณ : lucia - [ 24 ต.ค. 50 13:37:31 A:117.47.40.28 X: TicketID:103689 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณมากค่ะ คุณ ipiup : ) .. เราอยู่คนเดียวเมืองนอกหลายปีค่ะ มีความเครียดมากมาย เราเป็นโรคซึมเศร้าไปพักใหญ่ค่ะ นี่ไม่ใช่เพราะแม่นะคะ เป็นปัญหาของเราเอง เราจะติดอยู่คนเดียวมาก และรู้สึกว่าอพาร์ทเม้นท์เราเป็นบ้านเราแท้ๆ เราทำร้ายตัวเองบ่อยค่ะ อันนี้แม่ไม่รู้นะคะ เราจะไม่ค่อยเล่าเรื่องที่เราเป็นประสาทนี่ให้แม่ฟังเท่าไหร่ ไม่อยากให้เครียด หลายๆ อย่างรวมกันทำให้เราเกร็งนะคะ ที่จะต้องกลับมาอยู่บ้านช่วงแรก เพราะกลัวเครียด กลัวคุยกับแม่ไม่รู้เรื่อง กลัวคิดถึงบ้านที่นู่น กลัวตกงาน สารพัดค่ะ แต่เราก็พยายามคิด อย่างที่บอกไว้ตอนแรกว่า ถ้าไปเที่ยวกะที่บ้าน ไปช็อบกัน คุยกันหนุกๆ พากันไปกินๆ มันก็คงดี ที่บ้านคงหนุกด้วย เราก็ไม่เครียด ว่างๆ ก็ไปวัดกับแม่ อ่านหนังสือธรรมะของแม่มั่ง คงจะดีนะ เราก็คิดไว้ต่างๆ นานาอะค่ะ ... จากคุณ : lucia - [ 24 ต.ค. 50 13:45:06 A:117.47.40.28 X: TicketID:103689 ]

ความคิดเห็นที่ 5 พอเรากลับมา วันแรกๆ เราจะซึมมากค่ะ เพราะเหงา และเราก็กลัวอนาคตที่มองไม่เห็นค่ะ เครียด เหงามากๆ แต่ไม่ได้อยากกลับไปอยู่เมืองนอกนะคะ เราอยากอยู่ไทยนี่แหละ อาทิตย์นึง เราก็ดีขึ้นค่ะ แล้วเราก็ไปเครียดเรื่องอื่นแทน แม่เราธรรมะธรรมโมมากกว่าที่เราคิดมากมายค่ะ พอตื่นเช้า แม่ก็จะไปทำงานบ้าน เดินรดน้ำต้นไม้ แม่ชอบปลูกต้นไม้ค่ะ แต่จะทำไปด้วยอารมณ์หงุดหงิด เราคิดว่า อาจเป็นเพราะเราไม่ลงไปช่วยทำเพราะเช้ามาก แต่แม่ก็ไม่เคยบอกให้ทำนะคะ เราก็พยายามบ้าง ลงไปช่วย หรือลงไปถาม แต่แม่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีพอใจขึ้นมาหรอกค่ะ แล้วก็มานั่งทานข้าวเช้าเงียบๆ ด้วยกัน สายๆ แม่ก็จะเปิดวิทยุธรรมะค่ะ ทุกวัน เที่ยงก็ทานข้าวเงียบๆ บ่ายก็เปิดวิทยุธรรมะ เย็นก็ทานข้าวเงียบๆ ดูทีวีแป๊บ แล้วแม่ก็อาบน้ำเข้าห้องนอน แม่จะปิดไฟ แล้วนั่งสมาธิค่ะ ทุกคืน และหลังจากสมาธิเสร็จ แม่ก็จะเปิดวิทยุธรรมะไว้จนเช้าเลยค่ะ เรานอนห้องเดียวกับแม่ ก็ได้ฟังทุกคืน ... แล้วเช้าวันต่อมา ก็จะเป็นเหมือนเดิมค่ะ จากคุณ : lucia - [ 24 ต.ค. 50 14:03:30 A:117.47.40.28 X: TicketID:103689 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ธรรมกาย? จากคุณ : Mr.DogGie - [ 24 ต.ค. 50 14:10:59 ]

ความคิดเห็นที่ 7 รออ่านต่ออยู่นะคะ จากคุณ : ปองดาว - [ 24 ต.ค. 50 14:15:20 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ปล่าวค่ะ ไม่ใช่ธรรมกายค่ะ แม่ก็ฟังธรรมะจากช่องธรรมะปกตินี่แหละค่ะ คือเราอาจจะเป็นคนบาปนะคะ แต่เราฟังแล้ว คำเทศน์ก็เหมือนกันทุกๆ วันเลย เราอยากให้แม่เอาเวลามาแบ่งให้เรา ให้น้องบ้าง .. จริงๆ แต่ก่อนแม่เราเป็นคนสนุกสนานมากค่ะ จะชอบมานั่งคุยกัน เข้าใจกัน ทำอะไรขำๆ นอนอิงๆ กัน อ่านแม็กกาซีนด้วยกัน ดูทีวีด้วยกัน ไปซื้อของด้วยกัน เอาเสื้อผ้าเก่าๆ มาอะแด๊บใส่ สนุกค่ะ ตอนนี้นอกจากแม่จะไม่ทำสิ่งเหล่านั้นแล้ว แม่ยังไม่ค่อยคุยกับเราเลยค่ะ เราพูดอะไรขำๆ แม่ก็จะว่าเรา เราพูดอะไรไม่เคยถูกใจแม่เลยค่ะ เราแทบจะร้องไห้ทุกครั้งที่กินข้าว (เพราะเป็นเวลาเดียวที่ได้คุยกัน) ถ้าไม่เพราะแม่ไม่พูดด้วย ก็เพราะแม่ว่าเรา ... พอน้องเรากลับมาจากหอ แม่จะคุยกับน้องดีมากค่ะ เวลาเราไปหาน้องกลับมา แม่ก็จะถามๆ ถึงน้องตลอด .. คือเราก็โตแล้ว ไม่อยากจะคิดอะไรเด็กๆ อย่างนั้นอีก แต่ว่า แม่เกลียดเราเหรอ .. อะไรทำให้แม่เป็นอย่างนั้น หรือเพราะเราไม่ดีจริง เรายังไม่ได้คุยกับแม่ซักนิดเลยค่ะ ตั้งแต่กลับมา คุยแบบแม่ลูก เราเครียดไม่อยากอยู่บ้าน เราก็เร่งหางาน หาแล้วยังไม่ได้เราก็ยิ่งเครียดไปอีก .. เราไม่ไหวแล้วล่ะค่ะ นี่เราอยู่บ้านได้สามอาทิตย์ (หลังจากไม่ได้อยู่บ้านมาห้าปี) เหตุการณ์มันยังเป็นได้ขนาดนี้ เราจะย้ายไปอยู่ที่อื่นไกลๆ ละล่ะค่ะ เราบอกพ่อไว้ว่าจะไปหางาน พ่อก็ไม่ค่อยอยากให้ไป แต่เราไม่ไหวแล้ว.. เราไม่มีใคร ห้าปีที่เราไปมันทำให้เราห่างจากทุกอย่างที่ไทยมากๆ ครอบครัวคือที่เดียวที่เรารู้สึกว่าจะมั่นคง และไม่เปลี่ยน แต่เราเข้าใจผิดค่ะ ... ก่อนกลับมาไทย แม่เราพยายามพูดให้เราทำงานเมืองนอกให้ได้ค่ะ เราก็เข้าใจว่าเค๊าอยากให้เรามีอนาคตดีมั่นคง แต่เราอยากกลับมาไทยแล้ว แต่กลับมาแล้ว เหมือนไม่มีที่ให้เราอยู่เลย ... ช่วงหางานเราจะไปอยู่กรุงเทพแล้ว จริงๆ เรากลัวนะ และยังไม่พร้อมเลย แต่ถ้าเราอยู่บ้านต่อไป ซักวันเราคงต้องตายอยู่อย่างนั้น ... เราคิดถึงแม่ จากคุณ : lucia - [ 24 ต.ค. 50 14:25:14 A:117.47.40.28 X: TicketID:103689 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สั้นๆ ตรงนี้ก่อนนะคะ เห็นอย่างแม่เป็น ยอมรับอย่างที่แม่เป็นค่ะ เรามีรายละเอียดคล้ายคุณอยู่บ้าง ตอนนี้ คุณต้องผิดหวังมากแน่แน่ เพราะความจริงตรงหน้าที่เห็นและพบอยู่นั้น ยังใหม่มากสำหรับคุณ ค่อยๆ ทำใจยอมรับค่ะ ยอมรับแม่อย่างที่ท่านเป็น ไม่ต่อต้าน ไม่เปลี่ยนแปลง ไม่มีความคิดก่อนหน้าที่เตรียมไว้ในหัว จะทำให้คุณรู้สึกดีขึ้น ผ่อนคลายขึ้น .. เรื่องโรคซึมเศร้าที่เคยเป็นล่ะคะ กินยาและหาหมออยู่ไหม ก่อนกลับมา หากยังรักษาอยู่ เมื่อกลับมาแล้วนี้ คิดเรื่องการรักษาต่อไปอย่างไรคะ ป.ล. เข้ามาเพิ่มตรงนี้ค่ะ .. ห้าปีที่ห่างกันไป ไม่เพียงแต่คุณจะกลับมาพบว่าแม่เปลี่ยนไป เชื่อว่าแม่เองก็รู้สึกและคิดว่าคุณเปลี่ยนไป ไม่ทางใดก็ทางหนึ่งหรือหลายๆ ทาง .. ก่อนเรากลับมา นักจิตวิทยาที่ให้คำปรึกษาเราที่มหาวิทยาลัย ก็เตือนเรามาเรื่อง culture shock หรือความจริงชุดใหม่ที่ต่างไปในบ้านเกิดตนเอง หลังจากไปอยู่ต่างประเทศมา .. คุณกับคุณแม่และสมาชิกครอบครัวทั้งหมดควรมาทำความรู้จักกันใหม่ค่ะ เสียดายอยู่นิดตรงที่คุณแม่ดูจะปิดตัว ปิดประตู .. หน้าที่ของคุณส่วนหนึ่งนะคะ ที่จะต้องเรียกและชวนคุณแม่มารู้จักและรักกันใหม่ ในเฟสใหม่ของชีวิตครอบครัวของคุณ แก้ไขเมื่อ 24 ต.ค. 50 15:08:59 แก้ไขเมื่อ 24 ต.ค. 50 14:58:46 จากคุณ : Between the cradle - the grave (ipiup) - [ 24 ต.ค. 50 14:37:44 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ญาติใกล้ชิดคนอื่นมีอีกไหมคะ ถือโอกาสไปเยี่ยมหากัน หลังจากที่ไม่ได้เจอกันนาน เผื่อความรู้สึกจะดีขึ้นบ้าง วันไหนน้องกลับมาบ้าน คุยกันเยอะ ๆ ดีไหม ชวนกันออกไปข้างนอก ให้น้องเล่าเรื่องแม่ให้ฟังบ้าง อาจทำให้เข้าใจแม่ได้ดีขึ้น ยังตามอ่านอยู่นะคะ จากคุณ : ปองดาว - [ 24 ต.ค. 50 14:58:20 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณคุณปองดาวกับคุณ ipiup มากมายมากมายค่ะ สำหรับเรื่องอาการซึมเศร้า ตอนนี้เราอยู่กับมันได้แล้วค่ะ ยิ่งถ้ามีคนอยู่ด้วยเยอะๆ เราจะไม่เป็นไร แต่ถ้าอยู่คนเดียวเมื่อไหร่ก็ต้องดูกันอีกที แต่ว่า ไม่เป็นมากแล้วค่ะ เราจะลองคิดแบบคุณ ipiup ว่านะคะ .. ไม่รู้ว่าจะทำได้มั๊ย แต่ฟังดูเข้าทีดีเหมือนกันค่ะ .. เราญาติน้อยค่ะ แต่จะชอบไปไหนมาไหนกับน้อง เรากับน้องรักกันมากๆ ค่ะ ชอบไปนอนกับน้องที่หอ บ่อยๆ แต่บ่อยมากก็ไม่ได้เพราะน้องก็มีรูมเมท .. น้องกับเรามีความเห็นเรื่องแม่ตรงกันค่ะ แต่น้องเราพอไปอยู่หอก็ไม่มีปัญหาอะไร เราอยากให้แม่เดินทางสายกลางมากกว่านี้อะค่ะ แต่เราไม่รู้จะทำยังไง ทุกคำพูดของแม่ต้องแฝงธรรมะ เช่น เราเห็นโฆษณาพอนส์ที่บอกว่าขาวภายในเจ็ดวัน ที่แฟนไปเมืองนอก แล้วกลับมาแต่งกะไฮโซอะค่ะ เราเลยพูดเล่นๆ ว่า เดี๋ยวก่อนแฟนกลับมาเราต้องไปซื้อใช้ละไรงี้ แม่ก็บอกว่า เฮ่อ สงสารเราจริงๆ ยึดติดอยู่กับสังขาร แล้วต่อไปแต่งงงานจะทำยังไง ให้แฟนคิดว่าสวยตลอดเหรออะไรงี้ ทั้งๆ ที่เราก็พูดให้มันขำๆ เท่านั้นเอง หรือแม่จะให้ตักข้าวให้ แม่ก็จะพูดว่า ทีนี้ตักข้าวให้พ่อให้แม่กินนะ นอกจากไม่บาปก็ยังได้บุญเท่ากับตักบาตรให้พระอรหันต์ เพราะเรามันคนไม่ทำบุญไม่สวดมนต์ ไรงี้ อืม เราอยากให้แม่เราสอนเราปกติ ไม่ต้องมีธรรมะมาสอดแทรก พูดคุยกันธรรมดา แม่ปลงได้และมีความสุขจริงๆ รึปล่าว.. นั่นก็เป็นเรื่องที่เราอยากรู้น่ะค่ะ เพราะเราไม่เห็นแม่หัวเราะมานานมากแล้ว จากคุณ : lucy - [ 24 ต.ค. 50 15:19:45 A:117.47.40.28 X: TicketID:103689 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ***เราทำร้ายตัวเองบ่อยค่ะ อันนี้แม่ไม่รู้นะคะ เราจะไม่ค่อยเล่าเรื่องที่เราเป็นประสาทนี่ให้แม่ฟังเท่าไหร่ ไม่อยากให้เครียด ตกใจมากเลยที่อ่านพบตรงนี้ เรื่องแม่ไม่ใช่ปัญหานะคะ   ปัญหาอยู่ตรงนี้ต่างหาก     คุณอย่าสนใจเรื่องแม่ หรืออยากออกจากบ้านไปอยู่คนเดียวเลยค่ะ มันไม่สำคัญหรอกตอนนี้ ไปหาหมอด่วนเลยนะคะ  เล่าอาการให้หมอฟัง เพราะคุณบังคับตัวเองให้เลิกทำร้ายตัวเองไม่ได้   มันไม่ใช่อาการประสาทด้วยค่ะ เป็นการเจ็บป่วยทางใจที่ต้องให้หมอช่วยบำบัดโดยเร็วที่สุดค่ะ จากคุณ : ท้องฟ้ากับปลาดาว - [ 24 ต.ค. 50 15:21:30 ]

ความคิดเห็นที่ 13 จขกท เป็นอย่างไรแล้วคะ หายไปไหนแล้ว ใจเย็นๆ ค่ะ ค่อยๆ เล่า ระบายออกมานะคะ .. เราจะกลับมาอ่านอีกช่วงดึกนะคะ จากคุณ : Between the cradle - the grave (ipiup) - [ 24 ต.ค. 50 15:23:01 ]

ความคิดเห็นที่ 14 T_T คนพันทิพย์น่ารัก ค่ะ ไอ้เรื่องทำร้ายตัวเอง เราทำจนมันเจ็บแล้วไม่อยากทำไปแล้วล่ะค่ะ .. เราอ่อนไหวไปหน่อย เจออะไรกระทบจิตใจมากๆ เราก็ยอมแพ้ทุกที เรื่องแม่ ก็มีคิดๆ ว่า อยากตายๆ ไปให้พ้นๆ ไม่รู้จะอยู่ทำไม .. แต่เราลองมาหมดแล้วทุกวิธีแล้วมันเจ็บ ค่ะ จากคุณ : lucy - [ 24 ต.ค. 50 15:28:55 A:117.47.40.28 X: TicketID:103689 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เห็นด้วยกับคุณท้องฟ้ากับปลาดาวค่ะ ที่บอกว่าคุณเจ็บป่วยทางใจ ควรขอความช่วยเหลือจากหมอ .. เราขอเล่าสั้นๆ เรื่องเรา ตรงนี้ก่อนที่จะออกไปแล้วกลับมาอ่านอีกช่วงดึกนะคะ .. เราเองคล้ายคุณหลายๆ เรื่อง ทุกวันนี้ เราเจ็บป่วยด้วยโรคซึมเศร้าอยู่ เข้าใจว่าเราป่วยมาตั้งแต่เด็กแล้ว แต่เพิ่งมาให้หมอวินิจฉัยและรักษา หลังจากกลับจากอังกฤษ การรักษาต่อเนื่องมาหลายปีแล้ว ทั้งกินยาและทำจิตบำบัด จากการทำจิตบำบัดทำให้พบปมปัญหาใหญ่ๆ ที่ทำให้เราเจ็บป่วย ส่วนหนึ่งเลยนั้นเกี่ยวกับการเจ็บป่วยของคุณแม่ และการที่คุณแม่ไม่มีวุฒิภาวะพอที่จะมีบุตร (แม้ตอนคุณแม่เรามีลูก ท่านจะมีวัยเหมาะสมแล้ว) คุณหมอเชื่อว่าคุณแม่ของเราเจ็บป่วยด้วยโรคทางประสาทชนิดใดชนิดหนึ่งมาตลอด เมื่อคนไม่สบายเลี้ยงลูก จึงเป็นไปได้มากว่าลูกจะไม่สบายไปด้วย .. ที่เล่ามาเพราะคิดว่าคุณอาจต้องพบหมอเพื่อรักษาความเจ็บป่วยทางใจที่อาจไม่ใช่เป็นเรื่อง "ปัจจุบัน" เท่านั้น แต่ยังมีเรื่อง "ในอดีต" อีกด้วย จากคุณ : Between the cradle - the grave (ipiup) - [ 24 ต.ค. 50 15:36:46 ]

ความคิดเห็นที่ 16 แต่ละคนมีทางออกของปัญหาไม่เหมือนกัน คุณแม่คุณก็คงมีปัญหา และการเข้าไปอยู่ในโลกของธรรมะ คงเป็นทางออกที่ท่านเลือกแล้ว อย่าไปกังวลกับท่านให้มาก เพราะไม่มีเรื่องเสียหาย คุณโตแล้ว ต้องดูแลตัวเอง คุณแม่ และน้องๆ ต้องมีความสุขเองให้ได้ก่อน ต้องขจัดการป่วยทางจิต ความอ่อนแอของคุณเองให้หายขาด เมื่อคุณมีความสุข คุณจะเผื่อแผ่ความสุขนั้นไปให้คนอื่นๆรอบตัว จากที่อ่าน คุณคาดหวังจากคุณแม่ และที่บ้านมาก ที่จะทำให้คุณมีความสุข และหายจากอาการเหงา ซึมเศร้าที่คุณเป็น แต่พอคาดหวังมาก คุณก็ผิดหวัง และเครียด เริ่มคิดที่จะหนีไปไกลๆ เราว่าก็เป็นทางดี เพราะสภาพจิตใจคุณไม่แข็งแรงพอจะปรับปรุงสิ่งต่างๆได้ ถ้าคุณอยากเที่ยว ก็ไปเที่ยว อยากช๊อปปิ้ง ก็ไปช๊อปปิ้ง โดยไม่ต้องคิดว่าจะพาคนโน้น คนนี้ไปด้วย อยากให้คุณมีความสุขคะ จากคุณ : เจ้จ๋า - [ 24 ต.ค. 50 16:23:19 ]

ความคิดเห็นที่ 17 มานั่งเป็นเพื่อนอีกคน เจ้าของกระทู้ใจเย็น ๆ นะคะ จากคุณ : ก๊อตซิล่าน่ารัก (kun_namfon) - [ 24 ต.ค. 50 16:26:33 ]

ความคิดเห็นที่ 18 อ่านๆดูเหมือนจะคิดเอง เออเอง ซะมากมาย ปัญหา คือ คนรอบข้าง ไม่เป็นอย่างที่คุณต้องการ และยังคิดว่า อยู่กันคนละโลก ถ้าอย่างนั้น แต่ละคน ก็ต้องมีโลกคนละใบ การปรับสภาพเพื่อการอยู่ร่วมกันในสังคม ก็คงไม่จำเป็น เพราะแต่ละคนก็มีโลกของตัวเอง โลกของใครก็ของมัน สงสัยก็ถามซิ ทำไมแม่ไม่ร่าเริง แจ่มใส พูดด้วยดีๆ อย่าต้องว่าได้ไม๊ หนูเสียใจ ไรก็ว่าไป อยากได้อะไร อยากเป็นแบบไหน ไมไม่คุยกัน มัวแต่คิดเอง เออเอง พฤติการณ์ต่างๆ ที่ผ่านมาตลอดชีวิต ไม่ได้มีความหมายอะไร ให้คุณรำลึกถึง แล้วยังใช้ เหตุการณ์หนึ่ง มาสรุปว่า แม่ไม่รัก เอ่อ คุณไม่ได้อะไรจากรายการธรรมะ มั่งเลยหรอ งั้นก็บอกแม่คุณเปลี่ยนไปหาฟังคลื่นอื่นเถอะ เอ่อ...คนที่ทำร้ายตัวเอง ก็ไม่ค่อยจะปกติซักเท่าไหร่หรอกมั่ง แรงไปป่าวเนี๊ยะ แต่ผมหวังดีนะ คนเราก็งี้แหละ อยากให้คนอื่นเป็นอย่างที่เราต้องการ ขณะเดียวกัน เราจะไม่ค่อยยอมเป็นอย่างที่คนอื่นต้องการ คิดว่าผมไม่ได้เข้ามาตอบคำถาม แค่มาขอใช้พื้นที่ บ่น ก็แล้วกัน ก็มันว่างอะ จากคุณ : นายไวรัส - [ 24 ต.ค. 50 16:29:50 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ไม่ต้องไปพึ่ง ความรัก จากใคร ๆไม่ต้องไปพึ่งความหวังใด ๆ ทั้งสิ้น เพราะเราหวังอะไร มักจะผิดหวัง อยู่เสมอ แต่ในทางโลกคนเรามักจะอยู่ด้วยความรัก และความหวังเสมอ หวังว่าเขาคงจะรักเราและเข้าใจเราตลอดไป ถ้าเขารักเราน้อยไป เขาไม่เข้าใจเรา ความทุกข์ ความเศร้าเสียใจ ก็เกิดขึ้นภายในใจเราทันที แต่ความจริงแล้ว ใจคนมักผันแปร เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมเสมอ เขาไม่จำเป็นต้องรักเรา ต้องเข้าใจเรา เสมอไปก็ได้ หวังสิ่งใดแล้ว ไม่ได้ก็มี ความทุกข์ของวันไหน ควรพอแล้วสำหรับวันนั้น ควรหรือที่จะนำมาทุกข์ในวันนี้ ตัดบางส่วนจากบทความตามลิงค์นี้มาให้ค่ะ http://www.raksa-dhamma.com/topic_27.php จากคุณ : ปองดาว - [ 24 ต.ค. 50 16:45:18 ]

ความคิดเห็นที่ 20 อย่างที่เพื่อน ๆ ก่อนหน้าได้บอกมาครับ ที่น่ากังวลคือ "การที่คุณดูอ่อนแอจังเลยครับ" เรื่องของจิตใจเป็นเรื่องที่น่าห่วงมากที่สุด ผมก็ไม่อาจจะอธิบายว่า ผมพอจะเข้าใจคุณบ้างอาจไม่ทั้งหมด ขอเล่าเรื่องของผมให้ฟังแล้วกัน ในสมัยผมเรียนอยู่ป.4 พ่อแม่แยกทางกัน ผมมีน้องชายอีกคนห่างกัน 8 ปีได้ครับ พ่อผมไปทำงานที่ต่างจังหวัดและเงียบหายไปเลย แม่ผมจะรักน้องมากอย่างเห็นได้ชัดในความรู้สึกของผม ถึงขนาดว่าแม่จะดีกับผมก็ต่อเมื่อน้องผมไม่อยู่บ้าน (คือไปเที่ยวกับญาติครับ) ดังนั้นเวลาญาติพาไปเที่ยวผมจะเลือกชอบอยู่บ้านมากครับ เพราะ ช่วงเวลานั้นจะแม่จะดีกับผมอย่างเห็นได้ชัด พอมาถึงตอนที่เรียนจบม.ปลาย พ่อผมติดต่อกลับมา พ่อผมไปทำงาน ที่ต่างจังหวัดและได้งานทำเป็นหัวหน้าคนงานเงินเดือนไม่มากครับ พ่อบอกว่าไปมันลำบากตอนนี้มีที่อยู่เป็นหลักเป็นแหล่งก็เลยรีบติดต่อ กลับมาหาลูก และเพื่อให้ผมได้เรียนต่อด้วย ตอนจบประถมเกรดผมแย่มาก เพราะปัญหาจากการแยกทางของพ่อและแม่ เนื่องจากพ่อผมต้องทำงานต่างจังหวัดจึงไม่มีเวลาดูแลผม ธุระเรื่อง การเรียนต่อของผมพ่อจึงให้ญาติทางพ่อจัดการให้ ทุก ๆ คนคิดว่า ผมต้องสอบไม่ติด คงต้องเรียนเอกชนแน่ ๆ แต่ผมก็สอบติดโรงเรียนดังได้ พ่อผมก็ดีใจ แต่ว่าแม่ผมไม่ดีใจครับ เพราะอะไรรู้ไหมครับ เพราะว่าตอนนั้นแม่ผมได้คุยกับพ่อว่าจะต้อง แบ่งลูกกันไปดูแล แน่นอนครับ พ่อกับแม่ต่างจะแย่งน้องชายผม ไม่มีใครเลือกผมเลย T_T พ่อผมเห็นว่ามัธยมการศึกษาในกรุงเทพดีกว่า ซึ่งแม่ผมก็เลยบอกว่า ถ้าผมสอบไม่ติดโรงเรียนดังนี้ ผมก็ต้องไปอยู่ต่างจังหวัดซึ่งแม่ผมไม่คิด ว่าผมจะสอบได้ครับ ผลก็เลยน้องชายผมต้องไปอยู่กับพ่อที่ต่างจังหวัดครับ แม่ผมทำงานรับจ้างต้องแต่เลิกกับพ่อซึ่งผมต้องช่วยแม่ทำด้วยตลอด จากนั้นมาแม่ผมก็ดูเหมือนจะใส่ใจผมน้อยลง เดี๋ยวมาต่อนะครับ จากคุณ : Zam - [ 24 ต.ค. 50 16:48:32 ]

ความคิดเห็นที่ 21 วันมอบตัวพ่อผมลงมาทำธุระให้ เพราะแม่บอกว่าไม่ว่าง โรงเรียนที่ผมเรียนใกล้บ้านญาติทางพ่อซึ่งขายข้าวแกงอยู่ ผมเลยไปกินข้าวเย็นทุกวัน และไปช่วยเก็บร้านถ้าผมเรียนรอบเช้า ถ้ารอบบ่ายผมจะมาทานข้าวแล้วก็ไปเรียน แม่ผมให้ค่าขนนวันละ 5 บาท ซึ่งก็พอดีกับค่ารถ สมัยนั้น สาย 10 2.5 บาท ตลอดสาย จากการที่ผมสอบเข้าได้ ทำให้ญาติทางพ่อชมผมมาก ทำให้ผมรู้สึกดี มันแทบจะเป็นความรู้สึกดีที่ได้รับจากคนอื่นในขณะนั้นจริง ๆ และพ่อ ผมก็ชมด้วย ทำให้ผมรู้สึกว่าผมเหลือแค่ทางนี้จริง ๆ ผมเลยพยายามเรียน เพื่อแลกกับความรู้สึกนี้ จบเทอมแรกผมสอบได้ที่ 1 ของห้อง เนื่องจากการไม่ลงรอยของผู้ใหญ่ ทางญาติพ่อผมเขาไม่พอใจแม่ผม เพราะตอนพ่อผมเลิกกับแม่ พ่อผมออกมาแต่ตัวยกบ้านและทรัพย์สิน ให้แม่หมด ส่วนแม่ก็มองว่าพ่อต้องรับผิดชอบผมเพราะทิ้งครอบครัว ทำให้เกิดสงครามเย็นกันขึ้น (จริง ๆ ไม่เย็นเท่าไหร่) พ่อผมส่งเงินค่าเทอมมาให้ญาติพ่อผม แต่ญาติพ่อผมบอกว่าแม่แกจะ ไม่ออกอะไรบ้างหรือไง (ตอนนั้นผมไม่รู้ว่าพ่อผมส่งเงินมาแล้ว) ถึงเวลาจ่ายค่าเทอมผมก็เลยไปเอากับญาติพ่อผมตามที่พ่อเคยบอก แต่ว่าญาติพ่อผมบอกว่าพ่อทำงานได้เงินน้อยไม่มีค่าเทอม ให้ผมไปเอาค่าเทอมกับแม่ ผมเรียนไปทั้ง ๆ ที่ค้างค่าเทอมอยู่ ผมติดต่อพ่อไม่ได้เพราะไม่มีเบอร์ พ่อผมนาน ๆ จะลงมาเยี่ยมผม แต่ช่วงนั้นพ่อผมไม่ว่าง ผมได้แต่พยายามเรียนต่อไป ส่วนแม่ผม ก็ไม่ยอมให้ จนใกล้สอบผมก็ไม่รู้จะทำอย่างไร บอกแม่ไปแม่ผมก็ไม่สนใจ อาจารย์ประจำชั้นเรียกไปคุยเพราะถ้าไม่มีค่าเทอมผมจะไม่มีสิทธิสอบ อาจารย์ได้ฟังเรื่องราวของผมก็เลยให้ไปสอบชิงทุน ซึ่งถ้าสอบได้ผม จะได้ทุนเรียนจนจบมัธยมต้น ผมสอบได้ทุนและได้เป็นสมุดเงินฝาก ซึ่งผมจะนำเงินไปจ่ายค่าเทอมได้ แต่พอจะไปจ่ายปรากฎว่า ญาติทาง พ่อผมมาจ่ายให้แล้ว อาจารย์เลยให้เก็บไว้เป็นค่าอุปกรณ์การเรียนไป ญาติทางพ่อผมมีลูกชายมีศักดิ์เป็นพี่ผมครับ เขาเห็นผมไปสอบชิงทุน จึงไปเล่าให้ญาติทางพ่อผมฟัง เขาจึงเข้าใจว่าแม่ผมไม่ให้จริง ๆ จึงรีบ มาชำระค่าเทอมให้ ผมสอบได้ดีใจก็มาบอกแม่ แต่ดูแม่ผมก็เฉย ๆ แต่ผมก็ดีใจนะครับ ญาติทางพ่อผมรู้ว่าผมได้เงินวันละ 5 บาท ท่านก็เลยให้วันละ 20 บาท เวลาผมไปทานข้าวที่ร้าน จากคุณ : Zam - [ 24 ต.ค. 50 17:07:31 ]

ความคิดเห็นที่ 22 อยากบอกคุณ lucy ว่า...พอใจเถอะค่ะกับสิ่งที่คุณแม่คุณให้มา เขาให้ชีวิต ให้การศึกษาที่ดี แม้ท่านไม่ได้ให้ความอบอุ่นที่คุณต้องการ คิดว่าท่านก็มีปัญหาของท่านเหมือนกัน ดีไม่ดีท่านก็กำลังรักษาตัวเองเหมือนกัน ท่านเข้าหาธรรมะ ก็ดีแล้วนี่ค่ะ ทำไมคุณจะมาคิดอีกว่าธรรมะ มากไปน้อยไป..ท่านอาจจะเจอทางออกของท่านแล้ว อย่าไปขัด อย่าเรียกร้องอะไรอีกค่ะ คุณโตแล้ว หาทางเติมเต็มสิ่งที่คุณขาดด้วยตัวเองได้แล้วค่ะ แล้วพอคุณแข็งแรงดีแล้วก็แบ่งความรักความอบอุ่นนั้นคืนให้ท่านด้วยน่ะค่ะ ขอให้มีความสุขมากขึ้นทุก ๆ วันเลยค่ะ จากคุณ : naplang (naplang) - [ 24 ต.ค. 50 17:21:16 ]

ความคิดเห็นที่ 23 จบเทอมที่สองผมก็สอบได้ที่ 1 เหมือนเดิม สิ่งที่แปลกไปก็คือ แม่ผมชอบคุยกับคนแถวบ้านว่าผมสอบได้ที่ 1 และแม่ผมดูจะเริ่มภูมิใจผมมากขึ้น ผมก็รู้สึกดีใจมันรู้สึกเลยว่า การเรียนนี้แหละคือทุกสิ่งในชีวิตของผมเลย ชีวิตผมก็ดำเนินไปเรื่อย ๆ ด้วยความลำบากอีกหลายเรื่อง บางเรื่องก็แทบจะทำให้ผมหมดหวังในชีวิต แต่เพราะลำบากมาตั้งแต่ เล็กผมเข็มแข็งพอเลยผ่านมาได้ เคยแม้แต่ไม่ได้กินข้าวเพราะไม่มีเงิน ก็เคยมาแล้ว ผมไม่กล้าไปขอแม่ผม เพราะผมกลัวว่าจะไม่ได้ แล้วจะรู้สึกแย่มาก ๆ ผมเรียนรู้ว่าถ้าท่านวางแผนอะไรที่เกี่ยวกับผมแล้วไม่เป็นไปตามที่ท่านต้องการ แม่จะแสดงอาการเกลียดผมอย่างมากจะมีคำพูดลอย ๆ ที่กระแทกตัวผมตลอดเวลาจะไม่สนใจผมและจะนานมาก ซึ่งถ้าเทียบกับน้องผมแม่ผมจะ ห่วงเสมอ ท่านเคยบอกว่าผมเก่งกว่าน้องเลยไม่ต้องห่วง เวลาผมเจอเรื่องเลวร้ายพ่อจะเป็นคนที่พอจะรู้เรื่องบ้างเพราะผมจะเงียบ แต่แม่ผมจะไม่รู้เรื่องเลย ชีวิตผมอาจเหมือนหรืออาจไม่เหมือนกับเจ้าของกระทู้หรอกครับ ผมคิดว่าบางทีการที่ท่านเป็นอย่างนี้อาจเพราะว่าคุณไม่หางานทำตามที่ท่านสั่งซึ่งทำให้ท่านไม่พอใจ ผมอยากให้คุณใส่ใจตนเองค่อย ๆ ก้าวไปข้างหน้า เริ่มจากค่อย ๆ หางาน อย่ารีบและกดดันตอนเองมากเกินไป ถ้าตัวคุณยังมีปัญหาอยู่คุณจะสามารถใส่ใจกับแม่คุณได้อย่างไร ทุก ๆ อย่างจะดีขึ้นแน่นอนเมื่อชีวิตคุณเริ่มก้าวเดินได้ อย่ารีบเพราะรีบคุณจะพลาดและเจ็บเพิ่ม ค่อย ๆ ก้าวอย่างมั่นคงแล้วผมเชื่อว่าชีวิตคุณจะดีขึ้น และเมื่อคุณประสบความสำเร็จแบบผม แม่คุณก็จะภูมิใจตัวคุณได้ไม่มากก็น้อยครับ แต่อย่าหวังว่าจะได้ความรักมากขึ้นแล้วกันเพราะอาจผิดหวังได้แค่ให้ท่านภูมิใจตัวคุณได้ผมว่าก็ดีแล้วครับ ทุกวันนี้ผมทำให้ท่านภูมิใจตัวผม จริง ๆ เมื่อมองตัวเองปัจจุบันนี้ไม่คิดว่าจะมายืน ณ. จุดนี้ได้ ผมมีบ้าน มีที่ดินพอควร มีรถที่บ้าน และรถประจำตำแหน่ง มีภรรยาที่น่ารักและเอาแต่ใจ T_T มีลูกที่ว่านอนสอนง่าย (ไม่รู้เพราะว่าแม่ของลูกผมเจ้าระเบียบหรือเปล่าก็ไม่รู้) ส่วนแม่ผมเหมือนเดิม ถ้าผมทำอะไรไม่ถูกใจผมก็ยังต้องเจอแม่ผมทำเหมือนเดิมตลอดเวลาและท่านก็ห่วงน้องผม จนน้องผมบ่นรำคาญบ่อย ๆแหละครับ แม่ผมก็คงเป็นแม่ผมเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง เจ้าของกระทู้ก็คงไม่สามารถเปลี่ยนแม่คุณได้เหมือนกันครับ แต่คุณมาใส่ใจตัวคุณก่อนแล้วกันนะครับ พยายามห่วงตัวเองก่อนนะครับดูแลตัวเองให้ดีก่อนนะครับ ย้ำว่าค่อย ๆ ก้าวไปอย่ารีบร้อนจนเกินไปนะครับ ขอให้โชคดีนะครับ และหวังว่าคุณจะได้พบสิ่งที่ดี ๆ ในอนาคตครับ แก้ไขเมื่อ 24 ต.ค. 50 17:27:20 จากคุณ : Zam - [ 24 ต.ค. 50 17:26:42 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ง่ายๆนะคะ คิดง่ายๆอย่าคิดอะไรยากๆเลย ถ้าสิ่งที่แม่ทำเป็นความสุขความพอใจของแม่ ปล่อยแกเถอะค่ะ ยอมรับในความเป็นตัวตนของแม่ดีกว่า จากคุณ : Rewritable - [ 24 ต.ค. 50 19:20:47 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ทางโลก กับ ทางธรรม มันคนละโลกกันจริงๆครับ แม่คุณไม่ใช่คนเก่งขนาดที่จะเดินทางสายกลางได้ขนาดนั้น คิดซะว่าวันนี้ไม่มีท่านอยู่ สักวันท่านก็ต้องจากไปอยู่แล้ว จากคุณ : Tailogy - [ 24 ต.ค. 50 19:29:02 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เข้ามารับฟังค่ะ  เป็นเรื่องที่น่าสนใจนะคะ จากคุณ : คนช่างอาย - [ 24 ต.ค. 50 19:57:28 ]

ความคิดเห็นที่ 27 คนพวกเดียวกันจะเข้ากันได้นะครับ เหมือนคุณเป็นคนไม่ชอบด่า ไปเจอคนชอบด่า คุณก็ไม่ชอบครับ เหมือนคุณชอบคุยเรื่องละคร ไปเจอคนชอบละครเหมือนกันก็คุยกันถูกคอ ธรรมเองก็เหมือนกัน คนที่มีธรรมเหมือนกัน ย่อมคุยกันถูกคอครับ โบราณเขาว่า เข้าเมืองตาลิ่วต้องลิ่วตาตามนะครับ จะให้ผมว่าแม่คุณเพื่อให้แม่คุณหันมาสนใจ แม่คุณก็ไม่ได้คนตั้งกระทู้ จะให้ผมบอกยังไง บอกได้ก็แต่ว่าคุณละครับ ให้ลองศึกษาธรรมดูครับ ทางโลก 6 ส่วน ทางธรรม 4 ส่วน ไม่ต้องทั้งหมด หรอก แล้วคุณจะคุยกับแม่ได้เหมือนเดิมครับ แก้ไขเมื่อ 24 ต.ค. 50 20:29:48 จากคุณ : ขิงน้อย - [ 24 ต.ค. 50 20:20:05 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ขอบคุณมากค่ะ สำหรับคำแนะนำดีๆ เราอยากฟังการบำบัดของคุณ ipiup มากค่ะ .. คล้ายกันมากๆ ทีเดียวค่ะ เราเป็นกำลังใจให้คุณ Zam นะคะ.. คุณเก่งมากๆ ค่ะ ที่ผ่านอะไรยากๆ เหล่านั้นมาได้ ขอให้ครอบครัวคุณอบอุ่นขึ้นทุกวันๆ ค่ะ ^^ และขอบคุณคำแนะนำอื่นๆ ของทุกคนด้วยค่ะ เราอ่านซ้ำๆ หลายครั้ง แล้วก็นำมาคิดอย่างจดจ่อขณะนี้ค่ะ ..................... เราพอจะมองภาพรวมออกแล้วล่ะค่ะ แม้ว่าจะยังยอมรับไม่ค่อยได้ เราเป็นคนขาดความมั่นใจมากๆ ค่ะ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเพราะอะไร เมื่อก่อนเราเป็นสาวมั่นมากๆ แต่ตอนนี้เราไม่รู้จักคำคำนี้แล้ว คำว่า มั่นใจ เรามีทุกอย่างที่หลายคนอยากมี มีทุกอย่างยกเว้นความมั่นใจ.. นั่นก็หมายถึงเราแทบไม่เหลืออะไร เราต้องการคนยึดเหนี่ยวมากๆ พอไม่มี เราก็ไม่มั่นใจ พาลไปรู้สึกว่าไม่เหลือใคร ลุกลามไปถึงอยากหลับไป ไม่ตื่นมาเจออะไรอีก โอยย เราอึดอัดเหลือเกิน .. .... จากคุณ : lucy - [ 24 ต.ค. 50 22:52:46 A:222.123.19.12 X: TicketID:103689 ]

ความคิดเห็นที่ 29 พี่มีประสบการณ์ในวัยเด็กเลวร้ายกว่าน้องอีกค่ะ ถ้าเล่ารับรองว่าของน้องไม่ถึงครึ่งที่พี่เจอแน่ๆ  แต่ถ้าเล่ามันก็คงไม่ดีเพราะท่านเป็นพ่อแม่พี่  ในตอนนั้นพ่อพี่ท่านทำตัวเหลวไหล แม่ทำงานคนเดียวทุกอย่างเลยมาลงที่ลูกคนโตอย่างพี่  ตอนเด็กๆ พี่น้อยใจร้องไห้ทุกวัน อยากฆ่าตัวตายตลอด  แต่พอตอนนี้โตมาแล้วพี่ก็ไม่มีปัญหาค่ะ คงเพราะพี่เป็นคนไม่คิดมาก เท่าที่พี่อ่านส่วนหนึ่งคงมาจากตัวน้องเองด้วย น้องเองอาจจะเป็นโรคซึมเศร้ามาเจอคุณแม่เป็นแบบนี้น้องเลยยิ่งเครียดไปกันใหญ่ ส่วนเรื่องคุณแม่ของน้อง แม่พี่ไม่ได้สนใจธรรมมะขนาดนั้น แต่บ้านแฟนพี่เป็นค่ะ เป็นทั้งพ่อและแม่แฟนเลย เมื่อก่อนที่พี่ยังอยู่บ้านแฟน ก่อนนอนก็ได้ยิ่งเสียงเทปธรรมมะ ตื่นมาก็ได้ยิน พูดอะไรดูข่าวไหนจะต้องมาโยงเกี่ยวกับธรรมมะหมด แต่พี่เห็นลูกเขา 3 คนก็ไม่มีปัญหาค่ะ บ้างครั้งลูกเขายังแซวพ่อเขาตลกขำๆอีก เช่นพ่อแม่เขาโยงเข้าธรรมะ ลูกเขาก็จะบอกว่าสาธุ  ส่วนแฟนพี่เขาเดินหนีค่ะ พี่เองก็มีหน้าที่รับฟังเวลาท่านพูด พี่ฟังพ่อแม่แฟนพูดเรื่องธรรมมะพี่ยิ้มและพยักหน้าอย่างเดียวค่ะ เขาไม่เคยชวนพี่คุยเรื่องอื่นเลยนอกจากเรื่องธรรมมะ ขนาดลูกสาวพี่ท่านยังจะพาไปถือศีลด้วยเลยแต่พี่ไม่ให้ไปค่ะ อยากให้น้องรับฟังท่านแล้วก็เฉยๆ ค่ะ  ทำใจให้ปกติ คิดว่ามันก็เหมือนคำสอนทั่วไปอย่าไปอคติกับสิ่งที่แม่พูดมาเสียก่อน  น้องน่าจะหาอะไรทำ อย่างเช่นพวกงานฝีมือรึว่าอะไรที่น้องชอบ  เมื่อเราทำได้ทำสำเร็จเราจะรู้สึกภูมิใจในตัวเอง อย่าหมกหมุ่นกะตัวเองมากไป นั่งคิดนั่งหาคำตอบ เครียดตายพอดี พอมาเจอคุณแม่ท่านพูดแบบนั้นอีกยิ่งไปใหญ่ พี่แนะนำน้องแต่เวลาพี่อยู่กะแม่ก็ทะเลาะกันทุกวันเหมือนกันค่ะ 555 จากคุณ : นู๋เอม&นู๋อิง - [ 24 ต.ค. 50 23:24:55 ]

ความคิดเห็นที่ 30 คุณ lucy ถ้าว่าง ๆ เหงา ๆ มีปัญหา อยากคุย อยากระบายอะไร เรายินดี เป็นที่ระบายให้คุณนะคะ เราไม่เก่งหรอก แต่เวลาเรามีปัญหามาก ๆ เราก็รู้สึกอยากคุยกับใครซักคนเหมือนกัน ยังงัยก็ หลังไมค์มาเลยคะ จากคุณ : AutPang - [ 25 ต.ค. 50 00:18:08 ]

ความคิดเห็นที่ 31 สวัสดีค่ะ จขกท เราเข้ามาอีกตอนสามทุ่ม เข้ามาอ่านเท่านั้น เนื่องจากยังไม่พบข้อความใหม่ของคุณค่ะ จึงได้อ่านเพียงสิ่งที่เพื่อนหลายท่านเข้ามาเขียนไว้ เช้านี้ เข้ามาอีกจึงพบข้อความที่ 28 ของคุณ .. เราอยากเล่าให้ฟังยาวๆ นะคะ แต่ไม่รู้จะทำได้แค่ไหน เช้านี้มีเวลานิดเดียว เริ่มจากตรงนี้ดีกว่า ตรงที่ว่า ตอนนี้เราเองเข้าใจโลกและชีวิตของตนมากขึ้น ทุกวันนี้ เรารักคุณแม่มาก และคุณแม่ก็รักเรามาก (เรื่องของเรากับคุณต่างกันตรงที่คุณแม่เรารักเรามาก จนคิดว่าเราเป็นท่านอีกคนหนึ่ง ทำให้ท่านไม่ได้เลี้ยงเราแบบให้เราเป็นคนอีกคนหนึ่ง และท่านก็มีปัญหาส่วนตัวของท่าน ที่เราเรียกว่าชะตากรรมของท่าน ที่ทำให้ท่านเจ็บป่วยมาตั้งแต่เด็ก ซึ่งส่วนหนึ่งเป็นเรื่องของพันธุกรรม ผลคือทำให้เราไม่แยก self ของตนเองออกจากท่าน จึงมีอารมณ์ผิดปกติตามท่านไปด้วย ทั้งที่จริงแล้ว ตัวของเราเองมิได้เป็นเช่นนั้น) ถึง ณ วันนี้ เราไม่กล่าวโทษคุณแม่หรือสิ่งใดๆ อีก ที่ทำให้เราเติบโตช้า และขลุกขลักกว่าเมื่อเทียบกับคนในวัยเดียวกัน เราอยู่ในสภาพที่เรียกว่าได้รับความรักจากคุณแม่มากมาย แต่ไม่เคยได้รับความอบอุ่นเลย (เราต้องคอยถนอมอารมณ์ท่านตลอดตั้งแต่เด็ก ซึ่งสิ่งนี้หมอเรียกว่าเป็นบทบาทที่สลับกัน จึงไม่แปลกที่ทุกวันนี้ เราจะอยู่ในสภาพของคนที่ผ่านภาวะ burnt out มา แต่คุณรู้ไหม  ข้อดีของสิ่งนี้ก็มีนั่นคือ เราเข้าใจคน หัวใจคนและรับฟังคนได้กระจ่างชัด และลึกซึ้งเป็นพิเศษ -- คงจะจริงตามที่เขาว่ากันว่า ความทุกข์สอนอะไรๆ ให้แก่คนเรามากและลึกซึ้งกว่าความสุขมากมายนัก) เราต่างจากคุณอีกตรงที่เราเองเป็นคนที่อาศัยธรรมะ (และการทำสวน ดูแลปลูกต้นไม้ดอกไม้) เข้ามาเยียวยาจิตใจ หลายปี่ผ่านมา เราต้องใช้ทั้งการแพทย์และธรรมะเข้าช่วย สองอย่างนี้มีลักษณะใกล้เคียงกัน การกินยาและทำจิตบำบัดช่วยรักษาเราในระยะเฉพาะหน้า แต่หลักธรรมช่วยให้เราเกิดความเข้าใจในชีวิต มองเห็นความเป็นไปของสรรพสิ่ง เป็นสิ่งที่ช่วยเราได้อย่างแท้จริง   อยากบอกคุณสั้นๆ ว่า จงเข้าใจว่าคุณแม่ท่านเป็นคนคนหนึ่ง ท่านมีชะตากรรมของท่าน มีกรรมของท่าน ทุกสิ่งที่เกิดกับคุณก็เป็นชะตากรรมของคุณ แล้วยอมรับเสียว่าทุกสิ่งที่ท่านทำให้เรานั้น ท่านทำดีที่สุดเท่าที่ท่าน ซึ่งเป็นคนๆ หนึ่งพร้อมกับชะตากรรมชุดหนึ่งจะทำได้แล้ว สิ่งที่คุณต้องทำในตอนนี้ คือรัก เคารพและดูแลท่านให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ พร้อมๆ กับที่รักและดูแลตนเอง ยอมรับท่านอย่างที่ท่านเป็น มองท่านอย่างที่ท่านเป็น ไม่คิดปรับท่านให้เข้ามาตรงกับ "ท่าน" ที่คุณสร้างและคิดไว้ในใจของคุณ ในกรณีของคุณแม่เรา ถึง ณ วันนี้ ท่านก็ยังไม่ยอมรับการตรวจวินิจฉัยและรักษาอย่างจริงจังจากจิตแพทย์ ซึ่งคุณหมอของเราก็ไม่เรียกร้องหรือบังคับ ด้วยถือว่าคนที่จะต้องรักษานั้นคือ เรา ด้วยเรายังต้องมีชีวิตไปอีกนาน ส่วนคุณแม่นั้น ท่านอายุมากแล้ว ทุกวันนี้ เรายังต้องรักษาตัวอยู่ ทั้งกินยา ทำจิตบำบัด ศึกษาหลักธรรมและปลูกต้นไม้ทำสวน และในขณะเดียวกัน เราดูแลคุณแม่ด้วย ระลึกไว้เสมอว่าท่านเลี้ยงเรามาอย่างดีที่สุดเท่าที่ท่านจะทำได้แล้ว และท่านเองไม่สบาย ไม่ทราบว่าที่เราเขียนมานี้ จะพอช่วยคุณ จขกท บ้างหรือไม่ .. ลองคิดดูนะคะ ว่าจะรักษาหรือไม่ ในกรณีของเรา การที่เรามีอะไรๆ ในตัวที่กัดกินตนเองอยู่ ตั้งแต่เด็ก และใช้กำลังในการเรียนอย่างหนักต่อเนื่องนาน (เราเรียนดีมาก) ทำให้เรารับผิดชอบกับงาน กับชีวิตวัยผู้ใหญ่ไม่ไหว จึงเจ็บป่วยและต้องยอมรับในที่สุดว่าต้องรักษา เราเชื่อว่าคงมีอีกหลายรายที่ต่างออกไป นั่นคือ รับไว้ด้วยตนเองไหว ก็อาจไม่ต้องรักษาค่ะ   แก้ไขเมื่อ 25 ต.ค. 50 07:36:54 จากคุณ : Between the cradle - the grave (ipiup) - [ 25 ต.ค. 50 07:28:40 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ใจเย็น ๆ ค่ะ อย่าเครียด มองโลกในแง่ดีเข้าไว้ สู้ ๆ นะคะ จากคุณ : ปากกาสีครีม - [ 25 ต.ค. 50 07:49:27 ]

ความคิดเห็นที่ 33 (กระทู้นี้ ทำให้เห็นว่า ห้องสวนลุมน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกจริงๆ) เป็นกำลังใจให้ จขกท.ด้วยคนนะ อยากให้มาเล่าเรื่อยๆ การระบายออกช่วยได้เยอะมาก อย่างน้อยทำให้เราได้ทบทวนที่มีที่ไปของปัญหาระหว่างการเขียน แล้วจะรออ่านนะ จากคุณ : แม่ขวัญข้าว - [ 25 ต.ค. 50 08:00:45 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ไม่สามารถให้คำปรึกษาได้ค่ะ เอาเปงว่า มานั่งนิ่งๆรับฟังคุณละกัน พยายามอย่าคิดมากนะคะ จากคุณ : นุ้ยค่ะ - [ 25 ต.ค. 50 09:13:22 ]