ปกติ ผมจะเป็นคนที่ไว้ใจคนง่ายมาก ใครมาดีด้วยหน่อยก็คิดว่าเขาจะจริงใจ เหมือนเป็นคนหัวอ่อน เชื่อคนง่าย
แต่ ด้วยอะไรบางอย่าง ที่เคยพบเคยเจอ เรื่องความรักที่โดนทำร้าย โดนหักหลัง อยู่กับการนอกใจมานับครั้งไม่ถ้วน...
มันหลอนใจครับ
กับคนอื่นๆทั่วๆไป มันก็ยังเชื่อใจเขาง่ายๆอยู่เหมือนเดิมนะครับ
แต่ถ้าคิดมีใจให้ใคร เริ่มมีความรักเมื่อไหร่ ผมกลับไม่สามารถเชื่อมั่น เชื่อใจเค้าคนนั้นได้
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องโทรศัพท์ ถ้าโทรไปแล้วปิด หรือไม่รับสาย มันจะต้องวิตกจริต
ยิ่งถ้ามีพูดแซวกันกับคนอื่น มีคำพูดอะไรที่ทำให้ผูกเรื่อง โยงเรื่องได้ มันจะต้องคิดล่วงหน้าไปโน่นแล้ว ทั้งๆที่บางทีก็เป็นเรื่องบังเอิญ... สุดท้ายก็ไม่มีใครทนผมได้
ตอนนี้ผมเจอใครคนนึง ... คนที่ผมไม่อยากให้มันจบลงแบบนั้นอีก ผมไม่อยากทำลายความสัมพันธ์นี้ลงด้วยมือตัวเอง
เค้าว่าผมง๊องแง๊ง ว่าผมอ่ะ จะตายเพราะความคิดตัวเองนี่แหละ...
ก็ตั้งแต่เริ่มคุยๆกันมาสิบวัน ผมอ่ะ นอยเค้าไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง
เค้าบอกว่าเริ่มเซ็งที่ผมเป็นแบบนี้...
ผมอยากเชื่อใจครับ ผมไม่อยากให้เค้ารำคาญ
แล้วทำให้ความรู้สึกดีๆนั้นหายไป
พูดง่ายๆว่าผมอยากปรับปรุงตัวเอง...
หากผมไม่ปรับปรุงตรงนี้ ผมว่าผมเสียเค้าไปแน่ๆครับ
พอจะมีวิธีแนะนำบ้างมั้ยครับ...
ว่าจะต้องทำยังไงบ้าง...
เอาแบบที่เป็นรูปธรรม
เรื่องการพยายามบังคับจิตใจ ให้คิดแบบนั้นแบบนี้ ให้สบายใจ ให้วางใจ ให้เชื่อใจ..
บอกให้เชื่อใจน่ะมันพูดง่าย แต่ทำยาก และจากที่เล่ามาให้ฟังก็คือ ผมเจอมาจนเข็ดไงครับ มันเหมือนโรคจิตจริงๆนะ
มีน้องคนนึงแนะนำว่า ให้ท่องไว้ว่า เธอมันไม่สำคัญ ไม่สำคัญ ไม่สำคัญ อยากทำอะไรก็ช่างเธอ ช่างหัวเธอ...555 มันทำไม่ได้แฮะ ก็เค้าสำคัญนี่นา
เฮ้อ... ใครมีวิธีอะไรในการฝึกตนเองบ้างครับ
ผมน่ะ พยายามคิดว่า อะไรต่างๆที่เค้าพูดเค้าทำ แล้วทำให้ผมคิดมากน่ะ คิดว่าเค้ากำลังพยายามฝึกผม ให้เข้มแข็งหนักแน่นขึ้น ผมคิดซะว่า เค้าทำเพราะเค้าชอบผม อยากคบกับผม คิดแบบนี้ได้มั้ยครับ จะได้มั่นใจขึ้น...
ขอคำแนะนำด้วยนะครับ
ปล.เค้ามีจุดยืนของตัวเองว่า เป็นคนไม่เหมือนใคร
ก็ได้แต่อุ่นใจว่า เค้าจะไม่ทำให้เราต้องเจอประสบการณ์แบบนั้นอีก
เพราะคราวนี้ ถ้าเจออีก คงหนัก และคงไม่ไว้ใจใครอีกเลยคับ
ขึ้นคานแหงมๆ
แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 50 23:49:07
แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 50 23:46:31
จากคุณ :
bluearthy 
- [
วันออกพรรษา 23:41:45
]
... ผมจะต้องทำยังไง ถึงจะแก้นิสัยนี้ได้ครับ มันเป็นปัญหาจริงๆ ....
