วันที่ใจเราอ่อนล้า หมดแรงที่จะต่อสู้กับปัญหา จะมีก็แต่ครอบครัวเรา และเพื่อนสนิทที่สุดเท่านั้น ที่เป็นคนคอยให้กำลังใจเรา ให้เราต่อสู้กับมันให้ได้
เมื่อวันอาทิตย์เรากลับไปบ้านเพื่อเยี่ยมป๊า กับ ม๊า (ปกติไปทุกวันเสาร์-อาทิตย์ แต่ถ้าวันไหนทะเลาะกับสามี ก็จะมีแวะไปเพื่อเติมกำลังใจ ซึ่งวันนี้ก็เช่นกัน คือ ทะเลาะกันมา)
เราก็แกล้งลองถามเล่น ๆ ดู
เรา : ป๊า ม๊า ถ้าก้อยจะกลับมาอยู่บ้านเรา ป๊ากับม๊าจะว่างัย?
ป๊า : ป๊าไม่ว่าอะไรหรอก แต่มีปัญหาอะไรกันเหรอ ถึงจะกลับมาอยู่บ้านหน่ะ
เรา : จริง ๆ ก็ไม่มีปัญหาอะไรมากหรอก ทะเลาะกันก็เรื่องเดิม ๆ ที่เค้าไม่รักษาคำพูดที่ให้ไว้ก่อนแต่งงาน แต่ที่รับไม่ได้ คือ ทุกครั้งที่ทะเลาะกันเค้ากับแม่เค้า จะไล่ก้อยกลับบ้านทุกครั้งเลย ก้อยไม่ชอบ เพราะก่อนแต่ง เราก็เคยคุยกันแล้ว และรับปากกันต่อหน้ากิ๋ม ที่เราและเค้าเคารพและรัก ว่าต่อให้ทะเลากันหนักหนา สาหัส แค่ไหน ก็ห้ามไล่ ห้ามท้าหย่า แต่ทุกครั้งที่มีเรื่อง เราก็โดนไล่ออกจากบ้านเค้าทุกครั้ง
ป๊า : ถ้าคิดว่าทนถึงที่สุด และสุดที่จะทนแล้ว ก็กลับมาอยู่บ้านเรานะลูก ป๊าเลี้ยงลูกป๊ามา เพื่อส่งลูกป๊าให้ถึงฝั่ง ให้คนบนฝั่งเค้าดูแล และทนุถนอม เหมือนกับที่ป๊าและม๊าดูแล แต่ถ้าเค้าไม่ดูแลเรา ผลักไสไล่ส่งเรา ก็กลับมาอยู่บ้านเราซะ ป๊าเลี้ยงเรามาจนโตได้ขนาดนี้ แล้วทำไมจะเลี้ยงต่อไปไม่ได้หล่ะ ถ้าเค้าไม่อยากให้ลูกป๊าอยู่ ผลักไสไล่ส่งลูกป๊าเหมือนหมูเหมือนหมา ก็กลับมาอยู่กับป๊าม๊าเหอะ
เรา : แล้วป๊ากับม๊าจะทนอายได้เหรอ ถ้ากลับมาอยู่บ้าน คนแถวนี้เค้าอาจจะนินทาได้นะ แต่งกันปีกว่าเอง ก็กลับมาอยู่บ้านซะแล้ว
ป๊า : ถ้าเลือกทนอาย กับ ทนเห็นลูกมีความทุกข์ ป๊า
เลือกทนอายนะ เพราะแป๊ปเดียว เดี๋ยวคนแถวนี้เค้าก็ลืมกันแล้ว
โห เราน้ำตาซึมเลยอ่ะ แต่ก็ยังไม่ได้ตัดสินใจนะ ว่าจะออกมาหรือเปล่า แค่อยากมาชั่งใจคนที่บ้านหน่ะ ว่าถ้าเราตัดสินใจขออยู่ห่าง ๆ กันสักพัก ถอยออกมาคนละก้าว บางทีเราอาจจะรู้สึกดีต่อกันมากกว่านี้ก็ได้ แต่คำตอบที่ครอบครัวเราให้ ก็ทำให้เราตัดสินใจ ที่จะอยู่สู้กับปัญหา
เพราะเราไม่อยากให้ป๊ากับม๊าเสียใจหรอกนะ
วันรุ่งขึ้น ตอนสาย ๆ น้องสาวเรามันก็ โทรมาคุย เราก็ถามว่า มีอะไรเหรอ มันบอก ไม่มีอะไรหรอก ม๊าสั่งให้มันโทรมาคุย เพราะกลัวเจ้เหงา ไม่มีที่ระบาย แล้วมันก็บอก เมื่อคืนม๊านอนไม่หลับทั้งคืน เพราะคิดมากและเป็นห่วงเรา
อืม คุยไปเสียงก็สั่นเครือไป มันซึ้งอ่ะ
พอตอนเย็น เฮียมันกลับบ้านมา พอมันรู้เรื่องเราปุ๊ป มันก็โทรมาหาเรา ชวนเราออกไปกินข้าวนอกบ้านด้วยกัน มันบอกจะได้สบายใจ เราก็อยากไปอ่ะนะ แต่ทีนี้ติดที่แม่เค้าอ่ะ เพราะตอนนี้เราอยู่กับแม่เค้า สองคนที่บ้าน เฮียมันบอก ก็ชวนแม่เค้าไปด้วยสิ แต่เราไม่อยากให้ไปด้วยนะสิ เรา กลัวม๊าไม่สบายใจ
เฮีย งั้นเป็นวันอื่นแล้วกันนะ ไว้เราไปกินกันในครอบครัวของเรา
แค่เฮียโทรมาเนี่ย ก้อยก็สบายใจแล้วหล่ะ
ขอบคุณเฮียมากนะ มีกำลังใจมากโขแล้วหล่ะ
ที่ตั้งกระทู้ครั้งนี้ ก็แค่อยากจะบอก
ขอบคุณทุกคนในครอบครัวก้อย ที่ยังไม่ทิ้งก้อยไป แม้ว่าก้อยจะแต่งออกไปแล้วก็ตาม
ซึ่งถ้าเป็นธรรมเนียมจีน ก็เหมือนก้อยเป็นลูกสาวคนอื่นไปแล้ว แต่ทุกคนก็ยังรักและเป็นห่วงเป็นใยในตัวก้อย ขอบคุณค่ะป๊า ม๊า เฮีย และน้องเพ็ญ
จากคุณ :
เด็กไทเป 
- [
4 ธ.ค. 50 14:55:00
]
ป่าป๊า หม่าม๊า สุดที่รักของลูก
