สวัสดีนะคะทุกคน เราพึ่งได้รู้จักห้องนี้ เห็นว่าคุยกันอย่างตรงไปตรงมาดีค่ะ เลยขอปรึกษาปนระบายหน่อยนึงนะค่ะ
...เราขอเล่าความเป็นมาเลยนะคะ จะได้ช่วยเราวิเคราะห์ถูก... เรื่องมีอยู่ว่าเราคบกับแฟนเรามาได้ 6 ปีแล้ว ก่อนที่เราจะเลิกกันเมื่อ 3 เดือนที่แล้ว มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เลิกกันนะคะ เขามีคนอื่นค่ะ บอกก่อนว่าเค้าเป็นคนน่ารักนะคะ เราไว้ใจเค้าตลอดเลย คิดว่า รักเรามีกัน2คนเสมอ จนกระทั่งคบกันมาได้ปีที่3 เราได้รู้ว่าเค้าแอบมีใจกับเพื่อนเขา โกหกเราทั้งคู่เลย ทั้งทีเวลาเรามีปัญหากัน ผู้หญิงคนนี้เราก็นับถือ และปรึกษาเค้า.. กลายเป็นว่าเราโดนแทงข้างหลังจากคนที่เราไว้ใจ และ รักที่สุด
บอกก่อนว่าเพื่อนแฟนเราคนนี้เค้าเหมือนเคยเป็นกิ๊กกันมาก่อนตอนเรียนค่ะ เรารู้แล้วก็ไม่ว่าอะไรค่ะ เราให้เค้าไปเที่ยวกัน ดหนังกันสองต่อสองได้ เพราะเราไว้ใจ ไม่อยากเรื่องมาก อย่างที่บอกเราคิดว่าว่าเรา2คนรักกัน รักของเรามีแค่เรา....
ตอนนั้นเราแทบเป็นบ้า..ไม่อยากจะเชื่อเลย เพื่อนเราเคยเตือนแล้วว่าอย่าไว้ใจมาก แต่เรารู้สึกว่าเพื่อนเราขี้ระแวงมากไป...ในที่สุดเราก็ให้อภัยเค้า แต่หลังจากนั้นอะไรก็ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว เราไม่ค่อยไว้ใจ แต่เราก็ไม่ถึงขั้นหวาดระแวงนะคะ เราไม่แอบดูมือถือ ไม่เช็คเมล์เค้าทั้งที่เราทำได้ เราแค่รู้สึกว่า มันแย่เกินไปถ้าจะต้องคบกันแล้วต้องไม่ไว้ใจกันขนาดนี้...
ไม่รู้ว่าเราไว้ใจหรือเราโง่กันแน่ค่ะ..ไม่นานเค้าก็ทำตัวแย่กับเราอีก ไปติดเด็กโคโยตี้ เลิกกับเรา เราก็เสียศูนย์อีกครั้งค่ะ พอดีตอนนั้นมีพี่ที่ทำงานเรามาจีบเรา..เราก็เหงาก็เลยคบกันดู พอเค้ารู้เท่านั้นแหละ เค้าก็พยายามทุกทาง ยอมเราทุกอย่าง เหมือนอยากได้เราคืนมา
จนกระทั่งวันนึง ไม่รู้เพราะโชคชะตาหรือเวรกรรม.. เรากับเค้าไปประสบอุบัติเหตุด้วยกัน เราเลยได้กลับมาดูแลกันอีกครั้ง กลายเป็นว่าเราก็กลับมาคบกันอีกครั้งโดยปริยาย.. ขอบอกก่อนนะคะ เรารักเค้าตลอดมา ตอนเราคบคนใหม่ เหมือนแค่ทดแทนสิ่งที่เราขาดไป เราก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่เหงาเป็น สูญเสียความมั่นใจว่าเราไม่เป็นที่ต้องการของคนที่เรารักก็เท่านั้นเอง เลือกได้เราก็อยากอยู่กับเค้า เพราะว่าใครๆก็ไม่เห็นด้วยที่เราคบกับเค้า แต่ทุกคนรู้ว่าเรารัก...
หลังจากประสบอุบัติเหตุด้วยกันเราก็กลับมาคบกันอีกค่ะ แต่อะไรก็เปลี่ยนไปแล้ว เราโตขึ้นมีงานทำ กำลังจะจบโท ในขณะที่เค้าไม่เอาอะไรเลย เพราะที่บ้านเค้ามีธุรกิจ เค้าทำตัวเป็นเด็กๆ เที่ยว กิน ดื่ม มีเรื่องมีราว จนเราต้องออกจากบ้านไปดูเค้ากลางดึกที่ ร.พ. พ่อแม่เค้าเบื่อแล้วยังไม่ออกมาดูเลย ตอนอยู่ที่ ร.พ. มีผู้หญิงโทรมาตลอดเลย เรามารู้ทีหลังว่าเค้ามีเรื่องก็คงเพราะผู้หญิง คนที่เค้ายอมทิ้งเราไปเพื่อไปอยู่ด้วย...
ตอนนั้นนะเรารู้อยู่ว่ามันมีอะไรชอบกลอยู่แล้ว แต่ไม่มีหลักฐาน ก็ได้แต่ทำใจ อยู่กับเรื่องราวต่างๆให้สงบที่สุดเท่าที่เราจะทำได้นะ เรานะทั้งรัก ทั้งเป็นห่วง ไม่ได้หลับไม่ได้นอน ดูแลเค้าทุกอย่าง เค้าอยากได้อะไรเราก็พยายามหามาให้ เราทำให้ทุกอย่างตั้งแต่อาบน้ำ สระผม ล้างก้น หาข้าว...ทุกอย่าง ขอเพียงที่รักบอกว่าอยากกิน Ootoya เลิกงานเราก็ดิ้นรนไปซื้อเอาไปให้ ไปดูแลทุกอย่าง เค้าหลับเราก็ค่อยเรียน เช้าเราก็ไปทำงาน เย็นออกกำลังกายเสร็จก็รีบแจ้นไปหา ไปอาบน้ำสระผม หาข้าวหาปลา ให้
คุณรู้ๆไหมว่าเราเหนื่อยมากช่วงนั้น เหนื่อยมากๆๆ แต่เรามีความสุขที่สุดเลย เราเคยบอกเค้าว่า บางครั้งเราก็ชอบให้เค้าป่วยดูแลตัวเองไม่ได้เหมือนตอนเค้าประสบอุบัติเหตุ หรือ ตอนที่เราไปมีเรื่องแล้วเบตัวกลับมา เพราะชั้นจะได้ดูแลเค้า และเค้าก็ร้องเรียกแต่ชั้น ทำให้รู้สึกว่าเรามีแค่กันและกันเหมือนที่เราเคยมี แต่ลึกๆก็รู้นะคะว่าเมื่อเค้าหายแล้ว...ชั้นมันก็เหมือนอะไรสักอย่างที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง...
แล้วมันก็จริง วันแรกที่เค้าออกจากบ้านเองได้ เค้าก็ออกไปเที่ยวกับเพื่อนแล้วก็ผู้หญิงคนใหม่ของเค้าเลย เหมือนสิ่งที่เราทำไปมันไม่มีค่าพอจะซื้อใจ และความซื่อสัตย์ได้เลย.... สรุปเราเลิกกันหลังเค้าหายป่วยได้ไม่เกิน 1-2 อาทิตย์...
สุดยอด เราโง่อีกแล้ว เราเลือกที่จะให้อภัยเค้าซ้ำแล้วซ้ำอีก รอคอย เชื่อว่าความดีที่เราทำมันคงช่วยอะไรได้บ้าง แต่เปล่า... ตอนนี้เค้าไม่อยู่แล้ว เราทำได้ดีขึ้นนะ แต่ว่าก็ยังมีแย่บ้าง เลิกกันครั้งนี้เค้าดูอินกันคนใหม่มาก บอกกับเราว่ารักคนใหม่ แต่ก็รักเรานะ แต่กับเราอะไรอะไรก็ดูคุ้นเคยไปหมด กลายเป็นเบื่อไม่ตื่นเต้นอีกแล้ว
ทีแรกเราไม่รับสายเค้าเลยนะ ไม่ได้โกรธแต่ว่าเสียศูนย์มากๆ เค้าก็โทรไม่เลิกเลย สุดท้ายเราก็แพ้ใจตัวเองรับสายเค้าจนได้ เราได้เจอเค้ามา3ครั้งแล้ว แต่ว่ามันรู้สึกแปลกๆ บางวันเค้าก็มาพูดกับเราทำนองว่าไม่มีแฟนแล้ว เบื่อแล้ว เหมือนจะบอกเราเป็นนัยว่า เค้าอยากจะเก็บเราเอาไว้ แต่พอรู้ว่าเราไปกินข้าวกับเพื่อนผู้ชาย เพื่อนเฉยๆเลย เค้ากลับโวยวายหาว่าเค้าไม่สำคัญแล้วหนิ
เรานะ..อยากจะตะโกนดังๆเลย ว่า .. กูรัก..จะตาย แต่กูก็เหงาเป็นนะโว้ยจะให้ทำไง นอนรอภาวนาให้..กลับมางั้นหรอ...เฮ้ออออ... เมื่อวานพึ่งเจอกันก็คุยกันดีค่ะ แต่มันก็แปลกๆอะ รู้สึกว่ามีบางอย่างขาดหายไป เรายอมรับว่าบางครั้งก็แอบหวังว่าเราจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีก แต่ถ้าเลือกได้เลิกได้น่ะดีแล้ว ใครก็รู้ว่าเลิกได้มันสุดจะดีแม้ตัวเราเองก็รู้ว่าเค้าเป็นยังไง เราก็รู้สึกว่าที่เค้ายังโทรมาคุยอยู่เนี้ยะเพราะเค้ายังคิดถึงเราอยู่ เค้าบอกว่าเค้าละอายที่ทำกับคนที่รักเค้ามากขนาดนี้ ไม่อยากทำให้เราเสียใจอีก ไม่กล้าขอคืนดีด้วย
ไม่รู้ซิเรากลับคิดว่าบางทีเค้าก็แค่รู้สึกผิดกับเราแต่เลิกกับเด็กใหม่นั้นไม่ได้ต่างหาก อย่ามาอ้างเพราะละอาย ไม่อยากทำเราเสียใจอีก.... ตัวเราเองก็อยู่ได้นะ บางครั้งรู้สึกว่า เพราะเราแค่เหงารึเปล่า เลยคอยสร้างอุปทานให้ตัวเองว่าอยากได้เค้าคืนมา จริงๆแล้วชีวิตเราดีขึ้นได้ถ้าไม่มีเค้า....
ขอโทษนะคะที่เล่าตั้งนาน ช่วยคิดหน่อยค่ะ แนะนำอะไรหน่อยก็ยังดีนะคะ เราเลยช่วงร้องห่มร้องไห้แทบตายแล้วแค่พยายามคิดวิเคราะห์ที่จะใช้สมองมากกว่าอารมณ์... เพื่อว่าอะไรมันจะดีขึ้น เพื่อว่าเราจะเข้มแข็งมากขึ้น
แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 50 09:26:07
แก้ไขเมื่อ 20 ธ.ค. 50 15:57:10
จากคุณ :
NongYuu 
- [
20 ธ.ค. 50 10:39:56
]
ช่วยวิเคราะห์หน่อยค่ะ...หรือว่าเราแค่เหงาและยึดติด??
