อะแฮ่มๆๆ
มารายงานตัวจ้า จากกระทู้ก่อนที่เขียนตอน ตี 1 กว่า แล้วต่อด้วยการไม่ได้นอนทั้งคืน ร้องไห้ตาบวม ด้วยปัญหาที่โหดร้ายกับความรู้สึกมาก คือ มัน เจ็บจนทนไม่ไหว เหนื่อยใจ และ ท้อเหลือเกิน
ตอนเช้าก็พยายามทำเนียน ทำตัวเข้มแข็ง ใช้ชีวิตปกติ แต่โทรศัพท์สายแรกที่เข้ามา ก็ทำเราร้องไห้เลย โทรมาจาก รังสิมันต์ น้องในเว็บคนนึงที่เส้นเลือดในสมองแตก น้องเค้านอนโรงพยาบาลมาเป็นเดือนแล้ว เพื่อนๆไปเยี่ยมกันมากมาย แต่ช่วงหลังๆภารกิจเยอะ ก็ห่างๆไม่ได้ไปหาบ้าง
ตอนแรกที่ไปเยี่ยมน้องเค้าพูดไม่ได้ แต่ก็ยังเขียนใส่กระดาษว่า "รักทุกคนในเว็บ" วันนี้น้องเค้าโทรมาบอกว่า เค้าจะออกจากโรงพยาบาล จะกลับไปพักฟื้นที่บ้านแล้ว เค้าโทรมาขอบคุณ และ เค้าได้อ่านกระทู้ที่เพื่อนๆเขียนให้กำลังใจ แล้วพริ้นไปให้แล้ว อ่านไป ร้องไห้ไป เค้าอยากฝากบอกว่า เค้าก็รักเพื่อนทุกคน
ตอนนั้นเสียงเราก็แย่ๆ คุยไปคุยมา เราเลยร้องไห้เลย บอกว่า ตอนนี้พี่ก็ไม่ไหวเหมือนกัน เจอเรื่องหนักๆหลายเรื่อง มันท้อเหลือเกินแล้ว คราวนี้กลายเป็นรังสิมันต์ต้องมาปลอบใจเรา ให้เข้มแข็ง ให้ยึดธรรมะเป็นเครื่องยึดเหนี่ยว ให้อยู่เป็นหลักของเว็บให้ได้
ร้องไห้ไปชุดใหญ่อีก 1 ชุด แต่ก็รู้สึกดีขึ้นนะ น้องเค้าเดินยังไม่ค่อยได้ ชีวิตเค้าก็พลิกผันมากมาย เค้ายังสู้เลย แล้วทำไมเราไม่สู้อีกสักรอบหล่ะ
วางสายไป สายต่อมาพี่แต๋ โทรมาเตือนกินยาตอน 9 โมงเช้า เสียงยังอู้อี้อยู่พี่เค้าเลยถามว่าเป็นอะไร ก็เลยเล่าไป ร้องไห้ไปอีกชุด พี่เค้าก็เตือนสติ ให้ใช้ธรรมะที่อุตส่าห์ไปฝึกฝนมาบ้าง ตั้งสติให้ดีๆ ปล่อยวางให้หมด ร้องไปอีก 1 ยก
ต่อจากนั้นก็มี SMS จากเพื่อนๆมาเป็นระยะๆ มีความคิดเห็นที่มาให้กำลังใจในกระทู้ ทั้งที่เว็บแก้ว และ สวนลุม pantip จีด้าเพื่อนรัก ก็อุตส่ห์ขับรถมาส่งขนมให้กินถึงบ้าน
ซาบซึ้งกับน้ำใจเพื่อนๆมากเลย ชีวิตเราก็อยู่มาได้ จะ 7 ปีแล้วด้วย น้ำใจจากคนใน internet เหล่านี้หล่ะนะ ทุกครั้งที่หกล้ม ท้อแท้กับมรสุมชีวิต ก็มีเพื่อนๆในเนท นี่หล่ะ ที่ช่วยพยุงให้ลุกขึ้นมา
ต่อจากนั้นช่วงเย็น มีไปงานเผาศพ คุณพ่อของน้องในเว็บ ก็ไปกันหลายคน เสร็จงานก็ยกขบวนอัดกันในรถเราเอง 7 คน ไปกินข้าวที่บางปู
ก็เปิดสัมนาเชิงวิชาการ เรื่องชีวิตเรา กันอีกรอบ คุยกันตรงๆ แลกเปลี่ยนมุมมองความคิดกัน แนะนำ ปลอบใจกัน เรื่องมันเศร้านะ แต่เล่าแล้วบางทีมันก็ ขำทั้งน้ำตาจริงๆหล่ะ
อยากบอกเพื่อนทุกคนในเว็บแก้ว และ เพื่อนๆที่ให้กำลังใจใน pantip ว่า ขอบคุณทุกคนจริงๆค่ะ รักทุกคนนะ
โดยเฉพาะเพื่อนในเว็บแก้ว เราเหมือนครอบครัวเดียวกัน เป็นทั้งเพื่อน ทั้งพี่ ทั้งน้อง บางทีความคิดเห็นเราไม่ตรงกันบ้าง ทะเลาะกันบ้าง น้อยใจกันบ้าง แต่เราก็รักกัน ให้อภัยกัน และ จริงใจต่อกันนะ
ยิ่งเวลามีปัญหา จะรู้สึกได้ถึงความรัก ความอบอุ่นในเว็บ เรารักกันจริงๆนะ เชื่อมั่นในกันและกัน เป็นบ้านหลังน้อยๆที่อบอุ่นมาก
อยากบอกเพื่อนว่า "เรารักเพื่อนมาก จริงๆนะ" และอยากให้รักษาบ้านน้อยหลังนี้ไว้ ให้อบอุ่น และ จริงใจ ไปตลอด ให้เชื่อมั่นในกันและกัน รักกัน ห่วงกัน ไม่ฆ่า ไม่ทำร้ายกัน รักษามิตรภาพให้ยาวนาน อย่าให้ใคร หรือ อะไร มาทำลายครอบครัวเราได้นะคะ
รักพวกเอ็งจริงๆนะเนี่ย อยากกอดแน่นๆๆทุกคนเลย
ตอนนี้ "ยิ้ม" ได้แล้วจ้า กลับมาเป็น ยัยแก้ว คนเดิม เข้มแข็ง และ สู้ต่อไป ไอ่มดแดง
ป.ล จริงๆๆ จะว่าไปแล้ว ปัญหาเรือ่ง AIDS นี่ไม่ค่อยเท่าไหร่นะ เจ้าปัญหาเรื่องอื่นๆนี่หล่ะ ที่จะทำให้ตายเร็วกว่า AIDS อีกนะ
ป.ล อีกที วันนี้นึกถึงชื่อหนังสือตัวเองเลย AIDS DIARY เล่ม 5 ที่เพิ่งออกมา สำนักพิมพ์เค้าเป็นคนตั้งชื่อให้ ตอนแรก เราว่าชื่อมันหวานเลี่ยนๆ แต่ตอนนี้ เรารู้สึกว่า ชื่อมันโดนใจอ่ะ เค้าตั้งได้ดีนะ AIDS DIARY 5 " อยู๋ เพราะ รัก " เราอยู่ได้เพราะความรักจากเพื่อนๆ และ ครอบครัวจริงๆ และ จะอยู่ต่อไปก็เพราะ รักเพื่อน รักครอบครัว รักเว็บแก้ว ค่ะ
จากคุณ :
++MooKaew++ 
- [
20 ธ.ค. 50 22:47:41
]
++ KAEW ไดอารี่ ++ รัก เธอ จังเลย
