สวัสดีครับ
ก่อนอื่น ขอขอบคุณพี่ๆชาวลุมพินีทุกคนที่สละเวลาเข้ามาอ่านกระทู้นี้ของผม ตอนนี้ตีสี่ แต่ผมข่มตานอนไม่ลงจริงๆ ด้วยบางเรื่องที่ผ่านเข้ามาสดๆ ร้อนๆ เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา มันทำให้ผมอับจน ตื้อตัน และหมดกำลังใจลงไปทุกที
เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่า ผมเอง ใช้ชื่อนี้ เป็นนามปากกา เขียนบทความเกี่ยวกับวงการวิดีโอเกมส์ในนิตยสารเกมคอมพิวเตอร์ชื่อดังเล่มหนึ่งมาได้สามปีแล้ว แน่นอน ผมไม่ได้เขียนเกี่ยวกับเกมแต่เพียงอย่างเดียว ผมรักที่จะอ่านเรื่องต่างๆ ทั้งมนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ ปรัชญา และผสานเข้ากับงานเขียนของตัวเอง แน่นอน ผมไม่ได้รู้ดีไปเสียหมด แต่ผมก็รักที่จะเขียน ผมรักงานเขียน ผมรักวิดีโอเกมส์ และผมสบายใจทุกครั้งที่ผมได้จรดมือลงแป้นคีย์บอร์ดของตัวเอง และลงมือเขียน ในสิ่งที่ผมรัก
แต่ช่วงสองเดือนที่ผ่านมา หนังสือมีปัญหาอย่างต่อเนื่อง เสียงติติงจากรอบสารทิศเข้ามาไม่ขาดสาย แน่นอน บทความประจำทุกเดือนของผมก็เข้าข่ายด้วย เสียงตอบรับทางลบนานัปประการกระหน่ำเข้ามาจนแม้ผมจะบอกตัวเองให้เตรียมใจไว้แต่แรกเริ่ม ยังอดหน้าม้านหัวใจชาไปเสียไม่ได้ ผมพยายามบอกตัวเองว่าให้ลุกขึ้นใหม่อีกครั้ง ปัญหามีก็ต้องแก้ พยายามแก้ไขในสิ่งที่ทำได้ ไม่เสียความเป็นตัวเอง ผมมีงานเขียน วิดีโอเกมส์ กับโลกเปิดกว้างของมันเป็นพลังผลักดัน ผมต้องทำได้ แน่นอนว่า บทความชิ้นล่าสุด ผมพึงพอใจกับมันมาก แม้จะฝืดไปบ้าง แต่ผมเชื่อว่าเวลาจะเยียวยาทุกสิ่ง
แต่มาในตอนนี้ เมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว ผมได้รับ E-Mail ที่คาดไม่ถึงจากผู้อ่านฉบับหนึ่ง ที่ประกาศว่าเลิกอ่านนิตยสารดังกล่าวไปแล้ว....
เพราะบทความของผม...
มันเป็นธรรมดาที่ผู้อ่านจะมีทั้งรักและเกลียด แต่ที่ทำให้ผมใจสลาย หาใช่อื่นใด เพราะเขากล่าวอย่างไม่ใช้อารมณ์ แต่เจ็บปวดในความรู้สึก เพราะเขาไม่พอใจบทความของผมในแง่เล็กๆน้อยๆมาตลอด จนกระทั่งมันขาดผึงลงในฉบับ 'เดือนธันวาคม 2550' ที่ผ่านมา ฉบับที่ผมเขียนด้วยเจตนาที่ดี ด้วยความตั้งใจไม่ต่างกับฉบับอื่นๆ ตลอดสามปี
แน่นอนว่าตอนแรกผมโกรธ โกรธจนพูดอะไรไม่ออก แม้ว่านักเขียนจะไม่ควรโกรธ แต่ผมโกรธ ขบฟันหน้านิ่ว เคืองแค้น เขากล้าดียังไงมากล่าวว่า 'ผม' เป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้เขาเลิกซื้อ และเหมารวมไปถึงสาเหตุที่หนังสือ ที่เผยแพร่งานที่ผมรักและศรัทธาต้องพินาศ ด้วยมือของผมเอง ด้วยข้อเขียนของผมเอง
แต่แล้วพอนักสงบสติอารมณ์ลง ผมเสียใจ เสียใจจนน้ำตาไหล มันเหมือนการฟูมฟายของคนไม่ยอมรับความจริง แต่เสียใจอย่างสุดซึ้ง ปมในใจผมใหญ่โตเหลือเกิน มีเพียงงานเขียน วิดีโอเกมส์ โลกหนังสือ และความมั่นใจในหนทางของตัวเองเท่านั้นที่ขับดันชีวิตพุๆ ที่เต็มไปด้วยข้อผิดพลาดนี้ให้ก้าวต่อไป ผมกำลังจะลุกขึ้นได้ แต่ทำไมต้องมีแรงกระทำบางอย่างผลักให้ผมต้องล้มลงไปอีกครั้ง ไม่ใช่ล้มธรรมดา แต่ลงไปสู่ปากเหวอันดำมืด ที่ๆ ผมตะเกียกตะกายปีนขึ้นมา ที่ๆ ผมไม่อยากหันกลับไปมองมันซ้ำสอง และการที่เขาคนนั้นกล่าวว่างานเขียนของผมคือสาเหตุแห่งความพินาศ ยิ่งทำให้ผมรู้สึกชอกช้ำ เพราะยิ่งหวนคิด มันก็ยิ่งเหมือนกับว่าแท้จริง ทั้งบทความ หรือตัวของผม แล้วนั้น
มันเป็นพิษ...เป็นความดำมืดที่ไม่มีทางหลุดพ้น ไม่มีการไถ่บาป ไม่มีอะไรทั้งนั้น กลวงโล่ง ว่างเปล่า มาตั้งแต่แรก
ตอนนี้ ไอเดียที่ผมคิด งานที่ตั้งใจจะเขียน มันสลายมลายเป็นอากาศธาตุ ผมพยายาทำทุกอย่างให้ใจมันสบายขึ้น แต่เปล่าเลย มันหนักอึ้ง ผมไม่ร้องไห้ แน่นอน มันไม่เหลือน้ำตาใดๆ ให้ไหลอีกแล้ว แต่ใจยังเรียกร้องให้ผมร้องไห้ เศร้าอย่างสุดเหลือล้ำ เมื่อคิดว่าหรือแท้ที่จริง ตัวผมเองนี่ล่ะ ที่กำลังจะขุดหลุมฝังทุกอย่างที่ผมรักลงกับมือ
ผมเคยพูดกับเพื่อนในสมัยที่เริ่มเขียนใหม่ๆ ยังไม่มี Feedback ตอบกลับกับบทความของตัวเองว่า การเป็นคนห่วยแตก มีคนติติง มีคนต่อว่า มันอาจจะดีกว่าการเป็น 'ไอ้ธรรมดา' ที่ไม่มีใครใส่ใจ อยู่หรือตายก็ช่าง ตอนนี้ผมได้ในสิ่งที่เรียกร้องแล้ว แต่มันไม่ใช่รสชาติที่น่าสนุกเลย มันขม ขมสุดทน ยาดีมักขม แต่ผมไม่แน่ใจว่าจะง้างปากตัวเองแล้วกรอกยาที่ว่านี้ลงคอได้หรือไม่
ผมข่มตานอนไม่หลับเลย ผมควรทำอย่างไรดีครับ ช่วงนี้ชีวิตของผมเองก็ไม่อยู่กับร่องกับรอย แม้มันจะไม่ได้ย่ำแย่ แต่มันไม่ได้ดี ไม่ดีเลย ผมจะทำอย่างไรจึงจะยืนหยัดลุกขึ้นสู้อีกครั้ง งานเขียน วิดีโอเกมส์ โลกหนังสือ คือฟางเส้นสุดท้ายของผมแล้ว ผมไม่อยากเสียมันไป แค่คิดว่าต้องเสียมันไป แค่คิดว่าสิ่งที่ตัวเองทำด้วยรักและศรัทธาอย่างสุดหัวใจ เส้นทางที่กำกับเลือกด้วยตัวเอง ไม่เคยเสียใจในการเลือกในครั้งอดีต กลายเป็นความผิดพลาดร้ายแรงอีกครั้งของชีวิต แค่คิดก็ใจสลายแล้วล่ะครับ
ด้วยความเคารพ
บ้าเกม
ปล. ผมเชื่ออยู่อย่างหนึ่งในมุมแง่ร้ายมากๆ ว่าชื่อ member ของผม มันไม่ชวนให้ดูเป็น 'ปัญญาชน' เท่าไหร่ (คนบ้าเกมไม่เคยมีภาพที่ดีในสังคม ผมเข้าใจ) แต่ผมเลือกที่จะใช้มัน เพื่อไม่ให้ลืมว่าตัวตนของผม ที่ผมอยู่จนถึงทุกวันนี้ได้ ที่ผมมาเจองานเขียน เพราะผมเคย 'บ้า' ในอะไรมาก่อน แต่ตอนนี้ ผมเริ่มเกลียด เกลียดตัวเองมากๆ แล้วล่ะครับ
ปล.2 ถ้ากระทู้นี้สร้างความขุ่นข้องหมองใจประการใด ผมขอโทษมา ณ โอกาสนี้ด้วยนะครับ
ปล3. มีความคิดหนึ่งแวบขึ้นมาบนหัว หรือแท้จริง ผมไม่ได้รักหนังสือที่ผมทำ แต่ผมรัก 'ตัวเอง' มากจนเกินไป พยายามปกป้องตัวเองมากจนเกินไป แน่นอน ไม่ว่าความคิดนี้หรือความคิดไหน ยิ่งตอกย้ำให้ผมใจสลายมาก...มากยิ่งขึ้นไปจริงๆ
แก้ไขเมื่อ 11 ม.ค. 51 04:38:49
แก้ไขเมื่อ 11 ม.ค. 51 04:38:18
แก้ไขเมื่อ 11 ม.ค. 51 04:37:10
แก้ไขเมื่อ 11 ม.ค. 51 04:35:09
แก้ไขเมื่อ 11 ม.ค. 51 04:34:03
จากคุณ :
บ้าเกม 
- [
11 ม.ค. 51 04:29:30
]
จะเป็นอย่างไร ถ้ามีคนกล่าวว่า สิ่งที่คุณทำ เป็นสาเหตุที่ทำลายสิ่งที่คุณรัก
