ความคิดเห็นที่ 1 ทุกวันที่ผ่านมาผมนั่งคิดทบทวนถึงการกระทำที่ผ่านมาผมสำนึกต้องการขอโทษ วันหนึ่งในช่วงปลายปี2547 ผมโทรไปหาเธอ พูดคุยในเรื่องต่างๆทุกอย่างเป็นไปด้วยดี หลังจากนั้น จากจดหมาย ก็เปลี่ยนมาพูดคุยทางโทรศัพท์มือถือบ่อยครั้งขึ้น ก้าวตามเทคโนโลยีใหม่ๆพร้อมเริ่มต้น ความสัมพันธ์กันใหม่อีกครั้ง ในช่วงปีนี้ผมกำลังจะจบการศึกษานายก็กำลังจบการศึกษาที่ลำปาง ผมลืมบอกไปว่าเธอเรียนเชียงใหม่แค่ปีเดียว ก็ออกมาสอบเข้าที่ลำปางวิชาเคมี เช่นกันในปีนี้นาย ก็กำลังฝึกงานวิชาชีพครูที่โรงเรียนแห่งหนึ่งในจังหวัด เราสองคนต่างก็เรียนจบในเวลาใกล้ๆกัน ในปี 2548 เมื่อผมเรียนจบจึงได้บวชในพระพุทธศาสนา นายก็มาร่วมงานบวชในครั้งนี้ด้วย ผมจะต้องฝึกพิธีการต่างๆและบทสวดอยู่ที่วัด3วันก่อนบวชวันจริง นายก็มาที่บ้าน เจอหน้าพ่อและแม่ผมเป็นครั้งแรก แม่จัดห้องนอนของผมให้เธอพักผ่อน จนกระทั่งวันบวชมาถึง ผมต้องสำรวมกาย วาจา ใจ ไม่สามารถพูดคุยกับเธอได้มากนัก ส่วนนายก็ขมักเขม่นในการช่วย งานอย่างเต็มที่ พ่อแม่ชื่นชอบเธอมากรักเธอเหมื่อนเป็นลูกสาวคนหนึ่งในครอบครัว หลังจากงานบวชผ่านไปเรียบร้อยเธอก็ลาพ่อแม่ผมกลับบ้าน ส่วนผมก็เป็นพระภิษุ นายได้ใส่บาตร ผมด้วยก่อนที่เธอจะกลับบ้านในวันนั้น ผมบวชอยู่หนึ่งเดือนก็สึกออกมาหางานทำ พอนายทราบข่าวก็ลงมากรุงเทพตามคำชวนของผม ว่าให้มาหางานด้วยกัน นายมาพักที่บ้านผม ไม่นานนักเธอก็ได้งานธุรการแห่งหนึ่งแม่ฝากให้เพื่อให้ทำไปก่อนระหว่างรองานที่ดี ส่วนผมยังว่างงาน ช่วงนี้นายพักที่บ้านผม ผมก็นอนที่ชั้นล่างก็มีบางครั้งนะที่ผมแอบไปนอนกับนาย ความสัมพันธ์เราลึกซึ้ง ต่อมาไม่นานนักผมได้งานที่นครราชสีมา ผมจึงต้องเดินทางไป เดือนตุลาปี 2548 เป็นจังหวะเดียว กับที่นายได้งานย่านหนองแขมห่างไกลจากบ้านผมมาก ต้องพักหอพักโรงงาน นายได้งานเคมี เงินเดือนเยอะพอสมควร เราสองคนต้องแยกกันอีกครั้ง ผมจะกลับบ้านเดือนละครั้งเท่านั้น ในเดือนธันวาคม ปีเดียวกัน ผมกลับมาบ้านอีกครั้งที่ นายก็มาบ้านผมเฉพาะตอนที่ผมกลับมาเท่านั้น คืนนั้นเรานอนอยู่ด้วยกันมีโทรศัพท์มาหานายหลายครั้งแต่ไม่รับสายผมสงสัยจึงได้แอบโทรกลับไป เป็นเสียงผู้ชาย เค้าบอกว่าเป็นแฟนนายผมรู้สึกช๊อกมากผมจึงปลุกนายถามความจริงอีกครั้ง นายยอมรับว่านี่คือแฟนของนาย แต่เค้าก็ยังรักผมอยู่ ไม่สามารถปฏิเสทเลือกใครคนใดคนหนึ่งได้ ผมเสียใจกับเหตุการณ์ครั้งนี้มาก และยุติความสัมพันธ์กันอีกเป็นครั้งที่2 แต่เรื่องราวระหว่างผมกับนาย ถูกปิดเป็นความลับไม่ได้บอกพ่อแม่ว่าเกิดไรขึ้น พ่อแม่รู้แต่ว่านายกับผมยังรักกันดีอยู่   ผมต้องกุเรื่องขึ้นมาว่าเธอทำงานที่นี่ไม่ไหว และสอบบรรจุครูที่แม่ฮ่องสอนได้แล้ว เราสองคนยังรักกันดี นี่คือเรื่องที่ผมบอกพ่อแม่เพื่อที่ไม่อยากให้ผู้ใหญ่ผิดหวังในตัวเด็กคนนี้ที่ท่าน รักเหมือนลูกหลานคนหนึ่งของท่าน จากคุณ : milano_tle - [ 12 ม.ค. 51 21:04:45 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตลอดปี 2549 ผมท่องเที่ยวไปในที่ต่างๆไม่ได้สนใจทำงานเท่าไรนักเป็นปีที่ผมทำตัวแย่ ที่สุดจนกระทั้ง กุมภา 2550 ผมถูกจ้างออกหลังจากทำงานได้หนึ่งปีครึ่ง ผมกลับมากรุงเทพเริ่มต้นหา งานใหม่อีกครั้ง และนายก็ติดต่อผมมาอีกครั้งช่วงเดือนเมษา ดูเหมือนเธอจะมีปัญหาหลายอย่าง จึงต้องการเพื่อนคุยผมก็คุยกับเธอเรื่อยมานับจากนั้น พฤษาภาคมผมได้งานใหม่ที่สนามบินสุวรรณภูมิ นายกับผมโทรคุยกันแทบทุกวัน จนดูเหมือนว่าเราสองคนจะคืนดีกับมาคบกันใหม่ได้แล้ว มิถุนายน เธอก็มาหาผมที่บ้านมานอนค้างที่ ที่เมื่อก่อนเราเคยอยู่ด้วยกันพ่อแม่ดีใจมากเลยที่ได้เห็น ลูกสาวคนนี้กลับมาอีกครั้ง                                  เวลาแห่งความสุขก็มีอยู่ไม่นาน เมื่อมัฉจุราชยืนมือมาฉุดกระชากความหวังและความฝันไปจากผม ในวันอาทิตย์ที่ 19 สิงหาคม 2550 วันนี้นายมาพักอยู่ที่บ้านผม แล้ววันจันทร์ที่ 20 ต้องกลับไปเริ่มทำงาน แต่นายไม่สามารถไปทำงานได้เพราะนายปวดหัวมาก ไม่สามารถพยุงตัวเดินได้ ผมถามว่าจะไปหาหมอไหม ตอนแรกนายก็ยังไม่อยากไป จนไม่ไหวผมจึงต้องหามส่งโรงพยาบาลที่ใกล้บ้าน หมอให้นอนดูอาการอยู่ 3 วัน อาการก็ยังไม่ดีขึ้น จึงต้องตรวจเลือด วัดความดัน สแกนสมอง ทุกอย่างก็ยังปกติ สุดท้ายจึงต้อง เจาะน้ำไขสันหลังไปตรวจ ผลออกมาว่ามี เชื้อราในสมองทำให้เยื่อหุ้มสมองอักเสบ ผมไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไร หมอบอกว่าต้องให้ยาฆ่าเชื้อโดยประมาณ 14 วัน ค่าใช้จ่ายจะสูงมาก ผมแจ้งกับญาตินายทุกคน วันรุ่งขึ้นแม่ของนายก็มาถึงกรุงเทพ ผมติดต่อขอย้ายโรงพยาบาลไปรักษาในโรงพยาบาลประกันสังคม ทุกวันนายจะมีอาการคลื่นไส้ อาเจียน เวียนศีรษะ ปวดหัวมาก เป็นแบบนี้ทุกวัน ทานข้าวไม่ได้ ร่างกายผอมลงทุกวัน เวลาที่ยาเข้าสู่หลอดเลือดก็จะมีอาการหนาวเกร็งตัวสั่น ครบกำหนดอาการก็ยังไม่ดีขึ้น ผมเลิกงานก็จะไปเยี่ยมนายที่โรงพยาบาลทุกวันไม่เคยขาด จากบางนาไปที่โรงพยาบาลย่านหนองแขมทุกเย็น หลังจากให้ยาครบ14วันแล้ว นายยังต้องพักในโรงพยาบาลอีกจนสิ้นเดือน กันยายน หมออนุญาตให้ออกได้ ญาติของนายที่มีบ้านพักที่กรุงเทพจึงรับตัวไปอยู่ด้วย ผมก็ยังไปเยี่ยมนายอีกทุกอาทิตย์   มาวันหนึ่งนายเกิดอาการชักเกร็งขึ้นกลางดึก จึงต้องไปโรงพยาบาลด่วน น้านายโทรบอกผม ผมรีบไปหา ทันที คืนนั้นนายยังชักอีกสองครั้ง ผมเห็นอาการแล้วตกใจมากกลัวว่านายจะเป็นอะไรไปหมอหลายคน รุมให้การช่วยเหลืออยู่พักใหญ่อาการก็สงบ พอเช้าผมก็กลับมาบ้านแล้วเย็นก็ไปหานายอีกที่โรงพยาบาล ผมชื้อดอกกุหลาบมาด้วย พอนายเห็นก็น้ำตาคลอ แล้วพูดว่า “ถ้านายตายไปเติ้ลจะทำยังไง” ผมนิ่งสักพัก เป็นคำถามที่ผมไม่เคยคิดว่าจะเกิดขี้น เลยไม่มีคำตอบ ผมมีความหวังเสมอ หวังว่านายจะหายดี ผมจัดแจงดอกไม้สักพัก ก็พูดว่า”นายไม่เป็นอะไร นายจะต้องหายดี เติ้ลจะขอนายแต่งงาน นะ” นายยังนอนที่โรงพยาบาลอีก 4 วัน หมอก็ให้ออกได้ โดยต้องกินยากันชักไปตลอด คราวนี้ผมให้นายมานอนรักษาที่บ้าน นายนอนหน้าทีวี ผมเองก็จะปูที่นอนอยู่ข้างๆ นอนอยู่ด้วยกัน เติ้ล นาย แม่นาย ป้า และ น้า ทุกคนจะผลัดเปลี่ยนกันเฝ้า ดูแลช่วยเหลือกันตลอด นายดูสดชื่นขึ้น จากคุณ : milano_tle - [ 12 ม.ค. 51 21:05:11 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สามารถลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำเองได้ นั่งทานข้าวในบางครั้ง แถมยังมีแรงบ่นผมด้วย เวลาที่ทำอะไร ไม่ถูกใจ ทุกคนในบ้านถูกนายบ่นหมดเลย เป็นอะไรที่มีความสุขมาก หัวเราะสนุกสนาน ในบ้านนี้ แม่นายเห็นว่าอาการดีแล้ว จึงต้องการพานายกลับบ้านแม่ฮ่องสอน ในวันที่ 21 ตุลาคม เราทุกคนในบ้าน ก็ไปส่งนายจนถึงบ้านแม่ฮ่องสอนเลย ผมอุ้มนายลงจากรถตู้ ไปที่บ้าน ญาติพี่น้องนายที่เห็นอาการ ก็น้ำตาคลอเกิดความสงสารกันทุกคน ผมก็ยังนอนอยู่ข้างนาย จนเช้า ถึงเวลาที่ผมต้องกลับกรุงเทพ นายนอนอยู่ไม่สามารถลุกไปไหนได้  ผมจับมือเค้าไว้มีคำพูดมากเลยที่อยากบอก แต่เวลานั้นมันพูดไรไม่ออก พอจะเดินก้าวพ้นประตูบ้าน "นายก็พูดว่า เติ้ลต้องกลับมาหานายนะ นายจะรอเติ้ลอยู่ที่นี่ จะรอเติ้ลมารับนาย" ผมน้ำตาร่วงเลย ผมสัญญาว่า "เติ้ลต้องมาหาแน่ๆ นายรอเติ้ลอยู่ที่นี่นะ เติ้ลสัญญาว่าจะมา" ผมเข้าไปในบ้านจูบ เบาๆที่หน้าผากนายอีกครั้ง เราสองคนมีน้ำตาให้กัน ผมรีบดินออกจากบ้าน ไปขึ้นรถตู้ที่รออยู่หน้าบ้าน ก็รำลาญาตินายทุกคนที่เดินตามมาส่ง รถออกจากบ้านได้สักพัก ผมพิมข้อความSMS ส่งให้ ข้อความนั้นสั้นๆ มีใจความว่า  "เติ้ลรักนาย"  สักพักก็มีข้อความตอบกลับมาว่า "นายก็รักเติ้ลเหมือนกัน"  เป็นครั้งแรก ที่นายบอกผมว่ารัก ที่ผ่านมาผมถามเค้าหลายครั้งแต่ทุกครั้งนายไม่เคยพูดคำว่ารักเลยบอกแต่ว่าให้ดูการกระทำ ผมกลับมาถึงบ้านแต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ต้องโทรศัพท์ไปหาทุกวัน วันละหลายรอบ ได้คุยบ้างไม่ได้คุยบ้าง เพราะนายเหนื่อย และยังเข้าออกโรงพยาบาลอีกหลายครั้ง ประวัติการรักษาที่กรุงเทพถูกส่งให้แต่ก็ต้องตรวจซ้ำ นายเหนื่อยทุกวัน เสียงที่เคยชัดเจนเริ่มเบาลง เบาลง จนเสียงที่เคยชัดเจนเป็นเสียงอูอี้ในลำคอฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง นายเคยเล่าความฝันของนายให้ฟังว่า ถ้าหายป่วยจะทำสวนปลูกผักอยู่บ้านอยากทำที่พักนักท่องเที่ยวเล็กๆมีสวน ดอกไม้สวยๆ กับหมอกตอนเช้าของที่นี่ นายบอกว่าจากนี้ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว แค่มีความสุขกับงานเล็กๆที่นี่ มีเติ้ลอยู่ด้วยกัน ก็พอนายขอแค่นี้ วันที่ 11 ธันวาคม 2550 แม่เล่าว่านายเพ้อ เพ้อว่าเติ้ลมาถึงแม่ฮ่องสอนแล้ว ให้ส่งคนไปรับเติ้ล จากท่ารถมาที่บ้าน แม่บอกว่านายเพ้อแบบนี้มาสองวันแล้ว ผมสัญญากับเค้าว่าจะไปหานาย และก็จองตั๋วรถ ตั้งแต่วันที่ 29 พศจิกายน ซึ่งจะเดินทางในวันที่ 29 ธันวาคม ผมกลัวว่าจะไม่มีตั๋วรถเลยรีบไปจองตั้งแต่วันแรก ที่ขายตั๋วล่วงหน้าซึ่งนายก็ทราบว่าผมจองตั๋วรีบร้อยแล้ว และจะมาหานายตามที่สัญญาแน่นอนพอผมรู้ว่านายเพ้อ หาถึงแต่ผม ผมจึงขอคุยกับนายบ้าง นายจะมีแรงพอจะคุยโทรศัพท์กับผมไหม แม่ถือโทรศัพท์ไว้ข้างหูนาย ผมถามนายว่า "นายรู้ไหมวันนี้วันที่เท่าไร" นายพูดอะไรไม่ชัดเจนแต่เข้าใจว่านายไม่มีสติไม่รู้วันไม่รู้เวลา ผมจึงบอกว่า "วันนี้วันที่ 11 นะ เติ้ลจะถึงแม่ฮ่องสอนเช้าวันที่ 30 ธันวาคม อีกไม่กี่วัน อดทนรอเติ้ลหน่อยนะ เติ้ลจะรีบไปหา จะอยู่กับนายดูแลนาย" แล้วเราก็วางสายจากนาย ตอนนี้ผมเริ่มรู้แล้วว่านายอาการทางสมอง เริ่มไม่ดีแล้ว แต่ผมยังมีหวังอยู่ หวังผมไม่เคยจางหายไป หวังว่านายจะหายดี เราจะได้แต่งงานกันอย่างมีความสุข จากคุณ : milano_tle - [ 12 ม.ค. 51 21:05:46 ]

ความคิดเห็นที่ 4 วันที่ 12 ธันวาคม 2550 เวลา 23.30 นายนอนบิดไปมา กระสับกระส่าย นอนไม่หลับ แม่นายป้านายอยู่ข้างๆ นายพนมมืออย่างอ่อนแรงวางข้างแก้มหันไปทางแม่ และป้า เป็นการพนมมือไหว้ลาทุกคนเป็นครั้งสุดท้าย แล้วนายก็จากไปอย่างสงบ ไม่มีคำพูดสุดท้ายใดๆ หลังจากที่ผมทราบข่าวในเวลาเกือบเที่ยงคืน ผมข่มตานอนหลับไม่ได้ใจมันคิดถึงเรื่องในอดีต ภาพความทรงจำในอดีตมันแล่นอยู่ในหัวเป็นฉากๆบางเรื่องก็มีความสุข บางเรื่องก็ทำให้เสียใจ แต่ผมก็ไม่เคยถือสาไม่โกรธ  ให้อภัยนายได้เสมอ น่าเสียดายที่เวลาเรามีน้อยไป เวลาที่ เราเข้าใจกัน เรากำลังจะลงเอยกันด้วยการแต่งงาน แต่แล้วก็ต้องพรากจากกันตลอดไป วันที่ 14 ธันวาคม 2550 ผมเดินทางถึงแม่ฮ่องสอน สองคืนแล้วที่เรานอนไม่หลับยังคงคิดเรื่องต่างๆอยู่ในหัว น้ากุลดีใจมากที่เรามาช่วยงานศพนาย คนที่บ้านนี้ทุกคนก็ให้เกียรติเรา ยายที่เพิ่งเจอกันไม่กี่ครั้ง ก็ยังร้องไห้กับเรา ทุกคนเอ็นดูรักเราเหมือนเราเป็นลูกเป็นคนในครอบครัวของเค้า วันอาทิตย์ ที่ 16 ธันวาคม 2550 วันชปณกิจศพนาย เราเป็นคนนำขบวนอุ้มรูปนายใช้สองแขนโอบกอดไว้ นำขบวนจนถึงเมรุเผาศพ ที่นี่ยังไม่มีเตาเผาแบบในกรุงเทพ เป็นแค่ ท่อนไม้ฟืนเรียงอย่างเป็นระเบียบ แล้วช่วยกันยกโลงศพมาวางบนท่อนฟืนกองนั้น ก่อนเผามีการเปิดให้ดูหน้าเป็นครั้งสุดท้าย "หลับให้สบายเถอะนะนาย ทั้งชีวิตของนายลำบากและทรมานมามากแล้ว ต่อนี้ไปนายหมดเคราะห์กรรม ชีวิตเบื่องหลังนี้ไม่ต้องห่วงทุกคนจะช่วยสานฝันของนายให้เป็นจริง ตุ๊กตาตัวนี้เติ้ลตั้งใจจะมอบให้นายเมื่อ 5ปี ที่แล้วแต่เราไม่เข้าใจกันซะก่อน เติ้ลเลยเก็บและซ่อนไว้อย่างดีดูสิ วันนี้มันยังใหม่อยู่เลยเติ้ลให้นายนะ และสมุดขาวเล่มนี้กับดินสอ ให้นายจดบันทึกเรื่องราวที่ผ่านมา และจดความดีที่นายเคยทำ ทั้งอดีตและ อนาคต ขอให้ความดีนี้อยู่กับนายตลอดไป เติ้ลรักนาย นะ”                                   . ..บันทึกสีขาวของฉัน ... จากคุณ : milano_tle - [ 12 ม.ค. 51 21:06:15 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เศร้าจังค่ะ ฮือออ จากคุณ : satangle - [ 12 ม.ค. 51 21:39:16 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เออ ขอบอก  อ่านจบแล้วน้ำตาไหลเลยอ่ะ   ซึ้งมากมายครับท่าน จากคุณ : Future is on my hand - [ 12 ม.ค. 51 21:42:40 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ทําไมติดเชื้อราในสมองได้ สงสัยมาก ขอามต่อหลังมายล่ะกันค่ะ จากคุณ : cardiogenic - [ 12 ม.ค. 51 21:57:12 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ^ ^ คนข้างบนขยันจัง ยาวมากเลยอ่ะ เดี๋ยวมาอ่านอีกรอบนะคะ จขกท จากคุณ : boonrodjang - [ 12 ม.ค. 51 21:57:55 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เศร้าจังเลย...ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะคะ ถึงแม้จะเป้นช่วงเวลาที่ไม่ยาวนานอย่างที่หวัง...แต่ก็เป็นความรักที่สวยงาม ในขณะที่บางคนอาจต้องอยู่กับความรักที่ทำให้ทรมาน...ยาวนาน... จากคุณ : Julie_pikaju - [ 12 ม.ค. 51 22:24:05 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ซึ้งค่ะ จากคุณ : meetmeinthebathroom - [ 12 ม.ค. 51 22:24:13 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ซึ้งค่ะ เศร้าด้วย. . . เป็นความรู้สึกที่บริสุทธิ์มาก จากคุณ : sorry about that - [ 12 ม.ค. 51 22:53:02 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เพิ่งผ่านมาไม่นานนี่นา... เป็นกำลังใจให้นะคะ ชีวิตของคุณยังต้องดำเนินต่อไปค่ะ ^^ จากคุณ : lic0ricez* - [ 12 ม.ค. 51 23:25:43 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ....น้ำตาร่วงเลยเรา เป็นกำลังใจให้นะคะ แก้ไขเมื่อ 13 ม.ค. 51 00:01:21 จากคุณ : outty - [ 12 ม.ค. 51 23:43:38 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านแล้วได้ข้อคิดนะคะ... ดูแลคนที่เรารักให้ดี อยากให้ทำสิ่งดีดีให้กันและกัน เพราะไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น กับวันพรุ่งนี้  และอีกอย่างก็คือ คุณบอกรัก คนที่คุณรักแล้วหรือยัง.... จากคุณ : เพื่อนหมวย (Ms_Lamoo) - [ 13 ม.ค. 51 00:24:03 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เศร้าจังครับ จากคุณ : KAOTANG - [ 13 ม.ค. 51 09:14:36 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อ่านแล้วซึ้งเลยครับ ผมไม่เคยตั้งใจอ่านอะไรแบบนี้ครบทุกบรรทัดเลย แต่ครั้งนี้ไม่พลาดทุกคำเลยครับ เป็นกำลังใจให้ครับ รักคุณนี่มันนิรันดร์จริงๆ จากคุณ : ezkudo - [ 13 ม.ค. 51 09:24:15 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ง่า  ไม่คิดว่าจะเจอคุ Future เข้ามาในกะทู้นี้ด้วยนะเนี่ยะ จากคุณ : satangle - [ 13 ม.ค. 51 10:19:42 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เวลาที่ดี มักจะอยู่กับเราไม่นาน ถ้าวันนี้คุณมีคนรักอยู่ก็ดูแลกันและกันให้ดีที่สุด อย่ารอพรุ่งนี้อย่ารอวันข้างหน้าเพราะเราไม่รู้จะจากคนที่รักเมื่อไร เหมือนกับเรื่องของผมแม้แต่คำว่ารักผมก็ไม่เคยได้ยิน มีเพียง sms จากนายข้อความแรกและสุดท้ายที่บอกว่ารัก หากวันนี้คุณมีรักให้รักนั้นอยู่กับคุณนานๆ ขอบคุณทุกท่านที่อ่านจนจบหวังว่าเรื่องของผมจะมีข้อคิดดีๆให้กับท่านได้ จากคุณ : milano_tle - [ 13 ม.ค. 51 11:01:53 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เฮ้อ เศร้าจัง จากคุณ : จอ.แจม - [ 13 ม.ค. 51 11:55:07 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เป็นกำลังใจให้จขกท.ด้วยค่ะ การได้รัก ได้แสดงออกว่ารัก ก็มีคุณค่าแล้วค่ะ จากคุณ : hit on me - [ 13 ม.ค. 51 12:52:50 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เศร้าจังค่ะ ขอให้คุณ"นาย"ไปสู่สุคตินะคะ ปล.คุณจขกท.ควรไปตรวจเลือดนะคะ ไม่แน่ใจเกี่ยวกับอาการเชื้อราขึ้นสมองค่ะ ถ้าไม่ใช่โรคที่สงสัยก็ขอโทษด้วยนะคะ จากคุณ : ลูกเพนกวิน - [ 13 ม.ค. 51 14:04:32 A:222.123.92.135 X: TicketID:157924 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ขอบคุณทุกกำลังใจครับ ตอนแรกไม่รู้จะโพสไว้ดีไหมมาคิดดูก็อยากให้ทุกคนได้รู้ว่าเรื่องแบบนี้เหมือนในนิยายก็มีอยู่จริง  อยากให้ทุกคนได้ข้อคิดจากความรักครับ ไม่อยากให้ใครต้องมารู้สึกเสียใจเวลาที่จากกัน โดยเวลาที่ผ่านมาไม่รักกันให้มากพอจากกันก็มาเสียใจเหมือนผม เป็นกำลังให้คุณเช่นกันครับ   ...................ความรักนั้นสวยงามอยู่ที่คนๆนั้นจะทำมันให้สวยแค่ไหน................. จากคุณ : milano_tle - [ 13 ม.ค. 51 20:48:46 ]

ความคิดเห็นที่ 23 อ่านแรกๆ นึกว่าคุณรักผู้ ช ซะอีก ซักพักมาเธอ เริ่มงง อะไรกันเนี่ย อ่านไปเรื่อยๆ เข้าใจทุกอย่างแล้วค่ะ รักของคุณเป็นรักที่บริสุทธิ์มากๆ เรานับถือค่ะ จากคุณ : PinK_MooN - [ 13 ม.ค. 51 20:56:08 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ร้องไห้เลยเรา จากคุณ : Prissy - [ 13 ม.ค. 51 22:38:38 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ยาวอ่ะ เด๋วกลับมาอ่าน ไปเอาทิชชู่ก่อน จากคุณ : FolKKunG - [ 14 ม.ค. 51 15:39:23 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เศร้าจังเลยง่ะ น้ำตาไหลเยย สู้ๆ นะค้าบ จากคุณ : หมูน้อยมุกมิก (หมูน้อยมุกมิก) - [ 14 ม.ค. 51 19:50:57 ]

ความคิดเห็นที่ 27 เศร้าจังครับ จากคุณ : aong_ha - [ 16 ม.ค. 51 14:51:09 ]