ความคิดเห็นที่ 1 แต่ถึงกระนั้น ฉันก็ยังภาคภูมิใจในตนเองที่ครั้นยังเด็ก แม้พ่อของฉันจะเรียนถึงแค่ ป.7 และออกกลางคันเพราะไม่มีเงินเรียนต่อ และต้องเริ่มทำงานนับแต่นั้นมาในขณะที่อายุได้เพียง 13 ปีเท่านั้น แต่ทว่าพ่อของฉันก็คอยพร่ำสอนสั่งให้ฉันเป็นคนใฝ่ศึกษาหาความรู้อยู่เสมอตั้งแต่ฉันยังเด็ก ฉันจำได้ว่า ตอนฉันอยู่ ป. 3 ทุกๆ เย็นหลังเลิกเรียน พ่อจะให้ฉันคัดลายมือภาษาอังกฤษ สอนให้สะกดคำ และหัดท่องคำศัพท์ง่ายๆ และรวมไปถึง A ANT มด...B BIRD นก...C CAT แมว...ฉันมั่นใจว่า ทุกๆ คนคงเคยคุ้นกันดี ซึ่งในขณะนั้น ด้วยความที่ฉันยังเด็กอยู่มาก ในช่วงแรกๆ ฉันจึงรู้สึกเบื่อหน่ายและคิดว่าทำไมฉันจะต้องเจียดเวลาที่ฉันจะได้ไปวิ่งเล่นกับเด็กๆ ข้างบ้าน เพื่อมาหัดเขียน ท่องอ่าน ท่องจำในภาษาประหลาดที่ฉันก็ไม่รู้ว่าภาษาอังกฤษคือภาษาของคนที่ไหนที่ใช้กัน? แต่ฉันก็ไม่อยากขัดใจพ่อ จึงทำตามเรื่อยมาจนกลายเป็นกิจประจำวัน แต่แล้วความเบื่อหน่ายที่ฉันเคยมี มันกลับค่อยๆ จางหายไปเมื่อไหร่ฉันก็จำไม่ได้ เพราะในขณะเดียวกันนั้นเอง พ่อของฉันผู้นิยมในเพลงสากลยุค 60’s, 70’s ก็จะเปิดเพลงคลาสสิคเหล่านั้นให้ฉันฟังอยู่ทุกๆ วัน จนเมื่อฉันได้ยินได้ฟังบ่อยเข้า ก็เกิดความเพลิดเพลินไปกับท่วงทำนองที่แสนหวานไพเราะและภาษาที่รื่นหู ฉันเริ่มพยายามแกะคำเพื่อร้องตาม และมันก็กลายมาเป็นความเคยชินกับอรรถรสของเพลงต่างภาษาไปเสียแล้ว ทั้งๆ ที่ฉันก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคำแต่ละคำ ประโยคแต่ละประโยคในเนื้อเพลงเหล่านั้นมีความหมายว่าอย่างไร เมื่อย้อนนึกไปทีไรฉันก็นึกขันและอดอมยิ้มไม่ได้ กำ เข้ามาแก้ไขข้อความค่ะ อายจังเลย "A-AND มด" งิงิ รีบพิมพ์ไปหน่อยปล่อยไก่ซะงั้น -_-" แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 51 13:00:50 จากคุณ : จขกท (รั่ววันละนิดจิตแจ่มใส) - [ 8 ก.พ. 51 16:06:00 ]

ความคิดเห็นที่ 2 มาว่ากันต่อในเรื่องของวิธีการอันแยบคายของพ่อฉัน ผู้ที่ร่ำเรียนมาน้อยนิด พูดภาษาอังกฤษก็แทบไม่ได้เลย แต่ท่านตระหนักของความสำคัญของมันเป็นอย่างยิ่ง ท่านปรารถนาให้ฉันซึมซับความรู้ทางด้านภาษาในวิธีการของท่านเอง โดยในสมัยนั้น พ่อฉันนิยมเช่าวีดีโอภาพยนตร์ฝรั่งแบบ sub title มาดูเป็นประจำตั้งแต่ฉันเริ่มจำความได้ เมื่อฉันเริ่มโตจนพออ่านออกเขียนได้ ฉันยอมรับว่า ค่อนข้างหงุดหงิดรำคาญใจเพราะฉันดูหนังไม่รู้เรื่องเลย เพราะฉันฟังภาษาอังกฤษไม่ออกอยู่แล้ว แถมอ่านคำบรรยายภาษาไทยไม่ทันอีกต่างหาก เมื่อฉันต้องทนดูอย่างไม่เข้าใจเนื้อหา...แต่แล้ว เมื่อกาลเวลาผ่านไป ฉันก็กลายมาเป็นเด็กที่ติดนิสัยรักการอ่าน ฉันเรียนดีในวิชาภาษาไทย สามารถอ่านได้รวดเร็วกว่าเพื่อนๆ โดยเฉลี่ย อ่านไวเขียนไวสะกดถูกต้องในชั้นประถมต้น ซึ่งถือว่าเป็นผลพลอยได้แท้ๆ และที่สำคัญ เมื่อฉันขึ้นชั้นป.5 ก็เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เริ่มเรียนวิชาใหม่ ก็คือวิชาภาษาอังกฤษ และก็คงเป็นที่ทราบกันดีนะคะว่าในโรงเรียนประถมของเอกชน โดยปกติจะมีการปูพื้นฐานวิชานี้ตั้งแต่อนุบาลซึ่งจะต่างกับโรงเรียนรัฐบาล ซึ่งนี่ก็คือข้อได้เปรียบของนักเรียนที่เรียนจบจากโรงเรียนเอกชนซึ่งจะมีพื้นฐานภาษาดีกว่าเด็กที่จบจากโรงเรียนวัดหรือโรงเรียนรัฐบาลส่วนใหญ่ แต่ก็นับว่าเป็นโชคของฉันจริงๆ เลยค่ะที่พ่อของฉันได้ช่วยฉันไว้ในข้อนี้ เพราะเมื่อฉันเริ่มเรียนวิชาภาษาอังกฤษเป็นครั้งแรกในชีวิตตอนป. 5 ฉันก็สามารถเรียนรู้ได้อย่างรวดเร็ว เพราะจากการที่ฉันได้ซึมซับทักษะทางด้านการฟังจากดนตรีสากล จากการดูหนังแบบ sub title จากการหัดท่องหัดอ่านเขียนมาตั้งแต่เด็กจากการกวดขันของพ่อ มันช่วยได้จริงๆ ค่ะ จากคุณ : จขกท (รั่ววันละนิดจิตแจ่มใส) - [ 8 ก.พ. 51 16:11:19 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ฉันได้คะแนนผลสอบวิชาภาษาอังกฤษเป็นที่ 1 ในสายชั้นตอนป.5 ถึงป.6 เรื่อยมาทุกเทอม และเมื่อเทอมสุดท้ายของป.6 ฉันได้เป็นตัวแทนของโรงเรียนเพื่อไปแข่งขันตอบปัญหาวิชาภาษาอังกฤษในระดับประถมศึกษาปีที่ 6 ของโรงเรียนรัฐบาล ปรากฏว่าฉันได้รางวัลชนะเลิศจากบรรดาตัวแทนนักเรียนชั้นประถมศึกษาโรงเรียนรัฐบาลทั่วกรุงเทพฯ แม้ว่าจะไม่ใช่การชนะระดับประเทศ แต่นั่นก็นำมาซึ่งความภาคภูมิใจแก่ฉันและพ่อของฉันเป็นอย่างยิ่ง ต่อมา เมื่อฉันได้เรียนต่อในระดับมัธยมศึกษาตอนต้น ผลการเรียนของฉันก็อยู่ในเกณฑ์ดีมาตลอด (ยกเว้นคณิตศาตร์นะคะ รองลงมาก็พวกกีฬาและพวกงานฝีมือต่างๆ นาๆ ขอบายอ่ะค่ะ อิอิ)  และวิชาภาษาอังกฤษนั้นฉันก็ยังคงได้คะแนนสูงสุดของห้องเรื่อยมา จนเมื่อฉันขึ้นชั้นม.3 ฉันก็ได้รับประกาศนียบัตรถึง 2 ใบสำหรับวิชาภาษาอังกฤษซึ่งมีอยู่ 2 วิชา รางวัลว่าด้วยการได้รับผลสอบคะแนนอยู่ในระดับสูงสุดในสายชั้นทั้ง 2 วิชาควบ ในตอนนั้น ฉันบอกได้เลยว่า ฉันรู้สึกขอบคุณโอกาสดีๆ ที่คนอย่างฉันไม่น่าจะได้มา ฉันยังรู้สึกขอบคุณพ่อของฉันอย่างซาบซึ้ง และภาคภูมิใจในทั้งตัวพ่อของฉันเองและตัวฉันว่าโชคดีแค่ไหนที่ได้มีพ่อที่แสนประเสริฐเช่นนี้ ช้าก่อนค่ะ ทุกท่านอย่าเพิ่งสะอิดสะเอียนและเข้าใจผิดๆ ในเรื่องราวที่ฉันเกริ่นมาเสียยาวที่ดูเหมือนจะเอาแต่ชื่นชมตัวเองนะคะ เพราะเหล่านี้เป็นเหตุผลเบื้องต้นของฉันในการถ่ายทอดเรื่องราวค่ะ มาว่ากันต่อนะคะ หลังจากฉันจบม. 3 แล้ว น่าเสียดายโอกาสในขณะนั้นที่พ่อของฉันเกิดปัญหาติดขัดทางการเงิน และโชคชะตานั้นทำให้เกิดเหตุการณ์ที่ไม่น่าจะเกิด นั่นคือความผิดพลาดในการดำเนินเรื่องขอทุนการศึกษาเพื่อศึกษาต่อในระดับม.ปลายของฉัน ใช่ค่ะ ฉันได้รับแจ้งว่า รายชื่อผู้ได้รับทุนของฉันตกหล่น จึงทำให้ฉันหมดโอกาสในการเรียนต่อไปโดยปริยาย ในตอนนั้นตัวเลือกเดียวที่ฉันคิดว่ามี และฉันตัดสินใจก็คือการดรอปเรียน แล้วออกมาหางานทำเพื่อช่วยพ่ออีกทางหนึ่ง ตอนนั้นฉันอายุได้เพียง 15 ย่าง 16 และนับเป็นจุดต่ำสุดของชีวิตที่ผ่านมาของฉันก็ว่าได้ ฉันต้องออกจากโรงเรียน และเริ่มหางานทำ แน่ล่ะมันไม่ง่ายกับเด็กผู้หญิงอายุ 15 ปีที่มีวุฒิเพียงม. 3 ที่จะได้งานทำ เงินเดือนเดือนแรกของฉันฉันจำได้ดีว่ามันคือ 3500 บาท เท่านั้น จากคุณ : จขกท (รั่ววันละนิดจิตแจ่มใส) - [ 8 ก.พ. 51 16:18:20 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มารออ่านต่อครับ จากคุณ : ฮักอ้ายเตอะ - [ 8 ก.พ. 51 16:32:08 ]

ความคิดเห็นที่ 5 บาท แต่ความเลวร้ายมันยังไม่จบเพียงเท่านั้นค่ะ วันแรกที่ฉันเริ่มต้นทดลองงาน ฉันได้ทราบข่าวจากสามีใหม่ของแม่ว่าแม่ของฉันได้จากไปแล้วด้วยโรคมะเร็ง และเป็นวันที่เขาจะทำการเผาศพของแม่ในวันนั้นเอง มันยากที่จะเข้าใจว่าทำไมเขาไม่บอกฉันให้เร็วกว่านี้ ฉันทุกข์และเสียใจจนยากจะอธิบาย เพราะฉันลากิจไปงานศพแม่ไม่ได้มิฉะนั้นฉันจะถูกไล่ออก พ่อของฉันจึงต้องไปงานศพของแม่แทนฉัน ฉันทั้งเหนื่อย ทั้งท้อแท้ ทั้งน้อยใจในโชคชะตาวาสนาที่มักจะเล่นตลกและไม่เคยเข้าข้างฉันบ้างเลย แต่อย่างไรก็ดี ฉันก็ผ่านพ้นช่วงเวลาอันเลวร้ายต่างๆ ที่เข้ามาในชีวิตไปได้ด้วยดีจนถึงวันนี้ สิ่งที่ช่วยฉันไว้นั้นคือ “กำลังใจ” จากพ่อของฉันนั่นเอง พ่อเป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของฉัน ฉันได้รับกำลังใจ คำสั่งสอน คำแนะนำ การปกป้องดูแลจากพ่อเสมอมา พ่อทำหน้าที่ทั้งพ่อและแม่ในเวลาเดียวกัน พ่อเป็นผู้ที่ทำให้ฉันมีแรงลุกขึ้นยืนต่อไปได้ทุกครั้งที่ฉันล้มลง ความรักความห่วงใยของเราที่เรามีให้กันและกันมันทำให้ฉันคิดว่า ฉันจะยอมแพ้ต่อโชคชะตาชีวิตไม่ได้เพราะฉันยังมีพ่ออยู่ทั้งคน พ่อบอกเสมอว่า หากฉันยอมแพ้ต่อโชคชะตา นั่นก็เท่ากับฉันตายทั้งๆ ที่ยังมีลมหายใจ และหัวใจพ่อก็คงสลายเช่นกัน นั่นทำให้ฉันสัญญากับพ่อและตัวเองว่า มันจะต้องไม่เกิดขึ้น...ฉันจึงสู้ชีวิตตลอดมา ฉันได้มีโอกาสทำงานในหลากหลายสายอาชีพในบริษัทต่างๆ และในหลายๆ ตำแหน่งหน้าที่แตกต่างกันไป จากที่ฉันเคยได้เงินเดือน 3500 บาทจากงานแรกในชีวิตในตำแหน่งของคนขับรถรางชมพระที่นั่งวิมานเมฆและเป็นไกด์ภาษาอังกฤษไปในเวลาเดียวกัน ฉันได้ทำงานอีกที่ในตำแหน่งพนักงานขายส่ง body jewelry ของบริษัทอิสราเอลที่ตั้งอยู่สุขุมวิท, ได้เป็น travel agent ของเจ้านายไทยร้านทัวร์ร้านหนึ่งในย่านข้าวสาร, ได้เป็น sales representative ในบริษัทขายส่ง body jewelry อีกบริษัทหนึ่งซึ่งเป็นบริษัทของชาวอิสราเอลเช่นเดียวกัน ได้เป็น HR, office administrator ซึ่งงานที่ฉันเคยได้ทำมาทั้งหมดนี้ ฉันได้มาโดยความเพียรพยายามที่จะหาโอกาสทำงานที่ต้องใช้ภาษาอังกฤษ โดยจะเน้นให้ได้ทำกับบริษัทชาวต่างชาติหากเป็นไปได้ ซึ่งฉันก็มีเหตุผลส่วนตัวที่จะนำมาอ้างนั่นคือ จากคุณ : จขกท (รั่ววันละนิดจิตแจ่มใส) - [ 8 ก.พ. 51 16:36:50 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ... จากคุณ : sorry about that - [ 8 ก.พ. 51 16:48:45 ]

ความคิดเห็นที่ 7 จากประสบการณ์การหางานอย่างโชกโชนของฉัน เวลาฉันสมัครงานกับบริษัทคนไทย เขาจะถามหาแต่ “ใบนั้น” ของฉันก่อน ซึ่งแน่นอนว่าฉันไม่มีให้เขาอยู่แล้ว และแม้จะเพียรพยายาม present ตนเองว่ามีความสามารถอะไรบ้างที่จะเป็นประโยชน์แก่บริษัทหรือห้างร้านกิจการของเขา เขาก็ไม่สนใจที่จะแม้แต่ให้โอกาสกันเลย ฉันเลยไม่ค่อยได้มีโอกาสทำงานกับเจ้านายคนไทยเท่าไหร่นัก ซึ่งตรงกันข้ามกันอย่างสิ้นเชิงเมื่อเปรียบเทียบกับเวลาที่ฉันไปสมัครกับนายต่างชาติ เขาจะทดสอบฉันก่อนเป็นอันดับแรกว่า มีความสามารถอะไรบ้างที่จะเป็นประโยชน์ต่อการทำงานให้เขา และประสบการณ์ ประวัติและความประพฤติและอุปนิสัยของฉันว่าสมควรจะได้รับการว่าจ้างหรือไม่ และท้ายที่สุดเขาก็ให้โอกาสแก่ฉัน ซึ่งมันตลกดีที่บางที เขารับฉันทำงานไป 3 เดือนแล้ว เขาบอกว่าไม่ได้ดูสำเนาวุฒิการศึกษาของฉันเลย และลืมไปแล้วว่าฉันจบอะไรมา และถามฉันด้วยคำถามนี้ ฉันก็กลัวมากว่าเขาเข้าใจผิดในตอนแรกว่าฉันจบปริญญาตรี(รับผิดคนหรือเปล่าพี่) พอฉันบอกไปแบบหน้าเสียว่าฉันจบแค่ม.ปลายนะ เขาเลยบอกว่า you don’t have to be freaked out and look that way I’m just asking it doesn’t matter at all whatever answer it is, ok? (คุณไม่ต้องตกใจกลัวขนาดนั้น ผมแค่ถามเฉยๆ มันไม่ได้มีผลอะไรเลยไม่ว่าคำตอบมันจะเป็นอะไร โอเคไหม?) ฉันเลยรู้สึกโล่งใจขึ้นมาเป็นกองเมื่อได้รับคำตอบเช่นนั้นเลยทีเดียว แต่อย่างไรก็ดี ชีวิตการทำงานของฉันจนถึงปัจจุบันนี้ ก็ไม่ได้ราบรื่นเท่าใดนัก หนึ่งในเหตุผลที่ฉันต้องเปลี่ยนงานหลายที่ นอกจากเหตุผลที่เจ้าของปิดกิจการบ้าง บริษัทย้ายไปตจว.บ้าง มันคือเหตุผลที่ฉันทนเจ็บใจจนต้องตัดสินใจลาออกจากบางสถานประกอบการนั่นเป็นเพราะ ฉันมักจะได้รับหน้าที่ความรับผิดชอบที่ค่อนข้างสูง เมื่อเทียบเท่ากับเงินเดือนที่ได้รับแล้วก็นับว่าไม่ยุติธรรมสำหรับฉัน นั่นคือสิ่งที่ฉันรู้สึก โดยทุกครั้งที่ฉันขอความเห็นใจจากผู้บริหาร ก็มักจะได้รับคำตอบที่ว่า “คุณต้องทำหน้าที่ตามความสามารถทั้งหมดที่มีอยู่ แต่เงินเดือนเราตั้งตามวุฒิที่คุณจบมา” ฉันจึงต้องยอมจำทนก้มหน้าทำงานต่อไปโดยพยายามไม่ปริปากบ่น แต่แล้วสิ่งที่เลวร้ายกว่านั้นนั่นก็คือ ฉันจะต้องมานั่งสอนงานให้แก่บัณฑิตจบใหม่รวมทั้งพนักงานใหม่ผู้มีทั้งวัยวุฒิที่สูงกว่าฉัน (ในตอนนั้น) และแน่นอนว่าคุณวุฒิทางการศึกษาก็สูงกว่าฉันอีก บางคนได้ไปเรียนภาษาเพิ่มเติมมาจากเมืองนอกเมืองนาด้วยซ้ำไป อนิจจา! เขาให้ฉันสอนทั้งงาน สอนทั้งการใช้ภาษาอังกฤษ(ตลกสิ้นดี แต่ขำไม่ออกค่ะบอกตรงๆ) และสอนการใช้โปรแกรมคอมพิวเตอร์ขั้นพื้นฐานเช่น MS Office โดยที่พวกเขาได้เงินเดือนสตาร์ทมากกว่าฉันหลายบาทนัก โอ้โหนี่หรือเมืองพุทธคะพ่อแม่พี่น้อง?!??! ความยุติธรรมอยู่ที่ไหน หรือเป็นเพราะท่านเปาฯ ได้ลาโลกไปแล้วถึงได้ไม่จำเป็นต้องมีความยุติธรรมในสังคมนี้กันแล้ว<<<นั่นคือความรู้สึกของฉันที่ทำให้ฉันสมเพชตัวเองจนทนทำงานที่นั่นต่อไปไม่ได้จึงต้องลาออกด้วยเหตุผลนี้ (สถานภาพปัจจุบันของฉันก็คือกำลังหางานใหม่อยู่หลังจากลาออกโดยไม่ได้หางานใหม่มารองรับไว้ก่อน และนี่คือบทเรียนที่ฉันจะต้องจำเอาไว้ว่าต้องรอบคอบกว่านี้ ถ้าฉันรอบคอบกว่านี้ฉันก็ไม่ต้องมานั่งตกงานถึง 2 เดือนเหมือนตอนนี้หรอกค่ะ) จากคุณ : จขกท (รั่ววันละนิดจิตแจ่มใส) - [ 8 ก.พ. 51 16:49:46 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ....ปาดดดดดดดดด  ดึกๆจะมาอ่านต่อคับ....... จากคุณ : คาซีโอเพย่า. - [ 8 ก.พ. 51 17:17:10 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ยาววววววมากกกกกกกกกกกกกก..... แล้วจามาอ่านต่อน๊า......... จากคุณ : ปิศาจสีชมพู (berkery74) - [ 8 ก.พ. 51 17:23:09 ]

ความคิดเห็นที่ 10 หลายๆ ท่านอาจจะอยากรู้ว่า ฉันจบแค่ก.ศ.น. ม.6 และไม่ได้เรียนต่อมานาน แต่ทำไมถึงคิดว่าภาษาอังกฤษของฉันดีนัก และฉันไปเรียนคอมพิวเตอร์มาจากไหนจึงใช้ได้คล่อง คำตอบก็คือฉันหมั่นฝึกฝนทักษะการใช้ภาษาด้วยตนเองและทั้งกับเพื่อนร่วมงานและลูกค้าชาวต่างชาติอยู่เสมอ ซึ่งฉันโชคดีที่ได้ทำงานที่ต้องใช้ภาษาตลอดเวลา ส่วนเรื่องของคอมพิวเตอร์นั้น ฉันไม่เคยได้มีโอกาสเรียนมาจากชั้นเรียนเหมือนหลายๆ ท่านเลยค่ะ ต้องใช้วิชาครูพักลักจำจากเพื่อนร่วมงานในสมัยเริ่มทำงานช่วงแรกๆ และคอยฝึกฝนโดยซื้อคู่มือการใช้โปรแกรมต่างๆ มาเรียนรู้ด้วยตนเองบ้าง ให้เพื่อนสอนบ้าง หาข้อมูลจากในอินเตอร์เน็ตบ้าง และ ณ ปัจจุบันฉันสามารถทำได้กระทั่งพิมพ์อ่านเขียนเป็นภาษาเกาหลีด้วยตนเองจากการฝึกเองและให้เพื่อนชาวเกาหลีสอนให้ด้วยในระดับหนึ่ง ... ณ ปัจจุบันฉันกำลังฝึกงานอยู่ที่บริษัทนึงทุกวันเสาร์อาทิตย์และหวังว่าฉันจะผ่านโปรฯ จะได้ไม่ต้องหางานจนขาขวิดอีก(อยากจะบอกว่างานหายากมากๆ เลยค่ะสำหรับคนเรียนมาน้อยแบบฉัน) ฉันเข้าใจว่าทุกท่านคงจะทราบกันดีว่าประเทศไทยของเรานั้นเป็นประเทศด้อยพัฒนา หรือที่ผู้คนส่วนใหญ่เรียกอย่างหรูๆ ว่า “กำลังพัฒนา” นั่นแหละ ท่านลองคิดดูว่า มีเด็กและเยาวชนไทยจำนวนมากมายมหาศาลแค่ไหนที่ต้องเผชิญกับสภาวะการเงินที่ขัดสนภายในครอบครัวจนส่งผลต่อการศึกษาของพวกเขาเหล่านั้น? ในบรรดาเด็กเหล่านั้นจะมีสักกี่คนที่ฟันฝ่าอุปสรรคทางการศึกษาจนกระทั่งสามารถเรียนจบสูงๆ ได้? และที่สำคัญ จะมีมากน้อยแค่ไหนที่จบออกมาอย่างมีคุณภาพสมกับวุฒิที่ได้มา?? ฉันคิดว่าฉันน่าจะเป็นเพียงเด็กจนๆ คนหนึ่งที่อาจจะมีเพียงสิบในร้อยจากบรรดาเด็กด้อยโอกาสยากจนที่สามารถว่ายน้ำทวนกระแสมาได้จนมีคุณภาพในระดับหนึ่งซึ่งฉันก็พอใจพอสมควร แต่ก็ยังไม่ต้องการจะหยุดอยู่แค่ตรงนี้ เพราะในสังคมไทยยากที่จะได้รับการยอมรับหากฉันเป็นผู้ที่จบต่ำกว่าปริญญาตรี ฉันจึงอยากศึกษาต่อจนจบปริญญาตรีเป็นอย่างน้อยในอนาคต แต่นั่นก็ขึ้นอยู่กับเวลา โอกาส และสถานภาพทางการเงินของฉันซึ่งการมีรายได้หลักเป็นตัวชี้เป็นชี้ตายอนาคตทางการศึกษาของฉันเลยทีเดียว ฉันเป็นเพียงหญิงไทยตัวเล็กๆ (มั้ง) คนหนึ่งที่รู้ว่าฉันต้องการอะไร และฉันก็ตระหนักถึงปัญหาของโอกาสทางการศึกษาของเด็กและเยาวชนไทยที่มีฐานะยากจนเหมือนฉัน และที่แย่กว่าฉันก็ยังมีอีกเป็นจำนวนมากมาย ฉันมีความฝันที่ยิ่งใหญ่เกินตัวนักสำหรับในตอนนี้ที่อยากจะให้ภายในอนาคต จะมีฉัน และผู้ใหญ่ใจดีคนอื่นๆ ที่มีจิตศรัทธามาร่วมมือกันสานฝันให้เป็นจริงโดยการรวมตัวกันก่อตั้งมูลนิธิภายในชุมชนเล็กๆ สักแห่ง ฉันจินตนาการไว้ว่า อยากจะมีสถานที่ๆ จัดไว้สำหรับเด็กเล็กหรือเด็กวัยประถมให้มารวมตัวกันหลังเลิกเรียน หรือทุกๆ สุดสัปดาห์ เราจะเปิดการ์ตูนสอนภาษาอังกฤษให้เด็กๆ ดู หรือหนังฝรั่งแบบ sub title ที่เป็นหนังสำหรับเด็กและเยาวชนที่เป็น sub title ให้พวกเขาดู ทำกิจกรรมร่วมกันและเล่นเกมกันสนุกสนานที่สอดแทรกความรู้ทางภาษาไปในตัว เปิดเพลงสากลภาษาอังกฤษพร้อมทั้งหัดร้องเล่นเต้นกันอย่างเพลิดเพลินและยังจะได้รับทั้งสาระและบันเทิงจากกิจกรรมต่างๆ ดังกล่าวสำหรับเด็กๆ ที่ไม่มีโอกาสได้ไปเรียนกวดวิชาเหมือนเด็กกลุ่มน้อยผู้ที่พ่อแม่มีฐานะ เราอาจจะจัดเตรียมอาหาร และขนมต่างๆ ให้เด็กๆ ได้ทานฟรี มีของเล่นเสริมปัญญาภายในสถานที่ด้วย ท้ายที่สุดเราก็จะมีการบ้านให้เด็กๆ นำกลับไปทำเพื่อเป็นการทบทวนและฝึกฝนไปในตัว หรือมีกิจกรรมที่น่าสนุกสนานอื่นใดที่เป็นการเสริมสร้างทักษะในการใช้ภาษาอังกฤษสำหรับเด็กๆ กลุ่มนี้ โดยทั้งหมดที่กล่าวมานี้ “จะต้องไม่เสียค่าใช้จ่ายใดๆ ทั้งสิ้น” ผู้ที่มาดูแลมูลนิธิที่ว่านี้ นอกเหนือไปจากฉันแล้ว อาจจะเป็น ใครก็ได้ที่มีกำลังทรัพย์ กำลังศรัทธา มีหัวใจที่เปี่ยมไปด้วยความรักความเมตตาและการแบ่งปันและมาช่วยกันคนละมือละไม้ คอยดูแลกิจกรรมของมูลนิธิดังกล่าวให้มีคุณภาพอย่างสม่ำเสมอ... จากคุณ : จขกท (รั่ววันละนิดจิตแจ่มใส) - [ 8 ก.พ. 51 17:24:22 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ทั้งหมดนี้แหละค่ะ ความฝันอันยิ่งใหญ่ของคนอย่างฉัน ที่อยากจะเติมเต็มสิ่งที่ฉันเคยขาดหาย อยากมอบโอกาสที่ฉันไม่เคยมี อยากมอบความรักความอบอุ่นที่ฉันไม่ได้รับเต็มที่จากแม่แต่ก็ดีแค่ไหนที่ยังมีพ่อทั้งคน อยากให้มูลนิธินี้มีแต่คุณประโยชน์ มีความสุข สนุกสนาน อบอุ่น มิตรภาพและที่สำคัญ ให้ความรู้แก่เด็กๆ เหล่านั้นที่เขาขาดและควรจะได้รับอย่างเท่าเทียมกันกับเด็กกลุ่มอื่นๆ ฉันสงสัยเพียงว่า จะมีใครอื่นไหมที่เห็นว่ามันไม่ใช่เรื่องเพ้อเจ้อไร้สาระ ไร้ประโยชน์ และเห็นว่ามันเป็นสิ่งที่เป็นไปได้ ไม่ใช่แค่ความคิดลมๆ แล้งๆ ของคนๆ หนึ่ง..? ถึงแม้สถานภาพปัจจุบันของฉันนั้น จะไม่มีทั้งโอกาส ทั้งเงิน และทั้งเวลาเพียงพอที่จะทำ แต่ว่าฉันสัญญากับตัวเองตลอดมาว่า หากชาตินี้ฉันมีกำลังทรัพย์ขึ้นมาวันใด นั่นคือโอกาสของฉันที่จะจัดสรรเวลาเพื่อการนี้ค่ะ ฉันสัญญากับตัวเองว่าจะทำให้มันเกิดขึ้น หากฉันมีโอกาส ฉันจะทำให้มันเป็นความจริงแน่นอนค่ะ... สำหรับกระทู้นี้ อาจจะทำให้เพื่อนๆ น้องๆ เห็นความสำคัญของสิ่งที่คุณมี ที่เรียกว่า "โอกาสในการศึกษา" ที่อยู่ในกำมือของคุณนะคะ เมื่อมีโอกาสที่ดีกว่าหลายๆ คนแล้ว จงเห็นคุณค่าของมัน และใช้มันให้เกิดประโยชน์สูงสุด เมื่อใดที่เกิดละเลยความสำคัญและคุณค่าของมัน ก็จงรำลึกเสมอว่า มีคนอีกเป็นจำนวนมาก ที่ต้องต่อสู้ด้วยความยากลำบากเพียงเพื่อที่จะให้ได้มันมา หวังว่าเรื่องราวของฉันจะให้แง่คิดและก่อให้เกิดประโยชน์ต่อหลายๆ ท่านที่กรุณาสละเวลาอ่าน เรื่องยาวเหยียดของฉัน ไม่มากก็น้อย ขอขอบคุณอีกครั้งค่ะ และขอขอบคุณชาวปาดทุกท่านค่ะที่สนใจเข้ามาอ่าน ******************************************** จำไว้นะคะ พ่อบอกฉันไว้เสมอว่า หากฉันยอมแพ้ต่อโชคชะตา นั่นก็เท่ากับฉันตายทั้งๆ ที่ยังมีลมหายใจ เพราะฉะนั้น ใครที่กำลังเผชิญเวลาที่เลวร้ายในชีวิต โปรดจำไว้เสมอว่า ท้อได้แต่อย่าถอย ล้มแล้วต้องลุก อย่ายอมแพ้ต่อโชคชะตาไม่ว่ามันจะเล่นตลก กับคุณราวกับฟ้าดินกลั่นแกล้งเพียงไร ก็จง "อย่ายอมแพ้ต่อโชคชะตา เพราะนั่นเท่ากับคุณได้ตายแล้วทั้งๆ ที่มีลมหายใจอยู่" ********************************************                                            สวัสดีค่ะ จากคุณ : จขกท (รั่ววันละนิดจิตแจ่มใส) - [ 8 ก.พ. 51 17:37:05 ]

ความคิดเห็นที่ 12 โอย..!!ยาวมากมายยังไม่ได้อ่านเลย ช่วยโทรฯมาเล่าให้ฟังได้ป่าว??  แหะ..แหะ.. จากคุณ : shewant - [ 8 ก.พ. 51 17:39:53 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เยี่ยมไปเลย คิดอยู่เหมือนกันว่าบัณฑิตที่จบมาใหม่ไม่ค่อยมีคุณภาพ ขนาดเราเรียนอยู่ในสถาบันที่มีชื่อเสียง  ยังเจอคนแบบ ไม่ค่อยตั้งใจเรียน เอาแต่เที่ยวห้าง ไร้สาระไปวัน ๆ รู้สึกสงสารประเทศชาติ และสถาบันจริง ๆ จากคุณ : .. (ปากกาสีครีม) - [ 8 ก.พ. 51 17:47:00 ]

ความคิดเห็นที่ 14 แปะไว้ก่อนน๊า จะมาอ่านใหม่ -*- ปล.จขกท.ตัดผมสั้นน่ารักอ้ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ จากคุณ : เกิดจากความรัก - [ 8 ก.พ. 51 17:51:50 ]

ความคิดเห็นที่ 15 คุณฮักอ้ายเตอะ                      มาอ่านต่อดิคะ รอคอมเม้นท์อยู่ คุณ sorry about that              อึ้งดิคะ อึ้งดิ ยาวจนตาเลยเลยจิ หิหิ คุณคาซีโอเพย่า                      ดึกๆ ไม่มา จะไปตามถึงบ้านเลยนะคระ คุณปิศาจสีชมพู (berkery74)    สัญญาต้องเป็นสัญญานะคะ คุณshewant                         ขอเบอร์ด่วนค่ะ จะโทรไปเล่าให้ฟัง งิงิ คุณปากกาสีครีม                      สวัสดียามเย็ล~ นะค้า คุณเกิดจากความรัก                 งั้นก็จะขอชวนเธอมารักกันดีกว่านะ ^^a แซวเล่นนะคะ นี่พยายามจะไม่รั่วแล้วนะคะแต่มันอยู่ในกะมนละสันดาน อิอิขออภัยนะคะหลุดจนได้! และก็ยังงัยซะก็อย่าเลิกคบหาหนูกันน้า~~~~~~  >.< แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 51 17:54:06 จากคุณ : จขกท (รั่ววันละนิดจิตแจ่มใส) - [ 8 ก.พ. 51 17:52:01 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ดีจัง...^_^ ชอบประโยคที่พ่อสอนอะค่ะ >> "หากฉันยอมแพ้ต่อโชคชะตา นั่นก็เท่ากับฉันตายทั้งๆ ที่ยังมีลมหายใจ" อืมมมม.. จากคุณ : หายใจเข้าแล้วก็หายใจออก - [ 8 ก.พ. 51 17:56:18 ]

ความคิดเห็นที่ 17 จะเซพไปให้น้องชายตัวแสบอ่าน ขอบคุณนะคะที่เล่าให้ฟัง คุณพ่อคุณเป็นคนมองไกลจริงๆคะ ได้งานไวๆนะคะ จากคุณ : ปุ้งปิ้ง กลิ้งกะลุก - [ 8 ก.พ. 51 17:57:03 ]

ความคิดเห็นที่ 18 .................... แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 51 19:25:42 จากคุณ : shewant - [ 8 ก.พ. 51 18:00:39 ]

ความคิดเห็นที่ 19 รั่วหนึ่ง เรียก sheสองเปลี่ยน โทรไปแล้วเปลี่ยน ปิดมือถือใช่ไหมเปลี่ยน? แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 51 18:03:34 จากคุณ : จขกท (รั่ววันละนิดจิตแจ่มใส) - [ 8 ก.พ. 51 18:03:17 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เปิดแล้ว........เปลี่ยน!! จากคุณ : shewant - [ 8 ก.พ. 51 18:05:14 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อ่านแล้วอิชั้นต้องรับกลับไปดูหนัง Subtitle ทันทีเลย..^^' อยากเก่งภาษามั่งเหมือนกันค่ะ   ความรู้ บางที..ก็ไม่สู้ประสบการณ์เนาะ .. จากคุณ : ซซ - [ 8 ก.พ. 51 18:21:47 ]

ความคิดเห็นที่ 22 รีบๆ หา "ใบนั้น" มาเก็บซักใบนะครับ เรียน ม.เปิดก็ได้ แป๊บเดียวก็จบแล้ว ความรู้ความสามารถมีเต็มเปี่ยม... เหลือเพียงใบเบิกทางครับ ถึงจะไม่ชอบใจ แต่บางครั้งเราก็ต้องยอมรับกฎเกณฑ์ของสังคม... ที่ๆ ผมทำงานนี่ ที่อังกฤษ มี Senior technical specialist ที่สนิทกัน เงินเดือนหลายแสน ... กำลังเรียนปริญญาตรีใบแรกในชีวิตอยู่ครับ... ด้วยเหตุผลว่า อยากมีกับเค้าซักใบ... สังคมต่าง มาตรฐานต่าง... ยิ้มๆ แล้วก้าวเดินครับ ปล. อย่าลืมมา update ข่าว มูลนิธินะครับ น่าสนใจจัง จากคุณ : รายทาง (Waterman) - [ 8 ก.พ. 51 19:03:40 ]

ความคิดเห็นที่ 23 พ่อน่าจะสอนว่า A ANT มด แหะๆ เดี๋ยวมาอ่านต่อนะคะ จากคุณ : ธนิสรา - [ 8 ก.พ. 51 19:06:24 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ตาลาย แต่ตั้งใจอ่านจนจบค่ะ เรื่องราวมากมายจัง อ่านแล้วก็นึกถึงความลำบากของคุณมากเลยค่ะ อย่าเรียกว่าลำบากเลย เพราะคุณเข้มแข็งมากเลยค่ะ การศึกษาเนี่ย สำคัญมากเลยนะคะ เด็กบางคนมีโอกาส ก็ไม่เรียน บางคนอยากเรียนแต่ไม่มีโอกาสเลย (เฮ้อ) อยากบอกจขกท ว่า คุณพ่อของคุณเหมือนของ nad เลยค่ะ สอน nad ให้ดูวีดีโอแบบ soundtrack มาตั้งแต่จำความได้ค่ะ เรียนโรงเรียนเอกชนอัดแน่นเรื่องของภาษาเรียนรู้ได้ดี ถูกปลูกฝังมาคล้ายๆกันค่ะ แต่โอกาสอาจจะไม่เหมือนกัน ภูมิใจในความเป็นคุณจริงๆค่ะ บางครั้งสังคมคนรวยๆก็ทำให้คนจนท้อแท้ได้ แต่เชื่อไม๊คะ ความสุขที่แท้จริงอยู่ที่ใจเราที่รู้จักว่า พอดี และพอเพียงค่ะ เจ้านาย nad เค้าร่ำรวยมาก แต่เค้าเคยพูดกับ nad แบบปรับทุกข์ค่ะ เค้าบอกว่าเค้าอาจจะมีเงินมากมายนะ แต่บางครั้งเค้ากลับทุกข์ในสิ่งที่เค้ามี บางทีถ้าเรามองคนที่ต่ำกว่าเราอีก เราก็จะมีความสุขใจได้เหมือนกันนะคะ อย่างน้อยเราก็ยังมีมือ มีเท้า มีเรี่ยวแรงที่จะทำงาน หาเงิน มีสมองที่จะแก้ไขปัญหาต่าง ๆ และก็เรายังช่วยเหลือตัวเอง และ คนอื่นที่ด้อยโอกาสได้ จขกท ทำได้ดีที่สุดแล้วค่ะ จากคุณ : nad (nadtha) - [ 8 ก.พ. 51 19:06:37 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ...อ่านแล้ว  งง...ง่ะ จากคุณ : สาวบ้านนอกหัดใช้. ล๊อคซิทาน (สาวสวนมะนาว) - [ 8 ก.พ. 51 19:14:06 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เอ่อ เป็นคนคล้ายๆเรานะ 555 เราก็ยังไม่จบความสามารถสูงปรี้ด เวลาสมัครงานทีต้องพรีเซนท์ตัวเองแทบตาย เจอถามเรื่องปริญญาพอกันเลย คนเรามีโอกาสไม่เท่ากันต้องสู้ จากคุณ : แม่นางหิมะ - [ 8 ก.พ. 51 19:42:02 ]

ความคิดเห็นที่ 27 อ่านจบแล้วคร๊า...... ไม่อยากจะบอกว่าเราโง่ภาษาอังกฤษมากๆเลย -*- อ่านแล้วแอบซึ้งๆด้วยอ่ะ ตอนพี่จขกท.พูดถึงพ่ออ่ะค่ะ ยังไงก็สู้ต่อไปนะค่ะ ทำความฝันให้เป็นจริงน๊า สู้ๆ จากคุณ : เกิดจากความรัก - [ 8 ก.พ. 51 20:04:29 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ยังงัยก็อยากให้ได้ "ใบนั้น" มาสักใบครับ  ยังงัยเราก็อยู่ในสังคมแบบนี้  ถ้าเราไม่ใช่เจ้าของกิจการเอง  "ใบนั้น" ก็ยังมีค่าเสมอครับ จากคุณ : โรแบโต้ง - [ 8 ก.พ. 51 20:51:15 ]

ความคิดเห็นที่ 29 เราล่ะคนนึง เสียค่าโง่ลงเรียนอังกฤษไปตั้งเจ็ดหมื่น เฮ่ออออออออออ ตรูล่ะเซ็งชีวิต จากคุณ : เผือกหางหงอก - [ 8 ก.พ. 51 21:08:27 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ใบนั้น เก็บวุฒิไว้ได้ไหมครับ เผาทิ้งมันเลย จากคุณ : NiGht pRincE - [ 8 ก.พ. 51 22:48:56 ]

ความคิดเห็นที่ 31 : ) อ่านแล้วเพลินไปกับระบบความคิดดีๆของคุณค่ะ จากคุณ : I'M NAN - [ 8 ก.พ. 51 22:55:51 ]

ความคิดเห็นที่ 32 อ่านแล้วรู้สึกดีครับ จากคุณ : cxr - [ 8 ก.พ. 51 23:26:40 A:10.7.79.74 X:202.28.181.200 TicketID:163089 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ขอบคุณที่กรุณาถ่ายทอดเรื่องราวดีดี ที่มีแง่คิดให้ผมได้ศึกษานะครับ   เป็นกำลังใจให้เสมอนะครับ จากคุณ : TOSHy - [ 9 ก.พ. 51 00:53:27 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ใบนั้น ชื้อได้ค่ะ จริงๆ เน้อ มันไม่ได้สำคัญ แต่ถ้าเขาอยากได้ ก็ชื้อเอามาเลยค่ะ จากคุณ : หวานใจนายโหด - [ 9 ก.พ. 51 01:19:14 ]

ความคิดเห็นที่ 35 เห็นด้วยกับ หวานใจนายโหดครับ ปริญญา สมัยนี้มันซื้อกันได้ แต่ความรู้ความสามารถ ต้องวัดผลกันที่การปฏิบัติ จากคุณ : บูรพาราศีเมษ - [ 9 ก.พ. 51 03:43:17 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ขอบคุณที่เอามาฝากค่ะ อ่านแล้วต้องรีบขยันเรียน อิอิ จากคุณ : mezzanotte - [ 9 ก.พ. 51 08:02:42 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ขอบคุณนะคะ เป็นกำลังใจให้คนที่กำลังท้อแท้ดีมากๆเลยค่ะ จากคุณ : กั๊บโจ๊ะโละ - [ 9 ก.พ. 51 10:08:41 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ตามมาจากหลังไมค์ค่ะ อ่านแล้วกดดันตัวเองเหมือนกัน ตอนเด็ก..พ่อแม่ส่งเสียให้เรียนพิเศษภาษาอังกฤษตั้งแต่ป.6 ที่ Home of English ทำไมมันไม่ค่อยจะเข้าสมองซะบ้างเลย ไปก็นั่งง่วงๆ ไม่เข้าใจ หนัง..ดูหนังวีดีโอก็ดูแบบมีซับ เพลง..แม่ก็ชอบเปิดแต่เพลงยุคโก๋หลังวัง ที่อยากจะบอกคือ..เพราะ..จขกท.เป็นคนรักดีไงคะ...ถือสามารถต่อสู้และยังคงยืนหยัดอยู่ในสังคมจนถึงทุกวันนี้ได้ ส่วนตัวดิฉันเอง...ไม่ค่อยเอาไหนเท่าไหร่เรียนจบได้มาหนึ่งใบ..อีกใบไม่จบ จากคุณ : ป้าก่งก๊ง - [ 9 ก.พ. 51 11:23:39 ]

ความคิดเห็นที่ 39 เข้ามาบอกว่าอ่านจบแล้ว... อิอิ "ใบนั้น" แบบว่าเราได้มาก็ไม่ค่อยได้ใช้อ่ะค่ะ เหอๆ จากคุณ : sorry about that - [ 9 ก.พ. 51 11:37:56 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ขอบคุณ จขกท. สำหรับการแบ่งปันเรื่องราวดีๆ แบบนี้นะครับ เป็นกำลังใจให้สู้ต่อไป สักวันนึงคงจะประสบความสำเร็จอย่างที่ตั้งใจเอาไว้ บางที ค่าของคนก็วัดที่ผลของงาน ก็คงต้องใช้เวลาในการพิสูจน์ใช่ไหมหล่ะครับ แต่ถ้าอยากลดระเวลาเพื่อให้เข้าไปพิสูจน์ตัวเองให้ได้ไวๆ คงต้องพยายามเรียนให้ได้วุฒิ ป. ตรีด้วยนะครับ เพราะในอนาคตถ้าคุณไม่ได้มีกิจาการอะไรเป็นของตัวเอง การมี "ใบนั้น" จะเป็นเครื่องมือช่วยให้คุณถูกรับรองจากสังคมและสามารถเลือกงานที่ต้องการจะทำได้ดีกว่านะครับ จากคุณ : หล่อที่สุดในเขตกทม. และปริมณฑล - [ 9 ก.พ. 51 12:39:01 A:58.9.202.28 X: TicketID:166481 ]

ความคิดเห็นที่ 41 เขียนได้ดีจริงๆ แต่อ่านแล้วตาลาย (อยากให้กด enter สักนิด) และก็ขอบคุณมากๆเลย ข้อความของคุณได้ให้กำลังใจของคนที่กำลังท้อในสถานที่ทำงานอย่างเราพอดีเลยคะ แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 51 13:36:45 จากคุณ : ช็อกโกแลตกับสตรอเบอรี่ - [ 9 ก.พ. 51 13:34:56 ]

ความคิดเห็นที่ 42 เข้ามาอ่านจนจบ ตามสัญญาค่ะ...... คุณเข้าใจแล้วนี่ค่ะ..... คนเรายังยึดติดกับวัตถุอยู่มาก.......... "ใบนั้น" เราเองก็ได้มาแบบ เอาว่ะ แค่ใบเดียว รำคาญแม่ (ในตอนนั้น) จะบ่นไรนักหนา ...... อยากได้เดี๋ยวจัดให้.....เหอ ๆ..... ถึงตอนนี้จะไม่ได้ใช้ประโยชน์เท่าไหร่ แต่ได้ความรู้สึกคนอื่นไปเพียบ.... คุณเองก็สู้ ๆ นะคะ พยายามต่ออีกนิด คุณเก่งมาตั้งแต่แรกแล้ว  ... อีกนิดนุงเองเนอะ จากคุณ : ปิศาจสีชมพู (berkery74) - [ 9 ก.พ. 51 14:36:27 ]

ความคิดเห็นที่ 43 เก่งจังเลย อ่านแล้วกระทบตัวเองจริงๆ ที่เมื่อก่อนเป็น บัณฑิตไร้คุณภาพ เที่ยวห้างไปวันๆ จากคุณ : YuumiPu01 - [ 9 ก.พ. 51 14:41:04 ]

ความคิดเห็นที่ 44 เอามั้ย แบ่งให้ใบนึง ล้อเล่นน่ะค่ะ คุณน่าจะเรียนรามก็ได้นะคะ นอกเวลางาน ถึงประกาศนียบัตรไม่สำคัญเท่าความสามารถก็จริง แต่เค้าเรียกว่าเป็นใบเบิกทางไงคะ เทียบกันกับคนไปซื้อของในซุปเปอร์มาเก็ต กระป๋องที่ไม่ปิดฉลากก็ไม่น่าจะมีคนเสี่ยงหยิบไปใช่มั้ยคะทั้งๆที่มันก็วางไว้ถูกที่ถูกชั้น ของข้างในก็เหมือนกับกระป๋องข้างๆทุกอย่าง อ้อ...อย่างนึงที่ทำได้ ถ้าคุณไม่แคร์ใบนั้นแบบสุดลิ่มทิ่มประตูทะลุหน้าต่าง กิจการส่วนตัวค่ะ จากคุณ : all the time - [ 9 ก.พ. 51 15:29:57 ]

ความคิดเห็นที่ 45 เมื่อคุณเป็นพวก elite ในวงการไหนแล้ว ใบนั้นมันไม่สำคัญหรอกครับ เพราะจะมีคนมาเชิญคุณไปทำงานด้วยเสมอ แต่ถ้าไม่ ก็ยากหน่อย เหมือนกับการทำค้าขายต้องมี ISO นะครับ ผมว่ามันก็สำคัญนะครับ เพราะการทำงานในองค์กรใหญ่ๆ จะใช้การทำงานตามหลักวิชาการ เป็นระบบมากกว่าการทำงานในองค์กรเล็กๆ การเรียนรู้ สามารถเรียนได้ตลอดชีวิตครับ สำหรับที่นี่ ประเทศไทย สำหรับลูกจ้างทั่วไป ยังไงใบปริญญาก็สำคัญอยู่ดีครับ จากคุณ : master_zo - [ 9 ก.พ. 51 20:49:35 ]

ความคิดเห็นที่ 46 สวัสดีค่ะทุกๆ คน ^^ ขอบคุณมากๆ ค่ะสำหรับคำแนะนำและติชมจากทุกๆ ท่าน และขอบคุณทุกๆ กำลังใจนะคะ คือ ถ้าบางท่าน(เช่นคุณ all the time) เข้าใจอะไรผิด ก็ขอชี้แจงอีกรอบนะคะว่า เราไม่ได้แอนตี้คนจบป.ตรี หรือแอนตี้การเรียนสูงๆ เลยสักนิดนะคะ และที่เราเขียน เราว่ามันก็ชัดเจนดีแล้วอ่ะค่ะว่าเราต้องการเรียนต่อสูงๆ เพียงแต่ว่าโอกาสมันมี อยู่เท่านี้ในตอนนี้จริงๆ ค่ะ และถ้าเรามีเงินไปเปิดกิจการอย่างที่คุณ all the time แนะนำ ... เราเอาเงินไปเรียนต่อ แต่แรกไม่ดีกว่าเหรอคะ แต่ยังงัยก็ขอขอบคุณทุกๆ คห. ที่แนะนำอย่างจริงใจ นะคะ ^^" จากคุณ : จขกท (รั่ววันละนิดจิตแจ่มใส) - [ 11 ก.พ. 51 15:09:32 ]

ความคิดเห็นที่ 47 ขอบคุณ จขกท.  สำหรับข้อคิดดีๆนะคะ แอบอิดฉา คุณ จขกท นิดๆ เรื่องภาษานะคะ อยากเก่งๆบ้างจัง (แต่อ่านจบแล้วรู้เลยว่าความพยายามของเรายังดูน้อยไปแฮะ อิอิ) จากคุณ : ข้าวปั้นตัวอ้วนกลม - [ 11 ก.พ. 51 15:34:31 ]

ความคิดเห็นที่ 48 สู้ๆครับ เป็นกำลังใจให้ จากคุณ : kkkai525 - [ 13 ก.พ. 51 21:42:48 ]

ความคิดเห็นที่ 49 กลับมาอ่านอีกรอบครับ เยี่ยมมากครับ อย่างน้อยมันก็เป็นข้อคิดสอนคนอีกหลายคน นิทานชีวิตจริง ของคุณเยี่ยมมากๆ ครับ จากคุณ : ฮักอ้ายเตอะ - [ 14 ก.พ. 51 16:15:39 ]