ตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองเป้นเหมือนลม.... ฮี้ววว
คือใช้ชีวิตแบบ กูมาคนเดียว ไปคนเดียว คนอื่นที่ผ่านเข้ามา ก็แค่ผ่านเข้ามา ไม่ได้ยึดว่าต้องใช้ชีวิตกับเราไปตลอด
ผมอดงงไม่ได้กับคนบางคน ยกตัวอย่างง่ายๆ คนที่เป้นแฟนกัน เห็นบางคนใช้ชีวิตแบบขาดกันไม่ได้ อยู่หอเดียวกัน ซื้อหมามาเลี้ยงทำเป็นเหมือนลูกตัวเอง ทำอะไรก็ต้องทำเผื่ออีกคน
คือส่วนตัวผมคิดว่า ทำแบบนั้นน่ะ ถึงเวลาต้องแยกจาก มันทำใจยาก มันเสียใจ เลยเห้นคนมาร้องไห้ มาบ่นอยู่เรือยๆว่าเสียใจที่ขาดใครสักคนไป
ตอนนี้ผมรู้สึกว่าสมมติถ้าจะรักใครสักคน ก็คือเค้าเข้ามาในชีวิตเรา ถ้าเค้าจะไป มันก็คือถึงเวลาไป ไม่ค่อยรู้สึกเสียใจอะไรเท่าไหร่แล้ว
แต่มันจะดีรึเปล่า เพราะบางคนเคยบอกผมว่า ทำแบบผมนี่มันเหมือนไม่มีจิตใจ ไม่แคร์ใคร
ไม่ใช่แค่เรื่องความรัก อย่างของใช้ที่ซื้อมาก็เหมือนกกัน ผมก็ใช้มันแบบสมบุกสมบันพอควร ไม่ค่อยถนอมเท่าไหร่ ซื้อนาฬิกามาใหม่ ก็ใส่มันแบบ...ใส่แล้วเอาไปโดนน้ำ ล้างหน้าก็ไม่ห่วงว่าสายหนังมันจะเปียก หรือกลับบ้านก็ถอดกองไว้ในลิ้นชัก วันรุ่งขึ้นหยิบมาใส่ใหม่ ไม่ค่อยได้ใส่ใจขนาดว่า....กูล้างหน้านะ ต้องระวังอย่าให้เปียก เดี่ยวสายเหม็น หรือกลับบ้านแล้วต่องเช็ดก่อนเก็บเข้ากล่อง
คือผมจะคิดว่า ได้ใช้มันแบบนั้น เมื่อถึงเวลามันหมดค่าลง ก็ถือว่ามันคุ้มค่าแล้ว อาจจะใช้ได้ปีสองปี ก็คือคุ้มค่าเวลาที่มันอยู่กับผมแล้ว
ตัวอย่างอีกอันคือรองเท้า ผมจะซื้อรองเท้าแตะใส่ไม่เกินหนึ่งปีก็จะเปลี่ยน แม้ว่ามันยังใส่ได้อยู่ แต่ผมซื้อใหม่ก็ด้วยเหตุผลว่า
"ใส่มาปีนึงแล้ว คู่ละสองร้อย เฉลี่ยก็วันละไม่ถึงบาท ตอนนี้มันก็เก่าแล้ว สีซีด ดูไม่สวย พื้นรองเท้าก็บางจนแทบจะเกาะถนนไม่อยู่ สมควรแก่เวลาที่เอ้งจะต้องจากข้าไปแล้ว ขอบคุณมากนะรองเท้า ช่วงที่อยู่ด้วยกันเรามีความสุขมากเลยที่เอ็งรองพื้นให้ข้า" แล้วก็ซื้อคู่ใหม่ ใส่สบายกว่าเก่า
ทุกท่านมีความเห้นยังไงบ้างครับ ดียังไง ไม่ดียังไง แล้วท่านอื่นมีทัศนคติยังไงกับการไม่ยึดติดอะไรแบบไหนบ้าง ขอบคุณครับ
จากคุณ :
CARAGIO 
- [
9 มี.ค. 51 05:13:28
]
เป็นคนอย่างนี้มันดีหรือไม่ดีครับ
เมื่อเจอคนที่ถูกใจก็จะ... 
..รักง่าย..รักเร็ว..รักมาก..ไปจนถึงรักจนไม่สามารถ "หยุดรัก" ได้
คือไม่ใช่แค่เพียงผ่านมาแล้วผ่านไป 
เลี้ยงหมามันผิดตรงไหน แล้วมาว่าผมทำไมเนี่ย